Q & A with GSD 109

ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ០៣  ខែ មិនា ឆ្នាំ ២០២៤ ( ២០ នាទី)

Q & A @ N 1= 00--2:12

Radha Soami, Baba Ji. You often say in your satsang, that we are spiritual beings, going through a human experience. Baba Ji, now an ordinary person, or a very ordinary person like me, goes through the life events with some challenges, we’re completely shaken. And what ends up happening is that our human instincts, or human nature or at times animal instincts, comes to the forefront and our spiritual being … “Animal,” don’t say human instincts. Say, “the animal instinct.” Animal instincts come to the forefront. The animal instinct is to react. The human instinct is to take a logical perspective. So it’s mostly the animal instinct which makes us react, and in that reaction we lose our freedom. And we go compromise and do something which is wrong and which is going to increase our burden. But if we look at the human instinct, which is to view everything with logic, with that vivek – sense of discrimination, you’ll never do the wrong thing. So how do we associate less and less with this body, and more with that spiritual entity that we are in truth? The body is very limited, you know? How far you can see, the weight the body can take, or whatever you can do is very limited. So if I am going to restrict myself to the body, I am limiting myself. But if I use this body and try and go beyond the physical into the spiritual realm, then I become unlimited. So why do we want to get in touch with the Shabd? The Shabd is the Creative Power. So, if I can get in touch with that Creative Power, which has created the creation, which is sustaining the creation, if I’m able to, sort of, get in touch with that, that automatically enhances my capacity and capability. Then I’m capable of everything. Radha Soami. Thank you, Baba Ji. 

ព្រះគ្រូ បាបាជី ក្នុងពេលសម្តែងធម៍ទេសនា សុទ្ធសាង គឺ ព្រះគ្រូ តែងតែ ទូលជានិច្ចថា យើងទាំងអស់គ្នាគឺជា ធាតុទេវតា ឬ ធាតុព្រះធម៍ តែយើងរស់នៅ មានបទពិសោធន៍ បែបជាមនុស្សលោកទៅវិញ។ ព្រះគ្រូ​បាបាជី ក្នុងនាមជាមនុស្សលោកធម្មតា ឬ ថាជាមនុស្សលោកមហាសាមញ្ញាដូចជាខ្ញុំកូណានេះ ដែលមាន ឆាកជីវីតគ្រប់រស់ជាតិជីវីតដូចធ្លាក់នរក ធាតុទេវតាតែជីវិតមនុស្សដូចសត្វធាតុ បែបមនុស្សតែមានសភាវគតិជាសត្វ Human Instincts ឬ ថា កើតមកមានធម្មជាតិជាមន្សលោក ឬ ថា ក្នុងសម័យកាលមនុស្ស មានសភាវគតិបែបសត្វតិរិច្ចាននេះ នឹងចប់រលត់ពេលណា? និងថា តើសម័យកាល មនុស្សមានធម៍ មនុស្សមានធាតុទេវតាកើតឡ់ើងនៅពេលណា? 

ញោម ញោម កុំប្រើពាក្យថា មនុស្សមានសភាវគតិសត្វ ឬ មនុស្សខួរសត្វ ត្រូវប្រើពាក្យថា សភាវគតិសត្វ Animal instincts វិញ ជាសភាវគតិសត្វ គឺវាច្រឡោត ពាសវាលពាសកាល ប្រឆាំងតបត គ្មានហេតុផល ចំណែក សភាវគតិមនុស្ស គឺលើកហេតុផល មានអំណះអំណាងសមរម្យ ឡូហ្សិក ដូច្នេះ ការដែលយើង ច្រឡោតខឹង ប្រតិកម្មតបគឺដោយសារតែ សភាវគតិសត្វ ហើយការច្រឡោតខឹង តប ត បែបនេះ នាំឲ្យយើងបាត់បង់នូវ សេរីភាព freedom ។ សភាវគតិសត្វនេះ នាំឲ្យយើងទៅជា ឆិនឆៃ សម្របសម្រួលនូវអ្វី ដែលជាការ ខុស ការមិនត្រឹមត្រូវ រួចឈានទៅក្លាយជាបន្ទុក ជាកម្មពារដល់ខ្លួនយើងវិញ។ តើបើយើងមើលលើ សភាវគតិមនុស្សលោក គឺ មនុស្សលោកសម្លឹងមើលរឿងអ្វីមួយ បញ្ហាណាមួយ ដោយគិតលើ ហេតុ និងផល បែបឡូហ្សិក ប្រើវិចារណញាណថ្លឹងថ្លែង sense of discrimination អីចឹងមនុស្សលោកយើង មិនដែល Never ធ្វើអ្វីមួយខុសទេ បើដូចនេះ យើងត្រូវ ធ្វើកិច្ចការណាមួយដោយ បន្ថយការរំពឹង ការពឹងលើ រូបកាយជាអាណាចក្រនេះ តែទៅពឹងអាស្រ័យលើ អ្វីដែលជា ព្រះធម៍ ដែលជា ពុទ្ធចក្រវិញ នោះយើងនឹងរកឃើញ នូវ ព្រះសច្ចៈជាសេចក្តីពិត។ រូបកាយយើងនេះ អន់ណាស់ មានកម្រិតណាស់ តើ ញាតិញោមដឹងដែរឬទេ? យើងកាន់តែពឹងលើរូបកាយនេះ យើងកាន់តែមានបន្ទុកធ្ងន់ក្នុងរូបកាយ  គឺថា អ្វីៗដែលយើងធ្វើ ដែលយើងសាង គឺមាន កម្រិតទាបណាស់ អីចឹងបើសិនជា អាត្មាភាព ដាក់កម្រិតខ្លួនឯងថា អត្មាអញពឹងលើខ្លួនឯង គឺមានន័យថា អត្មាភាពដាក់ខ្លួនឯងឲ្យទាប ឲ្យមានកម្រិតទាប កម្រិតអន់ ។ តែបើសិនជា អត្មាភាព ប្រើប្រាស់រូបកាយនេះ រួចប្រឹងប្រែងធ្វើឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីរូបកាយ ឆ្ងាយពីអាណាចក្រ ចូលទៅដល់ឋានពុទ្ធចក្រ ឬព្រះធម៍ ពេលនោះអត្មាភាពមាន ឬទ្ធិបារមី មានថាមពលគ្មានដែលកំណត់ Unlimited ។ ដូច្នេះហើយ បានជាមនុស្សយើងនាំគ្នាស្វែងរក ភ្ជាប់ខ្លួនជាមួយព្រះធម៍ ព្រះធម៍នេះ គឺជា ថាមពលបង្កើតសត្វលោក បើសិនជាយើងភ្ជាប់ជាមួយ ថាមពលបង្កើតសត្វលោកនេះ ដែលជាថាមពលទ្រទ្រង់ផង ថែទាំង ទាំងសត្វលោកផង  អិចឹងជាស្វ័យប្រវត្តិ យើងមាន សមត្ថភាពដូចជា ព្រះធម៍ ដូចជា ថាមពលបង្កើតសត្វលោក គឺយើងអាចធ្វើកិច្ចការទាំងឡាយបានសព្វគ្រប់យ៉ាង។ កូណាព្រះគ្រូ សួមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ បាបាជី។

Q & A @ N 2= 00--2:12

Thank you, Baba Ji. Today, I’m seeking your advice and guidance for the parents who are experiencing problems because their children have been extensively involved in the social media, and they are getting involved in anti-social activities. It’s affecting the parents – they cannot continue with their career. They are affecting the grandparents, they cannot do their meditation. It is interfering, and it is affecting all family members. Baba Ji, you have so much grace on the family, but this problem, we need your guidance and advice. How to deal with this? That’s why I’m seeking … No, we can’t shirk our own responsibility. Now, what really happens is that parents when they don’t have time, they give children these tools to play around with, so that they are not disturbed by them. And eventually, it becomes such a habit with the children, that they start going to extremes, which is not beneficial for them. So, if we create a positive atmosphere in the house, and we keep a balance with everything … All these things should be a tool in our hands. But what has happened is that we have lost control, and we’ve become a tool in the hands of all these instruments. And that makes it negative. This is a way that we can be, sort of … We will lose our freedom. Somebody can exercise total control over our lives! So let it be a tool in our hands, where we use it for what is beneficial to us, rather than 24 hours being on the social media and losing our freedom with all these instruments. Baba Ji, please provide your grace and advice and guidance to the family, so children and the whole family can come back to the original terms that was before. Communication, communication! It’s when communication stops, the problems start. Learn to communicate with the children, with the grandchildren. Learn to sit with them; talk to them. You will never lose them. But when communication breaks down, then these problems start. Thank you very much, Baba Ji. Please shower your grace.

ជាដំបូងខ្ញុំកូណាសូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាមកនេះ ដើម្បីនឹងសាកសួរសុំជា ពុទ្ធឪវាទសម្រាប់ ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយដែលកំពុងជួបបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារតែ កូនៗរបស់ពួកគាត់ មមាញឹកពេក សកម្មរវល់ពេកជាមួយបណ្តាញសង្គម ហើយពួកគាត់ដែលជា កូនៗនោះ ទៅជា រវល់ជាមួយ កិច្ចការ ឬ ធ្វើ សកម្មភាពប្រឆាំងសង្គមទៅវិញ។ ឪពុកម្តាយខាតបង់ពេលវេលាបំពេញការងារ ចំណែក យាយ តា ក៍រវល់ពិបាកដែរ មិនអាចតាំងសមាធិបានឡើយ គឺជារឿង ប្រទាំងប្រទើសគ្នា ឈ្លោះគ្នាក្នុងគ្រួសារ​។ ព្រះគ្រូ បាបាជី ព្រះអង្គមានបារមី ខ្ញុំកូណាសុំព្រះអង្គជួយជា ឪវាទធ្វើម៉េចជំនៈរឿងនេះបាន ថាត្រូវធ្វើម៉េច ដោះស្រាយបែបណា? អីចឹងបានជាខ្ញុំកូណាមកជួបព្រះគ្រូនៅថ្ងនេះ ។

ញោម រឿងនេះវាទាក់ទងធំជាមួយការទទួលខុសត្រូវ។ ឪពុកម្តាយជាប់រវល់ការងារ ក៍ទុកកូនៗចោលជាមួយ ឧបរណ៍របស់របរលេងទាំងនោះ ដើម្បីកុំឲ្យកូនៗវាមករំខានការងារយើង។ ដល់យូរៗទៅ ក្មេងៗមានទំលាប់លេងជាមួយរបស់ទាំងនេះ ក្មេងៗទៅជា ជក់ វក់ ជាមួយឧបករណ៍ទាំងនោះ ដែលជារបស់ គ្មានផលប្រយោជន៍សម្រាប់ក្មេងៗសោះ អីចឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់ ម្តាយឪពុក គឺត្រូវបង្កើតបរិយាកាសល្អ ល្អូកល្អើន មានតុល្យភាពជាមួយកូនៗ ជាមួយរឿងកិច្ចផ្សេងៗទៀត យើងត្រូវតែជាអ្នកគ្រប់គ្រងឧបករណ៍លេងទាំងនោះ  តែអ្វីដែលជាការបង្ករជាបញ្ហា គឺយើងជា ម្តាយឪពុកមិនអាចគ្រប់គ្រងឧបករណ៍ទាំងហ្នឹងបានល្អទេ ដែលវាក្លាយជា រឿង អវិជ្ជមានទៅវិញ។ បែបនេះ គឺយើងបាត់បង់ សេរីភាព ម៉េចបានជាអ្នកខ្លះគេអាចគ្របគ្រងឆាកជិវិតគេបានល្អ? គឺដោយសារគេគ្រប់គ្រងឧបករណ៍លេងទាំងនោះបាន គេឲ្យក្មេងលេងតែរបស់ណាមានប្រយោជន៍ គឺមិនមែនឲ្យវាលេងគ្រប់ ២៤ ម៉ោង តែជាមួយ បណ្តាញសង្គម ។ ព្រះគ្រូ បាបាជី សូមព្រះគ្រូ មេត្តាជួយកូនៗពួកយើងឲ្យវាមានរកសភាពដូចដើមវិញផង។  ញោម រឿងនេះ គឺមានតែ ទំនាក់ទំនង ៗ Communication Communication កាលណាតែ​ទំនាក់ទំនងចប់ភ្លាម គឺនឹងមាន បញ្ហាកើតឡើងភ្លាមដែរ ចូររៀនធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយ កូនៗ ជាមួយ ចៅៗ រៀនអង្គុយជាមួយពួកគេ រៀននិយាយជាមួយពួកគេ នោះយើងនឹងមិនបាត់បង់ ក្មេងៗ កូនៗចៅទាំងនោះឡើយ។ តែ បើសិនជា ទំនាក់ទំនងហ្នឹងកាត់ផ្តាច់ គឺ បញ្ហានឹងកើតមានភ្លាមដែរ បាទ ព្រះគ្រូ សួមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ បាបាជី។ សូមព្រះគ្រួប្រទានពរជ័យដល់យើងខ្ញុំ។

Q & A @ N 3= 00--4:40

 Radha Soami, Baba Ji. I wanted to ask you … Since my childhood, I have always seen everyone saying that and appreciating your physical presence. And they used to say that after every question-answer or your satsang, that “Baba Ji’s looking so beautiful today!” Or, “Baba Ji’s boots are beautiful! Baba Ji is wearing such beautiful glasses!” And I feel ... I keep it to myself, but I feel it's absurd at a point after … I agree with you, it's totally absurd! Because when we call somebody the Guru, are we calling him the Guru because of his physical presence, his clothes, his shoes? Or because of the spiritual aspect? You see, so this is where we go wrong; this is how religions are created. Because when you start focusing on the physical rather than on the spiritual … Now, the physical can't be with you all the time. So, when one leaves the body, they create the four walls and create one religion. So, we must focus on the spiritual aspect, not on the physical aspect. The physical being is there only to teach us, to show us the way. Not that we put him on a pedestal and start bowing to him, and start looking at all these things. I totally agree with you.

ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាចង់សួរសំនូរព្រះគ្រូ កាលពីក្មេង ខ្ញុំកូណាឃើញមនុស្សម្នាគ្រប់ៗគ្នាគេនិយាយថា សរសើរព្រះគ្រូថា ព្រះគ្រូស្អាតណាស់ ពេលជួបជាមួយព្រះគ្រូ ក្នុងកម្មវិធីសម្តែងធម៍ទេសនា គឺព្រះគ្រូ ស្អាត ឬថា ស្អាតដូចទេវតា ! គេថា ព្រះគ្រូមានពាក់វ៉ែនតា  អិចឹងទៅ..ខ្ញុំកូណាគ្រាន់តែ​ឮសូរនិយាយ គឺ ចោលទៅ ឬ ហី ទៅ តែ ខ្ញុំកូណាដូចជាមានអារម្មណ៍មួយថា​ វាមិនសមហេតុផល absurd ដោយសារថា​យើងនាំគ្នា ហៅថា ព្រះគ្រូ Guru ដោយសារមើលតាមរូបរាងព្រះគ្រូស្អាត មើលលើស្បែកជើង មើលលើខោអាវ ឬ មួយយើងត្រូវមើលលើ ធាតុព្រះធម៍ ឬធាតុទេវតា The Speritual aspect ? ញោម រឿងហ្នឹង ដូចញោមឃើញស្រាប់អីចឹង គឺជាការខុសឆ្គងមួយ គឺជាអ្វីមួយដែល នាំឲ្យគេ បង្កើត សាសនាឡើងមក ដោយសារតែ មនុស្សចាប់ផ្តើម​ផ្ចង់ យកចិត្តទុកដាក់លើ រូបកាយជាធំ  ជាជាងផ្តោតលើ ព្រះធម៍ជាធំ ដូចយើងឃើញស្រាប់ថា រូបកាយ មិនអាចនៅជាមួយយើង ជាប់រហូតទេ គ្រប់ពេលវេលាទេ ដូច្នេះ កាលណា យើងស្លាប់ទៅ វានឹងបង្កើតជា ជញ្ជាំង ៤ និង សាសនា ១។ ដូច្នេះ បានជាយើងត្រូវតែ ផ្តោតលើ ព្រះធម៍ (ពុទ្ធចក្រ) កុំផ្តោតលើ រូបកាយ ( អាណាចក្រ) ។ រូបាយនេះ គ្រាន់តែ បង្រៀនយើង រកផ្លូវដើរ បង្ហាញផ្លូវប៉ុណ្ណោះ មិននាំយើងទៅ ឋានសួរគ៍  pedestal មិននាំយើងទៅជួបទេវតាទេ ក័មិននាំយើង សម្លឹងមើលអ្វីៗសព្វយ៉ាងដែរ។ ដូច្នេះ អាត្មាភាព សូមគាំទ្រ ទស្សនៈញោម ទាំងស្រុង។

Q & A @ N 4= 00--6:08

 Radha Soami, Baba Ji. Thank you so much for this opportunity. I have been diagnosed with an auto-immune condition. And I would like to ask for your blessings to cure me from this illness. And to help me be more disciplined in my meditation, so that I can fulfill my life’s purpose within this lifetime. Also, I noticed whenever I meditate or try to meditate, I start having these desires, these unfulfilled desires, that I thought were not there anymore, and then they come up, and I don’t know how to curb those desires. Can you advise me please? First and foremost, the way the Lord has made this body, it is quite self-sufficient, you know? So it reacts to the needs which are stimulated, whether it is disease or anything. It will automatically react. Problem is that we lose heart. So if we are positive, the body will start fighting back. I am not saying don’t take medicines. I’m not … Yes, I’m getting disheartened. No, take your medicines. But the medicine will only work if you are positive. If you are not positive, no medicine will work. So, we burn in our own negativity. Whereas if you are positive, you can dilute the entire negativity within yourself. So we actually have to heal ourselves. The doctor is only providing some assistance. But it depends upon you. And whenever we are focused … the tendency of the mind is to take your attention away. So whenever you focus, things that you wanted to remember, or somewhere in the back of your mind, that’s the time they will come forward, so that you get up. But that’s the time you have to, sort of, maintain consistency and keep your focus. If they are important enough, when you get up, they'll still be there. And if they are not important enough, it’s not worth remembering. So just carry on with the meditation and stay focused on … Always. Thank you for always having our back and, for your grace. Thank you so much. 

ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាសូមអរគុណណាស់ ចំពោះព្រះគ្រូ ក្នុងឪកាសមួយនេះ ខ្ញុំកូណា បានធ្វើ រោគវិនិច្ឆ័យ ដោយខ្លួនឯងជ ាស្វ័យប្រវត្តិ ហើយខ្ញុំកូណា សុំពរ ពីព្រះគ្រូឲ្យខ្ញុំកូណាជាសះស្បើយពី ជម្ងឺដង្កាត់ ដើម្បីខ្ញុំកូណាមាន លទ្ធភាពដាក់លក្ខខណ្ឌខ្លួនឯង ក្នុងការធ្វើសមាធិ ដើម្បីឈានទៅសម្រេចបាន តាមសេចក្តីប្រាថ្នាក្នុងជីវិតនេះ។ ពេលតាំងសមាធិក្តី ពេលរៀបចំតាំងសមាធិក្តី ខ្ញុំកូណាតែងតែនឹកឃើញ ជានិច្ចអំពីសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំកូណា បន្ទាប់មកទៀត ក៍គិតថា មិនដឹងមានវិធីណាមួយអាចឲ្យ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាបានសម្រេច?  ដូច្នេះ សូមព្រះគ្រូជួយផ្តល់់ជា ឪវាទផងចុះ ។

ញោមជាដំបូង និងជាចំណុចសំខាន់ជាងគេបង្អស់ គឺត្រូវដឹងថា ទេវតា បង្កើតរូបកាយនេះមក គឺពេញបរិបូរណ៍ អាចឲ្យធ្វើអ្វីក៍បានដែរ រួមទាំងការព្យាបាលជម្ងឺផង ។ រឿងដែលកើត គឺដោយសារ យើង បាត់បង់ បេះដូង។ បើសិនជាយើងគិតល្អៗ គិតបែបវិជ្ជមាន នោះយើងមានកម្លាំង​តបត ប្រឆាំងជាមួយ បញ្ហាជាមួយជម្ងឺ។  អាត្មា មិនមែនសំដៅ ប្រាប់ញោមថា កុំលេបថ្នាំ កុំប្រើថ្នាំពេទ្យនោះទេ ។ ញោម ត្រូវតែប្រើថ្នាំ តែថា ថ្នាំមានប្រសិទ្ធិភាព តែពេលណាញោមគិតល្អ គិតវិជ្ជមានតែប៉ុណ្ណោះ បើយើង គិតមិនល្អ ថ្នាំក៍គ្មានប្រសិទ្ធិភាពដែរ ដូច្នេះ គឺយើងជាអ្នកដុតបង្កើត ភាពអវិជ្ជមានទាំងនោះចេញមក។ បើសិនជាយើងគិតល្អ នោះរឿងមិនល្អក្នុងខ្លួនវានឹងរលាយបាត់បង់ទៅ អីចឹងគឺ យើងព្យាបាលដោយខ្លួនឯង​ចេញពីខាងក្នុងខ្លួន ។ គ្រូពេទ្យ គាត់គ្រាន់តែជួយផ្តល់ជាជំនួយការខាងក្រៅខ្លួនទេ តែរឿងសំខាន់ អាស្រ័យលើរូបយើងផ្ទាល់។ ចិត្តវាគ្រាន់តែដើរតាមយើង យើងជាអ្នកបញ្ជា បើសិនជាយើង គិត ផ្ចង់អារម្មណ៍លើរឿងណាមួយ នោះចិត្តវានឹងតម្រង់ទៅតាមហ្នឹងដែរ បើសិនជាយើងមានសេចក្តីប្រាថ្នាណាមួយ នោះចិត្តវានឹង គិតផ្ចង់បែបហ្នឹងដែរ។ តែ​ដែលសំខាន់ គឺយើង ត្រូវតែ ជាអ្នកកំណត់ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងចិត្ត រក្សាចិត្ត និង ការផ្ចង់អារម្មណ៍ឲ្យមូល។ បើយើង ហៅចិត្តចូលមកក្នុងខ្លួនវិញបាន យើងឈ្នះ បើយើង ហៅចិត្តចូលវិញមិនបាន គឺយើងមិននឹកឃើញដល់សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាយើងទេ បើអីចឹង ត្រូវតេធ្វើសមាធិ ត្រូវតែ ផ្ចង់អារម្មណ៍ បាទ ព្រះគ្រូសូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ បាបាជី ។

Q & A @ N 5= 00--8:37

Radha Soami, Baba Ji. I’ve just recently finished my medical degree and hopefully I’ll be starting to practice soon. In this new starting phase of my life, what advice would you give me? Compassion. I think all of us need to show more compassion for each other. If we have compassion, and we are sensitive to the needs of the other people, we’ll definitely be able to do a better job. Thank you very much.

សូម្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាទើបតែបញ្ចប់ថ្នាក់ បរិញ្ញាប័ត្រពេទ្យ ហើយខ្ញុំកូណានឹងចាប់ផ្តើមការងារផ្ទាល់ នេះគឺជាដំណាក់កាលថ្មី​ដំបូងក្នុងជីវិតខ្ញុំកូា តើព្រះគ្រូ មានអ្វីជា ព្រះឪវាទសម្រាប់ខ្ញុំកូណាដែរឬទេ? មាន ញោម នោះគឺ ត្រូវមាន ក្តីមេត្តា ករុណា Compassion ដែលអាត្មាភាពគិតថា យើងទាំងអស់គ្នា សុទ្ធតែត្រូវការ មេត្តាធម៍បន្ថែមទៀតសម្រាប់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅម។ បើសិនជា​យើងមាន​ មេត្តាធម៍នៅក្នងខ្លួន យើងនឹងដឹងថា មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនគេត្រូវការអ្វី ហើយយើងជាគ្រូពេទ្យក៍នឹងបំពេញកិច្ចការបានល្អប្រសើរជាង។ បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ។

Q & A @ N 6= 00--9:10

 My daughter says that you play hide-and-seek, and you’re the only one who wins! Sometimes, we should also … Would you want me to lose? No. Because if I lose, then everyone will have to lose! So you want me to win, right? That is the only way you all can get liberation! Right. So then? Okay, Baba Ji.

ព្រះគ្រូ បាបាជី កូនស្រីខ្ញុំកូណាគាត់ថា ព្រះគ្រូ ដូចលេង បិទ ពួនអីចឹង គាត់ថា ព្រះគ្រូ ឈ្នះរហូត លើគេរហូត...ពេលខ្លះ យើងគិតថា ព្រះគ្រូ គួរតែចាញខ្លះ? ញោម ញោម ចង់ឲ្យអាត្មាចាញ់? ទេ ទេ ព្រះគ្រូ។ ព្រះគ្រូ មិនអាចចាញ់ទេ ដោយសារថា បើសិនជា ព្រះគ្រូចាញ់ មនុស្សរាល់គ្នានឹងចាញដូចព្រះគ្រូដែរ។ អីចឹង ញោមចង់ឲ្យអាត្មាភាពឈ្នះ? គឺមានតែ អាត្មាភាពឈ្នះទេ ទើបអាច ឈានទៅរកការរួចរំដោះ liberation ត្រឹមត្រូវណាស់ ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ។

Q & A @ N 7= 00--9:34

 Baba Ji, in our social life, we sometimes lose our rights and then fight for them. But sometimes, in our personal lives, we don’t get what’s rightfully ours. For example, if I’ve been thrown out of my own home, should I fight for my rights? What rights? Our true right is spirituality. Everything else is connected to our karma. You can either end the karma, or you can fight and create more karma. What do we have a right over? You see, in today’s day and age, human beings claim their own rights. But they forget the responsibility that is attached to each right. So be a good human being. Look at what we can give to others, instead of always thinking, ‘my’ rights, ‘my’ rights! You are only creating a negative mindset with these thoughts. We have no rights – none. I don’t believe I have any rights. Whatever has been given, has been given by Maharaj Ji. We should just appreciate it. Baba Ji, thank you very much.

ព្រះគ្រូ បាបាជី ក្នុងជីវិតយើងសព្វថ្ងសនេ ជួលកាល យើងចាញ់គេ​បាត់បង់សិទ្ធិ ហើយយើងត្រូវតែ ប្រយុទ្ធតប ត វិញ តែជួលកាល ក្នុងសង្គមនេះ យើងមិនអាចទទួលបាន សិទ្ធិពេញលេញសម្រាប់ជីវិតយើងទេ ឧ ដូចជា ខ្ញុំកូណា បាត់បង់សិទ្ធិគ្រប់គ្រងលើផ្ទះសម្បែងខ្ញុំខ្លួនឯង តើខ្ញុំកូណាគួរតែ ប្រយុទ្ធ​ទាមទារយកសិទ្ធិនោះមកវិញទេ? ។ ញោម តើអ្វីទៅជា សិទ្ធិ? សិទ្ធិពិតប្រាកដរបស់យើង គឺ ព្រះធម៍ អ្វីៗ សុទ្ធតែជា ជាប់ ជំពាក់ជាមួយនឹង កម្មា របស់យើង។ យើងមិនអាច បញ្ចប់កម្មា របស់យើងបាន បើសិនជា​យើង​ ប្រយុទ្ធ ឬ ឈ្លោះ អីចឹង កម្មា វានឹង កើនបន្ថែមទៀត តើសិទ្ធិរបស់យើងសព្វថ្ងៃ មានកម្រិតណាំ? សព្វថ្ងៃនេះ អាយុស្រក យើងនេះ យើងទាមទារសិទ្ធិ តែយើងបែរជាភ្លេច អំពីការ ទទួលខុសត្រូវ ដែលវាជាប់  ជាមួយនឹងសិទ្ធិនោះដែរ។ ដូចនេះ ដើម្បីធ្វើជាមនុស្សល្អ យើងត្រូវតែពិនិត្យមើលថា អ្វីដែលគួរឲ្យទៅអ្នកដ៍ទៃ  ជាជាង ដែលគិតជា និច្ចការថា " នេះជា សិទ្ធិខ្ញុំ សិទ្ធិអញ"  បើសិនជា យើងគិតអីចឹង គឺជាការគិតបែប ខុសឆ្គង។ ព្រះគ្រូ អីចឹង យើងគ្មានសិទ្ធិទេឬ?ខ្ញុំគូណាដូចជាគ្មានសិទ្ធិអ្វីសោះ។ ញោម អ្វីដែល ញោម បានទទួលមក គឺ បានមក ពី ទេវតា ប្រទាន Maharaj Ji យើងត្រូវតែ ដឹងគុណ ទេវតា។ កូណា ព្រះគ្រូ សូមអុរគុណ ព្រះគ្រូជាអនេក ។

Q & A @ N 8= 00--11:01

 Baba Ji, you have a practical approach to everything. We live in a modern world, and my question is about the many problems we face today. For example, nuclear family, late marriages, late children, divorces, Baba Ji. All this leads to many problems when one … husband is a vegetarian, wife is a non-vegetarian. Don’t say, “one husband”, say, “my husband.” The way you said, “one husband”, it sounds as if you have 2 or 3 husbands! No, no! Husband is vegetarian, wife is non-vegetarian. This leads to problems when raising children. So what is your opinion? What should one do in this situation? You see, there is a time for everything. If we do things at the right time, everything will go well. But if it’s too late, then you don’t enjoy it in the same way, and you also face problems later on. If one has children at the right time, it’s easier to raise them, and one can also help them settle later in life. If we have children later in life, by the time they grow up, we are ready to retire, and we end up spending our entire life worrying about them. The same thing applies to marriage. In the past, everyone felt that it's better to get married earlier in life because the mind isn’t yet fixed in its ways. And both husband and wife knew they'd have to put in the effort to sustain the relationship.

ព្រះគ្រូ​បាបាជី ព្រះគ្រូ មានបទពិសោធន៍ច្រើន គ្រប់រឿង ក្នុងសង្គម។ យើងសព្វថ្ងៃ រស់នៅ ក្នុងសង្គមមួយដែលទំនើប ឯ សំណូរខ្ញុំកូណាទាក់ទងជាមួយ បញ្ហាច្រើនបែបយ៉ាង មានតាំងពី គ្រួសារខ្លាំងដូច នុយក្លេអ៊ែរ បញ្ហាគ្រួសារ រៀបការយយឺត ឬដល់វ័យចាស់បានរៀបការ ដល់វ័យចាស់បាន មានកូន រឿង លែងលះគ្នា ព្រះគ្រូ បាបាជី បញ្ហាទាំងនេះ បង្គរជា បញ្ហាច្រើនយ៉ាងថែមទៀត ដូចជា ប្តី មួយជាអ្នកហូបបួស ប្រពន្ធ មិនមែនជាអ្នកហូបបួស ញោម ញោម កុំប្រើពាក្យថា ប្តិមួយ ត្រូវនិយាយថា ប្តីខ្ញុំកូណា បើសិន ញោមថា ប្តី ១ អីចឹងគេយល់ថា ញោមាន ប្តី ២ ឬ ៣ នាក់ ។ទេ ទេ ព្រះគ្រូ គឺសំដៅថា ប្តីហូបបួស ប្រពន្ធមិនហូបបួស ដែលរឿងនេះ បង្ករជា បញ្ហាពេលកូនធំឡើង តើព្រះគ្រូ មានទស្សនៈបែបណា ដោះស្រាយរឿងនេះ បែបម៉េច?  ញោម គ្រប់រឿង សុទ្ធតែ មានពេល ដល់ពេលវេលារបស់វា បើសិនជាយើងធ្វើ រឿងមួយ ត្រូវពេលវេលា នោះរឿងវានឹងដំណើរការដោយរលូន តែបើយើងធ្វើខុសពេល ឬ យឺតពេល នោះកិច្ចការមិនល្អ បានផលគួរជាទីពេញចិត្ត វានឹងបង្ករជាការលំបាកដល់់ពេលក្រោយៗទៀត ។ បើអ្នកណាម្នាក់មានកូនត្រូវពេល នោះនឹងងាយស្រួលក្នុងការចិញ្ចឹមកូន  ការរៀបចំឆាកជីវិតកូនៗក៍ងាយស្រួលដែរ កាលណាយើងចាស់ បានមានកូន ដល់កូនធំឡើង យើងដល់អាយុចូលនិវត្តន៍ រឺត្រេត ហើយយើង ពេញមួយជីវិតភ័យព្រួយតែជាមួយរឿង កូនៗ។ រឿង រៀបការយឺកត ក័ដូចគ្នាដែរ​ ចាស់ៗពីដើម គេឆាប់ រៀបការ ដោយសារគេគិតខុសពី យើងសព្វថ្ងៃនេះ ចិត្តមិនទាន់ចេះគិតច្រើន ។ ទាំង ប្តី ទាំងប្រពន្ធ គេរួមគ្នា កសាងគ្រួសារ​កក់ក្តៅ ។

 But if one gets married later, each individual has fixed views by then, and this leads to arguments and fights. He doesn’t want to change, and neither does she. So these older customs and traditions were created for a reason. So if one gets married on time, if one has children on time, it becomes easier to raise them. The longer you wait … If I get married when I'm 40, and then I have children, by the time the children are grown up, I’ll be 70 years old! And then I’ll have to get them married and settle them in life. At that age, a person doesn’t have the energy. These days, we say we want nuclear families. Everyone thinks this way: “What about what I want?” “What about my needs?” But everything has pros and cons. Earlier, we had large, extended families. If we were scared of our parents, there was always an aunt or relative to share our troubles with. They would resolve the issue for us. But we felt, “No, I don’t want to live in an extended family!” And we reduced the size of our families. Now, in a small family, no one has time for each other; each one has their own burden to carry. And even if you want to talk to someone … After all, what does a psychiatrist do? You want to pay money just to talk to someone. And it isn’t as if he’s going to perform a miracle! First, you talk to him and tell him what you think, and then he interprets that information and gives it back to you.

តែ បើសិនជាពួកគេ រៀបការយឺត គឺពួកគេ គិតច្រើន មើលគ្នាទៅវិញទៅមក ប្រកែក ប្រណាំងរៀងៗខ្លួន ទាមទារសិទ្ធិរៀងៗខ្លួន ខាងប្តីក៍មិនចង់លែងប្រពន្ធ ខាងប្រព័ន្ធក៍មិនចង់លែងប្តី ។ អីចឹង ទំនៀប ទំលាប់ ប្រពៃណី ដែលគេបង្កើតឡើងមក សុទ្ធតែមានហេតុមានផល។  បើយើងរៀបការត្រូវពេល មានកូន ត្រូវពេល នោះការចិញ្ចឹមកូនៗគឺងាយស្រួលជាង។ បើសិនជា​អាត្មា រៀបការ អាយុ ៤០ ឆ្នាំ និងមាន កូន ចឹងពេលកូនធំឡើង អត្មាអាយុបាន ៧០ ឆ្នាំ អីចឹង អាយុ ៧០ ឆ្នាំ បានការកូន និង រៀបចំគ្រួសារឲ្យកូន។ ដល់អាយុ ៧០ំ ឆ្នាំ នេះ មនុស្សយើងលែងមាន កម្លាំងកំហែង បើដល់អាយុនេះ ចង់បានគ្រួសារមួយខ្លាំងដូច នុយក្លេអ៊ែរមិនអាចទេ ប្រាថ្នាអីចឹងធ្វើអ្វី? តើអ្វីជាតម្រូវការរបស់យើង? ។ តែអ្វីៗក៍៍ដោយ សុទ្ធតែមាន កុណសម្បត្តិ និង​គុណវិបត្តិ បើឆាប់រៀបការ នោះគ្រួសារក៍មានទំហំធំ បើយើងខ្លាចឪពុកម្តាយ យើងរត់ទៅផ្ទះ មីង ផ្ទះពូ ឲ្យគាត់ជួយដោះស្រាយបញ្ហា តែបើយើងនាំំគ្នាគិតថា អត់ទេ ចង់បានគ្រួសារតូចមួយ អីចឹង យើងអត់មាន ទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកទេ ម្នាក់ៗរវល់ការងាររៀងៗខ្លួន គ្មានពេលនិយាយគ្នា បើចង់និយាយរកគ្នា ទាល់តែ​បង់លុយ គឺដូចជា មនុស្ស វិកលចរិកដែរ ដែលគ្រាន់តែនិយាយគ្នាក៍បង់លុយ។  ស្រុកពីដើម យើងមាន ពូ មីង  យាយ តា បងប្អូន យើងនិយាយគ្នាដោយគ្មានអស់លុយទេ សព្វថ្ងៃ យើងមានបងប្អូនតិច ដូច្នេះ យើងយកបញ្ហាទៅប្រាប់គេ គេប្រាប់យើងវិញថា ត្រូវធ្វើម៉េចៗ រួចហើយ យើងបង់លុយឲ្យគេ។ អីចឹងគឺ មនុស្សលោកយើង បង្កើតបញ្ហាឡើងមកដោយខ្លួនឯង។

 And on top of that, you pay him for it! In the past, that same role used to be fulfilled by our grandparents, aunts, uncles, etc. Now you pay money for the same thing. So human beings have brought these problems upon themselves. Baba Ji, many of my cousins and friends feel discouraged because they are older; they’re getting married very late in life. And they are very demoralized, No, it isn’t a question of getting demoralized. They didn’t get married when the time was right – they were too picky at that time! There was a girl who used to study with us. Whenever a marriage proposal came for her, she would always find a flaw in the person. Her father was a colonel in the army. One day, we were all sitting around, and he came in and folded his hands before his daughter and said, “Maharaja Ranjit Singh (the first king of the Sikh Empire in early 19th century) isn’t going to take a second birth for you! Now you have to pick from the options in front of you!” We point out the flaws in others, but are we perfect? Also, everyone has their own strengths and weaknesses. We need to get together as companions; we need to be good friends to help each other go through life. In our desire, we look at many things. After a little while, that desire comes to an end, which is why we end up in divorce courts.

សព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការដំបូងត្រូវ បង់លុយឲ្យគេសិន ដែលពី ដើមមិញ ការងារទាំងអស់នេះជា កិច្ចការរបស់ យាយ តា ពូ អុំ មាមីង ពេលេះ យើងបែរជាបង់លុយកាក់សម្រាប់កិច្ចការដូចគ្នា ដូច្នេះ រឿងកើតឡើងមក គឺមនុស្សលោកអ្នកបង្កើតបញ្ហាដោយខ្លួនឯង។ ព្រះគ្រូ បាបាជី បងប្ងូនជីដូនមួយខ្ញុំ មិត្តភ័ក្រខ្ញុំកូណាជាច្រើន គាត់បាក់ទឹកចិត្តដោយសារតែការរៀបការយឺតពេល ពួកគាត់មានអាយុចាស់ៗ  ពួកគាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្ត demoralized ទេ ញោម នេះមិនមែនជារឿងធ្លាក់ទឹកចិត្តឡើយ ពួកគាត់រៀបការយឺតនៅពេលដែល វេលា​មកដល់ តែមិនរៀបការ ដោយសារតែពួកគេនៅ សូវសាយ ច្រេចច្រំ picky មួយទៀតដោយសារ ស្រីដែលត្រូវរៀបការហ្នឹងកំពុងជាប់រៀនជាមួយយើងដែរ ឬ ស្រីដែលកំពុងនៅរៀន គ្មានប្រុសណាគេសុំរៀបការ នាងក៍នៅរង់ចាំមើលតាមការទុកដាក់របស់ឪពុកម្តាយ។  ឪពុកនាងជា​ឧត្តមសេនីយ៍យោធាជាន់ខ្ពស់ នៅថ្ងៃមួយនោះ យើងអង្គុយជុំគ្នា គាត់ដើរមកពីមុខកូនស្រីគាត់ រួចនិយាយថា មហារាជ រ៉ង់ជិតសឹង្ហ ដែលជា ស្តេចនៃ ចក្រភព សិក្ខា សតវត្សទី ១៩ ) គាត់មិនមកចាប់ជាតិជាលើកទី ១ ដើម្បីរៀបការជាមួយ កូនស្រីទេ ដូច្នេះ គឺមានតែ កូនស្រី ជ្រើសរើសមួយ ចំណោម អ្នកនៅចំពោះមុខកូន តែសួរថា ប្រុសនោះ ល្អប្រពៃដែរឬអី? ម្នាកៗ សុទ្ធតែមានចំណុចខ្សោយ និង ចំណុចខ្លាំង យើងត្រូវតែ យកទាំង ២ ហ្នឹងមកបញ្ចូលគ្នា យើងត្រូវតែ យកគ្នាមកធ្វើជាមិត្តភ័ក្រល្អនឹងគ្នា ដើម្បីជួយគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងឆាកជីវិត។ ជាការពិតណាស ក្នុងឆាកជីវិតយើង យើងមាន ក្តីប្រាថ្នាច្រើនយ៉ាង តែ​បន្ទាបពីរសើនៅជាមួយគ្នាមួយរយៈ ក្តីប្រាថ្នារលាយអស់ ក៍ឈានចូលដលការ លែងលះគ្នា អីចឹងបានជាយើង ត្រូវឡើងតុលាការដើម្បីលែងលៈ។

 If we had looked for a good friend … Now, when you become friends with someone, do you bother about their looks? No. So then? When we look for a partner, why do we give so much importance to looks? Are we going to put them up on the mantlepiece in our living room? So, our attention has started focusing on the wrong things. You need a good friend who makes life easier to go through. Besides that, if you look for other things in a person, that desire will end, and then those very things will come back and cause problems later. You mentioned something earlier about the vegetarian diet. Look, as long as the child is young, he will have to do whatever his mother asks of him. The father goes off to work; it’s usually the mother who looks after the child. But once the child grows up, it’s his own choice. Don’t make the child feel divided. Don’t put him in a position where he’s forced to choose, “Should I follow my father or mother?” Parents shouldn’t do that. So, in the beginning, let the child do as the mother says. As he starts to understand these things, let him decide on his own. 

បើសិនជាយើងស្វែករកមិត្តល្អ ពេលយើងជួបជាមួយ នណាម្នាក់ គេក្លាយជាមិត្តយើង សួរថាយើង ចង់បានតែ រូបសម្រស់ ឬ យ៉ាងណា? ទេ ទេ គឺ រកដៃគូរជីវិត បើអីចឹងទេ ម៉េចបានជាយើង ចង់បាន តែរឿង រូបសម្រស់? យកស្អាតហ្នឹងមក តើខោអាវទ្រនាប់សុទ្ធតែបិទមាស?  the mantlepiece ដោយសារអីចឹង បានជា យើងចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងតែជាមួយរឿងខុសឆ្គង យើងចង់បានមិត្តភ័ក្រម្នាក់ល្អជាមួយគ្នា ដើម្បីដឹកដៃគ្នាហែលឆ្លងឆាកជីវិតជាមួយគ្នា បើសិនជាយើងសម្លឹងតាម លក្ខខណ្ឌផ្សេងពីហ្នឹង ពេលនោះ ក្តីប្រាថ្នាយើងខកចិត្ត មិនដូចបំណង ពេលនោះស្ថានភាពយើងត្រឡប់ទៅដូចដើមឡើងវិញ  និងបង្ករជា ផលវិបាកទៅថ្ងៃខាងមុខ។  ចូលដល់រឿង ដែលញោមលើកឡើងអំពី ការហូបបួស  កាលណា ក្មេងវាកើតមក វានៅតូច ៗ វាមានទំលាប់តាមអ្វីដែលឪពុកម្តាយវាបង្រៀន ដោយឪពុកចេញ ក្រៅផ្ទះ ទៅធ្វើការ មានតែម្តាយនៅផ្ទះ ធ្វើអាហារឲ្យកូន ថែទាំងកូន។ កាលណាកូននោះធំឡើង នោះការសម្រេចចិត្តគឺអាស្រ័យលើកូនផ្ទាល់វា។ ចូរកុំដាក់សម្ពាធលើកូន កុំឲ្យកូនមានអារម្មណ៍ថាដូចជា បែកគ្នា បែងចែកពីគ្នា កុំមានការបង្ខំកូនឲ្យជ្រើសរើសថា តាមម្តាយ ឬ តាមឪពុក។ ជាដំបូងឪ្យកូនវាតាមម្តាយសិន ពេលណាកូនធំ ចេះគិត យល់ វានឹងជ្រើសរើសយកផ្លូវណាមួយតាមការសម្រេចិត្តរបស់កូន។

Q & A @ N 9= 00--17:03

Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, whenever I meditate, my logical thinking comes in the way. So how can I increase my love for spirituality to the point where my logical thinking no longer interferes? No, tell me, what’s illogical about this? What’s illogical about doing meditation? Look, on the one hand, there is the Lord who has given us everything. It is His creation – He has made it, and it functions according to His will. Whatever grace we have received comes from Him. So shouldn’t we take out time for Him? What’s illogical about this? 

ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាសូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ពេលណាខ្ញុំកូណាតាំងសមាធិ គឺជានិច្ចកាល ខ្ញុំគិតឃើញបែប ឡូហ្សិក ជារហូត តើខ្ញុំកូណាត្រូវ បង្កើនសេចក្តីស្រលាញ់បែបណា ពេលដែលការគិត បែបឡូហ្សិក មិនស្របជាមួយនឹង ផ្លូវព្រះធម៍។ មិនទេ ញោម តើអ្វីទៅដែលជាការគិតគ្មានលក្ខណៈឡូហ្សិកនោះ? តើការតាំងសមាធិ គ្មានលក្ខខណ្ឌឡូហ្សិកទេឬ?  មួយទៀត ញោមត្រូវគិតថា មាន ព្រះ មានទេវតា ដែល ទេវតាហ្នឹង ប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងឲ្យមកយើង ទាំងនេះជា សត្វលោក ជា ការបង្កើតសត្វលោកដោយ ទេវតា។ ទេវតាបង្កើតសត្វលោក សត្វលោកមានដំណើរការតាម ប្រាថ្នា តាមឆន្ទះរបស់ទេវតា ឬ បំណងទេវតា  អ្វីក៍ដោយដែលយើងមាន បាន គឺសុទ្ធតែចេញមកពី ទេវតា អីចឹង តើយើងអាចបំបែកខ្លួន ចេញពីទេវតាបានទេ? តើអ្វីទៅដែលមិនមែនជា ឡូហ្សិកក្នុងរឿងសមាធិនេះ?

Q & A @ N 10= 00--17:43

Baba Ji, I want to have true devotion. With your grace, you’ve blessed me with satsang, initiation and seva, but the older I get, the weaker I’m starting to feel. I feel I’m going further away from what a satsangi should be. In every aspect of life … in meditation, in seva, in personal … No, we are not getting weaker; we are getting awakened from within. Earlier, we didn’t even realize what was right or wrong. Now we are becoming aware of it. When you go to a doctor, what does he do? He diagnoses what’s wrong with you. It’s easy to prescribe a medicine; it’s difficult to make an accurate diagnosis. So, this is our self-diagnosis. Earlier, we just did whatever the rest of the world was doing. We never paid attention to what was right or wrong. Now, as we start to meditate, we get awakened from within. We are beginning to realize, “This is wrong for me; this will add to my load – I shouldn’t do this.” So, we aren’t becoming weaker; we are getting more awakened from within. If you don’t get that awakening, how would you do what’s right? So this is also a step forward. If someone doesn’t even know what is wrong, how would he rectify it? This is also His grace.

ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាចង់បានការធ្វើបុណ្យ ការលះបង់ពិតប្រាកដ  true devotion ជាមួយ ព្រះមេត្តា ករុណ ជាមួយព្រះពរ ជាមួយការស្តាប់ព្រះធម៍ទេសនាសុទ្ធសាងផង ជាមួយការបំបួស និងការបំរើព្រះផង តែ ពេលចូលវ័យកាន់តែចាស់ទៅៗ ខ្ញុំកូណាមានអារម្មណ៍ថា អស់កម្លាំង ខ្សោយទៅៗ នាំឲ្យខ្ញុំ កូណា ដើរកាន់តែឆ្ងាយពី អ្វីដែលអ្នកបួសគួរធ្វើ គួរប្រតិបត្តិ គឺ គ្រប់រឿង ទាំងការរស់នៅ ការសមាធិ រឿង ផ្ទាល់ខ្លួន។ មិនអាចទេ ញោម យើងមិនមែនកាន់តែខ្សោយទៅៗទេ គឺយើងកាន់តែ មានសតិឡើង ដែលភាយចេញមកពីខាងក្នុងខ្លួន។ ពីមុនមក ពីដើមមក យើងអត់ដឹងថា​ អ្វីខុស អ្វីត្រូវទេ ពេលនេះ យើងដឹងមួយណាខុស មួយណាត្រូវ ។ កាលណាយើងទៅជួបគ្រូពេទ្យ តើគេធ្វើម៉េច? គឺ គ្រូពេទ្យ គេធ្វើ រោគវិនិច្ឆ័យ diagnoses ថាយើងឈឺអ្វី មានជម្ងឺអ្វី ? ដើម្បីងាយស្រួលគេ ចេញជាថ្នាំពេទ្យ វាពិតជា ពិបាកណាស់ ដើម្បីធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យមួយដែលសុក្រិតត្រឹមត្រូវ  គឺមានតែការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យដោយខ្លួនឯងទេ ដែលសុក្រិត។ ស្រុកពីដើម យើងធ្វើអ្វី តាមតែគេធ្វើ គេធ្វើម៉ែច យើងធ្វើតាមគេ យើងមិនដែលខ្វលខ្វាយថា មួយណាខុស ឬ មួយណាត្រឹមត្រូវឡើយ។ ឥលូវ យើងចាប់ផ្តើមចេះធ្វើសមាធិ  យើងមានសតិ ដឹងចេញពីក្នុងខ្លួនឯង  យើងទទួលស្គាល់ថាយើងជា ទេវតា ជាព្រះ ដឹងថា ការនេះមិនល្អទេ សម្រាប់ខ្លួន ដឹងថា បើធ្វើអីចឹងទៅវាកាន់តែមានបន្ទុកកម្មពារថែមទៀត ដូច្នេះ ខ្ញុំមិនធ្វើវាទេ សរុបទៅ យើងមិនមែនខ្សោយទៅៗឡើយ គឺយើងកាន់តែដឹងឡើងៗចេញពីក្នុងខ្លួន បើយើងមិនដឹងខ្លួនផង ធ្វើម៉េចដឹងថា កិច្ចកាណាល្អ ណាមួយមិនល្អ ដូច្នេះនេះជា ជំហានឈានទៅ កិច្ចការបន្ទាប់ បើគេមិនដឹង នោះគេមិនអាចដឹងថា កិច្ចការណាមួយគួរធ្វើឬមិនគួរធ្វើ។ ទាំងនេះគឺជា ព្រះសណ្តោស ព្រះមេត្តារបស់ អង្គទេវតា His Grace ៕

Q & A @ N 10= 00--19:16

Q & A with GSD 108

ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ២៥  ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០២៤ ( ២០ នាទី)

Q & A @ N 1= 00--1:57

 Hello. What is of greatest importance – prayer to God, or meditating on what we know of God? Sister, meditation is a prayer. You see, for most of us … Actually realistically, there are different stages of prayer. As far as we are concerned, we think using set words, you know, to talk to the Lord, is prayer. Now, the question arises: Do we need words to put anything in front of Him? If He is all-pervading, if He is all-knowing, then what am I saying? Now, because of my own limitations, I am using these words. But He knows everything, so I don't need to remind Him. If He forgets or He doesn't know, then how can He give (to) me? If He has the power to give, He should also have the power to know. If He doesn't have the power to know, how can He have the power to give? So the best prayer is the silent prayer. Where we sit in silence thinking of Him, and trying to merge our limited self into that ocean of love. That is the best prayer, rather than using set words. Sister, when you use words, you limit yourself. You know, it's like somebody asking you, “Explain to me ‘love’.” Now, the moment you start using words to explain love, you're limiting yourself. Because the intensity of that emotion can never be explained by words. It has to be felt; it has to be experienced. So similarly, we have to experience the Divine. We don't need to ask Him; we don't need to tell Him – nothing. We just need to experience Him within ourselves.

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាសុំសួរថា តើការបួងសូងទេវតាមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា? ឬ ថា ការធ្វ់ើសមាធិ យើងអាចដឹងអំពី ទេវតាកម្រិតណាដែរ? ញោមស្រី ការតាំងសមាធិ គឺជាការបួងសួងដល់ទេវតា ដូចយ់ើងបានឃើញទាំងអស់គ្នាស្រាប់ តែជាការពិតទៅ ក្នុងការតាំងសមាធិ គឺមានដំណាក់កាលជាច្រើនថែំមទៀតខុសៗគ្នា ហើយអ្វីដែលយ់់ើង មិនសូវបានចាប់អារម្មណ៍ គឺការដែលយើ់ងប្រើប្រាស់ ពាក្យពេជ្ជ ដោយយក ពាក្យពេជ្ជ សម្រាប់ធ្វើជាការនិយាយ ពិតទូលដល់ទេវតា បែបហ្នឹងគឺជា បួងសួង។ ដូច្នេះ បានជាក់ើតមានបញ្ហានៅពេលនេះ។ សួរថា ចាំបាច់ដែរឬអីដែលយើងប្រើពាក្យពេជ្ជដាក់ពីមុខ ដើម្បី ពិតទូលទេវតា? បើយើងដឹងថា ទេវតាសណ្ឋិតនៅគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ទេវតាដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាង បើអីចឹង យើងមិនចាំបាច់រំលឹកទេវតាធ្វើអី? បើសិនជាទេវតាទ្រង់ភ្លេច បើសិនជាទេវតាទ្រង់អត់ដឹង អីចឹងធ្វើម៉េចទេវតាមាន ឬទ្ធិប្រទាន មានឬទ្ធិអាចដឹងរឿង បើអីចឹងទេ ការបួសសួងដែលល្អ ប្រស់ើរបំផុត គឺការបួងសួងស្ងាត់ៗ Silen prayer គឺត្រូវអង្គុយដោយស្ងៀមស្ងាត់ គិតដល់ អង្គទេវតា រួចព្យាយាម រំលាយខ្លួនយ់ើងដែលសព្វថ្ងៃមានកម្រិតតូចឲ្យចូលជាមួយ មហាសាគរនៃសេចក្តីស្រលាញ់ (អង្គទេវតា) នេះគឺជាការបូងសួងដ៍មហាប្រពៃបំផុត ល្អជាជាងការ ប្រើប្រាស់ពាក្យពេជ្ជ (និយាយខ្លាំង)។ ញោមស្រី ការដែលយើងប្រ់ើប្រាស់ពាក្យពេជ្ជ គឺជាការកំណត់ព្រំដែនខ្លួនឯងឲ្យមានកម្រិតទាបទៅវិញទេ  គឺដូចដែលថា បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់គេប្រាប់យើងថា ចូរញោមស្រី រៀបរាប់អំពី សេចក្តីស្រលាញ់ មានន័យថាម៉េច? អីចឹងពេលណាយើងប្រើពាក្យពេជ្ជ គឺយ់ើងមានកម្រិត ព្រោះថា សេចក្តីស្រលាញ់មានទំហំធំឥតគណនាគ្មានពាក្យពេជ្ជឯណាមកបរិយាយឲ្យអស់សេចក្តីបានឡើយ។ ដូចគ្នានេះដែរ យ់ើងត្រូវតែ រៀនសូត្រពី រឿងទេវតា គឺថា យើងមិនចាំបាច់ ទូលពិត មិនចាំបាច់ក្រ់ើនរំលឹកទេវតាទេ  អ្វីដែលជាការចាំបាច់ គឺត្រូវ ធ្វ់ើឲ្យខ្លួនឯងមានបទពិសោធន៍ជាមួយទេវតា ( យកទេវតាមកដាក់ខ្លួន)

Q & A @ N 1= 00--1:57

 Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, my question is: If someone does his work and seva with full sincerity and with a selfless attitude, does the Lord take over all his responsibilities? If we reach that stage, yes. But when we reach that stage, we will not ask such questions. Okay, Baba Ji. Because then everything will belong to the Lord – good or bad – everything. Because then there will be no “I” left. Once the “I” is eradicated, then it is all His – then there will be no difference between good or bad. Okay? 

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះគ្រូ បាបាជី ជាសំនួរខ្ញុំកូណា សុំសួរថាបើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់ គាត់បំពេញការងារគាត់ និង កិច្ចការបំរើព្រះដោយចិត្តស្មោះបំផុត មិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ទេ តើទេវតាទ្រង់ទទួលខុសត្រូវរាល់ទង្វើររបស់បុគ្គលនេះដែររទេ? ញោម បើសិនជា បុគ្គលនោះ​ឈានចូលដល់កម្រិតនេះ ជាការប្រពៃណាស នោះទេវតាពិតជានឹងទទួលខុសត្រូវមែន តែ បើសិនជា គាត់ហ្នឹងដល់កម្រិតអីចឹងមែន នោះគាត់ក៍មិនសួរសំនួរបែបនេះដែរ ដោយសារថា រាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់ធ្វើគឺក្នុងនាមទេវតាស្រេចទៅហើយ មិនថា ផលល្អឬ ផលអាក្រក់ឡើយ គឺគ្រប់់យ៉ាង ដោយសារពេលនោះ លែងមាន ពាក្យថា អាត្មាអញ ឬ អង្គអញ កាលណាដែលលែងមានពាក្យថា ខ្ញុំ ឬ អញ អីចឹងគឺដល់តែពាក្យថា ទេវតា ឬ ព្រះ ដូច្នេះ គឺគ្មានអ្វីខុសគ្នាទៀតទេ រវាងការបានផលមកវិញល្អ ឬ អាក្រក់។

Q & A @ N 2= 00--2:36

Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, we’ve heard it before in theory, or in different written passages, that the present moment is all that we have, is all that there is. And I suppose everything else is just in our mind really. It is something, it’s like an idea that I used to think about a lot, since I was much younger, even like, you know, my teenage years. Because, I suppose, maybe it intrigued me so much. I always would try to concentrate or get to the moment where I was trying to, you know, be at one with that present moment. And it led me to an experience once that, I suppose was too intense to hold onto, or, I suppose, was a bit overwhelming maybe as well. But in that, what seemed like the kind of present moment, it seemed like there was no individual movement, it was just like one big, evolving kind of choreography. Like, there was no individual movement, like a collective, I suppose, choreography unfolding. Is there anything, Baba Ji, you could comment about us and our link to the present, and being more present in the present, and maybe that experience? Brother, first and foremost, I would request that we should not intellectualize all this. Life is very simple. 

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាមានឮសូរគេនិយាយជាច្រើនទាំងទ្រឹស្តី ផង ទាំងការសរសេរផងសុទ្ធតែអះអាងថា អ្វីដែលជូបប្រទៈ ដែលយើងមានថ្ងៃនេះ គឺជា អ្វីដែលយើងមានកាលពី ថ្ងៃមុន។ ខ្ញុំកូណាគិតថា នេះគ្រាន់តែជាការគិតរបស់ចិត្តប៉ុណ្ណោះ ព្រោះកាលខ្ញុំកូណានៅពីក្មេង តូចៗ ក៍មានការគិតអីចឹងដែរថា គឺដោយសារយើងនៅក្មេងខ្ចីបានជាគិតបែបហ្នឹង។​ ដល់ពេលខ្ញុំកូណាតាំងសមាធិ ខ្ញុំកូណាខំប្រឹងរំលឹកឲ្យដូចការគិតពីក្មេង តែមិនបានដូចចិត្តសោះ ខ្ញុំខំប្រឹងទៀត គឺនៅតែមិនដូចបំណង ហាក់ដូចជាអ្វីៗខំប្រឹងតែឯង គ្មានបានការអី ព្រោះកិច្ចការនោះត្រូវការជាក្រុមដូចជា ក្រុមរាំអីចឹងដែរ មិនអាចម្នាក់ឯងសំដែងបានល្អទេ ត្រូវការសម្តែងរាំជាក្រុម ដូច្នេះ សូមព្រះគ្រូ ជួយជា ព្រះឪវាទថា ធ្វើបែបម៉េចឲ្យយើងឃើញពី ការពិតៗក្នុងបច្ចុប្បន្នភាព និង ទៅថ្ងៃខាងមុខ ? ញោម​ ប្រុស ជា ព្រះឪវាទ ស្នើរសុំញោម កុំប្រើបញ្ញាដើម្បីវិភាគរឿងហ្នឹង ដោយសារជីវីតមនុស្សលោក គឺ សាមញ្ញ ណាស់

We complicate it; we intellectualize everything. And then, you know, it gets so complicated we don’t know what to do. Now, the past is gone, it’s finished. Remember the past, so that we don’t make the mistakes again. Future, we don’t know. Future still has to come. So, this is the moment that you are living in. And that’s what you have to make the most about. It’s as simple as that. Now, my own thoughts, my perspectives, my concepts – if I bring them into it, I’m just going to complicate everything. So, let’s live the moment, let’s see what is in front of us – make the most out of that. The guiding point is that I have a certain goal. I have certain priorities in my mind. I’ve got a purpose for which I’ve been given this human birth. I should remember that, and that should help me to take my decision as to what is the way forward. That’s about all I need to do. So, if I complicate all this stuff, it’s just going to create a bigger burden on me, and I will end up just going around in circles without knowing what to do. Baba Ji, I have the idea … I’ve got complications, and it might be another complication that I’m creating. But in the process of meditation, it just seems to feel like it’s quite a fine balance between trying to concentrate and, I suppose, letting yourself go as well. Is that the right … In meditation, there’s nothing that you have to do! You start your simran and just let yourself go. Everything else will happen automatically. Now, if you think that you can reach somewhere, or you can do something – you’re sadly mistaken. You know, with our strength, with our, let’s say, intellect or whatever it is, you can’t even take one step forward. So don’t even try to bring your intellect or think that intellectually you’ll make sense, or with your strength, you’ll be able to make progress. You can come here lifetimes together and still not be able to do anything. So we are in the process, through our meditative process, just untying the string. You know, like a balloon is tied down? So, it just keeps on going left and right. But the moment you untie the string, it’ll start going upward. So, these attachments have tied us down. We are just untying those strings. And as we, sort of, untie the strings, the consciousness will automatically start moving upward. The natural inclination of the consciousness is towards the eye center. We have weighed it down by our desires, by our karmas, by our thoughts. So the moment you remove this covering, it will automatically start going upward. That’s all you need to do.

មនុស្សយើងនាំគ្នាធ្វើជីវិតឲ្យស្មុគស្មាញ មនុស្សលោកនាំគ្នាប្រើបញ្ញាមកធ្វើការវិភាគគ្រប់ៗរឿងទាំងអស់ ដល់អីចឹងទៅឃើញថា បញ្ហាស្មុកស្មាញ រួចមិនអាចដោះស្រាយ បញ្ហានោះបាន។ រឿងពី អតីតកាល កន្លងផុតទៅ វាចប់ទៅហើយ រួចហើយក៍នាំគ្នារំលឹករឿងចាស់ឡើងវិញ យើងមិនគួរមានកំហុសជាលើកទី២ ដោយសាររំលឹករឿងចាស់មកទេ ចំណែករឿងទៅថ្ងៃអនាគត យើងមិនបានដឹងថាមានរឿង អ្វីកើតឡើង តែច្បាស់ណាស់ ថ្ងៃអនាគតគឺនឹងកើតមានរឿង គឺទាំងអស់នេះហើយ ដែលជា បរិបទ យើងកំពុងរស់នៅសព្វថ្ងៃ  និងជា បញ្ហាដែលយើងត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងបំផុត។​ រឿងគឺវាសាមញ្ញ ធម្មតាៗ ដូចនេះ គឺថា យើងម្នាក់មានទស្សនាទាន មានគំនិត មានការប្រមើលមើលទៅខាងមុខ អីចឹងបើសិនជា អាត្មាគិតបែបនេះដែរ គឺវានឹងបង្ករជាបញ្ហាឡើងមក  បើដូច្នេះ យើងកំពុងតែរស់នៅ សព្វថ្ងៃនេះ ត្រូវតែប្រឈមមុខដោះស្រាយជាមួយ បញ្ហានាពេលនេះដែរ  ជាការណែនាំផ្លុវ គឺថាយើងមាន គោលដៅរួមធំមួយ បន្ទាប់មក យើងមាន ចាត់ចំណាត់ថ្នាក់ជាអាទិភាពមួយចំនួន ថាមួយណាសំខាន់ជាង ចាំបាច់ជាង នឹងដឹងថា យើងម្នាក់ៗមាន គោលបំណង ដែលទេវតាប្រទានឲ្យយើងមានរូបកាយជាមនុស្សនេះឡើងមក ដែលប្រការនេះ យើងត្រូវតែនឹកឃើញ ចងចាំជានិច្ច រំលឹកជានិច្ច ត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះ ទាំងនេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ។  បើសិនណាជាយើងធ្វើឆាកជីវិត ឲ្យស្មុគស្មាញ គឺមានន័យថា យើងកាន់តែថែមបន្ទុក ធ្វើឲ្យយើងកាន់តែឈឺចាប់ឡើងៗ យើងទៅជា វិលវល់ចុះឡើងៗ មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីឡើយ។ 

កូណា ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំយល់ពី គំនិតនេះ ខ្ញុំកូណាដឹងថា ខ្ញុំកូណាមានការស្មុកស្មាញច្រើន នឹងកាន់តែធ្វើជីវីតកាន់តែស្មុគស្មាញថែមទៀត តែជំហាននៃការតាំងសមាធិ វាដូចជា វិធីមួយធ្វើឲ្យមាន តុល្យភាព រវាងភាពស្ងប់ស្ងាត់ ជាមួយនឹង រឿងអតីតកាល ដោយវាជួយក្នុងការផ្ចង់អារម្មណ៍ឲ្យមូលល្អ។ ញោម គួរបណ្តោយតាមសម្រួល កុំខំប្រឹងសមាធិពេក ព្រោះការតាំងសមាធិអត់មានអ្វីដែលខំប្រឹងទេ គឺធ្វើខ្លួនយើងឲ្យធម្មតាៗ អង្គុយធ្វើ សម្រាន្តគឺ ប្រមូលអារម្មណ៍ផ្ចង់  រួចហើយអ្វីៗផ្សេងទៀតគឺតាម ដំណើរ ធម្មតា ជំហានបន្ទាប់វានឹងកើតចេញមកជាស្វ័យប្រវត្តិ អត់ចាំបាច់បង្ខំ ស្មុកស្មាញ បើសិនជាញោម គិតថា ខ្ញុំមកដល់កម្រិតនេះ ខំប្រឹងឲ្យដល់កម្រិតនេះមួយទៀត បែបនេះ គឺជា កំហុសមួយគួរឲ្យសោកស្តាយទៅវិញ ។ ការប្រើកម្លាំងរបស់យើង បញ្ញារបស់យើង គឺ ការប្រើអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងមាន មិនអាចនាំយើងឈានដល់កម្រិតថ្មីណាមួយទេ  ទោះបី ញោម ចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ប្រើកំលាំង បញ្ញា ស្មារតី ក៍មិនអាចសម្រេចអ្វីបានដែរ​ ។ រឿងនេះវាដូចជា ជំហាននៃលការតាំងសមាធិអីចឹងដែរ គឺយើង ត្រូវតែផ្តាច់ខ្សែចំណងចេញ ប្រៀបដូចជា ខ្សែចង់ បាល់ឡុង បង្ហោះលើមេឃ ដែល បាល់ឡុង មិនអាចហោះបានទៅលើមេឃទេ បើគេមិនផ្តាច់ចំណងខ្សែនោះចេញ ធៀបជាមួយការតាំងសមាធិ គឺ យើង ផ្តាច់ចំណងកម្មចេញ  ពេលនោះ សតិ ជាសេចក្តីដឹងខ្លួន វានឹង ហោះឡើងទៅខាងលើជាស្វ័យប្រវត្តិ ដែលសតិនោះ​ មានចលនារំដៅទៅរក ភ្នែកកណ្តាល  តែ សតិហ្នឹងស្រូបទាញចុះក្រោយ ដោយសារ តែមាន ចំណង់ កម្មា និង បំណងប្រាថ្នា ដូច្នេះ កាលណាយើងផ្ចាច់ខ្សែចំណងភ្លាម នោះ​សតិ វានឹងហោះអណ្តែតទៅលើភ្លាមដែរ។ ទាំងអស់នេះជាកិច្ចការដែលយើងត្រូវធ្វើ ។

Q & A @ N 3= 00--6:59

 Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, thank you for giving me the strength to come here and ask you a question. Baba Ji, I was born into a satsangi family, but my father used to eat non-vegetarian food. Maybe I started eating non-vegetarian food because of him, but regardless, this causes many problems for me at home. Since my wife belongs to a Sikh family and is a pure vegetarian, there are often fights at home over this issue. Baba Ji, I don’t understand – mentally, I want to give it up, but I cannot seem to do so. Perhaps I need a little scolding from you. By causing pain to others, can we lay the foundation of our own happiness? Do you think that when animals are killed … And why? For the enjoyment of your palate? It is a matter of enjoying that taste for 4 or 5 minutes – it doesn’t last longer than that. So for the enjoyment of our palate, if an animal is killed and has to endure pain and suffering, do we think this can be the foundation of our happiness? Does anyone enjoy going to a graveyard? No, Baba Ji. So haven’t we made our own body a graveyard? And we are putting dead animals into it again and again. Right. We should think about it. Because every religion forbids causing pain and suffering to others. We have interpreted this in our own way, thinking that only refers to human beings! But everything has a soul, right? So, if we want happiness, if we want peace of mind, the less karma we accumulate, the sooner we will be able to control the mind and attain happiness. If animals are being killed all 24 hours because of me, will I be able to attain happiness? Right. Thank you, Baba Ji. Radha Soami. 

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ សម្រាប់ការប្រទានកម្លាំងកំហែង និងឪកាសឲ្យខ្ញុំកូណាបានមក ទីនេះ ដើម្បីសាកសួរសំណួរដល់ព្រះគ្រូ ។​ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាគឺជា អ្នកបួស តបសាច់ ស៊ុត តែឪពុកខ្ញុំកូណាមិនមែនជាអ្នកហួបបួសឡើយ រឿងនេះនាំឲ្យខ្ញុំកូណាហូបអាហារមិនបួសដែរ ដល់់អីចឹងទៅ វាបង្ករជាបញ្ហារឿងរ៉ាវរកាំរកួសច្រើនណាស់នៅក្នុងផ្ទះ។ ភរិយាខ្ញុំកូណា នាងមកពី គ្រួសារ កាន់សាសនា សិក្ខា Sikh ដែលជា ពូជពង្សអ្នកហួបបួសដ៍បរិសុទ្ធ ដល់អីចឹងទៅ នៅក្នុងផ្ទះ ឈ្លោះគ្នាឡើងវ៉ល់ ។​ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុកូណាចង់បោះបង់ចោលការហូបសាច់ដែរ តែធ្វើមិនបានសោះ មិនថាហេតុអី? រឿងនេះ ព្រះគ្រូអាចនឹងស្តីបន្ទោសខ្ញុំកូណា ឬ ផ្តល់ជាឪវាទខ្លះផងចុះ។ ញោម ការហូបសាច់អាហារមិនបួស នាំឲ្យសត្វលោកដ៍ទៃ មានការឈឺចាប់ បើគេមានការឈឺចាប់ តើយើងមានសេចក្តីសប្បាយបែបម៉េច?  តើញោមគិតថា សត្វទាំងឡាយដែលត្រូវគេសម្លាប់ហ្នឹង ដើម្បីបំពេញការសប្បាយរបស់អ្នកផ្សេងនៅ ក្នុងវាំង្គឬ ? នេះជាការសប្បាយតែក្នុងរយៈពេល ៤ ទៅ ៥ នាទី គឺ មិនអាចវែងឆ្ងាយហួសពីហ្នឹងឡើយ អីចឹងបើសត្វ ទាំងនោះ ឈឺចាប់ ត្រូវគេសម្លាប់ ដើម្បី មនុស្សលោកសប្បាយក្អាកក្អាយ ធ្វើបែបនេះ គឺធ្វើខ្លួនឯង ទៅជា មេដែកឆក់ស្រូបទាញអីចឹងដែរ គឺ សត្វលោកវាវិលចុះឡើងៗមកទទួលការឈឺចាប់ ត្រូវគេសម្លាប់ ដូចជា មេដែកឆក់ជាប់។ គ្រប់សាសនាទាំងអស់ សុទ្ធតែ ហាមឃាត់ការធ្វើបាប ធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់ដល់ សត្វលោក មនុស្សលោក ​តែ យើងបែរជានាំគ្នា យកមកបកប្រែ ធ្វើបាប សម្លាប់តែសត្វទេតើ មិនមែនសម្លាប់មនុស្សឯណា។ បើយើងចង់បានសេចក្តីសុខសប្បាយ ចង់បាន សន្តិ ជាសេចក្តីស្ងប់ក្នុងចិត្ត ទាល់តែយើងមានបាបតិចតួច កាលណាមានបាប កាន់តែតិច នោះការគ្រប់គ្រងចិត្តកាន់តែបានមូលល្អ និង កាន់តែសប្បាយរីករាយក្នុងចិត្ត បើសិនជា សម្លាប់សត្វគ្រប់ទាំង ២៤ ម៉ោង ក្នុង ១ថ្ងៃ សួរថាយើងសប្បាយក្នុងចិត្តដែរឬអី ? បាទ កូណា ព្រះគ្រូ សូមអរគុណ ព្រះគ្រូណាស់ ។

Q & A @ N 4= 00--9: 23

Baba Ji, I’ve found my motivation lacking in this path. I am not able to meditate. Although I try many ways through which I can increase my time, but I am not able to succeed in it. Please guide me. How can anybody else motivate us? We have to motivate ourselves, because the recipient is going to be you. Whether you get something out of it, or you don’t get something out of it – it’s all going to be you. Now, everything in life is need-based, right? We feel the need to be clean, we go and have a bath. We feel the need to sustain our bodies, we go and eat food. Similarly, when you start understanding why you need that meditation, why you need spirituality – you will meditate for yourself. We need – meditation doesn’t need us – we need that meditation. We need the support of that Creative Power, because the pressures of life, our responsibilities, are so intense, that unless we don’t have a strong anchor, we will lose our way. So we have to motivate ourself. Now, many times you will see, whether you are hungry or not, when it’s lunchtime, do you go and eat food or not? It doesn’t depend upon your hunger. But still you go and eat. So similarly, we need this meditation. I think, somewhere, we’re not understanding why we need to meditate. And when you understand it, you will meditate for yourself. Radha Soami. 

ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណា រកឃើញ មូលហេតុ គឺមកពី ខ្វះការជម្រុញទឹកចិត្ត ដែលឲ្យខ្ញុំកូណាមិនអាចតាំងសមាធិបានឡើយ បើទោះបីជាខ្ញុំកូណាបានធ្វើតាមវិធីច្រើនយ៉ាង និង បន្ថែមពេលវេលាទៀតនូវតែមិនសម្រេចក្នុងការតាំងសមាធិ បើដូច្នេះទេសូមព្រះគ្រូជួយផ្តល់ជាព្រះឲវាទដល់ខ្ញូមុំកូណាផងចុះ។ ញោម តើអាចនឹងឲ្យអ្នកដ៍ទៃគេទៅលើកទឹកចិត្តខ្លួនយើងបែបម៉េចទៅ? យើងត្រូវតែមានការលើកទឹកចិត្តដោយខ្លួនឯង ព្រោះថាអ្នកដែលជាភាគី ទទួលយកទេវតា គឺ ខ្លួនឯងមិនថា ញោមទទួលបានទេវាត ឬ ព្រះមកនូវក្នុងខ្លួន​ឬ មិនបានទេ គឺស្ថិតនៅលើខ្លួនញោមផ្ទាល់ អ្វីៗមានតម្រូវការចាំបាច់ជាមូលដ្ឋានចេញពីក្នុងខ្លួនឯង ើមែនដែរឬទេ? កាលណាយ់ើងមានតម្រូវការចង់់បានការស្អាតបាតខ្លួនឯង យើងត្រូវតែទៅងូតទឹក លាងជម្រះកាយ  កាលំណាយើងមានតម្រូវការទ្រទ្រង់ថែទាំរូបកាយយើង យើងត្រូវតែទៅ ទៅរកអាហារហូបចុកដ់ើម្បីទ្រទ្រង់រាងកាយ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ កាលណាញោម យល់ច្បាស់រឿងនេះ ញោម ដឹងថាម៉េចបានជាត្រូវការ ការតាំងសមាធិ? ម៉េចបានជាយ់ើងត្រូវការ ព្រះធម៍ ?ពេលនោះ ញោមនឹងត្រូវទៅតាំអសមាធិ ដោយខ្លួនឯង គឺ យើងត្រូវការ ការតាំងសមាធិ មិនមែន សមាធិត្រូវការ យ់ើងទេ។ យើងត្រូវការតាំងសមាធិ យ់ើងត្រូវការកាំទ្រពី ទេវតាដ៍មានឬទ្ធិ Creative Power ដោយសារយ់ើងកំពុងមានសម្ពាធក្នុងឆាកជីវិត ដោយសារយើងកំពុងមានការទទួលខុសត្រូវធ្ងន់ធ្ងរពេក គឺវាទាមការការបោះយុថ្កាត្រឹមត្រូវ បើមិនអីចឹងទេ  នាវាកប៉ាលយើងនឹងទៅខុស ទិសដៅជាមិនខាន។ ដូច្នេះ ញោមត្រូវតែមានការើ់កួទឹកចិត្តខ្លួនឯង ដូចញោមបានឃើញស្រាប់់ជាច្រើនដងកន្លងមកហើយជាឧទាហរណ័ស្រាប់។ វាដូចញោមបានឃើញ ថាទោះបីជាញោម មិនឃ្លានបាយ ឃ្លានទឹកទេ តែវាដល់ពេលម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ ដូច្មេះ ញោមត្រូវតែទៅ ទៅ ហូបបាយថ្ងៃត្រង់  តើអីចឹងមែនឬអត? គឺ រឿងនេះវាមិនអាស្រ័យថា ឃ្លាន ឬ មិនឃ្លានទេ គឺត្រូវតែទៅហូបបាយ ដូច្នេះ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ញោមត្រូវតែទៅធ្វើសមាធិ វាអាចដែរថា យើងមិនយល់មិនដឹងរឿងហ្នឹង តែបើយល់កឺយើងនឹង ទៅធ្វើសមាធិដោយខ្លួនឯង បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ។

Q & A @ N 5= 00--11: 13

Baba Ji, when a satsangi reaches the end of their life, but has not withdrawn into meditation above the eye-center, then does their soul have to return into this world again? Depends upon your attachments. If there are attachments, those attachments act like a magnet, pulling you back. If there are no attachments, then with His grace, He will create such circumstances that we are able to finish our karmas and we don’t have to come back. Radha Soami, Baba Ji. 

ព្រះគ្រូបាបាជី ពេលអ្នកបួសកំពុងតាំងសមាធិ ស្រាប់តែ ស្លាប់ ពេលនោះ ព្រលឹង ក៍មិនទាន់ដកចេញផុតពី ភ្នែកកណ្តាលដែរទេ សួរថា បែបហ្នឹងតែ ព្រលឹងត្រូវចុះមកចាប់ជាតិជាថ្មីវិញនៅ ឋានកណ្តាលនេះដែរឬទេ? ញោម រឿងនេះ វាអាស្រ៏ុលើចំណងកម្ម ( ចំណង ៥ ប្រការ Attachement) បើសិនណាជាមាន ចំណង នេះ វាចងយើងជាប់ គឺវាដូចជា ដែកឆក់អីចឹវដែរ គឺវាទាញយើងចុះមកវិញ មកខាងក្រោម  បើសិនយើងគ្មានចំណអកម្មទេ អីចឹងយើងមាន ព្រះមេត្តារបស់ទេវតា ដែលនាំយើងរួចផុតអស់ កម្មាទាំងឡាយ ពេលនោះ យើងអត់ចាំបាច់ត្រឡប់ចុះមកវិះទេ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូបាបាជី ។ 

Q & A @ N 6= 00--11: 50

Thank you for giving me the opportunity to speak in front of you. And thank you for blessing me with a great family and friends. So my question is, after giving our 100 percent in exams and interviews, often find times where we do come across failures. I just wanted to know, how do you create a positive mind-set for yourself? And if we were predestined to fail, how do we go about changing our destiny and succeed with our hard work and dedication? You know, there’s a story of Abraham Lincoln, that at every stage of his life, he saw failure. But he never gave up, and went on to become the president of United States, you know? Whether it was in his law practice, whether it was in local elections, whether it was in his bar selection – he just kept on failing. But he never gave up. Now, how do we know that when you don’t get something, He doesn’t have something better in store for you? Do we know that? Now, look, it’s like you’ve applied for a job. You get it, okay? Now, for some time, you are happy. But for the person who doesn’t get it, a better job comes along, he applies for that and he gets it. If you hadn’t got the first job, you would have applied for the second one. So we really don’t know. So what is important is that we do our best. We put in our effort and leave the results to Him. Thank you, Baba Ji 

សូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ បានផ្តលឪកាសមួយនេះ ខ្ញុំកូណាអាចនិយាយទល់មុខជាមួយ ព្រះគ្រូ សូមអរគុណ ព្រះមេត្តាសណ្តោប្រណីព្រះគ្រូ បាននាំឲ្យខ្ញុំកូណាមានក្រុមគ្រួសារកក់ក្តៅ មានមិត្តភ័ក្រល្អ.។ ខ្ញុំកូណាមានបញ្ហាក្រោយពីការចំណាយពេលក្នុងការ ត្រៀមរៀបចំខ្លួនទៅសំភាសន៍រកការងារធ្វើ ១០០ ដង ជាលទ្ធផលគឺធ្លាក់ទាំង ១០០ ដង។ ខ្ញុំកូណាចង់ដឹងថា តើព្រះគ្រូកំណត់ឲ្យមនុស្សម្នាក់់ជឿជាក់ខ្លួនឯងបែបម៉េចទៅ បើមនុស្សម្នាក់សុទ្ធតែមាន ទេវតាចារទុកមកជាស្រេចថា ខ្ញុំកូណាត្រូវតែបរាជ័យ ត្រូវតែធ្លាក់់អីចឹងយែរហូត ត់ើឲ្យខ្ញុំកូណាដូរវាសនា ឲ្យខ្ញុំកូណាមានជោគជ័យក្នុងឆាកេជីវិតបបម៉េច? ។ ដូចជា ញោមបានដឹងពី រឿង ប្រធានាធិបតីអាមេរិកកាំង ឈ្មោះ Abraham Lincoln ( ឆ្នាំ ១៨៦១ ដល់  ១៨៦៥ )ដែលគាត់់ឈឈ្មោះជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក គាត់ រូបនេះ ពេញមួយជីវិតពោរពេញដោយការបរាជ័យ តែងតែធ្លាក់រហូត តើគាត់ផ្លាស់ប្តូរវាសនាយ៉ាងម៉េច ប្រឹងប្រែងដោយលំបាកលំបិនបែបម៉េច ដើម្បីជ័យជំនះ? នោះ គឺគ្មានមិនបោះបង់ចោលការខិតខំឡើយ រហូតក្លាយជាប្រធានាធិបតី តើគាត់ជាប់ឆ្នោតបែបម៉េ? ព្រោះគាត់ធ្លាក់ឆ្នោត សភាខេត្ត សភាជាន់ទាប សភាជាន់ខ្ពស់ បោះឆ្នោត ប្រធាធិបតី គឺធ្លាក់រហូត គឺថា នៅពេលដែលគាត់បរាជ័យ ធ្លាក់ឆ្នោត គឺគ្មានអ្វីល្អជាងបទពិសោធន៍នៃការធ្លាក់ ការបរាជ័យរបសគាត់ឡើយ  គឺវាដូចដែលញោម ដាក់ពាក្យសុំចូលបំរើការអីចឹងដែរ ការងារទី ១ យើងដាក់ពាក្យទៅវាធ្លាក់ ចំណែកគេផ្សេង ដាក់ពាក្យទៅសម្ភាសន៍ជាប់បានការងារធ្វើ លុះដែលការងារទី ២ ស្រដៀងគ្នាដែរ គេរើសទៀត យើងដាក់ពាក្យសម្ភាសន៍ទៀត គឺយើងជាប់បានការងារធ្វើ ដូច្នេះ ការជាប់ ឬ ធ្លាក់ ជោគជ័យឬបរាជ័យ គឺយើងអត់ដឹងទាល់តែសោះ អ្វីដែលយើងដឹង គឺមានតែការខំប្រឹងប្រែងឲ្យល្អបំផុត គឺយើងជាអ្នកប្រឹងប្រែង ចំណែកលទ្ធផលបែបណា គឺទុកឲ្យទេវតាសម្រេច  បាទ កូណាព្រះគ្រូសូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូបាបាជី។

Q & A @ N 7= 00--13: 28

Baba Ji, my question is difficult to articulate, but I'll do my best. I've had this increased awareness lately of this thing about divinity, and that divinity is not just within me – it's everywhere. And then, you know, catching glimpses of that in nature, in animals, in other people. And it feels as though there's the meditation practice, which is one, but then there's also the experience of being in the body and going through that self-realization, that exploration. And whether it's the meditation practice that brings about that awareness of divinity, or whether it's something, that they run side-by-side. So effectively, I'm practicing the meditation, but I'm also being fully present in the body to go through the experience of being human, to go through my destiny, my karma. Because otherwise it feels as if, (if) it was just the meditation, I would be in my head all the time, rather than I’ve been given this body to obviously experience other things, other purposes in life. So I suppose my question is, are the two … do they run side-by-side? Or is it really meditation that brings about that awareness? No, sister, you're absolutely right. Meditation is only to help us to focus. Okay? Now, when you are focused, then comes the realization. Because if you are not focused, you're not going to realize anything. You can just miss it as you're going through life. So that focus helps us to that realization. And what is that realization? That the Lord is there in every particle of this creation! And we have to reach that stage of consciousness, where you feel His presence in everything – in the plant, in the animal – in everything. You know, Maharaj Ji always used to say, “The Lord loves us through His creation.” So we have to see Him through His creation. And that will come about, like you said, awareness. Meditation helps you to increase that awareness, where you start seeing Him in everything and feel helpless, loving the Lord through His creation. So it's not wrong for me to feel this awareness of wanting to be more in touch with divinity around me? No, it's very ... you see, the natural inclination of the consciousness is towards its true self. So it's something very natural which is drawing you. What is preventing us is our karmic load. You know, it's like a piece of iron, it's attracted to the magnet. You put that piece of iron in front of the magnet, automatically, it’ll go and touch the magnet. But you put some load on top of it, the pace becomes slower. You put more load, it can't move. So, as we are removing these coverings, we are realizing our true potential; we are becoming more aware of that love around us. Thank you. 

ព្រះគ្រូ បាបាជី សំនួរខ្ញុំកូណា ពិបាករៀបរាប់ ពិបាកបញ្ជាក់បន្តិច តែខ្ញុំកូណាខំប្រឹងនិយាយឲ្យស្តាប់យល់ គឺថានៅពេលចុងក្រោយថ្មីៗនេះ ខ្ញុំកូណាហាក់ដូចជា ដឹងថាពិតជាមានទេវតា មានព្រះពិតប្រាកដមែន តែទេវតាហ្នឹង មិនសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនខ្ញុំកូណាទេ គឺទេវតាគង់សណ្ឋិតនៅកន្លែងណាមួយផ្សេង មានន័យថា ព្រះអាចនៅជាមួយធម្មជាតិ ជាមួយសត្វលោក​ ជាមួយមនុស្សណាផ្សេង។ ពេលខ្លះទៅ ខ្ញុំកូណាតាំងសមាធិឃើញដូចជាខ្ញុំកូណាជាទេវតាម្តងម្កាលដែរ ជួលកាលតាំងសមាធិទៅ ដូចជា នៅតែដដែល គឺជា មនុស្សធម្មតា ដល់ខ្ញុំកូណាប្រឹងធ្វើសមាធតទៀត នៅតែឃើញថាជាមនុស្ស រងកម្មតាម វាសនា រងកម្ម តាម កម្មាជាមនុស្ស។ ខ្ញុំកូនៅតែគិតឃើញថា បើយើងតាំងសមាធិ គិតក្នុងខួរក្បាលជានិច្ចថាពេលនេះយើងជាទេវតា ទោះជាគិតអីចឹង តែវានៅតែឃើញថា ខ្លួនឯងជាមនុស្ស ដូចនេះជា សំណូរខ្ញុំកូណា ចែកជា ២ គឺថា ខ្ញុំកូណាត្រូវតាំងសមាធិតាមដំណើរអីចឹងទៅ ឃើញអីក៍ឃើញទៅ  ឬ មួយថា ការតាំងសមាធិនេះ ត្រូវតែ ឲ្យមាន សតិឡើងមក ជាសេចក្តីដឹងខ្លួន ?។ 

ញោម ស្រី និយាយាត្រូវណាស់ ការតាំងសមាធិ គឺវាគ្រាន់តែជួយយើងក្នុងការផ្ចង់សតិ អារម្មណ៍ ស្មារតី ឲ្យមូល កាលណាអារម្មណ៍យើងមូល នោះវាចូលដល់ កម្រិតមួយទៀត គឺការ ទទួលស្គាលើ/ ការក្លាយខ្លួនជាទេវតា Reliazation ដល់ចំណុចនេះ មានន័យថា ទេវតាទ្រង់គង់នៅ គ្រប់ទាំងសត្វលោកទាំងឡាយ Every Creation. ដោយសារថា បើសិនជាអារម្មណ៍យើងមិន មូល ទេ នោះ យើងមិនអាចឈានចូលដលើកម្រិត ទទួលស្គាល់ទេវតាបានទេ នោះគឺយើងដូចជាមនុស្សធម្មតាៗ ដូចគេដូចឯង ដូច្នេះ អារម្មណ៍មូល ផ្ចង់ គឺវាជួយយើងឲ្យដល់កម្រិតទទួលស្គាល់ទេវតា គឺទេវតា ឬ ព្រះ សណ្ឋិតនៅគ្រប់ទាំងសត្វលោក យើងចាំបាច់ ដាច់ខាតត្រូវតែ ឈានចូលដល់កម្រិតមួយនេះ ដែលថា ទេវតា ឬ ព្រះសណ្ឋិតនៅគ្រប់អ្វីទាំងអស់ Everything ទោះបីក្នុង រុក្ខជាតិ ទោះបីជានៅក្នុងសត្វលោកក្តី ដូចដែល ព្រះគ្រូ មហារាជជី តែងតែទូលជានិច្ចថា ទេវតាមានព្រះទ័យស្រលាញ់សត្វលោករបស់ទ្រង់ណាស់ ដែលទ្រង់ជាអង្គបង្កើតសត្វលោក His creation ដូច្នេះបានជាយើង ត្រូវតែមើលឃើញ ទេវតាសណ្ឋិតនៅគ្រប់សត្វលោកទាំងឡាយ។ ព្រះគ្រូ បើអីចឹងមែន ខ្ញុំកូណាមិនខុសទេឬ ដែលគិតថា ព្រះឬទេវតានៅជុំវិញខ្លួនយើង?  ទេ ញោម ជាធម្មតា សតិរបស់យើង មានទំនោ ទៅរកអ្វីដែលជា សច្ចៈខ្លួនឯង True sefl  ជាធម្មតា បើសិនជា វាមានបែបជាធម្មជាតិ គឺវាស្រូបទាញយកអ្វីដែលជា ធម្មជាតិដូចគ្នា អ្វីដែលវាមិនទាញយើង មិនស្រូបយើងចូលទៅជាមួយ ទេវតា គឺដោយសារ មានកម្មា ជាបន្ទុកធ្ងន់ពេក វាដូចជា កំទេចដែកតូចៗ ត្រូវបាន ឆក់ ឬ ស្រូបទាញ ដោយ មេដែក ឬ ដែកឆក់។ កាលណាយើងយក កំទេចដេក តូចៗ ដាក់ចំពីមុខមេដែក ជាស្វ័យប្រវត្តិ វាស្រូបទាញចូលទៅ តែបើសិនជាយើង ដាក់អ្វីផ្សេងៗ ពីលើកំទេចដែកនោះ វាស្រូបដែរតែ យឺតៗ ដោយសារវាធ្ងន់។ បើសិនជាយើងបន្ថែមទំងន់ទៀត នោះគឺវាលែង កំរើកតែម្តង អីចឹងកាលណាយើង យករបស់អ្វីដែលជា បន្ទុកនោះចេញវិញ គឺវាស្រូបចូលគ្នាឡើងវិញ បែបជាធម្មជាតិ គឺជាការទទួលស្គាល់ ទទួលយកការពិត ដូចជាមនុស្សយើងដែរ ពេលនោះគឺយើង ឈានដល់កម្រិតទទួលយកការពិតពីធម្មជាតិដែលសតិយើង មានសេចក្តីស្រលាញ់សត្វលោកជុំវិញខ្លួន បាទ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ ។

Q & A @ N 8= 00--16: 45

Baba Ji, since my childhood, I have been connected to the Dera because of my parents. I used to visit it every year. I grew up with Hazur Maharaj Ji’s teachings. When I got married, my new family didn’t follow the path; they were initiated by another master. But they are a very noble family – we have no problems with each other from a worldly perspective. But I have always been drawn to you because of my parents and also because of my own inclination. So my question is that, I want to choose a path for myself that’s different from my in-laws’ (path). I want something more for me. Maybe their spiritual path doesn’t give me everything I’ve heard about since my childhood. Am I being selfish? Can I follow my own path (while) living under the same roof as them? Why not? I mean, everyone has their own perspective in a family. Is there a family where everyone’s thinking is the same? Everyone will have their own perspective, right? So every individual has their own relationship with the Lord – it isn’t an entire family’s relationship. Every soul has its own personal relationship with Him. Now, it’s good that the family is nice – you should appreciate them. It isn’t written anywhere that our path is right and the path others follow is wrong. If you want them to respect your way of thinking, you should respect theirs. But the path that you want to follow depends upon you. Because unless you have a comfort level … I’m not saying that any path is bad – because all paths have the same objective of God-realization. So no one has a different path. But everyone has their own comfort level. So a person should only follow the path that gives them a comfort level. If we have a comfort level with it, we will be able to do our part; otherwise, we will not. Okay. Can I question their spiritual path or philosophy to explain my viewpoint to them? Would it be rude on myself? It wouldn’t be impertinent, would it? Look, spirituality and politics – you can never convince anyone about these two things using words. Everyone has their own perspective. So we should never argue, because everyone has their own faith, right? And unless we walk on the path for ourselves, unless we develop faith and build a strong foundation, how can we question others? Okay. So after all this confusion, will you still bless me with initiation? That is up to you. Like I said, it is about your comfort level. Okay, thank you.

ព្រះគ្រូបាបាជី កាលពីក្មេង ខ្ញុំកូណាតែងតែទៅ ព្រះវិហារ ដេរា ជាមួយ ឪពុកម្តាយ គឺទៅ​រាល់ឆ្នាំ គឺខ្ញុំកូណាធំដឹងក្តី ដើរតាមធម៍ទេសនាព្រះគ្រូ  Hazur Maharaj Ji ដល់ពេលខ្ញុំកូណារៀបការ គឺ ជាមួយ គ្រួសារមួយដែលគេ មានព្រះគ្រូ ផ្សេង Master  តែគ្រួសារនាងជាគ្រួសារល្អ មានមុខមានមាត់ ថ្លៃថ្នូរ គឺពួកយើងរស់នៅជាមួយគ្នា គ្មានការល្អក់កករឡើយ តែ រឿងដែលខ្ញុំកូណាលើមកទូលព្រះគ្រូពេលនេះ គឺរឿង ឧបនិស្ស័យ ឬ ប្រថ្នូល/ ការកួចចិត្ត Inclination របសឪពុកម្តាយផង និងខ្ញុំកូណាផងដែលចេះតែស្រលាញ់ខាងព្រះគ្រូ ជាសំណូរពេលនេះ សួរថា ខ្ញុំកូណាអាច ជ្រើសរើស ផ្លូវព្រះធម៍មួយ ខុសពី ផ្លូវព្រះធម៍ខាង ឪពុកម្តាយក្មេកបានដែរឬអត់ ? គឺខ្លួនខ្ញុំកូណាចង់ជ្រើសរើសផ្លូវព្រះធម៍មួយខ្លួនឯង ដោយសារ ខាង ឪពុកម្តាយក្មេកអត់បានផ្តល់អ្វីៗដែលជាតម្រូវការដល់ខ្ញុំកូណា ដូចដែលខ្ញុំកូណាធ្លាប់បានទទួល កាលនៅពីក្មេងមក។ បើអ្វីអីចឹង តើខ្ញុំកូណាជាមនុស្សអត្មានិយមដែរឬទេ? តើខ្ញុំកូណាអាចដើរផ្ឡូវព្រះធម៍មួយផ្សេងដោយរស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយបានដែរឬអត់?ញោម រឿងអីថាមិនបាន? ដោយ​​សារមនុស្សម្នាក់មាន ទស្សនៈទានខុសគ្នា គឺគិតឃើញរៀងៗខ្លួន តើមានគ្រួសារណាមួយ ដែលសមាជិក គ្រួសារនោះគើតឃើញ មានទស្សនដូចគ្នាដែរទេ? មនុស្សម្នាក់ៗមានទស្សនផ្សេងគ្នា ម្នាក់់ៗមាន ទំនាក់ទំនងជាមួយទេវតាផ្ទាល់ខ្លួន ដែលនោះវាមិនមែនជា ទំនាក់ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលទេ ព្រលឹងមនុស្សម្នាក់ៗ មានទំនាក់ទំនងរៀងៗជាមួយ ទេវតា ឥលូវជាការប្រពៃណាស់ ដែលគ្រួសារមានសុកដុម រលូន នេះជា បុណ្យ ជាមគ្គផលល្អណាស់ ដែលញោមត្រូវតែ ដឹងគុណទេវតា។ អត់មាន កន្លែងណាដែលគេ សរសេរថា ផ្ឡូវព្រះធម៍នេះខុស ផ្លូវព្រះធម៍មួយនោះត្រូវទេ បើយើងចង់ឲ្យគេគោរពយើង វាទាល់តែយើងគោរពគេវិញដែរ តែផ្លូវព្រះធម៍ដែលញោមដើរ គឺអាស្រ័យលើញោម សម្រេចចិត្ត ទាល់តែញោមឈានដល់កម្រិតមួយដែល អាចទទួលយកបាន សមរម្យ អាត្មាភាព មិនចង់ទូលថា ផ្លូវខាងគេអាក្រក់ទេ ព្រោះគ្រប់ផ្លូវព្រះធម៍ មានគោលបំណងរួមតែមួយដូចៗគ្នា គឺការទទួលស្គាល់ថាមានព្រះ God -Realiazation  ដូច្នេះ គ្មានអ្នកណាមួយ មានផ្លូវព្រះធម៍ ផ្សេងពីគ្នាទីទៃឡើយ តែថា​ម្នាក់មានកម្រិតមួយ ដែល អាចទទួលយកបាន ឬ សមរម្យ Comfort level ដែលម្នាក់ៗគេអាចរើសផ្លូវធម៍ណាមួយដែលគេគីតថា ទទួលយកបាន បើយើងអាចរស់នៅជាមួយ មាគ៍ាព្រះធម៍ណាមួយនោះ គឺយើងក្លាយជា ផ្នែកមួយ ផ្លូវព្រះធម៍នោះដែរ បើមិនអីចឹងទេ យើងមិនមែនជាចំណែក មួយនៃ ផ្លូវព្រះធម៍នោះឡើយ។ 

ព្រះគ្រូ តើខ្ញុំកូណាអាចសុំមានការពន្យល់​បកស្រាយអំពី ផ្លូវព្រះធម៍ ឬ ទស្សនវិជ្ជា ទាក់ទងជាមួយ ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំកូណាបានដែឬទេ? បើសួរបែបហ្នឹង តើខ្ញុំកូណាដូចជា ព្រៃផ្សៃដាក់ខ្លួនឯងពេកទេដឹង? តើខ្ញុំកូណាអាចមិនខ្វល់រឿងនេះដែរ? ញោម ស្រី ចូរមើលទិដ្ឋភាព ផ្លូវព្រះធម៍ និង ផ្លូវនយោបាយ ដែលផ្លូវទាំង ២ នេះ ញោម មិនអាច យកពាក្យពេជ្ជ សំដី ទៅពន្យល់ បញ្ចុះបញ្ចូលនណាបានឡើយ ។ មនុស្សម្នាក់មានទស្សនផ្សេងគ្នា ដែលយើងមិនអាចអះអាង ខាងណាល្អជាង ដោយសារមនុស្សម្នាក់មាន ជំនឿ faith រាងៗខ្លួន វាទាល់តែយើងដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ហ្នឹងខ្លួនឯង វាទាល់តែយើងមាន ជំនឿលើផ្លូវហ្នឹង វាទាល់តែយើង អភិ.កសាងផ្លូវព្រះធម៍មួយហ្នឹង បើមិនអីចឹងទេ យើងធ្វើម៉េចអាច អះអាងថា ផ្ឡុវធម៍ដែលគេដើរនោះខុស?។ កូណា ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាយល់។ បន្ទាប់ពីការ យល់ច្រលំទាំងអស់ខាងលើ តើ ព្រះគ្រូនឹងនៅតែសណ្តោសប្រណីខ្ញុំកូណាបានចូលបួសដែរឬទេ? ញោម រឿងនេះវាអាស្រ័យលើញោមទេ ដូចដែលអាត្មាភាពទូលអប្បាញមិញស្រាប់ថា កម្រិតណាដែលញោមអាចទទួលយកបាន សមរម្យ ល្អ សម្រាប់ខ្លួនកម្រិតណា។ បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ។

Q & A @ N 8= 00--20: 08

Q & A with GSD 109 with CC

Transcript   Radha Soami, Baba Ji. You often say in your satsang, that we are spiritual beings, going through a human experience. Baba Ji, now an ordinary person, or a very ordinary person like me, goes through the life events with some challenges, we’re completely shaken. And what ends up happening is that our human instincts, or human nature or at times animal instincts, comes to the forefront and our spiritual being … “Animal,” don’t say human instincts. Say, “the animal instinct.” Animal instincts come to the forefront. The animal instinct is to react. The human instinct is to take a logical perspective. So it’s mostly the animal instinct which makes us react, and in that reaction we lose our freedom. And we go compromise and do something which is wrong and which is going to increase our burden. But if we look at the human instinct, which is to view everything with logic, with that vivek – sense of discrimination, you’ll never do the wrong thing. So how do we associate less and less with this body, and more with that spiritual entity that we are in truth? The body is very limited, you know? How far you can see, the weight the body can take, or whatever you can do is very limited. So if I am going to restrict myself to the body, I am limiting myself. But if I use this body and try and go beyond the physical into the spiritual realm, then I become unlimited. So why do we want to get in touch with the Shabd? The Shabd is the Creative Power. So, if I can get in touch with that Creative Power, which has created the creation, which is sustaining the creation, if I’m able to, sort of, get in touch with that, that automatically enhances my capacity and capability. Then I’m capable of everything. Radha Soami. Thank you, Baba Ji. Thank you, Baba Ji. Today, I’m seeking your advice and guidance for the parents who are experiencing problems because their children have been extensively involved in the social media, and they are getting involved in anti-social activities. It’s affecting the parents – they cannot continue with their career. They are affecting the grandparents, they cannot do their meditation. It is interfering, and it is affecting all family members. Baba Ji, you have so much grace on the family, but this problem, we need your guidance and advice. How to deal with this? That’s why I’m seeking … No, we can’t shirk our own responsibility. Now, what really happens is that parents when they don’t have time, they give children these tools to play around with, so that they are not disturbed by them. And eventually, it becomes such a habit with the children, that they start going to extremes, which is not beneficial for them. So, if we create a positive atmosphere in the house, and we keep a balance with everything … All these things should be a tool in our hands. But what has happened is that we have lost control, and we’ve become a tool in the hands of all these instruments. And that makes it negative. This is a way that we can be, sort of … We will lose our freedom. Somebody can exercise total control over our lives! So let it be a tool in our hands, where we use it for what is beneficial to us, rather than 24 hours being on the social media and losing our freedom with all these instruments. Baba Ji, please provide your grace and advice and guidance to the family, so children and the whole family can come back to the original terms that was before. Communication, communication! It’s when communication stops, the problems start. Learn to communicate with the children, with the grandchildren. Learn to sit with them; talk to them. You will never lose them. But when communication breaks down, then these problems start. Thank you very much, Baba Ji. Please shower your grace. Radha Soami, Baba Ji. I wanted to ask you … Since my childhood, I have always seen everyone saying that and appreciating your physical presence. And they used to say that after every question-answer or your satsang, that “Baba Ji’s looking so beautiful today!” Or, “Baba Ji’s boots are beautiful! Baba Ji is wearing such beautiful glasses!” And I feel ... I keep it to myself, but I feel it's absurd at a point after … I agree with you, it's totally absurd! Because when we call somebody the Guru, are we calling him the Guru because of his physical presence, his clothes, his shoes? Or because of the spiritual aspect? You see, so this is where we go wrong; this is how religions are created. Because when you start focusing on the physical rather than on the spiritual … Now, the physical can't be with you all the time. So, when one leaves the body, they create the four walls and create one religion. So, we must focus on the spiritual aspect, not on the physical aspect. The physical being is there only to teach us, to show us the way. Not that we put him on a pedestal and start bowing to him, and start looking at all these things. I totally agree with you. Radha Soami, Baba Ji. Thank you so much for this opportunity. I have been diagnosed with an auto-immune condition. And I would like to ask for your blessings to cure me from this illness. And to help me be more disciplined in my meditation, so that I can fulfill my life’s purpose within this lifetime. Also, I noticed whenever I meditate or try to meditate, I start having these desires, these unfulfilled desires, that I thought were not there anymore, and then they come up, and I don’t know how to curb those desires. Can you advise me please? First and foremost, the way the Lord has made this body, it is quite self-sufficient, you know? So it reacts to the needs which are stimulated, whether it is disease or anything. It will automatically react. Problem is that we lose heart. So if we are positive, the body will start fighting back. I am not saying don’t take medicines. I’m not … Yes, I’m getting disheartened. No, take your medicines. But the medicine will only work if you are positive. If you are not positive, no medicine will work. So, we burn in our own negativity. Whereas if you are positive, you can dilute the entire negativity within yourself. So we actually have to heal ourselves. The doctor is only providing some assistance. But it depends upon you. And whenever we are focused … the tendency of the mind is to take your attention away. So whenever you focus, things that you wanted to remember, or somewhere in the back of your mind, that’s the time they will come forward, so that you get up. But that’s the time you have to, sort of, maintain consistency and keep your focus. If they are important enough, when you get up, they'll still be there. And if they are not important enough, it’s not worth remembering. So just carry on with the meditation and stay focused on … Always. Thank you for always having our back and, for your grace. Thank you so much. Radha Soami, Baba Ji. I’ve just recently finished my medical degree and hopefully I’ll be starting to practice soon. In this new starting phase of my life, what advice would you give me? Compassion. I think all of us need to show more compassion for each other. If we have compassion, and we are sensitive to the needs of the other people, we’ll definitely be able to do a better job. Thank you very much. My daughter says that you play hide-and-seek, and you’re the only one who wins! Sometimes, we should also … Would you want me to lose? No. Because if I lose, then everyone will have to lose! So you want me to win, right? That is the only way you all can get liberation! Right. So then? Okay, Baba Ji. Baba Ji, in our social life, we sometimes lose our rights and then fight for them. But sometimes, in our personal lives, we don’t get what’s rightfully ours. For example, if I’ve been thrown out of my own home, should I fight for my rights? What rights? Our true right is spirituality. Everything else is connected to our karma. You can either end the karma, or you can fight and create more karma. What do we have a right over? You see, in today’s day and age, human beings claim their own rights. But they forget the responsibility that is attached to each right. So be a good human being. Look at what we can give to others, instead of always thinking, ‘my’ rights, ‘my’ rights! You are only creating a negative mindset with these thoughts. We have no rights – none. I don’t believe I have any rights. Whatever has been given, has been given by Maharaj Ji. We should just appreciate it. Baba Ji, thank you very much. Baba Ji, you have a practical approach to everything. We live in a modern world, and my question is about the many problems we face today. For example, nuclear family, late marriages, late children, divorces, Baba Ji. All this leads to many problems when one … husband is a vegetarian, wife is a non-vegetarian. Don’t say, “one husband”, say, “my husband.” The way you said, “one husband”, it sounds as if you have 2 or 3 husbands! No, no! Husband is vegetarian, wife is non-vegetarian. This leads to problems when raising children. So what is your opinion? What should one do in this situation? You see, there is a time for everything. If we do things at the right time, everything will go well. But if it’s too late, then you don’t enjoy it in the same way, and you also face problems later on. If one has children at the right time, it’s easier to raise them, and one can also help them settle later in life. If we have children later in life, by the time they grow up, we are ready to retire, and we end up spending our entire life worrying about them. The same thing applies to marriage. In the past, everyone felt that it's better to get married earlier in life because the mind isn’t yet fixed in its ways. And both husband and wife knew they'd have to put in the effort to sustain the relationship. But if one gets married later, each individual has fixed views by then, and this leads to arguments and fights. He doesn’t want to change, and neither does she. So these older customs and traditions were created for a reason. So if one gets married on time, if one has children on time, it becomes easier to raise them. The longer you wait … If I get married when I'm 40, and then I have children, by the time the children are grown up, I’ll be 70 years old! And then I’ll have to get them married and settle them in life. At that age, a person doesn’t have the energy. These days, we say we want nuclear families. Everyone thinks this way: “What about what I want?” “What about my needs?” But everything has pros and cons. Earlier, we had large, extended families. If we were scared of our parents, there was always an aunt or relative to share our troubles with. They would resolve the issue for us. But we felt, “No, I don’t want to live in an extended family!” And we reduced the size of our families. Now, in a small family, no one has time for each other; each one has their own burden to carry. And even if you want to talk to someone … After all, what does a psychiatrist do? You want to pay money just to talk to someone. And it isn’t as if he’s going to perform a miracle! First, you talk to him and tell him what you think, and then he interprets that information and gives it back to you. And on top of that, you pay him for it! In the past, that same role used to be fulfilled by our grandparents, aunts, uncles, etc. Now you pay money for the same thing. So human beings have brought these problems upon themselves. Baba Ji, many of my cousins and friends feel discouraged because they are older; they’re getting married very late in life. And they are very demoralized, No, it isn’t a question of getting demoralized. They didn’t get married when the time was right – they were too picky at that time! There was a girl who used to study with us. Whenever a marriage proposal came for her, she would always find a flaw in the person. Her father was a colonel in the army. One day, we were all sitting around, and he came in and folded his hands before his daughter and said, “Maharaja Ranjit Singh (the first king of the Sikh Empire in early 19th century) isn’t going to take a second birth for you! Now you have to pick from the options in front of you!” We point out the flaws in others, but are we perfect? Also, everyone has their own strengths and weaknesses. We need to get together as companions; we need to be good friends to help each other go through life. In our desire, we look at many things. After a little while, that desire comes to an end, which is why we end up in divorce courts. If we had looked for a good friend … Now, when you become friends with someone, do you bother about their looks? No. So then? When we look for a partner, why do we give so much importance to looks? Are we going to put them up on the mantlepiece in our living room? So, our attention has started focusing on the wrong things. You need a good friend who makes life easier to go through. Besides that, if you look for other things in a person, that desire will end, and then those very things will come back and cause problems later. You mentioned something earlier about the vegetarian diet. Look, as long as the child is young, he will have to do whatever his mother asks of him. The father goes off to work; it’s usually the mother who looks after the child. But once the child grows up, it’s his own choice. Don’t make the child feel divided. Don’t put him in a position where he’s forced to choose, “Should I follow my father or mother?” Parents shouldn’t do that. So, in the beginning, let the child do as the mother says. As he starts to understand these things, let him decide on his own. Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, whenever I meditate, my logical thinking comes in the way. So how can I increase my love for spirituality to the point where my logical thinking no longer interferes? No, tell me, what’s illogical about this? What’s illogical about doing meditation? Look, on the one hand, there is the Lord who has given us everything. It is His creation – He has made it, and it functions according to His will. Whatever grace we have received comes from Him. So shouldn’t we take out time for Him? What’s illogical about this? Baba Ji, I want to have true devotion. With your grace, you’ve blessed me with satsang, initiation and seva, but the older I get, the weaker I’m starting to feel. I feel I’m going further away from what a satsangi should be. In every aspect of life … in meditation, in seva, in personal … No, we are not getting weaker; we are getting awakened from within. Earlier, we didn’t even realize what was right or wrong. Now we are becoming aware of it. When you go to a doctor, what does he do? He diagnoses what’s wrong with you. It’s easy to prescribe a medicine; it’s difficult to make an accurate diagnosis. So, this is our self-diagnosis. Earlier, we just did whatever the rest of the world was doing. We never paid attention to what was right or wrong. Now, as we start to meditate, we get awakened from within. We are beginning to realize, “This is wrong for me; this will add to my load – I shouldn’t do this.” So, we aren’t becoming weaker; we are getting more awakened from within. If you don’t get that awakening, how would you do what’s right? So this is also a step forward. If someone doesn’t even know what is wrong, how would he rectify it? This is also His grace.

Q & A with GSD 107

 ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ១៨ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០២៤ ( ២០ នាទី)

Q & A @ N 1= 00--2:01

 Radha Soami, Baba Ji. Thank you for this beautiful opportunity that you’ve given us today. I really feel truly blessed. My question is that when our friends and family say things that hurt us, you know, we tend to keep our distance from them. But when our family, with whom we are living in the same house, when they hurt us, what should one do to keep their balance? I don’t think so anybody purposely wants to hurt anybody. Now, definitely in life, all of us have different perspectives, different ideas, you know? And each one of us wants that “My ideas should be followed!” – without seeing the other’s point of view. But it’s not that they are wanting to hurt you. It’s just, it happens in the events that follow. So if each one of us starts realizing what his or her responsibility is, and we say that, “Look, I’m not going to react; I’m not going to say anything,” at some stage, the other person will automatically realize what they have done. But if you react, if you join issue, you’ve just made things worse. Correct. Right? So, to do good meditation, there has to be harmony in the house. Now, if we disturb that harmony, we’ll be disturbing our meditation. If we disturb our meditation, then we’re just letting everything fall on our shoulders. So, somebody has to take the right step. Agreed. So rather than joining issue, we just keep quiet that time. You do the right thing, and eventually, the other person will see that what they did was maybe not the right thing and there was another point of view. Thank you, Baba Ji

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូបាបាជី ដែលបានប្រទានវេទិកាដ៍មានតម្លៃនេះដល់ខ្ញុំកូណា ខ្ញុំកូណាពិតជាមានមហាព្រះពរណាស់។ ជាសំណួរខ្ញុំកូណា គឺថាជាធម្មតា កាលណា មិត្តភ័ក្រ ឬ សាច់ញាតិ ក្រុមគ្រួសារ នាំគ្នានិយាយអាក្រក់ៗពី យើង និយាយឲ្យយើងឈឺចាប់ នោះយើងតែងតែព្យាយាមទៅឲ្យឆ្ងាយពី ពួកគាត់ តើបើជាមួយ សមាជិកក្រុមគ្រួសារយើងផ្ទាល់ រស់នៅជាមួយគ្នារាល់ថ្ងៃ ក្រោមដំបូលផ្ទះតែ មួយ ដល់ពេលនិយាយអាក្រក់បែបនេះ មកលើយើង តើឲ្យយើងធ្វើម៉េចដើម្បី រក្សាលំនឹងគ្រួសារ កុំបាក់បែកគ្រួសារ?។ អាត្មាភាព មិនគិតថា មានអ្នកណាម្នាក់ចង់ព្យាបាទអ្នកណាម្នាក់ទេ យើងរាល់គ្នាមានទស្សនៈផ្ទុយគ្នា យើងមានគំនិតខុសៗគ្នា ម្នាក់ៗតែងតែគិតថា ៗ គំនិតខ្ញុំល្អ ត្រឹមត្រូវ គួរតែធ្វើបាន គំនិត យោបល់ខ្ញុំ ដោយគ្មានបានគិតវិភាគលើគំនិតអ្នកដ៍ទៃទេ តែ មិនែនដោយសារគំនិត ទស្សនៈខុសគ្នា ពួកគេចង់ឲ្យយើងមានការឈឺចាប់ទេ រឿងដែលវាកើតឡើងមកដោយសារ វាអីចេះ៖ គឺថា បើម្នាក់ៗ មានការទទួលខុសត្រូវ មានការទទួលស្គាល់ការពិត នោះគឹនឹងនិយាយថា ខ្ញុំមិនថា យ៉ាងម៉េច យ៉ាងណាទេ ឬ មួយណាខុស មួយណាត្រូវទេ ។ បើសិនជាយើងប្រឆាំង់ ស្រែកជំទាស់ នោះស្ថានការនឹងកាន់តែអាក្រក់ឡើងៗ បើដូចនេះ ដើម្បី​មានការតាំងសមាធិល្អ ទាល់តែយើងមាន ភាពកក់ក្តៅ សុកដុមរម្យនី នៅក្នងផ្ទះជាមុនសិន បើសិនជាយើងធ្វើក្តៅក្រហាយនៅក្នុងផ្ទះដូច្នេះ យើងនឹងក្តៅក្រហាយពេលតាំងសមាធិដែរ ពេលមានសមាធិក្តៅក្រហាយ ដូច្នេះ រឿងរ៉ាវសព្វយ៉ាងនឹងធ្លាក់មកជាបន្ទុកលើស្មាយើងកាន់តែធ្ងន់ ដូច្នេះ ត្រូវតែ មានភាគីណាមួយ ស្ងប់ស្ងាត់មុន និង មិនត្រូវ ចូលរួមក្នុងភាគីណាមួយមួយទេ ធ្វើអីចឹងដើម្បីរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់់ និងជាជំហានដ័ល្អ ត្រឹមត្រូវ ។ បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ ។

Q & A @ N 2= --2:01

 Radha Soami, Baba Ji. Some of us initiates are unable to fulfill their 2 ½ hours of meditation, but trying their best to be a good human being. Baba Ji, how much importance is weighed on meditation versus living a moral way of life? Both things. By leading a moral way of life, you are creating a certain atmosphere. Now, we need to channelize that also. Now, if I’ve created an atmosphere but I haven’t channelized it, then it’s just going to be left where it is. Now, you know that in whatever you do, there’s the parameter of time. Suppose somebody’s got a job. He knows that he has to go and work for 8 hours. If he says, “I’ll only go for 1 or 2 hours,” will he be able to fulfill his job? In the kitchen, you know that it takes you, let’s say, 1 hour, 40 minutes to cook food. If you say, “I’ll do it in 10 minutes,” will you be able to do that? So, to get success ... The child says, “I’ll only attend 2 subjects. I don’t want to sit for the full day in the school!” Will he be able to get through his school? And what is 2 ½ hours? It’s only 10 percent of our time. Right. I mean, in 24 hours, we think that we have a responsibility towards our parents, towards our children, towards work, towards everything possible you can think of! But what about the responsibility to our Divine Father, who has given us everything? Here we are going through life wanting things from people. And we have time for them. But the person who’s giving us everything, and who will ahead also give us everything – we say we don’t have time for Him. I mean logically explain to me. So we have to take out that time. Thank you, Baba Ji. Please shower your grace on all of us. Thank you. 

ខ្ញុំកូណាសូបក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូបាបាជី ពួកយើងខ្ញុំកូណាសុទ្ធតែមិនអាចបំពេញតាមលក្ខខណ្ឌដែលតម្រូវឪ្យតាំងសមាធិ ២ ម៉ោង ៣០ នាទី/ ថ្ងៃឡើយ តែបានព្យាយាមអស់ពីចិត្តដើម្បីធ្វើខ្លួនឲ្យក្លាយជាមនុស្សល្អក្នុងសង្គម។ ព្រះគ្រូបាបាជី តើវាមានសារៈសំខាន់កម្រិតណាដែល ការតាំងសមាធិ ជួយដល់ ជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃប្រកបដោយ សមាជីវោ ? ញោម រឿងនេះ មានសារៈសំខាន់ទាំង ២ ដូចគ្នា។ ដោយការររស់នៅតាមព្រះធម៍ មានសីល រស់តាមសមាជីវោ នោះ គឺយើងបង្កើតចេញជា បរិយាកាសព្រះធម៍មួយឡើងមក។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវតែ ចម្លងគ្នា ទៅដល់ការតាំងសមាធិ ដើម្បីឲ្យ ចរន្តទាំង ២ ជាប់គ្នា។ ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាបានធ្វើវាដែរ តែមិនសម្រេចសោះ សមាធិប្រាប់ថាធ្វើអីចេះ តែ ជាក់ស្តែងខ្ញុំធ្វើអីចុះ។ ញោម រឿងនេះ ទោះបីជា ញោមធ្វើមែនក្តី តែវាទាមទារពេលវេលាច្រើនថែមទៀត។ ឧ ដូចជាថា មនុស្សម្នាក់យល់ដឹងពីរបៀបធ្វើការងារច្បាស់លាស់ តែគាត់ត្រូវការពេលវេលាធ្វើ ៨ ម៉ោងក្នុង ១ ថ្ងៃ  ដូច្នេះ បើអាត្មាថា អាចធ្វើការងារនោះ តែ ១ ឬ ២ ម៉ោង សួរថា អាចធ្វើបានដែរឬទេ? ។ ការងារនៅក្នុង​ផ្ទះបាយក៍អីចឹងដែរ គឺ យើងត្រូវការ ពេលវេលា ១ ម៉ោង ៤០ នាទី ដើម្បីចំអិនម្ហូបអាហារឲ្យរួចរាល់ ​ដូច្នេះ បើយើងថា ត្រូវតែការពេលតែ ១០ នាទី តើអាចទៅរួចទេ? អីចឹងដើម្បីសម្រេចតាមផែនការ...គឺត្រូវការពេលវេលា ដូចជាក្មេង ចង់ប្រឡងជាប់ វាថារៀនតែ មុខវិជ្ជា ខ្ជិលអង្គុយរៀន ពេញ ១ ថ្ងៃដូចគេ តើក្មេងនេះ រៀនទាន់គេដែរឬអត់? ចុះបើយើងតាំងសមាធិ តែ ២ ម៉ោង ៣០ នាទី ក្នុង ១ ថ្ងៃ តើបានផល យ៉ាងម៉េច? នេះគ្រាន់តែជាចំនួន ១០% នៃ ពេលវេលា/ ២៤ ម៉ោងតែប៉ុណ្ណោះ។ រឿងនេះ អាត្មាភាព ចង់់ទូលថា ២៤​ ម៉ោង គឺយើង ទទួលខុសត្រូវជាមួយ ឪពុកម្តាយ កូនៗ ជាមួយការងារ និង រឿងផ្សេងៗទៀតជាច្រើន តែសួរថា ឯណាទៅ ពេលវេលាសម្រាប់ការទទួលខុសត្រូវជាមួយ ទេវតា ឬ ព្រះ ?ដែល ទ្រង់បានប្រទានអ្វីៗសព្វបែបយ៉ាងដល់យើង? អីចឹង យើងរស់នៅសព្វថ្ងៃ​គឺយើងចង់បានអ្វីម្យ៉ាង ពីមនុស្សម្នា ហើយយើងចំណាយពេលវេលាសម្រាប់មនុស្សទាំងនោះដែរ ចុះ ម៉េចបានជា យើងគ្មាន ពេលវេលាសម្រាប់ ព្រះ ឬ ទេវតា ដែលប្រទានអ្វីៗសព្វយ៉ាងដល់យើង? នេះអត្មាទូលបែប ឡូហ្សិក ដូច្នេះ យើងត្រូវតែ ចំណាយពេលវេលា ដើម្បីទេវតា ដើម្បីព្រះ។ បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ។

Q & A @ N 3= --4:03

Radha Soami, Baba Ji. My question is on Sound Current. Should we listen to a particular sound or any sound that comes from within? Sister, we don’t have the capacity to analyze, okay? So, just listen to whatever – it is to give you a sense of direction. So whatever sound you can hear, just let yourself go with that. And when you let yourself go with that, over a period of time ... There is only one Sound. It’s not that the Sound changes. But as we go through each region, our ability to hear … what we hear is different. Sound is the same. So just hold on to it and let yourself go – it gives you a sense of direction. And at some stage, you will get in touch with the Shabd. And when you are able to hear the Shabd, then it’ll start pulling you by itself. 

 សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូបាបាជី សំណួរខ្ញុំកូណាទាក់ទងជាមួយ សម្លេងទេវតា តើខ្ញុំកូណាត្រូវស្តាប់សម្លេងទេវតា ឬ មួយស្តាប់គ្រប់សម្លេងដែលចេញពីខាងក្នុងខ្លួនមកដែរ?  ញោមស្រី យើងគ្មានលទ្ធភាពឯណាទៅវិភាគសម្លេងទាំងអស់នេះទេ ដូច្នេះ គឺមានតែ ស្តាប់សម្លេងចេញពីខាងក្នុងខ្លួនទាំងអស់ហ្នឹង ពេលនោះ នឹងមានជាការណែនាំផ្លូវតម្រង់ទិស ដូច្នេះ បើញោមស្រី ឮសម្លេងណាមួយ នោះ គឺធ្វើតាម ផ្ចង់តាមសម្លេងនោះចុះ ធ្វើបែបនេះ យូរៗទៅ និង ឈានដល់កម្រិតមួយ គឺស្តាប់ឮសម្លេងទេវតា Sound or Sound Current សម្លេងទេវតានេះ គ្មានការប្រែប្រួលទេ តែយើងខ្លួនឯង មានការប្រែប្រួល ឮតាម កម្រិត ឬ ឋាន ដូច្នេះ បានជាយើង ឮសួរ ខុសៗគ្នា។  សម្លេងទេវតា ដូចគ្នាតែមួយ ដូច្នេះ ចូរសណ្តាប់ និង ផ្ចង់តាមព្រះសម្លេង នោះនឹងទទួលបានតាមការណែនាំ ករណីខ្លះ យើងនឹងបាន ទទួលនៅ ព្រះធម៍ Shabd ពេលនោះយើងចាប់ផ្តើម អណ្តែតឡើងទៅ ឋានលើមួយទៀត។

Q & A @ N 4= --4:58

Radha Soami, Baba Ji. “Behold the glory of the Lord, O Saints. The Lord blesses the dishonoured with honour.” Thank you, Baba Ji, so, so very much. Baba Ji, I have two requests and one question. My first request is: I don’t know how long this life is, but load of karma is too much – I know that. But, Baba Ji, request is: However, I have to face those karmas ... but, Baba Ji request is: never take me away from Satguru, meditation, seva. Just understand one thing, that if He thought that our load was very heavy, and we can’t cope with it, He wouldn’t have given us human birth. The very fact that He’s given us human birth, means we have the capacity and the capability to do it. So don’t lose heart. There’s no question of heavy karma or big karma or small karma. He has given us human birth – so He has put His confidence in us. Now, we just have to realize that, and we have to make our way forward, and He will help us at every stage. Don’t get into analysis that, you know, my karma is heavy or this, that and all. He has given us human birth, that’s it! So which means we can do it. Yes, of course, Baba Ji. I have seen it – all those karmas whatever the life, I’ve seen it – You have taken it smoothly and you have made (me) very strong. Thank you, Baba ji. And my second request is: Whatever seva you have … Whatever seva you have blessed me with – at the satsang centre or elsewhere – please grant me the wisdom to fulfill it well, and please keep giving me your support as you always have. This is my request. He is more eager for us to go back home than probably we are. We are caught up in our responsibilities, in our relationships, okay? So, He will help us at every step. Whatever ... You know, it’s like the child, taking one step towards the parent. The mother will take twenty steps in the meantime, towards the child. So, we should never analyze that. We should do our best. And if you do your best, you can rest assured, He will always be there for you. You’re always there. And my question is, Baba Ji: This is something, I know it’s wrong on my part, but sometimes, I think I become possessive about you. I feel that you are mine. Why you gave that love to somebody else? I know that’s wrong on my part. Love is not something which can be closed or it can be limited. Love is something which can be expanded, so that everybody can experience it, right? Now, it’s very difficult to describe love. But we know that it’s a positive quality. When you try and limit, when you try and become possessive, then you’re making it into something negative. Look at the love a mother has for a child. Now, if she is so attached to the child that she won’t let him out of her sight, she won’t let him go and play, what’s going to happen? The child is going to start getting frustrated. He’s going to say, “I want my space!” No? So, let’s keep it a positive quality. There’s enough love for each one of us to experience it. It is not that if He loves somebody, He can’t love the other person. Because we are in the physical, we always feel that. But His love is so immense, so vast, that all of us can experience it, and there’ll still be some left! Thank you, Baba Ji. Thank you so much

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូបាបាជី ទេវតាដ៍ចម្រើន ទេវតាដ៍មានបារមី អាចបង្វែរគ្រោះកម្ម ក្លាយជាបុណ្យសំណាង សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូបាបាជី សូមអរគុណជាអនេក កប្បការ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាពេលនេះ មាន សំណូមពរ ២ និង មានសំនួរ ១ ។ ជាសំណូរដំបូងនេះ គឺជា ខ្ញុំអត់ដឹងថា ជីវិតរស់នៅ ដល់ពេលណាទេ តែ កម្មា ដែលជាបន្ទុក គឺច្រើនពេកណាស់ ធ្ងន់ពេកណាស់ទៅហើយ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាដឹងថា ខ្ញុំកូណាត្រូវតែ ប្រឈមមុខជាមួយ កម្មាទាំងនេះ អ្វីដែលជាសំណូរពរ ខ្ញុំកូណាចំពោះព្រះគ្រូ បាបាជី គឺថា សុំកុំឲ្យខ្ញុំកូណាឃ្លាតចាកឆ្ងាយពី សុទ្ធគ្រូ ឆ្ងាយពីការតាំងសមាធិ និង ឆ្ងាយពីការបំរើព្រះ ។ ញោម ញោម ត្រូវតែយល់រឿងមួយនេះថា បើញោមមាន បន្ទុកកម្មនោះធ្ងន់ក្រៃលែងមែន គឺញោម មិនអាចគាំទ្របានទេ អីចឹង​ទេវតា ទ្រង់ ក៍មិនប្រទាន កំណើត ឲ្យញោម កើតមកជាមនុស្សលោកដែរ ជាសត្យានុម័ត្ត ជាការពិត គឺថា ទេវតា ប្រទាន ញោមកើតមកជាមនុស្ស គឺមានន័យសំដៅថា ញោមមានសមត្ថភាព មានលទ្ធភាពដើម្បីប្រឈមជាមួយ កម្មា ទាំងអម្បាលមាណនោះ ។ អីចឹងទេ សូមកុំ អស់សង្ឃឹម (កុំបាត់បេះដូង So don’t lose heart) នេះមិនមែនជា បញ្ហាថា កម្មាធំ កម្មាតូច កម្មាស្រាលធ្ងន់អីទេ ទេវតា ប្រទានរូបកាយជាមនុស្សមក គឺ ទេវតាដឹងច្បាស់ណាស់ថា យើងមានសមត្ថភាពអាចធ្វើបាន យើងត្រូវតែបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ទេវតានឹងតាមថែរក្សាយើងគ្រប់ៗជំហាន។ ចូរកុំមានការ​វិភាគរឿងនេះ ដោយប្រាប់ទេវតា កម្មាខ្ញុំកូណាច្រើនណាស់ទៅហើយ ធ្ងន់ណាស់ទៅហើយ ម៉េចក៍នៅតែ បន្ថែម...ទេវតា ទ្រង់ឲ្យរូបកាយយើងជាមនុស្ស គឺ គ្រប់គ្រាន់ទៅហើយ ! ដែលសំដៅថា ញោមអាចធ្វើបាន។ ព្រះគ្រូ​បាបាជី ខ្ញុំគូណាទទួលដឹងថា ថានេះជារស់ជាតិក្នុងជីវីត ព្រះគ្រូបានជួយឲ្យបញ្ហាដោះស្រាយ បានដោយរលូនដែរ ដោយឲ្យខ្ញុំកូណាមានកំលាំងកំហែងដែរ សូមអរគុណណាស់ ព្រះគ្រូ បាបាជី។

ជាសំណូមពរ ទី ២ ខ្ញុំកូណា គឺថា មិនថា ការបំរើព្រះ បំរើទេវតានៅទីណាទេ សូមព្រះគ្រូជួយខ្ញុំកូណាសម្រេចបានជោគជ័យ សូមព្រះគ្រូនៅតែតាមជួយគាំទ្រ ខ្ញុំកូណាដរាបរៀងទៅ នេះជាសំណូរពរ នៃ ខ្ញុំព្រះករុណា។ ញោម ទេវតា ប្រាថ្នានាំញោមទៅ ឋានលើវិញ រហ័សលឿនជាង ញោមចង់បានទៅទៀត តែ យើងត្រូវ គេចាប់ជាប់ក្នុងការ ទទួលខុសត្រូវ ចាប់ជាប់ក្នុងន័យ​ទំនាក់ទំនងផ្សេងៗ ដូច្នេះ ទេវតា ទ្រង់នឹងជួយយើងនូវគ្រប់ ដំណាក់កាល ជំហាននានា ញោមដឹងស្រាប់ហើយ ថា រឿងនេះ វាប្រៀបដូចជា​ក្មេងតូចៗ ដើរសំដៅទៅរក ឪពុកម្តាយអីចឹងដែរ គឺ ក្មេងត្រូវ ការ ១ ដំណាក់កាល តែ ម្តាយត្រូវប្រើពេល ២០ ដំណាក់កាល ដូច្នេះ មិនគួរមានការវិភាគវែកញែកទេ ញោមបំពេញតែកិច្ចការញោមឲ្យបានល្អចុះ កាលណាញោមធ្វើបានល្អ ញោមនឹងឃើញលទ្ធផល នោះ គឺទេវតានៅជាមួយញោម ជានិច្ច គឺ គ្រាន់តែនឹកដល់ទេវតា​ទេវតា មកដល់ភ្លាម។  ព្រះគ្រូ បាបាជី ជួលកាលខ្ញុំកូណាគិតថាជាកំហុសខាងខ្ញុំកូណា តែ ពេលនេះ​ខ្ញុំគិតថា​ កំហុសមកពី ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាគិតថា ព្រះគ្រូ គឺជា ខ្ញុំកូណា ចុះម៉េចបានជា​ព្រះក្រូ ឲ្យខ្ញុំកូណាទៅស្រលាញ់ អ្នកផ្សេងទៅវិញ?  ញោម សេចក្តិស្រលាញ់ មិនមែនជាអ្វីដែលគេអាច បើក ឬ បិទ បានទេ ឬ កំណត់ព្រំដែនបានទេ សេចក្តីស្រលាញ់ គឺមានតែអាច ពង្រីកធំឡើងៗ ដើម្បីអ្នកផ្សេងគេទទួលបានសេចក្តីស្រលាញ់ដូចយើងដែរ។ ពេលនេះ យើងមានការពិបាកដើម្បី ពណ៍នាអំពី សេចក្តីស្រលាញ់ តែយើងដឹងច្បាស់ថា សេចក្តីស្រលាញ់គឺជា រឿងល្អជារឿង វិជ្ជមាន ។ កាលណាយើងព្យាយាមធ្វើឲ្យសេចក្តីស្រលាញ់់រួមតូច មានព្រំដែន ព្យាយាមដើម្បីបានទទួលសេចក្តីស្រលាញ់ ពេលនោះ សេចក្តីស្រលាញ់វាក្លាយទៅ របស់ អវិជ្ជមាន។ យើងអាចមើល សេចក្តីស្រលាញ់របស់ម្តាយ ជាមួយ​កូនគាត់  ម្តាយស្រលាញ់កូន មិនឲ្យកូនទៅឆ្ងាយពីក្រសែភ្នែកគាត់ មិនឲ្យទៅឆ្ងាយពី ខ្លួនគាត់ មិនឲ្យកូន ទៅណាលេង អ្វីឡើយ សួរថា ធ្វើអីចឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង? គឺ កូននោះវា ទៅជា​ខឹង មូរម៉ៅ វាស្រែកថា វាចង់បានសេរីភាព ចង់បានកន្លែងទំនេរ space បើដូច្នេះ ត្រូវរក្សា តម្លៃវិជ្ជមាននៃសេចក្តីស្រលាញ់ មនុស្សម្នាក់ ទទួលបានបទពិសោធន៍នៃសេចក្តីស្រលាញ់ យើងមិនអាច ដាក់កំណត់ទេវតាថា បើទេវតាស្រលាញ់ញោម ទេវតា មិនត្រូវស្រលាញ់អ្នកផ្សេង យើងគិតអីចឹង ដោយសារយើងជាមនុស្សលោក តែទេវតាទ្រង់គិតផ្សេង គឺស្រលាញ់គ្រប់ទីកន្លែង ធំធេងមហិមារ ដែលយើងជាមនុស្សលោកអាចមានសេចក្តីស្រលាញ់ដូចទេវតា ​តែយើងធ្វើមិនទាន់បានដូចទេវតា។ កូណាព្រះគ្រូ សូមអរគុណ ព្រះគ្រូ ។

Q & A @ N 5= --9:22

. Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, of late, when I sit for meditation, within short time, then I become tired and cannot continue with my meditation again. What can I do to overcome this problem? No, tiredness has to do with the body, you know? Because sometimes with age, we definitely lose our strength, and we feel tired. But if you are able to focus, you will see that you'll get so much inner strength, that you won’t feel anything. So as much as you can sit, try and sit. Once you start tasting of that divine nectar, you will forget all this tiredness. Radha Soami, Baba Ji. 

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាមានបញ្ហាដោយថា ពេលអង្គុយតាំងសមាធិ រយៈពេលខ្លី ស្រាបអស់តែអស់កម្លាំង ល្ហិតល្ហៃមិនអាចបន្តការតាំងសមាធិបានទៀត តើខ្ញុំកូណាធ្វើម៉េច ទើបអាចបន្តការតាំងសមាធិបានព្រះគ្រូ? ញោម ការខ្សោយអស់កម្លាំងនេះ គឺពាក់ព័ន្ធជាមួយរាងកាយរបស់យើង ដោយសារអាយុយើងនៅក្មេង ដូច្នេះ យើងក៍បាត់បង់កម្លាំងកាយ យើងមានអារម្មណ៍ថា អស់កម្លាំង តើបើសិនជាញោមអាច ផ្ចង់សតិ ប្រមូលអារម្មណ៍បានមូលល្អ នោះញោមនឹងមានអារម្មណ៍ថា មានកម្លាំងកំហែងចេញពីខាងក្នុងខ្លួន និងអាចគិតឃើញរឿងគ្រប់យ៉ាងផងដែរ ដូច្នេះ ចូរញោម ព្យយាមអង្គុយឲ្យបានយូរ តាមអាចធ្វើទៅបាន កាលណាញោម ទទួលបាន ទឹកអម្រិតពី ទេវតាមក នោះញោមនឹងភ្លេចអស់ការនឿយហត់អស់កម្លាំង បាទ ព្រះគ្រូ រាដាស្វាម ី។

Q & A @ N 5= --10:07

Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, my sister-in-law wanted to ask you a question. She says she is more inclined to worship Lord Krishna. She knows that it is very important to follow a Guru. She has read the books and has also listened to satsangs and questions-and-answers. But she says she doesn’t feel the same pull, and she wants to know whether she should get initiated or not. You see, we have to build a relationship with the Lord. Now, how we build that relationship depends on each one of us. It isn’t written anywhere that what we follow is right and what others follow is wrong. Okay? No matter what path she follows – she must build a relationship with the Lord. I would definitely like to say this much – no matter how good the doctor – if he lived 200 or 300 years ago, he cannot take care of us now. Right. Okay. At present, we need a living doctor, right? Yes. So it doesn’t matter who she follows. I’m not saying she should follow this path – she can follow any path. Okay. But once she chooses a path, she should devote herself to the Lord and be grateful to Him. Okay, Baba Ji. Baba Ji, please shower your grace so that I may meditate on you with every breath until the very end! Radha Soami, Baba Ji.

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ បាបាជី ប្អូនថ្លៃស្រីខ្ញុំកូណាគាត់ ផ្តាំឲ្យសួរសំណូរ គាត់ថា គាត់ពេញចិត្តគោរពប្រតិបត្តិលើព្រះ ក្រឹស្នា Krishna នាងថាសំខាន់ណាស់ដែលត្រូវ ធ្វើតាម ព្រះគ្រូ Guru នាងថា នាងតែងតែ អានសៀវភៅធម៍ ស្តាប់ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ តែនាងនៅតែមានអារម្មណ៍មិនជ្រះថ្លា មិនច្បាស់លាស់សោះថា នាងអាចមានវាសនាបានបួសដែរឬអត់ ? ញោម រឿងនេះ វាអាស្រ័យថា ម្នាក់ៗសាងទំនាក់ទំនងយ៉ាងម៉េចជាមួយទេវតា ដែលនេះជាកិច្ចការសំខាន់ណាស់ តែគ្មានឯកសារណាគេសរសេរថា ត្រូវធ្វើតាមនេះទើបត្រូវត្រូវ ធ្វើតាមនោះមិនត្រឹមត្រូវទេ ដូច្នេះ វាមិនអាស្រ័យថាគាត់ដើរតាមផ្លូវណា ធ្វើតាមអ្នកណាទេ ដែលសំខាន់ចាំបាច់គឺគាត់ត្រូវ សាងទំនាក់ទំនងជាមួយ ព្រះ ជាមួយទេវតា រឿងនេះអាត្មាភាពចង់សំដៅដោយចំៗ ច្បាស់ៗថា មិនថាគ្រូពេទ្យនោះ ពូកែព្យាបាលមនុស្សកម្រិតណាទេ កាលពី ២០០ ទៅ ៣០០ ឆ្នាំមុន នោះ គឺ គាត់មិនអាចឡើងមកព្យាបាកលគេបានដូចមុនទៀតទេ តែ មែនទេ? ដូច្នេះ យើងត្រូវការគ្រូពេទ្យដែលកំពុងមានជីវិត កំពុងរស់នៅសព្វថ្ងៃ​ ដូចនេះ មិនអាស្រ័យលើថា នាង គាត់ដើរតាមព្រះគ្រូណាមួយទេ​  នាងអាចដើរតាមផ្លុវណាមួយដែលនាងស្រលាញ់ ជឿ​ជាក់បាន តែពេលណានាងសម្រេចចិត្តដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ណាមួយ គឺនាងត្រូវតែ ដើរតាម ផ្លូវទេវតា ឬ ផ្លូវព្រះ កូណាព្រះគ្រូបាបាជី  សូមតាមជួយឲ្យពរជ័យដល់ខ្ញុំកូណា ដើម្បីខ្ញុំកូណាមានដង្ហើមអាចតាំងសមាធិឃើញព្រះគ្រួ រហូតដល់នាទីចុងក្រោយនៃជីវិតខ្ញុំកូណា  សូមក្រាបថ្វាយបង្គំលា ព្រះគ្រូ ។

Q & A @ N 6= --11:37

 Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, I sometimes donate a tenth of my earnings. If someone asks me, “What do you do for your Guru?” what should I say? This is up to you. You don’t need to answer them. Whether you donate money or not is up to you – this is your personal relationship, okay? One person gives in one way, and another person gives in a different way – we shouldn’t measure it with money. And this doesn’t concern anyone else – everyone has an individual relationship with the Lord. So, no one else should ask about this, nor are we answerable to anyone. Another thing, Baba Ji. You’ve given me far more than I deserve. But Baba Ji, please give me so much strength that I appreciate everything and learn how to walk the path of spirituality. Baba Ji, thank you very much. Radha Soami. 

ព្រះគ្រូ​បាបាជី ពេលខ្លះ ខ្ញុំកូណាចំណាយលុយកាក់ដល់ទៅ ១០% នៃចំណូលរបស់ខ្ញុំកូណា ទៅលើការចែកទាន បើសិនមានគេសុំ តើញោមធ្វើអ្វីដើម្បីព្រះគ្រូ តើអាត្មាត្រូវ និយាយថាម៉េច? រឿងនេះវាអាស្រ័យ លើញោមខ្លួនឯងក្នុងការធ្វើបុណ្យ ញោម មិនចាំបាច់ឆ្លើយតបជាមួយ ការស្នើរសុំរបស់គេក៍បានដែរ ទោអបីជាញោម ចំណាយលុយកាក់់ធ្វើបុណ្យ គឺអាស្រ័យលើញោមទេ នេះជាទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ញោម ។ ជាមួយមនុស្សម្នាក់យើងអាចផ្តល់ជាមួយ លុយកាក់ ជាមួយមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត យើងអាចផ្តលអ្វីផ្សេងក្រៅពីលុយកាក់ មិនអាច យកទំនាក់ទំនងមកគិតជាលុយកាក់រហូតឡើយ និង មិនត្រូវធ្វើតាមអ្នកណាទេ គឺ ម្នាក់ៗមានទំនាក់ទំនងរៀងៗខ្លួននជាមួយ ទេវតា ដូច្នេះ គេ មិនត្រូវ សុំលុយកាក់បែបនេះទេ យើងក៍មិនត្រូវឆ្លើយជាមួយអ្នកណារឿងនេះដែរ បាទ ព្រះគ្រូ បាបាជី លោកបាន ប្រទានអ្វីៗលើសពី ខ្ញុំកូណាត្រូវការ សូមព្រះគ្រូបាបាជី ប្រគេនពរជ័យដល់ខ្ញុំកូណាមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា ឲ្យខ្ញុំកូណាបានរៀនសូត្របន្ថែមពី ផ្លូវព្រះធម៍ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រួជាអនេក សូមក្រាបថ្វាយបង្គំលា។

Q & A @ N 7= --12:33

Radha Soami, Baba Ji. Are you angry with me? The Guru can never be angry. But the Guru is like a mirror. When we do something right, we will see everything as positive. When we do something wrong, we will feel he is angry with us. So this depends on our own state of mind. Baba Ji, Radha Soami.

 Thanks very much for this wonderful opportunity. I would like to ask a question on meditation, please. It seems that all the focus that I can gain with simran goes whenever I switch over to bhajan. And it becomes a great struggle to do bhajan with an unfocused mind. It seems that my objective is so far away that it becomes very, very hard. Although, I sit for the full time, but in a, I would say, agitated state of mind. May I ask some advice? Yeah. So, to start with, when we sit in bhajan, it is to create a certain receptivity, okay? Now, you see that we have been told to do two hours of simran. So, two hours of simran is to get a focus. So, as you get that focus, once that focus is there, then you can turn yourself upside down also, the focus won’t go! But when your focus is weak, then when you switch, yes, I agree with you that the attention tends to go out. So initially, we are trying to get a focus, and in bhajan, we are trying to be receptive. You see, the shopkeeper, every day, he comes in the morning, opens his shop and waits. He doesn’t say, that “I’ll open the shop when a customer comes.” Because the customer will see that the shop is closed, and he will walk away. So, he needs the customer, so he opens the shop, and he waits. So, this is a process.

 So, as we do our simran, simran will help you to start focusing. And once the focus comes in, then when you switch from simran to bhajan, nothing will happen. So, I fail to gain a focus in simran – that’s why in bhajan I’m so ... Exactly, exactly. Ah, that’s why, I see. Exactly. So, as you start getting that focus, as you start hearing the Sound, that Sound by itself then becomes the object of your focus, right? So, in simran, my attention comes together, I’m able to hear the sound. Sound then becomes the object of my focus. Once that becomes the object of my focus, then if I switch to bhajan, I won’t lose my focus. Still seems, though, it gets harder and harder. As I meditate ... No, no, it doesn’t get harder and harder ... It’s just my feeling … See, when you’re in the first class, they are only going to teach you A, B, C, D. When you go to the second class, then they’ll teach you sentence construction. You go to the third, fourth class, then they’ll start teaching you literature and everything. So, everything will come step by step. Okay. Thanks very much, Baba Ji. Wish you most well. Thank you. 

ព្រះគ្រូ បាបាជី ព្រះគ្រូអាចខឹងជាមួយខ្ញុំកូណាដែរឬទេ? ទេ ញោម ព្រះគ្រូ​មិនដែលមានកំហឹងជាមួយនណាម្នាក់សោះឡើយ ព្រះគ្រូ ដើរតួរដូចជា ផ្ទាំងកញ្ចក់សម្រាប់ឆ្លុះរូប កាលណាញោម ប្រព្រឹត្តិល្អ នោះញោមនឹងឃើញ រូបភាពជាវិជ្ជមាន កាលណាញោម ប្រព្រឹត្តិអាក្រក់ មានកំហុស នោះនឹងឃើញមានជា រូបអវិជ្ជមាន មានកំហឹងជាមួយគេឯង ដូច្នេះ រឿងនេះ វាអាស្រ័យលើស្ថានភាពចិត្ត របស់ ញោម ទៅវិញទេ ។

ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណានៅមានសំនួរមួយទៀត ទាក់ទងដល់ការតាំងសមាធិ ខ្ញុំកូណាឆ្ងល់ណាថា ទោះបីជាប្រឹងប្រែងធ្វើការ ស្មឹងស្មាត យ៉ាងណាក័ដោយ ក័មិនអាចឈានដល់កម្រិត ភាវនាធម៍ដែរ ខ្ញុំកូថាឆ្ងល់ទៀតថា បើសិនជាចិត្តយើងមិនស្ងប់ មិនមូលទេ តើយើងអាចឈានចូលដល់កម្រិត ភាវនាធម៍នេះបានដែរឬអត់? ពេលដែលខ្ញុំកូណាខំប្រឹងធ្វើទៅបែរជាជួបបញ្ហា តឹងតែងឡើងៗ បើទោះបីជាខ្ញុំកូណាប្រឹងតាំងសមាធិពេញម៉ោង ក៍នូវតែចិត្តមិនទាន់បាន រំភើបសប្បាយដែរ ដូច្នេះសូមព្រះគ្រូជួយជា ព្រះឪវាទផងចុះ។  មែន ញោម កាលណាយើងចាប់ផ្តើមធ្វើ​ការតាំងសមាធិ ដំណាកើកាលដំបូង គឺស្មឹងស្មាតសិន ក្នុងន័យថាដើម្បី ឲ្យចិត្តព្រមទទួលយក ព្រះធម៍ ឬ ព្រមស្តាប់ព្រះធម៍ Receptive ដូចដែល ញោមបានដឹងស្រាប់ គេប្រាប់ឲ្យយើងតាំសមាធិ ២ ម៉ោង គឺដើម្បី ២ ម៉ោងនេះ យើងអាចធ្វើចិត្ត ធ្វើអារម្មណ៍ឲ្យមូល កុំបែក រាយមាយ  អីចឹង បើ ២ ម៉ោងហ្នឹង អារម្មណ៍មូលល្អយើង នាំអារម្មណ័យើង ឡើងពី ថ្នាក់ក្រោម ទៅថ្នាក់លើ មួយកម្រិតទៀត ពេលនោះ ប្រាកដណាស់ថា ចិត្តយើង មិនបែកទេ​ តែប់ើសិនជា អារម្មណ័យើងមិនមូលល្អទេ ពេលណាទៅថ្នាក់លើ វានឹងបែកខ្ញែកអស់វិញ រឿងនេះ អាត្មាភាពដឹងថា ចិត្តយើងហោះចេញក្រៅអស់ ដូច្នេះ ជាការចាំបាច់ណាស់ ត្រូវតែធ្វើចិត្ត ធ្វើអារម្មណ៍ឲ្យមូលល្អ ព្យាយាមរហូតទាល់តែ ចិត្ត ព្រមទទួលសណ្តាប់ព្រះធម៍ Receptive រឿងនេះដែរ វាដូចជា អ្នករកស៊ីបើកហាងលក់ទំនិញ គាត់មកដល់ ហាងរាល់ព្រឹកឡើង គាត់ត្រូវតែបើកហាង អង្គុយរង់ចាំ ម៉ូយ ឬ អថិតិជនគេមកទិញទំនិញ គឺគាត់ មិនដែលនិយាយថា មិនទាន់បើកហាងទេ ចាំមានគេមកទិញ ចាំបើកហាងទំនិញ ដោយសារ អតិថិជនគេគិតថា បើសិនជា​ហាងនឹង បិទទ្វាទេ គេនឹងទៅ ហួស ទៅរកហាងផ្សេង ដូចនេះ ម្ចាស់ហាងត្រូវការ អតិថិជន គឺគាត់ត្រូវតែ បើកហាងដើម្បីចាំទទួលអតិថិជន ដែលនេះគឺជា ជំហាន ជាដំណើរការ Process .

ដូចគ្នានេះដែរ កាលដែលយើងធ្វើ សម្រាន្ត ឬ ខេមរភាសា គឺ ស្មឹងស្មាតដើម្បីឲ្យ ចិត្តបានមូល ប្រមូលអារម្មណ៍ ហើយណាណាអារម្មណ៍ផ្ចង់ មូលបានល្អ នោះយើងក៍ដូរពី ស្មឹង ស្មាតទៅជា ភាវនាធម៍ បើដំណើរការតាមលំដាប់ជំហានបែបនេះ គេនឹងមិនជួបបញ្ហាឡើយ តែបើសិជាយើងបរាជ័យធ្វើមិនបានល្អ ពេល ស្មឹងស្មាត អីចឹងដល់ កម្រិតភាវនាធម៍ ក៍មិនអាចបានជោគជ័យដែរ នេះជាការពិតណាស់ កាលណាអារម្មណ៍មូល យើងនឹងឮសូរ សម្លេងព្រះធម៍ គឺដោយមានសម្លេងព្រះធម៍នេះ យើងក៍ជោគជ័យក្នុងការផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើសម្លេងព្រះធម៍នោះ ដូច្នេះ ពេលយើងធ្វើសម្រាន្ត ឬ ស្មឹងស្មាត​គឺយើង អារម្មណ័យើង ផ្ចង់ មូល នៅជាមួយគ្នា បាននន័យថា យើងឮសូរសម្លេងព្រះធម៍ និង ផ្ចង់អារម្មណ៍ស្លាប់ព្រះធម៍  កាលណាអារម្មណ័យើងមូល យើងឈានចូលកម្រិត ភាវនាធម៍ បើអារម្មណ៍ ចិត្តមិនមូលទេ អីចឹងទៅជា បែកកម្មដ្ឋាន ស្ថានការណ៍កាន់តែអាក្រក់ឡើងៗ..ញោមត្រូវតែដើរតាមជំហានៗ ដូចជា ថ្នាក់ កុមារដ្ឋាន គេឲ្យក្មេងរៀន សរសេរអក្សរ ក ខ គ ឃ ង..ដល់ថ្នាក់ធំបន្តិច គេឲ្យក្មេងរៀន សរសេរជា ឃ្លា ប្រយោគ ដល់ថ្នាក់ទី ៣ គេបង្រៀនក្មេងឲ្យចេះ សរសេរ រឿង ចងក្រង តែងសេចក្តី ឬ អ្វីៗផ្សេងៗ ដូច្នេះ គេត្រូវតែដើរតាមមួយជំហានទៅមួយជំហាន បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ បាបាជី

Q & A @ N 8= --16:11

Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, at initiation, we are told to contemplate on your form. But what about people who are initiated by your representative – how can they contemplate on your form? Dhyan is not in our hands. Dhyan isn’t about simply seeing the Master. We think it is about how many times we’ve seen him or from how close we’ve seen him. But if that’s the case, my family members shouldn’t have any difficulty doing dhyan, but it is as difficult for them as it is for you, because we can only do simran. As we gain concentration doing simran, dhyan will come automatically. It is not something we can do. Okay, Baba Ji. My second question is: Sometimes people tell us something that we know is wrong and we cannot accept it, but if they are our elders, should we accept what they are saying, or not? What should we do in that situation? Look, you create karma based on your actions. If you do something wrong, you will have to carry the burden of that karma. It isn’t possible to say, “Someone else told me to do it, so they should carry that burden.” “As you sow, so shall you reap.” This is why the Lord has granted us the sense of discrimination – so we can understand what is good or bad for us. People simply enjoy themselves at our expense. If four people praise us, another four will criticize us. We have to see what is in our best interest. We must not do anything wrong. Okay, Baba Ji. Thank you.

ព្រះគ្រូ បាបាជី ពេលបំបូស មានគេប្រាប់ឲ្យខ្ញុំកូណា ផ្ចង់សញ្ចឹងមើល មុខព្រះគ្រូ តែជាសំនូរ សម្រាប់ អ្នកដែលគេបួស ជាមួយ តំណាងព្រះគ្រូ សួរថាឲ្យគេសញ្ចឹង Contemplatប្រមើលមុខព្រះគ្រូបែបម៉េចទៅ?  ញោម រឿង ភាវនាធម៍នេះ មិនស្ថិតនៅក្នុងដៃ យើងទេ ការភាវនាធម៍នេះ មិនមែនជា រឿង មើលឃើញ រូបព្រះគ្រូ ងាយៗស្រួលៗឡើយ ។យើងតែងតែគិតថា តើយើងបានជួប បានឃើញព្រះគ្រូ ញឹកញាប់កម្រិតណា បានឃើញព្រះគ្រូ ក្នុងចម្ងាយប៉ុណ្ណា ? តែសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារអាត្មាភាព គ្មានអ្នកណាម្នាក់គេពិបាកក្នុងការ ធ្វើ ភាវនាធម៍នេះទេ ព្រោះពួកគេធ្វើតែ​ការភាវនាធម៍ ចំណែក អ្នកផ្សេងគេ ពិបាកណាស់ ព្រោះគេត្រូវការធ្វើ ស្មឹងស្មាតសិន ។ កាលណាយើងធ្វើការស្មឹងស្មាតបានល្អ នោះជាស្វ័យប្រវត្តិគេនឹងឈានដល់ ការភាវធម៍ដោយរលូនដែរ តែនេះជាកិច្ចការទេវតា មិនមែនរឿងដែលយើងអាចធ្វើបាន សោះឡើយ។ 

ព្រះគ្រូ បាបាជី​ខ្ញុំកូណាមានសំណួរទី ២ ជាធម្មតា បើមានអ្នកណាម្នាក់ប្រាប់យើងធ្វើអ្វីមួយ យើងតែងតែ គិត បើយើងគិយទៅឃើញថា ធ្វើទៅវាខុស  តើយើងត្រូវតែធ្វើតាមគេដែរឬអត់ ករណីថា អ្នកប្រាប់យើងនោះជា មនុស្សចាស់ជាងយើង តើយើងព្រមឬ មិនព្រម ត្រូវ តបថា ទេ បែបម៉េច? ។ ញោមម ចុរសង្កេតមើល កម្មារបស់ ញោម កម្មានេះ កើតចេញមកពី អំពើរ ជាការប្រព្រឹត្តិរបស់ ញោមផ្ទាល់ បើញោមធ្វើអ្វីមួយខុស ញោមត្រូវតែរែកពុន នៅបន្ទុកម្មាទាំងនោះ យើងមិនអាចនឹងនិយាយថា ទេ ខ្ញុំកូណាធ្វើដោយបង្ខំចិត្តទេ មានគេប្រាប់គេបញ្ជាខ្ញុំ បើសិនមានកម្មពារមែន សូមកម្មពារនោះធ្លាក់ទៅលើអ្នកប្រាប់អ្នកបញ្ជាចុះ " យើងសាបព្រួសអង្រ្កាម ត្រូវតែច្រូតកាត់អង្រ្កាមវិញ" គឺក្នុងន័យហ្នឹង បានជាទេវតា ប្រទានវិញ្ញាណទេវតាមកឲ្យយើងគិតវិភាគថ្លឹងថ្លែង ដើម្បីយើងដឹងថាអ្វីល្អ អ្វីអាក្រក់។ អ្នកផ្សេងគេសប្បាយណាស់ ចាំមើលអ្វីដែលយើងធ្វើ បើមនុស្ស ៤ នាក់គេគាំទ្រយើង ពេញចិត្តជាមួយទង្វើរយើង នោះ មនុស្ស ៤ នាក់ផ្សេងទៀតគេរិះគន់យើងទៅវិញ ដូច្នេះទាមទារយើង គិតវិភាគអ្វីដែលជាការចំណេញខាតរបស់យើង គឺយកអ្វីដែល ល្អប្រសើរបំផុត Best interest យើងមិនត្រូវធ្វើអ្វីមួយ ដែលជាការខុសឆ្គងសោះឡើយ កូណាព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ ។

Q & A @ N 9= --17: 53

 Radha Soami. This brother asks: If a disciple was not able, until now, to overcome all passions, does he have to come back to face his difficulties again, or is there a chance to be saved from coming back? No, we can still be saved from coming back. The basic idea is to learn from life. So, it is not overnight that we can overcome anything. It’s a process. So as we do our meditation, as we get the inner strength – if we are able to conquer our desires, and we are able to lead the spiritual path – with His grace, we will definitely be able to succeed. Thank you. He would like to kindly ask for spiritual impulse from your side to experience happiness in his meditation. Yes. If you do it with an open mind, you sit with an open mind, and let yourself go with your simran, automatically you will start experiencing the bliss from within. 

សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូបាបាជី បើសិនជាមានសាវគ្គ ណាមួយ មិនទាន់បាន ជម្រះនូវ តណ្ហាទាំងឡាយទាំងពួងទេ តើគាត់នោះ ត្រូវតែត្រឡប់មក ឋានកណ្តាលវិញ ដើម្បីមកជម្រះ មកទទួលការលំបាកវីញដែរទេ ឬ មានវីធីណាការពារកុំឲ្យត្រឡប់មកវិញ? ​ទេ ញោម យើងមានវិធីការពារមិនបាច់ ត្រឡប់មកវិញ ដោយការរៀនសូត្រពី ឆាកជីវិត នេះមិនមែនជាការ យករឿងមួយ ទៅ គ្រប់ជម្រះលើរឿងមួយទេ នេះជា ជំហាន ដែលជំហាននោ គឺការតាំងសមាធិ នេះឯង ការតាំងសមាធិនេះ ឲ្យយើងមានកម្លាំងកំហែងខាងក្នុងខ្លួន កាលណាយើងមានកម្លាំងខ្លាំង យើងអាចគ្រប់គ្រងនូវ ចំណង់ ប្រាថ្នានានា និង អាច ដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ ដោយមានជំនួយជា ព្រះមេត្តាកុរណាពី អង្គរទេវតា គឺយើងនឹងទទួលបានជោគជ័យជាប្រាកដ។ បាទ សូមអរគុណព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាសូមគ្រូ ប្រគេនពរជ័យដល់ខ្ញុំកូណាអាចតាំងសមាធិបានជោគជ័យ។ ពិតណាស់ញោម កាលណាញោម ធ្វើកិច្ចការណាមួយដោយ បើក​បេះដូង ទូលាយ ចំហរ ដោយការអង្គុយតាំងសមាធិមានល្អ ទូលាយ ដោយការដែលញោម មានការ ស្មឹងស្មាត នោះជាស្វ័យប្រវត្តិ ញោមនឹងបាន ព្រះពរ ពីទេវតាចេញពីខាងក្នុងខ្លួនញោម ។

Q & A @ N 10= --19: 12

Baba Ji, one of the four vows is to lead a moral life. We should also follow the rules in the country we live in. But what if the laws in the country go against humanity or aren’t moral, and against common sense? We have a situation that we are following the laws, lead to deaths. No, Sister we … I’m just worried … No, no, no. We all know what is right and we all know what is wrong, right? So you do the right thing. As long as … Because you are accountable for your actions – not for the government’s or for anybody else’s actions. So, you do the right thing! We are too concerned about others. So, you leave what others do, you do the right thing! Thank you.

ព្រះគ្រូបាបាជី ក្នុងចំណោម ពាក្យសច្ចារទាំង ៤ មាន ១  គឺដើម្បីនាំជីវិតយើងដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ ជាមួយគ្នានេះដែរ យើងត្រូវដើរតាមច្បាប់ប្រទេស ដែលយើងកំពុងរស់នៅ ចុះបើសិនជាករណីថា ច្បាប់ប្រទេសនោះ ប្រឆាំងជាមួយ មនុស្សជាតិ ឬ គ្មានក្រមសីលធម៍ទេ ឬ មួយ់ជាច្បាប់ព្រៃ ប្រឆាំងជាមួយ ច្បាប់ទេវតា តើយើងត្រូវធ្វើម៉េច? បើច្បាប់នោះវាតម្រូវឲ្យយើងដើរតាមដាច់ខាត់ តែវានឹងនាំយើងទៅ រកសេចក្តីស្លាប់។ ទេ ញោមស្រី មិនអាចអីចឹងទេ...យើងទាំងអស់គ្នាដឹងថា អ្វីជាការខុស អ្វីជាការត្រូវ ដូចនេះ ញោមស្រី ត្រូវធ្វើអ្វីដែលជាការត្រឹមត្រូវ  ដោយសារ ញោម ត្រូវតែ ទទួលខុសត្រូវជាមួយអ្វីដែល ញោមបានប្រព្រឹត្តិបានសាង គឺមិនមែន រដ្ឋាភិបាល ឬ ខាងណាគេមកទទួលកម្មាជំនួសយើងឡើយ ចូរ សាងអំពើល្អ ! យើងក៍ត្រូវគិតដលើអ្នកដ៍ទៃផងដែរ។ ធ្វើអ្វីកុំបំពានគេ ចូរសាងតែអំពើល្អ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ ។ ពាក្យសច្ចាទាំង ៤ រួមមាន ( ១, ហូបបួស, ២, តបស្រាបារីគ្រឿងញៀន ៣, រស់នៅតាមសមាជីវោ, និង ៤ តាំងសមាធិ ២ម៉ ៣០ នាទី/ថ្ងៃ)

រូបភាពនៃការធ្វើ ស្មឹង ស្មាត ភាវនាធម៍