May 26, 2020 This video of Baba Ji answering questions was recorded at Radha Soami Satsang Beas (RSSB), Dera Baba Jaimal Singh, Beas, Punjab 143204, India.
ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ០៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៤ (២០ នាទី) ១៧ សំនូរ ចម្លើយ
Hazur, we’ve heard and we’ve read that we have to live in Master’s will. And in bigger incidences like death, serious health we all say it’s Master’s will and we accept it. But in our day to day life, small things don’t allow us to accept his will. And there is a lot of confusion regarding that. First we have to divide it into two portions. One is on the spiritual aspect and the other is on the administrative side. So on the spiritual there should be no question. On the administration, I don’t think so anybody creates that kind of a focus where he looks deep into everything and that is why all of you are there as HODs, as sevadars to look into it and give the different perspectives. So definitely somebody could have a better perspective and something could be more in tune to what the sangat needs. Sometimes in a hurry you overlook so many things. So, in day to day life, in administrative things you should use your own discrimination. Give your suggestions and at the ending of the day if he takes a decision, you follow that. That is why we have always, out here, right from the beginning I’ve said, in spirituality there is no question, in administration, you are most free to give your suggestions. Thank you.
And where the spiritual aspect is concerned, also you see, learning to stay in His will means understanding His will first. If you don’t know what His will is, how will you be able to stay in His will? So it’s also reaching that level of consciousness where we understand what His will is. Today, everything for us is a perspective. We are, searching in the dark as to what we think His will is. So again, only an elevated soul would know what that real will is and be able to stay in that. For mortal people like us, we are all sort of searching in the dark trying to understand the why and when of this creation. Why has this happened to us? Why has this happened to somebody else?
ព្រះគ្រូ ហាហ្សូ មហារាជ ធ្លាប់មានគេប្រាប់យើងថា យើងត្រូវរស់នៅតាមប្រាថ្នានៃព្រះបរមគ្រូ គេថាទៀតថា គ្រោះថ្នាក់ធំជាងគេមានដូចជា សេចក្តីស្លាប់ មានជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជា ប្រាថ្នាព្រះមរមគ្រូដែរ យើងទាំងអស់គ្នាក៍ព្រមទទួលយក។ តែក្នុងឆាកជីវិតជាក់ស្តែងវិញ សូម្បីតែរឿងតូចតាចមួយសោះ ក៍យើងមិនទទួលយកថានោះជាប្រាថ្នាព្រះបរមគ្រូដែរ។ ញាតិញោម រឿងនេះ បង្ករជាការយល់ច្រលំច្រើនណាស់សព្វថ្ងៃ។ ជាដំបូង យើងត្រូវតែដឹងថា មានការបែងចែកជា ២ ផ្នែកខុសគ្នា ដែលទី ១ គឺ ផ្លូវព្រះធម៍ និង ទី២ គឺបញ្ហាការគ្រប់គ្រងចាត់ចែង ដែលហៅថា ផ្លូវលោក។ អីចឹង រឿងផ្លូវធម៍ វាមិនមែនជាបញ្ហាទេ។ តែទាក់ទងជាមួយ រឿងផ្លូវលោកវិញ អាត្មាភាពគីតថា យើងម្នាក់ៗមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងទៅលើរឿងគ្រប់យ៉ាងទេ ដូច្នេះវានាំឲ្យមានបញ្ហា ដែលយើងម្នាក់ៗតាំងខ្លួនឯងជា ព្រះ ជាអ្នកបំរើព្រះ រួចហើយ មើលទៅរឿងហ្នឹងមួយដោយទស្សនៈខុសៗគ្នា ហេតុនេះ អ្នកខ្លះមានទស្សនៈរបៀបជាព្រះជាទេវតា អ្នកខ្លះគិតឃើញបែបជា មនុស្សធម្មតា ជា បថុចជន។ ក្នុងឆាកជីវិត ក្នុងការរស់នៅធម្មតាសព្វថ្ងៃ យើងគួរតែមានការវិភាគ ញែក សាច់រឿងឬបញ្ហា ដោយផ្ទាល់ខ្លួនឯង ដោយដំបូង យើងធ្វើជាការសំណូមពរឬ អំណះអំណាងសិន ដល់ពេលយប់ សឹមយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តថា យកអំណះអំណាងមួយណា ដែរតាមផ្លូវមួយណា អីចឹងបានជាដូចអាត្មាភាព ទូលតាំង ពីដំបូងទីមកថា រឿងផ្លូវធម៍ វាគ្មានជាបញ្ហាឡើយ តែរឿងផ្លូវលោក វាទាមទារយើងធ្វើការអះអាងសិន ធ្វើដោយខ្លួនឯង។ កូណាព្រះគ្រូ សូមអរគុណ ព្រះគ្រូ។
ចម្រើនពរ ញោម ៗ មានចំណាប់អារម្មណ៍រឿងផ្លូវធម៍ អីចឹង ពេលណាញោមនិយាយរឿង ប្រាថ្នាទេវតា ញោម ត្រូវតែយល់ថា ជាដំបូងថា ប្រាថ្នាទេវតាគឺជាអ្វីសិន ?បើសិនជាញោម មិនដឹង មិនយល់ថា ប្រាថ្នាទេវតាគឺជាអ្វីផង ធ្វើម៉េចញោមអាច នៅ ឬរស់នៅជាមួយ ប្រាថ្នាទេវតាបានទៅ? ហេតុនេះ វាទាមទារយើងឈានដល់កម្រិតមួយដែលមាន ញាណ ឬ មានសតិ ជាសេចក្តីដឹងខ្លួនថា ប្រាថ្នាទេវតា គឺជាអ្វី ?សព្វថ្ងៃនេះ សម្រាប់យើងជា បថុចជន គឺថា អ្វីៗសព្វយ៉ាងគឺជា ទស្សនៈ ជាការយល់ឃើញ យើងនាំគ្នា ដើររក ប្រាថ្នាទេវតា ក្នងទីងងឹងស្លុប ដូច្នេះជាថ្មីម្តងទៀត យើងត្រូវតែ លើកព្រលឹងយើងឲ្យខ្ពស់ មានញាណ ដើម្បិដឹងថា ប្រាថ្នាទេវតាគឺជាអ្វីឲ្យពិតប្រាកដ? ដើម្បីយើង ឈ យើងរស់នៅជាមួយ ប្រាថ្នាទេវតា សម្រាប់មនុស្សមិនអមតៈដូចជា យើង គឺកំពុងស្វែងរក ប្រាថ្នាទេវាក្នុងភពងងឹត ថាម៉េចបានជាមកដល់ ផែនដីនេះ មកតាំងពីពេលណា? ម៉េចបានជារឿងហ្នឹងកើតចំលើខ្លួនខ្ញុំ ម៉េចមិនកើតចំ លើអ្នកផ្សេងផងទៅ?
Question No = 01 @ 00- 02: 29
How do we try and work at not feeling worried, and not feeling… how do we make ourselves better in that sense? Well, you know, something which should have been a strength for us has become a weakness. What is it that separates us from the lower creatures is the sense of discrimination –vivek. Now that same vivek which should have helped us to realize the truth is also, making us worry. Because that vivek is making us see the different aspects, the different perspectives. So knowledge, more knowledge, doesn’t mean better understanding. More knowledge also means more confusion. For somebody who doesn’t have choices, it’ s very easy for him to go forward. But for us, especially those who use the intellect, we have choices. And the choices create that fear factor. What if? You see, so vivek should have been our strength but we’ve turned it into a weakness by thinking too much, by questioning, and that is what confuses our thought process and makes us worry. So we should think less? I mean…not? No, I think it’s natural to think because if you don’t think how will you sort of understand? How will you see what is right and wrong. That will come from the thinking faculty. But don’t cross that limit. Sometimes we think too much. At the ending of the day, it is the action that is going to give you the results not just your thought process. So up to a certain extent think about it, then take the action and the action will help you to decide whether it was right or wrong. It’s the practice that helps us to understand. Experience teaches the young to be old and the old to be young.
ព្រះគ្រូ តើយើងត្រូវព្យាយាម ត្រូវប្រឹងបំពេញការងារកុំឲ្យព្រួយបារម្ភ កុំមានការអល់អែកក្នុងចិត្ត បើសិនជាយើងមាន វិញ្ញាណទាបបែបនេះ តើត្រូវធ្វើម៉េចឲ្យយើងមាន វិញ្ញាណ ខ្ពស់ជាងហ្នឹង មែនហយ ញោម ជួលកាល ចំណុចខ្លាំងរបស់យើង វាបែរក្លាយជាចំណុចខ្សោយរបស់យើងទៅវិញដែរ អ្វីដែលធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នា រវាងសត្វលោកថ្នាក់ទាប និង សត្វលោកថ្នាក់ខ្ពស់ គឺកត្តាវិញ្ញាណ sense ដឹងខុស ដឹងត្រូវ នេះឯង ដោយសារវិញ្ញាណនេះ នាំឲ្យយើងដឹងថា អ្វីជាការពិត ជាសច្ចៈ តែជាមួយគ្នានេះដែរ វិញ្ញាណ ក៍នាំឲ្យយើងមាន ការព្រួយភ័យ ឬ បារម្ភផងដែរ។ ដោយសារ វិញ្ញាណនេះ នាំឲ្យសត្វលោក មើលឃើញខុសៗគ្នា រវាង ការយល់់ឃើញ ការចេះដឹង ដូច្នេះ ការចេះដឹង Knowledge គឺជាបញ្ហាមួយ ដែល មានការចេះដឹងច្រើន មិនមែនមានន័យថាជាការ យល់ដឹងទេ Understanding ការចេះដឹងច្រើន ក៍មានន័យថា ច្រលំច្រើនដែរ ។ មនុស្សម្នាក់ដែលគាត់គ្មានជំរើស អីចឹងគាត់អាចដើរទៅមុខស្រួលៗ តែសម្រាប់យើង ជាមនុស្សដែលមាន បញ្ញា គឺ យើងមានជំរើស។ ឯការជ្រើសរើសយកជំរើសណាមួយនោះ គឺមានបង្កប់ការ ភ័យខ្លាចដែរ យើងអាចសួរវិញថា ហេតុអី? ដូចយើងឃើញទាំងអស់គ្នាថា យើងខ្លាំងដោយសារ វិញ្ញាណ តែវិញ្ញាណនេះ ក៍នាំឲ្យយើងខ្សោយដែរ ព្រោះយើងមានការគិតច្រើនជ្រុលពេក ហើយការគិតច្រើន ការមានសំណូរច្រើន នាំឲ្យយើង មានការព្រួយបារម្ភ ។ ព្រះគ្រូ អីចឹងគិតតែ បន្តិចបន្តួច គិតលំៗ ត្រួសៗបានហើយ? ទេ ទេ ញោម យើងត្រូវតែគិត ព្រោះបើគ្មានការគីត យើងមិនអាច យល់ ឬ យល់មិនច្បាស់។ ម៉េចបានជាយើងដឹងថា រឿងណាមួយខុស រឿងណាមួយត្រូវ?គឺដោយសារយើងមាន សំណុំនៃការគិតនេះឯង តែកុំគិតជ្រុល រហូតហួសដែនកំណត់ រហូតដល់គិតច្រើនជ្រុលពេក។ ចុងបញ្ចប់នៃ ថ្ងៃណាមួយ ពេលណាមួយ យើងនឹងឈានដល់ការធ្វើ សកម្មភាព ឬ អនុវត្តន៍ផ្ទាល់ ដែលវានឹងផ្តល់ជា លទ្ធផល គឺ លទ្ធផលមិនចេញមកពី ជំហាននៃការគិតវិភាគទេ។ អីចឹង ចូរកុំមានការគិតច្រើនជ្រុល ត្រូវយកពេលមក អនុវត្តន៍ផ្ទាល់ ព្រោះ លទ្ធផលចេញមក យើងនឹងដឹងថា មួយណាខុស មួយណាត្រូវ ? ការអនុវត្តន៍ផ្ទាល់ជួយយើងឲ្យមានការ យល់ដឹង បទពិសោធន៍ការពារនាំឲ្យក្មេងៗក្លាយជាមនុស្សចាស់ ហើយមនុស្សចាស់ៗក្លាយជាមនុស្សក្មេងវិញ។
Question No = 02 @ 00- 04: 42
Hazur, in this situation of Covid-19, how should we brace with life now and in the times to come? And how should we divide our time in terms of how to utilize that time? Well, whether it is Covid-19 or it is anything else, basically it boils down to having a balance. Unless you have a balance in life - when the balance gets upset then reactions start taking place. Now all this has been created because of lack of balance from the human beings. If we had kept that balance we would have never reached this stage. Our immune system has been compromised, our ecological system has been compromised, we’ve compromised everything. The biggest destroyer of nature is the human being. And because of that compromise, now we are having to step back and think as to what we should be doing. So this is the Lord’s way of teaching us, that you know, we need to step back. When was the last time we saw such clear skies? When was the last time we were able to breathe fresh air? Today, at night at least you can see the stars. Otherwise, there was a film of pollution where you didn’t even get to see the stars. And if you see it’s basically, in India, it is the cities which have more Covid; who have to deal with Covid, rather than the rural area. And cities – it’s because of the pollution. Delhi, Bombay – it’s the level of pollution. We’ve destroyed the immune system and Covid-19 is to do with the respiratory system. And so with all the pollution, the lungs have become weak and you’ve become prone to infection. So we need to keep that balance in life. You know we used to have all work and no play makes Jack a dull boy. So that’s the balance. Child says, I want to play all the time, I don’t want to study. As a parent you’d say well, there’s a time to study and there’s a time to play. So in essence you’re teaching them to keep a balance. So if we are able to bring about that balance back into our lives 24 hours in a day – it’s sufficient time to work, to take out time for your family and to take out time for your spiritual side. That’s the balance we need to pull ourselves back to.
ព្រះគ្រូហាហ្សូ ក្នុងពេលជួបវិបត្តិកូវីដ ១៩ នេះ តើយើងគួរតស៊ូរស់នៅបែបម៉េចសព្វថ្ងៃនេះ និង ទៅថ្ងៃអនាគតខាងមុខ តើយើងត្រូវសម្របជីវិតបែបណា? តើយើងត្រូវបែងចែកពេលវេលាយ៉ាងម៉េច ប្រើប្រាស់ពេលវេលាបែបណា? ញោម មិនជាបញ្ហាអ្វីទេ មិនថារឿងវិបត្តិកូវីដ ១៩ ឬ រឿងអ្វីផ្សេងទៀតដែរ គឺយើងត្រូវតែរស់នៅឲ្យមាន តុល្យភាព ឬ លំនឹង ។ វាទាល់តែយើងមានលំនឹង បានយើងអាច ងើបឡើវិញបាន ដូចជាជីវិតយើងធ្លាក់ចុះ ដូច្នេះ បើមានលំនឹង ឬ ស្មើរ គឺវានឹងងើបឡើងមកវិញ។ បញ្ហាដែលយើងទាំងអស់គ្នាជួបប្រទះពេលនេះ មកពី យើងខ្វះនូវលំនឹងនេះឯង។ បើ់មនុស្សលោកយើងរស់នៅ ដោយមានលំនឹង ដូច្នេះ យើងគ្មានជួបបញ្ហាដូចពេលនេះទេ។ អ្នកដែលបំផ្លាញធម្មជាតិច្រើនជាងគេធំជាងគេបង្អស់ គឺជាមនុស្សលោក។ ដោយសារតែយើងបានឃើញ បានធ្វើការសម្របសម្រួលគ្នា ដូច្នេះជាពេលដែលមនុស្សត្រូវគិតថយក្រោយឡើងវិញថា អ្វីគួរធ្វើ អ្វីមិនគួរធ្វើ ? ត់ើពេលចុងក្រោយពេលណាដែលយើងអាចមើលឃើញផ្កាយនៅលើមេឃ? ពេលណា យើងអាចមានឪកា ដកដង្ហើមយកខ្យល់បរិសុទ្ធ? សព្វថ្ងៃ យើងអាចមើលឃើញផ្កាយខ្លះដែរនៅពេលយប់ តែជាទូទៅ យើងមើលមិនឃើញទេ ដោយសារមេឃពោរពេញដោយជាតិពុល បំពុលបរិយាកាស។ នៅ ប្រទេសឥណ្ឌា ជាពិសេស នៅតាមទីក្រុងធំៗមាន ករណីជំងឺកូវីដ ១៩ សួរថាអ្នកណាទទួលខុសត្រូវចំពោះជំងឺនេះ? នៅតាមស្រុកខ្មែរ មិនសូវជាមានកូវីដទេ ដូច្នេះ កម្រិតទទួលខុសត្រូវ វាខុសគ្នាដែរ ដោយសារការបំពុលបរិយាកាស ដូចជា នៅ ក្រុង ញូដេលី ក្រុងបុមប៉ៃ គឺកម្រិតបំពុលបរិយាកាសមានខ្ពស់ណាស់ គឺមនុស្សយើងបំផ្លាញប្រព័ន្ធស៊ាំនៃរាងកាយ ឬ ប្រព័ន្ធការពាររាងកាយ ហើយមនុស្សយើងត្រូវការខ្យល់ដកដង្ហើម ដែលកូវីដ ១៩ វាចូលតាមប្រព័ន្ធដង្ហើមនេះដែរ។ ដោយសារការបំពុលបរិយាកាស នាំឲ្យសួតខ្លាំងរបស់យើង ប្រែក្លាយជា ខ្សោយវិញ ហើយមនុស្សលោកយើងរងការឆ្លងរោគផ្សេងៗ អីចឹងទេ យើងត្រូវរក្សាឲ្យមាន តុល្យភាព ឬ លំនឹងនៃជីវិត។ យើងសុទ្ធតែធ្លាប់បំពេញការងារពេញមួយថ្ងៃ អត់មានពេលលេងកីឡាទេ នេះគឺគ្មានតុល្យភាព។ ក្មេងវាថា វាចង់លេង ពេញមួយថ្ងៃ វាមិនចង់ចូលរៀនទេ ចំណែកឪពុកម្តាយ ប្រាប់កូនៗថា នេះជាពេលត្រូវរៀន នេះជាពេលត្រូវលេង ដូច្នេះ នេះគឺជាអ្វីដែលឪពុកម្តាយបងង្រៀនកូនឲ្យមាន តុក្យភាពក្នុងជីវិត។ បើសិនណាយើងអាច ត្រឡប់មកធ្វើ រក្សាតុល្យភាពពេញ ២៤ ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ គឺយើង មានពេលគ្រប់គ្រាន់ធ្វើកិច្ចការងារ ធ្វើកិច្ចការគ្រួសារ និងធ្វើការងារផ្លូវធម៍។ នេះជា តុល្យភាពនៃជីវិត ដែលយើងត្រូវតែប្រកាន់យកឡើងវិញឲ្យបាន ។
Question No = 03 @ 00- 07: 22
Baba Ji, moving forward, the kind of social interaction that we would be having, I think everybody will be second guessing how to find the right way. Is it good to keep your distance from people? How will relationships get impacted? How will work happen? You know what will be the effect on our personal and our professional relationships? And what’s the right balance so that you can move forward in a positive manner, cause… Well I don’t think so we need Covid-19 to make us think about it. Whether it’s the cell phones or the iPads or the computers, have already destroyed the social fabric of our society. Where do the children sit and talk? Where do the children sit and play? They’re more interested in their games on the iPhone or on the computer and all that. And the art of conversation, the art of letter writing and all that has already started taking a beating. Covid-19 has just brought it to the fore, as to what was already taking place. So again, it comes down to the balance that…You know we go to extremes, as human beings our tendency is to go to extremes. So if somebody wants to socialize, he spends his entire evening in socializing and he doesn't give a thought to anything else. On the other side somebody who says that this is not for me, he probably goes to the other extreme. So there’s that quote which we use quite often in satsang; na sukh vich grihasth de na sukh shad gaya. sukh hai vich vichar de santan sharan payaan. Neither by leaving everything nor by indulging in everything. You have to change your mind-set. And if you can change that mind-set, create priorities in your life. It’s not wrong to go and have…sort of go to a party or go and socialize, but not every day in the week. If you are going to do it all 365 days of the year then you’ve gone to another extreme. So keep that balance where yes, there are times when you can sort of, go and socialize but there should be times when you spend time with the family, you spend time in reflection, in introspection and are able to take positive steps rather than just… Today we have… you know, we’ve reduced ourselves to reacting to life. We are not living life. We need to understand how to live life. Not just react to circumstances. We are reacting to each other, we are reacting to our needs, to our desires, to each other. And life has become one big reaction. We need to bring back that objectivity; where we understand that this is what I need to do and this is what I’m going to do, rather than just reacting to circumstances.
ព្រះគ្រូបាបាជី យើងឈានដល់ចំណុចមួយទៅមុខទៀត គឺបញ្ហា ទំនាក់ទំនងគ្នាក្នុងសង្គមមនុស្ស ថាយើងត្រូវរៀបចំខ្លួនបែបណា? ខ្ញុំកូណាយល់ថា មនុស្សម្នាក់ៗកំពុងតែស្វះស្វែងរកផ្លូវណាមួយដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់ពួកគេ? តើយើងគួរនៅឲ្យឆ្ងាយពីំមនុស្សម្នាជាការល្អជាង? តើទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនិង មនុស្សមាន ផលវិបាកបែបណាដែរ? បើមានទំនាក់ទំនងគ្នា តើរឿងវានឹងទៅជាបែបណា? ព្រះគ្រូ ៗ ប្រាកដជាដឹងថា អ្វីជាផលវិបាកចេញមកពី ទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គល និង បុគ្គល ក៍ដូចជា ទំនាក់ទំនងការងារ វិជ្ជាជីវដែរទេ?អ្វីដែលជាការប្រសើរត្រឹមត្រូវ គឺរក្សាឲ្យបាននូវលំនឹងជា តុល្យភាពមួយដែលមានភាពវិជ្ជមានល្អ ពីព្រោះថា សម្ភារៈខ្លះវាមិនល្អទេ....ទេ ទេ ញោមអាត្មាភាពអត់គិតអីចឹងទេ បញ្ហាកូវីដ ១៩ ជារឿងដែលយើងត្រូវយកមកគីតឡើងវិញ មិនថា ទូរសទ័ព្ទ មិនថា Ipad មិនថា Computer ទេ គឺសុទ្ធតែបានបំផ្លាញបណ្តាញសង្គមមនុស្សយើងនាពេលកន្លងមក តើក្មេងៗ អង្គុយ ឬ និយាយនៅកន្លែងណា?តើក្មេងៗលេងនៅកន្លែងណា? គឺពួគគេចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងតែទៅលើការលេងហ្គាម នៅក្នុង ទូរស័ព្ទដៃ Ipads or Compuers ចំណែក សីលធម៍ក្នុងការនិយាយស្តីសន្ទនាគ្នា ឬ របៀបសរសេរសំបុត្រឆ្លងឆ្លើយគ្នា គឺកំពុងជួបបញ្ហា ការធ្លាក់ចុះក្រមសីលធម៍ រឿងកូវីដ ១៩ គឺថាវាមាននៅយើងទៅមុខ ទៅដល់ចំណុចមួយ ដែលយើងបានទៅដល់រួចជាស្រេចទៅហើយ អីចឹងទេ ជាថ្មីម្តងទៀត ចូររក្សាឲ្យមាន តុល្យភាព ញាតិញោមក៍ដឹងដែរថា ជាមនុស្សលោក គឺចូលចិត្តមានទំនោរទៅរកអ្វីដែលជា ហួសហេតុ ដែលជ្រុលនិយម បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់ចង់តាំងខ្លួនឯងជាមនុស្សចុះចោម ជាមនុស្សមានញាតិច្រើន គឺគាត់ចំណាយពេលពេញមួយយប់ ប្រាជ្ញគ្នាចឹងទៅ គ្មានគិតគូធ្វើកិច្ចការអ្វីផ្សេងទៀតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើមានអ្នកណាមួយធ្វើទៅវាខុស គេថា គាត់នឹងមិនដូចខ្ញុំទេ ដែលតែគាត់ធ្វើវិញ គឺជ្រុល ជាងគេទៅទៀត គឺដួចដែលមានការដកស្រង់ចេញមកពី ធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង ដែលថា " កុំទៅខ្វល់អីទាំងអស់ ឬថា ទេ យើងត្រូវតែគិតខ្វល់គ្រប់រឿងតូចធំទាំងឡាយ បើដូច្នេះមែន ត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរការគិតនេះចេញទៅ។ បើយើងអាចដូរការគិតនេះបាន គឺយើងអាចធ្វើចំណាត់ថា្នក់អាទិភាពសម្រាប់ជីវិតរបស់នៅរបស់យើងបានដែរ។ វាមិនមែនជាការខុសឆ្គងអ្វីទេ ដែលយើងដើរទៅចូលរួម ពិធីជប់លៀង ឬ ដើរលេង និយាយលេងជាមួយគេឯង តែក៍កុំហូសហេតុដល់ថ្នាក់ដើរលេង កំសាន្ត ព្រោកប្រាជ្ញរាល់ថ្ងៃ ពេញមួយសប្តាហ៍ដែរ បើពេញមួយឆ្នាំ ចំនួន ៣៦៥ ថ្ងៃ យើងធ្វើតែអីចឹង អាហ្នឹងគេហៅថា ជ្រុលឬ ក៍ ហួសហេតុ។ ហេតុនេះ ត្រូវរក្សានៅ តុល្យភាព ។ ជាការពិតណាស់ យើងចូលរួមក្នុងសង្គម មានទំនាក់ទំនងជាមួយ គ្នីគ្នា តែត្រូវលៃពេលសម្រាប់គ្រួសារ លៃពេលសម្រាប់រំលឹកឡើងវិញ និងពេលវេលាសម្រាប់ការ ត្រិះរិះថ្លែងថ្លែង ដោយមានការគិតយកចំណុចណាល្អ កុំគិតលំៗ ព្រាវៗ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងជាមនុស្សដែលចូលចិត្ត ប្រតិកម្មតបភ្លាមៗ យើងមិនមែន រស់ដើម្បីរស់ទេ តាមត្រូវ យើងត្រូវតែ រស់ដើម្បីរស់នៅ ពោល គឺត្រូវមានការយល់បញ្ហានោះសិន ។ កុំគ្រាន់តែមានប្រតិបត្តិតបវិញ យើងឆ្លើយតបទៅអ្នកផ្សេង យើងឆ្លើយតបជាមួយតម្រូវការរបស់យើង ជាមួយសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើង ដូច្នេះ ពេញមួយជីវិតយើងគឺក្លាយជា ការប្រតិបត្តិ ការឆ្លើយតបធំបំផុត យើងត្រូវតែ យកមកវិញនូវអ្វីជា គោលបំណងនៃជីវិតមនុស្ស យើងត្រូវតែយល់ថា គោលបំណងនោះជាអ្វី យើងត្រូវការអ្វី?យើងត្រូវធ្វើអ្វីពេលនេះ ចុះពេលខាងមុខត្រូវធ្វើអ្វីទៀត? ជាជាងការដែលយើងមាន ប្រតិបត្តិ ឆ្លើយតបភ្លាមៗ។
Question No = 04 @ 00- 10: 21
Baba Ji, there is such a small difference between your instinct between your emotional reaction and between cerebrally how you interpret a situation. How do you find the right… How do you understand which one of those is the right way forward? Is there any way of understanding that? See the way we behave or the way we react today is all based on our past experience. Mind is like a computer. The way the computer works is everything is based on the input. So whatever you have fed in into the computer, the output is based on that. So if I have fed in negativity, the output is going to be negative. If I have fed in positivity I am going to get a positive output. Now sometimes, logically you understand that this is the right thing to do. But being creatures of habit we tend to react in a particular manner. We know it’s not right, but we still react in that manner because that is the input that has taken place over a period of time. So unless we don’t change that and unless we don’t put in positivity into ourselves and we get into an objective state of mind, we will still react, based on the input.
ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាឃើញមានការខុសគ្នាតិចតួចរវាង សភាវគតិ អារម្មណ៍ និង ខួរក្បាល តើព្រះគ្រូបកស្រាយបែបណាចំពោះការខុសគ្នាបែបនេះ? តើយើងពឹងផ្អែកយកមួយណាសម្រាប់ជាការ ត្រឹមត្រូវ? តើយើងពឹងលើមួយណាដើម្បីសម្រេចចិត្តធ្វើកិច្ចការបន្តទៅខាងមុខទៀត? តើយើងមានវិធីណាដើម្បី ស្វែងយល់ពីការខុសគ្នានេះដែរឬទេ? ញោម បានឃើញថា សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សលោកយើងមាន ប្រតិកម្ម ការឆ្លើយតប ឬ មានទំលាប់ធ្វើអ្វីមួយ ដោយពឹងលើបទពិសោធន៍របស់យើងកាលពីអតិតកាល។ ចិត្តមនុស្សប្រៀបដូចជា ម៉ាស៊ីន កំព្យុទ័រដែរ របៀបដែលកំព្យុុទ័រមានដំណើរការគឺថា អ្វីៗវាចេញមកពី ធាតុដែលគេដាក់ចូល Inputs ដូច្នេះ អ្វីដែលយើងបញ្ចូលទៅក្នុង កំព្យុទ័រ គឺកំព្យុទ័រវា ធ្វើការពឹង អាស្រ័យលើធាតុចូលទាំងហ្នឹង។ បើយើងដាក់ធាតុអវិជ្ជមានមិនល្អចូលទៅ វាចេញជាលទ្ធផលមកក្រៅវិញជាធាតុ អវិជ្ជមានមិនល្អដែរ។ បើអាត្មាភាពដាក់ចូលរឿងល្អ វាចេញមកជាលទ្ធផលគឺរឿងល្អដែរ។ ជួលកាល យើងគិតឃើញថា កិច្ចការនេះជាកិច្ចការល្អ ត្រឹមត្រូវដែលត្រូវតែធ្វើឲ្យបានសម្រេច តែ ជាសារធាតុមនុស្សលោក កាលណាយើងធ្វើ គឺយើងមានទំលាប់មួយដែលតាមចរិកមនុស្ស គាត់មើលឃើញថា ល្អ ត្រឹមត្រូវ ដល់ពេលធ្វើចេញមក បែរជាបានផលអាក្រក់ មិនដូចប្រាថ្នា នេះដោយសារតែធាតុដែល ដាក់ចូលនាពេលកន្លងមក ជាធាតុអាក្រក់ស្រាប់ទៅហើយ។ ហេតុនេះ បើយើងមិនធ្វើការផ្លាស់ប្តូរការគិតទេ បើយើងមិនផ្លាស់ប្តូរធាតុអាក្រក់ទេ នោះលទ្ធផលចេញមកក្រៅ គឺបានតាមការចង់បានរបស់ ចិត្ត បានន័យថា លទ្ធផលគឺបានមក តាមតែអ្វីចិត្តដែលដាក់ចូលទៅ។
Question No = 05 @ 00- 11: 41
Dealing with a situation that you’re not comfortable in, how do you deal with it, because you know you’re surrounded with a feeling of not being where you want to be. Don’t be in a hurry to take… a step forward. Just delay taking a decision, think about it carefully. There’s no harm in talking it over with somebody and then, seeing what is the right way to go forward. Partly it is… life has become so fast and when you’re going fast you have to take quick decisions and that’s where the mistakes take place. Whereas if we step back, think about it carefully, sleep over it, we probably would be in a better position to decide what is right and what is wrong.
ព្រះគ្រូសំណូរនេះ ទាក់ទងដល់រឿងការដោះស្រាយបញ្ហាមួយដែល ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលយើងមិនមានទំលាប់់ ឬ ស្ថានភាពដែលមិនសមជាមួយយើង ដោយសារយើងកំណត់ថា បើស្ថានភាពដូចនោះ យើងនឹងមិនទៅក្បែរ ឬ មិនចូលរួមជាមួយទេ តែជាក់ស្តែងយើងបែរជាជួបជាមួយ ស្ថានភាពដូចនោះមែន តើយើងត្រូវដោះស្រាយបែបណា? ញោម ចូរកុំមានការ តក់ក្រហល់ កុំមានការប្រញាប់ប្រញាល់បន្ទាន់ ចូរពន្យាពេលក្នុងការសម្រេចចិត្តសិន ចូរមានការគិតគូរឲ្យបានល្អិតល្អន់ ចូរពិភាក្សាជាមួយ អ្នកណាដែលយើងទុកចិត្ត ព្រោះគ្មានការឈឺចាប់អ្វីចេញពីការពិភាក្សានោះទេ ។ ជីវិតមនុស្សមានការផ្លាស់ប្តូរលឿនណាស់ ដូច្នេះ យើងក៍ត្រូវមានការសម្រេចិត្តលឿនតាមហ្នឹងដែរ ដែលនេះជាកំហុសធំមួយ ។ យើងត្រូវគិតសារឡើងវិញ គីតថយក្រោយ គិតឲ្យបានហ្មត់ចត់សិន ដេកគិតមួយយប់សិន ដើម្បីជា ឪកាសក្នុងការសម្រេចចិត្តថាយើងគិតហ្នឹងត្រូវ ឬ មួយខុស?
Question No = 06 @ 00- 12: 21
Baba Ji, in each of us there is a conscience which is anything that you want to do, it always tells us, it instinctively tells us what is right and wrong. And we can ignore what it tells us is right and do the wrong thing. So is that conscience inside us, is that the voice of God? No, no. Voice of God, I think you know, saints try to make it easier for us and use these terms, like when you talk to a child, you use a little story to explain certain things to him and you generalize. You would tend to take many things for granted. But your inner voice will never tell you anything wrong. And that inner voice means the creative power or the Shabd. That can never tell you wrong. What we are listening to …our so called intuition or whatever we may call it…Now in the physical, our intuition is born out of our past experiences, as I gave the example of the computer, based on the input which we have put into our mind. So today we are reacting and the input is the basis of our decision making process. Whereas through the meditative process, if we are able to rise above the needs of the physical and go into the spiritual then we would be in a better position to be more objective and listen to that inner voice or what we call the voice of God, the Shabd.
ព្រះគ្រូបាបាជី ម្នាក់ៗចំណោមពួកយើងគឺសុទ្ធតែមាន ញាណដែលប្រាប់យើងនូវអ្វីដែលយើងចង់ធ្វើឲ្យដឹងជាមុន របៀបដូចជាមាន គ្រូកាន់ ដែល មានលក្ខណៈបែបជាសភាវគតី ដែលប្រាប់យើងអំពី ភាពខុស ឬ ត្រូវ ។ យើងអាចនឹងមិនជឿអ្វីដែល ញាណនេះប្រាប់ថាត្រូវ តែយើងបែរជាធ្វើអ្វីដែលញាណនេះ ប្រាប់ថា នោះគឺជាការ ខុសទៅវិញ។ ព្រះគ្រូ អីចឹងញាណដែលនៅក្នុងខ្លួនយើងនេះគឺជា សម្លេងទេវតា មែនទេ? អត់ទេ ញោម អាត្មាភាព យល់ថា ញោមបានដឹងហើយថា សន្តបុគ្គល ឬ ព្រះគ្រូបាចារ្យ ធ្លាប់មានសង្ឃដីកាបែបហ្នឹង អំពីសម្លេងទេវតា ដើម្បីងាយឲ្យយើងយល់ វាដូចជា យើងនិយាយទៅកាន់ក្មេងៗ តូចៗ ដោយយើងលើកយករឿងនិទានមកប្រាប់ក្មេងទាំងនោះ គឺយើងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យក្មេងយល់ ឆាប់ចាប់់បាន។ ចំណែកសម្លេងព្រះ ឬ សម្លេងទេវតានេះ មិនដែលប្រាប់យើងខុសឡើយ សម្លេងទេវតានេះ ប្រៀបប្រដូចជា ថាមពល មហិទ្ធិឬទ្ធិទេវតា ឬ ព្រះធម៍ ដែលគ្មានការប្រាប់យ់ើងខុសសោះឡើយ។ សម្លេងព្រះធម៍នេះ ប្រាប់យើងបែបជា វិចារណាញាណ ឬ យើងអាចហៅតាមអ្វីក៍បាន ស្រេចតែយើងហៅ។ ពេលយើងមានរូបកាយជាមនុស្សនេះ យើងមាន វិចារណញាណ ចូលមកប្រាប់យើង ដែលចេញមកពី បទពិសោធន៍ដែលយើងធ្លាប់មាន ធ្លាប់ជួបប្រទះនាពេលកន្លងមកគឺដូចដែលអាត្មាភាព លើកឡើងអំពី ម៉ាស៊ីនកំព្យុទ័រដែលវាចេញជាលទ្ធផលមកក្រៅ អាស្រ័យថាធាតុដែលយើងដាក់ចូលទៅ ហើយចិត្ត ក៍វាមានដំណើរការដូចគ្នាដែរ។ ដូច្នេះ ពេលនេះ វេលានេះ យើងទទួលបានជាលទ្ធផលចេញមក ចំណែកធាតុដែលយើងដាក់ចូលទៅ គឺពឹងអាស្រ័យលើដំណើរការនៃការដាក់ធាតុចូលទៅខាងក្នុង។ដោយយោងលើយើងមានដំណើរការតាំងសមាធិ នោះ យើងអាចឆ្លងភព ពី ដែនអាណាចក្រនេះ ចូលទៅកាន់ដែន ពុទ្ធចក្រ ជាហេតុឲ្យយើងមានការយល់ដឹង មានញាណកាន់តែប្រពៃ ដឹងពី គៅលបំណងនៃជីវីត យើងអាស្តាប់សម្លេងចេញពីក្នុងខ្លួន ដែលយើងនាំគ្នាហៅថា សម្លេងទេវតា ឬ សម្លេងព្រះធម៍។
Question No = 07 @ 00- 14: 08
Baba Ji, in addition to that now, so it’s not the voice of God but it’s a guiding force telling us what is right and wrong. So let’s say there’s a person who all his life has done the right thing, what the conscience has told him, that this is the right way and he’s followed it all his life. But he’s never had the good fortune to come on a spiritual path with a Master. He lived a very straight life, where as another person who has done… followed the wrong road … what the conscience was telling him and did wrong things even let’s say, even committed heinous crimes but came on the path and… who’s better off in life, ultimately? Everything is based on the law of karma. You see, so your karmas are going to dictate everything. Karmas form your destiny, your kismat, nothing else. Now if your karmas have been such, you could be on a spiritual path, you could have, you know, done… heard satsang everyday but if your karmas are such, those karmas are going to decide your future. So if somebody whether he is at the feet of a Master or not at the feet of the Master, it’s the karmas that will dictate, at the ending of his life what his future is going to be. Nothing else. Coming to the feet of a Master means that you’re willing to learn. Now, you can get admission into the best school but if you don’t study out there, that’s not going to make you pass. Taking initiation means you’ve enrolled yourself into the best possible school. But now your input has to be there. You have to study to pass that exam. So if you have taken Nam, you’ve come into a spiritual realm but you’ve not made use of it, you’ve not put it into practice - I mean, the person who’s put it into practice is far better off than somebody whose not put it into practice because you have not made use of the environment that you were blessed with. I don’t know can I ask another question? In this life, does one start one’s spiritual progress from where one left off in the previous life or it’s a restart all over again? It’s a difficult question to answer. But I think for us, it is fair to say that we should think that we start afresh. Because your past, whatever you’ve gone through, plus minus and all, like I said, it’s your karmas that dictate your future. So whatever’s the sum total of your karmas that has created your destiny, destiny puts you into a certain situation and that situation will give you negative as well as positive and then it’s all about making the right choice.
ព្រះគ្រូបាបាជី បន្ថែមលើសំណួរខាងលើនេះដែរ ដែលនោះមិនមែនជាសម្លេងទេវតាទេ គឺជាការណែនាំមួយចេញមក ប្រាប់យើងថា បែបនេះខុស ឬ បែបនោះត្រូវ ឧ. ដូចជាមានមនុស្សម្នាក់ គាត់ធ្វើតែកិច្ចការត្រឹមត្រូវពេញមួយជីវិតគាត់ ដោយគាត់ធ្វើតាមការណែនាំទាំងនោះ តែគាត់ជាមនុស្សដែលអត់ មានបុណ្យសំណាងអីបានជួបជាមួយព្រះគ្រូ បានដើរល់ើផ្លូវធម៍ដូចពួកយើងទេ។ គាត់មានជីវិតមួយ ដែលចំឡែកខុសគេ បើគាត់់ដើរគឺដើរតាមផ្លូវណាមួយផ្សេងខុសពីគេ ដោយសារញាណចេញពីក្នុងខ្លួន ប្រាប់់គាត់ឲ្យដើរតាមផ្លូវអីចឹង។ អ្នកខ្លះទៀតសាងតែអំពើរអាក្រក់ សឹងក្លាយជាឃាដករ សឹងតែប្រព្រឹត្តិឧក្រិដ្ឋកម្ម តែបែរជាដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ ដល់តែអីចឹងទៅ តើជីវិតទាំង ២ បែបនេះ មូយណាប្រសើរជាង? ញោម អ្វីៗវាពឹងអាស្រ័យលើ ច្បាប់់កម្មា នេះឯង ញោមឃើញទេ កម្មារបស់ញោម វានាំឲ្យញោម ដឹងគ្រប់រឿង កម្មា ជាអ្នកកំណត់ ជោគ កំណត់វាសនារបស់យើង។ បើសិនជាកម្មាវាកំណត់មក អីចឹង គឺវាឲ្យយើងជួបជាមួយ ផ្លូវព្រះធម៍ បើសិនជាកម្មានឹងនាំយ់ើងឲ្យបានស្តាប់ព្រះធម៍សុទ្ធសាង អីចឹងកម្មានោះវានឹងនាំឲ្យដើរលើផ្លូវធម៍នៅពេលក្រោយមកទៀត។ ហេតុនេះ អ្នកណាមូយ អាចមក អោបជើង ឬ ដើរតាមព្រះគ្រូ ឬ មិនដើរតាមព្រះគ្រូ គឺសុទ្ធតែអាស្រ័យលើកម្មារបស់គេ គឺ កម្មា ជាអ្នកកំណត់ជោគវាសនារបស់គេនោះនៅថ្ងៃអនាគត។ ការបានមកនៅជាមួយព្រះគ្រូ ដើរតាមព្រះគ្រូ គឺយើងមានបំណងរៀនសូត្រ។ ឥលូវយើងអាចចូលរៀនសាលាល្អ ជាងគេ តែបើសិនជាយើង មិនប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រទេ យើងនឹងប្រឡងមិនជាប់ឡើយ ។ ការដែលយើងបានចូលបួស គឺដូចជាបានចូលរៀនសាលាល្អដែរ តែពេលនេះ វាទាមទារយើងដាក់ចូល នូវធាតុចូល ទៅក្នុងសាលារៀនហ្នឹង យើងត្រូរតែរៀន ត្រូវតែប្រឡងឲ្យជាប់។ បើយើងទទួលបានព្រះធម៍ គឺយើងបានឈានជើងចូលក្នុងឋានពុទ្ធចក្រហើយ តែបើយើងមិនអនុវត្តន៍ឬ ប្រតិបត្តិទេ បានត្រឹមតែចេះទ្រឹស្តិ តែមិនអនុវត្តន៍។ រឿងនេះ អាត្មាចង់ទូលសំដៅថា អ្នកដែលគេអនុវត្តន៍ផ្ទាល់ វាប្រសើរជាឆ្ងាយណាស់ធៀបជាមួយអ្នកដែលមិនអនុវត្តន៍ ដោយសារថាគេនោះមិនបាន យកពរដែលទេវតាប្រទានមក អនុវត្តន៍ទេ កូណាព្រះគ្រូ។ ខ្ញុំកូណាសុំសួរសំនួរមួយទៀតថា មនុស្សម្នាក់អាច ធ្វើធម៍ ត ពីជាតិមុនបានទេ ឬ ក៍កើតមកជាតិថ្មី ត្រូវធ្វ់ើធម៍ថ្មីដែរ ? អូ នេះជាសំនួរមួយដែលពិបាកឆ្លើយណាស់ តែអាត្មាអាចឆ្លើយបានថា យើងមិនអាច ធ្វើជីវិតយើងបែបជា refresh ( ឲ្យដំណើរការឡើងវិញ) បានទេ ព្រោះ កម្មាពីអតីតកាល មានបូក មាន ដក និងមាន ទាំងបូកផង ដកផងមកជាមួយគ្នា ដូចដែលអាត្មាភាពបានបញ្ជាក់ស្រាប់ថា កម្មា វាកំណត់ អនាគត អីចឹង សរុបនៃ កម្ម យើងពីជាតិមុន គឺវាចេញជា កម្មានៅជាតិនេះ ឬ ហៅថា វាសនា ដែលវាសនានេះ វាដាក់យើងទៅក្នុងស្ថានភាព ណាមួយជាក់ស្តែងតាមកម្ម ហើយកម្មនោះ វាផ្តល់ជា កម្មល្អ កម្មអាក្រក់ ហើយតម្រូវ ទាមទារយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត យកកម្មណាដែល្អ ដែលត្រឹមត្រូវ។
Question No = 08 @ 00- 17: 10
As we believe that everything is destined for us so we do constantly have to make choices. Does that destiny, sort of push towards those things where we make those choices according to our destiny or we have some, a part of discrimination as you say? See as I was explaining earlier that our memory or the mind is like the memory of a computer. It is very impressionable. It has sort of picked up impressions throughout our lives. Positive, negative, good, bad. Your destiny will put you into a situation, how you react to that situation now is dependent upon the choices you make. You know, ever since we’ve come into this creation we’ve exercised our right to choose. We made wrong choices that’s why we are stuck in karamkand. If we had made the right choices, we won’t be here. But a lot of times Baba Ji, we believe that our destiny drove us to make a certain choice. No no. I don’t think we should justify that. It’s like playing cards. You know when you play cards you can’t choose the cards. A hand is dealt out to you. Now you could have a wonderful hand, make the wrong choices and lose the game. And you can have a terrible hand, make the right choices and win the game. So no matter what your destiny is, now it depends upon the choices you make. You make the right choices, you can turn it around and benefit. But you could have a wonderful hand, make wrong choices in life and lose that. Thank you
ដោយសារយើងជឿថា អ្វីៗទាំងអស់ គឺមានវាសនាចែងមកស្រាប់ៗ ដូច្នេះ យើងក៍នាំគ្នា ជ្រើសរើសយក សំណួរថា យើងជ្រើសរ់ើសយកជំរើសណាមួយជា វាសនា ឬ មួយ យើងមានវាសនាអាចជ្រើសរើសអ្វីដែលយើងចង់បាន? ដូចដែលអាត្មាភាពបានពន្យល់ទាក់ទងជាមួយ កំព្យុទ័រ គឺមាន អង្គចងចាំជា មេមូរី វាដូចជា ចិត្តយើងដែររក្សា អង្គចងចាំ រាល់ថ្ងៃពេញមួយជីវីត អាចមានជា វិជ្ជមាន អវិជ្ជមាន មានល្អ មានអាក្រក់ គឺ វាសនានោះ ដាក់យើងចូលក្នុងស្ថានភាពណាមួយ ហើយការដែលយើងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពណា គឺអាស្រ័យលើការសម្រេចចិត្តរបស់យើង ញោមដឹងស្រាប់ថា សូម្បីការមក យកកំណើតជាសត្វលោកនេះ ក៍ជាការជ្រើសរើសរបស់យើងដែរ គឺ យើងរើសខុស បានជា មកកើតលើផែនដីនេះ បើយើងរើសត្រូវ យើងកើតនៅឋានសួរគ៍ ជាឋានទេវតា ។ ព្រះគ្រូបាបាជី ពេលនោះ អ្វីដែលយើងជ្រើសរើសគឺជា វាសនាតម្រូវអីចឹង ទេ ទេ ញោម វាសនា វាដូចជាការដែលយើង លេងបៀ ដែរ គឺយើងគ្មានជំរើសក្នុងការជ្រើសរើសយកសន្លឹកបៀរទេ ។ យើងមានជម្រើសតែក្នុងការ លេងបៀ អីចឹង យើងអាចមានដៃល្អ ដៃមានសំណាងមែន តែ បែរជា ជ្រើសរើសខុស បែរជាលេងបៀចេញគេ ពេលខ្លះដៃយើងមិនល្អ ដៃយើងពិការទេ តែយើងមានការជ្រើសរើស ការសម្រេចចិត្តត្រឹមត្រូវ យើងអាចឈ្នះលើល្បែងនោះ ដូច្នេះជាសរុបរួម មិនថា យើងមានវាសនាយ៉ាងម៉េចទេ គឺអាស្រ័យលើយើង ធ្វើការជ្រើសរើស យើងជ្រើសរើសត្រូវ យើងមានចំណេញ តែប់ើយើងមានដៃល្អ ស្អាត តែជ្រើសរើសខុស ក្នុងជីវិតរស់នៅ យើងនឹងខាតបង់។ កូណាព្រះគ្រូ។
Question No = 09 @ 00- 18: 59
How do we know we are making choices? Today don’t we think that we are making the choices. I mean, there is a level of consciousness where He will sort of do everything for us but today we are making the choices. We haven’t reached that level of consciousness or gone above the physical where we actually believe that He’s making… when He makes the choices He will take the responsibility. That is why part of the spiritual aspect is to teach us how to stay in His will –‘tera bhana meetha lage.’ But how many of us are willing to accept that? Today, we are not able to accept. For us, we make choices that this is good for me this is bad for me. But if we were able to accept His will there is no question of good or bad. We would accept everything. We won’t say its hot outside or we won’t say its cold outside. That’s part of nature, we would accept it. Theek hai. That’s what the Lord wants. But today, we make choices. The moment you start putting everything into a this thing … this is good, this is bad…I like this, I don’t like this, that is a choice.
ព្រះគ្រូ ធ្វើម៉ែចយើងដឹងថា ត្រូវធ្វើការជ្រើសរើស? ញោម សព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនអាចធ្វើការ ជ្រើសរើសទេ អាត្មាចង់សំដៅថា យើងមានកម្រិតដឹងញាណ ដែលកម្រិតមួយនោះ គឺទេវតាទ្រង់រៀបចំឲ្យយើងស្រាប់គ្រប់យ៉ាង តែសព្វថ្ងៃនេះ យើងធ្វើការជ្រើសរើស គ្រាដែលយើងមិនទាន់បានឈានដល់កម្រិតទ្រង់ញាញ ឬ កម្រិតមាន គតិ ដឹងខ្លួននៅឡើយទេ ឬ កំពុងស្ថិតនៅឋានមនុស្សលោកនៅឡើយ តែបែរជា គិតថា ទេវតាសម្រេចចិត្តជំនួស។ កាលណាទេវតាធ្វើការជ្រើសរើស គឺទេវតាមានការទទួលខុសត្រូវ ហេតុនេះ បានជានៅក្នុងផ្លូវធម៍ ពុទ្ធចក្រនេះ យើងត្រូវឈានដល់់កម្រិតមួយដែលរស់នៅ តាមប្រាថ្នាទេវតា កុំសម្លាប់សត្វ កុំផឹកស្រា កុំប្រើគ្រឿងញៀន..តែ សួរថា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ព្រមទទទួលយក ព្រមដើរតាមផ្លូវធម៍នេះ។ រាល់ថ្ងៃ យើងមិនទទួលយកកិច្ចការនេះទេ សព្វថ្ងៃនេះ យើងជ្រើសរើសយក អ្វីដែលល្អសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនយក ព្រោះមិនល្អសម្រាប់ខ្ញុំ តែបើសិនជាយើងព្រមទទួលយក ទស្សនៈខាងលើ ជឿលើផ្លូវព្រះធម៍ យើងអត់ខ្វល់ថា នោះល្អ ឬ អាក្រក់ទេ គឺយើងទទួលយកទាំងអស់។ យើងនិងមិននិយាយថា នៅខាងក្រៅក្តៅណាស់ ឬ នៅខាងក្រៅ ត្រជាក់ណាស់ នេះជាផ្នែកមួយនៃធម្មជាតិ យើងទទួលយកទាំងអស់។ នេះជា អ្វីដែលទេវតា ប្រាថ្នាចង់បាន។ តែសព្វថ្ងៃនេះ យើងធ្វើការ ជ្រើសរើស គឺយើងចាប់ផ្តើមដាក់អ្វីមួយចូលទៅដោយគីតថា នេះជាការល្អ នេះជាការមិនល្អ ខ្ញូំចូលចិត្ត មួយនេះ ខ្ញូំមិមនចូលចិត្តមួយនេះ ទាំងអស់នេះគឺជាការជ្រើសរ់ើសរបស់យើង ។
Question No = 10 @ 00- 20: 08
ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ១៥ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៤ (២០ នាទី) ១៧ សំនូរ ចម្លើយ
Subject: Appointment of Huzur Jasdeep Singh Ji Gill
FOR GENERAL DISTRIBUTION
កម្មវត្ថុ៖ ស្តីពីការតែងតែង ព្រះគ្រូ ហ្សូសហ្សូ ហ្សាសដេម សឹង្ហ ជី ជីល
សម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈ
To all, គោរព ថ្វាយ ប្រគេន ជូនញាតិញោមទាំងអស់
This is to inform you that as of today, Monday, September 2, 2024, Baba Ji has announced that he has stepped down as Patron (the administrative head) of all RSSB Societies in India, and has appointed Huzur Jasdeep Singh Ji Gill as the new Patron of these societies. This has been done as part of the Succession Planning.
ខណះនេះយើងសូមប្រកាសជូនដំណឹងថា ថ្ងៃនេះជា ថ្ងៃ ច័ន្ទ ទី ២ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៤ ព្រះគ្រូបាបាជី បានប្រគេនជូនដំណឹងថា ព្រះអង្គបានចុះចេញពី ដំណែងជា ប៉ាត្រុង -អគ្គ រដ្ឋបាល នៃ ព្រះវិហារ ប៊ីស ព្រះធម៍ទេសនាសុទ្ធសាងទូទាំងប្រទេសឥណ្ឌា RSSB in India ( Radha Soami Satsang Beas) និងបាន តែងតែង ព្រះគ្រូ ហ្សាហ្សូ ហ្សាសដេម សឹង្គ ជីជីល ជាអគ្គរដ្ឋបាលជំនួសវិញ។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះ ផ្នែកមួយ នៃផែនការ ស្នងដំណែង ។
In addition, Baba Ji has announced that Huzur Jasdeep Singh Gill will succeed him in future as Sant Satguru of Radha Soami Satsang Beas with the authority of giving Initiation (Naam).
បន្ថែមពីលើខ្លឹមសារខាងលើនេះដែរ ព្រះគ្រូ បាបាជី នៅបានប្រគេនជូនដំណឹងទៀតថា ព្រះគ្រូ ព្រះគ្រូ ហ្សាហ្សូ ហ្សាសដេម សឹង្គ ជីជីលនឹងស្នងដំណែងព្រះអង្គ នៅថ្ងៃអនាគតធ្វើជា ព្រះសុទ្ធគ្រូ នៃ ព្រះវិហារប៊ីស ដោយមាន ព្រះរាជសិទ្ធបំបួស (ឲ្យព្រះធម៍ ណាម)
However, Baba Ji remains the Spiritual Head of RSSB. He will share responsibility with Huzur Jasdeep Singh Gill. This may be looked at as the same arrangement that has been established with the Representatives, that an additional Representative is appointed for some time before the Representative retires. They will work together and share responsibilities.
ទោះជាយ៉ាងនេះ ព្រះគ្រូ បាបាជី ព្រះអង្គនៅតែរក្សាដំណែងជា សម្តេចសង្ឃ នៃ ព្រះវិហារប៊ីស ។ ព្រះអង្គនិងនៅតែចែករំលែកការទទួលខុសត្រូវជាមួយ ព្រះគ្រូ Huzur Jasdeep Singh Gill ដែលកិច្ចការទាំងនោះ អាចថា នៅរក្សា ដដែលដូជគ្នា ចំណោះ កិច្ចការ តំណាងព្រះគ្រូ នានា ដែលស្ថិតនៅតាមប្រទេសនីមួយៗ ដូចដែលបានរៀបចំធ្វើកន្លងមក គឺធ្វើនៅមុន ពេលដែល តំណាងព្រះគ្រូទាំងនោះ ចូលនិវត្តន៍ គឺសំនៅថា អ្នកស្នង និង អ្នកតំណាងចាស់ ធ្វើការចែករំលែក កិច្ចការជាមួយគ្នា ។
It should be understood that Baba Ji is not sick and is in good health. He does not have any serious illness, only the routine aches & pains that comes with getting older.
គួរជ្រាបផងដែរថា ព្រះគ្រូ បាបាជី គ្មានជំងឺអ្វីទេ និងមានសុខភាពល្អធម្មតា។ ព្រះអង្គមិនមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ គឺគ្រាន់តែមានជំងឺប្រចាំកាយ ជាជំងឺមនុស្សចាស់។
To clarify, effectively there is no change in the holding of satsang, initiation, or administrative procedures at this time. Baba Ji remains the Spiritual Head of RSSB, so for now everything remains status quo.
ដើម្បីកាន់តែច្បាស់លើកម្មវត្ថុខាងលើ យើងសួមបញ្ជាក់ថា គ្មានការផ្លាស់ប្តូរប្រធានបទ ព្រះធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង ការបំបួស និង ដំណើរការរៀបចំរដ្ឋបាលឡើយនៅពេលនេះ។ ព្រះគ្រូបាបាជី ព្រះអង្គ នៅតែគង់ជា សម្តេចសង្ឃ នៃ RSSB ដូច្នេះ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅរក្សាស្ថានភាពដដែល ។
Baba Ji, wouldn’t you say that the only one who can be really objective is the Master? Aren’t we all prospective Masters, aren’t we all, trying to work towards that level of consciousness? Yeah, but we’re a million miles away from it. No, I don’t think so. I don’t… It depends upon how you look at it. I mean, your journey of a thousand miles starts from the first step. So if I’m going to see the top of the mountain I’ll never be able to reach it, but if I am able… I take a guide and he breaks it out into three, four different stages, something I say, well that is possible and then I go to the next stage, that is possible. So the thing about…thinking and thinking too much, I mean you very often say it, don’t think so much. You very often say it in your teachings. Is it because the thinking is coloured by emotions, so it gets, there’s an “I”, there’s an ego in it, so it gets messed up? Well, the thinking is coloured today by the materialistic nature of our thought. You know, that calculation. Our calculative nature brings everything into: what is good for me, what is bad for me, whether I gain something or I lose something. So, we are not thinking from a totality point of view; we are thinking from an individual point of view. Because we don’t have the totality vision. Yeah Yeah Because we have never gone beyond the tip of our nose. Yeah Our tendency is just to look at, you know, I mean if you look at it, few generations back there were larger families, there was lot of sharing and caring. But now we’ve reduced ourselves to what about what I want, to the individual, not even to the, just the, your immediate family, its boiling down to what I want, what about me. So if you are, the narrower you make the circle, you have to take the burden, then. If the circle is wide then there’s everybody to share in the burden. So we are narrowing our confines.
ព្រះគ្រូបាបាជី ព្រះគ្រូ ទូលថា មានតែ ព្រះគ្រូទេ ដែលមានគោលបំណងជីវិតច្បាស់លាស់ មែនទេ? ហើយ ពួកយើងកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនោះ ជាផ្លូវដែលព្រះគ្រូកំពុងដ់ើរ តែយើងកំពុងតែស្ថិតនៅចម្ងាយ រាប់ពាន់គីឡូមែត្រ មិនដឹងពេលណាបានដើរដល់កម្រិតទ្រង់ញាណដូចជាព្រះគ្រូទៅ? ទេ ទេ អាត្មាភាព មិនគីតអីចឹងទេ វាអាស្រ័យថាយើងមើលក្នុងន័យយ៉ាងម៉េច ព្រោះសូម្បីតែចម្ងាយរាប់ពាន់គីឡូមែត្រមែន តែត្រូវចាប់់ផ្តើមចេញពី ១ ជំហានដំបូង. ដូចគ្នានេះដែរ បើយើងចង់ទៅដល់លើកំពូលភ្នំភ្លាមៗ គឺយើងមិនអាចឡ់ើងទៅដល់ទេ យើងត្រូវបំបែកវាជា ៣ ទៅ ៤ ដំណាក់កាលសិន បើយើងធ្វើជំហានទី ១ បានជោគជ័យ អីចឹងយើងចូលដល់ជំហានទី ២ ជាបន្តទៀត ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាគិតណាស់ គិតៗ តែព្រះគ្រូ តែងតែ ទេសនាប្រដៅថា កុំគិតច្រើនពេក..អត់ទេ ញោម អាត្មាថា កុំគិតច្រើនពេក គឺសំដៅថា ញោម គិតអី ច្រើនតែ មានពាក្យថា ខ្ញុំ ឬ អញ ឬ ចិត្តមានៈ ខ្ញុំគិតអីចេះ ខ្ញុំកីតអីចុះ ដល់តែគិតៗទៅវាទៅជា រញ៉េរញ៉ៃ សាំញ៉ាំ ។ យើងតែងតែគិតថា បើធ្វើអីចេះ វាចំណេញ វាធ្វើអីចុះវាខាត គឺយើងគិត ដោយមានការគណនាជាប្រចាំ ជាសរុបទៅ យើងអត់មានគិតពី ធំមកទេ គឺយើងគិតពីតូចសិន។ ពីដើម យើងមានក្រុមគ្រួសារធំ មានសមាជិកច្រើន យើងសួរនាំគ្នា ពិភាក្សាគ្នា រឿងបែបនេះកើតមានច្រើន ជំនាន់មនុស្សមកហើយ តែដល់ជំនាន់យើងនេះ យើងមានសមាជិកគ្រួសារតិច យើងគិតអី តែងតែ យល់ថា ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំចង់់ធ្វើបែបនេះ។ ចូររៀនគិត យល់ពីគេជុំវិញខ្លួនគេគិតយ៉ាងម៉េច យើងគិតយ៉ាងម៉េច យកមកសម្រួលគ្នា ។
Technology should have helped us to have more time for ourselves. However, we’ve become slaves to technology and that little time we had, we are losing that also. But it seems that there’s a contradiction between, like for instance, in the case of a mother, who is tied to the child, the offspring, in terms of responsibility for as long as they live, by virtue of being the mother. Should we be tied to the child as long as we live? That’s the question? Now you’ve brought a soul in… You know it is like a teacher and a student. Should the teacher be tied to the student? No, but the responsibility is there, isn’t it? His responsibility is to guide the child to stand on his own feet. Yeah Not to do everything for the child, not to try and guide the child at every step. Then he is not doing his job as a teacher. Again that balance, you know, we are not able to cut the umbilical cord. There’s a time when the umbilical cord should be cut. You have to guide the child to be able to take decisions for himself. But we want to take those decisions throughout our life. No… but Baba Ji, in some ways, there… it seems a very fine line between a sense of like, I mean Maharaj Ji would say you know, you have to take care of your fellow human beings and probably you… who else will take care of them, and the family seems to be the unit where that starts from. Taking care doesn’t mean that you impose your thought on them also, na, Everybody, now we are all sitting out here, everybody’s perspective of ‘taking care’ would be different. One person’s ‘taking care’ means that, okay, you keep the house clean. The other person’s ‘taking care’ might be more, third one’s might be less. So it’s where you draw the line? Yeah, so you, you know most of the time we go by what we think is the right thing rather than thinking about everybody. What is the other person’s perspective? You know so we, we want to interact with our children, we want to do everything for the children. Sometimes, not realizing that they may want to do it themselves. They may not want you to, sort of interact or interfere in their lives to that extent. So that balance needs to be brought about, where you are there for them but you are not imposing your will on them.
បច្ចេកវិជ្ជា វាជួយយើងឲ្យសន្សំពេលវេលាសម្រាប់ខ្លួនយើង នេះជាគោលការណ៍ តែជាក់ស្តែង យើងក្លាយជាទាសក នៃ បច្ចេកវិជ្ជា យើងបែរជាសល់ពេលតិចតូចទៅវិញ សម្រាប់ខ្លួនឯង ដែលនេះជាការផ្ទុយគ្នា ជាការបញ្ច្រាស់គ្នា វាដូចជា ម្តាយ ដែលជាប់រវល់ជាមួយកូនគាត់ តាមមើលថែកូនគ្រប់ជំហានទាំងអស់ សួរថា ជាម្តាយត្រូវធ្វើដូចនេះពេញមូយជីវិតឬ? ករណី គ្រូ និង សិស្ស ក៍ដូចគ្នាដែរ សួរថា គ្រូហ្នឹង អាចនៅរស់តាមមើល បង្រៀនកូនសិស្សពេញមួយជីវិតទេ? គឺ មិនអាចទេ តែ ជាគ្រូ ត្រូវតែមានការ ទទួលខុសត្រូវចំពោះសិស្ស តែ មិនត្រូវ តាមណែនាំ តាមប្រាប់សិស្សគ្រប់ជំហានពេកទេ ដូចគ្នាដែរ សម្រាប់យើងជាម្តាយ មិនអាចតាមថែទាំង ណែនាំកូនគ្រប់ពេលគ្រប់វេលាឡើយ។ រឿងនេះ ជាថ្មីម្តងទៀត គឺជា រឿង តុល្យភាព ឬ លំនឹង កុំតឹងពេក កុំធូរពេក វាដូចជា ខ្សែពូ កាលណាតឹងពេក ក៍វាដាច់ដែរ។ យើងជា ម្តាយត្រូវ បង្រៀនកូន ណែនំាកូន ឲ្យកូនមានការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង ករណីអត់ពីយើងទៅ កូនអាចធ្វើកិច្ចការនោះបាន តែ បើយើងចង់ធ្វើការសម្រេចចិត្តជំនួសកូន ពេញមួយជីវីត គឺជារឿង មិនអាចទៅរួចឡើយ។
ព្រះគ្រូបាបាជី ទាក់ទងជាមួយនឹងការទអទួលខុសត្រូវ តើអាចមានជា ខ្សែបន្ទាត់មួយច្បាស់លាស់ទេ ថា អ្នកណាធ្វើអ្វី កម្រិតណា?យើងត្រូវមានការយកចិត្តទុកដាក់កម្រិតណាសម្រាប់មនុស្សដែលយើងស្រលាញ់? ញោម ការយកចិត្តទុកដាក់ សំដៅថា យើងថែទាំ ការពារ គេនោះ តែមិនមែនមានន័យថា ឲ្យគេធ្វើអ្វូីតាមយ់ើងចង់បានទេ យើងក៍មិនចេះតែ ថែទាំ មនុស្សទូទៅដែរ ការថែទាំង ត្រូវ ចាប់ផ្តើម ចេញពីការថែទាំងសមាជិកក្រុមគ្រួសារយើងសិន ។មនុស្សម្នាក់ មានការគិតខុសៗគ្នា មានការថែទាំង ខុសៗគ្នាដែរ មនុស្សម្នាក់គេថាមានការថែទាំ ផ្ទះឲ្យស្អាតបាត ម្នាក់ទៀតថា ថែទាំ ផ្ទះតិចតួច ខ្លះថា ត្រូវការថែទាំខ្លាំង ដូច្នេះជារួម យើងមិនអាច គូសជាខ្សែការថែទាំ បានទេ ។ ជាធម្មតា យើងត្រូវគិតពីខ្លួនឯង សិនជាជាងគិតពី អ្នកដ៍ទៃ គិតពី មនុស្សគ្រប់គ្នា ។ ពេលខ្លះយើងចង់នាំកូនៗលេង យើងអត់បានគិតថា កូនៗវាចង់លេងខ្លួនវាទេ។ ហេតុនេះ ត្រូវតែមាន តុល្យភាពមួយ កុំដឹកនាំកូនគ្រប់ជំហានពេក ត្រូវទុកឪកាសម្រាប់កូនមានពេលដើម្បីធ្វើអ្វីដែលចិត្តវាចង់ធ្វើ។
Question No = 11 @ 00- 25: 09
In marriage, it’s a very difficult situation because you’ve always said that marriage should be a fifty-fifty relationship. But then if one side feels fifty percent one way and the other side feels fifty percent the other way, how do you ever take a decision and move forward, how do you, how do you learn to…? No, no. Fifty-fifty means it should not be the man’s way or the woman’s way. There are times when the man will have to give in and there are times when the woman has to give in. How do you decide that, Baba Ji? No… but that’s what a relationship is all about na that you .. Marriage means that there are two people who have gotten together to complement each other. You bring your strengths, your wife brings her strengths and the idea is to complement each other and become good friends and see life in that friendship. So does it not mean that fifty percent wife is right and and fifty percent husband is wrong. Well, you see nobody is right and nobody is wrong. It’s... it’s a way of looking at things. Everything is right and everything is wrong. One man’s food can be another man’s poison, so I don’t think so in relationships, that it’s a question of right and wrong, you know there are times when you might be wrong and wife might be… you might be right and she might be wrong but you give in for the sake of harmony in the house. So rather than creating situations where we sort of, that harmony is disturbed or.. and most of the issues are very minor yaar, there are no big deals. So if it’s not a big deal and it’s not life affecting or something, I mean, back-off.
ក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាស្ថានភាពមួយដ៍លំបាកណាស់ ដោយសារវាទាមទារឲ្យមាន ទំនាក់ទំនងគ្នា ៥០/៥០ គឺស្មើរគ្នា តែ បើសិនជាខាងប្តីថា ៥០ដើរទៅទិសមួយ ចំណែកខាងប្រពន្ធថា ៥០ ដែរ ដើរតាមទិសមួយផ្សេង បើបែបនេះតទៅ តើគេអាចឈានដល់ការសម្រេចចិត្តបែបណា ?ត្រូវសម្របសម្រួលយ៉ាងណាដែរ ? អត់ទេ ញោម ពាក្យថា ៥០ ៥០ មិនមែនបានន័យថា ៥០ ខាងប្តី ឬ ៥០ ខាងប្រពន្ធទេ គឺវាមានន័យថា ពេលណាដែលខាងប្តីត្រូវ សម្រេចចិត្ត ពេលណាដែលខាងប្រពន្ធត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត អីចឹងសួរថា ត្រូវសម្រេចចិត្តបែបម៉េចទៅ ព្រះគ្រូ? ញោម រឿងនេះ ត្រូវដឹងថា ការរៀបការជាប្តីប្រពន្ធ គឺដើម្បីគោលបំណងបំពេញឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ខាងប្តី ឬ ខាងប្រុស នាំយកចំណុចខ្លាំងរបស់ខ្លួនឡើងមក ខាងប្រពន្ធក៍នាំចំណុចខ្លាំងរបស់នាងឡើងមកដែរ ដើម្បីបំណងបំណេញឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក និងដើម្បីក្លាយជា មិត្តភ៍ក្រ្តដ៍ល្អផង និងជា ដៃគូជីវិតផងដែរ ដូច្នេះ មិនមែនសំដៅថា ៥០% ខាងប្តីត្រឹមត្រូវ ចំណែក ៥០% ខាងប្រពន្ធខុសឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គ្មានអ្នកណាខុស គ្មានអ្នកណាត្រូវទេ វាអាច មានពេលខ្លះប្រពន្ធខុស ក៍មានពេលខ្លះប្រពន្ធត្រូវ ដែលទាមទារឲ្យយើង សម្របសម្រួលគ្នា ដើម្បី សុកដុមនីយកម្ម ល្អូកល្អ់ើនក្នុងគ្រូសារ។ នេះជា វិធីមួយដែលគេត្រូវសម្លឹងមើលក្នុងគ្រួសារ រឿងមួយអាចខុស រឿងមួយអាចត្រូវ អាហាររបស់មនុស្សម្នាក់ តែវាអាចជាថ្នាំពុលសម្រាប់មនុស្សម្នាក់់ផ្សេងទៀត តែ ក្នុងគ្រួសារ គឺមិនអាចមានរឿង អ្នកនេះខុស អ្នកនោះត្រូវទេ បើរឿងមូយកើតឡើង រកដំណោះស្រាយ មិនចេញទេ យើងកុំធ្វើវា ឬ ត្រូវគិតសាឡើងវិញ។
Question No = 12 @ 00- 27: 07
Mostly women give in Baba Ji, mostly women … Haan …well first yes, but not now. Now I think the women are, now I’m having questions and answers, I am seeing that the women are more assertive today than the men are. Maybe in your generation it was different but now women have started asserting themselves. Haan, but again, now we’re going from you know, from one extreme we are going to another extreme. Just because the women were subdued for so long, doesn’t mean that now for so many years, the man should be subdued. Both should learn to bring about a certain balance, you know, that balance is productive, that balance makes life positive.
ព្រះគ្រូ មនុស្សស្រីឥលូវនេះខ្លាំង មិនដូចមុនទេ ពីមុនស្រ្តីខ្សោយមែន តែ ពេលនេះស្រ្តីខ្លាំងជាង បុរស កាលជំនាន់ព្រះគ្រូ អាហ្នឹងមែនហើយថា បុរសខ្លាំង លើស ឬ លើ ស្រ្តី តែ សម័យនេះ មិនដូចគ្នាទេ គឺ ស្រ្តី មានប្រៀបជាងបុរស ..ញោម ជាថ្មីម្តងទៀត ញោម បាននឹងកំពុងមើលរឿងមួយ ដែលវា ហួសហេតុពេក ឈានចូលមករឿងមូយ កាន់តែ ហួសហេតុថែមទៀត អាហ្នឹង ដោយសារញោម មើលកាលពី អតីតកាលដ៍យូរលង់ ឃើញថា ស្រ្តីចាញ់គេ ខ្សោយជាងគេរហូត ដល់ពេលនេះ ញោម យល់ថា ជាពេលវេលា ដែល បុរសត្រូវតែចាញ់គេវិញម្តង គឺចាញ់់ស្រ្តីវិញម្តង ហេតុនេះ យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យមាន លំនឹង ជាតុល្យភាព កុំផ្អៀងខ្លាំងពេក ការធ្វើឲ្យមានលំនឹងវាជួយឲ្យចម្រ់ុងចម្រ់ើនទៅមុខ ធ្វើឲ្យជីវិតយើងមាន ន័យខ្លឹមសារ។
Question No = 13 @ 00- 27:53
Baba Ji, how do we learn to accept the Master’s will? Because there are times when its easy and then there are times where it’s very tough. Nahi beta. First we have to understand the Master’s will na, sometimes, I won’t say sometimes, mostly he would give us suggestions about our day to day life, about how to deal with situations and all. Whereas his actual suggestion would be on the spiritual plane only. So on the spiritual plane like I said, there are very little do’s and don’t’s we should follow. But where our daily life is concerned, he is giving you suggestions. Now you can accept those suggestions, you may not accept those suggestions. You have to see what suits you.
ព្រះគ្រូបាបាជី តើយើងត្រូវធ្វើម៉៉េចដើម្បីអាចទទួលយកបំណងព្រះបរមគ្រូ ដោយសារថា ពេលខ្លះ ជីវីតយើងដូចជាងាយស្រូលណាស់ ទេពេលខ្លះទៀតដូចជាពិបាកណាស់ ។ ញោម ដំបូង យើងត្រូវមានការ យល់ដឹងថា អ្វីជាប្រាថ្នាព្រះគ្រូ ឬ ប្រាថ្នាទេវតា ពេលខ្លះ ទេវតា ដូចជាបាន ប្រទានឲ្យយើងនូវ ជម្រើសណាមួយ សម្រាប់ការរស់នៅ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដើម្បីយើងរស់យក មួយណាល្អសម្រាប់ការរស់នៅ របស់យើងស្របតាមស្ថានភាពជាក់ស្តែង។ ដែលជំរើសនោះវាដូចជា ជំរើសនៅ ឋានទេវតា ឬ ឋានព្រះធម៍ ដូច្នេះ ពេលដែលយើងរស់នៅ ឋានកណ្តាលជាឋានមនុស្សលោក យើងហាក់មិនចង់ធ្វើតាមការណែនាំ ពីឋានទេវតាទេ តែ គ្រាមួយដែលយើងជួបជាមួយស្ថានភាពជាក់ស្តែង ពេលនោះ យើងក៍រើសយកជម្រើសណាមួយ ដូច្នេះ យើងអាច ព្រមទទួលយក ឬ មិនព្រមទទួលយក អាស្រ័យតាម ស្ថានភាពណាមួយ ដែលស្របតាមជីវិតយើងកំពុងរស់នៅ ។
Question No = 14 @ 00- 28:44
Most of us also, you know, we don’t understand what is said in jest and what is said seriously. Sometimes what he says in jest, we take seriously and what he says seriously we take it as a joke. So first you have to reach that level to actually make out what he’s telling you. You can only follow what you understand. Most of the time we don’t understand.
ព្រះគ្រូ ចំណោម ពួកយើង ភាគច្រើន គឺ យើងមិនយល់ ថា គេហ្នឹងនិយាយអំពីអ្វី? ជួលកាល គេនិយាយដូចច្បាស់ណាស់ ដូចពិតណាស់ ដល់ពេលយើងធ្វើតាម បែរជាគេថា និយាយលេង និយាយកំប្លែងទៅវិញ ញោម ដូច្នេះ ញោម ត្រូវតែ មានការយល់ដឹងស៊ីជំរៅថា ការពិតកម្រិតណាដែលគេនោះនិយាយ។ ញោម ធ្វើតាមគេប្រាប់ តែករណីណាដែលញោម យល់ច្បាស់ ទៅបានហើយ ព្រោះភាគច្រើន យើងអត់យល់អ្វីដែល គេនិយាយទេ។
Question No = 15 @ 00- 29:18
Baba Ji, my question is, on one hand we say ‘dhur karam hoye te Satguru milaye’ It is the Guru who will find you, you are nobody to find the Guru. Yeah...yeah Thereafter where you are born, which family you are born, which schools you study, which is your childhood and all that, is destined. You have no choice at that time. No, that is part of that destiny na, that is created. If your earlier lives, there has been some association with spirituality and you have led a good life, your destiny will be created in that manner where it makes it easier for you to find a Guru and if your life has been very wayward and all that then your destiny will be created in a manner that it makes it very difficult for you
ព្រះគ្រូបាបាជី សំណួរខ្ញុំកូណាគឺថា " ព្រះគ្រូស្វែងរកយើងស្រួល ជាងយើងស្វែងរកព្រះគ្រូ " ញោម ត្រឹមត្រូវណាស់ យើងកើតចេញពីកន្លែងណា យើងកើតចេញពីគ្រួសារបែបណា យើងរៀនសូត្រនៅសាលាណា? ទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែព្រះគ្រូ ចារមកពី ព្រេងនាយ គឺ យើងអត់មានជំរើសអីទេ កាលណោះ តែ ពេលយើងធំឡើង យើងជួបជាមួយ អ្នកធ្វើបុណ្យ អ្នកកាន់ធម៍អារ្យ ពេលនោះ ឆាកជីវីតយើងបាន ប្រសើរឡើង ដែលពេលនោះ គេហៅថា វាសនាយើង គឺ យើងមានវាសនា ក្នុងការស្វែងរកព្រះគ្រូដោយ ងាយស្រួល បើទេវតាចារមកថា យើងពិបាកស្វែងរកព្រះគ្រូ គឺ យើងពិតជាពិបាករកណាស់។
Question No = 16 @ 00- 30: 06
Hazur, the question is that, let us say that you said if your past life was okay, you had some spiritual backing, whatever some association with somebody, but in same time we give example in satsang ke, Sadna was a kasai, so and so was a vaisya so and so, so and so, toh possibly they couldn’t have done very good karma in their last life to be put in touch with a Guru, thereafter they attain moksha. These are examples given to us, like we say exceptions prove the rule.
Okay now how many kasais would be there, how many Sadnas would be there? So it is to give us that confidence that everything is possible; that if a kasai could be blessed and brought to the spiritual path, why not us? So sometimes these examples are brought forward through the lives of the mystics, through the stories we talk about them. We hear about Bulleh Shah, who was a good soul, an evolved soul, but he is shown as having certain doubts. Now if that had not played about, how would we get that example? So these examples are to give us the confidence and to help us understand that it is possible for all of us. Sir, the last question is, we say that the Naam Daan day is destined. If the Naam Daan day is destined and my death is destined, how is it that going … Who said Naam Daan day is destined? Sir, it is in the books. Which book? I don’t know. Coming and going is destined. I don’t think so Naam Daan day I have read anywhere. I will bring that. Haan coming, the day you take birth and the day you leave is destined, that much yes. sab kuch hukhmi aavadan sabh kuch hukhmi jaaye je ko moorakh aape jaane andha andh kamaye Thank you, Sir.
ព្រះគ្រូបាបាជី សំណូរនេះ គឺថា កាលពីជាតិមុន ៗ យើងមាន កម្មាល្អ ដោយសារយើងមានបុណ្យ មានកម្មល្អ យើងជួបជាមួយមនុស្សល្អ ជួបជាមួយ ព្រះគ្រូ តែ ពេលខ្លះ យើងជួបជាមួយ មនុស្សមិនល្អ ជួបជាមួយមនុស្សគ្មានធម៍ក្នុងខ្លួនដែរ ម៉េចបានជា គ្មានការសម្រូលគ្នា រវាងបុណ្យ និង បាប ?ម៉េចបានជាយើងមិនអាច ឈានដល់ការរួចរំដោះ ចេញពី កងចក្រនៃការវិលកើត វិលស្លាប់ ម៉េចបានជា មិនអាចដល់ កម្រិត មោឃៈ ឬ អហោសកម្ម អ្វីដែលយើងបានសាងអាក្រក់ពីជាតិមុន ?
ញោម នេះដលើពេល យើងត្រូវត្រូវច្បាស់ យើងត្រូវរាប់ចំនួន អ្នកមានបុណ្យ ប៉ុន្មាននាក់ អ្នកមានបាប មានកម្មពារប៉ុន្មាននាក់ ធ្វើអីចឹងដើម្បីយើងមានជំនឿចិត្ត មានការជឿជាក់ក្នុងខ្លួន ថា រឿងអ្វីក៍វាអាច កើតមានបានដែរ បើយើងមានបុណ្យ យើងជួបជាមួយ ផ្លូវធម៍ បើមានបាប យើងជួបជាមួយ មនុស្សគ្មានធម៍អីចឹងទៅ រឿងបែបនេះ ក៍មានគេលើកឡើងសម្តែងជា រឿងនិទាន ផងដែរ អំពី មនុស្សបែបណាជួបរឿងបែបណា? យើងក៍បានឮគេ និទានអំពីរឿង ព្រះគ្រូ បូឡេហ្សាបថា មានបុណ្យ មែនតែជួបរឿង អាក្រក់ ជួបរឿងមានការសង្ស័យ មិនជ្រះស្រឡះ បើសិនជា ការពិតវាអត់មានទេ ធ្វើម៉េច គេអាចចេញជា គំរូ ជា ឧទាហរណ៍ មកបង្ហាញយើងបានទៅ? ដូច្នេះ ការលើកឡើងរបស់គេនោះ ដើម្បីយើងមានទំនុចចិត្តថា រឿងអ្វីក៍អាចកើតមានបានដែរ ។ ព្រះគ្រូ ជាសំណូរចុងក្រោយនេះ ម៉េចបានជា សូម្បីតែ ថ្ងៃ សម្តែងធម័ទេសនា ថ្ងៃ ដែលត្រូវស្លាប់ ក៍ត្រូវបានទេវតា ចារ មកដែរ អីចឹង? ទេ ញោម អ្នកណាគេថា សូម្បីកម្មវិធីសម្តែងធម៍ទេសនាក៍ទេវតាចារមកដែរ? ព្រះគ្រូ គឺខ្ញុំកូណាថាតាម សៀវភៅ តើសៀវភៅណាទៅញោម? ព្រះគ្រូ ចាំខ្ញុំកូណាយកសៀវភៅនោះ មកប្រគេន ព្រញអង្គទតនៅ ពេលក្រោយ។ ពរ ញោម បើថា ថ្ងៃកើត ឬ ថ្ងៃស្លាប់ គឺទេវតាចារមក ពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់ កូណា ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណ ។
Question No = 17 @ 00- 32: 15
Baba Ji, if you’re not born in a satsangi family then whenever you are supposed to meet the Master is also destined in your … See beta, like I said na, destiny puts you into a situation, then it’s the choices you make. I mean, Bade Maharaji, he travelled so widely, Sardar Bahadur, Hazur, they all travelled very widely. But everybody who came into contact with them Never, sort of, took them on as the Master. So it depends upon your receptivity, okay? Some of us, are receptive to that, some of us become receptive later on. He could have interacted with the Master for years, not be receptive and then suddenly one day, you feel, I’ve been missing something all my life.
ព្រះគ្រូបាបាជី បើសិនជាយើងកើតមកមិនចំលើគ្រួសារអ្នកកាន់ធម៍អារ្យអីទេ តែបានវាសនាជួបជាមួយ ព្រះគ្រូ តើនេះជា ចំណារដែលទេវតាចារមកដែរឬទេ? ញោម រឿងនេះដូចដែលអាត្មាភាព ធ្លាប់មានសង្ឃដីកាថា វាសនា គឺ គេចារមកឲ្យយើងជួបជាមួយ ស្ថានភាពបែបនោះ បន្ទាប់មក ឲ្យយើងធ្វើការជ្រើសរើសយក ឬ មិន យក? ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាចង់និយាយថា ដូចជា ព្រះគ្រូ បាដេ មហារាជ ព្រះគ្រូ សាដា បាហាឌូ ព្រះគ្រូ ហាហ្សូ សុទ្ធតែធ្វើដំណើរឆ្ងាយៗណាស់ តែ អត់មាន អ្នកណាមាន ឧបនិស្ស័យចូលទៅជួបជាមួយ ព្រះគ្រូទាំងនោះទេ ។ ញោម ចំណុចនោះ អាស្រ័យលើថា អ្នកទាំងនោះ គេមើលទៅលើព្រះគ្រូចំណុចណាខ្លះ? ដូច្នេះ វាអាស្រ័យលើពួកគេគិតថាព្រះគ្រូបែបណាទើបត្រូវចិត្តពួកគេ ដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បាន? អ្នកខ្លះគេមានឧបនិស្ស័យភ្លាមៗ អ្នកខ្លះគេមានឧបនិស្ស័យនៅកពេលក្រោយ អ្នកខ្លះជួបជាមួយព្រះគ្រូ រាប់ឆ្នាំ តែគ្មានឧបនិស្ស័យជាមួយព្រះគ្រូ តែ ដល់ថ្ងៃចុងក្រោយណាមួយនោះ បែរជា មានចិត្ត ទទួលយកព្រះគ្រូទៅវិញ ដោយគេយល់ថា ខាតបង់ពេលវេលាអស់ច្រើនកន្លងមក បើឆាប់ទទួលយកព្រះគ្រូ គឺជាសំណាង។
So, it depends upon the receptivity of that person. So the type of life we are leading, destiny has put us into a situation, we’ve created a certain environment, which may not be conducive for that receptivity. So we don’t even think about it. And sometimes just in a day, a satsang, a word, everything changes. Is that your destiny, I mean is it a destiny of the soul that it changes like that on a given day or… Destiny will put you into the situation, then you have to make the choice Then it depends upon the choices you make. We have to work towards where we try not to make choices but stay in his will. But today all of us are making choices. That situation, where we will stop making choices is when we go beyond the physical realm into the spiritual, where the soul accepts everything as His will. Good, bad, there’s nothing – “je raj karaye ta te teri upma jai bheekh mangaye te kya ghat jaaee” you know, “dukh sukh dono sam kar jan aur man apmana” Happiness or sorrow, somebody is praising you somebody is criticizing you, it doesn’t make a difference. Then you have gone beyond the choice making, then it’s His responsibility. But today, it is affecting us. Everything that happens in his life and we think that we are choosing, that’s why we exercise that right to choose. And as long as you are exercising the right to choose then you are bound by the consequences of that. How can we learn not to want to choose, I mean how?
ដូច្នេះ វាអាស្រ័យលើការទទួលយក របស់បុគ្គលនោះ ឬ ហៅថា ឧបនិស្ស័យមនុស្ស the receptivity ដោយមនុស្សមានប្រភេទជីវិតខុសៗគ្នា តាមស្ថានភាពដែលទេវតាចារមកឲ្យគេនោះ រស់នៅក្នុងស្ថានភាពបែបណា មនុស្សនោះ បង្កើតបរិយាកាសបែបណាដោយខ្លួនឯង បើសិនជា អ្នកនោះ មិនទាំងដែលគិត ដល់រឿងធម៍អារ្យផង សួម្បីពេលជួបរឿងធម៍អារ្យ ក៍គ្មានឧបនិស្ស័យដែរ អ្នកខ្លះគេមានឧបនិស្ស័យ គ្រាន់តែជួបគ្នាបានតែ ១ ថ្ងៃ ឬ ចូលរួមស្តាប់ធម៍ទេសនាបានម្តង ស្រាប់តែដូរចិត្តគំនិតទាំងស្រុង។ បែបនេះ គេហៅថា វាសនាចារមក ឬ ថា នេះគឺជាវាសនាតម្រូវ។ ពេលដែលជួបជាមួយ ស្ថានភាព ណាមួយនោះ យើងគឺជាអ្នកសម្រេចចិត្ត ឬ ធ្វើការជ្រើសរើស។ យើងអាចនឹងគ្មានការជ្រ់ើសរើស ទាល់តែពេលណាយើងបានដើរឆ្លងផុត ភពអាណាចក្រនេះ ចូលដល់ ភពពុទ្ធចក្រ ពេលនោះ ការជ្រើសរើស លែងមាន។ ពេលនោះ គឺយើងទទួលយក តាមប្រាថ្នាទេវតាទាំងអស់ អត់មានថា នេះ អាក្រក់ នេះល្អ នេះខ្ញុំព្រម នោះខ្ញុំមិនព្រមទេ ព្រោះយើងតាមប្រាថ្នាទេវតា គឺទោះបីជាល្អ ឬ អាក្រក់ គឺយើងយកទាំងអស់។ តែ ជាក់ស្តែង សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សយើងធ្វើការជ្រើសរើស។ ទោះជាសប្បាយរីករាយ ទោះជាមានទុក្ខសោក ទោះជាមានគេស្ងើចសរសើរ ទោះជាមានគេ រិះគន់ដៀមដាម គឺលែងមានអ្វីខុសគ្នា ព្រោះ យើងបានដើរដលើកម្រិតមួយ ដែលអត់មានការជ្រើសរើស គែមានតែតាម ប្រាថ្នាទេវតា ដែលទាំងអស់ គឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ទេវតា ។ តែ សព្វថ្ងៃ យើងធ្វើការជ្រើសរើសយក អ្វីដែលត្រូវ អ្វីដែលជាការល្អ សម្រាប់ខ្លួនឯង ដល់ពេលយើងជ្រើសរើសបែបនេះ លទ្ធផលបានមកវិញ ចំលើខ្លួនឯង ព្រោះខ្លួនឯងជ្រើសរើស។ តើយើងធ្វើបែបណា កុំមានការជ្រើសរើស? គឺយើងត្រូវឆ្លងផុត ឋានមនុស្សលោក ឬ ឋានអាណាចក្រ ចូលដល់ឋានព្រះធម៍ ឬ ពុទ្ធចក្រ ពេលដល់់ឋាននេះ អ្វីទាំងអស់ គឺ ព្រមទទួលយកដោយអំណរ acceptable ព្រះគ្រូ អីចឹង បើព្រះគ្រូថា ទទួលយកបាន គឺ យកបានហើយ គ្មានអ្វីប្រកែកទេ ទេ ទេ ញោម នេះមិនមែនអាត្មាភាពថាទេ គឺជា បញ្ហាថា ញោមគិតបែបណាក្នុងរឿងហ្នឹង? បើញោមគិតថា ទទួលយកបាន ញោមទទួលយកទៅចុះ តាមស្ថានភាពដែលញោមកំពុងរស់នៅ។ ព្រះគ្រូ មិនមែនដើរប្រាប់យើងគ្រប់តែសាច់រឿងទេ គ្រប់ជំហានដែរ មិនដើរប្រាប់យើងថា ញោម អានេះល្អណាស់ ញោមទទួលយកទៅ ឬថា ញោម រឿងនេះ អាក្រក់ណាស់ ញោមកុំទទួលយកអី? គឺ ញោម ត្រូវទៅដលើកម្រិតមួយ មានការយល់ដឹង ថាទោះបីល្អ ឬ អាក្រក់ គឺវាធ្លាក់មកលើរូបញោម។ ដឹងអីចឹងបាន គឺមានតែការធ្វើ សមាធិ ការស្មឹងស្មាត ភាវនាធម៍តែប៉ុណ្ណោះ។
Go beyond the physical. Enter the spiritual realm, where everything is acceptable. A happy husband and an angry husband is acceptable. That anyway, Baba Ji, as long as you say its acceptable, its acceptable. It’s not a question of what I say, it’s a question of what you feel, then you will accept it in the same manner. You see not just the dictates of the Master… He’s not at every step going to tell us, accept this or this is good for you or this is not good for you. We have to reach that level of maturity where we understand that no …whatever happens is good for me. That’s only through bhajan-simran
Question No = 18 @ 00- 35: 50---38:53
Baba Ji? Hmmm? That’s only through bhajan-simran? Well that’s what our experience is. If you think that there’s something better other way you tell us. Okay Baba Ji, is it just as how through meditation they say that you can achieve the Lord, does submission also fall in the same category? Bade Maharaji used to say there are two ways. He used to say one is through absolute submission and the other through, is through meditation. He used to say, rest assured that meditation is the easy way out. Submission means he takes you out, points to the sun and says what a beautiful moon and without a single thought you say, what a beautiful moon. We’ll think that he’s gone crazy, is he mad? You see, so meditation is the path leading to submission.
ព្រះគ្រូបាបាជី ម៉េចបានជាថា មានតែតាមរយៈការតាំងសមាធិ ការស្មឹងស្មាតទៅវិញ? ញោម ទាំងនេះ គឺវាកើតចេញមកពី បទពិសោធន៍ដែលយើងមានកន្លងមក បើសិនជា ញោមគីតថា មានអ្វី ល្អ ប្រសើរជាងការតាំងសមាធិនេះ សូមជួយប្រាប់យើងវិញផងចុះ។ អូ ខេ បាបាជី នេះគឺជាការចេញមកពី ការតាំងសមាធិ ដែលការតាំងសមាធិនេះ យើងបានឈានដល់កម្រិតទេវតា ។ ព្រះគ្រូ គេថា ដើម្បីឈានដល់គម្រិតទេវតា គេមានវិធី ២ យ៉ាង គឺទី១ ការតាំងសមាធិ និង ទី ២ ការសម្រេចចិត្តភ្លាមៗតាមគេបញ្ជា ដែលការតាំងសមាធិ គឺជាវិធីងាយស្រួលជាងគេ។ ការតាមគេប្រញ្ជា គេប្រាប់ វាដូចជា គេចង្អុលទៅ ព្រះអាទិត្យ ព្រះច័ន្ទ គេថា ស្អាតណាស់ អ្នកឯងយកចុះ គេអត់មានបានសួរនាំយោបល់យើងថា ម៉េចឡើយ គឺបញ្ជាដាច់ណាត់តែម្តង ។ ការដែលប្រើបញ្ញាខ្លាំងពេក ក៍ចាត់ទុកថា ស្ថិតក្រោម ការបញ្ជា ការបង្គាប់ពីគេដែរ ដូចជាករណី យើងធ្វើការពិចារណាវែងឆ្ងាយពេក ដូច្នេះ គេត្រូវ បង្ខំឲ្យចិត្ត ស្ថិតក្រោមការបង្គាប់បញ្ជាផងដែរ ដើម្បីឲ្យចិត្តនោះ ចូលមកគាំទ្រការតាំងសមាធិ។
ព្រះគ្រូបាបាជី ព្រះគ្រូមានសង្ឃដីកាថា ការទទួលយករបស់មនុស្សយើងមានកម្រិតខុសៗគ្នា មនុស្សខុសគ្នា មិនមែនជាការ ទទួលយក ឬ ឧបនិស្ស័យនោះទេ នេះជា ទំនាក់ទំនង រវាងការ ទទួលយកពីគេ និងការ ដាក់ឲ្យគេយកពីយើងវិញ នេះជាការធ្វើបុណ្យ ការធ្វើធម៍ការយល់គ្នាទៅវិញទៅមក ។ ការនេះ វាដូចជាការយើងយល់ពី ក្មេង ចំណែកក្មេងយល់ពីយើង គឺយល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចគ្នានេះដែរ បទពិសោធន៍ប្រចាំថ្ងៃ បង្រៀនយើងអំពីអ្វីគារត្រឹមត្រូវ។ តើពេញមូយជីវិតយើង សុទ្ធតែធ្វើកិច្ចការត្រឹមត្រូវ ល្អរហូតឬ? មិនទេ អីចឹងយើងត្រូវតែរៀនសូត្រចេញពី ពិសោធន៍ទាំងនេះ ដោយសារការដែលយើងគិត ការដែលយើងយល់វាមានកម្រិតទាបណាស់់ មិនដូចការធ្វើជាក់ស្តែងឡើយ ទេវតាដឹង ទេវតា ជ្រាប មានញាណ មើលឃើញច្បាស់ ជាងអ្វីដែលយើងឃើញ។ ហេតុនេះ វាទាមទារ ចំណុចខ្លាំង និងការជឿទុកចិត្តផងដែរ ឧ ដូចជា យើងប្រាប់ទៅក្មេងតូចមួយ ដែលយើងលើកក្មេងនោះ ដាក់លើតុមួយ រួចប្រាប់វាថា អូនឯង លោតចុះមក វានឹងលោតចុះមកភ្លាម តែបើសិនជាយើងប្រាប់ទៅ ក្មេងធំ ឬ ជំទង់ ថា លោតចុះមក វានឹងសួរយើងវិញថា ចាប់វាទាន់អត់ឬ ត្រងវាទាន់អត់? នេះ មានន័យថា ក្មេងតូច វាមិនបានប្រើបញ្ញាដើម្បីគិតទេ តែសម្រាប់់មនុស្សធំ គេប្រើចិត្ត ប្រើបញ្ញាគិត វិភាគ មើលឃើញល្អ ឃើញអាក្រក់ វាសួរថា ចាប់វាទាន់អត់? បើសិនជាធ្លាក់ចុះនឹងទៅជាយ៉ាងម៉េច? ចំណែក ក្មេងតូច អត់មាន គិតបែបនេះទេ ហេតុនេះ ដូចមានចែងក្នុងព្រះគម្ពី Bible គេចែងថា ចូរចូលទៅឯស្ថានសួរគ៍ ដូចជា កូនក្មេងតូចម្នាក់" ៕
For us, we are using our intellect too much and that’s why we need to bring that mind into submission and that’s why we need that support of that meditation. Baba Ji, as you said the receptivity of a person is different. Different people are not as receptive. Is that the relationship where the more you learn to receive the more you learn to submit. Is it, is it a to and fro relationship? It’s, it’s, it’s again a spiritual maturity that takes place. No… like we say as the child experiences life that helps him to discern, that helps him towards maturity and for us we are talking about spiritual maturity. So, our day to day experience will help us to learn as to what is the right thing.
What has life taught us? Has life taught you that your decision making process has always been right? So, as we learn that, our sort of thinking is very limited, what we know, what we see, what we understand is very limited. What He knows and sees is beyond what we know. But even to accept that needs strength and confidence. When you tell a child, you put him on the table and say jump, the child jumps. You tell an older boy to do that, he’ll say, will you catch me? Now, the little child is not using his intellect that time. Father has said jump, he jumps. But the, as you become older, we lose that innocence of ours, we start using the mind, the intellect, we start thinking and in that thought process, we start seeing good, bad. Will he be able to catch me? What if I fall down? The little child doesn’t; he’s too innocent for that. That’s why Bible says “Be ye innocent as a child to enter into the gates of heaven.”
