A Comprehensive Treatise on Meditation

ស្វែងយល់ខ្លឹមសារតាំងសមាធិ

មនុស្សលោក ជាសត្វលោក ស្ថិតក្នុងកម្រិតខ្ពស់ជាងគេ មនុស្សជាផលចេញពីស្នាព្រះហស្ប៍នៃ​អង្គ​ព្រះធម្មជាតិ(ព្រះពុទ្ធ Nature)។ ក្នុងខ្លួនមនុស្ស មានកូនសោរសម្រាប់បើកយកអាថកំបាំងក្នុងអាណាចក្រ​ (Universe) និងសម្រាប់ ជួបជាមួយ (ព្រះពុទ្ធអង្គ Creator). កើតជាមនុស្សជាមហាសំណាង និងជា​សំណាងខ្ពស់ជាងគេបង្អស់។

កើតជាមនុស្ស មានសំណាងខ្ពស់ តែក៍មានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ដែរ។ មនុស្សបានឡើងដល់ កាំជណ្តើរជាន់លើគេ មនុស្សគួរតែឈានទៅរកជណ្តើរ NAM ព្រះពុទ្ធ ត្រូវដើរតាមព្រះធម៍ សម្រាប់ ធ្វើដំណើរទៅឋាន ទេវតា ។ បើសិនជាគេខកខានក្នុងដំណើរការខាងលើ គឺគេធ្លាក់ចុះ និងត្រូវទទួលកម្មតាម គណនីកម្ម តាមចំណង់ និងតាមការចូលចិត្ត(inclination) របស់ខ្លួន គេត្រូវតែរែកពុន កិច្ចការក្នុងលោក ដែល​ពេញដោយការផ្លាស់ប្តូរមួយនេះ គេត្រូវទៅយកកំណើតជាសត្វលោកប្លែកៗ ជាច្រើនបែបយ៉ាង។

បើយើងខកខានដើរតាមផ្លូវធម៍ កាលយើងនូវមានជីវិត យើត្រូវតែដើរតាមផ្លូវកម្មដែលយើងសាង បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ បន្ទាប់គេនឹងមានការតក់ស្លុតជាមួយសេចក្តីស្លាប់។ ការកើតជាមនុស្សមានគោលបំណង មានសកម្មភាព ក្នុងការនាំព្រលឹងទៅកាន់ឋានកំណើត ជាទីដែលព្រលឹងចុះមក។ បែបនេះ ព្រលឹងត្រូវបាន រំដោះជារហូត ចេញពីកងចក្រនៃការវិលកើតវិលស្លាប់។

ទេវតា (Creator Himself) សណ្ឋិតក្នុងខ្លួនយើង​ និងក្នុងគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ដែល ទេវតា បង្កើតឡើង គ្រប់ភព គ្រប់ឋាន និងគ្រប់វិញ្ញាណ។ កាលណាព្រលឹងឡើងកាន់តែខ្ពស់ទៅៗ នោះ អាឋកំបាំងនានាក៍កាន់ តែបកស្រាយច្បាស់ទៅៗ សំណួរហេតុអ្វី បែបណា ក៍ត្រូវបានឆ្លើយច្បាស់លាស់ឡើងដែរ។ ពិភពលោក​នេះ មានដំណើរការតែតាមលំនាំចិត្តចង់បានតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកណាគេបានសិក្សា​ អ្នកណាគេបានដឹងពីចិត្តនោះ គេនឹងមានការយល់ដឹង ពីពិភលោកនេះកាន់តែច្បាស់លាស់ថែមទៀត។ ក្នុងរូបកាយមនុស្សយើង ចំនុចភ្នែកកណ្តាល ជាចំនុចប្រសព្វ សំខាន់ សម្រាប់បញ្ចប់កិច្ចការ និងជាកន្លែងសម្រាប់ចាប់ផ្តើមកិច្ចការថ្មីផ្សេងទៀត។ មនុស្សលោក អាចឡើងដល់ភ្នែកកណ្តាល និងអាចធ្លាក់ចុះពីភ្នែកកណ្តាល។

ជាដំបូងយើងត្រូវតែកំណត់ឲ្យច្បាស់ និងដឹងពីវិសាលភាពនៃបញ្ហា ដែលជាការប៉ងប្រាថ្នារបស់ចិត្ត នេះគឺជាបញ្ហា។ ព្រលឹងគឺជាធាតុសំខាន់នៃព្រះពុទ្ធ ​(Nam) ព្រលឹង មានចេតនា ចង់ទៅប្រភពដើមវិញ ដែលជាឋានទេវតា (Source) ដែលជា ឋានកំណើត(Origin)។ ទោះជាបែបនេះក្តី ព្រលឹងត្រូវបានទាញចុះ ក្រោមដោយការទាក់ទាញចិត្ត ដោយការប៉ងប្រាថ្នារបស់ចិត្ត គឺដូចជាបាល់ឡុងដែលសប់ខ្យល់ពេញ វា​ត្រូវធ្លាក់ចុះក្រោមវិញ ដោយសារគេទាញខ្សែ។

យើងមិនអាចគ្រប់គ្រងចិត្តដោយការប្រើបញ្ញាបានឡើយ។ ចិត្តអាចស្ងប់បានមានតែពេល ទាញ​ចូល​​មកខាងក្នុងខ្លួន និងរុញទៅភាគខាងលើ ដោយការធ្វើស៊ីមរាន្ត(Simran)ដែលជាវិធីប្រមូល​អារម្មណ៍ ឆ្ពោះទៅភ្នែកកណ្តាល។​ កាលណាគេធ្វើដូច្នេះបានសម្រេច គេអាចជួបជាមួយ ព្រះពុទ្ធ Shabd គេអាចស្តាប់ឭសម្លេងពុទ្ធដីកាជាមុនបានដែរ តែដំណាក់កាលមួយនេះ មិនទាន់បានសម្រេចដោយសារតែអារម្មណ៍ស្ថិតនៅតែក្នុងរូបកាយមនុស្ស។ ព្រះធម៍ទាក់ទាញចិត្តខ្លាំងណាស់ ចិត្តបានជួបព្រះធម៍ មិនចង់ មានការសប្បាយណាផ្សេងទេ។ ចូលដល់ដំណាក់កាលមួយនេះ គេត្រូវតែបង្កើនការប្រតិបត្តិធម៍ និង​បញ្ជៀសខ្លួនគេ ចេញពីការសប្បាយនៅខាងក្រៅ ប្រឹងធ្វើបានល្អតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ យើងមិនអាច​ចាកចេញទៅខាងក្រៅផង ចូលមកខាងក្នុងផង ក្នុងពេលតែមួយ។

ចូរប្រឹងឲ្យបានប្រសើរបំផុត កន្លែងណាធ្វើមិនបានទុកទេវតា ជាអ្នកធ្វើ ប្រតិបត្តិ ។ ការរំដោះខ្លួនឲ្យមានសេរី-ភាព ពិតជាមានការជាប់ពាក់ព័ន្ធច្រើនណាស់ជាមួយកាលទេសៈខាងក្នុង និងខាងក្រៅ ដូច្នេះពិបាកក្នុងការ ហៅថាមាន “សេរីភាព” ណាស់។ ចូរមានចិត្តជ្រះថ្លា និងមានសេចក្តីស្រលាញ់ ជាពិសេសក្នុងពេលតាំង សមាធិ ត្រូវធ្វើឲ្យបានទៀងទាត់។

ជំហានដំបូងក្នុងការធ្វើធម៍គឺត្រូវយល់ពីគោលបំណងនៃការស្តាប់ ព្រះធម៍ ។ ព្រះធម៍ គឺសម្រាប់​នាំព្រលឹងចូលទៅខាងក្នុង ឡើងទៅខាងលើ ទៅឋានខ្ពស់ជាងគេបង្អស់។ ព្រះធម៍ មិនអាចរុញព្រលឹង ឡើងទៅលើបាន ដោយសារព្រលឹងមិនទាន់ចេញពីរាងកាយ ព្រលឹងមិនទាន់ទៅផ្តុំនូវភ្នែកកណ្តាល។ ដូច ជាក្រណាត់ដែលជាប់បន្លា វានឹងរហែក បើសិនជាទាញខ្លាំង ដោយមិនបានដោះបន្លាចេញសិនទេ ដូចគ្នា នេះដែរ គេអាចស្តាប់ឭសម្លេង ព្រះធម៍ បានលុះណាព្រលឹងត្រូវទាញទៅខាងលើ គឺចេញពីគ្រប់រន្ធញើសទាំងអស់នៃរាងកាយយើងសិន។

ដូច្នេះជំហានជាដំបូងត្រូវប្រមូលអារម្មណ៍ពីរាងកាយឡើងទៅខាងលើ ចំនុចមួយដែល ព្រះធម៍ (Sound) អាចចាប់បាន។ នេះជាជំហានដែលនិយាយអំពីការផ្ចង់អារម្មណ៍នៅភ្នែកកណ្តាល អាចធ្វើបាន បែបនេះ តែគ្រាណាដែលចិត្តស្ងប់ស្ងៀម។ មានវិធីជាច្រើនធ្វើចិត្តឲ្យស្ងប់ និងប្រមូលអារម្មណ៍ទៅភ្នែក​កណ្តាល។ តែវិធីងាយជាងគេ និង សាមញ្ញជាងគេ គឺការទន្ទេញឈ្មោះទេវតា ដូចដែលបានប្រាប់ដោយសន្តបុគ្គល ធ្វើបែបបនេះគឺពេលដែលអារម្មណ៍រយើងផ្ចង់ល្អនៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល។ ជាការពិតណាស់ គឺចិត្ត ជាអ្នកទន្ទេញពាក្យទាំងនេះ។

មិនមែនជារឿងងាយស្រួលក្នុងការយកចិត្តមកគ្រប់គ្រង ក្នុងការធ្វើចិត្តឲ្យស្ងប់ ធ្វើចិត្តឲ្យស្ងាត់។ កិច្ចការនេះ ទាមទារការប្រឹងប្រែងអត់ធ្មត់ជាច្រើនឆ្នាំ។ កាលណាការប្រមូលអារម្មណ៍បានមូល ព្រលឹងដក ចេញមកដល់ភ្នែកកណ្តាល អារម្មណ៍ត្រូវតែផ្ចង់នៅទីនេះ ដោយមានការធ្វើ Dhyan ធម៍ ជាជំនួយ នេះជា ពុទ្ធដីកា (Radiant Form of the Master)។ អារម្មណ៍ពេលនេះ ត្រូវតែយកមកដាក់នៅផ្តុំ ត្រង់​ថ្ងាស និងខាងលើភ្នែក ជាកន្លែងដែលមនុស្សទូទៅគេផ្ចង់អារម្មណ៍ ពេលណាគេត្រូវការគិត។ ទាល់តែ ពេលណាដែលអារម្មណ៍ចេញពីរាងកាយ មកផ្តុំនៅចំនុចភ្នែកកណ្តាលនោះ ទើបគេស្តាប់ឭសម្លេងជួង។

អ្នកមានអារម្មណ៍ថាស្ងប់ ថាមាន ពរ កាលណាយើងធ្វើសមាធិ អារម្មណ៍បែបនេះមានជារហូត មិន មានតែមួយរយៈពេលខ្លី។ អារម្មណ៍នេះ កើតមានកាលណាយើងប្រតិបត្តិ កាលណាយើងចំណាយពេល វេលាសម្រាប់ ព្រះធម៍ (Sound Current)។

មនុស្សខ្លះនឹកឃើញពីជាតិមុនៗ មនុស្សខ្លះស្តាប់ឮ ព្រះធម៍ ដោយស្រួល តែការស្តាប់តែមួយមុខ មិនទាន់គ្រប់គ្រាន់។ អ្នកត្រូវតែ ស្លុង (ស៊ុបចូលទៅតែមួយ)ជាមួយនឹងសម្លេងនោះទៀត។ អ្នកផ្តល់សេចក្តី ស្រលាញ់ដល់ ព្រះគ្រូ អ្នកទន្ទេញឈ្មោះទេវតា អ្នកអាចធ្វើបែបនេះបាន។ នេះជាកំលាំង ជាក្តីរីករាយ ជាពរ ដែលមានក្នុង ព្រះធម៍ គេអាចហៅបានថាជា ព្រះពុទ្ធ ក៍បាន ព្រះធម៍ ព្រះសង្ឃ ក៍បាន។ ព្រះព្រះធម៍ ក៍ មានរូបរាងពិតជា ព្រះសង្ឈ ដែរ។ នេះជាទេវតា (That) ដែលយើងទាំងអស់គ្នាស្វែងរក។

មានអ្នកស្វែងរកព្រះសច្ចៈដ៍ពិតប្រាកដ តែចំនួនតិចតួច មួយចំនួនទៀតមិនបានធ្វើតាមការណែនាំ ដែលគេចែងសម្រាប់ការធ្វើ ធម៍ទេ។ ដូច្នេះ ការប្រឹងប្រែងក្នុងការធ្វើធម៍ឲ្យបានចម្រើនទៅមុខ គឺជាគោលបំណងទីមួយរបស់យើង។ ក្រៅពីការចំណាយពេល ម៉ោងតាមធម្មតា ការចំណាយម៉ោងជំនួស ក៍ត្រូវតែធ្វើ​សម្រាប់ការចម្រើនធម៍នេះដែរ។ មិនគួរចំនាយពេលម៉ោងច្រើនពេកទៅលើកិច្ចការផែនដីទេ។ ការនេះ ត្រូវចំណាយពេលច្រើន និងកំលាំងច្រើន ជាពិសេសនូវដំណាក់កាលដំបូងៗ​។ មានគេនិយាយថាដូចជា “ផ្លូវស្រម៉ោច” ដែលវាប្រឹងជញ្ជូនគ្រាប់ស្ករ ស ម្តងមួយគ្រាប់ៗចេញពីគំនរដីខ្សាច់។​ ព្រះធម៍ មាននូវគ្រប់ទី គ្រប់កន្លែង កាលណាយើងជួបជាមួយ ព្រះធម៍ នេះ (It) នៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល កាលណាអារម្មណ៍យើង​ឡើង​មូល ពេលនោះយើងអាចញែកគ្នារវាង ថាមពលធម្មតា ជាមួយនឹង ថាមពលព្រះធម៍ គឺដូចជាសត្វ​ស្រម៉ោច​ដែល​ញែកស្ករ ស ចេញពីដីខ្សាច់។

ជារឿងធម្មតាដែលមនុស្សម្នាក់មានអារម្មណ៍ថាឈីចាប់ពេលដែលព្រលឹងគេដកចេញជាលើដំបូង ពីរាងកាយផ្នែកខាងក្រោម ក្រោយពីឈីចាប់ គេទៅជាស្ពឹកបន្ទាប់មក អារម្មណ៍បែបនេះទៅជាធម្មតាវិញ កាលណាគេដឹងពីរឿងនេះ កិច្ចការក៍កាន់តែងាយស្រួលជាងមុន។ សម្ពាធ ឧបសគ្គ និងការពិបាកក្នុងការ ដកដង្ហើម ការចុករោយ និងអ្វីផ្សេងៗទៀតរលាយបាត់អស់ កាលណាគេប្រតិបត្តិការតាំងសមាធិ។

ចិត្តយល់ច្រឡំ និង បញ្ញា មិនមែនកើតចេញមកពីការតាំងសមាធិ។ ការនេះអាចកើតចេញមកពី ការដែលចិត្តចេញក្រៅពេលគេធ្វើភាវនាធម៍(Repetition) កើតចេញមកពីការព្រួយបារម្ភរឿងលោកិយ និង ការពិបាកនានា។ មិនមែនជាបញ្ហាបង្ករដោយការភាវនាធម៍ តែជាបញ្ហាបង្ករដោយការយល់ច្រឡំនៃ បញ្ញា​ដែលគិតរឿងខាងក្រៅខ្លួន។ គេត្រូវតែធ្វើអារម្មណ៍ស្ងប់ អារម្មណ៍មានសន្តិភាព​ គ្រប់ពេលវេលា និង ស្ងប់អំឡុងពេលតាំងសមាធិ។ ការទប់ទល់បញ្ហាគឺជារឿងពិបាក តែយើងនូវតែកើតមកសម្រាប់ប្រយុទ្ធលើ ពិភពលោកនេះ យើងត្រូវមានមោទនភាពក្នុងការរក្សាបេះដូងកុំឲ្យបាត់បង់។ គ្មានវិធីណាផ្សេង ក្រៅតែពី ការប្រយុទ្ធ។ ពេលកំពុងនៅមានជីវិត ត្រូវប្រយុទ្ធប្រឆាំងការមួយការពិបាកនានាខាងក្រៅ សាវគ្គត្រូវតែ ប្រយុទ្ធជាមួយចិត្ត និងត្រូវតែគ្រប់គ្រងចិត្តឲ្យស្ងប់ស្ងាត់។

ជាច្បាប់ កាលណាយើងប្រឹងយកចិត្តទុកដាក់ កាលណាយើងព្រួយបារម្ភ នោះការប្រមូលអារម្មណ៍យើងមានការពិបាក គឹពេលនោះអារម្មណ៍មកផ្តុំនូវបេះដូង ជាជាងឡើងមកខាងលើសំដៅទៅ ភ្នែកកណ្តាល។ យើងត្រូវដើរតាមជំហានឲ្យត្រឹមត្រូវដើម្បីគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍ កាលណាយើងធ្វើបានល្អ យើងលែងមានការព្រួយបារម្ភទៀត។ យើងត្រូវតែទុកភារកិច្ចក្រៅពីនេះសម្រាប់ព្រះគ្រូ ជាអ្នកគិត។

ត្រូវអង្គុយតាំងសមាធិឲ្យបានល្អ កុំគិត កុំខ្វល់ ចាប់ផ្តើមដំបូងត្រូវភាវនាសូត្រឈ្មោះ ព្រះធម៍ ទាំងប្រាំ ផ្ចង់អារម្មណ៍ឲ្យបានល្អនូវភ្នែកកណ្តាល កុំមានអ្វីរសេមរសាមក្នុងចិត្ត កុំមានចិត្តគិតចេញទៅក្រៅ ឬកុំគិតថាការធ្វើធម៍នេះបានចម្រើនឬក៍យ៉ាងណា។ កាលណា​ យើងបំពេញកិច្ចការនេះចប់​ពេលណាមួយ យើងក៍អាចប្រមូលអារម្មណ៍គិតពីរឿងក្នុងលោកិយបានដូចគ្នាដែរ។ ការគិតក្នុងចិត្តថានឹងមានរឿងអ្វីកើត​ឡើង គឺធ្វើឲ្យយើងទៅជាព្រួយ ទៅជាធ្លាក់ទឹកចិត្តទៅវិញ។

ពេលណាអារម្មណ៍មូល សម្លេង ព្រះធម៍ នឹងកើតមានដោយឯកឯង។ ដំណើរការសម្រាប់ ព្រះធម៍ នេះគឺនាំព្រលឹងឡើងទៅផ្នែកខាងលើនៃបេះដូង ប្រយោជន៍សម្រាប់ភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងឋានដែល ខ្ពស់ជាងនេះ។ ព្រះធម៍ មិនអាចនាំព្រលឹងឡើងទៅខាងលើបានទេ ទាល់តែអារម្មណ៍ត្រូវបាន ដកចេញពីរាងកាយទាំងស្រុងដោយការទន្ទេញធម៍សិន ដូចជាដែកឆក់ មិនអាចឆក់ស្រូបដុំដែកដែលស្ថិត​នៅឆ្ងាយផុតពីរង្វង់ស្រូបរបស់វាបានឡើយ។ នេះជាដំណើរការនៃការធ្វើស៊ីមរាន្ត -ក្នុងការធ្វើឲ្យចិត្តស្ងប់ និង​​ក្នុងការធ្វើអារម្មណ៍ឲ្យមូលល្អ។ ការទន្ទេញធម៍ត្រូវធ្វើពេលអារម្មណ៍មូលនៅភ្នែកកណ្តាល។ សម្រាប់ ការចាប់ផ្តើមស្តាប់ ព្រះធម៍ ដែលហៅថាជាការធ្វើដើម្បី ស៊ីមរាន្ត គឺដូចជាការដែលគេដាក់រទេះ នៅមុខ​កូនសេះដូច្នេះដែរ។

ការធ្វើធម៍ចាប់ផ្តើមចេញពីម្រាមជើង ទៅជើង នឹងចប់នៅត្រង់ក្បាល។ យើងឡើងទៅដល់ ភ្នែក​តាមរយៈការធ្វើស៊ីមរាន្ត។​ ចាប់ពីចំនុចភ្នែកនេះទៅ យើងធ្វើដំណើរសំដៅទៅឋានទីប្រាំ ជាចំនុច ខ្ពស់នៃ​ក្បាល​របស់យើង ដោយមានជំនួយពីព្រះធម៍។ ដូច្នេះយើងមិនអាចចាប់ផ្តើមជាមួយ ព្រះធម៍ គ្រា​ដែល​អារម្មណ៍យើងកំពុងស្ថិតនៅផ្នែកទាប នៃរាងកាយមនុស្សឡើយ ជាចំនុចទាបជាងភ្នែកកណ្តាល។

វិធីនេះគឺវិធីធម្មជាតិ ជាវិធីដំណើរការយឺតៗ។ វិធីនេះទាមទារពេលអនុវត្តន៍ជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីធ្វើចិត្ត ឲ្យស្ងប់ ធ្វើចិត្តឲ្យស៊ាំ ដោយសារចិត្តមានទំលាប់រាប់ជាតិមកហើយក្នុងការងឿងឆ្ងល់។ ស៊ីមរាន្តនឹងដើរតួរ ដូចជាបង្ហៀរសេះដែលគេដាក់ជាប់ជានិច្ចទៅនឹងមាត់កូនសេះដែរ។ ដូច្នេះ ការចំណាយពេលភាវនាធម៍​ត្រូវធ្វើ​ឡើង គួរ​តែកុំខាតបង់ពេលវេលា។

អ្នកមិនត្រូវគិតរឿងការដកដង្ហើម ឬ បួងសួងរឿងអ្វីមួយ ពេលដែលកំពុងធ្វើស៊ីមរាន្ត គឺធ្វើដូចជា យើងមិនដកដង្ហើមពេលកំពុងអានសៀវភៅដូច្នោះដែរ។ ការដកដង្ហើមវាអាស្រ័យលើយើង យើងក៍មិន​ចាំបាច់យកចិត្តទុកដាក់ដែរ។

មានរូបភាព មានសញ្ញាមួយចំនួនលេចឡើង កាលណាទ្វារចាប់ផ្តើមបើក។​ ជាលទ្ធផលគឺអ្នកធ្វើ​ធម៍ បោះបង់ចោលការភាវនាធម៍ រួចចាប់អារម្មណ៍ជាមួយរូបភាព ឬ សញ្ញាទាំងនោះវិញ។ នេះជាកំហុស។ កាលណាមានសញ្ញា ឬ រូបភាពណាមួយលេចឡើង​ គេមិនត្រូវឈប់ភាវនាធម៍ ក៍មិនត្រូវចាកចេញពីចំណុច ភ្នែកកណ្តាលដែរ។ មានតែពេលអារម្មណ៍យើងមូលល្អ ទើបអ្នកអាចអង្គុយនៅភ្នែកកណ្តាលបាន។ ការ​មើល​ពីចំនុចរីកចម្រើន គឺគេមើលលើការស្ពឹកស្រពន់នៃរាងកាយ និងការឃើញថា គេបានដកអារម្មណ៍ វិញ្ញាណទាំងស្រុងចេញពីរាងកាយ។

ចូរកុំមានការភ័យខ្លាច ចូរកុំមានការបារម្ភពីផ្ទៃមុខ​ ​មុខមើលទៅអាក្រក់ មុខមើលទៅដូចជាមានជំងឺ ពេលដែលអ្នកមើលឃើញនោះ​ ព្រោះថាអ្នកត្រូវធ្វើការភាវនាធម៍ដោយសេចក្តីស្រលាញ់ ព្រះធម៍ និង​ដោយការជឿទុកចិត្ត ព្រមទាំងរំលឹកថាខ្លួនអ្នកមាន ព្រះធម៍ នៃពុទ្ធគ្រូតាមជួយការពារអ្នកជានិច្ច។ រូប រាងអាក្រក់អាចមកពីមានអាយុចាស់ពេក អាចមកពីការមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាយូរពេល អាចមកពីការ រួមបញ្ចូលគ្នាយូរ តែថាមពលបិសាចទាំងនោះគ្មានប្រសិទ្ធិភាពទេ កាលណាយើងមាន ព្រះធម៍ តាមជួយ ការពារយើង។ កំលាំងបិសាចទាំងនោះនឹងរលាយបាត់ទៅវិញដោយឯកឯង។

គ្មានអ្វីជាការស្មុកស្មាញ មិនចាំបាច់មានការខិតខំដើម្បីមើលឃើញ ដើម្បីស្តាប់ឮអ្វីមួយឡើយ។ កាលណាអារម្មណ៍យើងកាន់តែមូលទៅៗ កាលណាវិញ្ញាណយើងឡើងទៅខាងលើ​ ពេលនោះ ព្រះធម៍ កាន់តែឮច្បាស់ឡើងៗ។​ គ្រាដំបូង គឺជាដំណាក់កាលប្រមូលអារម្មណ៍ដកចេញរាងកាយ។

អារម្មណ៍ចេះតែគិត ជីពចរឡើងមកដល់ថ្ងាស ភ្លាមៗយើងឮសូរសម្លេង ឬ រាងកាយយើងឡើងញ័រ ចូរកុំមានការព្រួយបារម្ភ​ ទាំងអស់នេះនឹងបាត់ទៅវិញដោយស្វ័យប្រវត្តិកាលណាយើងធ្វើធម៍ អ្វីដែលអ្នក អាចធ្វើបានគឺមានតែមួយមុខគត់ គឺកុំបង្ខំ តែសូមធ្វើការភាវនាធម៍ដោយស្ងាត់ស្ងៀម​ និងដោយជ្រះថ្លា។ កុំ គិតថាចាំបាច់ទៅឲ្យដល់ភ្នែកកណ្តាលពិតប្រាកដ។ ទាំងនេះវាគ្រាន់តែជាការរំខានដល់ការតាំងអារម្មណ៍ របស់អ្នក។ កាលណាការតាំងអារម្មណ៍របស់យើងបានមូលសព្វគ្រប់ ពេលនោះយើងនឹងឃើញថាភ្នែកទីបី បើកឡើងដោយស្វ័យប្រវត្តិ។ ព្រលឹងនឹងរកឃើញផ្លូវរបស់វា។

ពេលធ្វើស៊ីមរាន្ត នោះសំនួរ បញ្ហានានាគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ នឹងចេញមកយីយាបង្ខំយើងដែលជា​សារជាតិនៃចិត្ត។ ចូរជម្រះចោលអស់អ្វីដែលជាក្តីសៅហ្មងរំខានដល់ការភាវនាធម៍។ ពេលណាអ្នកធ្វើបែប នេះបាន អ្នកទទួលបានផលល្អ ការធ្វើធម៍របស់អ្នកកាន់តែងាយស្រួលឡើងៗ បើមិនដូច្នេះទេ អ្នកប្រហែល ជាមិនបានស្គាល់អ្វីជាជោគជ័យឡើយ។

ដូចដែលយើងបានដឹង សមាធិគឺជាដំណើរការផ្នែកខួរក្បាលទាំងស្រុង ការអង្គុយសមាធិតាមបែប បុរាណជួយបានតែតិចតួច ដែលសឹងតែមិនចាំបាច់យកមកអនុវត្តន៍។ បើសិនជារាងកាយយើងអង្គុយមិន ស៊ុប ឬសុខភាពខ្សោយ នោះអារម្មណ៍យើងគិតបញ្ហាដៃជើង​ ដូច្នេះជាប្រការល្អ យើងត្រូវអង្គុយឲ្យបាន ល្អ (ស៊ុប) ងាយស្រួលជាងមុន និងត្រូវតាំងអារម្មណ៍នៅភ្នែកកណ្តាល។

យើងត្រូវតែតម្លើងគោលដៅរបស់យើងជាជំហានៗ ធ្វើបែបនេះ យើងអាចអង្គុយតាំងសមាធិម្តង ២ម៉ោងកន្លះតែម្តង។ ការតំឡើងនេះមិនត្រូវបង្ខំប្រញាប់ប្រញាល់។ អ្វីដែលយើងគួរពង្រឹង គឺគួរតែជា លទ្ធផល​ ជាជាងលើការតម្លើងម៉ោងធ្វើសមាធិ។

កាលណាយើងអង្គុយភាវនាធម៍ យើងគួរអង្គុយតែមួយម៉ូដកុំមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងរយៈពេលពីរម៉ោង ធ្វើដូចគ្នាដែរពេលទន្ទេញឈ្មោះទេវតា ទាំងប្រាំ គឺអារម្មណ៍ត្រូវតែដាក់នៅភ្នែកកណ្តាល។ ចូរយក ចិត្តទុក​ដាក់​កុំឲ្យចិត្តចាកចេញទៅក្រៅកន្លែងណាផ្សេង។ បើអ្នកចេះតែបន្តបែបនេះតទៅ ពេលណាមួយ លទ្ធផល​នឹងមានកំណើន ចិត្ត និងព្រលឹង នឹងអាចចាកចេញពីផ្នែកទាបខាងក្រោមនៃរាងកាយ ហើយទៅ ប្រមូល​ផ្តុំនៅភ្នែកកណ្តាល។ ទាំងដៃ​ ទាំងជើង របស់អ្នក ហាក់ដូចជាស្ពឹកស្រពន់។ កាលណាមានអាការៈ បែប​នេះ អ្នកគួរតែពេញចិត្តថាការភាវនាធម៍របស់អ្នកដើរតាមផ្លូវត្រូវ។ ពេលអ្នកអង្គុយតាំងអារម្មណ៍ចូរ កុំមាន​ការ​ផ្លាស់ប្តូររបៀបអង្គុយ។ ចូរប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យចិត្តគិតទៅលើរឿងអ្វីផ្សេង។ ត្រូវតែគ្រប់គ្រងចិត្តឲ្យ​ភាវនាធម៍។ បែបនេះ គឺអារម្មណ៍អ្នកបន្តិចម្តងៗដកចេញពីរាងកាយ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថាមិនដឹងខ្លួន អារម្មណ៍​អ្នកនឹងចូលមកខាងក្នុងដោយស្វ័យប្រវត្តិ ចិត្តរបស់អ្នកនឹងភាវនាធម៍ជាមួយស៊ីមរាន្ត។

មានវិធីពីរយ៉ាង៖ ទីមួយគឺផ្លូវចិត្ត និងទីពីរគឺផ្លូវព្រះធម៍។ តាមផ្លូវរបស់ចិត្ត ព្រលឹងចុះមកភាគ ខាងក្រោមភ្នែកកណ្តាល និងប្រឡូកជាមួយពិភពលោកតាមរយៈចិត្ត តាមរយៈវិញ្ញាណ។ ផ្លូវព្រះធម៍ (ផ្លូវព្រះពុទ្ធ)គឺព្រលឹងឡើងទៅភាគខាងលើនៃភ្នែកកណ្តាល បន្ទាប់ពីវាបានបំបែកខ្លួនចេញពីចិត្ត និងចេញ ពីវិញ្ញាណ រួចទៅប្រមូលផ្តុំកំលាំងនៅចំនុចសំខាន់មួយ ក្រោយមកទៀត ជួបជាមួយព្រះធម៍(The Sound Current)។

កាលដែលអារម្មណ៍ផ្តុំមូលល្អ ឬ ជិតមូល គឺអ្នកមានឪកាសក្នុងការធ្វើឲ្យអារម្មណ៍កាន់តែមូល ការ ដេកក៍ត្រូវកាត់បន្ថយដោយមិនចាំបាច់ខំ ។ គ្រាដែលអារម្មណ៍ទៅផ្តុំនៅភ្នែកកណ្តាល ដោយមិនបង្ខំ គឺតាម ដំណើរធម្មតា គេគ្មានងងុយដេក គេក៍គ្មានការហត់នឿយ។

អ្វីៗមិនជាមានបញ្ហាដូចដែលយើងធ្លាប់គិត មានតែចិត្តរបស់យើងដែលជាសត្រូវអាក្រក់ជាងគេ តែ ពេលណាយើងបានដោះស្រាយ ពេលណាយើងយល់ពីចិត្ត កាលណាយើងមានវិន័យត្រឹមត្រូវចិត្តវាក៍អាច ក្លាយទៅជាមិត្តដ៍ល្អ ទៅជាអ្នកជួយយើងដ៍ចំណាន។ យើងគិតពីរឿងល្អគឺមានការជួយយើងច្រើនបើយើង​គ្រប់គ្រងបានដោយវាជួយយើងក្នុងការធ្វើស៊ីមរាន្ត។ ចិត្តមានកំលាំងខ្លាំងក្លា មានប្រសិទ្ធិភាពទៅបានតែ​គ្រាណាដែលអ្នកធ្វើធម៍មានពេលគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរារាំងកុំឲ្យចិត្តគិត និងយកចិត្តទុកដាក់អ្វីជាអវិជ្ជមាន។

ស៊ីមរាន្ត ចាត់ទុកដូចជាគ្រឹះ គ្រឹះត្រូវតែរឹងមាំ។ គ្រឹះមានប្រយោជន៍ ពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់ មិនមានប្រយោជន៍សម្រាប់តែការធ្វើធម៍(ផ្លូវពុទ្ធិចក្រ) តែក៍មានប្រយោជន៍សម្រាប់ ផ្លូវអាណាចក្រ ដែរ។ បើសិនជាគេគិតទៅរឿងផ្សេងៗច្រើន គេពិបាកនឹងរកឃើញមានការរីកចម្រើនត្រឹមត្រូវ ខ្លាំងក្លា ទៀងទាត់ និងអារម្មណ៍មូល។ យើងអាចធ្វើស៊ីមរាន្តនៅពេលថ្ងៃ ឬ ពេលណាមួយ ដែលសមសម្របសម្រាប់ខ្លួន​អ្នក​បានដែរ បើសិនជាអ្នកគិតថា ពេលមុនថ្ងៃរៈមិនល្អសម្រាប់ខ្លួនយើង។

វិញ្ញាណរបស់យើងរត់ពេញរាងកាយ ចុះក្រោមរហូតល់ម្រាមជើង វិញ្ញាណនេះមានជាប់ទាក់ទង ខ្លាំងណាស់ជាមួយនឹងរូបកាយយើង។ ការញែកដាច់ពីគ្នាក្នុងរាងកាយមនុស្ស ជាធម្មតានាំគេឲ្យមានការ ឈីចាប់ តែការឈីចាប់នេះ​ទៅជាធម្មតា ទៅជាស្រួលវិញពេលណាយើងធ្វើធម៍(តាំងសីល)។​បន្ទាប់គឺអ្នក ឆ្លងកាត់ពីទ្វារមរណៈ ទៅទ្វារពន្លឺ ទៅដល់ឋានដែលពោរពេញដោយធម៍អារ្យ។ ពេលនេះអ្នកគួរតែរែកពុន ការឈីចាប់ តាមដំណាក់កាលៗ រហូតដល់ពេលស្លាប់​ ជាពេលដែលវិញ្ញាណទាំងអស់ហោះចេញពីរាង កាយ ពេលនោះការឈីចាប់គឺមានជៀសមិនផុត( pain is inevitable)។

មានតែធ្វើតាមដំណាក់កាលៗ ទើបគេអាចធ្វើចិត្តឲ្យស្ងប់បាន ចិត្តមានសារជាតិមួយគឺចេញទៅ​ខាងក្រៅ។ ចិត្តចង់តែចេញមកខាងក្រៅ ពេលដែលយើងតាំងសមាធិ​ដោយសារវាមានទំលាប់​ អស់ជា​យូរ​មកហើយ។ ស៊ីមរាន្តគឺជាស្រាថ្នាំសម្រាប់ទប់ករណីនេះ។ ចូរភាវនាធម៍ឲ្យជាប់ ដូច្នេះការលំបាកនានានឹង ដោះស្រាយរួចផង នឹងនាំអ្នកទៅកាន់ភ្នែកកណ្តាលផង។ ជើងពិតប្រាកដរបស់ព្រះគ្រូគឺនៅក្នុងខ្លួនអ្នក ចំនុចនេះ គួរតែជាចំនុចដែលគ្រប់សាវគ្គត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ គួរតែជាអ្វីដែលយើងចង់បានបំផុតដើម្បីបាន ទៅដល់ជើងព្រះគ្រូដែលកំពុងនៅក្នុងខ្លួនយើង។ សេចក្តីស្រលាញ់ និងការគោរពបូជា គឺជាជំនួយយ៉ាងល្អ ក្នុងការសម្រេចបាននូវអ្វីដែលយើងចង់បានបំផុត យើងកាន់តែបូជាពេលវេលាក្នុងការធ្វើសមាធិ យើងក៍​កាន់តែបានចូលមកខាងក្នុងខ្លួន​​ ហើយើងក៍កាន់តែមានសេចក្តីស្រលាញ់ដែរ។

ភាគច្រើន យើងស្វែងរកព្រះអរិយសច្ចៈ(Truth) តែយើងមិនអាចស្វែងរកព្រះសច្ចៈឃើញនៅខាង ក្រៅខ្លួន អ្នកត្រូវតែស្វែងរកព្រះសច្ចៈនៅខាងក្នុងខ្លួនអ្នកផ្ទាល់ កាលណាអ្នករកឃើញព្រះសច្ចៈ ខាងក្នុង​ខ្លួន អ្នកក៍នឹងឃើញព្រះសច្ចៈនៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់។ យើងបានទទួលការណែនាំអំពីវិទ្យាសាស្រ្ត និង ទទួលបានការពន្យល់អំពីបច្ចេកទេសចូលទៅ ”ខាងក្នុងខ្លួន” រួចហើយ បន្ទាប់អ្នកធ្វើការអនុវត្តន៍នូវបច្ចេក ទេសនេះដោយការព្យាយាមបំផុតនោះ អ្នកនឹងឃើញមានការចម្រើនឡើងក្នុងការធ្វើធម៍ និងក្លាយអ្នក ដែលគ្មានសត្រូវលើលោកនេះ។ ការចម្រើនធម៍នេះ គឺមើលទៅលើការដកអារម្មណ៍ចេញពីរាងកាយ ការ ដែលរាងកាយទៅជាស្ពឹក ដោយសារតែការដកវិញ្ញាណចេញ(ភ្លឹក)។ ការធ្វើបែបនេះដើម្បីជំនៈលើការយក ចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងកំប៉ិកកំប៉ិកលើផែនដី​ នឹងដើម្បីឲ្យការធ្វើធម៍បានចម្រើនឡើង។

កុំមានភាពខ្ជិលស្ពឹកស្រពន់ ខ្លាច ឬ ទន់ខ្សោយ តែត្រូវមានភាពកក់ក្តៅ នឹងត្រូវមានអារម្មណ៍នឹងន ខ្លាំងក្លា ដោយមានការការពារពីព្រះគ្រូ។ ព្រះគ្រូនៅជាមួយយើងជានិច្ច ព្រះគ្រូយករូបកាយជាមនុស្សទេព និង ជា ព្រះធម៍ ព្រះគ្រូ កំពុងតែសំលឹងមើលមកអ្នក។​ ចូរកុំមានការអស់សង្ឈឹម។ បែរទៅគិតពីពីព្រះគ្រូ វិញពេលណាអ្នកជួបការលំបាក ជួបបញ្ហាដោះស្រាយមិនចេញ។ ចូរយើងបែរទៅគិតថា ការដុតកម្មាចោល ធ្វើឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ កម្មាកាន់តែស្រាលទៅៗ ការយល់បែបនេះ គេអាចដោះស្រាយ និងអាច ប្រឈមមុខជាមួយការលំបាកនានាក្នុងជីវិតរស់នៅ។

 ព្រះគ្រូមានជីវិតជាអមតៈ។ ព្រះគ្រូគឺជា ព្រះធម៍ (He is Energy). ព្រះគ្រូគឺជា ព្រះធម៍ ហើយព្រះគ្រូ កំពុងតាមសម្លឹងមើលអ្នកជារហូតតទៅ៕

A Comprehensive Treatise on Mediation

and is entirely based on the writings of Sardar Bahadur Jagat Singh Ji

Man is the top of all creation, the perfect handwork of Nature in all respects. He contains within himself the key to unlock the mystery of the Universe and to contact the Creator. It is the greatest and the highest good fortune of any sentient being to be born in the form of man.

But his responsibilities are also correspondingly great. Having come up to the top of the evolutionary ladder, he should now step onto the ladder of NAM and tread the spiritual path that will ultimately lead him to the divine home whence he came. IF he fails to do so, he slides down and according to his karmas, his desires and inclinations, he will have to sojourn in this world of change and go through the various forms of creation.

If, during our lifetime, we travel the path which we have to traverse after death, then death loses its terror for us. It is the object and goal of human life to take the-soul to the region whence it originally descended. Thus the soul is forever liberated from the cycle of births and deaths.

The Creator Himself is within us, including all that He has created in the material, astral, mental and spiritual regions. As the spirit is drawn up higher and higher the mystery will be clearer, and the how and why of things also will be clearer more understandable. This world is only a projection of the mental world, And whoever has studied and explored the mental world automatically knows infinitely better this world too. In the human body, the eye center is the spot which represents the end of one course and the beginning of another. Man may go up or he may slide down.

 The Creator Himself is within us, including all that He has created in the material, astral, mental and spiritual regions. As the spirit is drawn up higher and higher the mystery will be clearer, and the how and why of things also will be clearer more understandable. This world is only a projection of the mental world, And whoever has studied and explored the mental world automatically knows infinitely better this world too. In the human body, the eye center is the spot which represents the end of one course and the beginning of another. Man may go up or he may slide down.

We must first realize the nature and significance of the real problem it is the temptations of the mind. This is the problem. Soul is of the essence of Nam and naturally feels a strong attraction towards its Source, its Origin. However, it is held down by the attractions and temptations of the mind, like a gas-filled balloon, which is moored to the ground by strings. 

 We cannot conquer the mind by intellectual reasoning. It can be stilled only by drawing the attention inwards and upwards by means of Sirman, which collects all the attention currents at the eye center. When this course is complete, one is able to contact the Shabd. One can hear the Shabd earlier also, but at that stage

it does not pull because our consciousness has identified itself with the body. The mind finds the Shabd so attractive and delightful that it does not crave other pleasures. Till this state is reached, one should increase the practice and wean himself away from outward pleasures as far as possible. We cannot go out and go in at the same time.

Do your best and leave the rest to God. We are hedged in our so-called free will that is so much conditioned by both the outside circumstances as well as our inner reflexes, that it .can hardly be called 'free'. Faith and love make things easy, especially when they are supported by regular meditation

The first step towards spiritual practice is to understand the object of hearing the Shabd. The function of Shabd is to lift the soul upwards and inwards, to the higher planes. Bur the Shabd is unable to lift the soul as long as it is not withdrawn from the entire body and collected at the eye focus. Just as a fine piece of cloth, which is en tangled in a thorny bush, is torn to shreds if one tries to pull it up forcibly without first disengaging it from each thorn, similarly the Shabd even though maybe audible, would not lift the soul up as long as it is permeating every pore of the body.

Therefore, the first step is to withdraw the attention currents from the body up to the point where the Sound can lift it up. This is brought about by concentration of the attention at the eye center, which is possible only when the mind becomes motionless. There are various methods for making the mind motionless and for collecting the attention currents at the eye focus. But the simplest and the easiest of them all is the repetition of the holy names as prescribed by the Saints, while the attention is fixed between the eyes. In fact, it is the mind that does the repetition.

It is not an easy matter to bring the mind under control and to make it tranquil and motionless. It requires years of patient labor. When concentration is complete and the soul currents have been withdrawn up to eye center, the attention should be kept up there with the help of Dhyan, which is contemplation on the Radiant Form of the Master. The attention currents should be collected into the forehead and above the eyes, where one ordinarily keeps the attention when thinking. The bell sound does not lift the soul until the attention currents from the entire body have been collected at the eye focus.

As you proceed with your meditation, you will feel peace and bliss, but is should be a lasting and not a momentary feeling. This will corne when you have practiced and devoted considerable time to the Sound Current.

Impressions of past lives, enable some people to hear the Sound easily, bur" to hear alone is not enough. You must be one with it. Your love for the Master and the repetition of the holy names enables you to do this. There is power, happiness and bliss in Nam, also called the Word, Shabd or the Sound. And the real form of the Master is also Shabd. It is That which we all seek.

There are very few real seekers after Truth, and fewer still who can conform to the restrictions prescribed for spiritual progress. Therefore, working hard for your own spiritual progress should be your primary object. Besides the regular time, almost the whole of your spare time and attention should be given to that end. Much time should not be wasted on worldly affairs. However, it is a long and weary way, especially in its initial stages. It has been described as "the way of the ant," which slowly and laboriously selects the grains of sugar from the grains of sand with which it is mixed. The Shabd pervades everywhere, and when you are fully in contact with the It at the eye center, and the concentration is complete, then you are able to separate the vital power from the material, just as the ant separates the sugar from the sand.

It is natural that one should feel some pain when the soul current is first withdrawn sufficiently to cause the lower body to become painful and then numb. But once this has been overcome by determination, the task becomes comparatively easier. The pressure, the strain, the difficulty in breathing, the facial spasm, is all indications of a struggle that will disappear with practice

The confusion of mind and intellect is not the result of meditation. It is possible that the mind goes out during Repetition, and on account of worldly worries: and difficulties, it does not stick to Repetition but confuses the intellect by generating external thoughts. It should be kept quiet and peaceful at all times, at least during meditation. The struggle is indeed very hard; still we are born for struggle in this world, and it is brave not to lose heart. There is no other way out. While living and struggling with the difficulties of this external world, a disciple has to fight with his mind and bring it under control by making it motionless.

As a rule, concentration becomes difficult when we have cares and worries, for then the attention sticks to the heart center instead of rising up to the eye center. We should take the right steps to meet the situation, so far as it lies in our power, and then worry no more. We should leave the rest to be worked out as the Master thinks fit.

When you sit for your meditation firmly banish all cares and anxieties for the time being at least, and start the repetition of the five Name while holding the attention at the eye center, with no other thought in your mind -not even the thought of going up or of measuring your progress. When you have done this for some time, it will enable you to concentrate on your worldly work too. It is the thought of what might possibly happen that preys upon the mind and makes you feel so distressed and depressed.

When the concentration. is complete, the Sound will come of itself. The function of the Sound Current is to lift the soul towards the top of the head, in order to establish connection with the higher planes. The Sound cannot pull the Soul up unless the attention has been withdrawn from the entire body by mans of repetition, just as a magnet cannot attract a piece of iron which is lying beyond its magnetic field. It is the function of Simran -to bring about the stillness and concentration of the mind. Repetition should be performed while the attention is fi: ed at the eye center. To begin with listening to the Sound, at the sacrifice of Simran, is putting the cart before the horse.

Our spiritual journey begins from the toes of the feet and ends at the crown of the head. We come up to the eyes via Simran. From there we travel to the fifth stage, at the top of the head, with the help of the Sound Current. Therefore, we cannot start with the Sound Current as long as our attention is held in the lower portion of the body, below the eye center.

This method is natural, though very slow. It requires years of practice to make the mind motionless, accustomed, as it has been for ages, to wander at will. Simran will act as a bridle in the mouth of an unbroken colt. Therefore, the time spent on repetition should never be considered wasted.

You should not think of breathing or paying any heed to it while you are doing your Simian, just as you do not think of breathing when you are reading a book. Breathing goes no automatically and requires no attention.

Several kinds of scenes and visions appear when the door begins to open. The result is that the devotee gives up repetition and engages himself in seeing those vision ~ or scenes. This is a mistake. When scenes and visions appear, one should not give up repetition nor his seat at the eye center. ONLY when the withdrawal is complete that one will be fit to sit inside. The gradually increasing numbness of the body is the test and a proof of the withdrawal of the consciousness from the body.

Please do not fear or worry about any faces, however miserable or ill-looking, that you may see; but go on repeating the Names with love and confidence, and remember that the protecting Power of the Master is always with you. The horrible sights are due to old, may be age-long associations and affinities, but are powerless to exercise any evil influence as long as you take your stand in Nam. They will disappear of themselves.

There should be no stain or effort to see or hear anything. As concentration improves and the consciousness is drawn up, the Sound will automatically become stronger. In the beginning the emphasis should be on vacating the body.

As for the feeling and pulsations in the forehead, sudden heat or body jerking, do not worry; all will disappear with practice. Only you should not try to force things but you should do your repetition calmly and gently. Nor should you worry about finding the exact eye center. It would only distract your attention. When the concentration is complete, the eye center will be located automatically. The soul will find its own way.

It is characteristic of the mind that all sorts of questions and problems will force themselves on your attention at the time of Sirman. Dismiss all irrelevant thoughts with an effort of-the will. Every time you do that and assert your will, you make your path comparatively easier, even though your success may not be apparent to you.

As you know, meditation is entirely a mental process, and postures in traditional positions are only aids and not absolutely necessary prerequisites. If bodily infirmity or weakness constantly draws the attention to the lower limbs, it is decidedly better to adopt an easier position and to keep the attention concentrated at the eye center.

But the aim should always be to increase these periods gradually so that you can ultimately sit for two and a half hours at a stretch. There should be no hurry in doing so. Rather, the progress should be consolidated.

When you sit for repetition, you should try to keep the body in one posture for two hours and while repeating the five holy names, fix your attention at the eye center. Take care that your mind does not do anything else. If you continue this for some time, then, by degrees, the currents of the mind and the soul will leave the lower extremities of the body and will begin to collect at the eye center. Your legs and arms will feel numb. When this happens, you should be satisfied that your repetition is going on the right direction. Please do not change your posture as long as you sit. Keep watch over your mind and do not allow it to generate any thought. It should occupy itself only with repetition at that time. Thus, as your attention slowly withdraws, you will become unconscious of the body. You will be conscious within, and your mind will be repeating the Simran.

There are two paths: The path of the mind and the path of Nam. In the path of the mind, the soul descends below the eye center and is entangled in the world through the mind and the senses. The path of Nam is the ascent of the soul to regions above the eye center, after divesting itself from the mind and the senses, collecting all its energy at the focus and contacting the Sound Current.

As the concentration becomes complete or nearly so and you get into the habit of gradually increasing the period of concentration, sleep will be reduced without any conscious effort on your part. When the attention goes naturally to the eye I center that is, without being forced, there is neither sleepiness nor fatigue

Things in themselves do not really matter so much as our reaction to them. Our own mind is our worst enemy but when it is properly and firmly handled, and correctly disciplined, it can also be our best friend and helper. An optimistic attitude is very helpful, but what really and substantially helps us is Simran. It is a wonderful power, the significance and efficacy of which you will realize only when you devote sufficient time to it, to the exclusion of all other thoughts and cares.

Simran is the foundation, and the foundation must be strong. It is helpful, very helpful, not only in your spiritual efforts but also in the worldly sphere. There is hardly any limit to what can be achieved by proper, intensive, regular and one-pointed Silman, to the exclusion of all other thoughts. You may do the Simran during the day time or any other time that suits you, if you find the early morning hours inconvenient.

The Consciousness is spread through the entire body, right down to the toes, and is very intimately associated with the body. The separation of this long and intimate association is naturally painful, but with practice it becomes easy and natural. Then you will pass from the portals of death to the gates of light, into all the spiritual regions. It is easier to bear this pain now, and by degrees, than to bear it in its entire entirety at the time of death; for when the consciousness begins to separate from the physical body, pain is inevitable.

Stilling the mind is achieved only by degrees, as the mind is in the habit of going out. Besides, the stored impressions of ages, in our subconscious mind b gin to come to the surface when we begin our meditations. Silman is the only remedy. Repetition, in course of time, will solve all these difficulties and also take you to the eye focus. The real feet of the Master are within you and it should be the aim and ambition of every disciple to reach up to the feet of the Master within Love and devotion are of great help in realizing this ambition, and the more you devote yourself to meditation and begin to go in, the more will your love increase.

Most of us seek the Truth, but it is not possible to find that Truth outside. You must seek it within yourself and, when you have realized it within yourself, you will see it ever 'where. You have been instructed in the Science and explained the technique of 'going in' and, after you practice the technique diligently, you will make spiritual progress and become indifferent to the squabbles of the world. Your p 'ogress is to be judged by the extent to which you have been able to vacate the body, to make it numb on account of the withdrawal of consciousness. This is the way to rise above the pettiness of the world and make spiritual progress.

Please do not harbor any fear or weakness, but be firm and steadfast in the strength and protecting power of the Master. The Master is always within you in His astral and Shabd forms, and is watching over you. Please do not despair. Turn your thoughts to Him during your time of difficulty and trouble. Derive satisfaction from the knowledge that the burden of your karma is being lightened day by day, by undergoing and facing the difficulties of your life.

The Master never dies. He is Energy, He is Sound Current and He is always watching over you.