ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ២៧ ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០២៤ (3០ នាទី) ១៧ សំនូរ ចម្លើយ Question No = 01 @ 00- 01: 27 គំរូបកប្រែដោយ AI or Google Translate ជា ខេមរភាសា
Baba Ji នៅពេលដែលនរណាម្នាក់សួរអ្នកនូវសំណួរមួយ តើចម្លើយរបស់អ្នកមានន័យជាពិសេសសម្រាប់បុគ្គលនោះ ឬសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលមានវត្តមាននៅទីនោះ? ជាការប្រសើរណាស់ វាគឺមួយផ្នែកសម្រាប់អ្នកដែលបានសួរសំណួរ ហើយមួយផ្នែកវាអាចនិយាយបានជាទូទៅផងដែរ។ ដោយសារតែចម្លើយពិតនឹងត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុង។ អ្វីដែលគេប្រាប់យើងពីខាងក្រៅ គឺត្រូវនាំយើងទៅរកផ្លូវត្រូវ ទើបយើងចូលទៅក្នុងខ្លួន ហើយទទួលបានចម្លើយត្រឹមត្រូវពីខាងក្នុង។ នៅខាងក្រៅ គ្មានអ្វីអាចជាការពិតទេ។ ការពិតនឹងត្រូវបានរកឃើញដោយចូលទៅខាងក្នុង។ ដូច្នេះ ការឆ្លើយតបខាងក្រៅគឺដើម្បីឱ្យអ្នកដើរលើផ្លូវត្រូវ ដើម្បីឱ្យអ្នកផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់របស់អ្នក និងទទួលបានចម្លើយពិតពីខាងក្នុង។ សូមអរគុណ។
Question No = 01 @ 00- 01: 27
Baba Ji, when someone asks you a question is your answer meant specifically for that person, or is it for everyone who is present there? Well, it is partly for the person who has asked the question, and partly it can be generalized as well. Because the real answer will be found within. Whatever is told to us externally is to bring us to the right path, so that we go within and obtain the right answer from within. On the outside, nothing can be true. Truth will be found by going within. So the outer reply is to get you on the right track, so that you internalize your attention and obtain the true answer from within. Thank you.
ព្រះគ្រូបាបាជី មានគេសួរសំណួរទៅព្រះគ្រូ តើពេលដែលព្រះគ្រូផ្តល់ជាចម្លើយវិញនោះ សម្រាប់តបទៅបុគ្គលអ្នកសួរនេះ ឬ សម្រាប់មនុស្សម្នាទូទៅដែលមានវត្តមាននៅទីនេះ? ល្អណាស់ សំនូរនេះ គឺថា ទីមួយចម្លើយអាចថា មួយផ្នែកសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលកំពុងមានវត្តមាននៅទីនេះ និង មួយផ្នែកទៀតក៍សម្រាប់មនុស្សទូទៅផងដែរ ដោយសារថា ចម្លើយពិតប្រាកដ គឺមាននៅក្នុងខ្លួនឬអាចរកបាននៅខាងក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ។ ចម្លើយមួយណាក៍ដោយសុទ្ធតែណែនាំប្រាប់យើងឲ្យដើរលើផ្លូវព្រះធម៍ ដូច្នេះ យើងដើរចូលទៅខាងក្នងខ្លួន នឹងចាប់យកចម្លើយចេញពីខាងក្នុងខ្លួននោះមក។ បើគេទៅរកចម្លើយនៅខាងក្រៅ គេនឹងរកមិនបានសោះឡើយ ក៍គ្មានអ្វីជាការពិតដែរ សច្ចៈគឺមានតែអាចរកឃើញនៅខាងក្នុងខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ អីចឹងទេ បើសិនជាមានអ្នកណាចេញទៅរកចម្លើយនៅខាងក្រៅ ចូរងាកបែរមកគិតឡើងវិញ ប្រមួលអារម្មណ៍សតិចូលមកខាងក្នុងខ្លួន ដើម្បីរកនូវ ចម្លើយជាសច្ចៈពិតៗ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ ។
Baba Ji we are living out our karmas in this life what we did in our previous life. Now is there any way that the karmas we are doing in this life; we can try and burn them in this life itself? Apart from the submission and the meditation part, apart from doing that… Well karma means doing good actions, karma stems from the... What is karma... action and reaction; for every action there is going to be a counter reaction, cause and effect, so there is an effect to every action that has taken place, so apart from what is your destiny, when you have come out here if you do the minimum amount of karmas or you have been able to sort of do good deeds that will help you to create the right atmosphere, that will not burn off your karmas, Burning off karmas is “Shabd erases the imprint of karma, Shabd unites you with the primal Shabd.” To take care of karma is only getting in touch with the Shabd.
ព្រះគ្រូបាបាជី យើងទាំងអស់គ្នាសព្វថ្ងៃនេះ កំពុងរស់នៅតាម កម្មាផ្ទាល់ខ្លួន រៀងៗខ្លួន ចុះ កាលពីមុនៗ តើកម្មា យើងយ៉ាងម៉េចដែរ? តើកម្មាដែលយើងសាងបច្ចុប្បន្ន ហៅថា បច្ចុប្បន្នកម្មនេះ តើអាចយើង លាងកាត់ជម្រះចោលអស់តែក្នុងជាតិនេះបានដែរឬទេ? ញោម គេអាច កាត់កម្មាបាន ទាល់តែ ធ្វើតាមរយៈការថ្វាយខ្លួនបូជាព្រះ និងការតាំងសមាធិ ធ្វើអ្វីក្រៅពីនេះគ្មានប្រយោជន៍ទេ កម្មា សំដៅថា ធ្វើអំពើល្អ និង អំពើអាក្រក់ អ្វីដែលចេញពី កម្មា វាក្លាយជា អំពើរ និង ប្រតិកម្មតបវិញ អ្វីក៍ដោយ ដែលគេធ្វើចេញទៅ វានឹងបង្កើតចេញជា ការប្រតិកម្មតបវិញ ឬ ប្រឆាំងតប counter reaction វាចេញជា កម្ម និង ផល Cause and effect អីចឹង គឺសុទ្ធតែមាន ផលចេញពី គ្រប់អំពើដែលគេសាង ដូច្នេះ វាទាក់ទងវាជាផ្នែកមួយនៃ វាសនារបស់យើង our destiny បានជាយើងកើតមកដល់កន្លែងនេះ បើសិនជាយើងមាន បុណ្យល្អ សមគ្រប់គ្រាន់ គឺយើងកើតមកក្នុង បរិយាកាស សង្គមមួយល្អ ត្រឹមត្រូវ តែ បែបនេះក្តី យើងមិនអាច ដុតកំទេចកម្មាយើងចោលអស់បានទេ។ ការដុតកំទេច កម្មា ទៅបាន មានតែតាមរយៈ ព្រះធម៍ ដែលព្រះធម៍នេះ នាំយើងទៅជាមួយ ព្រះមេ ឬ ទេវតាធំ។ ដើម្បីយើងអាច ថែទាំ ការពារកម្មា បាន គឺមានតែតាមរយៈការធ្វើធម៍ ប្រកាន់យកព្រះធម៍ ។
Baba Ji just going forward from that, karma and dharma, so will... let us say the first thirty- forty years of a person's life he has done everything wrong and in the last forty years of his life he has become a perfect person, you know doing charity, seva everything that is good. Will that dharma burn his karma in this life? Let us understand what dharma is. Dharma or dharam is the responsibility that stems from the karma. Dharam is not a mazhab, it is not a religion. Dharam is the responsibility that stems from the karma you have created. That is your dharma. You have a dharam towards your parents, towards your family, towards each other, towards society, towards your country. Now that all stems from the place where you are given birth. And the sum total of that comes from your karmas. So first the karma is created, the sum total of that karma becomes your destiny and the responsibility that ensues from that is your dharam. Now you could have a wonderful life, you can become a recluse, you can become... you know go to the jungles, meditate, everything.
ព្រះគ្រូបាបាជី ឥលូវយើងឈានចូលលំអិតរឿង កម្មា និងធម្មា ខ្ញុំកូណាសូមជូនរឿងអីចេះ ថា មនុស្សយើងដំបូង មានអាយុស្របាល ៣០ ទៅ ៤០ ឆ្នាំំ គឺធ្វើកិច្ចការ ប្រព្រឹត្តិរឿងខុសឆ្គងសព្វបែបយ៉ាង តែលុះដល់កំណត់មួយ ត្រឹម ៤០ ឆ្នាំទៅមុខទៀត បែរជាគាត់ក្លាយជាមនុស្ស មានសីលមានធម៍អារ្យក្នុងខ្លួន ប្រព្រឹត្តិតែរឿងល្អៗ ជាកុសល ជាបុណ្យ ដូចដែលព្រះគ្រូដឹងស្រាប់ថា គេធ្វើបុណ្យបែប មនុស្សធម៍ បំរើសេវាទៅធ្វើបុណ្យទាន បែបនេះ សួរថា ធម្មាទាំងនោះ អាចដុតកំទេច កំចាត់ កម្មាទាំងអស់ ក្នុងជាតិនេះដែរឬអត់? ញោម ពេលនេះ យើងគួរ ស្វែងយល់ថា អ្វីជា ធម្មា ធម្មៈ ឬ ធម៍ សំដៅថា ជាការទទួលខុសត្រូវ ដែលវាចេញអំពី កម្មារបស់យើង ។ ព្រះធម៍ មិនមែនជា គម្ពីរ ក៍មិនមែនជាសាសនាដែរ ។ ព្រះធម៍ នេះ ចេញពី អំពើរ សកម្មភាពទាំងឡាយណាដែលយើងបានសាង ដែលនេះគេហៅថា ធម្មា ឬ ធម្ម ឬ ធម៍។ យើងជាមនុស្សដែលមានធម៍អារ្យជាមួយ ឪពុកម្តាយ ជាមួយ អ្នកដ៍ទៃ ជាមួយក្រុមគ្រួសារ ជាមួយសង្គមជាតិ និងជាមួយ ប្រទេសជាតិ។ ធម្មា មិនមែនកើតចេញពី កន្លែងដែលយើងចាប់កំណើតទេ ធម្មាកើតចេញពី ផលបូកសរុបនៃ កម្មា ដែឡយើងបានសាង។ ដំបូងយើងសាង កម្មា ១ ក្រោយមក យើងកម្មថែមទៀត វាទៅជា ផលបូកនៃកម្ម គេហៅថា សរុបកម្ម ដែលសរុបកម្មនេះ វានាំឈានទៅដល់ វាសនាមនុស្ស និងជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង ដែលចេញទៅជា ធម្មា នេះ។ ព្រះធម៍ គឺជាយើងមានវាសនា មានឆាកជីវិតមួយដ៍ប្រពៃ យើងអាចចូលព្រៃ អាចតាំងសមាធិ អាចធ្វើអ្វីៗបាន តែត្រូវមានព្រះធម៍។
But karam can only be wiped off through the Shabd, not through good actions. In satsang many times we listen “Austerity leads to kingship, kingship to hell!” That if somebody has done a lot of penance, he has done a lot of good deeds, he will come back into better circumstances, he will not get mukti [salvation]. You know he will come back as a rich man, he will come back as a king, an emperor or in some good position. So he will get the benefit of that. He gets the benefit of that, he starts indulging himself so the circle continues. His good karmas are not sufficient to give him salvation, to give him mukti. If he wants mukti, if he wants out of the circle of birth and death he has to go beyond the action and reaction. He has to meditate, he has to get in touch with the Shabd. And only that Shabd has that cleansing power to give him salvation.
Baba Ji, somebody wanted to know, when the person sleeps at night, and she sleeps on the left side and hears a sound, and one is not supposed to hear a sound from the left side, only from the right side when you do bhajan, and quickly you change your position to the right side, I mean like ... It does not make a difference what side you sleep on, you sleep on your right side or your left side. Look, first understand that the Shabd is there in your entire being. Okay. Okay, the Lord withdraws the Shabd from any part of your body, that part of the body will stop functioning. Shabd is there, we need to focus it. It is like the rays of the sun, you use a magnifying glass to focus it. You know, and it becomes energy. So similarly, we need to focus at the eye centre. Shabd is there in our entire being. So, this left and right is explained to us to act, to excercise caution. Okay. But you keep your attention at the eye centre. and you forget the left and right and you will see, automatically it starts focusing at the centre. Okay, thank you Baba Ji.
បណ្តាកម្មពារទាំងអម្បាលមាន អាចកំចាត់បានតាមតែរយៈ ព្រះធម៍ប៉ុណ្ណោះ មិនអាចតាមរយៈការ ធ្វើអំពើល្អ ដូចជា ការចែកទាន ចែកអំណោយទេ ដូចជាពេលយើងស្តាប់ធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង មានឮរសូរ គេសូត្រធម៍ថា មនុស្សសុភាពអត់អោន ក្លាយជាស្តេច រីឯស្តេចផងក្លាយជា នរក ដូច្នេះ បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់គេសាង អំពើបាបកម្មច្រើន ក៍សាងបុណ្យជាកុសលច្រើន នោះគេនឹងបានត្រឡប់មកកើតវិញក្នុងស្ថានភាពប្រសើរជាងមុន គឺ អ្នកនោះ មិនអាចឈានដល់កម្រិតមួយ ហៅថា មោឃៈ ឬ ឈានដល់កម្រិតរួចរំដោះបានឡើយ។ ដូចយើងដឹងស្រាប់ថា អ្នកនោះអាច កើតជាអ្នកមាន អាចក្លាយជាស្តេចផែនដី អាចអាចអធិរាជ អាចមានតំណែងល្អក្នុងការងារ អាចទទួលបានមគ្គផលជាច្រើន គឺគាត់នឹងបន្តក្នុង កងចក្រវិលបែបនេះជារហូតតទៅ អំពើល្អរបស់ជននោះ មិនអាច ឈានដល់កម្រិត មោឃៈ អហោសកម្ម ឬ ការរួចរំដោះបានទេ បើសិនជាគាត់នោះចង់បាន មោឃ ចង់បានការរួចរំដោះ កុំឲ្យវិលកើត វិលស្លាប់បែបនេះទៀត គឺគាត់ត្រូវតែ ឆាកផុតពី កម្រិតមួយ ដែលគ្មាន អំពើរ ក៍គ្មាន ប្រតិកម្មនៃអំពើរ គឺគាត់ត្រូវតែ តាំងសមាធិ ត្រូវតែ ប្រកាន់យកព្រះធម៍ គឺមានតែ ព្រះធម៍នេះទេ ទើបអាច លាងជម្រះ នាំគេទៅដល់កម្រិតរួចរំដោះទុក្ខ Salvation- Liberation។
ព្រះគ្រូបាបាជី មានស្រ្តីម្នាក់គាត់ឆ្ងល់ថា ពេលនាងដេកយប់ នាងដេកផ្អៀងខាងឆ្វេង ដូច្នេះ ត្រចៀកនាងស្តាប់ឮសូរព្រះធម៍ ដល់់ ពេលតាំងសមាធិ គឺស្តាប់ឮសូរព្រះធម៍ គឺស្តាប់អត់ឮសូរ ដូច្នេះ ត្រូវតែ អង្គុយបែរ ត្រចៀកឲ្យត្រូវទិសបានស្តាប់ឮសូរព្រះធម៍ ។ ញោម រឿងនេះ មិនអាចអាស្រ័យដូចរឿងដែលថា ដេកដាក់ត្រចៀកឆ្វេង ផ្កាប់ ឬ ស្តាំផ្កាប់បានឮសូរសម្លេងព្រះធម៍ទេ ជាដំបូង យើងត្រូវដឹងថា ព្រះធម៍ មានពេញក្នុងរាងកាយមនុស្ស នៅខាងក្នុងរាងកាយមនុស្ស ករណី ទេវតា ដកយកព្រះធម៍ចេញពី ផ្នែកណាមួយនៃរាងកាយ គឺរាងកាយលែងដំណើរការ ព្រះធម៍ស្ថិតនៅក្នុងរាងកាយយើង យើងត្រូវតែផ្ចង់ស្តាប់ព្រះធម៍ វាដូចជាពន្លឺព្រះអាទិត្យដែរ គឺត្រូវប្រើ កែវ មួយ ដើម្បី ស្រូបទាញកាំរស្មីព្រះអាទិត្យ កាំរស្មីព្រះអាទិត្យនេះ ក្លាយជាថាមពល ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ យើងត្រូវតែ ផ្ចង់អារម្មណ័នៅភ្នែកកណ្តាល ព្រះធម៍នៅពេញរាងកាយមនុស្ស យើងស្តាប់សម្លេងព្រះធម៍ទិសខាងឆ្វេង ឬ ទិសខាងស្តាំ គឺយើងជាអ្នកកំណត់ តែ សំខាន់ត្រូវតែ ផ្ចង់អារម្មណ៍នៅភ្នែកកណ្តាល បំភ្លេចចោល ទិសខាងឆ្វេង ឬ ទិសខាងស្តាំ បែបនេះជាស្វ័យប្រវត្តិ យើងនឹងផ្ចង់អារម្មណ៍មកភ្នែកកណ្តាល កូណាព្រះគ្រូ បាបាជី។
Question No = 02 @ 00- 06: 08
Hazur, coming back to the philosophy of karma which Jasbir was discussing, would you like to say something about nishkam karma? Nishkam means selfless. If you see, 'The Gita', it is basically, teaching us about nishkam karma. I mean, on the battlefield, Arjun is so hesitant to go into battle because his uncles, his relatives, his friends are there, many of them on the opposing side and that is when Krishan Ji explains to him, as to what his duty is, what his dharam is. So nishkam means selfless. Whatever we do in a selfless manner, now that does not necessarily have to be in a religious place, in a holy place, anything in life, whether it is looking after the children, in your work, I mean, in your house, whatever you do. If you do it in a selfless manner, where you want to help the other person rather than, bringing it into calculation. That becomes nishkam karma. So, nishkam karma does not burden you, ordinary karma burdens you. The ordinary karma comes into the cause and effect, action and reaction, whereas, nishkam karma is something where you want to do it for the sake of doing it, rather than from a calculation.
ព្រះគ្រូ ហាហ្សី ពេលនេះសូមព្រះគ្រូ ងាកមករឿង ទស្សនវិជ្ជាទាក់ទងជាមួយ ប្រធានបទដែល ហ្សាក់បើក គាត់និយាយអម្បាញមិញនេះ តើព្រះគ្រូ អាចលើកបញ្ហានេះថាជាបញ្ហាទាក់ងទងជាមួយ ការសាងកម្មដោយអចេតនាបានអត់? ញោម អចេតនាកម្ម សំដៅថា យើងធ្វើអំពើណាមួយគ្មានបំណងដើម្បីបានប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួនទេ ដូច ញោម បានឃើញស្រាប់ ថា កាលព្រោះ ព្រះបាទ ជីតា ទ្រង់បាន បង្រៀនអំពី អ្វីជា កម្មដោយអចេតនា រឿងនេះ អត្មាភាពចង់សំដៅថា កាលណោះ នៅលើសមរភូមិចម្បាំង ព្រះអារុណ មានការរារែកក្នុងចិត្ត ពិបាកសម្រេចចិត្ត ដោយសារ តែ ព្រះមាតុឆា ជាពូ ក៍នៅលើសមរភូមិដែរ រួមទាំង មិត្តភ័ក្រ សាច់ញាតិ សុទ្ធតែនៅ ទល់មុខ ព្រះអង្គ គឺពួកគេក្លាយជាសត្រូវរបស់ទ្រង់ ពេលព្រោះ ព្រះបាទ គ្រឹស្នាន ជី ទ្រង់ក៍ពន្យល់ទៅ ព្រះអារុណថា នេះជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ ទ្រង់ គឺជា ព្រះធម៍របស់ទ្រង់ អីចឹង អចេតនាកម្ម គឺសំដៅការ កម្មដែលគ្មានចេតនា អ្វីដែលយើងធ្វើឡើង គឺមិនមែនដើម្បីខ្លួនឯងទេ ចុះម៉េចក៍រឿងនេះសំខាន់សម្រាប់កិច្ចការសាសនាបែបនេះ? មិនថា នៅទីកន្លែងសក្តិសិទ្ធិ នៅផ្ទះ នៅក្នុងសង្គមមនុស្ស ក្នុងគ្រួសារ បើសិនជាយើងធ្វើអំពើណាមួយ ដោយ អចេតនាកម្ម ដោយមិនគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង តែដើម្បីប្រយោជន៍គេផ្សេង ពេលនោះ វាកម្មាយើងធ្វើ វាក្លាយជា អចេតនាកម្ម ហេតុនេះ អចេតនាកម្ម វាមិនដុតយើង មិននាំឲ្យយើងមានកម្មពារទេ ដែលធម្មតាគឺ កម្មាវាដុតយើង។ កម្មាធម្មតាឬ ធម្មតាកម្មនេះ វាផ្តល់ជា ផល និង កម្ម ហៅថា ផលកម្ម ផ្តល់ជា អំពើរ និង ប្រតិកម្មតបវិញ គ្រាដែល អចេតនាកម្ម គឺយើងអត់មានគណនាចំណេញខាតទេ គឺធ្វើដោយ គតិបណ្ឌីត ។
Hazur, does it not imply that while living the life in an ordinary manner, without karma we cannot live, we have to do the karma? The focus should be that any karma, when it is performed or done, it should be nishkam. I do not think so we can practise it, it is something that will flow from you, once you understand what life is all about. It is like humility, you know – you heard a good satsang on humility and somebody says, yes, I should be humble. Well, he will not be humble. Somebody is going out and just touches him and he says: Can you not see where you are going? So, unless it does not come from within you, these are not things you can practice. Till we have the ego, till we think that we are of importance, there is no humility. But when you see things in totality, you see, understand that we are just a fragment of a fragment of this creation. I am nothing – then, things will be done in a more nishkam manner, in a more selfless manner, So, it is the stage we work towards, it is not something that will happen just because you have knowledge of it.
ព្រះគ្រូ ហាហ្សូ អីចឹង បើនិយាយឲ្យខ្លីស្រួលស្តាប់ទៅ ជីវីតមនុស្សយើងធម្មតា បើសិនជា មិនសាងកម្ម នេះទេ គឺមិនអាចរស់នៅបានទេឬ? គឺយើងដាច់ខាតត្រូវតែធ្វើ កម្មានេះឬ? ញោម អ្វីដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំង គឺថា អ្វីក៍ដោយ អំពើណាមក៍ដោយដែលយើងធ្វើឡើង ត្រូវតែជា អចេតនាកម្ម អាត្មាភាព យល់ថា យើងមិនអាចធ្វើបានទេ ទាល់តែយើងយល់ច្បាស់ ជាក់លាក់សិន ទើបជីវិតយើងអាចធ្វើបែបនេះបាន វាដូចជារឿង សុភាពរាបសារ អោនលំទោន ដាក់ខ្លួន បន្ទាបខ្លួនអីចឹងដែរ ក្នងពេលសម្តែងធម៍ទេសនា យើងឮសូរគេនិយាយអំពីការ អោនលំទោន ដាក់ខ្លួន យើងឆ្លើយថា អូខេ ខ្ញុំអាចធ្វើបាន ត្រឹម អត់អោន អត់ទោសអីចឹង តែដល់ពេល ចប់ធម៍ទេសនា ដើរចេញទៅក្រៅវិញ មានគេដើរមក ប៉ះយ់ើង យើងស្រែកសួរថា ដើរអត់មានភ្នែកមើលទេអី? ដូច្នេះ វាទាល់តែ កិច្ចការនេះចេញពីក្នុងខ្លួនយើង បានយើងអាចធ្វើបាន បើយើងនៅតែមាន អំណូត មានភាព ក្អេងក្អាងក្នងខ្លួន នៅតែគិតថាខ្លួនឯងពិសេស សំខាន់ជាងគេ គឺយើងមិនអាចក្លាយជាមនុស្ស សុភាពរាបសារបានទេ តែយើងអាចធ្វើបាន បើករណី យើងយល់ដឹងច្បាស់លាស់ យើងមើលឃើញទិដ្ឋភាពជារួមសរុប យើងដឹងថា យើងគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយតួចនៃ សត្វលោកប៉ុណ្ណោះ ពេលនោះយើងអាចធ្វើបាន គឺ យើងគិតថា ខ្ញុំកូណា គ្មានអ្វីទាំងអស់ គ្រាន់តែជាកូនចាបកូនព្រាប អីចឹងពេលនោះ កម្មារបស់យើង វាក្លាយជា អចេតនាកម្ម គ្មានការគិតដល់ ប្រយោជន៍សួនតួរ នេះជាជំហានដែលត្រូវធ្វើទៅមុខ មិនមែនគ្រាន់តែ មានការយល់ដឹង ស្រាប់តែកើតចេញជា អចេតនាកម្មឯកឯងបានឡើយ។
Question No = 03 @ 00- 08: 53
You mentioned about ego, Baba Ji, I have a confusion about it. Guru Nanak said: “O Nanak, terrible is the disease of ego!” Then it is also said that “Ego is in opposition to Nam. The two cannot dwell in the same place.” It is also said that “The soul-bride and her husband-Lord live together as one, but an impenetrable wall of ego has come between them.” The obstacle between the soul and the Lord is ego. And where ego is, Nam cannot dwell. They also say, “Without Shabd, who has vanquished the ego?” Now, until the Shabd manifests within, the ego doesn’t die. And until the ego dies, Nam does not enter. So it is a contradiction! No, it’s not a contradiction. In one way it is the different stages of our spiritual practice... The Adi Granth says: “Ego is a chronic disease, but its remedy lies within. When God showers his grace, he makes one practice the Guru’s Word.” So the biggest malady that we have is homein(ego) Homein (ego) means duality – where 'he' is separate from 'me'. So the purpose of spirituality is to take us into that oneness.
ព្រះគ្រូបាបាជី ព្រះគ្រូបានលើកឡើងអំពី ចិត្តរឹងអស្មិមានៈ ធ្វើឲ្យខ្ញុំកូណាមានការភ័ន្តច្រលំ កាលណោះ ព្រះគ្រូណាណាកទូលថា ការភ័យខ្លាចគឺជាជំងឺរបស់ ចិត្តរឹងមានៈ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គទូលថា ចិត្តរឹងមានៈនេះ វា ប្រឆាំងជាមួយព្រះធម៍។ ព្រះអង្គថា ធាតុទាំង ២ នេះ មិនអាចនៅជាមួយគ្នាកន្លែងតែមួយបានទេ ព្រះអង្គទូល ថែមទៀតថា ព្រលឹងគឺជា ប្តី ចំណែក ទេវតា គឺជា ប្រពន្ធ ដែលរស់នៅជាមួយគ្នា រួមគ្នាតែមួយ តែ ចន្លោះនោះ បែរជាមាន ចិត្តរឹងមានៈនៅបាំងឃាំងញែក កណ្តាលទៅវិញ។ ជាឧបសគ្គ នៅចន្លោះព្រលឹង ជាមួយនឹង ព្រះ គឺជា ចិត្តរឹងមានៈ ទីណាមានចិត្តរឹងមានៈ គឺគ្មានទេ ព្រះសណ្ឋិតនៅ។ ព្រះអង្គទូលថា បើគ្មានព្រះធម៍ គ្មានអ្វី មកកំចាត់បង់ ចិត្តរឹងមានៈឡើយ។ ក្នុងខ្លួនមនុស្សយើង បើគ្មានព្រះធម៍ចេញមកសម្តែងឬទ្ធិបារមីទេ គឺចិត្តរឹងមានៈនេះមិនវិនាសទេ នឹងថា លុះត្រាតែ ចិត្តរឹងមានៈវិនាស ឬ ស្លាប់ ទើបបានព្រះធម៍ចាប់កំណើតឡើង ឬ ចូលមកសណ្ឋិត។ នេះគឺជា ផ្រួយប្រឆាំងប្រទ្រូសគ្នាខ្លាំងណាស់ ! ទេ ញោម នេះ មិនមែនជាការប្រឆាំង ប្រទ្រុះសរ៉ាយគ្នាអ្វីទេ ។ ក្នុងផ្លូវធម៍ មើលទៅដូចជាឃើញមានការផ្ទុយគ្នាអីចឹងមែន គឺដូច ព្រះគ្រូ អាឌីគ្រាន ទូលថា ចិត្តរឹងមានៈគឺជាជំងឺរ៉ុាំរ៉ៃ តែ ខាងក្នុងខ្លួនមនុស្សយើងមាន ថ្នាំទិព្វព្យាបាលរោគហ្នឹង ពេលណាដែលទេវតា ប្រទាន នូវ ព្រះមេត្តាករុណា គឺជននោះគេនឹងបាន ប្រតិបត្តិព្រះធម៍ អីចឹងជំងឺធំជាងគេក្នុងខ្លួនយើង វាមានផលល្អផងអាក្រក់ផង ផ្ទុយគ្នា គឺដោយសារ បញ្ហាចិត្តរឹងមានៈហ្នឹង បានជាយើងងាកបែរមករកព្រះឬទេវតាដើម្បីកា្លយទៅ តែ មួយ ជាមួយគ្នាឡើងវិញ។
So as the, you know, the consciousness starts rising, till we are within the ambit of mind and maya, there will be duality. Okay, now no matter how much I say that I will not use the word 'I', or I will not say 'I', the fact is that yes, it is a person who is doing something and a person who wants reward and a person who is creating karma. So that duality is going to be there. The moment you go beyond mind and maya then the 'I'ness starts falling away, because then the mind is left behind. Mind is creating the distinction. Where Shabd is concerned, Shabd is there in all of us. We cannot exist without Shabd. Shabd is the creative power. We are the Shabd. So the Shabd is there but till we [are] in the ambit of the mind, we are prevented from that recognition, okay, we have got enslaved under the mind. And as through [the] meditative process we go beyond mind and maya, then the covering is removed. Then I know, who I am, and that is why he says, that Shabd is the one, which will help you to remove these coverings and help you to understand your true identity.
Hazur, it is the absolute truth, what you have enlightened. There is another way of looking at it, if you, if I may be allowed to express, homein (ego), if we see the syllabus of homein (ego), it starts from ahankar (ego), it is the upper end of it and the finest part of homein (ego) is when a person starts feeling that there is no ego within me! That itself, is a form of ego! Everything is ego. Everything is me, my, mine. So Hazur, so the practical, the apparent [means in practice] that is ego, becomes straightaway the hindrance between even simran and bhajan. So is it that, with the grace of Master, when we go for simran and bhajan, slowly and slowly, our mind starts understanding, the ahankar starts coming down, we become a little more normal. So slowly and slowly, but the finer part of homein (ego) will be removed by Shabd only, but we will reach that stage, by cleansing, slowly, slowly, the homein (ego) goes to the final stage, then final thing is removed by the Shabd. Look, basically, Maharaj Ji used to give us the example between the drop of water and the ocean. Ji. Okay?
ដូច្នេះ វានៅតែមាន ករណីទៅមកៗ ឬ សងទៅសងមក អីចឹង បើទោះបីជាយើងមានសតិ រះឡើងមកក៍ដោយ ព្រោះយើងនៅតែស្ថិតក្រោមអំណាចនៃ ចិត្ត និង មាយាការ មិនថា យើងប្រឹងប្រែង អស់ពីចិត្តពីកាយកម្រិតណាទេ យើងមិនអាចប្រើពាក្យថា អញខំណាស់ ខ្ញុំប្រឹងណាស់នោះទេ តាមការពិតវាអឹចឹងមែន កាលណាយើងធ្វើអ្វីមួយ អ្នកណាគេធ្វើអ្វីមួយ គេប្រើពាក្យថា ខ្ញុំ ឬ អាត្មាអញ គឺជាអ្នកបង្កើតកម្មានេះឡើងមក ដូច្នេះ គ្រាបែបហ្នឹង គឺកើតមាន គេហៅថា មានមក មានទៅ ទៅវិញទៅមក ៗ គ្រាដែលយើងឈានដល់កម្រិតមួយ ខ្ពស់ហួសពី ចិត្តនឹងមាយាការ គឺយើងលែងមាន ពាក្យថា អញ ឬ ខ្ញុំ ដោយសារគ្រានោះ អត់មានចិត្ត នៅពួនពីខាងក្រោយទៀតឡើយ ។ចិត្តវាមានភារកិច្ចគឺ នាំឲ្យយើងមានការគិតបែបសត្វធាតុ គឺ សភាវគតិ គ្រាដែលព្រះធម៍ គឺនាំមនុស្សឲ្យផ្ចង់លើព្រះធម៍ ព្រះធម៍សណ្ឋិតនៅជាមួយមនុស្សរាល់គ្នា ។ មិនអាចមានមនុស្សលោកទេ បើសិនជាគ្មានព្រះធម៍ ព្រះធម៍គឺជា ថាមពលទេព ជាកម្លាំងទេវតា ព្រះធម៍មាននៅក្នុងខ្លួនមនុស្សលោក តែ ចិត្តក៍វានៅក្នុងខ្លួនមនុស្សលោកដែរ ហើយចិត្តនេះមិនរារាំង លាក់ការណ៍មិនឲ្យយើងដឹងថា ព្រះធម៍នៅក្នុងខ្លួនយើងទេ ដែលគ្រានោះ យើងក្លាយជាទាសករនៃចិត្ត។ ទាល់តែយើងមានការតាំងសមាធិ ទើបបាន គំរបរបាំង នៃចិត្ត និងមាយាការវា របើកចេញបាត់អស់។ ទាល់តែពេលហ្នឹងបានយើងដឹងថាយើងជាអ្នកណា ឬ ខ្ញុំជាអ្នកណា? ពេលហ្នឹងបានយើង ដឹងថាមានតែព្រះធម៍មួយគត់ ដែលអាចកំចាត់របាំងគំរបនៃចិត្តនឹងមាយាការនេះ នឹងដឹងថា មានតែព្រះធម៍មួយគត់ អាចឲ្យយើងដឹងអំពី អត្តសញ្ញាណពិតខ្លួនឯង។
ព្រះគ្រូ ហាហ្សូ នេះគឺជា មហាសច្ចះប្រពៃណាស់ ដែលព្រះគ្រូរំលេចចេញមកនូវការត្រាស់ដឹង នេះជាវិធីមួយទៀត សម្រាប់រកមើលនូវការត្រាស់ដឹង ប់ើសិនជាឲ្យខ្ញុំកូណានិយាយអំពីចិត្តរឹងមានៈចេញមក បើឲ្យខ្ញុំកូណា បកស្រាយអំពី សារជាតិនៃចិត្តរឹងមានៈ គឺថា មនុស្សយើងកំចាត់អស់ចិត្តរឹងមានៈនេះបាន លុះត្រាតែគេនោះ កុំឲ្យមាន ចិត្តរឹងមានៈនៅក្នុងខ្លួន ព្រោះថាអ្វីៗទាំងអស់គឺជា ចិត្តមានៈ អ្វីសព្វយ៉ាងគឺជា កំហឹង ចង់ឈ្នះមានតែ អញ អ្វីៗជារបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះជាសរុបទៅ ចិត្តរឹងមានៈនៅគ្រប់ទិសទី គ្រប់ពេលវេលា សូម្បីចន្លោះពេល ប្រមួលអារម្មណ៍ តាំងសមាធិ និង ពេលស្មឹងស្មាតធ្វើសមាធិ ក៍មានចិត្តរឹងមានៈនេះដែរ អីចឹង កាលណាមាន ព្រះមេត្តាករុណា របស់ព្រះគ្រូ គឺបន្តិចម្តងៗ ចិត្តនឹង នឹងបានយល់ដឹង យើងភាពរឹងមានៈនឹងចុះថមយកកំលាំងវិញ រួចយើងក៍នឹងក្លាយជាមនុស្សដូចធម្មតាឡើងវិញដែរ តែ ចិត្តរឹងមានៈនេះ អាចកំចាត់ចេញបាន គឺមានតែ តាមរយៈព្រះធម៍ មួយមុខគត់ នេះជាអ្វីដែលញោមត្រូវចងចាំទុក ដូចដែល ព្រះគ្រូ មហារាជា បានផ្តល់ជាឧទាហរណ៍ អំពី រឿង ដំណក់ទឹកសមុទ្រ ជាមួយនឹង មហាសមុទ្រអិចឹង កូណាព្រះគ្រូ បាបាជី។
A drop of water if even there is a little bit of dirt in it, it seems enormous. But that drop of water, if it merges into the ocean, it becomes the ocean, and the ocean has the capacity to merge that dirt in itself and you will, it is not reflected at all. So, by ourselves can we get out of the circle of birth and death? We cannot. Can we remove all our karmas? We cannot. He is the doer, eventually it is Him. All we can do is to be receptive. So, through satsang, through our meditation, we are just trying to be receptive, we are just trying to do, the little that we can do. Beyond that is His grace. And for us, I mean, actually everything stems from that. Everything, like we say, desireless action, okay? But everything stems from a desire, even the desire for the Lord, desire for spirituality, is a desire. And as long as there is desire, I am desiring it. Desire cannot stem from somewhere else, I am desiring it. Yeah. But when I am able to get rid of that desire, there is no desire; then there is total acceptance, there is total submission. Then, that is the time when you have risen above mind and Maya, and the drop has started merging into the ocean. And taking on the qualities of the ocean. Thank you, Baba Ji.
ដំណក់ទឹក ទោះជាមានតែចំនួនតែប៉ុន្មានដំណក់ក្តី បើសិនជានោះវាជាដំណក់ទឹកកខ្វក់ គឺមានមានទំហំ វិសាលភាពធំធេងណាស់ ដំណក់ទឹកកខ្វក់នោះ បើវាចូលជាមួយ មហាសមុទ្រ វាក្លាយជាមហាសមុទ្រដែរ ដែលមហាសមុទ្រ ត្រូវមានសមត្ថភាពដើម្បីស្រូបបន្សាបដំណក់ទឹកកខ្វក់ទាំងនោះ តែ ដំណក់ទឹកនោះមិនធ្វើឲ្យទឹកសមុទ្រ រងនូវផលបះពាល់ទៅជាទឹកកខ្វក់ទេ ដូចគ្នានេះដែរ យើងមិនអាច ចាកផុតពី កងចក្រនៃការវិលកើត វិលស្លាប់ ដោយខ្លួនយើងបានទេ ក៍យើងមិនអាច កំចាត់ចោលកម្មាដោយខ្លួនយើងបានដែរ វាទាល់តែជា ទេវតា ជាព្រះ ដែលជា អ្នកសាង The doer គឺសំដៅលើទេវតា ចំណែកយើងជាមនុស្សលោក ត្រឹមតែជា អ្នកចាំទទួល ដូច្នេះ តាមរយៈការតាំងសមាធិ តាមរយៈព្រះធម៍ទេសនាសុទ្ធសាងក្តី គឺយើងគ្រាន់តែជា អ្នកទទួល យើងបានត្រឹមតែជា អ្នកធ្វើ សាងអំពើតិចតួច តាមសមត្ថភាពដែលយើងមាន បើហួសមត្ថភាពគឺជាកិច្ចការទេវតា ដែលត្រូវធ្វើ យើងបានត្រឹមតែប្រឹង ហួសពីប្រឹង គឺមានតែ ព្រះមេត្តា ករុណានេះប៉ុណ្ណោះ។ ដូចដែលគេតែងតែនិយាយថា ខ្ញុំធ្វើអ្វី មិនចង់បានផលតបវិញទេ desireless action តែ អ្វីៗសព្វយ៉ាងវាចេញមកពី សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានេះឯង សូម្បីយើង ប្រាថ្នាចង់បានទេវតា ប្រាថ្នាចង់បានដើរលើផ្លូវព្រះធម៍ ទាំងនេះ ក៍ជាសេចក្តិប៉ងប្រាថ្នាមួយដែរ វាទាល់តែ មាន បំណង desire សិន បានវាមានសេចក្តិ ប្រាថ្នាជាក្រោយ បើយើងគ្មានបំណង ក៍គ្មាន ប្រាថ្នាដែរ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែ ព្រមទទួលយក ត្រូវតែ ថ្វាយខ្លួនចំពោះទេវតា កាលណាយើងចាកផុតពី ចិត្ត នឹងមាយាការ គឺយើងប្រៀបដូចជា ដំណក់ទឹករលាយចូលជាមួយមហាសាគរ ក្លាយជាទឹកស្អាតដូចគុណភាពនៃទឹកសមុទ្រដែរ កូណាព្រះគ្រូបាបាជី។
Question No = 04 @ 00- 14: 35
Baba Ji, in the good old days the children used to participate in the morning and evening prayers with their parents. Then they used go to school and there used to be a one hour sort-of study on the religious scriptures or any kind of teachings. But the present generation is totally devoid of it. How can we motivate the present generation that some kind of foundation is made when they are young people? Look, foundation is always created by the parents. If we have come to this stage, I would fault the parents, not the children. Because right from an early age, parents teach you to be competitive, parents help you to focus on what is right. In good old days, the focus was on being a good human being. Today the focus is on getting good numbers, earning more money, the parameters of how you judge a person has changed. In good old days, in a village or in a town whether the chap was poor or rich – it did not make a difference. The question was, could he hold his head up high, and that was what created that respect for him in the community. Today it is measured in terms of money. So until we do not get back, we do not take our society back towards morality, and that does not become our focus, if it is always going to be money, then that is what the child is going to take up. So it is for the parents that... in the beginning... When we were young, our grandmother used to, when giving us a bath, used to make us repeat the Jap Ji sahib. You know? So during our bath, we used to keep on repeating Jap Ji Sahib. So it has got so ingrained into our mind that I can now say it without even thinking but now the mother or the grandmother is not giving you a bath, the maid is giving you a bath.
Now it depends upon the maid whether she is singing filmy songs or what she is going to be singing… that the child is going to pick up. So we have created that distance from our children. How much time do most of us spend with our children, versus how much time the maids spend with the children? So unless we create the right foundation for the children, and right from an early age, we teach them what is important in life, what should their focus be, what are the values. A few years back, there was a little… there was pride, we were proud of our country, we were proud of our teachers, of our parents – now there is no pride. Where is the pride? Pride is only in materialistic terms. So unless that sense of belonging, that pride is not there, what is the child going to learn? So if we start teaching them right from a young age, that yes, this is also part of the learning process... They must have the right values to build on. If the value is going to be materialistic, well, then, that is what he is going to work towards. Thank you, Baba Ji.
ព្រះគ្រូបាបាជី កាលពីជំនាន់មុន ល្អណាស់ គឺ ក្មេងៗចូលរួមសូត្រធម៍ ជាមួយ ឪពុកម្តាយ នៅពេលយប់ និង ពេលព្រឹក រួចបាន ពួកគេទៅសាលារៀន ពេលទៅដល់សាលារៀន ក្មេងៗទាំងនោះ នាំគ្នារៀនសូត្រអំពី គម្ពីរសាសនា ឬ អំពី ព្រះធម៍ផ្សេងៗ តែសព្វថ្ងៃនេះ អ្វីៗត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង អីចឹងធ្វើម៉េចក្មេងៗមានមូលដ្ឋាន គ្រឹះរឹងមាំដូចសម័យមុនទៅ? បើពួកគេគ្មានគ្រឹះតាំងពី នៅក្មេងមកបែបហ្នឹង? ។ ញោម គិតមើលទៅ គ្រឹះ តែ ឪពុកម្តាយជាអ្នកបង្កើតឡើងមក បើសិនជាអាត្មាភាពស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ នោះ អាត្មានឹងបន្ទោស ទៅលើឪពុកម្តាយ មិនមែនបន្ទោសលើកូនៗទេ ដោយសារតាំងពី ក្មេងៗមក គឺ ពួកគេត្រូវបានឪពុកម្តាយណែនាំ បង្រៀនឲ្យយល់កិច្ចការទូទៅ គាត់ប្រាប់អំពីអ្វីជាការកិច្ចការល្អ ត្រឹមត្រូវ កាលពីមុន គឺ គេផ្ចង់អារម្មណ៍ យកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សល្អ តែ សព្វថ្ងៃ យើងផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើ ការដែលមានរបស់របរល្អៗច្រើន ការរកលុយបានច្រើន គឺ ខ្នាតជា ប៉ារ៉ាមែត្រ សម្រាប់វាស់ មានការប្រែប្រួលផ្លាស់ប្តូរដែរ ។ សម័យដើម ទាំងកន្លែងអ្នកមាន ទាំងកន្លែងអ្នកក្រ គឺ ព្រះវិហារមិនខុសគ្នាទេ គេសាងសង់ឲ្យតែវាខ្ពស់ អាចដើរចូលទៅបាន ផុតក្បាល ជាការស្រេច សំដៅថា សហគមន៍នោះមានចិត្តបុណ្យ មានសីល តែសម័យនេះ គេមើលទៅលើ រឿង លុយកាក់ អីចឹងបើយើងមិនត្រឡប់ទៅក្រោយវិញទេ យើងក៍មិនអាចមានសង្គមមួយដែលមានសីលធម៍បានដែរ យើងមិនផ្តោតលើសីលធម៍ បែរជាផ្តោតទៅលើរឿងលុយកាក់ អីចឹងក្មេងៗគាត់រៀនតាមយើងជាមនុស្សចាស់ ជាឪពុកម្តាយ។ អីចឹង ចាប់ផ្តើមដំបូង ត្រូវចេញពី ឪពុកម្តាយសិន ដូចកាលពីដើម យាយ តា គាត់ងូតទឹកឲ្យ កូនចៅ គាត់សូត្រ បាលីសួត្រធម៍ ក្មេងៗក៍សូត្រតាមដែរ ពេលងូតទឹក ដូច្នេះ យូរទៅៗ ការនេះវាដក់ជាប់ក្នុងចិត្ត តែ សព្វថ្ងៃនេះ កុំថាឡើយសូត្រធម៍ សូម្បីតែ ងូតទឹកឪ្យកូន មិនទាំងដែលងូតឪ្យផងទេ គឺគេមាន មែដោះ ឬ អ្នកបំរើ ងូតទឹកឲ្យកូនៗ។
ដូច្នេះ សព្វថ្ងៃ ចំណុចធំសំខាន់នៅលើអ្នកបំរើ មិនដឹងថាគាត់សូត្រធម៍ ឬ ច្រៀងចម្រៀងបទអីទេ ចំណែក កូនៗ ក្មេងៗពួកគេនឹងរៀនតាមហ្នឹងដែរ អីចឹងគឺយើងជាអ្នកបង្កើត គំលាតរវាងឪពុកម្តាយ ជាមួយ កូនៗ សួរតបវិញថា យើងជាឪពុកម្តាយ ចំណាយពេលបានប៉ុន្មានជាមួយ កូនៗ ចុះអ្នកបំរើគាត់ចំណាយពេលប៉ុន្មានជាមួយកូនៗ ហេតុនេះ វាទាល់តែ យើងបង្កើតបរិយាកាសមួយ ល្អ តាំងពី ក្មេងៗមក ត្រូវតែយើងបង្រៀនក្មេងថា អ្វីជាចំណុចល្អ ចំណុចសំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់នៅ មនុស្សល្អបែបម៉េច?អ្វីជាតម្លៃនៃមនុស្សលោក? កាលមុន យើងនៅមាន មោទនភាពខ្លះ ជាមួយ ទឹកដី ជាមួយ ប្រទេសជាតិយើង ជាមួយគ្រូបង្រៀនយើង ជាមួយមែឪយើង ឥលូវនេះ លែងមានអ្វីជាមោទនភាព តើអ្វីជាមោទនភាព? មោទនភាពពេលនេះ គឺមើលតែលើ សម្ភារនិយមមួយមុខគត់ វាទាល់តែយើងកំណត់ន័យឲ្យច្បាស់ ត្រឹមត្រូវបានយើងអាចរកឃើញ មោទនភាពឡើងវិញ ដើម្បីក្មេងៗចាប់ផ្តើម រៀនសួត្រពីយើង។ នេះជាការចាប់ផ្តើម គឺចាប់ផ្តើមឲ្យតម្លៃលើសីលធម៍ដើម្បីក្មេងៗរៀនសូត្រតាម បើយើងចាប់ផ្តើមដោយសម្ភារៈនិយម អីចឹងក្មេងៗគាត់រៀនសូត្រតាមហ្នឹងដែរ។ កូណាព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ។
Question No = 05 @ 00- 18: 11
Baba Ji, when we are talking about good karma, does that help us in our meditation also? Baba Ji, I mean will it be a help... Well, definitely, it helps us to create the right atmosphere. I mean if you do... Guru Sahib says: “Nam is superior to donation, charity and austerities.” The tongue that repeats God’s Name leads one to fulfilment.” So it is not that you just go straight to Nam, and start practicing your meditation. You need to create a conducive environment. So by sharing, by caring, by learning to give, you are creating a condusive environment. And if the environment is conducive, only then you will be able to sit in your meditation. If the environment is adverse, where will you be able to do meditation? So these are a means, these help you to create the environment. But the actual means is joining yourself to Shabd… The tongue that repeats God’s Name – not ‘reads’, not ‘discusses’ So japna means simran, repetition. And when somebody is repeating, repeating... and becomes one with his isht, with his idol… He fulfils his objective. he is the one who gets success. Thank you.
ព្រះគ្រូបាបាជី ពេលយើងនិយាយអំពី កម្មាល្អ អំពើល្អ សួរថាវាមានផលល្អ សម្រាប់ការតាំងសមាធិដែរឬអត់? ញោម ពិតណាស់ថា អំពើល្អ កម្មល្អនេះ វាជួយយើងក្នុងការបង្កើតជាបរិយាកាសមមួយល្អ សមស្រប សម្រាប់ការតាំងសមាធិ ដូចដែលព្រះគ្រូ គុរូ សាហ្សី មានសង្ឃដីកាថា ព្រះធម៍ជួយយើងក្នុងការធ្វើបុណ្យទាន ជួយក្នុងការធ្វើ សម្បុរសធម៍ និងការដែលយើងកំពុងជួបទុក្ខព្រួយ អណ្តាតយើងសូត្រថា ព្រះធម៍ៗ តែបែបនេះ មិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ត្រូវតែមានការប្រតិបត្តិធម៍ថែមទៀត នោះគឺការតាំងសមាធិ នេះឯង ដូច្នេះ យើងត្រូវតែបង្កើតបរិយាកាសអំណោយផលមួយឡើង ដោយការរៀនចែកទាន ចែកបុណ្យ ជួយយកអាសារគេ ទាល់តែយើងមានបរិយាកាស បុណ្យ មានសីលបែបនេះ ទើបយើងអាច ធ្វើសមាធិបានផល។ ហេតុនេះ កម្មាល្អ គឺជា មធ្យោបាយ ដើម្បីបង្កើត បរិយាកាសអំណោយផល តែថា មធ្យោបាយពិតប្រាកដ គឺការភ្ជាប់ខ្លួនយើងជាមួយ នឹង ព្រះធម៍ អណ្តាតយើងសូត្រថា ព្រះធម៍ ៗ តែមិនមែនសម្រាប់គ្រាន់តែ ការអាន ការពិភាក្សាគ្នាទេ គឺត្រូវធ្វើ ការតាំងសមាធិ កាលណាយើងសុត្របែបនេះរហូតទៅ វាដក់ជាប់ក្នុងចិត្ត រហូតក្លាយជាគោលដៅសម្រេចបានជោគជ័យ។កូណាព្រះគ្រូ
Question No = 06 @ 00- 19: 50
Baba Ji, normally we say that we do not believe in rituals, but when the children are small, rituals create an association, so if we let the children go to religious places and, you know, they get lured into the rituals to concentrate and to have an association with God, prayer Is there anything wrong with that? What is the meaning of a ritual? Ritual if… you see there must be a logical conclusion to whatever we do in life. So if something appeals to his logic, there is reasoning behind it, it is not a ritual. But if you are performing it without understanding, and just because you have been told by somebody to do it, then it’s a ritual. So as parents it is our duty to explain to the child that if he is going to the mandir or he is going to the gurdwara, the church, the mosque, what is the purpose behind it. If he understands the purpose, then it is not a ritual. But if he is doing it just because his mother or his father is forcing him to do it, then it is a ritual.
ព្រះគ្រូបាបាជី ជាធម្មតា យើងតែងតែនិយាយថាយើងមិនជឿលើ គម្ពីរ សាស្រ្តាអីទេ តែកាលពីយើងនៅក្មេងៗ តូចៗ គឺមាន គម្ពីរ សាស្រ្តាទាំងនេះ ដែលបង្កើតចេញជា សមាគមន៍អ្នកកានសីល កាន់ធម៍ ដូច្នេះ ការដែលក្មេងៗ ទៅចូលរួមជាមួយ សាសនា កន្លែងណាមួយ គឺ ពួកគេទទួលរងឥទ្ធិពលចេះពី គម្ពីសាស្រ្តាទាំងនោះ គឺចូលជាមួយ ព្រះ ជាមួយទេវតា ។ ញោម តើញោមគិតថា ការថ្វាយបង្គំព្រះ គឺជាការខុសឆ្គងមែនដែរឬទេ? តើគម្ពីរសាស្ត្រា មានន័យថាម៉េច? យើងត្រូវតែមានការសន្ធិដ្ឋានមួយដែល សមហេតុសមផល បែបជា ឡូហ្សិក ទោះជាក្នុង ការរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះក្តី ដូច្នេះ ពេលណារឿងអ្វីមួយមានលក្ខណៈឡូហ្សិក គឺបានន័យថា គេមានហេតុផលត្រឹមត្រូវ នៅពីខាងក្រោយហ្នឹង តែ បើករណី យើងធ្វើអ្វីមួយ ដោយអត់យល់ អ្វីសោះចេះតែធ្វើៗទាំងងងឹតងងល់ ដោយសារមានគេប្រាប់ថាឲ្យធ្វើអីចឹងទៅ ពេលនោះ ដែលគេហៅថាធ្វើតាមគម្ពីរ សាស្រ្តា។ ដូច្នេះ តួរនាទីជា ឪពុកម្តាយត្រូវតែមានការពន្យល់កូនៗអំពីរឿងនេះ ថា ពួកគេទៅ វត្ត ទៅវិហារ ទៅអាស្រម ទៅវិហារគ្រឹស្តិ ទៅវិហារឥស្លាម តើពួកគេមានបំណងអ្វី? បើសិនណាជាពួកគេយល់ដឹង ពីគោលបំណងច្បាស់លាស់ គឺវាលែងក្លាយជា គម្ពីរសាស្រ្តាទៀតហើយ តែបើករណីថា គេធ្វើអីចឹង ទៅកន្លែងហ្នឹង ដោយសារ ឪពុកម្តាយគេធ្លាបតែធ្វើអីចឹង ឬ គាត់បង្ខំឲ្យយើងធ្វើអីចឹង អាហ្នឹងគឺជា គម្ពីរសាស្រ្តា ( សួមតាមក្បូន សូត្រតាមគម្ពីរ) ។
Question No = 07 @ 00- 21: 09
Baba Ji, many a times one feels that, you know, as you have said, that there are certain things which are our duty, and we must perform them. But lot of times I feel that in relationships, especially with family and people who are very close to you, that duty seems like it is being done without the sense of love, or without the sense of warmth So how… what is the right way of doing something that might not be coming naturally to you, but it is a requirement from you? How do you, how do you find the right way to do it? And should you do it forcefully, or should you learn to inculcate it, and how should that happen? You see everything in life – do not tell me that in 24 hours of the day you love doing everything that you do in those 24 hours! There are certain things which stem from a responsibility. There are certain things you like to do, certain things you are forced to do. So your 24 hours of the day is going to be a mixture of all this. So like I said, from karma stems dharam. Dharam is responsibility. Unless you do not fulfil your dharma, your karmas are not going to get finished. If your karmas are not going to get finished, you are not going to get mukti, you are not going to get salvation. So there is a certain amount of responsibility that stems as we go forward in life, in the relationships we create, in everything. Whether it is with our spouses, whether it is with our children, with our parents. There are certain things, you know, we cherish, certain things we are doing from a sense of responsibility, certain things you do, you may not want to do them, but you feel that it may hurt the other person, that is why you have to do it. So unless you do not reach that level of awakening, where you will enjoy everything that you do, where everything, every action of yours, will bring you pleasure, well, we have to perform and try and fulfil our dharma.
ព្រះគ្រូបាបាជី មានរឿងចម្រូងចម្រាស់គ្នា ដោយសារ ជាញឹកញាប់ ដែលមានគេនិយាយថា នោះជាកិច្ចការ ជាការងាររបស់អ្នកឯង ជាការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកឯង ដែលត្រូវតែធ្វើវា ពេលខ្លះទៀត យើងត្រូវបំពេញការងារទាំងនោះ ដោយសារ ពួកគាត់ជាសាច់ញាតិ ជិតស្ឋិទជាមួយយើង ជាក្រុមគ្រួសារជាមួយយើង ក៍យើងបំពេញកិច្ចការទាំងហ្នឹងដោយសេចក្តីស្រលាញ់ទៅ បើជាអ្នកផ្សេងគឺយើងធ្វើតាមដែរ តែដោយសារគេបង្គំ យើងធ្វើការងារនោះមែន តែមិនចេញពីសេចក្តីស្រលាញ់ មិនចេញពីមនោសញ្ចេតនាទេ ព្រះគ្រូ ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ តើយើងមានវិធីណាដើម្បីបំពេញការងារមួយ ដែលយើងពេញចិត្ត ដែលយើងចង់ធ្វើដែរ ជៀសវាងការងារណាដែលយើងមិនស្រលាញ់ មិនពេញចិត្តផងបែរជាគេបង្ខំយើងទៅវិញ? ។ ញោម ដូចញោម បានឃើញស្រាប់ថា ក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ២៤ ម៉ោងនេះ ញោមកុំប្រាប់អាត្មាថា ញោមបំពេញការងារដែលខ្លួនស្រលាញ់គ្រប់ទាំង ២៤ ម៉ោង ! ការងារខ្លះ គឺជាការងារដែលជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង ការងារខ្លះជាកិច្ចការដែលគេបង្ខំ ដែលជាកាតព្វកិច្ចយើងត្រូវតែបំពេញឲ្យគេ ។ ដូច្នេះ ក្នុងរយៈពេល ២៤ ម៉ោងនេះ គឺមានការងារទាំង ២ បូកបញ្ជូលគ្នា វាដូចជារឿងដែលអាត្មាភាព ទូលអំពី រឿងធ្វើ កម្មា និង ការធ្វើ ធម្មា ។ កិច្ចការធ្វើធម៍ គឺជាការងារទទួលខុសត្រូវរបស់យើង បើសិនជាយើងមិនបំពេញការធ្វើធម៍ នេះទេ នោះ កម្មារបស់យើង ក៍អត់ចប់ដែរ បើសិនជាកម្មា ហ្នឹងវាមិនទាន់ចប់ អីចឹង យើងក៍បាន មគ្គផលដែរ ចំណែកយើង ក៍អត់បានរួចរំដោះ ឬ គេហៅថា ឡើងឋានសួរគ៍ Salvation ( បរិនិពាន្ត ! អស់កម្ម លែងចាប់កើត លែងស្លាប់) ដូច្នេះ ក្នុងឆាកជីវិត មនុស្សលោក ត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវមួយចំនួន ដែលយើងជាអ្នកបង្កើតឡើងមក ជាទំនាក់ទំនងគ្រួសារប្តី ប្រពន្ធ ជាមួយកូនៗ ជាមួយឪពុកម្តាយ អីចឹងការងារមួយចំនួន យើងត្រូវតែធ្វើព្រោះជាការទទួលខុសត្រូវ ការងារខ្លះជាការងារដែលយើងមិនចង់ធ្វើទាល់តែសោះ តែ បើយើងមិនធ្វើការងារនោះទេ វាបង្ករឪ្យមានបញ្ហា ឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ទៅអ្នកផ្សេង ដូច្នេះ យើងត្រូវតែធ្វើកិច្ចការនោះ អីចឹងលុះត្រា យើងឈានចូលកម្រិតមួយ បែប មានសតិ ឬ ត្រាស់ដឹង បានយើងសប្បាយគ្រប់កិច្ចការដែលយើងបានបំពេញ យើងរីករាយជាមូយ ការងារដែលយើងបានសាង ដែលយើងត្រូវតែព្យាយាមធ្វើ ត្រូវតែព្យាយាមបំពេញ នូវករណីកិច្ចព្រះធម៍នេះ។
Question No = 08 @ 00- 23: 22
But Baba Ji, if that is creating a sense of negativity within a person, that they are doing it because, in their head, they understand that they must, but they are not feeling like doing it, and that creates a you know a dual feeling... How do you, how do you… What is the right way? Should you do that? See when you send a child to school, I do not think so from the first day he starts enjoying the school, for him it is…it is a very big pressure to go to school every day out there, it is only once he starts learning. Or if he is enjoying literature, he starts reading something that he starts enjoying it. But we want him to create that habit of going, whether he likes it not. We want him to do it. Once he starts getting something out of it, then he starts enjoying it, then he will do it himself. But if on the first day only, you say, you do not like it, stop it…well, he is going to end up liking nothing! So our minds have been… what shall I say... programmed in such a manner by our past, that there is so much negativity, that even the things we should like we may not like at this present juncture. So what is right and wrong we do not know, so we have to use our discrimination our vivek, that ok, this is my responsibility – I have to do this! And as you keep on doing it, eventually you will start enjoying it, but that will come from an awakening.
Question No = 09 @ 00- 24: 48
Because Baba Ji this, the path, you know, whatever little bit I have experienced, one always feels that you always feel the need to be better than you are, do better than you are, and so it is a constant struggle with yourself of what you must become, and who you actually are. And that becomes, you know… because a lot of people come on to the path thinking that it is going to make life easier for them. But as you come on it, you actually feel that it is like an orientation program where you actually have to keep improving. I think we announce before Nam daan, that please do not come here for the fulfilment of your wishes, or that life is going to become one happy place. Karma, you have to go through: Each one is driven by their own karmas. You will have to face the consequences of every action.
ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាមានបទពិសោធន៍តិចតួចណាស់ក្នុងជីវិតរស់នៅ ខ្ញូំកូណាចេះតែមានអារម្មណ៍មួយគីតថា ចង់ធ្វើការងារនោះឲ្យប្រសើរ ល្អជាងមុន ឲ្យល្អជាងគេផ្សេងៗ ។ ញោម រឿងនេះ ញោម ប្រឈមជាមួយខ្លួនឯង ដោយយើងចង់បានឲ្យខ្លួនឯងឈានដល់កម្រិតល្អមួយនោះ ខណៈដែលសព្វថ្ងៃ យើងកំពុងតែនៅ កម្រិតខាងក្រោយឬខាងក្រោមហ្នឹង។ មនុស្សគ្រប់ៗរួប តែងតែគិតថា ចង់បានឆាកជីវិតមួយដែលងាយស្រួល បើសិនបានដល់កម្រិតហ្នឹង នោះជីវិតប្រាកដជាស្រួលមែន តែជាក់ស្តែង ពេលយើងទៅដល់ក្រមិតដែលយើងប្រាថ្នាចង់បាន បែរជាមិនស្រួលដូចការគិតពីមុនទេ ។ នៅក្នុងពេលសម្តែងធម៍ទេសនា គេបានជូនដំណឹងប្រាប់ថា ចូរកុំប្រាថ្នាថា បានមកដល់ទីនេះ នោះបំណងប្រាថ្នានានានឹងបានសម្រេចដូចប្រាថ្នា ឬ កុំប្រាថ្នាបានមកដល់ទីនេះ នោះសេចក្តីសុខចម្រើនកើតមានដល់ខ្ញុំកូណា គឺ យើងត្រូវតែដើរឆ្លងកាត់នូវ កម្មា របស់ខ្លួនជាដាច់ខាត។ ម្នាក់ៗត្រូវ តែឆ្លងកាត់កម្មារបស់ខ្លួន យើងត្រូវតែរង ទទួលយកលទ្ធផល ឬ ផលវិបាកមកវិញ នូវគ្រប់អ្វីដែលយើងបានសាង។
That you have to go through. Taking initiation does not mean that your karma will be wiped out. So if your karmas are still there, there is going to be positive, there is going to be negative. Coming on to the spiritual path is that it gives us a sense of purpose, it gives us the confidence and the strength to be able to go through that, not that the karmas are taken away, you still have to go through that. The blow of the hammer is reduced to a pinprick. because you have inculcated that strength where you are able to face that action, which could actually have broken you otherwise. So wherever we are, it is because of our karmas. Whether...
យើងត្រូវតែរងកម្មពារ នូវអ្វីដែលយើងសាងកន្លងមក ការបានចូលបួស មិនមែនមានន័យថា កម្មា របស់យ៉ាងទាំង អម្បាលមានវិនាសអន្តរធានអស់ទេ បើកម្មា នៅតែមាននៅឡើយទេ យើងត្រូវតែមានការគិតមួយថា យើងអាចជួបរឿងអាក្រក់ៗ ក៍អាចជួបរឿងល្អៗដែរ។ ការដែលយើងឡើងមកដើរលើផ្លូវព្រះធម៍នេះ គឺដើម្បីយើង មានការយល់ដឹងអំពី គោលបំណងនៃព្រះធម៍ ដើម្បីយើងមានកម្លាំងពលំខ្លាំងក្លា មានការជឿជាក់កក់ក្តៅ ឆ្លងកាត់ រាល់ឧបសគ្គនានា មិនមែនបានបួស សំដៅថា លាងអស់កម្មាឡើយ ញញូរដែលយើងដំដែកគោលបញ្ចូលទៅក្នុងក្តា មិនខ្លាំងអាចរុញដែកគោលបានទេ ដោយសារតែយើង គណនាខុស គឺប្រើកម្លាំងតិចពេក ឬ មួយ វាយមិនចំពីលើទៅជា វៀកដែកគោល អីចឹងយើងទៅដល់ទីណាក៍ដោយ គឺសុទ្ធតែជា កម្មា បានជាយើងទៅដល់់ទីនោះ រឿងនេះ អាត្មាភាពចង់សំដៅថា ផលបូកទាំងអស់នៃ កម្មា វាបង្កើតចេញជា វាសនាមនុស្សឡើងមក ហេតុនេះ អ្វីដែលយើងសាងឡើងពីពេលមុន ពីអតីតកាល វាបង្ករជា មគ្គផលផង និង កម្មពារផងដែរ មានទាំងរឿងល្អ មានទាំងរឿងអាក្រក់ តែ ដោយសារយើងដើរលើផ្លូវព្រះធម៍ យើងមានកម្លាំង កំហែងខ្លាំងអាច គិតដឹងអំពី អាច ដោះស្រាយបានដោយរលូន យើងក្លាយជាមនុស្សល្អ ប្រពៃ ជាងពេលមុនកាន់ធម៍ ។ តើយើងម្នាក់ៗ មិនចង់ឲ្យជីវីតនេះបានប្រសើរជាមុនទេឬ? នេះជារឿងធម្មតាៗ ជារឿងធម្មជាតិ សូម្បីក្មេងៗ ក៍គាត់ចង់ល្អជាងមុន ប្រសើរជាងមុនដែរ មិនថាក្នុងកិច្ចការរៀនសូត្រ ឬ ការលេងហ្គេមទេ គឺសុទ្ធតែចង់ ល្អជាងមុនជាដរាប។ មនសុ្សយើង រៀនពី ថ្នាក់ទី ២ ទៅថ្នាក់ទី ៣ យើងឃើញថានៅថ្នាក់ទី ៣ នេះ មានការចេះដឹងច្រើនជាង ថ្នាក់ទី ២ និង ឃើញមានការចម្រើនបែបនេះ តរៀងទៅ ពេលណាយើងឡើងថ្នាក់ទី ៤ ទី ៥ ឬ ទី ៦ ហើយកាលណាយើងកាន់តែ ចេះ ដឹងច្រើនឡើងៗ នោះការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងក៍កើនឡើងផងដែរ ។
today, like I said, the sum total of your karma is your destiny, so whatever we have done in the past, good or bad, that has brought about the positivity and the negativity. But then additionally he has given us that sense of discrimination, that power to see how to better ourselves. Don’t all of us want to improve ourselves in life? In whatever trade you are... Don’t you want to improve in that? That is a very natural phenomenon. Child wants to improve, whether it is in studies or it is in games or any field, he wants to do better than what he is doing now. Isn’t that a natural phenomenon? But that means, Baba Ji, it keeps getting tougher also, I mean if you go from the second standard to the third standard the syllabus gets tougher, so we should expect that? I do not think so it gets tougher – it depends upon how you look at it. As we grow, as our strength grows, our ability to take on more also increases. What I learnt in the first or I understood in the first class, is very limited as compared to... that as my horizons open, as I learn more, and I am in the fifth or sixth class, I have the ability to understand more. And if you understand more, then your sense of responsibility also becomes more.
Question No = 10 @ 00- 27: 49
Baba Ji, why is it that with every Master the sangat increases? No, I do not think so. With every Master it does not increase, it has its ups and downs. But it’s substantially much more now than it used to be, Hazur. Ah well… Maharaj Ji has sowed the seeds. I mean, if you look at it, the number of people He initiated, okay? Now you multiply that, they must have gone back, had families and everything. You multiply that by three or four – that becomes much more than what I have initiated. So he has sown the seed; I am just reaping the harvest, I am taking the credit!
ព្រះគ្រូបាបាជី តើ ការដែលយើងម្នាក់ នៅជាមួយ ព្រះគ្រូទាំងអស់ សុទ្ធតែមានកំណើននៃ សង្ឃគហធម៍ដែរឬអត់? (ធម៍ទាំង ០៨ យ៉ាង) ទេ ទេ ញោម អាត្មាមិនយល់បែបនេះទេ ការនៅជាមួយព្រះគ្រូ ដើរតាមព្រះគ្រូ គ្រប់ព្រះគ្រូ គឺសុទ្ធតែមាន សង្ឃគហធម៍នេះ ឡើង និងចុះ គ្រាន់តែថា គ្រានេះ វេលានេះ យើងល្អជាមុន។ ញោម គិតឃើញថា កើន ដោយសារ ញោមយកចំនួនអ្នកបួសជាមួយព្រះគ្រូ គុណជាមួយ ចំនួនមេគុណ ២ដង ឬ ៣ ដង ដូច្នេះ ឃើញអ្នកធ្វើធម៍ អ្នកកាន់ធម៍កើនឡើង ដូចជាពេលនេះ បើយកតួរលេខគុណ ៤ ដង គឺចំនួនកើតឡើងជាងមុន ដូច្នេះ ព្រះគ្រូ គឺជា អ្នកសាបព្រូសគ្រាប់ពូជធម៍ ចំណែកអាត្មាភាព បើសិនជាគិតអីចឹង មិនក្លាយទៅជាអ្នកបន្ទុំ និង ជាអ្នកប្រមូលផលទៅហើយឬ? ! ក្រឌីតនេះ បានមកអាត្មា !
Question No = 11 @ 00- 28: 39
Baba Ji, can I ask you a little personal question? So what happens to me, once in a while, in the morning, whenever I sit in simran, I don’t know from where... such love wells up in me, tears stream from my eyes. I don’t even know when two to two-and-a-half hours have passed. I weep incessantly to a point of exhaustion, but neither are my eyes tired, nor is my heart. And all day... What has that got to do with me? That has to do with you. I am asking my personal question. Acchha [Ok], I thought you were asking a personal question, Can I ? Yes. Sometimes I feel, I should have got up because I don’t remember the simran, I don’t remember anything! I should get up, wash my face and sit back on simran, but then I find the next day passes very well; I don’t get too involved with anyone. Is it okay or should one get up and and go back and start simran again? One should not get up. You should enjoy. You should enjoy and cherish every moment that you are going through in meditation. You see, our problem is that you had a good time once upon a time, and you try and recreate that moment the rest of your life. That moment is never going to come back. So, when emotion swells up, it needs a release. It finds the release through tears, through different manners, somebody gets angry, somebody starts crying, somebody starts laughing. So, these are ways of, you know, letting our emotion escape. Not sort of swell up, within ourselves. and this is what you need to enjoy. If you enjoy your meditation, you will see that the mind will cherish it, more and more. So there is no harm – it is coming from within It is not that somebody else has said something or done something. So we are now tuning into ourselves. Part of, the role of meditation is to help you to be at comfort with yourself, to tune into yourself. Now within myself, there must be good, there must be bad, positive, negative. So I am coming to terms with that. So that is a good thing, enjoy it, cherish it. Do not analyze it, but just keep on sitting and enjoying it. Thank you, Baba Ji.
ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាមានសំណួរមួយ កាលណោះ ពេលតាំងសមាធិ នៅថ្ងៃមួយ ពេលព្រឹក មិនដឹងថា មានរឿងអី រឿងមកពីទីសខាងណាទេ ស្រាប់តែពេលដូចជាមានសេចក្តីស្រលាញ់មួយកើតឡើងមក ខ្ញុំយំ ទឹកភ្នែកហូរ រហាម សូម្បីតែ រយៈពេលតាំងសមាធិ ២ ម៉ោង និង ៣០ នាទីកន្លងទៅយ៉ាងម៉េច ក៍អត់បានដឹងផងទេ ដូចជា ស្វាងចែស អត់មានអស់កម្លាំងទេ អត់មាន ងងុយដេកទេ ព្រះគ្រូ ម៉េចបានជាខ្ញុំកូណាមានសភាព បែបហ្នឹង ? ញោម ញោម អាច ពេលខ្លះភ្ញាក់ឡើងមក អត់ដឹងថា ដល់ម៉ោងតាំងសមាធិ ភ្លេចអស់រលីង អីចឹងក៍ដើរទៅលុបមុខ រួចទើបទៅ អង្គុយតាំងសមាធិ ដល់ធ្វើបែបនេះទៅ ដូចជា ស្រស់ស្រាយជាងមុខ និងគិតថា ស្អែកធ្វើអីចឹងទៀត ។ ពេលខ្លះយល់ថា បើសិនជា ងើបឡើងភ្លាម កុំទៅនិយាយជាមួយអ្នកណាម្នាក់ឲ្យសោះ គឺទៅធ្វើសមាធិតែម្តង អាចប្រសើរជាង? ជារួម ញោមអាចយកជម្រើសមួយណាក៍បានដែរ ដែលញោមយល់ថា វាល្អ សមស្របសម្រាប់ញោមអាចធ្វើទៅបានដោយរលូន ។ ញោម បានឃើញទេ បញ្ហារបស់មនុស្សយើង គឺថា ពេលមួយ មានអារម្មណ៍គិតថា ធ្វើបែបនេះស្រួល ងាយណាស់ អីចឹងឆាកជីវិតដែលនៅសេសសលើនឹងធ្វើតាមគំរូនេះ ជារហូតតទៅ តែស្ថានភាពដែលយើងគិតហ្នឹង វាមិនកើតមានឡើងជាលើកទី ២ សោះឡើយ នេះជាបញ្ហា ។ ហើយគ្រាដែលស្ថានភាពល្អបែបហ្នឹងមិនកើតមានជាលើកទី ២ យើងទៅជាមានអារម្មណ៍ស្រងះស្រងោច ស្តាយស្រណោះ រួចហូរទឹកភ្នែកចេញមក គឺតាមស្ថានភាពមនុស្សខ្លះក៍យំអីចឹង ខ្លះទៅក្រេវក្រោធខឹងសម្បារ ខ្លះទៅជាអស់សំណើចក៍មាន ទាំងនេះគឺជា ផ្លូវ ដែល អារម្មណ៍របស់មនុស្សបញ្ចេញមក គឺបញ្ចេញមកតាមផ្លូវបែបហ្នឹង មិនមែនជារឿង អាក្រក់ក្នុងខ្លួនទេ គឺជារឿងដែលល្អ ដែលញោមត្រូវតែរីករាយទៅវិញ ពេលណាញោម តាំងសមាធិ គឺ ចិត្តយើង កាន់តែសប្បាយទៅៗ គឺវាមិនមែនជារឿងឈីចាប់អីទេ វាកើតឡើងចេញពីក្នុងខ្លួនយើង មិនមែនមានគេធ្វើអំពើរពីខាងក្រៅខ្លួនមកដាក់លើយើងឡើយ។ យើងកំពុងតែ បង្វែរខ្លួន ចូលមកខាងក្នុងខ្លួនយើងវិញ ផ្នែកមួយ នៃការតាំងសមាធិ គឺដើម្បីយើងស្រណុកសុខស្រួលជាមួយខ្លួនឯង ដែលក្នុងខ្លួនយើង វាអាច មានរឿងល្អ ក៍អាចមានទាំងរឿងមិនល្អ កាលណាយើងយល់បែបនេះ យើងទៅជាធម្មតា សុខស្រណុកក្នុង រាងកាយ ដូច្នេះ បើកើតមានរឿងដូចញោមរៀបរាប់ ចូរកុំមានការវិភាគវែកញែកគ្រាន់តែបន្តការតាំងសមាធិចុះ គឺ សមាធិដោយរីករាយសប្បាយជ្រះថ្លាក្នុងចិត្ត កូណាព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ។
Question No = 12 @ 00- 31: 07
Baba Ji, Baba Ji, why is surrender so difficult? Because you know, right from the day we start walking and talking, we have been told to use this mind. We have been told to think for ourself. We have been told to create our own identity. Parents always teach you, create, you know, a place for yourself in society. Create a place for yourself. So throughout our learning years, we have been told to create a position for ourself. And then you come into Sant Mat, and Sant Mat says: identity, what identity? You have no identity! So it becomes… what shall I say, a contradiction in terms, that on one side I have spent 20 years trying to create an identity which is separate from my parents, separate from everybody else, and then I come on to a spiritual path which says identity? you have no identity. And then I spend the next years trying to break that identity. So there is a war going on within ourselves, within the mind itself, as to should I stick on to my individual self? Or do I leave my individual self and grasp that Oneness? So till that battle is going on it becomes difficult. But through the meditation as we are able to step out of that duality into that Oneness; then a peace, a calm descends where you understand that you have achieved something much greater than what you had within your limited ‘I-ness’. Thank you, Baba Ji.
ព្រះគ្រូបាបាជី ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សយើងការថ្វាយខ្លួនចំពោះទេវតា ម៉េចបានជាពិបាកខ្លាំងម្លេះ? ញោម ដូចញោមបានដឹងស្រាប់ ថា តាំងពីយើងកើតមក ការដើរ ការនិយាយស្តី សុទ្ធតែយើងជាអ្នកបញ្ជា ជាអ្នកប្រាប់ ទៅចិត្តថា ធ្វើអីចេះ ធ្វើអីចុះតាមហ្នឹង គឺមានគេប្រាប់ថា យើងធ្វើអីក៍ដោយត្រូវមានការគិតគូរដោយខ្លួនឯង គេប្រាប់ថា យើងត្រូវចេះបង្កើតអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯង ផ្ទាល់ខ្លួន ឪពុកម្តាយតែងតែប្រាប់កូនៗបែបនេះ ឲ្យកសាងខ្លួន ធ្វើខ្លួនឲ្យចូលក្នុងសង្គម មានមុខមានមាត់ក្នុងសង្គម ស្រាប់តែក្រោយមក យើងទៅចូលរួមជាមួយ សង្គមកាន់ធម៍អារ្យ ដែលគេនិយាយអំពីរឿង អត្តសញ្ញាណនេះដែរ សួរថា អ្វីជាអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯង? គឺ យើងអត់មាន អត្តសញ្ញាណទេ ដូច្នេះវាក្រោយជារឿង ចំរូងចំរ៉ាស់ ផ្ទុយគ្នាស្រឡះដូចមេឃនឹងដី ដោយសារ ២០ ឆ្នាំមុន យើងខំប្រឹងប្រែងបង្កើតអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯង ថា ខ្លួនឯងជាកូននេះ ខុសពី មែឪ ហើយ មែឪ យើងខុសពី មែឪគេ ស្រាប់តែឥលូវនេះ យើងចូលមកក្នុងសង្គមអ្នកកាន់ធម៍អារ្យ គេនិយាយរឿង អត្តសញ្ញាណនេះដែរ សូរថា អ្វីជា អត្តសញ្ញាណ ? ហេតុនេះ យើងចំណាយពេល ១ ឆ្នាំក្រោយទៀតដើម្បី រំលាយអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯងចោលវិញ អីចឹងវាទៅជាមានសង្រ្គាមកើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនយើងផ្ទាល់ ជាសង្រ្គាមក្នុងចិត្ត ហេតុនេះ បញ្ហាដែលធំផ្ទូះឡើង សួរថា យើងសុខចិត្តរំលាយអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯងចោល ទៅចូលរួម ចុះចូល ឬ ថ្វាយខ្លួនចំពោះទេវតា ចំពោះព្រះបានដែរឬអត់? នៅពេលមិនទាន់មានការសម្រេចចិត្តណាមួយ នោះវានៅតែមានជំលោះក្តៅគគុកក្នុងខ្លួនជានិច្ច តែ តាមរយៈការតាំងសមាធិ គឺយើងអាចរំលាយអត្តសញ្ញាណចូលជាមួយ ព្រះជាមួយទេវតា ពេលនោះ សេចក្តីស្ងប់ ជាសន្តិ កើតមានក្នុងខ្លួន សម្រេចសុខចម្រុងចម្រើនកើនមានល្អជាងពេលមុនដែលមិនទាន់ថ្វាយខ្លួនចូល ជាមួយព្រះជាមួយទេវតា គឺយើងលែងមាន អញ ឬ អង្គអញ ក្នុងខ្លួនដូចមុន។ កូណាព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ
Question No = 13 @ 00- 33: 00
Baba Ji as…as adults who have a significant part of their lives still ahead of them, and being on the path we are often faced with two circumstances. One is to enjoy our life and to make the most of it, and the various responsibilities we have. And the other is to fulfil our responsibility to our spirituality. In today’s day and age, how can we balance the two? Because sometimes you feel that you are… you are compromising... not compromising but not giving enough time to your spirituality. And sometimes you feel like, I am not enjoying life, I feel like, I am, you know, not meeting people or you know just worldly things like the conflict you have between worldly things and the spiritual life. How can we balance the two? It is working yourself towards that. You know I do not think so, one should become a sadhu and go into the jungles and mountains. And neither do I think that one should go and indulge oneself in everything in life – again that balance.
ព្រះគ្រូបាបាជី ធម្មតាជាក្មេងជំទង់ ដែលជីវិតពួកគេមានន័យណាស់ តែ ក៍ប្រឈមមុខជាមួយ បញ្ហាខ្លាំងណាស់ដែរ ព្រោះពួកគេកំពុងស្ថិតនៅលើផ្លូវ បំបែក ២ ឺក្នុងស្ថានភាព ២ យ៉ាង។ ទី ១ នោះគឺពួកគេរីករាយជាមួយ ឆាកជីវិតការរស់នៅ នឹងមានការទទួលខុសត្រូវច្រើនយ៉ាង។ ទី ២ គឺ ពួកគេត្រូវមានការទទួលខុសត្រូវមួយទៀត នោះកគឺ ការធ្វើធម៍អារ្យ ព្រះគ្រូ ក្នុងស្ថានភាពបែបហ្នឹង អាយុស្របាលហ្នឹង តើពួកគេត្រូវរស់នៅ ឲ្យមានតុល្យភាព យ៉ាងណា? ព្រោះពេលខ្លះ ពួកគេដូចជា ត្រូវការធ្វើ សម្រួល ឆិនឆៃ Compromising ញោម នេះ មិនមែនការឆិនឆៃ មិនមែនជាការសម្របសម្រួលទេ តែ ជារឿងដែលញោម មិនបានចំណាយពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ល្មមសម្រាប់កិច្ចការព្រះធម៍ ជួលកាលមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាមិនរីករាយ ជួលកាលចូលចិត្ត ជួលកាល ពិបាកចិត្តព្រោះមិនបានជួបមនុស្សដែលខ្លូនពេញចិត្ត តើយើងធ្វើម៉េច ដើម្បីបានតុល្យភាពនោះ? យើងត្រូវតែ ធ្វើកិច្ចការមួយចំនួន ដើម្បីបានផលតាមដែលយើងប្រាថ្នាឲ្យមានតុល្យភាព យើងមិនអាចថា ទាល់តែ ទៅតាំងសីល កាន់ធម៍នៅក្នុងព្រៃ តាមរូងភ្នំ ទាល់តែបួសជា សង្ឃ ទាល់តែធ្វើអីចឹងបាន មានតុល្យភាពទេ។
There is a time… there is a beautiful movie of Peter Sellers, one of the few serious movies he made. What was the name of that...? ’Being there’, ‘Being there’. Okay? He is a very simple man, and he gets into an accident. And so the person is very rich, and he is scared that he will get sued, so he just takes him to his house and says, “you stay here.’ And then he keeps on talking to him and he gives very simple answers. We are so complicated in life, that we want complicated answers. Something simple for us, we make it complicated. And everybody thinks that if this rich man has kept him in the house, he must be some person of repute! So everybody comes to him for advice. And he gives you very simple advice. Somebody asks him something, the president of America comes and asks him, we are going through recession, what should we do? And very simply, because he is a gardener, so he says: ‘there is a time to sow and there is a time to reap.’ And he ends it with that. Now everybody starts taking out meanings from that. Everybody has his own concept of what was conveyed, and they think ‘What a man!’ That he is giving us such great truths. So a balance is necessary. We make… life is not complicated, we make it complicated. Because we are copying others. We have been programmed today, all of us, we are programmed. Society has told us what is right and wrong, we do not know.
ដើម្បីមានតុល្យភាព គេត្រូវការពេលវេលាសិនដែរ គេមានរឿងកុនមួយ ល្បីល្បាញយ៉ាងខ្លាំង រឿងនោះ មានចំណងជើងថា Peter Sellers គឺជា លោក ភេថើ គឺជាអ្នកលក់ដូរ។ រឿងនេះ គឺគាត់ដាក់់ឈ្មោះថា អីចឹង ម៉េចបានជាគាត់ដាក់ចំណងជើងអីចឹង គឺជាឈ្មោះ របស់ម្ចាស់ ភាពយន្តតែម្តង ជាចំណងជើង ងាយៗ ថា " មោះចូល មក មោះចូលមក " គឺចូលមកទិញអីវ៉ាន់គាត់ រឿងនោះ គឺថា មានបុរសម្នាក់ ជាមនុស្ស សាមញ្ញ ចំណែកបុរស្នាក់ទៀត គាត់ជាអ្នកមានស្តុកស្តុម គាត់បង្ករឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់មួយ គាត់ភ័យខ្លាចគេប្តឹងគាត់ណាស់ គាត់ហៅ បុរស ក្រីក្រនោះ ចូលទៅក្នុងផ្ទះគាត់ គាត់ហៅគេថា មោះចូលមក នៅទីហ្នឹងហើយ គាត់ព្យាយាមពន្យលទៅ បុរសនោះ ដោយផ្តល់ជា ចម្លើយងាយៗសាមញ្ញថា ជីវិតពួកយើងសព្វថ្ងៃនេះស្មុកស្មាញណាស់ ខ្ញុំចង់បានចម្លើយមួយ ដែលស្មុកស្មាញដែរ តើត្រូវធ្វើម៉េច? បុរសនោះ គីតថា បើសិនជា អ្នកមានយកយើងមកនៅក្នុងផ្ទះគេអីចឹង មនុស្សដែលគេយកមកនោះ ត្រូវតែជាមនុស្សល្បីមានកេរ្តិឈ្មោះ នេះជា ចម្លើយមួយដែលសាមញ្ញងាយស្រួលយល់។ បើសិនជាមានប្រធានាធិបតី អាមេរិកម្នាក់ ចុះមកដល់ផ្ទះយើង គាត់សួរយើងថា ធ្វើម៉េចដើម្បីបានផល ដើម្បីបង្កើនទ្រព្យសម្បត្តិថែមទៀត? បុរសជាម្ចាស់ផ្ទះ ប្រាកដជាឆ្លើយដោយសាមញ្ញ ព្រោះគាត់ជា អ្នកថែសួន គាត់់នឹងប្រាប់ទៅប្រធានាធិបតីថា វាមានពេលវេលារបស់វាសម្រាប់ការ សាបព្រួសគ្រាប់ពូជ និង ពេលវេលាត្រូវ ប្រមូលផល អីចឹងក្នុងរឿងនេះ គឺមនុស្សម្នាក់ៗគេមានទស្សនៈ ជាការគិតឃើញរៀងៗខ្លួន ដូចជា បុរសខាងលើនេះ គឺផ្តល់ជាសច្ចៈចេញមកយ៉ាងល្អ អីចឹង តុល្យភាព គឺជាការសំខាន់ណាស់ ឆាកជីវិតមនុស្សគ្មានការស្មុកស្មាញទេ តែយើងធ្វើឲ្យជីវិតមានភាពស្មុកស្មាញ ដោយសារតែយើងចម្លង កូពី ពីអ្នកដ៍ទៃ គឺយើងនាំគ្នា ដាក់ជាកម្មវិធី កំណត់ដូចកម្មវិធីកំព្យុទ័រ យើងរស់នៅក្នុងសង្គមមួយ ដែលគេប្រាប់ថា បែបនេះខុស បែបនោះបានត្រូវ..កូណា ព្រះគ្រូ បាបាជី។
But we go by what my parents taught me, what society has taught me, what society expects, what other people want, so I am actually moulding my life into their likes and dislikes, my individual identity is finished. So unless… how many of us… actually sometimes we enjoy going to a party, sometimes we do not. Everyday you do not enjoy going to a party. So if you keep that balance there... We get forced into it. Now if you are in the partying crowd, then it means you must attend. If you do not attend theirs they will not attend yours. And if somebody, sort of goes on the side everybody will point a finger at him... “Oh, he is anti-social.” So it is not what they say… it is… I have to live with myself. What is it that I like to do? If I like to party, go and party. But if I want a quiet atmosphere, I should be able to have that quiet atmosphere. There are days when you do not want to talk and there are days when you feel the need for company, you feel the need to express yourself.
ញោម តែយើងមិនធ្វើតាមអីចឹងទេ យើងតាមអ្វីដែលឪពុកម្តាយគាត់ប្រាប់យើង អ្វីដែលសង្គមបង្រៀនយើង អ្វីដែលសង្គមគេសង្ឃឹមចង់បានឲ្យយើងធ្វើ ធ្វើតាមអ្វីដែលអ្នកផ្សេងគេចង់ឲ្យយើងធ្វើ ដូច្នេះ យើងរៀបចំឆាកជីវីត ខ្សែជីវីតនេះ តាមការចូលចិត្ត ឬ ការមិនពេញចិត្តរបស់ពួកគេ ពេលនោះ អត្តសញ្ញាណខ្លួនឯងត្រូវបានបាត់បង់ គឺ បញ្ចប់ត្រឹមហ្នឹង យើងឃើញ ពេលខ្លះគេយើងទៅចូលរួមការជួបជុំគ្នាសប្បាយ ពេលខ្លះយើងមិនចង់ទៅទេ យើងមិនចង់ទៅ party រាល់ៗថ្ងៃទេ អីចឹង បើយើងគិតថា ឲ្យមានតុល្យភាព គឺជាការល្អ តែមិនអីចឹងទេ យើងបែរជា បង្ខំត្រូវតែធ្វើ ដូចជាថា គេហៅយើងទៅ ចូលរួមពិធីរៀបការមួយ បើយើងទៅគេទេ គេនឹងមិនមកចូលរួមពិធីមង្គលការយើងវិញដែរ បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់ទៅចូលរួមពិធីគ្រប់ៗពេល យើងនឹងនាំគ្នា ចង្អុលទៅម្នាក់នោះ ថា គាតហ្នឹងល្អណាស់ ចុះចំណោមគេណាស់ គាត់នោះ អត់ចុះចំណោមទេ anti social ដូច្នេះ យើងត្រូវរស់នៅតាម ខ្លួនឯង កុំតាមគេថា បើយើងចង់ទៅចូលរួមជាមួយគេ យើងទៅ បើយើងមិនចង់ទេ ចង់បានការស្ងាត់ស្ងៀម យើងមិនទៅ ស្រេចតែលើយើង ក៍មានពេលខ្លះយើងចង់និយាយគ្នា ពេលខ្លះយើងមិនចង់និយាយគ្នា ...អីចឹងដែរ
So bring it from a point of understanding, taking everything to a logical conclusion. Not molding yourself into the likes and dislikes of the people around you, and the demands of society. We are today…you know, we have become actors. We are not living a natural life. We are not going with our gut feeling that, okay, let me do this. What will people say? They will always say something! So am I going to be so weak that I have to mould myself to their likes and dislikes? Then what is your individual identity? See that is the contradiction. On one side, we want to create an individual identity, on the other side we are forced to a behavioral pattern which is dictated by society not by our strengths and weaknesses.
ដូច្នេះ យើងអាចសម្តែងចេញមកក្រៅបាន យើងត្រូវមានការគិតគូរមួយ ស្វែងយក រួចធ្វើការសនិ្ធដ្ឋានមួយដែល សមហេតុសមផល កុំធ្វើខ្លួនឯងជាអាយ៉ងរបស់អ្នកនេះ ឬ អ្នកនោះដោយសារអ្នកនេះពេញចិត្តយើង ដោយសារ អ្នកនោះគេមិនពេញចិត្តយើង ឬ ដោយសារថា មានតម្រូវការសង្គមគេចង់បានបែបហ្នឹង។ សព្វថ្ងៃ យើងជា មនុស្សដែលសកម្ម ដែលរស់រវើក មិនដូចមុន ដែលយើងរស់នៅតែតាមធម្មជាតិទេ ដែលនេះជាបញ្ហាថា យើងត្រូវ គិតបែបណា ម្ខាងគេចង់ឲ្យយើងធ្វើតាមគេ ម្ខាងទៀតគេចង់បានយ់ើងធ្វើតាមគេដែរ បើយើងតាមគេ យើងនឹងក្លាយជាមនុស្សដែលបាត់អត្តសញ្ញាណខ្លួនឯង យើងត្រូវតែបង្កើតអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯងដែរ ដោយសារយើងតាមគេ យើងអត់បាន យកចំណុចខ្លាំង ចំណុចខ្សោយរបស់យើងមកធ្វើកិច្ចការទេ។
Question No = 14 @ 00- 38: 14
Baba Ji, also about input and output, like you spoke about programming. How can we control the input of negative emotions? Well, if you are amongst positive people, you will get positive emotions, if you are amongst negative people, mind is very impressionable. You know, sometimes we... when a child says, ‘I am going to the party, I am not going to drink.’ You know, it is like when you are talking to your parents, that ‘I am not going to do that!’ But when you are in the society of people like that, those impressions definitely create some grooves in your mind, that if they are all doing it, if I have a sip, how does it make a difference? And that is from where it all starts. First comes the thought, thought registers, mind is not in our control, and that registered thought becomes an action. If I am seeing a beautiful lady walking on the road and I say ‘I am not doing anything, I am just, sort of, watching her.’ But what is happening? There is a thought being created in my mind, and if I let that thought come constantly in my mind, at some stage, it is going to spur me into action. That is why the mystics said: Do not let the thought also come into your mind. So if that impression is not there, the thought is not there, there is no question of action. But once I let that thought enter into my mind, mind is not in my control. At some stage, it is going to get channelized into action. And once it starts getting channelized, then I have lost control.
ព្រះគ្រូបាបាជី ទាក់ទំនងជាមួយ រឿងការចងជាកម្មវិធី ដូចជា រឿង ធាតុដាក់ចូល និងធាតុចេញជាលទ្ធផលមកវិញ សួរថាតើយើងធ្វើម៉េច ដើម្បីការពារគ្រប់គ្រងការដាក់ធាតុចូលបែបអរិជ្ជមាន? ល្អណាស់ ញោម បើសិនជា ញោមជាមនុស្សល្អ វិជ្ជមាន អីចឹងគំនិតការយល់ឃើញរបស់ញោមប្រាកដជាវិជ្ជមាន ល្អដែរ បើសិនជាយើងជា មនុស្សអវិជ្ជមានទេ ពេលនោះចិត្តយើងគិតចេញមក គឺ អវិជ្ជមានតែម្តង វាដូចជា កូនក្មេងម្នាក់ និយាយថា គាត់នឹងទៅចូលរួមពិធីជប់លាងមួយ តែ គាត់មិនផឹកស្រាប៊ីយែ ទេ ដូចដែលយើងនិយាយជាមួយ ឪពុកម្តាយយើងថា យើងនឹងមិនធ្វើរឿងនោះទេ លុះដល់ពេលយើងចូលរួមជាមួយសង្គម ជាមួយគេឯង យើងមានការគិតមួយ បែបផ្សេងពីហ្នឹង ដោយសារពួកគេធ្វើអីចឹង យើងធ្វើតាមដែរ ចូលស្ទឹងតាមបទដែរ ដូច្នេះសួរថាមានអ្វីខុសគ្នា ? រឿងនេះ ដំបូងឡើយ គឺជាការគិត បន្ទាប់ពីបានគិតវាក្លាយជា គំនូរ ជាការចុះបញ្ជី ( ខ្មែរហៅគិត គូរ) បន្ទាប់ពីហ្នឹងទៅ វាក្លាយជាការប្រព្រឹត្តចេញជាសកម្មភាព ឬ អំពើរ បែបនេះ គឺ យើងមិនអាចគ្រប់គ្រងលើចិត្តទេ ។ បើសិនជា យើងកំពុងឈ នៅទីនេះ មើលទៅខាងនោះ ឃើញនារីម្នាក់ស្អាត ស្រស់ដើរតាមផ្លូវ យើងនិយាយថា ខ្ញំមិនធ្វើអ្វីទេ គ្រាន់តែសម្លឹងមើលនាងដើរប៉ុណ្ណោះ ការគិតបែបនេះ វាបានកត់ត្រាចូលទៅក្នុងចិត្ត យូរៗទៅវាក្លាយជា កត្តាជម្រុញមួយ ឲ្យយើងធ្វើសកម្មភាព ហេតុនេះ បានជា អ្នកបួស ព្រះគ្រូ លោកទូលថា កុំឲ្យមានការគិត សូម្បីមាន ចិត្តគិតក៍ដោយចុះ បើសិនជាគ្មានការគិត បើគ្មានការគូ ទេ ក៍អត់មានការធ្វើសកម្មភាពចេញមកខាងក្រៅដែរ តែ បើសិនជាមានការគិតចូលទៅក្នុងចិត្ត គឺយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងចិត្តបានឡើយ ក្នុងពេលវេលាណាមួយ នោះ ការគិត គូរ វាក្លាយទៅជា សកម្មភាព បន្ទាប់ពីវាក្លាយជា ការប្រព្រឹត្តជាសកម្មភាព គឺយើងលែងអាចគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍បានដែរ។
Question No = 15 @ 00- 40: 03
On these five weaknesses: lust, anger, greed, attachment, ego on the path…on spiritual progress, is ego last to go? No, all of them are equal. I…you know it is… it is…all of them attack us with the same intensity. Now some of us are able to control one, and that gives us a false sense … oh, ‘This I have, sort of now, taken care of, now let me focus on the two.’ But as you go further, that is the same thing that comes and pulls you back again. So you have to be on your watch at every moment for all of them. Do not ever get into that false thought, that I have been able to control one or I have been able to control second or third. Right till you do not go above mind and Maya you are as susceptible to each of them. So you have to be cautious.
Baba Ji, one more question. There are thousands and thousands of ways people try to achieve God. There are rituals, there are thousands of places of worship, people follow gurus, masters so on … Now… and it is all based on faith, because they have faith, that is why they go. Now even if those turn out to be wrong, ultimately, for some reason, will that faith of that person see that person through? See firstly in spirituality, nothing is right and nothing is wrong. Spirituality means creating a relationship with the Divine, and that cannot be wrong. Now we all have our ways and means. You can start from nursery class or you can start from KG or you can start from the first class, depends from where you are starting. These outward means are to create an environment. I would never say they are wrong. They have their own purpose in trying to create a conducive environment for us. But now if I am going to sit in the first class all my life, and I want to go to college, will I be able to reach college? So these are steps in the way. But if I am going to get stuck at a particular stage of my life and not move forward, I will never be able to reach my destination. So I would never say anything is wrong. These are stepping stones towards the destination.
ព្រះគ្រូបាបាជី ចំណោមចំណុចខ្សោយទាំង ៥ ដែលមានដូចជា តណ្ហា កំហឹង លោភ ការជាប់ជំពាក់ជាចំណងកម្ម និង ចិត្តរឹងមានៈនេះ lust, anger, greed, attachment, ego តើ ចិត្តរឹងមានៈនេះ មានអាយុវែងជាងគេ មែនឬទេ? មិនទេ ញោម ទាំង ៥ នេះសុទ្ធតែមានកម្លាំង អាយុស្មើរៗគ្នា ដូចញោម បានដឹងស្រាប់ថា ទាំង ៥ នេះ វាយប្រហារយើងខ្លាំង ដោយសារចំណោមមនុស្សលោកយើង មានអ្នកខ្លះគេអាចគ្រប់គ្រង បាន ១ ចំណោមទាំង ៥ ហ្នឹង ដូច្នេះ បានជាពួកគេមានការយល់ច្រលំ ខ្លះយល់ថា គេឈ្នះបាន ១ ខ្លះទៀតថា គេឈ្នះបាន ២ តែ ពេលដែលគេដើរលើផ្លូវព្រះធម៍ កាន់តែចូលជ្រៅទៅៗ គេនឹងឃើញថា ទាំង ២ ហ្នឹង សុទ្ធតែវាយរុញច្រានយើង ត្រឡប់ថយក្រោយទាំងអស់ដូចៗគ្នា ហេតុនេះ យើងត្រូវតែតាមដាន គ្រប់ទាំង ៥ នេះឲ្យបានហ្មត់ចត់ ជៀសវាង ការយល់ខុសថា ដល់ពេលនេះខ្ញុំកូណាបានគ្រប់គ្រងលើចំណុចទី១ និង ទី២ ឬ ទី ៣ បើយើងមិនទាន់អាច គ្រប់គ្រង លើចិត្ត និង មាយាការនេះទេ គឺ យើងនូវតែស្ថិតក្រោយអំណាចរបស់ ចំណុចមួយណានៃ ចំណុចទាំង ៥ នេះជាដដែល។
ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណានៅមានសំណួរ ១ ទៀត ដែលសព្វថ្ងៃ មានវិធីច្រើនបែប រាប់ពាន់បែប ដើម្បីមនុស្សលោក បានក្លាយទៅជាព្រះឬ សម្រេចបានដល់កម្រិតព្រះ ដូចជាតាមវិធី ក្បូនគម្ពីរ តម្រាផ្សេងៗ និង តាមរយៈ ទីសក្ការៈ រាប់ពាន់ រាប់ម៉ឺនកន្លែង ខ្លះក៍យកវិធីដើរតាមព្រះគ្រូ ខ្លះដើរតាម អាចារ្យ តាបស។ ញោម ទាំងនេះ គឺគេធ្វើឡើង សំអាងលើ ការមានជំនឿរបស់ពួកគេ ហេតុនេះ បានជាពួកគេទៅរកទីកន្លែងទាំងនោះ មិនថា ពួកគេមានកម្លាំង កំហែងខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ គឺថា បើគែមានជំនឿ នោះពួកគេនឹងមានការគិតឃើញបែបណាមួយនោះតាមហ្នឹង ជាដំបូង យើងត្រូវចាំថា អត់មានករណីខុស ឬ ករណីត្រូវអ្វីទេ ក្នងរឿង ធម៍អារ្យនេះ ដោយសារថា ព្រះធម៍សំដៅលើ ការមានទំនាក់ទំនងជាមួយ ព្រះជាមួយទេវតា អីចឹងគ្មានអ្វីជាការខុសទេក្នុងរឿងនេះ យើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែមាន មធ្យោបាយ មានផ្លូវរៀងៗខ្លួន ដូចជាការដែលយើងចូលរៀន អាចចូលរៀនថ្នាក់ កុមារដ្ឋាន ឬ ថ្នាក់ទី ១ ឬ ថ្នាក់ទី ២ អាស្រ័យតាមស្ថានការណ៍ជាក់ស្តែង។ បរិយាកាសជាក់ស្តែង ទាំងនោះ គឺយើងជាអ្នកបង្កើតឡើងមកដោយខ្លួនឯងសុទ្ធសាធ ដូច្នេះ អត់មានអ្វីជាប្រការខុសឆ្គងទេ តែ បើសិនជាពេលនេះ រៀនថ្នាក់ទី ១ សម្រាប់តែ ផ្លោះចូលថ្នាក់មធ្យមសិក្សា សួរថា យើងអាចរៀនតាមគេទាន់តែអត់ ? នេះជា បរិយាកាសមួយដែលយើងបង្កើតមកដែរ តែមិនសមស្រប មិនសមទំនង ដូច្នេះ គ្រប់រឿង សុទ្ធតែមានជំហានៗ ក្នុងឆាកជីវីតយើងដ៍ដូចគ្នាដែរ បើសិនជា ស្ទះចំណុចណាមួយ នឹងឆាកជីវិតទាំងមូលនឹងត្រូវស្ទះ មិនអាច ទៅដល់គោលដៅដែលយើងប្រាថ្នា គឺហៅថា វាសនា នោះឡើយ Destination ហេតុនេះ អាត្មាភាពមិនដែលទូលថាមានអ្វីខុសទេ គ្រាន់តែមានដំណាក់កាលៗ របស់វាដើម្បី ឈានទៅសម្រេចគោលដៅចុងក្រោយ ហៅថា វាសនា។
Question No = 16 @ 00- 42: 44
But Baba Ji, people do not know any better, they think this is it…and their faith is 100 percent… Your faith… no matter your Guru or the person, your teacher, or your Master, no matter what he says and does. If you have your faith, your faith will take you forward. So he could be limited or he could, sort of, have reached a particular stage, but if you have faith, your faith will definitely bear fruit and it will definitely take you forward. And, and that is why we are all blessed because we have faith. So our faith will definitely take us forward.
ព្រះគ្រូបាបាជី មនុស្សម្នា មិនដឹងថាមានវិធីណាល្អជាងហ្នឹង ដើម្បីអនាគតល្អជាងហ្នឹងសោះ ព្រោះថា ពួកគេមានតែ ជំនឿ ជ្រះថ្លា ១០០ % តែមិនដឹងធ្វើម៉េចទៀត ទើបបានប្រសើរជាងសព្វថ្ងៃ...ញោម មិនថា មានព្រះគ្រូល្អ មិនថាមានគ្រូចំណាន ពូកែ មិនថាពួកគេមានទ្រឹស្តីល្អកម្រិតណាទេ មិនថាគេធ្វើអ្វីខ្លះទេ គឺថា បើសិនជា យើងមានសេចក្តីជឿជាក់ នោះ ការជឿជាក់នឹងនាំយើងឈានដើរទៅមុខជានិច្ច ដូច្នេះ គេអាចមានការយឺតយ៉ាងខ្លះ ឬ មានការលឿនជាងមុនដើម្បិបានដើរដល់គោលដៅ តែជាចុងក្រោយគឹពិតជានឹងដើរដល់ ព្រោះគេមានជំនឿ ជំនឿនេះនឹងនាំដល់បានជាផ្លែផ្កា មគ្គផលទីថ្ងៃមុខ ហេតុនេះបានជាយើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្ស មានពរពីទេវតា ដោយសារយើងមានសេចក្តិជឿជាក់ ដូច្នេះជាសរុបចុងក្រោយ គឺជំនឿនឹងនាំយើងទៅមុខជា សត្យានុម័ត្ត៕
