ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ២២ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៤ (34 នាទី) ១៧ សំនូរ ចម្លើយ
Question No = 01 @ 00- 06: 07
Baba Ji, Radha Soami. How can we recognize a Puran Guru? See, first of all we need to know who is a Guru, whom do we call a Guru, who is the Guru? Normally, in life whom we think is our teacher or whom we think is an evolved soul we consider him as Guru. Guru is not the body. Guru is the Shabd. But, since we have not reached the Shabd, from whomsoever we start, we start calling him a Guru. In the Bani, it has been explained very well. "The Word is the Guru; and the Surat (attuned to the Word) is the disciple." The body does not have the strength to become a Guru nor does it have the strength to become a disciple. But to start with, as our condition is physical, a physical body teaches a physical body. That’s why, whosover teaches us, we call him a Guru.
ព្រះគ្រូបាបាជី តើយើងអាចទទួលស្គាល់ ព្រះគ្រូ ពូរ៉ាន បែបណាទៅ? ញោម ជាដំបូង យើងត្រូវតែដឹងថា អ្នកណាជា ព្រះបរមគ្រូ ឬ គុរុ ឬ គ្រូនេះសិន តើ ព្រះគ្រូ គឺយើងសំដៅអ្នកណាដែល? ជាធម្មតា យើងគីតថា អញណាម្នាក់ជាព្រះគ្រូ គឺសំដៅថាជាគ្រូ ឬ អ្នកអ្នកណាដែលមាន ព្រលឹងអមតៈ គេហៅថាព្រះគ្រូ។ ព្រះគ្រូ មិនសំដៅលើរាងកាយមនុស្សទេ ព្រះគ្រូ គឺជា ព្រះធម៍ តែ ដោយសារ យើងមិនទាន់ឈនចូលកម្រិតព្រះធម៍ ដូច្នេះ យើងហៅអ្នកណាម្នាក់ថាជាព្រះគ្រូ អីចឹងទី។ ការនេះ មានការពន្យល់យ៉ាងច្បាស់លាស់ ក្នុងគម្ពី បានី ដោយគេ ពន្យល់ថា ព្រះធម៍ គឺជា ព្រះគ្រូ និងថា the Surat គឺជា ព្រះសទ្ធា ដែលព្រះសទ្ធានេះ គឺជា សាវគ្គ។ រូបកាយមនុស្ស គ្មានកំលាំងកំហែង ពលំដើម្បី ក្លាយជាព្រះគ្រូទេ ក៍មិនអាចក្លាយជា សាវគ្គដែរ តែ គឺក្នុងន័យថា ជាការចាប់ផ្តើម ដោយយករូបកាយនេះធ្វើជាការចាប់ផ្តើម គឺ រូបកាយ បង្រៀនទៅរូបកាយ ដូច្នេះ បានជាយើងថា អ្នកណាដែលគេបង្រៀនយើង យើងហៅគេនោះថាជា ព្រះគ្រូ។
ជាទូទៅ កាលណាយើងចង់រៀនអំពី ការធ្វើជំនួញ យើងតែងតែនិយាយថា ខ្ញុំចាត់ទុកអ្នកជាព្រះគ្រូ ជាអ្នកបង្រៀនដល់ខ្ញុំ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលពន្យល់យើង អ្នកណាបង្រៀនយើង យើងហៅអ្នកនោះថាជាព្រះគ្រូ។ កាលពី សម័យដើម យើងហៅអ្នកណាដែលបង្រៀនយើងជា ព្រះគ្រូ ជា ព្រះបរមគ្រូនៃយើង។ កាលណា កូនក្មេងទៅសាលារៀន យើងតែ តែ អោនសំពះចំពោះគ្រូបង្រៀន ដោយសេចក្តីគោរព តែ សព្វថ្ងៃនេះ លែងមានបែបហ្នឹងទៀតហើយ ។ ពីមុនមក គ្រូបង្រៀន គឺគាត់ធ្វើឬកពារបែបជាព្រះគ្រូ ដោយសារតែ ចំណេះដឹងដែលគាត់ផ្តល់មកឲ្យយើងមានឥទ្ធិពលដល់យើង។ អត្តន័យព្រះគ្រួ សំដៅថា អ្នកណាដែលនាំយើងចេញពី ភាពងងឹតចូលទៅក្នុង ទីភ្លឺ គឺ យើងហៅគាត់ថាជា គ្រូ ឬ គុរុ ។ ឥលូវយើងឈានចូលដល់សាច់រឿង នៃ ព្រះគ្រូបានី ដែលរូបកាយព្រះគ្រូ មានកម្លាំងពលំ ទេ ព្រោះ រូបកាយនោះ បង្កើតចេញមកពី កម្មា។ ដូច្នេះ បានជា រូបកាយមនុស្សគ្មានមួយណា ប្រពៃល្អឥតខ្ចោះនោះឡើយ ក៍គ្មានរូបកាយណាដែល ពេញបរិបូរណ៍នោះដែរ តែថា ការចាប់ផ្តើម គឺត្រូវតែចាប់ផ្តើមចេញពី រូបកាយមនុស្ស ដូច្នេះ មនុស្សល្អ គឺគេសំដៅលើ ព្រះសន្តបុគ្គល ព្រះមហាត្មះ គឺជា អ្នកដែលមានការគោរពបួជាព្រះ ជាអ្នកដែលមានបទពិសោធន៍ជីវិតច្រើន ប្រពៃជាងយើង យើងទទួលគាត់ជា ព្រះគ្រូនៃយើង។ តែ នោះវាគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើម គាត់បង្រៀនយើងមែន តែ ព្រះគ្រូពិតប្រាកដ គឺជា ព្រះធម៍។
Generally, when we want to learn a trade, we say: I treat you as a Guru, you teach me. So, the one who explained to us, who taught us, in olden times, we would give the status of a Guru to our teachers. When children used to go to school, they used to bow down before them and respect them. Although nowadays this does not happen. Previously, the teacher used to be treated as a Guru because he imparted knowledge to you. The meaning of ‘Guru’ is one who brings you from darkness into light. We call him the Guru. Now we come back to the lines of Gurubani, the body does not have the strength, as the body is made is made according to the karmas. That’s why, the body can never be perfect, can never be complete. But the start has to be made with the body. So a good person, a saint, a mahatma, who has devotion, who has more experience of life than us - we accept him as our Guru. But that is the start. He teaches us but the true Guru is Shabd.
ពេលអ្នកណាម្នាក៉ឈានដល់ការមាន គតិបណ្ឌិតបែបនេះ មានចំណេះដឹងបែបនេះ យើងរៀនបានចំណេះដឹងពីគាត់ ពេលនោះ រូបកាយនៃយើង មិនមែនជារូបកាយពិតទេ គឺ ព្រលឹងទេ ដែលជា រូបពិត ។ កាលណាយើងមាន រូបកាយជាមនុស្សនេះ យើងត្រូវបានចាប់ជាប់ក្នុងសំណាញ់នៃ កម្មា ពេលនោះ យើងត្រូវទេវតាប្រទាន ឪកាស ឲ្យយើងរូចចាកផុតពី ទ្រុងកម្មានោះចូលទៅក្នុង ឋានព្រះធម៍ យើងបានស្គាល់ ព្រមទទួលយកថានោះជា រូបខ្លួនឯងពិតៗ ។ គ្រានោះ មានសំណួរមួយ ទាក់ទងជាមួយរឿងនេះ គឺថា ខ្ញុំជាអ្នកណា? ដំបូងឡើយ យើងជាមនុស្សនេះ គឺយើងស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរនោះ តែ ចម្លើយ គឺយើងរកបាន ដែលវាចេញពីក្នុងខ្លួនយើង គឺ យើង មិអាចរកឃើញចម្លើយចេញពីក្រៅខ្លួនឡើយ។ ខាងពួកបច្ចឹមប្រទេស គេមាននិយាយថា ៗ " ខ្ញុំគីតថា ខ្ញុំគឺអីចឹង " តើម៉េចបានជាពួកគេគិតឃើញបែបនេះ? ការគិតនេះ បើគិតចេញមកពី ចិត្ត គឺ ចិត្តយើងមានកម្រិតទាប មិនអតមៈទេ ដូច្នេះ យើងទទួលស្គាល់ថា យើងមានសតិ មានការដឹងថា យើងមាន ព្រលឹងអមតៈ។ កាលណាយើងគិតឃើង ដឹងថា ព្រលឹងយើងអតមៈបែបនេះ គឺយើងមានកម្លាំងពលំខ្លាំងក្លា ដើម្បីក្លាយជា សាវគ្គ គឺ ព្រលឹងអមតៈនេះក្លាយជាសាវគ្គ មិនមែន រូបកាយនេះក្លាយជាសាវគ្គឡើយ។ ការមានសតិ ការដឹងថា ព្រលឹងអមតៈ នាំយើងទៅដល់ កម្រិតទទួលស្គាល់នូវ ព្រះធម៍នៃព្រះបរមគ្រូ។ ព្រះធម៍នៃព្រះគ្រូ មិនមែនជា រូបកាយនៃព្រះគ្រូទេ។
When someone goes to such a wise person, gets knowledge from him. He tries to teach him: your real being is not your body but your soul. As long as you are in the sphere of the body, you will be entrapped by your karmas. You have been given this opportunity, to rise above this physical bondage. Enter the spiritual sphere. Recognize your true self. This is an eternal question. Who am I? From the beginning, we humans are searching for this but we will get the answer within us, not from outside. Western philosophers have said “I think therefore I am.” From where does this thought come? From the mind. Do we think that our sphere is limited to our mind? So to realize this we have to awaken our surat, awaken our consciousness. When we awaken our surat, then it is the surat that has the strength to become the disciple, not the body. The body does not have the capacity. Then the awakened surat catching the dhun, realizes the Shabd Guru. The Shabd Guru, not the physical Guru.
រូបកាយមនុស្ស បង្រៀនទៅរូបកាយមនុស្ស ព្រះគ្រូ ហាហ្សូធ្លាប់មានសង្ឍដីកាថា ៖ ដុំឥដ្ឋ ដុំថ្ម មិនអាច និយាយគ្នាជាមួយ យើងទេ។ ភាសាសត្វធាតុ ក៍មនុស្សលោកមិនអាចយល់បានដែរ ដូច្នេះ បើសិនជាគ្មានមនុស្សលោក បង្រៀនមនុស្សលោក គឺមនុស្សលោកមិនអាចយល់បានឡើយ។ ហេតុនេះ បានជាមនុស្សលោក គឺដូចជាយើងរាល់គ្នា រស់នៅដូចយើងទាំងអស់ដែរ បើសិនជា មនុស្សរស់នៅខុសគ្នា មិនអាចឲ្យយើងរៀនសូត្រពីគ្នាបានទេ។ ព្រះគ្រូ លោកនាំមកនូវ ឧទាហរណ៍ដើម្បីបង្ហាញយើង មិនមែនមកដើម្បី យើងគោរពបូជាទេ គឺ ព្រះគ្រូ មកដើម្បីណែនាំ ទូន្មានយើង ។ កាលដែលយើងនាំកូន"ទៅដាក់់សាលារៀន មិនមែណដោយសារ គ្រូៗ គាត់មិនអាចបង្រៀននៅក្រៅសាលារៀនទេ តែ មកពីថា បើបង្រៀនមុខវិជ្ជាខុស នាំឲ្យពុល ប៉ល់ វង្វេងក្មេងៗ។ ជាអ្នកលក់ គ្រឿងអលង្លកា មាសពេជ្រ គាត់ដឹងថា ថ្មណាមានតម្លៃជាងថ្ម មួយណា? គឺគាត់់ជ្រើសរសើថ្មដែលមានតម្លៃនោះ យកមក បូលា ដុតខាត់ ធ្វើឲ្យថ្មនោះ ចេញពន្លឺរស្មី ពេលនោះ ថ្មមានតម្លៃ ។
The physical teaches the physical. As Huzur used to say: bricks and stones cannot talk to us. The language of animals we do not understand. That’s why, until someone like us does not come amidst us to teach us in our language, these things are beyond our understanding. That’s why this human being is just like us. He lives like us. If he does not live like us, we cannot learn from him. He comes as an example. Not to have people devoted to him or to be worshipped or to have people bow before him. He comes only to guide us. When we send our children to school, it is not that the teacher fills them knowledge from outside. But, by teaching them different subjects he polishes the child’s intellect. As a jeweller knows the value of different stones. He chooses and polishes the stone, and after polishing, the stone starts shining. Then it has value.
Question No = 02 @ 00- 06: 07
When we go in the company of Gurumukhs, the spirituality which is already within us, which is not put by anyone from outside, he polishes our mind, he brings out the real form of the mind. When we look at our mind, we see its impurities, its defects, see its different forms but the saints remind us that the mind is Light itself; know your origin. Its current condition was not such originally. We have made its condition this way. As we came into this world, our desires, our actions are such, that the mind’s condition became such. Hence the saints had to say: “Oh mind, you are filthy and blind. What do I say!” We have made its condition this way. So he tells us its real condition. He tries to bring out the spirituality in us, so that we realize that the soul is the disciple and not the body. How far can the body go? What can it achieve? Its scope is very limited. But that very body, when it meditates and awakens the surat, that surat has the strength to become the disciple.
កាលណាយើងសេពគប់ជាមួយ អ្នកកាន់ធម៍ ពេលនោះ ធម៍ ឬ សីលដែលមានក្នុងខ្លួនយើងស្រាប់ ដែលមិនមែន ដុះលូតលាស់នៅខាងក្រៅខ្លួននោះ ត្រូវបាន ដុសខាត់ ធ្វើឲ្យចិត្តដូរជា ខ្មៅស្រអាប់ ទៅជា ជ្រះ ថ្លា និង យើងដឹងពី ធាតុពិតនៃចិត្ត យើងដឹងថា ចិត្តវាមិនស្អាត មិនថ្លា ។ ចិត្តមើលទៅអ្វីមួយ ឃើញរូបរាងប្លែកៗគ្នា ចំណែក ព្រះបរមគ្រូ មើលឃើញខុសពីហ្នឹង ឃើញថា ចិត្តមិនជ្រះ ថ្លា។ ព្រលឹងយើងចុះពីឋានលើ មកដលើឋានកណ្តាល យើងធ្វើតាមចិត្ត ព្រោះចិត្ត មានសភាពបែបនេះ ចិត្តមានការប្រាថ្នា ការប៉ង នាំឲ្យយើងធ្វើអំពើរ សកម្មភាព ទៅ តាមប្រាថ្នារបស់ចិត្ត ហេតុនេះ បានជាព្រះបរមគ្រូ ទូលថា អូ ចិត្តអើយ អ្នកឯងជាមនុស្សស្មោគគ្រោកនិង ខ្វាក់ភ្នែគថែមទៀត បើមិននិយាយអីចឹង តើឲ្យនិយាយថាម៉េច? គឺ ព្រះគ្រូ នាំយើងឲ្យឃើញពី សភាពពិតប្រាកដ ឲ្យយើងមានធម៍ មានសីលក្នុងខ្លួន ដើម្បីយើងដឹងថា ព្រលឹងជាធាតុអមតៈ មិនមែន រូបកាយទេ។ រូបកាយនេះ ខ្សោយណាស់ គ្មានកំលាំងពលំទេ មានតែព្រលឹង ដែលខ្លាំង កាលណាធ្វើសមាធិ ព្រលឹងទៅជា អមតៈគឺ ព្រលឹងអមតៈនេះ ដែលមានកម្លាំង ពលំ ក្លាយជា សាវគ្គ ជាកូនសិស្សនៃ ព្រះបរមគ្រូ។
ព្រលឹង សាវគ្គ គឺ ជាប់នៅក្នុងព្រះធម៍ យើងដឹងថាមានព្រះធម៍ តាមរយៈព្រះគ្រូ អីចឹងបានជា មានពាក្យ ព្រះគ្រូ ហ្សាហ្សីប ទូលថា " ព្រះធម៍នៃព្រះគ្រូ ព្រលឹងព្រះធម៍ ជាការគួរសោកស្តាយណាស់ ដែលយើងបានអាន គម្ពីធម៍ ដែរ តែ មិនយល់អំពី អត្តន័យនៃ គម្ពីរនោះ នេះ ក៍មកពី យើងតែងតែមានចិត្តចង់បានអ្វីដែលស្រួលៗពេក ងាយៗ យើងនាំគ្នាព្យាយាម គោរពតាមរូបកាយមនុស្សម្នាក់ ដែលចាស់ជាងយើង មានបញ្ហាជាងយើង ឬ ហៅថា គ្រូ ដែលគាត់អង្គុយទល់មុខយើង ពន្យល់យើង យើងក៍នាំគ្នាអោនក្បាលគោរពប្រតិបត្តិ ។ ចឹងពេលដែលយើង មានរូបកាយជាមនស្សនេះ យើងឃើញថា មានសាសនាជាច្រើន មាននិកាយជាច្រើនចេញមកព្រោងព្រាត ។ ដូច្នេះ ទោះបីថា យើងគោរពថ្វាយបង្គំព្រះគ្រូ អាចារ្យមែន តែ ព្រះពិតប្រាកដគឺនៅក្នុងខ្លួនយើង ព្រះធម៍ចេញពីក្នុងខ្លួនយើង ចឹងយើងត្រូវមានការចងចាំរឿងនះជានិច្ច ហើយតួរនាទីព្រះគ្រូ គឺបង្រៀនយើងថា ត្រូវបែរ ត្រូវចូលទៅខាងក្នងខ្លួនបែបណា? ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យព្រលឹងយើងអតមៈ ឲ្យព្រលឹងមានធម៍ មានសីល ដើម្បីយើងបាន ជួបព្រះគ្រូពិត ដែលព្រះគ្រូពិត គឺជា ព្រះធម៍។
Surat, the disciple, catching hold of the Dhun, realizes the Shabd form of the Guru. That’s why Guru Sahib said: “Shabd Guru, Surat Dhun Chela.” It’s a pity that we read the Bani, our Grant-pothis, but we do not understand these things. It’s the tendency of humans to find the easiest way. The easiest way is to try to physically serve the wise elder, or Gurmukh who sits and explains in front of us, by repeatedly bowing down before him. Since we relate ourselves to the body, so many religions and sects came into being. If we would have paid attention to their teachings... No Guru told us that just by bowing before him, or physically serving him, we will make progress in spirituality. Because spirituality is within us. So he teaches us, guides us, how we have to tune-in, take our attention inside, how to awaken that surat, how to attach it to that Dhun and realize the true Guru. So, Guru is Shabd.
យើងមិនអាចទទួលស្គាល់អ្នកណាម្នាក់ថាជាព្រះគ្រូបានទេ បើសិនជាស្ថិតនៅក្នុងករណីបែបនេះ គឺថា មនុស្សម្នាក់មានចំណេះដឹងទួលំទូលាយ ពូកែវោហារ បានសំដី យើងក៍ថ្វាយខ្លួន ដើរតាមគាត់ យកគាត់ធ្វើជា ព្រះគ្រូ តែ ដល់ពេលណាយើងចូលទៅខាងក្នុងខ្លួន ពេលណាយើងធ្វើការតាំងសមាធិ គឺយើងបានដឹងថា នោះគឺជា ព្រះគ្រូពិតៗ ដូច្នេះ មានតែការធ្វើសមាធិប៉ុណ្ណោះ មានតែការចូលទៅខាងក្នុងខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ទើបដឹងថា នណាជាព្រះគ្រូពិត។ គ្រានោះ យើងអាចហៅខ្លួនយើងថាជា សាវគ្គ។ ព្រះគ្រូ បាបាជី មានគេលើកឡើងថា ជាសាវគ្គ គឺមិនអាចស្វែងរកព្រះគ្រូពិតឃើញទេ ។ ញោម ដូចដែលព្រះគឹស្តិទូលអីចឹងថា មានតែ ចៀម ទាំងឡាយណាដែលទ្រង់បានធ្វើសញ្ញាសំគាល់ទេ ទើបអាចស្តាប់ឮសម្លេងទ្រង់ហៅ មានតែ ចៀមមួយចំនួនទេ ដែលយល់ពី សញ្ញាហៅរបស់ព្រះអង្គ។ ដូចញោម បានឃើញ បានដឹងស្រាប់ថា មានព្រះបរមគ្រូជាច្រើន មានសត្តបុគ្គលជាច្រើន មានគ្រូបាចារ្យ ជាច្រើន យាងមក ស្មានថា គ្មានព្រះណាយាងមកមែនទេ? តែ គ្មានអ្នកណាមួយគេទទួលស្គាល់គាត់ថា ជាព្រះគ្រូទេ .ដូច្នេះ បានជា ទាល់តែដល់ពេល ដល់វេលា ទើបបានមនុស្សម្នា មានសទ្ធា មានជំនឿទើបពួកគេ ព្រមទទួលយកព្រះគ្រូ ដែលមុនហ្នឹង គឺមនុស្សម្នានៅតែចាប់អារម្មណ៍ជាមួយ ចក្រវាឡ ជាមួយរឿង អាណាចក្រ សូម្បីគេអង្គុយជាមួយព្រះគ្រូ នៅតែ មិនទទួលស្គាល់ថានោះជាព្រះគ្រូ អីចឹងរឿងហ្នឹងក៍មានទាក៉ទងជាមួយ ការមានបុណ្យ ការមានព្រះពរពីទេវតាដែរ ទើបគេមានឧបនិស្ស័យ បើទេវតាប្រាថ្នា នោះគេនឹងមានចិត្តចង់មានប្រាថ្នា ឬ បានជួបព្រះគ្រូ បើទេវតាមិនឲ្យជួបទេ សូម្បីពេញជីវិតក៍អត់បានជួបទេវតាដែរ គឺវាត្រូវរង់ចាំ ពេលវេលា មកដល់សិន។
We cannot recognize the Guru in this condition. In our present condition, when we see a knowledgeable person, his manner of speech, we try to be his followers. But when we turn our attention within and do our meditation, only then can we recognize a true Master. In that condition, can we call ourselves disciples. Baba Ji, It is also said that the disciple is not capable of finding the Guru. Christ also said, “Only the marked sheep hear my whistle.” Only a few can understand my status, position. Now see, many Guru Sahibs, Saints, Pirs and Prophets came; Which place did they not go? But everyone did not believe them as a Guru, as their Murshid. That is why when the proper time comes, we will have that receptivity, then we will recognize them. Till then, our attention will remain in this world. With this perspective we have to see everything, till then he may sit with you and you will not recognize him. So this is also his blessing. If he wishes, he lets a person recognize him. If he does not want, one may stay with him his entire life, but is not able to recognize him. It is a question of time.
Question No = 03 @ 00- 11: 00
In the Bani we read – Without destiny, the true Guru is not found. Even though one sits daily near and close to him in his home. Hazur, you have clearly explained how the Shabd in human form helps the human soul attain salvation but does the human soul have the strength or understanding to realize the shabd in its human form and merge back into it? As you have quoted, similarly the fifth Guru has said: “By great good fortune, I have met the Guru Saint, and found the eternal Lord in my own Home.” ‘Home’ can have two meanings. His father was also the Guru. But which is the real home? It is inside us. This body.
It is only when we go within that we get the realization. He does not teach us. In our state we cannot distinguish between knowledge and wisdom When we read our holy books we get knowledge. but when we act on that knowledge then we get experience. Then we get wisdom. We start with outer knowledge gained from our books but when there is any difficulty, when we go through hard times, we start wavering because our entire faith was built on outer knowledge. But those who have experience will not waver. He knows. In the Vedas, a word is mentioned ‘jaananaa’. It is state of knowing. That ‘knowing’ does not come from knowledge. There is no dearth of holy books.
នៅក្នុងគម្ពីរបានី គេមានសរសេរថា " បើគ្មានវាសនាទេ រកព្រះគ្រូអត់ឃើញឡើយៗ មិនថាយើងនៅក្បែរព្រះគ្រូរាល់ថ្ងៃ មិនថាយើងនៅជិតផ្ទះព្រះគ្រូឡើយ។ ព្រះគ្រូ ហាហ្សូ ព្រះគ្រូបានធ្វើការពន្យល់យ៉ាងក្បោះក្បាយស៊ីជំរៅថា ព្រះធម៍នៅក្នុងខ្លួនមនុស្សជួយឲ្យព្រលឹងមនុស្សយើងបានដល់ការួចរំដោះ តែថា តើ ព្រលឹងមនុស្សនេះ មានកម្លាំង ពលំខ្លាំងល្មមអាចយល់បានអំពី ព្រះធម៍ដែរឬទេ? ញោម រឿងនេះ ដូចដែល មានការដកស្រង់ចេញមក ឃ្លាមួយដែល ព្រះគ្រូជំនាន់ទី ៤ លោកទូលថា " ដោយសារបុណ្យវាសនាល្អ ខ្ញុំកូណាបានជួបជាមួយ ព្រះបរមគ្រូ និងបានរកឃើញ ព្រះដ៍អតមៈនៅក្នុងផ្ទះផ្ទាល់នៃខ្ញុំកូណា។ ផ្ទះ ឬ ឋានសួរគ៍ ពេលនេះ អាចមានន័យ ២យ៉ាង ។ ព្រះបិតា ក៍ជា ព្រះគ្រូដែរ តែ សួរថា មួយណាជាផ្ទះពិត? នោះគឺ នៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ក្នុងរូបកាយមនុស្ស គឺជាផ្ទះពីត។ គឺ រូបកាយមនុស្សនេះឯង ដែលជា ផ្ទះ ឬជាឋានសួរគ៍ ។
យើងដឹងថាខ្លួនជាព្រះ ដឹងថាព្រលឹងគឺជាព្រះ គឺមានតែតាមរយៈការចូលទៅខាងក្នុងខ្លួនតែប់ុណ្ណោះ ។ ព្រះគ្រូ មិនអាចចូលទៅបង្រៀនក្នុងខ្លួនបានទេ ។ ស្ថានភាពមនុស្សលោក គឺមិនអាចបែងចែកដាច់រវាង ចំពោះដឹង ជាមួយនឹង គតិបណ្ឌិតបានឡើយ គ្រាដែលយើងអាន ព្រះគ្រូ ឬ សៀវភៅធម៍ គឺយើងទទួលបានជាចំណេះដឹង និង បន្ទាប់យើងទទួលបានជា បទពិសោធន៍ ។ ពេលយើងមាន គតិបណ្ឌិត យើងទទួលបានចំណេះដឹងពីខាងក្រៅខ្លួន គឺចេញមកពី សៀវភៅ តែ យើងជួបការលំបាក នៅពេលណាមួយនោះ យើងចាប់ផ្តើមមានការ រែរែក អល់អែក ក្នុងគម្ពីរ វេដាស់ គេមានសរសេរអំពី ពាក្យថា ចេតនា ដែលជាពេលមួយយើងមានការដឹង ដែលការដឹងនោះ វាមិនចេញមកពី ចំណេះដឹងទេ មិនចេញមកពី សៀវភៅធម៍ក៍ទេដែរ។
ព្រះគ្រូ បាល់ទូន សាហ្សីប ទូលថា មនុស្សម្នាក់រៀនដើរ មិនយល់ពីការដើរទេ ក៍ដួលធ្លាក់ចូលអណ្តូង ព្រះគ្រូ បាល់ទូន ទូលថា នេះមកពីគេនោះ មើលមិនឃើញថាគេកំពុងដើរនៅកន្លែងណា ។ ចិត្តវាមានយើងឲ្យខុស វាបញ្ឆោតយើង នាំឲ្យយើងខាតបង់ ព្រះគ្រូបាបាជី ទួលថា បើមានបុណ្យពីទេវតា គេនឹងរកឃើញព្រះគ្រូពិត កាលណាទេវតាឲ្យពរ គេបានពរនោះ គេជួបជាមួយ ព្រះធម៍ នៅក្នុងរូបកាយជាមនុស្ស។ យើងអាចជូបព្រះ ជួបទេវតា មានតែពេលណាទេវតាឬ ព្រះឲ្យយើងមាន ព្រះពរប៉ុណ្ណោះ។
So Paltu Sahib also says: "The learned one does not understand and falls into the well, Paltu says, because he does not see where he is walking. The mind is entangled in maya so discrimination is totally lost." Baba Ji, "If God shows mercy, then he leads man to the true Guru". When God is merciful then our soul meets the Shabd in its human form. The Lord's... We meet him only due to the Lords Grace.
ក្រោយពីបានពរ ពីទេវតា មក ព្រះគ្រូដាក់់យើងនៅលើផ្លូវព្រះធម៍ តែ មានសំណួរថា អ្វីទៅជា ចំណេះដឹងពិតប្រាកដ? នោះដូចជា ព្រះគ្រូ សាហ្សី ទូលថា " ចំណេះដឹងបានមកពី ព្រះធម៍នៃព្រះគ្រូ ពេលបានព្រះធម៍ យើងមានការយល់ដឹង និង បានចេះពីការតាំងសមាធិ គឺយើងក្លាយជា មនុស្សទេព យើងអាចមានចំណេះដឹងពិត តែតាមរយៈការចូលទៅខាងក្នុងខ្លួនប៉ុណ្ណោះ យើងបានចំណេះដឹងពិត ពេលណាយើងចូលជាមួយ ព្រះធម៍ ព្រះធម៍ គឺគេមិនអាចពណ៍នាបាន ក៍មិនអាច រកពាក្យឯណាមកបរិយាយបានដែរ។ កាលណាយើងមានព្រះធម៍ក្នុងខ្លួន យើងឈានដល់ពេលក្លាយជា មនុស្សទេវតា បើទោះបីជាយើងមាន សៀវភៅទេព តែសៀវភៅទាំងនេះចេញមកពី បទពិសោធន៍ខាងក្រៅខ្លួន ពួកគេអ្នកតាក់តែងសៀវភៅនៅ បូជាព្រះ គេសម្រេចបានគ្រប់យ៉ាង ជីវីតគេមានន័យ តែ ន័យនោះ សំដៅថាគេរស់នៅ បែបជាទាសករខ្លួនឯង ចំនុចខុសគ្នាទីនេះ គឺមួយយើងបានគតិបណ្ឌិតមកពី គេអ្នកដ៍ទៃ និង មួយទៀត យើងបានគតិបណ្ឌិតមកជាខាងក្នុងខ្លួនយើងផ្ទាល់ ដូច្នេះសទ្ធាគឺមិនអាចចេញមកពី អ្នកដ៍ទៃបានឡើយ
Then the Master kindly puts us on the path. But what is that true knowledge? Guru Sahib says: “Know that from Guru’s Word, Divine comprehension and meditation are obtained and that he makes man utter the Unutterable One.” You will get the true knowledge from within. You will get it by tuning into the Dhun. That Dhun which is indescribable, which cannot be put into words.
When we are attuned to that then we attain realization. Whatever holy books we have, they are from the experiences of their lives. How they devoted themselves to God. And achieved everything. It is the essence of their lives. But the essence of their lives is for their own selves. But this treasure which they have given us - we should learn by reading them. If we tread this path, we too will gain that experience and then our faith develops. If we think that our faith will develop through the experience of someone else, it will not be so.
ជាទូទៅ យើងផ្តល់ជូននូវបទពិសោធន៍ក្នុងការសម្តែងធម៍ទែសនាសុទ្ធសាង ដែលថា បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់ គេដាក់បង្អែមនៅមុខយើង គេសួរយើងថា ផ្អែមអត់? គេនឹងឆ្លើយថា ផ្អែមណាស់ ឆ្ងាញ់ណាស់ ឆ្ងាយជាងគេលើសកលោក នេះដោយសារគេគោរពយើង តែសួរថាក្នុងចិត្តគេ អស់មានការសង្ស័យដែរឬអត់? គឺច្បាស់ណាស់ ប្រាកដជាមានការសង្ស័យណាមួយនៅក្នុងចិត្តដោយមិនច្បាស់ថា វាឆ្អែមជាងគេមែន ឬ យ៉ាងណាទេ តែ បើសិនជា គាត់នោះ បានភ្លក់រស់ជាតិបង្អែមនៅមុខគាត់ហ្នឹងដោយខ្លួនឯង គាត់ប្រាកដជាច្បាស់ក្នុងចិត្តថា ផ្អែមែន ឬអត់់ទេ? តើគាត់ត្រូវធ្វើការសន្ធិដ្ឋានដោយបែបណា? គឺពេលឈានចូលកម្រិតសន្ធិដ្ឋាននេះ គេត្រូវ មានជំហានមួយៗសិន គឺសាក ឬ ដើរលើផ្លូវធម៍ហ្នឹងសិន គឺធ្វើដោយការខិតខំប្រឹងប្រែង ពេណាមានការប្រឹងប្រែង ទេវតានឹងប្រទានពរជ័យ បន្ទាប់យើងនឹងយល់អំពីខ្លឹមសារនៃព្រះធម៍ ឯសទ្ធាជ្រះថ្លាជឿជាក់លើព្រះធម៍ក៍នឹងមានការចម្រើនឡើងជាលំដាប់ មានតែគ្រានោះដែលយើងបំពេញតាមប្រាថ្នាសព្វបែបយ៉ាង កាលណាមិនទាន់មានព្រះធម៍ ការជឿជាក់ ការមានសទ្ធានៅតែមិនជ្រះ មិនស្រលះ ៗ ប្រែប្រួល នេះជាសារជាតិមនុស្សលោក ដូច្នេះ ការមានសទ្ធារ ការមានជំនឿត្រឹមត្រូវបាន លុះត្រាតែទេវតាប្រទានពរ ប្រទានបុណ្យដល់យើងដែរ បើមិនដូច្នោះទេ សូម្បីសាច់ញាត់យើង ក៍មិនជឿយើងដែរ ដូចមាន គំរូ ព្រះគ្រូ Pirs ជាឧទាហរណ៍ស្រាប់ ដែលក្រុមគ្រួសារព្រះគ្រូ មិនយល់ស្របជាមួយព្រះគ្រូទេ ទាល់តែមានពរពីទេវតា បានសមាជិកគ្រួសារជឿលើព្រះគ្រូវិញ សូម្បីអ្នកនៅក្បែរជិតបង្កើយជាមួយព្រះគ្រូ ក៍មិនជឿព្រះគ្រូផង បើគ្មានពរ ពីទេវតា ពួកគេគ្មានឧបនិស្ស័យជាមួយ ព្រះគ្រូដែរ។
Generally we give this example in the satsangs, that if someone puts a sweet in front of us and says that, this is the sweetest thing in the world; due to your respect for him, you will agree. But will the doubt of the mind go? Somewhere in the mind the doubt remains whether it is the sweetest thing or not? Now if we taste that very sweet then he can say with conviction if it is the sweetest or not? How did he arrive at this conclusion? When he took the step. Whatever he was told, he put into practice. And then had the real feeling, the real experience. The holy books are there to explain to us which step to take and how to take this step. But we have to take to the path of effort. If we put efforts then its bliss develops, then do we understand its essence, then faith develops, only then can we fulfill these things. Till this happens, humans tend to waver. So it is correct that it is only after the Lord’s grace that he gets us in the right state otherwise our relatives do not agree. See the history of our Gurus, Pirs, Prophets. The families do not agree. It is His grace only then can we realize these things. Even though one sits daily, near and close to him in his home.
Question No = 04 @ 00- 16: 12
Baba Ji there is always a deeper meaning behind whatever a Saint says. Even if he is saying something jokingly? No, do not take that so literally. They say many, many things in jest. It depends on the state they are in when they speak. There is an old incident, that old instance when Baba Ji Maharaj called Great Master and said, “Brother, now you have to shoulder this responsibility.” Great Master replied “I do not have the capacity. I am a wordly man. How will I be able to fulfill this? Baba Ji said: No, it is my Hukam. You will have to do it.” It is said that then Great Master said, “I have some … I have a request to make, if you would accept it.” He replied: “Go ahead.” He said: “Look, I am a wordly man, I am a family man, many times I may just say something good or bad - so whatever words I utter in that state, they should not come true.” He said, “Okay.” He said further, “If I follow this, then what will happen to my family? My family should not become dependent or have to ask anyone for anything. He said, “Okay.” He continued, “I will never be able to ask. Running this langar, managing all this ... I will not be able to ask, so please never stop the langar.” He said, “Fine, what else?” He said, “The last point is that I have earned no spiritual merit. This spiritual wealth is yours. Whomever I initiate, and whoever will initiate after me – you will be responsible for them all.” Then Baba Ji said, “Fine.” And then the Great Master said, “As you wish.”
ព្រះគ្រូបាបាជី ជាធម្មតា ពេលព្រះគ្រូមានសង្ឃដីកាណាមួយ តែងតែមានការបង្កប់អត្តន័យជ្រាលជ្រៅណាស់នៅក្នុងហ្នឹង បើទោះបីជាពេលខ្លះ មើលទៅដូចជាព្រះគ្រូ ទូលរឿងលេងសើចក្តីមែនដែរឬទេ? ទេ ញោម សូមមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ ក្នុងរឿងនេះ ព្រះអង្គរមានសង្ឃដីកាណាមួយ អាស្រ័យតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែង ដូចជា កាលណោះ ព្រះគ្រូ បាបាជី មហារាជ ទូលទៅព្រះគ្រូធំថា " លោកប្អូន ពេលនេះ ចូរលោកប្អូន រែកពុន ការទទួលខុសត្រូវមួយនេះចុះ " ព្រះគ្រូធំតបវិញថា លោកបង អាត្មាភាពគ្មានសមត្ថភាពបែបនេះទេ អាត្មាជាមនុស្សលោកធម្មតាៗ ធ្វើម៉េចអាចរែកពុនកិច្ចការនេះបាន? ព្រះគ្រូបាបាជី ក៍តបទៅវិញតែ នេះជា បញ្ជាអាត្មាភាព បញ្ជាទេវតា លោកប្អូនត្រូវតែទទួលយកកិច្ចការនេះចុះ ពេលនោះ ព្រះគ្រូធំ តបវិញថា បើនេះជាបញ្ជាព្រះគ្រូ អាត្មាភាព ព្រមទទួលយកចុះ ព្រះគ្រូបាបាជី ទូលថា បើលោកប្អូនព្រម អាត្មានឹងរៀបចំឲ្យ អាត្មាជាមនុស្សលោកធម្មតា មានគ្រួសារ មានពេលវេលាដូចគេឯង អាចនិយាយល្អ អាចនិយាយអាក្រក់ដូចគេដែរ អ្វីដែលអាត្មាភាពទូល អាចថា មិនពិតទាំងអស់ទេ ...ព្រះគ្រូធំ ក៍សួរទៀតថា បើសិនអាត្មាធ្វើតាមហ្នឹង ចឹងនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះគ្រួសារអាត្មាភាព? គ្រួសារអាត្មា មិនអាចក្លាយជាមនុស្សរស់នៅក្នុងបន្ទុកទេ ពួកគេមិនអាចក្លាយជាអ្នកដើរសុំទានគេឡើយ ព្រះគ្រូ ធំ បន្តទៀតថា បើបានកាន់កាប់ ផ្ទះបាយនេះ ចឹងអាត្មាលែងសុំ លែងចង់់បានអីទៀត សូមលោកបង កុំបញ្ឈប់ផ្ទះបាយនេះអី ព្រះគ្រូបាបាជី តបថា មិនថ្វីទេ នៅតែបើករហូតហ្នឹង ចុះមានសំណួរពរអ្វីទៀតទេ? ព្រះគ្រូធំតបថា អាត្មាភាព អត់មានព្រះធម៍ អត់មានបុណ្យទេ ហើយព្រះគ្រូ បាបាជី តបថា សម្បត្តិព្រះធម៍នេះ ក៍ជារបស់់ លោកប្អូនដែរ យកទៅចុះ អ្នកណាក៍ដោយដែលអាត្មាភាពបំបួស អ្នកណាក៍ដោយ ក្រោយពី អាត្មាភាពបំបួសរួច គឺសុទ្ធតែជារបស់ លោកប្អូនទាំងអស់ ដែលលោកប្អូនត្រូវតែទទួលខុសត្រូវ លោកទូលទៀតថា ចង់បានអី បានហ្នឹង ប្រាថ្នាអ្វី បានដូចបំណង។
Question No = 05 @ 00- 18: 28
Thank you, Baba Ji. Yesterday you had spoken about a Perfect Master and a Puran Master. You had explained the difference between the two. “Puran” (Complete) – this is lost in translation. In Hindi and Punjabi we say “Puran” Guru. Puran means whole, perfect means one who has no imperfections. Now no human being can be perfect. Body means imperfections, body means karma. So, till that imperfection is there, there will be mistakes, there will be lapses, there will be different things. Like I said, earlier also, that if any human being is perfect, you will not be able to follow him, because he will be at a totally different plane from you and you will not be able to catch up with him. That is why they say, don't walk in front of me, I cannot follow. Don't walk behind me ... I cannot lead, walk beside me, as a friend. So this is something we have to do together. In Dera there is nobody senior, there is nobody junior, No one is superior, no one is inferior.
សូមអរគុណព្រះគ្រូបាបាជី កាលពីម្សិលមិញនេះ ព្រះគ្រូលើកឡើងអំពី ព្រះគ្រូដ៍ឧត្តម្ភ និង ជាព្រះគ្រូពារាន្ត ដោយព្រះគ្រូបកស្រាយពន្យល់ថា មានការខុសគ្នារវាងព្រះគ្រូទាំង ២ អង្គ។ ព្រះពារាន្ត ប្រែថា ពេញលេញ នេះជាការបកស្រាយខុស។ ក្នុងភាសា ហិណ្ឌូ និង ភាសាឥណ្ឌាប៉ាន់ហ្សាប់ យើងនាំគ្នានិយាយថា ព្រះពារាន្ត ដែលមានន័យថា ទាំងមូល ចំណែក ឧត្តម្ភ ប្រពៃឥតខ្ចោះ មានន័យថា អ្នកនោះ មិនទាន់ដល់កម្រិតឥតខ្ចោះ។ ពេលនេះ គ្មានមនុស្សលោកណាម្នាក់មានភាព ប្រពៃ ឥតខ្ចោះឡើយ រូបកាយមនុស្ស មានន័យថា មិនប្រពៃ មិនឥតខ្ចោះ រូបកាយមានន័យថា កម្មា ដោយសារយើងនូវតែមាន ការខ្ចះចន្លោះ ដូច្នេះ យើងនូវតែមាន កំហុសដដែល យើងនូវតែ មានភាពខុសគ្នា នៅតែ មិនស្របគ្នា ដូចដែលអាត្មាបានទូលរួចថា បើយើងជាមនុស្សលោក មានភាពល្អ ប្រពៃ ឥតខ្ចោះ អីចឹងយើងលែងដើរតាមព្រះគ្រូ ដោយសារពេលនោះ យើងមានភាពខុសគ្នា យើងមិនអាចចាប់គំនិតព្រះគ្រូបាន ព្រោះ យើងនូវឋានខុសគ្នា អីចឹងបានជា គាត់ថា កុំដើរមុខអាត្មា កុំដើរពីខាងក្រោយអាត្មា អាត្មាមិនអាចដើរតាមបានទេ ត្រូវដើរចំហៀងអាត្មា ដើររបៀបជាមិត្តភ័ក្រ្ត គឺដើរជាមួយគ្នា ដើរទាំងអស់គ្នា នៅឯ ព្រះវិហារដេរា គ្មានមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់ គ្មានបុគ្គលិកជាន់ទាបឡើយ គ្មានអ្នកធំគ្មានអ្នកតូចដែរ។
We are all equal. we are all sevadars. I don't think so any Master has thought himself as any different than a sevadar. They have taken it up not as a position but as a seva and their thought process has always been to fulfill the seva that has been given to them. So we are all sevadars, we are all working towards fulfillment of our responsibility that we have taken. It's okay that somebody has to be in the lead, somebody has to give direction. To that extent, yes, we've put them a little ahead. But in actuality, we are all sevadars. We are all working towards a certain purpose, a certain objective, which we will achieve from the outside seva into the inner seva. The topmost seva is our meditation. "This alone is the service of the Lord that his Name comes into you." Baba Ji, I was not born as a, into a satsangi family, to a point of exposure. My father has been a satsangi, but I was not exposed to it. After many years, I came onto the path, so I had an outside-in perspective. Being a father, a parent now of two children, who are kind of born to the path. I feel a lot of times there is a big difference in people who come into the path as opposed to those who are born into the path.
យើងទាំងអស់គ្នា ស្មើរភាពគ្នា យើងទាំងអស់គ្នាជាកូនទេវតាដូចគ្នា អាត្មាភាពមិនគិតថាមានព្រះគ្រូណាខ្លះ តាំងខ្លួនឯង ខុសពី កូនទេវតា ឬ អ្នកបំរើទេវតាទេ មើលទៅព្រះគ្រូ ដូចជាខុសយើងមែន តែពេលដែលធ្វើការបំរើទេវតា គឺមគ្គផលដែលទេវតាប្រទានដល់ពួកគាត់ គឺដូចគ្នាជាកូនទេវតា. ដូច្នេះ ទាំងយើង ទាំងព្រះគ្រូ សុទ្ធតែជា អ្នកបំរើព្រះបំរើទេវតាដូចគ្នា គឺយើងធ្វើការដូចគ្នាដើម្បីបំពេញការងារទទួលខុសត្រូវដែលទាំងឡាយដែលទេវតា ប្រទានមក។ជាការពិតណាស់ ដែលមានអ្នកខ្លះទទួលបញ្ជាមកដឹកនាំ ខ្លះទទួលបញ្ជាមកស្ថិតក្រោមការដឹកនាំ ចង្អុលបង្ហាញទិស។ មើលទៅដូចជាមានការខុសគ្នាតិចតួចមែន តែជាការពិតទៅគឺទាំងអស់ បំរើទេវតា។ ពួកយើងមានគោលបំណងធំ គោលបំណងតូចៗក្នុងនោះ ដែលជារួម គឺដើម្បីសម្រេចនូវការបំរើទេវតាពីខាងក្រៅ ខ្លួន ចូលទៅបំរើទេវតានៅខាងក្នុងខ្លួន។ ការបំរើទេវតាដែលសំខាន់ជាងគេបង្អស់ គឺ ការតាំងសមាធិ គឺមានតែការតាំង សមាធិនេះតែមួយមុខគត់ដែលនាំ ព្រះធម៍មកឲ្យដល់ដៃយើង។ កូណា ព្រះគ្រូ គ្រូសារខ្ញំកូណាសុទ្ធតែជា សុទ្ធតែជា អ្នកបំរើទេវតា ហូបបួស ឪពុកខ្ញុំកូណាក៍អីចឹងតែ មានតែខ្ញុំកូណាមួយទេ ដែលមិនមែនជា អ្នកបួស ខ្ញុំកូណា រស់នៅ បែបនេះជាច្រើនឆ្នាំ ទើបមានឧបនិស្ស័យចូលមកដើរលើផ្លូវធម៍ សុទ្ធសាងដូចពេលនេះ ឥលូវនេះ ខ្ញុំកូណា មានកូន ២ នាក់ហើយ ខ្ញុំកូណាមានអារម្មណ៍ថា ខាតបង់ពេលវេលាច្រើនណាស់ ដែលមាន ឈាមជ័រ គ្រួសារជាអ្នកបួស បែរជាខ្លួនឯងមិនមែនជាអ្នកបួសទៅវិញ ថែមទាំងប្រឆាំង ជំទាស់ជាមួយអ្នកបួសទៀត។
They are grown up with this preconceived notion that that is the only thing, that is appropriate. How do you talk to your children, if they have doubts or if they have a lack of understanding of the other perspective? Doubts will always be there. If somebody tells me he's got doubts, I can live with that, I can understand that, But if somebody stands up and says, I have no doubts, and I am hundred percent sure, he doesn't know what he is talking about he has absolutely no idea what he is talking about. Now, there's a benefit of being born in a satsangi family and there is a disadvantage also. Now, being born in a satsangi family, yes, there are certain things we take for granted, we know that this is going to happen but on the other side, familiarity breeds contempt. The expectation also then becomes very high Now you've been brought up in a certain culture and if you don't see the other satsangis, your parents, your relatives being good examples then the doubts will increase. So it works both ways. You come from outside, there's very little expectation, you are open to the philosophy, you are willing to listen, you are willing to learn. But having been born in a satsangi family knowing what the basics should be, and you see that everybody is not being the example he should be, then there are more doubts. Will I be able to fulfill it, will I be able to live it? So it's not that one has an advantage and the other is at a disadvantage. So both, it depends upon the individual, how he looks at it, you know. You don't judge a school by a single child.
ពួកគេកើតមាននាំយកទស្សនៈមួយមកជាប់ខ្លួន ដោយគិតថារបស់ ល្អ សម ស្របជាមួយខ្លួនគេ គឺមានតែ មួយគត់។ តើយើងនឹងនិយាយថាម៉េចជាមួយកូនៗ ដែលពួកគេមានការសង្ស័យ មិនជឿជាក់លើយើង និង មានទស្សនៈខុសពី ពួកយើង? មនុស្សលោកយើង រមែងមានការសង្ស័យជានិច្ចកាល គេរស់នៅជាមួយការសង្ស័យ បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់គេឆ្ងល់ គេសួរ គេថាមានការសង្ស័យបែបនេះឬបែបនោះ ដូច្នេះ យើងអាចរស់នៅជាមួយគ្នាបាន តែ បើសិនជាមានម្នាក់បែរជា ក្រោកឈឡើង រួចស្រែកថា ខ្ញុំគ្មានការសង្ស័យទេ ខ្ញុំគ្មានគំនិតអីទេ ក្នុងរឿងហ្នឹង ដូច្នេះ គេម្នាក់នោះ គឺជាមនុស្សដែលមិនយល់អ្វីទាំងអស់ សូម្បីយើងនិយាយគ្នារឿងអី កគាត់មិនយល់ដែរ ។ ដូចយើងបានឃើញ ក្នុងពេលនេះ យើងកើតមកក្នុងគ្រួសារអ្នកធ្វើធម៍សុទ្ធសាងគឺមាន ផលល្អ ក៍វាមានផលអាក្រក់ជាអវិជ្ជមានក្នុងនោះផងដែរ។ យើងកើតមកក្នុងគ្រួសារអ្នកធ្វើធម៍ យើងឃើញពួកគេរាល់ថ្ងៃ ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីជាការចម្រើន មានសេចក្តីសុខសប្បាយ ពេលយើងដើរចេញទៅក្នុងសង្គមួយខាងក្រៅ ឃើញសង្គមគេនោះ មិនល្អដូចគ្រួសារខ្លួនដែលជាអ្នកកាន់ធមី កាន់អារ្យ ដូច្នេះ យើងដូរគំនិត យើងលែងមានការសង្ស័យ បើសិនជាគ្មាន ឧទា.ដូចជាក្រុមគ្រួសារបង្ហាញទេ ប្រាកដណាស់ យើងនឹងមានការសង្ស័យកាន់តែខ្លាំង។ អីចឹងការកាន់សីល គេអាចធ្វើទៅបាន តាម ២ វិធី ទី ១ គឺយើងជាអ្នកក្រៅ គ្រួសារដែលមិនធ្លាប់កាន់សីល ទេ តែ យើងមានការរំពឹងទុកខ្ពស់ណាស់ ថាបើចូលកាន់សីល គឺសង្ឃឹមថាមានការប្រែប្រួលខ្លាំង តែ យើងជាមនុស្ស បើកចំហរ រៀនសូត្រពីគេ ចេះស្តាប់គេនិយាយ។ ឯ ទី២ គឺ យើងកើតមកជាគ្រួសារអ្នកកាន់សីល ដូច្នេះ វាក្លាយជាធម្មតា យើងរកមិនឃើញថា មានឧទា.អ្វីឲ្យល្អសម្រាប់យើងទេ ដល់អីចឹងទៅ យើងកាន់តែមានការសង្ស័យច្រើនថែមទៀត ដូចជា តើខ្ញុំអាចសម្រេចកិច្ចការនោះបានអត់? តើខ្ញុំអាចរស់នៅ ក្នុងផ្លូវធម៍នេះបានទេ? ហេតុនេះ កើតមានក្នុងគ្រួសារអ្នកកាន់សីល វាអាចមានទាំងផលល្អ នឹងផលអាក្រក់ទាំង ២ ហេតុនេះវាអាចលើបុគ្គលម្នាក់ៗមានការគិតឃើញបែបណា? គឺ យើងមិនអាច វាយតម្លៃសាលាទាំងមូល ដោយគ្រាន់តែ មើលលើក្មេង ម្នាក់នោះទេ។
You take everything in totality to see the reputation of the school. But most of us we will take one odd person out and say, oh he's taken nam, he's broken all the vows, now, he, that's his individual perspective. His strength, his weakness. That doesn't mean that that is the weakness of the philosophy as such. Individuals can be wrong, Individuals can falter, not the philosophy. And that is why the emphasis out here always has been focus on the philosophy rather than on the individual. Now individuals can make mistakes, but the philosophy is what will stand the test of time. Truth doesn't change, perspectives change. Ideas can change. Truth doesn't change. So if we, look at the philosophy as such and we follow the philosophy rather than taking ABCD into account, ABCD has his strengths and weaknesses and sometime definitely they are going to falter. But, his strength, his weakness, is not my strength and my weakness. So I can't compare myself with him. I have to build it on my strengths. Therefore, me, therefore my focus should be on the philosophy rather than on any individual. Should it be like that as a parent to your children also, Baba Ji where you share the philosophy with them and that's how you build the relationship and leave it to them? For the children na, the parents are always some sort of an ideal, consciously or subconsciously, the child is watching every move you make, whatever you say and do. He is watching.
យើងអាចមើលជារួម ជាសរុបថា សាលារៀននោះ មានកេរ្តិឈ្មោះល្អបែបណា? តែ យើងបែរជាមិនធ្វើអីចឹងទេ គឺបែរជា ទៅរើសយកមនុស្សម្នាក់ ចាស់ជាងគេក្នុងសាលាហ្នឹង យកឈ្មោះម្នាក់ហ្នឹងមក មកធ្វើជាឧទា. ដើម្បីវាយតម្លៃសាលាទាំងមូល ដោយយើងសាកសួរ សម្ភាសន៍គាត់នោះទៅ តើគាត់មានទស្សនៈបែបណា? គាត់មានចំណុចខ្លាំងកន្លែងណាខ្លះ មានចំណុចខ្សោយកន្លែងណាខ្លះ? ធ្វើអីចឹង មិនមែនជាការវាយតម្លៃនូវ ទស្សនៈវិជ្ជា របស់សាលារៀនទេ គឺជាទស្សនបុគ្គលសុទ្ធសាធ ដែលបុគ្គលវាអាចមានខុស អាចមានត្រូវ មិនដូចជា ទស្សនវិជ្ជាទេ ដែលយើងត្រូវតែផ្ចង់លើទស្សនវិជ្ជា ជាជាងផ្ចង់លើ ទស្សនបុគ្គល។ មនុស្ស អាចខុស តែ ទស្សនវិជ្ជានីមួយៗ សុទ្ធតែប្រើពេលវេលាច្រើនយូរណាស់ ដើម្បីធ្វើតេស្តសាកល្បង។ ព្រះសច្ចៈគ្មានការប្រែប្រួល ផ្លាស់ប្តូរទេ តែ ទស្សនៈបុគ្គល គឺជា ប្រធានបទនៃការប្រែប្រួល។ អីចឹង យើងត្រូវតែផ្តោតលើទស្សនៈវិជ្ជាជារួម កុំមានការផ្តោតលើ ការសូត្រតាមបុគ្គល ក ខ គ ឃ ង ការសូត្របែបនេះ អាចខុស អាចឆ្គង ដោយសារគាត់នោះជា បុគ្គល មិនមែនជា ទស្សនវិជ្ជាទេ ភាពខ្លាំង ភាពខ្សោយនៃការសូត្រនោះ គឺជាបុគ្គល យើងត្រូវធ្វើឲ្យខឃើញថា យើងមានភាពខ្លាំង ភាពខ្សោយដោយខ្លួនយើងផ្ទាល់កុំពឹងគេគឺ យើងគិតលើទស្សនវិជ្ជាជាជាងគិតលើទស្សនបុគ្គល។ ព្រះគ្រូ ចុះយើងប្រដៅកូនៗ ណែនាំកូនថា ម៉េច?យើងប្រើទស្សនវិជ្ជាទូន្មានកូនៗ ឬ ប្រើទស្សនៈជា ឪពុកម្តាយ? ញោម ឪពុកម្តាយ ត្រូវផ្តល់ជាឧទា. ឲ្យកូនៗមើលជាក់ស្តែង ព្រោះរាល់ការនិយាយស្តី ការគិត ការធ្វើអ្វីសព្វយ៉ាង គឺកូនៗគាត់តាមមើលយើងជាឪពុកម្តាយទាំងអស់។ កូនៗគាត់នឹងរៀនសូត្រ តាមអ្វីដែលគាត់ឃើញយើងជាឪពុកម្តាយធ្វើរាល់ថ្ងៃ ដូចជា ឪពុកម្តាយកំពុងនៅផ្ទះ មានគេទូរស័ព្ទមកថា ចង់មកលេង ចង់មកជួប យើងប្រាប់ថា ខ្ញុំអត់នៅផ្ទះទេ ពេលនេះ ខ្ញុំចេញទៅក្រៅផ្ទះ សួរធ្វើបែបនេះ កូនៗគាត់គិតថាម៉េច? បើឃើញពុកម្តាយធ្វើអីចឹង? ដូច្នេះ យើងត្រូវ រកពាក្យណា មកប្រាប់ឲ្យសមរម្យ ដូចជាថា ខ្ញុំពេលនេះ មិនទំនេរទេ i not available ឬ ថា គាត់មិនទំនេរទេ អីចឹង អ្វីៗសុទ្ធតែមាន ផលល្អ និងផលអាក្រក់ ដែលទាមទារឪពុកម្តាយជាអ្នកបង្កើតច្បាស់ឡើងមក ជាគំរូឲ្យកូនមើល ជាពិសេសគឺធ្វើជាគំរូល្អ។ បើយើងជាគំរូល្អ កូនៗបានគំរូល្អទាំងនេះធ្វើជាគ្រឹះដ៍រឹងមាំសម្រាប់ពួកគេ។ បើសិនជាយើង បង្រៀនកូនៗ ឲ្យឧទា.កូនៗ បែបជា Duality បាតដៃ ខ្នងដៃ អីចឹងថ្ងៃក្រោយ កូនៗគាត់នឹងធ្វើវីធីនេះជាមួយយើងវិញដែរ គឺនិយាយជាមួយយើង មួយបែប និយាយជាមួយអ្នកផ្សេង ១ បែបទៀត គឺថា រកអ្វីច្បាស់ ពិតប្រាកដគ្មានឡើយ មានតែការ ស្រពិចស្រពិល Flux
Question No = 06 @ 00- 25: 45
How can we be good human beings? You always say we should be... Good is relative na, one man’s food can be another man’s poison. So you have to decide good and bad for yourself. Something which is good for you may not be good for the other person. So you can’t describe what is good what is bad, what is right, what is wrong. We have to search for it ourselves. And that experience will teach us. I don’t think so anybody can tell you. So as we go further, as we try and be good human beings. The basic idea is to be a good human being. And if you are a good human being, you will automatically start understanding what is good about life, what is good about everybody. Being negative is not being good or is that I mean… Why should we be negative? It’s our thinking that puts things into slots. Whatever the Lord has created cannot be negative, cannot be bad, cannot be wrong. Now because we don’t understand the purpose of that, that’s why we put it into different slots.
តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីក្លាយជាមនុស្សល្អ?ដោយសារ ដូចព្រះគ្រូធ្លាប់មានសង្ឃដីការថា អាហាររប់សមនុស្សម្នាក់ វាអាចជាថ្នាំពុករបស់មនុស្សម្នាក់ទៅវិញ ដូច្នេះ គេពិបាករកចម្លើយណាស់។ ញោម ៗ ត្រូវតែ មានការសម្រេចចិត្តមួយថា ល្អ ឬ ថាអាក្រក់ គឺត្រូវសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង។ អ្វីដែលល្អសម្រាប់យើងមែន តែវាអាច មិនល្អទេសម្រាប់គេផ្សេង។ បើដូច្នេះ ញោមមិនអាចអត្ថាធិប្បាយថាល្អបែបនេះ ឬ ថា អាក្រក់វាបែបនោះទេ មិនអាចថា អ្វីខុស អ្វីត្រូវបានទេ។ យើងត្រូវតែស្វែងរក ល្អ អាក្រក់ដោយខ្លួនឯង ពេលនោះយើងនឹងបានជា បទពិសោធន៍ ដែលពិសោធន៍នេះវាបង្រៀនយើង។មិនអាចមានអ្នកណាម្នាក់គេមកប្រាប់ថាធ្វើអីចេះល្អ ធ្វើអីចុះមិនល្អឡើយ។ ដូច្នេះ យើងព្យាយាមមើល ក្រោយមកយើងនឹងក្លាយជាមនុស្សល្អ។ យើងនឹងក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែល ដឹងដោយស្វ័យប្រវត្តិថា ធ្វើបែបនេះល្អសម្រាប់យើងផង ល្អសម្រាប់គេរាល់គ្នាផងដែរ។ ការគិតអាក្រក់់ៗ មិនអាចក្លាយជាមនុស្សល្អបានទេ ម៉េចបានជាយើងក្លាយជាមនុស្សគីតអវិជ្ជមាន? នេះមកពីយើងមានការគិតឃើញ តែរឿងអាក្រក់ៗ អ្វីក៍ដោយដែលព្រះ ដែលទេវតាបង្កើតមក មិនដែលអាក្រក់សោះឡើយ មិនខុសសោះឡើយ គឺដោយសារតែយើងគិតខុសកន្លងមកអីចឹង បានជាយើងដែរផ្លូវខុស គិតខុស គិតថាទេវតាក៍ចេះខុសដែរ ។
We take the example of the rose. You see the rose- it is beautiful, colourful, nice, pleasant positive. Your eyes go a little below you see the thorns. Thorns give you pain, they hurt, we say negative. But if you look at it in totality, if the thorn was not there, how would you protect the rose from wild animals? So if you see it from that purpose automatically you will know, understand what is the purpose of this thorn being with the rose. So try and see things in totality. When you see things in totality then there is nothing positive and negative. But if you see them in isolation, then that segregation takes place and things become positive and negative.
ចូរយើងសម្លឹងយកឧទាហរណ៍ ចេញពី ផ្កាកូលាប មានសម្រស់ស្អាតណាស់ មានពណ៍ស្រស់ត្រកាល មើលទៅ មានអារម្មណ៍ល្អ វិជ្ជមានណាស់ តែ ចូរសម្លឹងមើលចុះមកខាងក្រោម យើងឃើញ មានបន្លា បន្លានេះធ្វើឲ្យយើងមុតដៃ ឈឺចាប់ ចេញឈាម យើងមានអារម្មណ៍ថា មិនល្អទេ អាក្រក់ណាស់ តែ បើសិនជាយើង មើលជារួមវិញ ថាបើសិនជាគ្មានបន្លាទាំងនេះទេ ឬ ថា កូលាបគ្មានបន្លា តើវានឹងទៅជាយ៉ាងណា? ធ្វើម៉េចអាចការពារសត្វល្អិតផ្សេងៗបាន? ហេតុនេះ បើសិនជាយើងមានទស្សនបែបហ្នឹង ជាស្វ័យប្រវត្តិ យើងនឹងដឹង យល់ច្បាស់ថា គោលបំណងនៃបន្លា គឺដើម្បីការពារផ្កាកូលាបនោះ។ ហេតុនេះ ចូរយើងសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពធំជារួម គ្រានោះ យើងដឹងថា អត់មានអ្វីអាក្រក់ អត់មានអ្វីល្អទេ តែ បើសិនណាជាយើងមើលរឿងមួយៗ ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា យើងនឹងឃើញមានចំណុចវិជ្ជមាន ចំណុចអវិជ្ជមាន
Baba Ji you just seem to be saying that the Guru is not different or more special than the disciple. That’s what I understood you were saying just now… In front of the Lord we are souls, He doesn’t see bodies, he doesn’t see individuals. He sees us as drops of that divine ocean. As a mother would you want to choose between your children? If we are all drops of that ocean, we are all children of that divine Father, do you think that He is a biased entity who will choose? If you’re looking, if you’re looking from the down upwards we are coated with rubbish. That is your perspective. Not His perspective. For Him everybody is the same. For Him everybody is the same. You see in a family … say in a family there are three-four children and the father divides everything amongst the children and half his wealth he divides and half he keeps. Now the child who is appreciative, you know, the father is happy with him, he knows that he values it, he cherishes it, he is happy to give it to him. But the one who doesn’t, who thinks that he’s got, you know less or the other one has got more, is always complaining, the father tends to hold back thinking that he doesn’t appreciate, he needs to mature a little more, otherwise he’ll just sort of destroy what has been given to him. So it depends upon us, how much we appreciate what has been given to us. So those who appreciate definitely the Lord will give to them with abandon. But those who always question.
សំណួរមួយទៀតនេះ ព្រះគ្រូ បាបាជី ព្រះគ្រូមានសង្ឃដីកាថា ព្រះគ្រូ គឺដូចជា សាវគ្គអីចឹងដែរ គ្មានអ្វីពិសេស គ្មានអ្វីខុសគ្នាជាមួយ សាវគ្គទេ នេះបើតាមខ្ញុំកូណាយល់ គឺព្រះគ្រូមានសង្ឃដីកាបែបនេះ។ ញោម នៅ ចំពោះព្រះភ័ក្រទេវតា យើងរាល់គ្នាគឺជា ព្រលឹង។ ទេវតា ទត មើលមិនឃើញយើងជារូបកាយ ជាបុគ្គលណានោះទេ គឺ ឃើញយើងជា ដំណក់ទឹក នៃ ព្រះមហាសាគរ សួរថា ជាម្តាយ យើងប្រាថ្នាចង់ឲ្យម្តាយជ្រើសរើសកូនមួយណាអីចឹងឬ? យើងទាំងអស់គ្នា គឺជា ដំណក់ទឹកនៃ មហាសមុទ្រ យើងទាំងអស់គ្នាគឺជា កូន ឪពុកយើងគឺជា ព្រះវរបីតា Father យើងគិតថា ឲ្យទ្រង់ជ្រើសរើសស្រលាញ់កូនមួយណាជាងឬ? យើងជាមនុស្សធម្មតា អ្វីដែលយើងមើល គឺយើងមើលពីក្រោមឡើងទៅលើ ដូចជា យើងប្រៀបដូចជា មនុស្សគ្មានខោអាវស្លៀកពាក់ អាក្រក់មើលណាស់ នេះជាការគិត ជាទស្សនរបស់យើង មិនមែនជាការគិតរបស់ទេវតាទេ សម្រាប់ទេវតា គឺអ្វីៗដូចគ្នាទាំងអស់ យើងឃើញទេ ឪពុកមានកូន ៣ ឬ ៤ នាក់ គាត់ចែកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យកូនៗស្មើរៗគ្នា គាត់ទុកពាក់កណ្តាលសម្រាប់ខ្លួនគាត់ កូនខ្លះចេះគិត គាត់អរគុណឪពុកម្តាយ កូនខ្លះច្រណែន ថាបានតិចជាង ឬ ថា កូននោះបានចំណែកច្រើនជាង អីចឹងឪពុកសប្បាយចិត្តណាស់ ឃើញកូនចេះគិតបែបនេះ ដូច្នេះ កូនណាមានទេវតា មានព្រះក្នុងខ្លួនចេះគិត អរគុណ អ្នកមានគុណ កូនណាគ្មានធម៍ គឺតែងតែមានការសង្ស័យ ច្រណែនគ្នា។
Those who are always thinking that they have got the short side of the bargain or they should have got more or they should have got this or that then definitely he feels that they need to mature a little more to appreciate what has been given to them, to value what has been given to them. I think what I was trying to say Baba Ji is that I’m not ready to buy into the idea that the Guru and we are the same. Yesterday you said that we are prospective masters. No, no, why? Why? Is your body any different from my body? I'm not talking about ... Is your blood and my blood different? I’m not talking about the physical ... Then? Do you feel more pain and I feel less pain or I feel more pain and you feel less pain? No, I'm not talking about... So these are distinctions we have created of caste, of religion, of color. We’ve created these distinctions. No, no there is no distinction.
អ្នកណាដែលគេពូកែខាង វែកញែក តថ្លៃគ្នា គេថា គេគួរតែមានតម្លៃនេះ ឬ តម្លៃនោះ ដោយគេលើកហេតុផល គុណតម្លៃអីចេះ គុណតម្លៃអីចុះ ព្រះគ្របាបាជី ខ្ញុំកូណាអត់មានចេទតាចង់ឈ្នះចង់ចាញ់ជាមួយ ព្រះគ្រូទេ ព្រះគ្រូទូលថា ព្រះគ្រូ និងសាវគ្គគឺដូចគ្នានៅថ្ងៃនេះ តែពីម្សិល ព្រះគ្រូទូលថា អ្វីៗខុសគ្នាគឺ ទស្សនៈទាន ទេ អាត្មាទូលថារូបកាយមិនខុសគ្នាទេ តើរូបកាយញោម ខុសពីរួបកាយអាត្មាភាពមែនទេ? តើឈាមមានអ្វីដែលខុសគ្នា ? អាត្មាមិនសំដៅលើ រូប ទេ តើញោម យល់ថា ការឈឺចាប់របស់ញោម តិចជាង ឬ ខ្លាំងជាអាត្មាភាពឬ? កូណាព្រះគ្រូ គ្មានអ្វីខុសគ្នាទេ ពរ ញោម អីចឹងអ្វីដែលនាំឲ្យខុសគ្នា គឺ រឿង វណ្ណៈ ពណ៍សម្បុរ សាសនា ? ដែលនាំឲ្យមានការញែកដាច់ ខុសគ្នា សួរថា មនុស្សយើងជាអ្នកបង្កើតការខុសគ្នានេះឬ? គឺ គ្មានទេ តាមពិតទៅអត់មានការខុសគ្នាឡើយ។
For the Lord the only distinction is your karma nothing else. Ya, so if I come back to the discussion of Puran Guru and Shabd Guru. Could we say that Puran is Shabd Guru. Puran is shabd. Yes. Shabd is everything? Ya ...ya .. And Puran is everything? Ya. And that is what is unique about the Master ... When we say somebody is whole … you know … I mean let’s take a crude example. We say whole wheat flour, right, whole means which is more nourishing rather than something you know which has been segregated and separated and everything. Whole means he is whole in all aspects of his life. He has experienced the different ups and downs. He has achieved a balance. I’m not saying perfection. I am talking about a balance. And he has got the capacity and the capability to understand and to stay in His will. The moment you achieve perfection you won’t be here. If we are here it’s because of our imperfections. And if we are imperfect we will make mistakes.
ច្បាប់ទេវតា ចែងមកថា ការខុសគ្នា គឺមានតែ កម្មាទេ ដែលខុសគ្នា ក្រៅពីហ្នឹងអត់មានអ្វីខុសគ្នាឡើយ ។ បើយើងងាកទៅសួរដេញដោលរឿង ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៍ ខុសគ្នាបែបម៉េច គឺអត់ខុសគ្នា អ្វីៗគឺជា ព្រះពុទ្ធ អ្វីៗគឺជាព្រះធម៍ បើយើងគិតជារូប គិតទាំងមូល គឺវាដូចគ្នា បើយើងយកតែមួយចំណែកណានោះមកនិយាយ គឺវាអាចមានការខុសប្លែកគ្នា ជីវិតមនុស្សលោកគឺដូចគ្នា ជារួម តែដោយឡែក មានជីវិតឡើង ជីវិតធ្លាក់ចុះ ដូច្នេះ វាទាមទារឲ្យមានជីវិតរស់នៅមួយដែលមាន តុល្យភាព លំនឹង អាត្មា មិនសំដៅថា ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ព្រោះជាមនុស្សវាត្រូវតែមាន កំហុស ជាមនុស្ស ត្រូវតែមានសមត្ថភាព ត្រូវតែមានលទ្ធភាពក្នុងការស្វែងយល់ដឹងកិច្ចការនានា ដើម្បីយើងអាចរស់នៅតាម ប្រាថ្នាទេវតា ។ បើសិនយើងជាមនុស្សប្រពៃល្អគ្មានទាស់ នោះយើងក៍មិនមកចាប់ជាតិលើផែនដីនេះដែរ យើងមកយកកំណើតលើផែនដីនេះ ដោយសារយើងជាមនុស្សដែលមិន ប្រពៃ ល្អឥតខ្ចោះនេះឯង ដោយហេតុនេះ បានជាយើងសាងកំហុស ឆ្គង។
Question No = 07 @ 00- 31: 57
“The One who practices the Shabd is a true Master. Become the dust of his holy feet.” Ya but how do we know? How do we know how elevated he is, we don’t have any way to measure. For each one of us there is no thermometer to measure, that he has progressed or not. We are only going on the face value. And here the face value is Maharaj Ji could have put anybody’s name. You know he could have put anybody’s name and we… if our love… I mean I say it is the maturity of the love for their Master that they were able to accept whomever He put there. It could have been X, Y, Z, anybody. Maharaj Ji used to give few worldly examples One who is a true Master never begs for his living. He earns his own livelihood. A true Master grants the mystery of the five melodies.
Wondrous Sound
Shams-e Tabriz wrote:
Be silent and listen to the five sounds from Heaven,
- The Heaven which is beyond all senses and directions. ឋានសួរគ៍សែនខ្ពស់ឆ្ងាយអនេក
- Every moment of life this wondrous Sound គ្រប់ជីវិតសត្វលោកមានព្រះធម៍
- Reaches down from the courts of Heaven. សត្វលោកធ្លាក់ចុះពីឋានសួរគ៍
- Fortunate above all the children of men កូនៗមានសំណាងក្រៃលើសសព្វសត្វ
- Is he who hears its enchanting melodies.1 កូនៗបានស្តាប់សម្លេងព្រះធម៍ពីឋានសួរគ៍
សំណួរនេះ ទាក់ទងជាមួយថា អ្នកណាដែលគោរពប្រតិបត្តិព្រះធម៍ គឺជា ព្រះគ្រូដ៍ពិត គឺគាត់នោះក្លាយជា រោមជើងទេវតា តែ សួរថា យើងធ្វើម៉េចដឹងថា យើងតោងរោមជើងទេវតាជាប់ ធ្វើម៉េចដឹងថា យើងធ្វើធម៍បានចម្រើនទៅមុខ? តើយើងយកអ្វីទៅវាស់ បើយើងគ្មានទែកមូមែត្រផងនោះ? អីចឹងយើងអត់ដឹងទេថា យើងមានការចម្រើន ឬ ក៍មិនចម្រើនទេ? យើងជាមនុស្សលោក គ្រានតែជាអ្នកឲ្យតម្លៃថាម៉េចៗ តែអ្នកផ្តល់តម្លៃពិតប្រាកដ គឺមានតែ ព្រះគ្រូប៉ុណ្ណោះ វាដូចជាការវាស់កម្រិតនៃសេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះព្រះគ្រូ គេអាចដាក់ជាឈ្មោះ យ៉ាងនេះ ឬ យ៉ាងនោះ តាមការចង់បាន អាចហៅថា X, Y, Z តែបើច្បាស់ ទាល់តែព្រះគ្រូបាបាជី ទទួលស្គាល់ថា អ្នកនោះមានសេចក្តីស្រលាញ់បែបណា? ព្រះគ្រូមហាររាជជី ធ្លាប់ផ្តល់ជា ឪវាទថា ព្រះគ្រូពិត គឺជាព្រះគ្រូដែលមិនដែល សុំទាន ស្មូម គេដើម្បីរស់នៅឡើយ គឺជាព្រះគ្រូដែលរស់នៅចិញ្ចឹមជីវិតដោយខ្លួនឯង ព្រះគ្រូពិតសំដៅថា មានបុណ្យទទួលបានសម្លេងព្រះធម៍ទាំង ៥។
There are baani quotes in this. So Huzur used to quote in His satsangs that these are few things through which we can guess ... In whose company we experience bliss He is a true Guru. So it's … I mean we are going by our outer perspectives, our outer emotions, our feelings. We like somebody we are willing to listen to him. We don’t like him, he may be saying the right things, you’re not willing to listen to him Some incident takes place in life, you get a mental block, he could be telling you all the right things in life but you’re not willing to listen. You’re not willing to accept. So we are going on our perspectives we are still using our intellect whereas in spirituality you have to go beyond intellect. To actually get the essence of spirituality you have to go beyond intellect. But for most of us today we are using our reasoning we are using our logic we are using our intellect, still, to decide, is this thing right or wrong.
ធ្លាប់មានការដកស្រង់មួយចេញពី គម្ពីរបានី ដែលព្រះគ្រូ ហូហ្សូ ទូលថា មានរឿងមូយចំនួន យើងអាចធ្វើការទស្សទាយ ប៉ាន់ស្មាន ដោយសារយើងធ្លាប់រស់នៅក្នុងសង្គមមនុស្សផ្សេងៗគ្នា តែ អ្នកដែលចូលរូមជាមួយ សង្គមមនុស្សមានធម៍អារ្យ គេយល់ថា អ្នកណាមានពរពីទេវតា បានជួបជាមួយព្រះគ្រូពិតៗ។ យើងដើរខាងក្រៅ យើងទទួលបានពិសោធន៍ពីខាងក្រៅ យើងមានអារម្មណ៍ មានការយល់ឃើញបែបខាងក្រៅ យើងពេញចិត្តជាមួយ អ្នកណា យើងស្តាប់អ្នកនោះ យើងស្អប់អ្នកណា មិនចូលចិត្តអ្នកណាយើងមិនស្តាប់អ្នកនោះទេ ទោះជាគេនោះ និយាយពាក្យពិតចេញមកក្តី លុះពេលជួបជាមួយ ហេតុការណ៍ជាក់ស្តែង ខួរក្បាលយើងក៍មិនអាចទទួលយកថា នោះជាការពិតដែរ យើងក៍មិនចង់ស្តាប់ការពិតនេះដែរ ដូច្នេះ បានជាយើងប្រឹងប្រែង ប្រើប្រាស់ វិញ្ញាណ បញ្ញា របស់យើងដើម្បីគិតវិភាគ គ្រាដែល រឿងផ្លូវធម៍ គឺបញ្ញានេះ មិនអាចវិភាគចេញឡើយ គឺវាហួសពីសមត្ថភាព នៃការប្រើបញ្ញា ។ តែ ពួកយើងភាគច្រើន នៅតែប្រើបញ្ញានេះ នូវតែខំទាញយក ហេតុ ផលទាញយក តក្កវិជ្ជា មកធ្វើការសម្រេចិត្ត មកវិភាគថា ការសម្រេចិត្តនោះខុសឬ ត្រូវ?៕
