តើមានការរីកចម្រើនឬទេ ? Is That Progress?

        នៅក្នុងអរ្យធម៌ថ្មីរបស់យើង យើងបានទទួលការរីកចំរើនក្នុងរាល់បរិយាកាសនៃជីវិត។ ផ្នែកកសិកម្ម ផ្នែកវិស្វកម្ម ផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រ ផ្នែកយោធា ផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ក្នុងជីវិត គ្មានទេការទទួលផលពីការរីកចម្រើនទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែអ្នកកាន់សាសនាបានយល់ឃើញ ហើយប្រាប់យើងថា ពិភពលោកចេញមកពីទិសអកុសលយើងឆ្ងល់ថា “ហេតុអ្វីបានជា ព្រះគ្រូបាចារ្យ saints មិនសរសើរពីអរ្យធម៌ថ្មីរបស់យើង ពីការរីកចំរើនរបស់យើង និងពីការអភិវឌ្ឍន៍ថ្មីរបស់យើង ? ”។

ដូចនេះចូរយើងសំលឹងមើលខ្លួនឯង ហើយមើលឃើញថា តើយើងសប្បាយជាងពីមុន តើយើងមានសុខភាពល្អជាងមុន ពេញចិត្តថែមទៀតឬ តើយើងបានប្រែក្លាយទៅជាវេទនាថែម?  ពេលណាបំណងប្រាថ្នា និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងបានកើនឡើង។

នៅក្នុងអតីតកាល យើងមានតិចណាស់ ប៉ុន្តែសប្បាយចិត្ត។ ឥឡូវនេះ យើងមានច្រើនណាស់ ហើយយើងនៅតែចង់បានថែមទៀត។ ថ្ងៃនេះមានជំងឺកាន់តែច្រើនថែមទៀត មានផ្ទះបាក់បែកកាន់តែច្រើន មានករណីលើសឈាម និងអត្តឃាតកាន់តែច្រើន មានមន្ទីរពេទ្យពោរពេញដោយអ្នកជំងឺកាន់តែច្រើន។

ពីបុរាណកាល យើងរស់នៅក្នុងផ្ទះស្បូវ គ្រួសារយើងទាំងមូលនិងកូនៗយើងទាំងអស់ រស់នៅក្នងបន្ទប់តែមួយឬពីរគត់។ យើងធ្លាប់ធ្វើស្រែដោយប្រើដៃផ្ទាល់ ឬភ្ជួរស្រែដោយប្រើកំលាំងគោ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវ    សំរបសំរួលធ្វើតែក្នុងរង្វង់សហគមន៍ខ្លួនឯង បើនិយាយអំពី វិសាលភាពនៃពិភពលោកយើងទាំងមូល គឺមានតែ ប្រមាណ ៤០ ទៅ ៥០ គម ហើយយើង រស់នៅតែទំហំដី ប៉ុណ្ណឹង អស់មួយជីវិត។

ថ្ងៃនេះយើងមានការរីកចំរើនខាងវិទ្យាសាស្ត្រយ៉ាងធំ។ គេបានបញ្ចូលវេជ្ជសាស្រ្តថ្មីៗ មានសំភារះគ្រប់គ្រាន់សំរាប់វេជ្ជបណ្ឌិត និងគ្រូពេទ្យវះកាត់ មានតុលារយុត្តិធម៌មួយចំនួនធំ ដែលត្រូវបានសាងសង់ឡើងឲ្យយើងអាចប្រយុទ្ធប្រឆាំងដោះស្រាយសំណុំរឿង រហូតដល់តុលាការកំពូល ដោយមានមេធាវីឆ្លាតៗ នៅទីនោះដើម្បីជួយយើង។

ពេលដែលយើងធ្លាប់តែរស់នៅក្នុងផ្ទះស្លឹក គ្រួសាររស់នៅប្រកៀកគ្នា។ សមាជិកគ្រួសារធ្លាប់តែធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ ហើយលុះពេលយប់គេហូបបាយជាមួយគ្នា។ គេស្រឡាញ់គ្នា និងគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក គេរួមគ្នាសប្បាយរីករាយទាំងអស់គ្នា ដោយមានវាយស្គរច្រៀងនិងរាំច្រៀង។ បន្ទាប់មកសំរាកយ៉ាងពេញបរិបូរណ៍ដេកលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ សុខសាន្ត។

ក្នុងសម័យនេះយើងមានផ្ទះធំទូលាយ បន្ទប់ដេកយើងមានម៉ាស៊ីនត្រជាក់ មានទូរទស្សន៍ដែលធ្វើឲ្យរីករាយសប្បាយ មានទូរស័ព្ទដៃដែលអាចទាក់ទងគ្នាទៅវិញទៅមក។ គ្រែដេកយើងមានវីស និងពូកធ្វើពីកៅស៊ូកំរាសប្រាំ ១ តឹក ។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះ ក៍យើងនៅតែដេកមិនលក់ស្រួលកក្នុងពេលយប់។ យើងត្រូវរីករាយជាមួយថ្នាំងុយគេង និងចាក់ថ្នាំ ដើម្បីឲ្យគេងលក់។ ពេលព្រឹកយើងក្រោកចេញពីគ្រែ ហត់ហេវ ធ្ងន់ក្បាល និងឈឺសន្លាក់ឆ្អឹងដៃជើង។

ចំណែកឯក្រុមគ្រួសារក្មេងៗ គេធ្លាប់តែមានការគោរពចំពោះឪពុកម្តាយរបស់គេ ហើយខ្លួនគេស្រឡាញ់កូនរបស់គេវិញ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ឪពុកម្តាយត្រឡប់មកពីពិធីបុណ្យវិញនៅពេលយប់ ក្រោយពេលកូនៗបានចូលដេកអស់។ គាត់ក្រោកយឺតនៅពេលព្រឹក ក្រោយពេលកូនៗភ្ញាក់នាំគ្នាទៅសាលារៀនអស់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីគោរពចំពោះឪពុកម្តាយគេ ត្រូវបានរំងាប់ជាធម្មតាដោយការយកចិត្តទុកដាក់របស់ឪពុកម្តាយរបស់គេ។ ដូចនេះ តើកូនៗ អាចធំឡើង ទៅជាប្រភពជំនួយ និងការទ្រទ្រង់របស់ឪពុកម្តាយរបស់គេយ៉ាងណាទៅ ? តើគេអាចមានការគោរព និងស្រឡាញ់ចំពោះឪពុកម្តាយយ៉ាងណាទៅ ?

កាលដើមឡើយ ធ្លាប់តែមានវេជ្ជបណ្ឌិតតែម្នាក់ ឬគ្រូពេទ្យតែម្នាក់នៅក្នុងភូមិនីមួយៗធ្វើការព្យាបាលឲ្យអ្នកជំងឺ។ ធ្លាប់តែមានតែវេជ្ជបណ្ឌិតដ៍សាមញ្ញ ប៉ុន្តែរាល់អ្នកជំងឺទៅរកគាត់ យ៉ាងហោចណាស់គ្រប់ៗគ្នា អាចទទួលបានឱសថមកវិញ។

ជាការពិត វេជ្ជបញ្ជានេះ មានការរីកចំរើនជាធម្មតានៅពេលនេះ។ ប៉ុន្តែចូរយើងសំលឹងទៅអ្នកជំងឺថ្មីៗដែលកំពុងតែមានបញ្ហាលំបាក កើតមានឡើងរហូត ពីព្រោះតែមានការប្រើប្រាស់ថ្នាំដោយសេរី សេរីក្នុងការ    ផលិតថ្នាំ តែការពារម្ហូបអាហារគ្មានប្រសិទ្ធិភាព ផ្ទុយនិងតម្រូវការខ្លួនយើង។ តើមានប្រជាពលរដ្ឋច្រើនយ៉ាងណា ដែលបានទទួលឱសថពិតប្រាកដពីវេជ្ជបណ្ឌិត ? តើមានប៉ុន្មាននាក់ទទួលបានគ្រែដេកក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ? ទោះជាគេមានភ័ព្វវាសនាយ៉ាងណាក៍ដោយ ចូរសំលឹងមើលទៅការចំណាយយ៉ាងធំសំបើម ដែលគេបានចាយទៅលើការសាកសួរ ពិគ្រោះអ្នកជំងឺ និងការព្យាបាល។

ម្តងទៀត គ្មានងឿងឆ្ងល់ទេថា យើងផលិតគ្រាប់ពូជបន្លែបង្កា យ៉ាងសំបើមនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ប៉ុន្តែ    តំលៃថ្លៃហួសហេតុ។ តើអ្នកក្រម្នាក់អាចរស់នៅតទៅទៀតយ៉ាងណាទៅ ហើយទ្រទ្រង់(ជួយ) កូនៗរបស់គេដោយតំលៃម្ហូបខ្ពស់យ៉ាងនេះ ? មិនមែនមកពីមានការខ្វះខាតក្នុងសកលលោកនោះទេ ប៉ុន្តែមានកំហុសក្នុងប្រព័ន្ធឧបត្ថម្ភ និងប្រព័ន្ធចែកចាយម្ហូបអាហារ។

ព្រះគ្រូ Saints ប្រាប់យើងដោយអាណិតអាសូរថា អ្នកមានមិនអាចទទួលទានបានទេ ពីព្រោះគេគ្មានលទ្ធភាពទិញម្ហូបអាហារបាន ហើយអ្នកក្រមិនអាចទទួលយកម្ហូបអាហារបានដោយមកពីតំលៃខ្ពស់ ! តើអ្នកណា ទៅ បានទទួលផលចំណេញ ពីបរិមាណម្ហូបអហារក្នុងបរិមាណដ៏ធំ ដែលបានផលិត ?

បច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកអាចដាក់ពាក្យបណ្តឹង ទៅតុលាការ ប៉ុន្តែគ្មានសេចក្តីសំរេច មុនចន្លោះដប់ប្រាំឆ្នាំ ឬក្នុងម្ភៃឆ្នាំ ។ ចៅក្រមអាចមានសម្ថភាព ហើយ មេធាវីមានមុខជំនាញ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាម្នាក់សំរេចបានភ្លាមៗនោះទេ ។

ឱសថថ្មីៗត្រូវបាននាំចូលរៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយវេជ្ជបណ្ឌិតវៃឆ្លាត និងមានសម្ថភាពគ្រប់គ្រង ប៉ុន្តែ តើមានប្រជាពលរដ្ឋ ប៉ុន្មាននាក់បានចំណេញ ពីការព្យាបាល ? ជាបន្ថែមទៀត យើងបានសាងសង់ អគារជាច្រើនជាន់ បានសាងសង់ វាំង្គ និងផ្ទះ តើហេតុអ្វីបានជានៅតែមានប្រជាពលរដ្ឋ ដេកតាមចិញ្ចើមថ្នល់នៅពេលយប់ ។

ហេតុដូចនេះ មានអ្វីខុសជាមួយនិងការរីកចំរើន នេះឬជាមួយរបៀបរបប ដែលយើងប្រើប្រាស់វា 

បច្ចុប្បន្ននេះ គេរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ទៅតាមការជ្រើសរើសរបស់គេ ហើយរាល់ឆ្នាំទីបី ឬទីបួន ក្រោយគេទៅរកតុលាការដើម្បីលែងលះគ្នា ។ ក្នុងសម័យបុរាណ ឪពុកម្តាយដើរតួក្នុងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍។ទោះ ជាមានធាតុអាកាសមិនល្អ សូម្បីតែបន្តិចមកជ្រៀតចូលក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឪពុកម្តាយ ឬចាស់ទុំទាំងសងខាងទទួលរាប់រងទាំងអស់គ្នា គេពិចារណាហើយដោះស្រាយ។ ឥឡូវនេះឪពុកម្តាយមិនដឹងថាតើពេលណាកូនប្រុសនិងកូនស្រីនឹងការលែងលះគ្នា ហើយរៀបការតទៀត។ ដូចនេះតើអ្នកណាទៅជាអ្នកទទួលផល ពីការរីកចំរើននេះ ។

សូមសួរអ្នកណាមួយ ហើយអ្នកនិងឃើញថា គេគ្មានពេលទេ ។ កូនជាងថាគ្មានពេល វិស្វករថា គ្មានពេល វេជ្ជបណ្ឌិតថាគ្មានពេល ។ ឧស្សាហករថាគ្មានពេល ។ តើអ្នកណាទៅមានពេលសំរាក ? តើ អ្នកណាទៅមានពេលសប្បាយ ? គ្មានអ្នកណាម្នាក់ទេ ។

តើអ្វីទៅដែលយើងបានទទួល ពីការរីកចំរើនទាំងនេះ ពីការអភិវឌ្ឍន៍ទាំងនេះ ? យើងរកតែមួយ ម៉ោងសំរាប់ខ្លួនមិនបាន តែកន្លះម៉ោងសំរាកក៍មិនបាន ។ គ្រប់ៗគ្នាព្រួយបារម្ភពីភាពតានតឹងក្នុងខួរក្បាល ដោយសារតែគេតឹងតែងសឹងរកពេលសមករាកមិនបាន គេមិនអាចមានពេលអង្គុយលេងឲ្យបានសប្បាយ សើច ឬ រីករាយឡើយ។

ទាំងអស់នេះឈានទៅ បង្កើនគ្រោះជំងឺបេះដូង និង លើសឈាម ។ ជីវិតយើងទាំងមូល បានក្លាយ ទៅជាធ្វើឲ្យយើង ភ្លេចថាត្រូវសើច និងត្រូវសំរក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងដូចម្តេច ។ ការញញឹមរបស់យើង ក្លាយទៅជាទឹកភ្នែក ។

នេះមិនមែនជាកំហុសទាំងស្រុង នៃការអភិវឌ្ឍន៍ទេ ។ យើងក្លាយទៅជាអ្នកទោស នៃអ្វីនៃការអភិវឌ្ឍន៍ និងការរីកចំរើននោះបានផ្តល់ឲ្យយើង អ្វីៗទាំងអស់នេះ មានន័យថាសំរាប់ការចំណេញរបស់យើង សំរាប់ការប្រើប្រាស់របស់យើង ។ យើងមិនមែនបានន័យថា សំរាប់ការចំណេញរបស់វា សំរាប់ ការប្រើប្រាស់របស់វា ។ ប៉ុន្តែយើងបានក្លាយទៅជាកញ្ចុំនៃគ្រឿងម៉ាស៊ីន មិនមែនជាម្ចាស់វាទេ ។ យើងជា កម្មសិទ្ធិរបស់វា វាមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើងទេ ។ យើងត្រូវក្លាយជាម្ចាស់ នៃការរីកចំរើនទាំងអស់ ។ ម្នាក់ៗត្រូវមានម្ហូបគ្រប់គ្រាន់ មានជំរកពីលើក្បាល ត្រូវតែមានពេលសំរាក ។ ត្រូវតែគ្មានជំងឺលើសឈាម នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកណាម្នាក់ ។

ឪពុកម្តាយត្រូវតែស្រឡាញ់កូន ហើយកូនត្រូវគោរពឪពុកម្តាយ ។ ទាំងអស់នេះជាតំលៃមូលដ្ឋាននៃជីវិត ។ បើតំលៃនៃជីវិតបាត់បង់ទៅ តើតំលៃនៃការអភិវឌ្ឍន៍ទាំងអស់នេះនៅឯណាទៅ ? តើការចំណេញនៃការរីកចំរើនទាំងអស់នេះនៅឯណាទៅ ?

យើងមិនមែនប្រឆាំងការអភិវឌ្ឍន៍សម័យថ្មី និងអារ្យធម៌សព្វថ្ងៃនេះទេ ។ តែយើងមិនគួរចំណាយ សម្រាប់អ្វីដែលគ្មានតំលៃសម្រាប់មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជិវិតមនុស្សទេ ។ ត្រូវតែមានការកំសាន្តសំរាប់យើង ។ យើងត្រូវតែមានជីវិតសាមញ្ញ ជៀសផុតពីជំងឺ ។ ត្រូវតែមានការឯកភាព និងសុវត្ថិភាពក្នុងគ្រួសារ ការគោរពចាស់ទុំ ហើយយើងត្រូវចិញ្ចឹមកូនយើង ។ ម្ហូបអាហារ និងបរិស្ថាន ត្រូវតែប្រកបដោយសុខភាព។ ត្រូវតែរាប់អាន និងជាជំនួយដល់អ្នកដ៏ទៃ ។ ការអភិវឌ្ឍន៍របស់យើង នាំយើងទៅរកទិសនោះ៕

ជាមនុស្សលោកត្រុវតែនាំយកព្រះធម័ ទៅប្រើក្នុងគ្រប់កិច្ចការសង្គមទាំងឡាយទាំងពួង គេអាចធ្វើដូច្នេះបានលុះត្រាណាដែលគេយកព្រះធម៍មករៀបចំជាខ្សែសង្វាក់បែបវិទ្យាសាស្រ្ត ព្រះធម៍ គឺជា ព្រលឹងនៃ ចក្រវាឡនេះ

For men to carry the scientific spirit into all channels of social activities, this cannot be done until the spirit vitalises the process of science. The spirit is the soul of the universe.

John Dewey

Is That Progress?

In our modern civilisation, we have made phenomenal progress in every sphere of life. Agriculture. engineering, medicine. defence, science there is no phase of life in which we have not taken great strides. But when the mystics feel sorry for us and tell us that the world is drifting in an unfortunate direction, we wonder. "Why do the saints not appreciate our modern civilisation, our progress and all our multiple developments?"

Let us therefore, look at ourselves and see whether we are happier than we were before. whether we have become healthier, more composed and contented, or whether we have become more miserable as our desires, appetites and longings have increased.

In the past we had so a little  but we were contented.  Now we live so much, and still we want more and more. Today, there are more discuses, more broken homes, more cases of mental tension and suicide more hospitals full of the sick.

In olden days we lived in thatched huts- all our family and children in just one or two rooms. We used to fill the fields with our own hands or plough them with the help of bullocks Marriages were arranged within the community, and our whole world was encompassed within a radius of fifteen or twenty miles. Within this range, we spent our entire life.

Today, we have made great scientific progress, New medicines have been introduced, well equipped physicians and surgeons are available, numerous courts of justice have been set up so that we can even fight a low suit up to the Supreme Court  with clever lawyers being there to help us. 

Why then do the mystics say that we have not advanced, that we are unhappy? Every type of facility is available to us, in every walk of life: then how can we be unhappy? Either there is something wrong in our thinking or in the viewpoint of the mystics.

When we used to dwell in huts, the entire family lived in close proximity. The family members used to work all day, and in the evenings they would have their meal together. They would have love and regard for one another; they would join together in rejoicing, in beating drums, in singing and dancing. Then, fully relaxed, they would sleep in peace.

Nowadays, we have large and beautiful mansions. Our rooms are air-conditioned. TV provides us with entertainment. telephones are at hand to enable us to communicate with each other. Our beds are provided with good springs or with six-inch thick foam rubber mattresses. But even then we are unable to get a good night's sleep. We have to resort to tranquillizers and hypnosis, even to injections. to enable us to get some sleep. In the morning, we rise from bed. tense and tired, with a heavy head and aching joints.

As for families, children used to have great respect for their parents. and they in turn loved their children. But today. parents return from their parties late at night after the children have already gone to bed. They get up late in the morning long after the children have got up and left for school. Children's love and regard for their parents are naturally conditioned by their parents preoccupations. So how can such children grow up to become a source of help and support to their parents? How can they have respect and affection for them"

In earlier  times,  there used to be one physician or surgeon in a village, giving treatment to the ailing. He used to be an ordinary doctor, but every sick person was attended to, and at least everybody could get medicines.

It is true that medical science has made extraordinary progress today. But look at the new ailments that are cropping up all the time because of the liberal use of chemicals in the production and preservation of food that has an adverse effect on our body. And how many people actually get the benefits of doctors? How many get a bed in a hospital? Even if they are fortunate enough to get it   look at the huge expenses they incur for consultations and treatment.

Again, there is no doubt that we produce enormous quantities of food grains today, but the prices are exorbitant. How can a poor man subsist and support his children with the high prices of food? It is not that there is any shortage of food in the world, but there is something wrong with our system of supply and distribution. The saints compassionately tell us that the rich cannot eat because they are unable to digest the food, and the poor cannot obtain food because of the high prices! Who then has benefitted from the huge quantity of food that is produced?

Today, you can file a law suit in the courts, but there is no decision before the lapse of fifteen or even twenty years. The judges may be very competent and lawyers skilled, but no one gets an early decision

New medicines are being introduced daily intelligent and able doctors are there to administer them, but how many people really get the benefit of such treatment Again, we have erected multi-storey buildings. palaces and mansions: yet how many people pass their nights on pavements.

So, either there is something wrong with all this development or with the way we are using it.

Today, one marries according to his choice, yet every third or fourth year one is in the law courts seeking a divorce. In olden days. parents played a major role in arranging marriages. Though a little rough weather did come in married life. the parents or elders of both parties used to get together. They mediated and resolved the differences and the threatening storm would fade away. Today. parents do not know when their sons or daughters have obtained a divorce and when they have married again. So, who has gained from all this progress?

Ask anybody and you will find that he has no time. The labourer has no time, the engineer has no time, the doctor has no lime,  the industrialist has no time. Who has the time to relax who has some moments of leisure? No one.

Whit, then, have we gained from all this progress. from all these developments? We cannot find an hour for ourselves, not even half an hour in which to relax, Everybody is suffering from mental tension-every face reflects tension- no one appears to be relaxed People cannot sit together and shake off their tension in laughter and relaxation.

All this has resulted in increasing incidents of heart disease. diabetes and high blood pressure Our entire life has become artificial, We have forgotten how to laugh and how to shed tears Our smiles have become artificial our tears have become artificial  

This is not entirely the fault of development. We have become the prisoners of things that development and progress have given as These things were meant for our benefit, for our use, we were not meant for their benefit for their use. But we have become slaves of the machinery not its owners We are possessed by it we do not possess it. We should become the owners, the masters of all this progress. Every person should get enough food, should have shelter over his head, should be relaxed. There should be no tension on anyone's mind.

 Parents should be loving towards their children and children should have respect for their parents. These are the basic values of life. If the values of life are lost, then what is the advantage of all this development? What is the benefit of all this progress!

I am not against modern developments and the present civilisation. But at no cost should we compromise with the basic values of human life. There should be leisure for us. We should lead a simple. relaxed and tension-free life. There should be unity and peace in the family, respect for our elders and we should look after our children. Our food and environment should be healthy. We should be sympathetic and helpful to others. Our developments should lead us in this direction.

Extract from Hazar Maharaj li's satsang

For men to carry the scientific spirit into all channels of social activities, this cannot be done until the spirit vitalises the process of science. The spirit is the soul of the universe

John Dewey

អ្នកបួងសួងទេវតា ដ៍ពិត True Prayer

មហារាជ សាវ៉ាន់សិង្ហ គឺជាកំពូលសន្តបុគ្គលមួយចំណោមសន្តបុគ្គលនានាដែលដើរជាន់លើភពផែនដី នេះជារៀងរហូត។ លោកបានទទួលសាវគ្គ និងអ្នកដើរតាមលោករយៈពេលម្ភៃប្រាំឆ្នាំ ចន្លោះឆ្នាំ ១៩០៣-១៩៤៨ រហូតដល់ពេលដែលលោក លាចាកលោកនេះទៅក្នុងអាយុ កៅសិបឆ្នាំ។ ក្រោមស្នាដៃដឹកនាំរបស់លោក អ្នកមានជំនឿកើនឡើងតាំងពីសហគមន៍តូចៗស្ថិតនៅក្នុងភក់ជ្រាំនៃច្រាំងទន្លេប៊ីស រីកធំទៅៗរហូតដល់ សព្វថ្ងៃនេះ។ លោកជាមនុស្សល្អដែលគេរមែងនឹកគិតដល់លោកជានិច្ចថាជា “ ព្រះគ្រូធំ”។

សូម្បីចំនុចល្អរបស់គាត់ មួយ គេមិនអាចបកស្រាយអ្វីបានដោយគ្រាន់តែចំណាយពេល និងក្រដាស់តែពីរបីទំព័រឡើយ។ កត្តានេះអាចបណ្តាលមកពីសមត្ថភាពមនុស្សលើផែនដីនេះមិនមានកម្រិត មួយដែលអាចបកស្រាយគ្រប់គ្រាន់បាន តែគេអាចយល់បានតាមរយៈសំណេររបស់លោក។ ខាងក្រោមនេះជា ការដកស្រង់ចេញពីស្នាដៃដែលមានកម្រាស់ ២ ២០០ទំព័រ។ Gurmat Sidhant  សរសេរជាភាសា បាន់ចាប់ និងត្រូវបានគេបកប្រែជាភាសាអគ្លេស ជាប្រាំជំពូក មានចំណងជើងថា “ទស្សនៈវិជ្ជានៃព្រះគ្រូ”។ ទោះជាបែប នេះក្តីក៌នៅតែមិនអស់សេចក្តីសមតាមអត្តន័យនិងអត្តរសដើម ក្នុងជំពូកស្តីពី អ្នកបួងសួងដែលគេដកស្រង់មក មាន ១៤០ទំព័រ ដែលរៀបរាប់យ៉ាងលំអិតគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃអ្នកបួងសួងទាំងអស់។ លោកលើកឡើងថា៖

អ្នកបួងសួង មានសារៈសំខាន់សម្រាប់សាវគ្គតាំងពីពេលដំបូង
ដល់ ដំណាក់កាលចុងក្រោយ_ជាដំណាក់រលាយចូលជាមួយ
ព្រះពុទ្ធអង្គដ៍ឧត្តម។ តែ យើងមិនបានជួបព្រះពុទ្ធឡើយ
តើយើងអាចបួងសួងចប់សព្វគ្រប់បែបណា មានស្វាមីភ័ក្របែបណា?
មានការជឿជាក់ជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ បែបណា បើយើងមិនដែលបាន
ឃើញព្រះពុទ្ធអង្គផងនោះ? តើវាមានតម្លៃបែបណាដែលអ្នកបួងសួង

ប្រឹងប្រែងដោយគ្មានសេចក្តីជ្រះថ្លា និងគ្មានជំនឿចិត្ត?

ព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់មកសំដែងឬទ្ធិព្រះអង្គឯងតាមរយៈ សុទ្ធគ្រូ ឬតាមរយៈព្រះគ្រូរស់។  ការពិតទៅការបួងសួងតាមរយៈព្រះគ្រូគឺជាការបួងសួងតាមរយៈព្រះពុទ្ធអង្គ។ ពាក្យពេជ្ជមិនមានន័យអ្វីទាំងអស់ ជាការគ្មានប្រយោជន៍ ពាក្យពេជ្ជចេញពីព្រះគ្រូគ្មានសំដៅទៅអ្នកណា គឺសំដៅដល់ព្រះពុទ្ធអង្គដ៍ឧត្តម ភាពមិនស្មោះត្រង់ និងគ្មានការជឿទុកចិត្តនឹងផ្តល់ជាដំណឹងមកដល់ព្រះគ្រូវិញ។

តែ តើយើងអាចបោះបង់ចោលការខិតខំរបស់យើងចោលទេ  រួចពឹងផ្អែកលើតែការបួងសួង? យើងត្រូវ តែមានការចង់ចាំជានិច្ចកាលថា កាលណាមនុស្សយើងនូវមិនទាន់ក្លាយជាអ្នកធ្វើការជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គទេ គេមិនអាច សម្រេចគោលបំណងបានឡើយ។ ការបួងសួងមិនមែនជាការខិតខំនោះទេ។យើងអាចបួងសួង និងសុំព្រះមេត្តាធម៌ តែជាមួយគ្នានេះដែរ យើងត្រូវតែបន្តខិតខំដើម្បីបានក្លាយទៅជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ។ កាលណាគេបានសម្រេចបំណងនេះ និងពេលណាការខិតខំទទួលបានជោគជ័យ ដូច្នេះគេការបួងសួងក៏ទទួលបានជោគជ័យដែរ។

ការបួងសួងពិតប្រាកដគឺចេញមកពីការឈីចាប់ ដែលកើតឡើងដោយសារតែការបែកចេញឆ្ងាយពីពុទ្ធអង្គ និងការឈីចាប់ដែលមិនបានចូលរលាយចូលជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គវិញ ការបួងសួងពិតគឺពេញដោយសេចក្តីជ្រះ ថ្លា ដោយអារម្មណ៌មូល ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយភាពវាងវៃ។ ពួកគេកើតមកដោយមានសេចក្តីស្រលាញ់ក្នុងបេះដូង។ គោលបំណងនៃការបួងសួង ដ៌ពិតប្រាកដគឺសំដៅលើការដែលមនុស្សម្នាក់ គេប្រឹងប្រែងធ្វើខ្សែជីវិតប្រព្រឹត្តិទៅតាមការបញ្ជារបស់ព្រះគ្រូ។ ដើម្បីការបួងសួងសម្រេចបានជោគជ័យ ជាការចាំបាច់ដែល សាវគ្គត្រូវតែធ្វើតាមព្រះគ្រូ និងត្រូវតែមានពាក្យពេជ្រព្រះគ្រូក្នុងបេះដូងរបស់គេ។

ការបួងសួងដោយមានទាំង សន្តបុគ្គលផង និងមានអ្នកបួងសួងដល់ព្រះពុទ្ធអង្គផង គឺជាឧទាហរណ៌ល្អសម្រាប់យើង ការបួងសួងនោះមានន័យណាស់ បើសិនជា ពាក្យពេជ្រ  និងការគិតនានាចេញមកពីក្នុងបេះដួងគេម្នាក់ៗដោយ ស្មោះ។ ពេលកំពុងតែបួងសួង គេត្រូវតែធ្វើស្ថានភាពឲ្យដូចជាស្ថានភាពមួយដែលយើងឡើងដល់កម្រិតមួយ មានព្រះពុទ្ធអង្គនៅចំពោះមុខ។ កាលណាគេអាចបំភ្លេចខ្លួនឯងបានទាំងស្រុង បំភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់មានក្នុងលោកនេះ មានតែព្រះពុទ្ធអង្គតែមួយគត់។ អ្នកបួងសួងត្រូវតែបំភ្លេចខ្លួនឯង គ្មានចិត្តរវើរវាយ និងអ្វីៗចេញតែមកពីបេះដូង។កាលណាគេមិនបែកកម្មដ្ឋាន គេមិនបែកខ្លួនគេជាមួយនឹងព្រះពុទ្ធអង្គឡើយ។

ផលដែលចេញមកពីការថ្លាថ្លែងតាមរយៈការបួងសួងដល់ព្រះពុទ្ធអង្គ ជួយយើងឲ្យមានអារម្មណ៌កាន់តែមូល ក្នុងពេលតាំងសមាធិ ជួយយើងកុំឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ឲ្យមានចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងបេះដូងទាំងក្នុង ចិត្តផងដែរ។ កាលណាមនុស្សទាំងអស់ជួបបរាជ័យ នោះគេគេសម្រេចបានជោគជ័យក្នុងការនឹកឃើញដល់ ព្រះពុទ្ធអង្គ។ ពេលណាយើងសំលឹងទៅខាងក្រៅជួបរឿងឈីចាប់ ជួបជាមួយរឿងមិនល្អ នោះការងាកគិតពីខាងក្នុង ខ្លួនកាន់តែប្រសើរ និងកាន់តែមានជោគជ័យឡើង។ កាលណាយើងមានការផ្លាស់ប្តូរនូវការយល់ឃើញ នូងការគិតគូរ នោះយើងនឹងឃើញសកលលោកនេះទាំងមូលមានការខុសគ្នាសម្រាប់រូបយើង។

ការបួងសួងពិតប្រាកដចេញពីសេចក្តីស្រលាញ់ពីខាងក្នុង និងមានជំនក់អារម្មណ៌ខ្មាំងជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ ជាទី ស្រលាញ់។ សេចក្តីស្រលាញ់របស់អ្នកបួងសួងហាក់ដូចជាមានព្រះពុទ្ធអង្គក្នុងជាអ្នកតាមថែរក្សា និង អ្នកនោះលែង ដឹងថាមានខ្លួនឯង គឺដឹងតែម្យ៉ាងថាខ្លួនជាព្រះដ៌អនន្ត។ ព្រះគឺជាចំនុចតែមួយគត់ដែលអ្នកបួងសួងសង្ឈឹមលើ និងជាអ្នកជួយគាំទ្រ។

ចូរបួងសួងដល់ព្រះពុទ្ធអង្គដោយខ្លួនឯង កាលណាព្រលឹងយើងរលាយចូលជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ ដូច្នេះគឺលែង ចាំបាច់មានការបួងសួងអ្វីទៀត។ អ្នកស្វែងរកធម៌កាលណាគាត់មានបំណងគឺបំណងបានសម្រេចគ្រាណាគាត់ បានចូលជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ ដូច្នេះ សាវគ្គ ក្លាយជាសាវគ្គដ៌ពិត។ ជាសញ្ញាមួយដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធ សម្រាប់អ្នកណា មានការបួងសួង តើគេបួងសួងដើម្បីអ្វី សុំអ្វីពេលនេះ? ព្រះរាជអំណោយនានាគឺមានតែចេញមកពីព្រះពុទ្ធអង្គប៉ុណ្ណោះ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ដែលមនុស្សពីរនាក់ ក្លាយជាព្រះតែមួយអង្គ។ តើយើងត្រូវសួរទៅអ្នកណា? និង ត្រូវផ្តើមសួរពីអ្នកណាមុនគេ?

ជាសង្ខេបសម្រប់ការសនិដ្ឋានគឺជាថាអ្វីជាកត្តាសំខាន់ដើម្បីនិយាយពេលនេះ។ កាលណាដែលមាន គេសួរថាអ្វីជាឧទាហរណ៌ល្អសម្រាប់ក្រុមអ្នកបួងសួង ជាសំណួររបស់ក្រុមសាវគ្គនោះ ព្រះគ្រូធំតបវិញថាៈ

បើសិនជាខ្ញុំបួងសួង ខ្ញុំនឹងបួងសួងដូចនេះ៖

ឪទេវតា អើយ ខ្ញុំជាមនុស្សល្ងិតល្ងង់ ទូលបង្គំ ជាខ្ញុំ មិនដឹងត្រូវសុំអ្វីពីទេវតា
សូមទេវតា ទ្រង់ ប្រទានរបស់ណា ដែលអង្គទេវតា ទ្រង់ញាណថា ពិសេសដល់ខ្ញុំម្ចាស់ផង
និងសូម ប្រទានដល់ខ្ញុំម្ចាស់ នូវ បញ្ញាវាងវៃ នូវ គតិបណ្ឌិត នូវកំលាំងខ្លាំងក្លា
ព្រមទាំងសេចក្តីរីករាយណា ដែលអង្គទេវតា ទ្រង់ ញាណថា នោះសមប្រកប ជាមួយខ្ញុំកូណា
ឲ្យខ្ញុំកូណា នៅទីណា ពេលណា ដែល ព្រះគុណ ម្ចាស់ ញ្ញាណថា សមជាមួយខ្ញុំព្រះអង្គ
ខ្ញុំម្ចាស់ គ្មានទេគុណធម៌ គ្មានទេ ការលះបង់ ការ បូជាផ្សេងៗ
រាល់ទង្វើនៃខ្ញុំម្ចាស់ ពេញដោយអំពើបាប និងដោយភាព ល្ងង់ខ្លៅ គ្មានបុណ្យ គ្មានកុសល
មានតែចិត្ត ចេះតែមករំខានយីយាជាប្រចាំ
អ្នកមានបាបកម្មដូចជាខ្ញុំម្ចាស់ សូមព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ 
ជួយខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានប្រាថ្នាអ្វីក្រៅពីអោបជើងព្រះបរមគ្រូ សុំពរ សុំជ័យ
សូមទទួលខ្ញុំម្ចាស់ ដាក់ក្នុងខ្ទម ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ផងចុះ
បានតែត្រឹមនេះ ខ្ញុំម្ចាស់គ្មានប្រាថ្នាអ្វីក្រៅពីនេះឡើយ សូមទទួលខ្ញំម្ចាស់ជាទារកផងចុះ
បើបានត្រឹមណេះជាមហាភ័ព្វសំណាងនៃខ្ញុំជាពន់ពេក
ព្រពុទ្ធជាម្ចាស់ ដូរដុំ ថ្ម ជាសីលា ទៅជា ដុំមាស សម្រាប់ខ្ញុំព្រះករុណា៕

True Prayer

Maharaj Sawan Singh Ji was one of the greatest saints to ever walk upon the face of the earth. For forty five years be received disciples and followers into his fold from 1903 to 1948, until he passed on at the age of ninety. Under his guiding hand, the colony grew from a small collection of mind fiats by the banks of the Beas River into the large, flourishthing community that it is today. He is lovingly remembered by all those who knew him as the Great Master.

It is an impossibility to convey even an iota of his greatness and the scope of his work in a few descriptive lines. Perhaps, though a small hint of his infinite capacities in this world can be glimpsed through his writings. The following paragraphs are brief excerpts from the 2200-page work. Gurmat  Sidham written by him in the Panjabi language and translated into English in the five volumes of Philosophy The Manen. But even these few excerpts are glaringly  inadequate, for the chapter on prayer from which are extracted, contains over 140 pages of inspiring words from his pen,  describing every aspect of prayer in detail. He says :

Prayer is important to the disciple from the earliest stage of his spiritual journey to the final one – The Ultimate union with the Supreme Being .But we have not seen God . How can we pray with complete faith and confidence to One who we have not seen? And what is the worth of a prayer without faith and confidence? 

The Lord manifests Himself to us in this world through a Satguru or living Master. To pray through the Master, is in essence, to pray the Lord. The words uttered by such a one are directed to none other than to the Supreme Father: thus, with implicit faith and confidence we may direct our prayers to the Master.

But should we give up our efforts and depend only on prayer? We must remember that as long as a man does not become a conscious co-worker with God, he should never relinquish his efforts to reach that goal. Prayer is no substitute for effort. We should pray and beg for his mercy, but at the same time continue in our efforts to realise Him. When a person is fevent  in his desire and makes sincere endeavors to attain it, then his entire being is rapt in prayer.

 True prayer is that which is intense with the pain of separation from God: and out of this longing they are offered with faith. concentration, humility and submission They are born within a loving heart. The aim of true prayer is to enable one to moulds one's life according to the commands of the Master. To be successful in prayer, it is necessary that the disciple is wholly engrossed in the Master and that the Master's words are engraved upon his heart. 

The prayers composed by saints and devotees of the Lord are an example for us. They can be useful to as if every word and thought of these prayers is felt in one's innermost being and expressed with one's whole heart.   While playing , one should try to reach the presence of the Beloved  One should forget himself completely and banish all worldly thoughts other than those of his Beloved.  Prayer should stem from the depths of one's self, the mind and heart united in fervent supplication.  One concentration one should be so intense that there is no barrier between oneself and the Lord. 

 The yearning for the God expresses through prayer helps us to improve our concentration during meditation, it brings porse- courage, fearlessness f, purity of heart and mind, where all human efforts fail, this logging will success. Our outlook towards suffering and misfortunes in life in improved and we gain strength to face them. When the angle of vision is changed, the entire world appears different to us. 

True prayer constantly expresses inner love and longing for the Beloved. The lover prays for emancipation and begs to lose himself in the deep ocean of Infinite Unity: the Lord is his only hope and support.

 Pray to the Lord for Himself. for when the soul merges itself in the Lord, prayer is no more necessary. All desires of the devotee are fulfilled by union with the Lord, thus the disciple becomes perfect. For him. prayer is now a sign of imperfection. What is he to beg or pray for now? The Bestower of all gifts is always with him, may, the two have become One. Who is to ask, and from whom?

 And to conclude this brief explanation,  what better way than to add a prayer from his own lips. Once when asked to give an example of a good prayer by a group of disciples, the Great Master replied. 

If I were to pray, I would pray as follows 

My Lord. I am ignorant. I don’t know what to ask from you
Give me that which you think best for me.
 And give me the strength and wisdom
 To be happy about you deem fit to give me
 And about how and here you keep me
I have no virtues, no devotion
My actions are all dart and sinful , l possesses no mercy 
And the mind has thoroughly crushed me
For sinner line my, O Lord
There is no refuge, but They blessed feet
Please take me under Thy shelter 
I want nothing more, make me Thy Slave
I am become Thine
And Thou mayst become mine

Location, Location , Location

ទីតាំង ទីតាំង ទីតាំង Location, Location, Location

នេះជាពេលវេលាដែលយើងត្រូវធ្វើការវិនិយោគនៅក្នុងផ្ទះខ្លួនឯង។

អ្នកដែលគេធ្វើការងារក្នុងឧស្សាហកម្មអចលនទ្រព្យ(ដីធ្លី) និយាយថា ការសម្រេច ចិត្តលើកិច្ចការហិរញ្ញវត្ថុដោយខ្លួនឯងគឺជារឿងធំបំផុតក្នុងជីវិត។ ពួកគេនៅនិយាយទៀត ថាការដាក់ផ្ទះខ្លួនឯងបញ្ចាំគឺជាការសងបំណុលដ៍ក្រាស់ដែលត្រូវតែរាប់រង។ លោក Baba Gurin Singh តែងតែប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀតថា បានកើតមកជាសត្វលោកមានបុណ្យ ទើបបានរូបកាយជាមនុស្សបែបនេះ ហើយការតាំងចិត្តមកយកផ្ទះខាងក្រៅ(ឋាន កណ្តាល)បែបនេះគឺជាការសម្រេចចិត្តដ៍មុតមាំដើម្បីឲ្យព្រលឹងយល់អំពីខ្លឹមសារនៃ ព្រលឹង។ ភ្ជាប់ជាមួយនឹងការសម្រេចចិត្តខាងលើ នៅមានកិច្ចការមួយទៀតគឺការសម្អាត កម្មា (Karma) បំណុលកម្មា គឺជាបន្ទុកមួយដ៍ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលទាមទារយើងចំណាយពេលវេលាច្រើនដើម្បីទូទាត់សងវិញ រឿងនេះដូចជាការព្យួរដុំថ្មមួយដុំធំជុំវិញ ក របស់យើង គឺ ប្រៀបដូចជាការរកស៊ីបញ្ជាំផ្ទះដែរ (Home Mortgage) ។

បើដូច្នេះ តើយើងអាចត្រលប់ទៅផ្ទះកំណើតដើមរបស់យើងនៅស្ថានសួរគ៍បែប យ៉ាងណា? គឺដូចគ្នាជាមួយការរកស៊ីបញ្ជាំដីផ្ទះដែរ ក្នុងរឿងពុទ្ធចក្រ(ផ្លូវធម៍) យើងត្រូវតែ ជ្រើសរើសយកផ្ទះរបស់យើងនៅអនាគត ដើម្បីដាក់បញ្ចាំ ចុះកិច្ចសន្យា រកលុយបង់ការ ប្រាក់ បន្ទាប់ធ្វើកិច្ចសន្យាទូទាត់ និងចូលទៅរស់នៅទីនោះ។ ក្រុមអ្នករកស៊ីខាងអចលន ទ្រព្យផ្តល់ជាដំបូន្មានយើងថា ត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្នឈប់ជួlលផ្ទះទៅ ត្រូវទិញផ្ទះវិញគឺជា ការល្អជាង។ គឺស្រដៀងគ្នានេះដែរ ព្រះបរមគ្រូតែងតែណែនាំឲ្យយើងស្វែងរកផ្ទះអចិន្រ្តៃ របស់យើង លោកឲ្យយើងបញ្ចប់ការស្វែងរកផ្ទះពិតនៅលើផែនដីជាអាណាចក្រមួយ នេះចោលទៅ។ ពេលនេះ យើងដឹងច្បាស់ហើយថា ជាការពិបាកណាស់ដើម្បីត្រលប់ ទៅផ្ទះជាឋានកំណើតនៃយើងវិញ។ យើងកំពុងជាប់ក្នុងគុកលោកិយនៅឋានកណ្តាល ជាទីដែលមេឆ្មាំគុកចង់រក្សាទុកយើងនៅទីនេះ។ ឈ្មោះរបស់មេគុក គឺ Kal កាល់ គាត់ ទទួលបានសិទ្ធិពីព្រះឥន្រ្ទយ៍ ក្នុងការគ្រប់គ្រងឋានកណ្តាលនេះ។ គាត់ចង់រក្សាលោកិយនេះ ទុកសម្រាប់ដាក់តែមនុស្សលោក។ មានតែដួងព្រលឹងអ្នកណាមានសំណាងបានទទួលការ បង្រៀនពីព្រះបរមគ្រូពិត នោះនឹងត្រូវបានដោះលែងរួចផុតពីលោកិយនេះ។

យើងត្រូវការព្រះគ្រូរស់ពិតៗ មកជួយយើងក្នុងការស្វែងរកផ្ទះកំណើតនៃយើង ព្រះគ្រូគឺជាមហាមិត្តល្អបំផុតនៃយើង គឺគាត់តំណាងអ្នករាល់គ្នាក្នុងកិច្ចការជំនួញ ជាម្ចាស់ផ្ទះនៃយើងទៅអនាគត លោកជាភ្នាក់ងារដីធ្លី ជាអ្នកច្បាប់ និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងរាល់ បំណុលរបស់យើងផងដែរ។

ចុះទីតាំងពិតនៃផ្ទះរបស់យើងនៅកន្លែងណា? អ្នកធ្វើការផ្នែកទិញលក់ដីគេថា មានចំណុចសំខាន់ ៣ ក្នុងការងារនេះ គឺ ទីតាំង ទីតាំង និង ទីតាំង។ ទាំង ៣ នេះគឺសំខាន់ដូចៗគ្នាសម្រាប់ផ្ទះជាកំណើតជាផ្ទះបុណ្យនៃយើង។ តើយើងគូរសែ្វងរកទីតាំងបែបណា? ចម្លើយដែលគេទទួលបានគឺមានលក្ខណៈជាការប្រៀបធៀប “ គឺនៅនឹងបាតជើងព្រះគ្រូ” ដែលមានន័យថា ឲ្យយើងថ្វាយខ្លួនជាសាវគ្គនៃព្រះគ្រូ។

លោក Maharaj Sswan Singh លោកបានសរសេរជាសៀវភៅធម៍មួយ និយាយអំពី អាកប្បកិរិយាសមរម្យ ជាសាវគ្គ សម្រាប់ជាការចូលមកកៀកជិតនឹងព្រះគ្រូ និងចូលទៅ ក្បែរបាតជើងព្រះគ្រូ ដែលលោកដសរសេរជាអាថ៍ថា៖

ឪព្រះគ្រូជាអម្ចាស់ ខ្ញុំកូណាជាមនុស្សធ្វេសប្រហែសល្ងង់ ខ្ញុំម្ចាស់មិនដឹងថា ត្រូវ

សួរព្រះគ្រូអំពីអ្វី។ សូមព្រះគ្រូលោកប្រទានពន្យល់អ្វីដែលខ្ញុំម្ចាស់ងាយយល់បំផុត

សូមព្រះគ្រូផ្តល់ពរខ្ញុំម្ចាស់មានកំលាំងពលំ មានបញ្ញាញាណ ដើម្បីខ្ញុំម្ចាស់រីករាយ ជាមួយអស់អ្វីដែលព្រះគ្រូប្រទានដល់ខ្ញុំម្ចាស់ ដើម្បីខ្ញុំកូណារីករាយជាមួយទីកន្លែង ជាមួយនឹងការថែរក្សានៃព្រះគ្រូ។ ខ្ញុំម្ចាស់ជាមនុស្សគ្មានគុណធម៍ គ្មានការជឿអស់ ពីចិត្តជាមួយនឹងសាសនាអ្វីមួយឡើយ រាល់សកម្មភាពនៃខ្ញុំធ្វើគឺក្នុងសភាពងងឹត មិនដឹងមុខក្រោយ និងពោរពេញដោយអំពើបាបកម្មផង។ ខ្ញូំកុណាគ្មានបុណ្យ គ្មាន កុសល ចិត្តខ្ញុំកុណាតាមព្យាបាទខ្ញុំយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ឪ ទេវតា អើយ សម្រាប់មនុស្សមានបាបដូចជាខ្ញុំព្រះអង្គ គ្មានកន្លែងណាជាទីស្នាក់អាស្រ័យជ្រកកោនឡើយ សូម ទេវតាទទួលយកខ្ញុំកុណាជា ទាសា ទាសី (ខ្ញុំបំរើ) ដែលខ្ញុំម្ចាស់ជារបស់ ព្រះអង្គ យើង ព្រះអង្គក៍ជាខ្ញុំម្ចាស់។

ដកស្រង់ចេញពី Call for The Great Master

មានសំនួរមួយទៀតថា តើយើងអាចទៅដលើទីតាំងជាផ្ទះកំណើត ជាផ្ទះបុណ្យនៃ យើងដោយរបៀបណា? ទិសដៅដែលយើងត្រូវស្វែងរកគឺនៅក្នុងខ្លូនយើង។ យើងត្រូវចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងចិត្តរបស់យើង។ រាល់សកម្មភាពរបស់យើងគឺស្តិតក្រោមការគិតរបស់ យើង ដូច្នេះ យើងត្រូវតែបង្វែការគិតរបស់យើងទៅរក ព្រះ/ទេវតា។ បែបនេះគឺជាគោល បំណងនៃ ការសូត្រធម៍ និងការធ្វើសមាធិ។ Soami Maharaj Ji សង្ខេបលក្ខ័ណ្ឌសម្រាប់យើង ដើម្បីរួចចាកផុតពីលោកិយ និងផុតពីការបោកបញ្ឆោតជាមាយាការដូច្នេះថា៖

ចូរមានជំនឿជ្រះថ្លាក្នុងខ្លួនយើងផ្ទាល់ ចូរថ្វាយខ្លួនដល់ទេវតា ដល់ព្រះបាតទា

ចូរទទួលយកអាឋ៍កំបាំងនៃព្រះធម៍ (ព្រះវើត) ពីព្រះបរមគ្រូ។ 

Sar Bachan

ការបានមកដល់ ឋានជាទីកំណើត និងការបានជួបជុំជាមួយព្រះគ្រូ ជារើយៗ គេប្រៀបប្រដូចទៅនឹងការឡើងលើភ្នំ។ មនុស្សយើងឡើងភ្នំមាន ប្រវត្តិពីខាងដើមផ្សេងៗ គ្នា មានសាសនាផ្សេងៗគ្នា។ ពេលពួកគេបន្តដំណើរទៅរកកំពូលភ្នំ ពួកគេដឹងថា ពីដំបូង គេមកពីកន្លែងខុសគ្នា ពេលនេះ គឺគ្មានអ្វីខុសគ្នាទេ ផ្លូវខុសគ្នា(ជំនឿ សាសនាខុសគ្នា) តែមានគោលដៅរួមដូចគ្នាគឺស្វែងរក ទេវតា/ ព្រះពុទ្ធ តែមួយដូចៗគ្នា។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក្តី ព្រះបរមគ្រូទទួលស្គាល់ថាមានផ្លូវធម៍/ការធ្វើធម៍ខុសៗគ្នា តែនៅទីបញ្ចប់គឺរួមបញ្ចូលគ្នា បើដូច្នេះ គឺយើងអាចដើរលើផ្លូវតែមួយជាមួយព្រះគ្រូពិត។

ដូចគ្នាជាមួយនឹងភ្នាក់ងាររកស៊ីខាងដីធ្លីដែរ យើងត្រូវតែមានជំនឿចិត្ត ត្រូវតែច្បាស់ ប្រាកដក្នុងចិត្តថា យើងនឹងមិនត្រូវគេបោកបញ្ឆោតឡើយ។ ជាដំបូង យើងត្រូវតែស្វែងរក ការបង្រៀន ធម៍ទេសនាស្តីពីផ្លូវធម៍ នឹងត្រូវស្វែងរកព្រះគ្រូដោយប្រយ័ត្នប្រយែងបំផុត គឺ ធ្វើដូចគ្នាជាមួយនឹងការឡើងលើភ្នំដែរ គឺមានតែអ្នកនាំផ្លូវទេ ដែលគេអាចជូនយើងបាន ដោយសារទីនោះគឺគេធ្លាប់បានទៅដល់រួចហើយ។

ព្រះគ្រូពិត ឬព្រះបរមគ្រូ លោកបានធ្វើដំណើរគ្រប់សព្វទិសទីនៅ ឋានសច្ចៈខន្ត ដែលជាផ្ទះពិតនៃយើង។ អ្នកដែលមានជំនឿខាង អភិធម្មជាតិ (ព្រះបាទធម្មិក (Mystic) ប្រាប់យើងដែរថា ព្រះគ្រូពិតរស់នៅចិញ្ចឹមជីវិតដោយខ្លួនឯង ដោយមិនយកអំណោយ ឬ យកសំណងណាមួយពីសាវគ្គរបស់លោកឡើយ។ ព្រះគ្រូពិតជាអ្នកផ្តល់អំណោយឲ្យយើង យើងជាអ្នកទទួលអំណោយពីព្រះបរមគ្រូពិត។ ព្រះគ្រូមានការប្រព្រឹត្តិល្អឥតខ្ចោះក្នុងផ្នែក សីលធម៍។ ភាពអំណត់ សេចក្តីស្រលាញ់ពីភាពជ្រះថ្លា ការលះបង់នៃសាវគ្គគឺជាផលបុណ្យដ័មហិមារ។ ប្រសិនអ្វីៗប្រសើរដូចបានពោលមកពីខាងលើគឺមានន័យថាការស្វែង រកធម៍របស់យើងបានបញ្ចប់ដោយជោគជ័យ។

យើងជាសាវគ្គ ក៍ត្រូវមើលផងដែរអំពីចំនុច ២ ទៀតក្នុងកិច្ចការរបស់យើងខាងផ្លូវ ធម៍ ពេលណាយើងទទួលបានការបំបួសពីព្រះបរមគ្រូ នោះយើងត្រូវទាក់ទងជាមួយលោក ការបំបូសនោះមានន័យថា លោកទទួលយើងជាសាវគ្គជាកូនសិស្ស។ យើងដឹងថាការមាន ទំនាក់ទំនងបែបនេះគឺជាកាដូ(អំណោយ)នៃសេចក្តីស្រលាញ់។ ពេលយើងបានក្លាយជាសាវគ្គនៃព្រះគ្រូ នោះមាគ៍ជាជិវិតរបស់យើងក៍មានការផ្លាស់ប្តូរដែរ ដូចជា អាកប្បកិរិយា ការកំណត់អាទិភាពក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃក៍មានការ ផ្លាស់ប្តូរដែរ។

ឥលូនេះយើងបានបញ្ចប់កិច្ចការសន្យាស្តីពីការរៀបចំឯកសារនានា ជាបន្ត ថាតើ យើងត្រូវបង់ថ្លៃសេវាជួលដ៍មានតម្លៃខ្ពស់បែបណាទៅ? យើងជំពាក់បំណុលគេយ៉ាងច្រើន គឺដូចជាបណ្តាម្ចាស់ផ្ទះថ្មីៗដូច្នេះដែរ យើងត្រូវតែបង់ថ្លៃសេវាឲ្យអស់ មុនពេលដែលយើង ក្លាយទៅជាម្ចាស់ផ្ទះពេញសិទ្ធិ។ តាមច្បាប់កម្មផល គឺមានន័យថាគឺជាវដ្តនៃការវិលកើត វិលស្លាប់ ដែលយើងហៅថាការកើតចាប់ជាតិឡើងវិញ។ ធាតុសំខាន់ទីនេះគឺ កម្មា ដែលជាស្តុកយើងមានពីមុនៗ។ ពាក្យជាភាសាសំស្រ្កឹតសម្រាប់ការស្តុកកម្មនេះ គេហៅថា កម្ម ស ជាតិ/សញ្ជាតិកម្ម  ( Sanchit Karma)។

ក្រៅតែពីសញ្ជាតិកម្មនេះ គឺមានកម្ម ២ប្រភេទទៀត៖ Pralabdh ប្រារព្វកម្ម ឬ ហៅថាសរុប សងកម្ម ពីព្រេង និងបច្ចុប្បន្នកម្ម (Kriyaman) 

កម្មទី១ គឺសំដៅផលកម្មដែលផ្តល់មកឲ្យយើងតាំងពីកំណើត ដែលវាទាមទារឲ្យ យើងសងទូទាត់ទៅវិញ ជាទូទៅព្រះគ្រូដ៍មានរីទ្ធិបារមី មិនផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនាយើងក្នុង ជាតិនេះឡើយ។ ព្រះគ្រូលោកណែនាំយើងឲ្យពាក់ស្បែកជើងកវែង ក្រាស់ ដើរឆ្លងកាត់ ជោគវាសនា ដោយមិនឲ្យយើងមានការប៉ទង្គិចផ្លូវអារម្មណ៍។ យើងទទួលស្បែកជើងក្រាស់ទាំងនោះតាមរយៈការតាំងសមាធិ ដែលព្រះគ្រូលោកបង្រៀនយើងពេលចូលបួស។ វាសនា គឺជាបំណែកតូចមួយនៃ សញ្ជាតិកម្ម Sanchin Karma របស់យើងដែលត្រូវតែលាង សម្អាតពេលយើងកំពុងមានជីវិតរស់នៅ។

បច្ចុប្បន្នកម្ម (Kriyaman Karma) គឺជាកម្មថ្មីៗ ដែលកើតចេញពីរាល់សកម្មភាពទាំង ឡាយក្នុងជាតិនេះ។ រាល់អំពើរាល់សកម្មភាពនីមួយៗដែលគិតទុកជាមុន(មានបំណង) ក្នុងជាតិនេះ បូកជាមួយនឹងវដ្តនៃអំពើ (គិតល្អធ្វើល្អ គិតអាក្រក់ធ្វើអាក្រក់ Cycle of Action) បូកជាមួយ ប្រតិកម្មពីភាគីមួយទៀត គឺតម្រូវឲ្យយើងដោះស្រាយ (Re-action) រាល់អ្វីៗដែលយើងសាងក្នុងជាតិនេះ នឹងក្លាយជា បន្ទុកនៃទម្ងន់កម្មរបស់យើង។

បែបខាងលើ ជាតុល្យភាពនៃបំណុលកម្មរបស់យើង ជាតុល្យភាពនៃការ ជួល បញ្ចាំផ្ទះរបស់យើង ដែលទាមទារយើងត្រូវតែសង ឲ្យអស់ មុនពេលដែលយើងអាចចូល ទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះដ៍មានធម៍ (ឋានសួរគ៍)។

យ៉ាងហោចណាស់ក៍រយៈពេល១ឆ្នាំដែរ ដែលយើងសុំព្រះគ្រូបំបូសយើងក្លាយជា សាវគ្គ គឺព្រះគ្រូឲ្យយើងកាត់បន្ថយ បច្ចុប្បន្នកម្ម គឺយើងសន្យាត្រូវតែរស់នៅដោយការ ហូបបួសគឺអាហារបន្លែគ្មានជាតិសាច់ ដែលនោះគឺជាការសង្រ្គោះពីបំណុលកម្មកើត ដោយការកាប់សម្លាប់សត្វមានជីវិតជាអាហារ។  យើងសន្យាមិនសេពសុរា គ្រឿងញៀន ឬថ្នាំណាដែលមានឥទ្ធិពលលើវិញ្ញាណ ការធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីជាការរារាំងយើងកុំប្រព្រឹត្តិ នូវ រាល់អំពើណាមួយមិនល្អក្រោមឥទ្ធិពលរបស់វា ប្រការនេះវាជួយយើងក្នុងការប្រមូល អារម្មណ៍ឲ្យបានមូលទៀតផង។ ទី ៣ គឺយើងសន្យារស់នៅតាមសមាជីវោ គឺរស់នៅ មាន សីល មានធម៍ និង ស្អាតស្អំ ដោយការប្រព្រឹត្តិស្របតាមច្បាប់នៃប្រទេសដែលយើងកំពុង រស់នៅ រស់នៅដោយមានសីលធម៍ វៀចាកការសេពមេថុន(រួមភេទ)ក្រៅអាពាហ៍ពិពាហ៍ ទាំងនេះជាការការពារកុំឲ្យធ្លាក់ចុះក្រមសីលធម៍ និងក្រៅច្បាប់។ គោលការណ៍ទាំង៣នេះ កាត់បន្ថយទម្ងន់កម្មថ្មីៗក្នុងជាតិនេះ។

ជាធម្មតា តើយើងកាត់បន្ថយបំណុលកម្មបែបណា? ការធ្វើសមាធិដូចដែលបាន បង្រៀនពេលយើងចូលបួសនិងជួយកាត់បន្ថយកម្ម។  នេះជាគោលការណ៍ទី ៤ គឺជាការ ប្តេជ្ងាចិត្តកម្រិតខ្ពស់ដែលព្រះគ្រូ លោកសុំយើងទទួលយក។ យើងសន្យាថានឹងចំណាយ ពេលវេលា ១ ភាគ ៣នៃពេលវេលាទាំងអស់ គឺ ២ម៉ ៣០នាទីជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងការ តាំងសមាធិ។ យើងមិនសង់អាគារខ្ពស់កប់ពពក ដោយការប្រើតែរទេះរុញថ្មមួយ និងដែលដីមានស្ថានភាពរកេតរកូតឡើង។ ដូចគ្នានេះដែរ ការតាំងសមាធិដ៍តិចតូច មិនអាច នឹងទទួលបានផលមហិមារឡើយ។ ការប្រឹងប្រែង ត្រូវតែធៀបឲ្យស្របជាមួយនឹងគោល បំណង(គោលដៅ)។

តែក្នុងការតាំងសមាធិ ភាពហ្មត់ចត់ គឺប្រសើរជាងការគិតពីបរិមាណ បែបនេះ ហៅថា គុណភាព។ គុណភាពដែលជាការប្រាថ្នាចង់បាន គឺការទទួលខុសត្រូវការយកចិត្ត ទុកដាក់ខ្ពស់។ ការតាំងចិត្តមុតមាំគឺជាការលះបង់ខ្ពស់។ យើងដកយកការចាប់អារម្មណ៍ ពីលោកិយជុំវិញខ្លួនដោយការទន្ទេញ សម្រាន្ត Simran គឺការទន្ទេញឈ្មោះទេពទាំង ៥ និងការធ្វើ Bhajan គឺការស្តាប់សម្លេងទេព ការសញ្ជឹងគិតពីព្រះពន្លឺ ក្នុងពេលធ្វើសមាធិ។ ពេលយើងកាត់បន្ថយបំណុលកម្មរបស់យើង ជាមួយនឹងជួយសង្រ្គោះពីទេវតា យើងមានអារម្មណ៍ប្រថ្នូលចិត្តគិតដល់ព្រលឹងរបស់យើង ហើយគិតតិចតួចរឿងក្នុងលោកិយ។ ពេលដែលចំណង់ និង បំណងរលាយបាត់ នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រឡប់មកចាប់ជាតិជាថ្មី (ឋានព្រះបរមសុខ/ឋានព្រះនិពាន្ត)។ យើងមានធនធានជាពិសេសក្នងដំណើរខាងលើ ដែលយើងហៅថា ព្រះធម៍ Shabd ទំនុកភ្លេងទេពខាងក្នុងខ្លួនយើងនេះបន្លឺមកពីឋានសួរគ៍ ដំបូងវាអាចជាសម្លេងមួយខ្សោយ ល្វឹយៗ កាលណាយើងផ្ចង់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង គឺកាន់ តែគួរឲ្យទាក់ទាញ កាន់តែច្បាស់ទៅៗ។ ជាធម្មតា ព្រះបរមគ្រូលោកថា ព្រះធម៍ឬព្រះដន្រ្តី នេះនៅជាមួយយើងជារហូតគ្រប់ពេលវេលា ជួយគាំពាយើង ឆ្ពោះសំដៅទៅឋានសួរគ៍។

នៅថ្ងៃប្រកាសទូទាត់គណនេយ្យ យើងស្រឡាំងកាំងជាមួយអ្វីដែលហាក់ដូចជាមិន សូវទំនង នោះគឺយើងក្លាយជាម្ចាស់ផ្ទះនៅឋានសួរគ៍ យើងបានឈានជើងចូល និង រលាយទៅតែមួយជាមួយទេវតានៅឋានសួគ៍។ យើងឈ្នះអ្វីៗសព្វបែបយ៉ាង ដោយការ ថ្វាយខ្លួនឲ្យទៅអ្វីៗសព្វបែបយ៉ាងដែរ៕

 Location, Location , Location

Now's the time to make an investment in our true home.

People in the real estate industry say that becoming a homeowner is the biggest financial decision of our life. They also say that working off the mortgage on our house is the largest debt repayment that we take on. Baba Gurinder Singh tells us repeatedly that we are spiritual beings undergoing a human experience, and aiming for our eternal home is the biggest spiritual decision of our life for the development of our soul. Connected with this decision is the clearing of karma, the Sanskrit word for action and reaction. This debt is onerous, taking a long time to repay. It is a millstone around our neck, like a home mortgage.

So how do we reach our heavenly home? As in real estate, on our spiritual path we need to select our future home, sign a contract, secure funds to pay for it, then settle the deal and move in. The real estate people advise us to settle down, stop renting, and buy a home. Similarly, the saints encourage us to search for our permanent home and end our wandering sin this impermanent world. Now, we find it extremely difficult to return to our spiritual home. We are imprisoned in the material world, where the chief prison warden wants to keep us. His name is Kal. He obtained the franchise from God to run this world. He is interested in keeping the world populated. Only souls initiated by a true living Master will be allowed to leave. 

We need a true living Master to help us find our eternal home. He is our best friend; he is everyone in this transaction: the owner of our future home, the real estate agent, the lawyer, and the administrator of our debts. 

What about the position of our home? The real estate industry says three things are important when we select a property: location, location, location. This is equally true for a spiritual home. For what location should we look? The answer comes through a metaphor: "at the feet of the Master", which means to submit to discipleship. 

Maharaj Sawan Singh wrote a prayer that shows the attitude suitable for disciples to approach the Master and find their place at his feet: 

My Lord! I am ignorant; I do not know what to ask of you.

 Give me that which you think best for me. And give me the strength 

And wisdom to be happy about what you deem fit to give me and about how and where you keep me. I have no virtues, no devotion. My actions are all dark and sinful. I possess no merits and my mind has thoroughly crushed me. For a sinner like, me, o Lord, there is no refuge but thy blessed feet. Please take me under thy shelter. I want nothing more. Make me thy slave that I may be thine and thou mayest be mine. 

As quoted in Call of the Great Master 

How do we reach the location for our spiritual home? The direction we are aiming for is inward. We need to start with our mind. Our thoughts control our actions so thoughts need to be turned to God. This is the purpose of prayer and meditation. SoamiJi Maharaj summarizes the conditions for redeeming us from the world and its illusions: 

Generate perfect faith in, and deep devotion to, 

the feet of the Master, and obtain the secret of 

the inner path of the Word from him.

Reaching that home and becoming reunited with God is often compared with climbing a mountain. People start their ascent from various backgrounds of culture and religion, as if they were setting out from different valleys. As they progress towards the summit, they realize that the differences early on their paths now appear insignificant. All paths strive for one common goal, that one God. So the mystics acknowledge the diversity of spiritual paths which finally, however, join together so that we may tread the one way of the true Master-guide. 

As with a real estate agent, we must have confidence and be assured that we are not about to be cheated. First we need to research the teachings for our spiritual path and its Master carefully. As in mountaineering, a guide can only safely lead us to regions that he has visited before. 

A true living Master has progressed all the way on the inner path to Sach Khand, our eternal home. This is the inner region where the souls are reunited with the Lord. 

We are also told by mystics that a Master must live on his own earnings and not accept gifts or any compensation in return for his services to his disciples. He is the giver; we are the recipients of gifts from him. He is flawless in his moral conduct. His loving patience with devotees as well as with opponents is exemplary. If the Master we are contemplating fulfils all these conditions, our search is over. 

We also need to look after two more items in our spiritual real estate project. When we receive initiation from our spiritual Master, we enter a contract with him. Initiation means that the Master has accepted us as his disciples. We know that this contract is a gift of his love. When we become the disciples of a true living Master, our approach to life changes: the attitude, the priorities in our day-to-day behavior change.  

Now that we have completed the contract arrangements, how do we pay the price for this highly desirable residence? Like most new homeowners, we are deep in debt. We need to pay it off before we can enjoy full ownership. The law of karma is part of the cycle of birth and death called reincarnation. The main item is karma stored from previous lives. The Sanskrit term for this store of old karma is sinchit karma. 

Besides the sinchit karma, there are two other kinds of karma: pralabdh or fate karma and kriyaman karma. The former is the fate allocated to us from birth to be repaid in this life. Our powerful Master will usually not change the fate for this life. He counsels us to put on thick boots to step through our fate without being emotionally affected. We obtain those thick boots through the meditation practice that he teaches us at initiation. Fate karma is a small portion of our sinchit karma, which is cleared in this lifetime. 

Kriyaman karma is new karma arising from actions in this life. Any action with desire, in this life, adds to the cycle of action and reaction, which we have to settle. What we do in this life increases our karmic balance. 

This is our debt account, our mortgage balance in real estate terms, which we need to repay before we can move into our spiritual home. 

For at least a year before we ask for initiation, the Master requests us to follow three principles to minimize our kriyaman karma. We promise to live on a lacto-vegetarian diet, which saves us from creating a substantial karmic debt from killing animals for food. We promise to abstain from any mind-influencing drinks or drugs. This protects us from foolish actions we might commit under their influence and assists in improving concentration. Thirdly, we commit to living a clean and moral life, behaving according to the laws of the land and high ethical standards including chastity outside marriage. This stops us from falling foul of the law and moral codes. These three principles reduce the amount of new karma we create in this life. 

How do we eventually clear the balance in our karmic account? Attending to the meditation taught at the time of initiation will reduce karma. This is the fourth principle, the crowning vow, which the Master asks us to take. We promise to spend one tenth of our time, two and a half hours everyday, in meditation practice. You do not build a skyscraper with a wheelbarrow full of concrete mix. Likewise, you cannot hope to reduce your karmas with only small amounts of meditation now and again. The effort must be Commensurate with the goal. 

But much trickier than the quantity of meditation is its quality. That desired quality means fully focused attention. That devoted attention is to be 'undivided: We withdraw our attention from this world, through simran (repetition of the five holy names) and bhajan (listening to sound and contemplation of light) in meditation. 

As we reduce our karmic debt, with the Master's grace, we feel more inclined towards spiritual aspects of our life and less to the world. Once desire and attachment are gone, we need not return to the creation. We have a very special resource to help us on this journey, called the audible life stream, the Shabd. This inner melody comes from the spiritual plane. Initially it may be faintly audible during our meditation. As we concentrate more, it will become more attractive, stronger, clearer and more pulling. Eventually, the Saints say that it will be with us at all times and carry us with its beauty and energy right to our spiritual home. 

On settlement day, we face something seemingly illogical: we become owners of our divine home, in worldly terms, by merging and losing ourselves in union with the Lord. We win everything by surrendering everything. 

ការស្វែងរក ព្រះធម៍ In Search of The Spirit

ប្រសិនបើយើងចង់ស្វែងរកសណ្តាននៃសេចក្តីពិតលើលោកនេះ តើចំនុចណាមួយដែលយើងនឹងទៅរក? បើសិនជាយើងចង់ដឹងថាយើងជានណា? តើអ្នកណាដែលយើងនឹងទៅសាកសួរ? ធាតុពិតគឺមានប្រភពពិតប្រាកដ ដែលយើងអាចស្វែងរកបាន ប្រសិនបើយើងចង់ស្វែងយល់អំពីរូបកាយរបស់យើង យើងមានគ្រប់ជម្រើសទាំងអស់ បើសិនជាយើងចង់ពិនិត្យពិច្ច័យអំពីដំណើរការនៃចិត្ត តែសួរថាតើ មាននណាគេដឹងពិតប្រាកដថាយើងជានណាទេ? តើមានអ្នកណាគេយល់ពីសេចក្តីពិតនៃធាតុទេវតា? នៃព្រលឹងរបស់យើងទេ? Spirit and soul

សម័យទំនើបច្ចុប្បន្នកំពុងតែគ្របដណ្តប់ដោយវិទ្យាសាស្រ្តរូប(វិទ្យាសាស្រ្តមើលឃើញ បៈបាន) គ្របដណ្តប់ដោយសម្ភារៈនិយម និងដោយបច្ចេកវិទ្យា មានមនុស្សជាច្រើនតែងតែមើលរំលងនូវធាតុនៃ ទេវតា តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនជាមានគេប្រាប់ថា យើងមិនគ្រាន់តែជា ចិត្ត និង រូបកាយប៉ុណ្ណោះទេ? នឹងមាន អ្វី បើសិនជាបេះដូងយើងប្រាប់ថា វិទ្យាសាស្រ្ត គឺមិនអាចបកស្រាយអំពីយើងបាន?

ដើម្បីឆ្លើយសំណួរខាងលើ កាលពីអតីតកាល យើងតែងតែទៅសួរនាំអំពីសាសនាដែលឪពុកម្តាយ យើងកាន់ វប្បធម៍របស់ពួកគាត់។ តែក្នុងសម័យកាលព័ត៍មានវិទ្យានេះ អ្វីៗគឺមានការខុសប្លែកគ្នាស្រឡៈ យើងត្រូវទៅជួបជាមួយមនុស្សម្នា ទាំងជួបផ្ទាល់ និងជួបតាមប្រព័ន្ធអេឡេចត្រូនិក មនុស្សទូទាំងពិភពលោក គេធ្វើបែបនេះ។ ភ្លាមៗ យើងដឹងថា ព្រះសច្ចៈ ដែលតាមលំនាំសាសនាឪពុកម្តាយយើងកាន់មិនសមល្មមគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការឆ្លើយសំណួរ បើធៀបជាមួយមនុស្សដែងយើងជួប ដែលគេមានវប្បធម៍ស្រដៀងយើងដែរ។ ច្បាស់លាស់ណាស់ បើសិនយើងជាមនុស្សជាតិដូចគ្នា មានមូលដ្ឋានគ្រឹះដូចគ្នា មានតម្រូវការដូចគ្នា មាន សេចក្តីប្រាថ្នាដូចគ្នា ដូច្នេះគឺយើងមានព្រះសច្ចៈដូចគ្នាទាំងអស់។

ដោយសារក្នុងយុគ្គសម័យព័ត៍មានវិទ្យា មនុស្សយើងរូបបញ្ចូលនូវការយល់ឃើញរួមគ្នា (perspec ive) ដូច្នេះនាំឲ្យជនជាតិយល់ឃើញដូចគ្នា វប្បធម៍ និង កម្រិតតំបន់ ក៍មានការយល់ឃើញដូចគ្នាដែរ ដើម្បីបានសម្រេចនាទីចុងក្រោយលើលោកនេះ យើងឃើញថាមនុស្សជាតិគេបានបំភ្លៃការពិតស្តីពីសណ្តាន ពីកំណើត និង មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់មនុស្សជាតិទាក់ទងនឹងរឿង ធាតុ ទេវតា។ ការយល់ខុសពីសណ្តានពីដើមទីនៃ ធាតុទេវតា ដូច្នេះគឺយើងមិនអាចបានទទួល ធាតុទេវតាឡើយ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងទេ ការឃ្លាតឆ្ងាយពីការពិត មិនបានទទួលធាតុទេវតា មកវិញហើយ គេនៅថែមទាំងប្រើប្រាស់សាសនាខុស ក្នុងការកាត់សេចក្តីលើរឿងគេកាប់សម្លាប់គ្នា គេជិះជាន់គ្នាទៀត។

បើដូច្នេះ តើយើងអាចទៅស្វែងរក ការពិតថា ធាតុទេវតា នៅណាបានទៅ? បើសិនជារឿងនោះគេអាច និយាយចេញមកបាន គេអាចយល់បានតាមរយៈការប្រើប្រាស់ពាក្យពេជ្ជ ដូច្នេះការដែលគេថា សារជាតិនៃទេវតា គឺគេមិនអាចនិយាយបាន វាទៅជារឿងចម្រូងចម្រាស់ឬ? តើមានការមិនចុះសម្រុងគ្នាដែរទេរវាងសណ្តាន នៃធាតុអគ្គីសនី រវាងធាតុផ្សំនៃទឹក នឹងធាតុផ្សុំនៃឈាម រវាងវប្បធម៍មួយទៅវប្បធម៍មួយទៀត រវាងភាសាមួយ ទៅភាសាមួយ។ ច្បាស់ណាស់ ធាតុទេវតា (spirit) គេមិនអាចយល់បានដឹងបានតាមរយៈចិត្ត និង វិញ្ញាណ មនុស្សឡើយ ការនេះគឺមានតែនាំឲ្យកើតមានជំលោះគ្មានទីបញ្ចប់បាន ទាក់ទងរឿងអ្វីទៅជាធាតុទេវតា។

យើងសួរម្តងទៀតថា បើសិនជាយើងចង់រៀនសូត្រ តើយើងសម្រេចចិត្តទៅទីណា? យើងតែងស្វែងរកគ្រូ មានចំណេះដឹង មានបទពិសោធន៍ពិតប្រាកដចំពោះមុខវិជ្ជានោះ ឧ.ដូចជាការរៀនរាំ រៀនរូបវិទ្យាដែល សិក្សាអំពីធាតុតូចល្អិត រៀនបាល់ទាត់ ឬរៀនអំពីឪសថ គឺមានតែអ្នកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ល្អិតល្អន់ និងមានពិសោន៍ មានការស្រលាញចូលចិត្ត អ្នកដែលគេអាចសន្ទនា មានទំនាក់ទំនងគ្នា នឹងជាអ្នកអាចបង្រៀនអ្នកដ៍ទៃឲ្យគេ នោះអាចរៀនដោយខ្លួនគេបាន មានតែអ្នកមានលក្ខណៈសម្បត្តិដូចខាងលើ ទើបជាអាចគ្រូសមស្រប។ យើង ចុះឈ្មោះចូលរៀនក្នុងថ្នាក់ យើងដាក់ខ្លួនយើងជាមួយនឹងគ្រូ យើងរៀនសូត្រ យើងអនុវត្តន៍ជាក់ស្តែង មានតែ វិធីនេះតែមួយគត់ ដែលយើងអាចរៀនសូត្របាន។ រឿង ធាតុទេវតា នេះគឺគ្មានអ្វីខុសប្លែកគ្នាឡើយ។ ដើម្បីអាចរក ឃើញព្រះសច្ចៈ យើងត្រូវចូលស្តាប់សន្ទរកថាស្តីពីព្រះធម៍ (spiritual discourse) ទីនោះគឺជា ក្រុមពិភាក្សា (forum) ដែលមានគេចេះដឹងអំពីសច្ចៈនៃព្រះធម៍- ធម៍នៃសម្តេចព្រះគ្រូ -spiritual Master កាលណាគេបានដឹងពីសច្ចៈនៃការពិត នោះអ្នកដ៍ទៃគេនឹងបានជាពិសោធន៍ដែរ ។ ក្នុងភាសាឥណ្ទា គេហៅ ថាព្រះធម៍ទេសនា spiritual discourse- ថាជា សុទ្ធសាង (satsang) គឺសំដៅថាជាចូលរួមរបស់សច្ចៈភាព និយាយដោយសាមញ្ញគឺ ព្រះសច្ចៈ។ តែ ចិត្តរបស់យើងដែលមានសារជាតិស្មុកស្មាញ(មិនសាមញ្ញ) គឺប្រឆាំង យើងមិនឲ្យដឹងពីការពិតជាសច្ចៈនៃធាតុជាទេវតា របស់យើងឡើយ។

ការសម្តែងធម៍ទេសនារបស់ព្រះគ្រូ គឺជាភាពកក់ក្តៅ ដែល បេះដូងយើងបានប្រទៈជាលើកដំបូងនូវព្រះសច្ចៈ អ្វីៗគឹត្រូវរុំព័ទ្ធពីក្រៅ ដូច​ជាការហ៊ុំជិតនៃចិត្តដែរ មានតែសេចក្តី ដូចដែលអ្នកគេមានពិសោធន៍ពីព្រះសច្ចៈ ដែលគេមានកំលាំងថាមពល មានសមត្ថកិច្ចក្នុងការជ្រៀតចូលទំលុះស្រទាប់ស្រោមនៃចិត្តពីលើព្រលឹងយើង បាន។ ព្រះសច្ចៈស្តីពីព្រះធម៍នូវបានជួយយើងកុំឲ្យមានការអល់ឯក។ ព្រះធម៍នេះគឺជាកូនសោរសម្រាប់ចាក់ បើកបេះដូងឲ្យមានធាតុទេវតា (spiritual hearts) យើងត្រូវតែឈានដល់ការដឹងខ្លួនឯជាទេវតា ជាមុនសិន មុនអាចក្លាយទៅជាទេវតា Self-realization must come before God-realization. បើសិនជាយើងមិនអាច ដឹងបានថាយើងជានណាផង ចឹងធ្វើម៉េចយើងអាចយល់ដឹងអំពីទេវតាទៅ?

យើងចូលរួមស្តាប់ព្រះធម៍ទេសនា ព្រលឹងយើងមានសភាពរឹងមាំនៅខាងក្នុងខ្លួនយើងដែរ មានជីវិត ព្រលឹងយើងមានរំញោចជាមួយនឹងសម្លេងញ័រនៃព្រះសច្ចៈ។ ព្រលឹងស្តាប់យល់ន័យខ្លឹមសារតាមភាសារបស់ ព្រលឹង ព្រលឹងស្តាប់ឭពីអ្វីដែលព្រលឹងបាននិយាយ ព្រលឹងទទួលស្គាល់ ព្រះវរមិត្រ --សម្លាញ់នៃខ្លួន (Friend) បើសិនជា ពេលវេលាមកដល់ គ្រាន់តែពាក្យមួយមាត់ គ្រាន់តែពាក្យមួយឃ្លា គឺអាចឲ្យឆាកជីវិតយើងមានការផ្លាស់ប្តូរ តែក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃ។ គ្រាន់តែពាក្យពីរបីមាត់នៃទែវតា កំពុងមានជីវិត ដែលទទួលស្គាល់ព្រលឹងជាធាតុទេវតា អាចប្រាប់យើងគ្រាប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់នូវអ្វីដែលយើងចង់ដឹងដូចជាកម្រិតចិត្តមានសភាពយ៉ាងណា។ យើង មិនចាំបាច់មានការស្វែងរកជាបន្ត ថាហេតុអ្វីបានជាមានជីវិត ម៉េចបានជាឆាកជីវិតជួបរឿងបែបនេះ។ បើសិន ជាទេវតា ប្រទានពរឲ្យយើង យើងបានស្គាល់ជួបជាមួយមនុស្សម្នាក់ បើសិនជាបេះដូងយើងទទួលយកព្រះធម៍ ដាក់ក្នុងបេះដូង ហើយយើងប្រតិបត្តិតាមព្រះធម៍នោះ ប្រែក្លាយទៅជាការអនុវត្តន៍ផ្ទាល់ដ៍ប្រពៃដូចជាដុំមាស នោះគឺមានន័យថាយើងផ្តើមដើរលើផ្លូវព្រះធម៍សំដៅទៅឋានសួរគ៍។

តាមរយៈព្រះធម៍ យើងចូលរួមជាក្រុមជាមួនឹងអ្នកដែលស្គាល់ អ្នកដែលមានសេចក្តីស្រលាញ់នូវ ពិភពនៃព្រះធម៍ (The world of spirit) ។ យើងចូលរួមប្រែក្លាយព្រះធម៍ទៅជាការអនុវត្តន៍ផ្ទាល់លើផែនដី នេះ យើងជាអ្នកដឹងពីវិធីធ្វើយ៉ាងណាដឹងថានោះជាព្រះធម៍ ដឹងពីការនិយាយបែបណាមានប្រសិទ្ធិភាព ការដូចបានរៀបរាប់ខាងលើគឺមានតែអ្នកដែលគេធ្លាប់មានពិសោន៍ជាក់ស្តែង។ សម្រាប់យើង បែបនេះគឺជា ទឹកចុងក្រោយ ដែលយើងត្រូវតែដឹងអំពីព្រះសច្ចៈ គឺយើងត្រូវតែមានពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯង។

ដ៍រាបណាយើងនៅតែមានផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងជាមួយនឹងសម្បត្តិលោកិយ៍ ជាមួយនឹងអាណាចក្រនៃ ចិត្ត ជាមួយនឹងផលចេញមកពីការគិតនៃចិត្ត (Mind and matter) ព្រលឹងនូវតែគ្មានកំលាំងកំហែង នៅតែ ទ្រឹង នៅតែមិនដឹងរឿង ព្រលឹងយើងគឺដូចជាកូនក្មេងដែលវាជួបជុំជាមួយក្រុមក្មេងជាច្រើន ក្មេងវាទៅជាកំសាក ហាក់ អៀនៗ។ តែបើវាជួបជាមួយក្រុមក្មេងដូចជាគ្នាវា វាដូចជារស់ឡើងវិញ បេះដូងវាសប្បាយរីក មុខមាត់ ដូច្នេះ យើងនិយាយដោយមុតមាំថា បាទ! នោះហើយជាខ្ញុំ ចាប់ពីថ្ងៃនោះទៅ អ្វីៗសុទ្ធតែមានពន្លឺរស្មី យើងមានការយល់ដឹងត្រូវ មានការឃើញច្បាស់ថា ព្រះធម៍គឺជាព្រះសច្ចៈសំខាន់ជាងគេ_អមតៈ និងមិនផ្លាស់ ប្តូរ ព្រះធម៍គឺជាជីវិតនៃយើង ដោយសារព្រះធម៍និង ជីវិតយើងមានថាមពលព្រះ(power) ត្រូវបានត្របាញ់ បញ្ចូលគ្នា។ ចិត្ត និង រូបកាយនៃយើង នៅជាមួយគ្នាបាន គឺដូចជាខោអាវ ដូចជា ធាតុ ទេវតា (ព្រះធម៍ ឬពុទ្ធចក្រ)អាចនៅ សមស្របប្រកបជាមួយនឹងអាណាចក្រ។ សម្បកក្រៅទាំងនេះគឺមិនឋិតថេរ មិនគង់វង្ស តែ ព្រះធម៍នៃយើង ព្រលឹងនៃយើង គឺជាផ្កាព្រះភ្លើង (spark of God) ជាធាតុអមតៈ។

សុទ្ធសាង (Satsang) គឺជាប្រយោជន៍ដ៍ប្រសើរតែមួយគត់ដែលព្រះគ្រូផ្សព្វផ្សាយដោយឥតគិតថ្លៃ ចំពោះ ទាំងជនមានចំណេះវិជ្ជា និងអ្នកល្ងង់ខ្លៅ។  ទេវតា ដ៍មានឬទ្ធិបារមី ដ៍មានប្រភាគចិញ្ចែងចិញ្ចាច មានការ ទាក់ទាញមនុស្សម្នាគ្រប់ៗគ្នា អាស្រ័យតាមនិស្ស័យផលដែកលគេបានសាង ហើយផលដែល គេបាន សាងនោះ ជួយឲ្យគេភ្លេចពីសម្បត្តិលោកិយ ភ្លេចពីចំណងលោកិយ ភ្លេចអាចពេលវេលានិង ភ្លេច រាល់អ្វីៗដែលគេបានឆ្លងកាត់ពេញមួយឆាកជីវិត។ 

Maharaj  Sawan Singh Ji

In Search Of The Spirit

we want to discover the nature of the truth, where in the world do we go? If we want to know who we are, whom can we go to? There are practically infinite resources available to us if we want to understand our bodies. We have all sorts of options if we need to explore the workings of the mind. But is there anyone who knows who we really are, who understands the truth of our spirit, the soul?

Modern times are dominated by the physical sciences, by materialism and technology, For the spirit is an idea we have dufany, even the very notion of What if we think that we are more than mind and body? What if our hearts tell us, somehow, that we are something more than the reality described by the physical sciences?

In the past, we would go to the religions of our parents, our cultures, for answers to these questions, However, in this Information Age, things are different, we meet people, both physically and electronically, from all over the world. We soon.discover that the absolute unqualified Truth of our parents' religion is often contradictory with the absolute unqualified Truth told to the people we meet from neighbouring cultures. But surely, if we are all human beings, equal in every fundamental, with the same needs and aspirations, the Truth must be the same for all of us.

As a global perspective emerges in this Information Age, it allows us to transcend our national, cultural and regional perspectives. We see how humanity, to help achieve worldly ends, has manipulated the natural and fundamental human longing towards the spirit Misunderstanding the nature of the spirit, we have failed to make contact with it. Indeed, far from making contact with it, we have been deluded to the point that we misuse religion to justify slaughter and oppression.

Where, then, can we go in search of that truth of the spirit? If it could be expressed or understood through the use of mere words. then surely such constant disagreement as to the nature of God would be impossible? Is there any similar disagreement about the nature of electricity, or about the components of water or blood, from one culture to another, from one language group to another? It is precisely because the spirit cannot be known through the mind and the senses that there is this endless disagreement amongst human beings as to what the spirit really is.

Again we ask Where can we go? Whenever we want to study a subject, we look for a teacher who has practical knowledge and experience of that subject: Be it dancing, particle physics, football or medicine, only someone who has explored the subject thoroughly, who has worked with it and loves it, who can communicate it and teach others how to learn it for themselves. only such a person will make a proper teacher. We enroll in a class; we attach ourselves to our teacher, we study and practise - only in this way do we learn..It is no different with spirituality. To find the spiritual Truth, we attend a spiritual discourse. It is the forum in which one who knows the truth of the spirit - a spiritual Master - bears witness to that truth, so that others may catch a glimpse of it also. The Indian term for a spiritual discourse, 'satsang' is defined as 'association of the truth'. Truth is simple. But our minds that are complex are denying us the right to uncover the truth of our spirit.

The discourse of a spiritual Master is where the warmth of God's truth first touches our hearts. Swathed as we are in the layers of the mind, only the truth, spoken by an adept who knows that truth, has the power and authority to penetrate the thick layers covering our souls. The true spiritual discourse further gives us this certainty. It is the key that unlocks the door to our spiritual hearts. Self-realisation must come before God-realisation. If we do not even know who we are, what hope is there for us to understand what God is?

When we attend such a discourse, our souls, lying petrified within us, come to life. They respond to the vibrant ring of the truth. They hear their own language. They hear themselves spoken of. They recognise their Friend. If the time is right, just one word, one phrase, can strike us with such force that from that day on, our entire lives are transformed. Just a few words from a living God- realised soul can tell us everything we need to know at the level of the mind. We may search no further for the whys and wherefores of life. If, by God's grace, we are blessed with contact with those who know, if we absorb their words into our hearts and they lead us to the practice that transmutes words into the gold of practical experience, then we have started on our journey home

Through a spiritual discourse, we associate with those that know and love the world of the spirit. We associate with the spiritual adept who has explored this world, who knows how to realise it,who speaks with the authority that only practical experience can bring. For us, this encounter is a means to an end, for ultimately, to know the truth, we have to experience it ourselves.

As long as we focus primarily on the material, the world of mind and matter, the soul's power remains subdued, latent and unknown. Like a child in a large gathering, the soul is inward and shy. But give it company of its own kind and it revives - our hearts gladden. Then we say with conviction, "Yes! That is who I am!" From that day we see eyerything in a new light. We understand, we see, that spirit is the prime reality eternal and unchanging. The spirit is our life as if unites us in its power. Our minds and bodies are suits of clothes in which our spirits live in this world. These outer shells are transient and perishable. But our true spirit, our soul a spark of God, is eternal.

Extracted From Spiritual Discourses Volume II

Satsang is a unique boon which the Master distributes free to both the learned and the ignorant. His over-powering grandeur, his refulgence and magnetic force attract each person according to his merit, with the result that they become oblivious of the world and its objects and completely lose track of time and the manner of its passage.

M aharaj Sawan Singh Ji

Clearing Out the Clutter

Is there a glory hole in your house? A glory hole is the cupboard under the stairs or a corner in the attic, cellar or garage where we keep all the things we no longer use. Perhaps they are broken or out of style, or perhaps we just can't bear to part with them because of links to happy memories

But sometimes that glory hole gets so full that there is a danger the doors will burst open and everything will tumble out in a messy jumble of our discarded past. At that point, we have to decide how much of this stuff we really need. We may even get tough enough with ourselves to take a deep breath and say, "None of this is of any use to me now, so I'll let it go."

This letting go frees up our material life from clutter and gives a feeling of release, but what about the other sort of clutter-the sort that fills the glory hole of our mind? Through countless lives, that mind has been filling up with thoughts, emotions, impressions and memories. Most of them have been pushed right to the back. but occasionally some new event may cause a shift in the jumble and a piece of mental junk moves up into the consciousness. Old resentments may flare up; we may be overwhelmed by remembrance of a lost loved one, we may be consumed by regret for our past actions or non-actions; and we often allow ourselves to be drowned in an ocean of worry and feat for the future

All this negativity clutters up our mind and is a great hindrance to making progress on the path, because it becomes infused into our life like the flavour of a bitter herb infusing hot water, and this can have a powerful effect on all our efforts at meditation.

The present Master has often mentioned the Importance of letting go, because the mind can never be still while we ding to all our cares, worries and emotions. As long as we allow ourselves to be dominated by the mind, we remain its slave, and that is why the Master gives us the technique of meditation and asks us to practise every day so that we may gradually loosen those bonds of slavery. It can be a slow and frustrating process, but without that essential regular practice we will never be able to defeat the mind and free the soul.

It is human being unique power of discrimination that enables us to loosen our attachments to material things or people, even though we may be still living in the world. We are only truly detached when we come to realize that everything in this world is an illusion and impermanent. When we truly come to such a realization. all worldly objects and relations become unimportant, and our attachments are automatically loosened. 

Maharaj Sawan Singh says in Philosophy of the Masters Vol. II:

Detachment is actually a pre-requisite for meeting the Lord. Rea! detachment is produced when Shabd is heard within, because then the ties with the world are broken. When one becomes detached the cycle of birth and death is ended; pain, worry and separation (from the Lord) will never come, illusion is destroyed and the bliss of Sahaj (one-ness with God is obtained.

Before we came on the path we probably never recognized the cluttered nature of our mind, but as we persist in our meditation we gradually begin to acknowledge the scale of the problem. In daily life we may not think about it much, but when we come to sit in meditation it strikes home. We can sit and watch a television programme for two hours without any difficulty in keeping our attention focused, but as soon as we begin our meditation the doors on that cupboard full of mental junk burst open and everything tumbles out, sending the mind in all directions.

Yet the Master tells us that if we simply dose our eyes and let go, we are there. The secret is in the effortless effort we have to make to hold ourselves there at the eye centre, without strain: when we can do that, we will find him waiting for us. When he asks us to surrender ourselves to him, it is not in any slave-like sense, but in a joyful letting go of our cares and problems and attachments to the world.

We believe that we have faith in the Master and his helping hand, but when we sit for meditation we often find that faith sorely tested. The mind has innumerable wiles with which to distract our attention, and our many and profound attachments create some of the biggest hindrances to performing our practice. But letting go of them is no easy task.

It can be difficult to accept that our relationships with other people are transitory and just the settlement of karmic accounts. We tend to have high expectations of these relationships, so that if they do not function as we would wish, we feel let down or even angry- and this can only have negative effects. All our attachments really spring from our ego and often make us miserable.

As Hazur Maharaj Ji explains in Quest for Light

Our karmas bring us together and when they are settled, each one goes his own way... Everyone is answerable for his own actions. This feeling of expecting something in return. establishes a karmic account, which is not good. Do your duty and forget about it. Do not expect any thing in return. Let nothing disturb your meditation. That should receive top priority

As well as our powerful bonds to other people, we also fed e attachment to our worldly possessions. These possessions are not bed in themselves, but our attitude towards them can stand in the way of our spiritual progress.

In Spiritual Gems, Maharaj Sawan Singh says:

An individual is a combination of soul, mind, body and property So long as mind, body and property have not been sacrificed (to the Master in acknowledgement that they are only loaned to us), the soul is not free. So long as the soul is not free it does not enter the pure spiritual zone.

The Great Master continues on to say that once we are rid of our attachments to property, it is easy for us to take our attention away from sense objects and return to the centre of the senses in the body. Then when we give up our attachment to the body, our attention is at the eye focus.

Even if we are able to loosen our attachments to worldly objects, there are still other kinds of junk in that glory hole of the mind. There are ingrained beliefs, habits, prejudices and emotions, which can be even more difficult to let go of than material attachments. Take anger, for example. Very few people are completely immune to it, although it is often repressed. But repression is not a good way of dealing with anger, as this can lead to a sudden eruption of fury.

The present Master is sometimes asked questions by, or on behalf of people who have suffered badly at the hands of others. They admit that their rage at the cruelty of their treatment has never left them and ask what they can do- and no doubt most people have some such painful memory, if on a lesser scale, that they cannot forget. The answer given is that it is essential to learn to let go, because the anger itself binds the victim even more tightly to the perpetrator, as well as causing physical and mental damage to the victim.

A young lady once said at the Dera that she had never in her life experienced love until she came there, and wondered how she would cope back at home where she was despised. Baba Ji told her simply to love her tormentors- to shame them with her love. How beautiful; but how difficult we often find this approach, because our injured egos rebel and cannot let go.

And the difficulty we sometimes have in acknowledging negative emotions can itself lead to further binding emotions, such as fear and guilt. Most people have a fear of something that may go back to an event in this or a previous life, and sometimes we cannot let go of this either. But perhaps worst of all are the fear and guilt we feel about failing on the path, of letting the Master down by our weak efforts.

The Master instructs us in what we need to do, and the highest form of service is to carry out these instructions to the best of our ability. Only in this way can we come to know the Lord, then all our worries and attachments leave us and the truth of who we are and where we come from becomes real to us. The Master comes to help us loosen our bonds, but he requires our cooperation.

By following the Master's instructions and allowing him to take care of us, we will gradually be able to let go of all that junk of attachments, senses and emotions that hold us down here. The saints say that all unhappiness in life is the result of our attachment to people and things of this world, and we are advised to attach ourselves to the Sound within so that our bonds may be loosened👏

លាងសំអាតធុងសំរាម

ជម្រះភាពច្របូកច្របល់

Clearing Out the Clutter

តើមានសំបុកឱម៉ាល់ទេក្នុងផ្ទះ? សំបុកឱម៉ាល់ មានកូនដុំដីតូចមួយនៅក្រោមជណ្តើរ ឬក្បែរៗ ធ្នើ នៅតាមជ្រុងនៃបន្ទប់ក្រោមដី ឬ រោងដាក់ឡាន ជាទីដែលយើងដាក់របស់ចាស់ៗលែងប្រើប្រាស់។ វាអាចជារបស់បាក់បែក ឬជារបស់ហួសសម័យ ឬអាចជារបស់ដែលធ្វើឱ្យ យើងមិនអាចទទួល យក បានដោយសារវានាំឱ្យខូចដល់អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗ។

តែជួនកាល សំបុកឱម៉ាល់ទាំងនោះនាំឲ្យខូចទ្វារ និងឈានទៅដល់ការរំខានដល់ការបើកបិទទ្វារ ហើយអ្វីៗឈានដល់ការជាប់គាំងពោរពេញដោយភាពរញ៉េរញ៉ៃ ខូចទ្វារ ពិបាកបើក មិនដូចទ្វារថ្មីដូចកាលពីមុន។ ដំណាក់កាលនេះ យើងត្រូវតែសម្រេចចិត្ត ថាតើរបស់របរប៉ុណ្ណាដែលយើងត្រូវការប្រើប្រាស់ពិតប្រាកដ។ យើងក៍ត្រូវ តែដកដង្ហើមឱ្យស្រួលបួល មួយៗវែងៗ គិតឲ្យបានច្បាស់លាស់ រួចសឹមនិយាយថា ខ្ញុំលែងត្រូវការ របស់ទាំងនេះទៀតហើយ ខ្ញុំចោលវាហើយ។

ប្រការនេះអាចឱ្យយើងលាងជំរៈរបស់ខ្លះចេញពីស្តុក និងឱ្យយើងបានធូរស្រាល តែចុះ សម្រាប់ប្រភេទរបស់រញ៉េរញ៉ៃផ្សេងទៀត- របស់ដែលនៅក្នុងចិត្តយើង? តាមរយៈការគិត មិនចេះចប់មិនចេះហើយ ចិត្តពោរពេញដោយការសញ្ជឹងគិត ការជម្រុញចិត្ត ចំណាប់អារម្មណ៍ចិត្ត និង បណ្តាអនុស្សាវរីយ៍ផ្សេងៗ។ ភាគច្រើនរឿងទាំងនេះត្រូវបានបញ្ជូនត្រង់ដាក់ទៅខាងក្រោយ តែជួលកាល ព្រឹត្តិការណ៍ថ្មីៗមានឥទ្ធិពលលើរបស់ចាស់ៗទាំងនោះ នឹងធ្វើឱ្យគេនឹងឃីញ។ រឿងរ៉ាវចាស់ៗ អាចនឹកឃើញវិញ ហើយអាចនឹកឃើញមនុស្សដែលយើងធ្លាប់ស្រលាញ់ពីមុនមក យើងអាច សោកស្តាយទង្វើរដែលធ្វើកន្លងមក ឬសោកស្តាយអ្វីដែលយើងមិនបានធ្វើ នឹងជាញឹកញាប់នាំ ឱ្យយើងធ្លាក់ក្នុងមហាសាគរនៃទុក្ខព្រួយ និងការភ័យខ្លាចពីអនាគតកាល។

សំរាមទាំងនេះពេញណែនក្នុងខួរក្បាល និងគរកាន់តែច្រើនឡើងៗលើផ្លូវដើររបស់យើង ដោយ សារតែវាកកស្ទះលើផ្លូវនៃខ្សែជីវិត ដោយហេតុថា វាដូចជាគេយកទឹកក្តៅកំពុងតែពុះ ទៅស្រោច លើស្មៅ ហើយទាំងនោះមានផលអាក្រក់ដល់ ការខិតខំធ្វើសមាធិរបស់យើង។

ព្រះគ្រូ នាពេលបច្ចុប្បន្ន នេះជាញឹកញាប់ លោកថាជាការសំខាន់គឺទុកឱ្យអ្វីៗ ទៅតាម ដំណើររបស់វា ដោយសារតែចិត្តវានៅមិនស្ងៀមទេ គ្រាដែលយើងកំពុងតែយកចិត្តទុកដាក់ កំពុងតែព្រួយបារម្ភ និងកំពុងតែចាប់អារម្មណ៍លើរឿងណាមួយ។ យើងកាន់តែបណ្តោយឱ្យចិត្តគ្រប់គ្រងយើងបានយូរកម្រិតណា និងក៍ស្ថិតសភាពជាទាសករយៈពេយូរប៉ណ្ណឹងដែរ នេះជាហេតុផលែដែលព្រះគ្រូផ្តល់បចេកទេសឱ្យយើងធ្វើការ តាំងសមាធិ និងឱ្យយើងប្រតិបត្តិការតាំងសមាធិរាល់ថ្ងៃ ធ្វើដូច្នេះ យើងអាចកំចាត់បង់នូវទាសភាព តែបើគ្មានការប្រតិបត្តិទៀងទាត់ យើង នឹងមិនអាចចយកឈ្នះលើចិត្ត និងអាចរំដោះព្រលឹងបានជាដាច់ខាត។

មានតែរូបកាយជាមនុស្សលោកនេះទេ ទើបឱ្យយើងកំចាត់បង់នូវចំណងកម្មជាមួយអ្វីៗដែលមានលើផែនដី ឬក៍ផ្តាច់ចំណងកម្មជាមួយមនុស្សលោកដូចគ្នាបាន បើទោះជាយើងកំពុងតែផ្តាច់ចោល ការគិតនានា នៅលើផែនដីនេះ បើទោះជាយើងកំពុងរស់នៅលើផែនដីនេះក៍ដោយចុះ។ យើងអាចផ្តាច់ចេញពីចំណងកម្មទាំងនេះបាន តែវេលាណាយើងដឹងថាអ្វីៗលើផែនដីនេះជាការបោកបញ្ជោត និងមិនទៀងទាត់។ ពេលណាយើងដឹងបែបនេះ អ្វីៗលើផែនដី និងរាល់ទំនាក់ទំនងទាំងអស់ គឺលែងសំខាន់ ហើយរាល់ចំណងនានានឹងរលាយបាត់ដោយស្វ័យប្រវត្តិ។

លោក មហារាជ ចារ៉ានសឹង្ហ និយាយក្នុងស្នាដៃស្តីពី ទស្សនៈវិជ្ជានៃព្រះគ្រូ ភាគទី ២ ថាៈ

ការផ្តាច់ចំណងកម្ម ពិតជាជំហានពិសេស មុនឈាន ដល់ការជួបជាមួយ ទេវតា។ 

កាលណាគេឮសូរ សម្លេងព្រះធម៍ ពីខាងក្នុងនោះ ការផ្តាច់ចំណងកម្មពិតប្រាកដកើតមាន

ដោយសារតែគ្រានោះ ចំណងកម្មដែលមានជាមួយចក្រវាឡ ត្រូវបានកំទេច។ កាលណាម្នាក់ៗ ផ្តាច់

ចេញពីកងចក្រៗនៃការកើត-ស្លាប់ ភាពឈីចាប់ ការទុក្ខព្រួយ និងការកំសត់ដោយការបែកព្រាត់(ចេញពីពុទ្ធអង្គ) ក៍និងលែងកើតមាន ការបោកបញ្ជោតត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយគេមាន ពរពីទេវតា Sahaj (ព្រះអង្គអញ) កើតមាន (គឺតែមួយទេវតា)។

មុនពេលចូលដើរលើផ្លូវខាងលើនេះ យើងប្រហែលជាមិនដឹងពីសំរាមមានក្នុងចិត្តទេ តែពេលផ្តើមធ្វើសមាធិ យើងចាប់ផ្តើមដឹងភ្លាមពីទំហំនៃបញ្ហា។ យើងប្រហែលជាមិនបានគិតច្រើនទេ ចំពោះបញ្ហានេះក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ តែពេលអង្គុយតាំងសមាធិនៅផ្ទះយើងគិតច្រើនពីរឿងទាំងនេះ។ យើងអាចអង្គុយ និង តាមដានកម្មវិធីទូរទស្សន៍រយៈពេលពីរម៉ោង ដោយគ្មានបញ្ហា គ្មានអារម្មណ៍រេវីរវាយ តែគ្រាន់តែអង្គុយតាំង សមាធិភ្លាម ទ្វារចាប់ផ្តើមបើក សម្រាមហោះ ហើរ ពេញខួរក្បាល បញ្ហាណែនពេញក្នុងចិត្ត បណ្តាលឱ្យចិត្តបែកកម្មឋាន ដោយសារ សំរាម ហោះចេញមកពីគ្រប់ទិសទី។

ព្រះគ្រូ នៅបានប្រាប់យើងយ៉ាងសាម័ញ្ញ ទៀតថា  ចូរបិទភ្នែក និងធ្វើជាធម្មតា យើងនៅទីនោះ។ រឿងសម្ងាត់គឺកិច្ចខិតខំមិនចេះចប់ មិនចេះហើយមាននៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល ដោយគ្មានការសៅហ្មងៈ កាលណាបើធ្វើយ៉ាងនេះបាន យើងអាចដឹងថា ព្រះគ្រូ គឺកំពុងរង់ចាំយើងនៅទីនោះស្រាប់។ កាលណាលោកឱ្យយើងចុះទៅកៀកព្រះគ្រូ វិញ្ញាណយើងលែងជាទាសភាពទៀតហើយ តែទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ពេញទំហឹង ដោះស្រាយរាល់បញ្ហា និងកំចាត់អស់ចំណងកម្មលើផែនដី។

យើងមានជំនឿថា យើងស្មោះត្រង់ជាមួយព្រះគ្រូ ដៃព្រះគ្រូកំពុងជួយយើង តែពេលយើងអង្គុយតាំងសមាធិ យើងដឹងជាទូទៅថា ភាពស្មោះត្រង់កំពុងតែត្រូវគេធ្វើតេស្តសាកល្បង។ ចិត្តមានសន្ទះរាប់មិនអស់ ដែលរនាំងទាំងនោះរារាំងដាក់ការផ្ចង់អារម្មណ៍ រារាំងអ្វីៗទាំងអស់ និងបង្កើតជាបញ្ហាធំៗរំខាន់ដល់ការប្រតិបត្តិធម៍។ តែការកំចាត់អ្វីៗទាំងអស់ខាងលើ មិនជាការស្រួលឡើយ។

ជាការពិបាកមួយ ដើម្បីទទួលជឿថា ទំនាក់ទនំងជាមួយមនុស្សម្នាលើផែនដីនេះជា រឿងបណ្តោះអាសន្ន និងថាវាគ្រាន់តែជាការបន្ថែមគណនីកម្មឱ្យកាន់តែក្រាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ យើងមានជំនឿកាន់តែច្រើនពីផលកើតចេញពីទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស ដូច្នេះបើសិនជាមិន ដូចការប៉ងប្រាថ្នា នឹងមានការអាក់អន់ចិត្ត និងការខឹងសម្បា- គឺមានតែផលអាក្រក់តែប៉ុណ្ណោះ។ ចំណងកម្មនានាទាំងអស់កើតចេញពី ចិត្តអស្មិមានៈ(ចិត្តខឹងច្រឡោត) របស់ យើង និងជានិច្ចកាលឈានដល់ការឈីចាប់។

ដូចដែលលោក Hazur Maharaj Ji ធ្វើការពន្យល់ក្នុងស្នាដៃមួយស្តីពី សុំពរពីទេវតា ថាៈ

កម្មនាំឱ្យយើងជួបគ្នា ហើយពេលណាគេបែកបាក់គ្នា ម្នាក់ៗដើរ

តាមផ្លូវរៀងខ្លួន.. ម្នាក់ៗមិនអាចឆ្លើយសំនួរសំរាប់អំពើរគេផ្ទាល់។

ការរំពឹងគិត ផ្តល់ជាអ្វីមួយត្រលប់វិញ...បង្កើតចេញជា គណនីកម្ម

ជាកម្មាអាក្រក់។ ចូរធ្វើការងារយើងចុះ បំភ្លេចរឿងនោះចោល។ 

ចូរកុំសង្ឈឹមថានឹងបានអ្វីតមវិញឱ្យសោះ។ ចុះកុំឱ្យមានអ្វីមករំខាន

ដល់ការតាំងសមាធិ។ ទាំងនេះត្រូវតែដាក់ជាអាទិភាពខ្ពស់បំផុត។

ដោយហេតុថា យើងមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើចំណងកម្មជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត យើងក៍គិតថា យើងមានសម្បត្តិធំធេងជាមួយលោកិយ៍ដែរ សម្បិត្តិលើលោកិយ៍នេះមិនជាអាក្រក់ តែ អាកប្បកិរិយាមនុស្សយើងជាមួយសម្បត្តិទាំងនោះ អាចជាការរំខានដល់ការចម្រើនលូតលាស់ ផ្នែកការធ្វើធម៍។

តាមរយៈស្នាដៃស្តីពី ត្បូងព្រះធម៍ លោក មហារាជ ចារ៉ានសិង្ហ ថា 

មនុស្សម្នាក់ៗគឺជាការប្របាច់បញ្ចូលគ្នានូវ ព្រលឹង ចិត្ត រូបកាយ និងសម្បត្តិ។

ចិត្ត កាយ និង សម្បត្តិ មិនជ្រះថ្លាជាមួយព្រះធម៍ (មិនដឹងថា របស់ទាំងអស់នោះ គឺទេវតា ប្រទានឲ្យ) នោះព្រលឹងមិនបានរួចរំដោះ ដែរ។ ព្រលឹងមិនបានរំដោះយូរប៉ុណ្ណា ព្រលឹងក៍មិនបានទៅដល់ឯឋានសួរគ៍ដ៍បរិសុទ្ធយូរប៉ុណ្ណឺងដែរ។

មហាព្រះគ្រូនៅបានបន្តទៀតថា កាលណាយើងចាកផុតពីចំណងកម្មជាមួយសម្បត្តិលោកិយ៍ នោះគឺជាប្រការល្អដែលឱ្យយើង ងាយស្រួល ដកអារម្មណ៍ចេញពីសម្បត្តិលោកិយ៍ និងចូលផ្តោតអារម្មណ៍តែលើរាងកាយ។ ពេលនោះគ្រាដែលអារម្មណ៍យើងផ្តោតតែលើ រាងកាយ អារម្មណ៍នឹងផ្តោតផ្តុំឯភ្នែកកណ្តាល។ 

បើទោះជាយើងលែងមានអារម្មណ៍លើសម្បត្តិលោកិយ៍ក៍ដោយ យើងនៅតែមានសំរាមច្រើនប្រភេទ គ នៅក្នុងខួរក្បាលដែរ។ ទាំងនោះមានដូចជា ការជឿ ការមានទំលាប់ ការស្មានៗ និងការជម្រុញចិត្ត ដែលទាំងនេះរឹតតែពិបាកកំចាត់ជាងសម្បត្តិលោកិយ៍ទៅទៀត សេចក្តី ខឹងក្រេវក្រោធ ជាឧទាហរណ៍។ មនុស្សជាច្រើនមានបញ្ហានេះជាប្រចាំ ក្លាយជាទំលាប់ ហើយជានិច្ចកាល មានតែការខំសង្កត់ចិត្ត។ តែការសង្កត់ ចិត្ត មិនជារឿងល្អទេសម្រាប់ សេចក្តីខឹងក្រេវក្រោធ ដោយសារតែវាអាចក្លាយទៅជា ការផ្ទុះកំហឹងភ្លាមៗ។

ព្រះគ្រូបច្ចុប្បន្នតែងតែត្រូវ សាកសួរគេឯង ឬសួរទៅមនុស្សម្នាដែលរងការឈីចាប់ពីស្នាដៃមនុស្សផ្សេង។ ពួកគេថា គេ តបត ទៅ វិញដោយកំហឹងទប់មិនបាន ដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយសួរថា តើគេអាចធ្វើអ្វីបាន-មិនបាច់សង្ស័យទេ មានមនុស្សជាច្រើននៅចងចាំពីការឈី ចាប់ បើគ្មានវិធានការគ្រប់គ្រាន់ទេ ពួកគេមិនអាចបំភ្លេចបានទេ។ ចំលើយដែលផ្តល់ឱ្យគឺថា សំខាន់ឱ្យទៅតាមដំណើរ ដោយសារតែកំហឹង ធ្វើឱ្យគេមានការឈីចាប់ ជាងអ្នកដែលកំពុងតែតែរំលោភបំពានយើងទៅទៀត ហើយថែមទាំងនាំឱ្យខាតបង់ទាំងកាយ ចិត្ត។

មានកាលមួយ ស្ត្រីក្មេងម្នាក់និយាយនៅឯព្រះវិហារ ដារា ថានាងមិនដែលមានសេចក្តីស្រលាញ់សោះ ទាល់តែមកដល់ទីនេះទើប មាន ហើយមិនដឹងថា នាងត្រូវធ្វើបែបម៉េចពេលត្រលប់ទៅដល់ផ្ទះវិញទីដែលនាងស្អប់។ បាបាជី ប្រាប់ទៅនាងយ៉ាងសាម័ញ្ញថា ឱ្យនាង ស្រលាញ់ចំពោះអ្នកដែលធ្វើឱ្យនាងឈីចាប់- ដើម្បីឱ្យគេនោះខ្មាស់អៀនចំពោះសេចក្តីស្រលាញ់របស់នាង។ ពិតជាអស្ចារ្យមែន តែក៍ពិតជា សែនពិបាកណាស់ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះ ដោយសារតែចិត្តដ៍ក្រអើតធ្លាប់រងគ្រោះរបស់យើង តែងតែរត់គេច ហើយមិនព្រមតាមសោះ។

ជួលកាលការលំបាកគឺ ដឹងថាដូចជាមិនចង់ តែបែរជាជម្រុញឱ្យចង់ទៅវិញ ដូចជាការភ័យខ្លាច និងការ បារម្ភពីការមានទោស។ មនុស្សភាគច្រើនព្រួយថា គេអាចត្រលប់ទៅជាតិមុនៗ ឬក្នុងជាតិនេះ ហើយជួនកាលព្រួយថាមិនអាចសម្រេចបានទាំងពីរប្រការ។ តែការ កាន់តែអាក្រក់គឺការ ភ័យ និងក្រែងមិនជោគជ័យលើផ្លូវធម៍ ធ្វើឱ្យព្រះគ្រូអស់ទឹកចិត្តដោយការខិតខំរបស់គេខ្សោយពេក។

ព្រះគ្រូប្រាប់យើង ពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ហើយរឿងដែលត្រូវតែធ្វើទីមួយ គឺធ្វើឱ្យបានល្អបំផុតអស់ពីលទ្ធភាព។ មានតែវិធីនេះទេ ទើបទេអាចជួបទេវតា បន្ទាប់មក យើងនឹងលែងមានបញ្ហា ព្រួយចិត្ត និង ចំណងកម្ម ហើយយើងដឹងថា យើងជានណា យើងមកពីទីណា ម៉េចបានមកទីនេះឱ្យពិតប្រាកដ។ ព្រះគ្រូ មកដើម្បីជួយយើង កំចាត់បំណុលកម្ម តែព្រះគ្រូទាមទារឱ្យមានសហការពីយើងរាល់គ្នា។

ទុកឱ្យព្រះគ្រូថែរក្សាយើង យើងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះគ្រូ យើងពិតជាត្រូវកំចាត់អស់រាល់ សំរាមកម្មគ្រប់ប្រភេទ កំចាត់រាល់វិញ្ញាណ និងការជម្រុញឱ្យយើងធ្លាក់មកលើផែនដីនេះ។ សន្តបុគ្គលនិយាយថា អ្វីៗដែលមិនរីករាយក្នុងឆាកជីវិត កើតឡើយដោយសារតែ ចំណងកម្មជាមួយមនុស្សលោក និងសម្បត្តិលោកិយ៍ យើងលោក ណែនាំយើងឱ្យផ្តាច់ខ្លួនទៅភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ ខាងក្នុងខ្លួន វិញ ដូច្នេះ គំនរ កម្មនានាត្រូវរលាយសាបសូន្យ៕

The Biggest Obstacle  

 

Mind is a curious thing. It will gladly do all kinds of work externally without fee ling tired, but the moment)ou putittothe spiritualexercise -ask it to sit still inside -it will try to escape by putting in all sorts of excuses, like the need for rest after a hard day 's work, need for rest because of a heavy stomach,bad weatherandsoonandsoforth. Butif thereislonging orifthere isdetermination,thenthe inward progress will proceed uninterrupted. Maharaj Sawan Singh Ii

How  often do we put off our meditation with one excuse or another? The alarm rings, we wake up but somehow we fall back into slumber. We tell ourselves that we have the whole day in front of us, surely it will not be difficult to find those two and a half hours sometime during the day. However, as the day goes by, 'important duties ' crop up, and we find ourselves using the same old excuses: "I am too tired, I am not well, I am too busy or let me fmish this work first and then I promise I will sit for meditation" .....and before we know it, the day has ended. We have once again broken the promise that we made to our Master; and Kal, the negative power, on the other side smiles at our weakness as he has accomplished his mission yet again.

 The question then is: How do we win this battle with the mind? There is nly one answer and that is to attend to our meditation regularly and punctually; to persist and never to give up. There is no other way. As Huzur Maharaj Ji once explained: "Only the medicine eliminates a disease from the body, but of what use is the remedy if we do not take that medicine? You have to force yourself to take that medicine, then automatically this disease will be cured."

The first step, therefore, in our spiritual practice is to make it a habit to sit for meditation, punctually and regularly. Huzur Maharaj Ji has said: "To sit still is a great credit, and when you learn to sit till, then you learn also to still your mind. Slowly and slowly, it will start concentrating at the time of meditation. But at first, the mind runs out towards worldly pleasures and activities, and you have to deprive yourself of these by force. You have to tell your mind: "I will not let you go", and ultimately, the mind will turn to meditation. If you yield, then you have lost. If you fight with the mind, by and by you will be able to win."

Persistence and determination are essential qualities for a disciple on this path. Many of us give up meditating b cause we get frustrated with our inability to concentrate. In fact, it is only the continual practice of meditation that will eventually bring about concentration.

Huzur writes: "Please do not get tired easily by the mind's tricks. Pursue in your efforts persistently. Great things are never accomplished in a hurry. By bringing in your mind again and again, though for a very short moment, your practice will become perfect and a time will come when you will be able to concentrate your attention immediately at the third eye and enjoy inner bliss. No doubt, in the beginning great effort is needed, but it is nothing compared with the toil and trouble that we go through to gain worldly dro s. Sit most regularly in meditation as youcparJamount duty to the Lord, not caring whether your mind co-operates or not, but keep on trying."

 In the beginning, we will see that our mind will fight and resist. However, as Huzur Maharaj Ji says, "Slowly it will start to yield, once the daily habit of meditation,i~ ~ir~ly established." By this the Master means that we must allocate, especially for meditation, a suitable time everyday; away from the daily interruptions of the world..This is the 'special time' between the Master and disciple and nothing should come in the way. After a period of time, when we meditate regularly, we will experience the sweetness of concentration and there will come a time when the spiritual practice no longer feels like ' ~c J hore' . Master has given us the ,, assurance that we can 'v " nquish this enemy if meditation is practised sincerely and with devotion.

 The mind will continue to attack us throughout our lives, but we have to remember that the Lord has assigned this role for the mind. We, too, have our own role to play and that is never to give up the fight with the mind. It may put obstacles in the way, but it cannot permanently block our journey. In any battle, the army with superior forces has the advantage. We have the advantage of having the superior power of the Master who is constantly guiding and giving us his never-ending support.

As long as the mind is running towards the senses, you cannot have a worse enemy. When the mind withdraws from the senses and is attached to the Shabd we can not have a better friend. Wehaveonly to convert this enmity to friendship by the grace of the Lord, by means ofmeditation, as imparted to us through the saints.

Huzur Maharai Charan Singh Ji

មហាឧបសគ្គ

The Biggest Obstacle

ចិត្តជាអង្គមួយ ដែលមានចរិកចង់ដឹង ចង់ឭ ជាអង្គរីករាយធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងនៅខាង ក្រៅ ខ្លួន ដោយគ្មានការហត់នឿយ ពេលណាអ្នកធ្វើធម៍ គេក៍ដាក់ចិត្តឲ្យវាធ្វើធម៍ ដាក់ឲ្យវានៅស្ងៀម វាបែរជារត់គេចដោយការយកលេសផ្សេងៗ ដូចជាថា វាត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីបំពេញកិច្ចការ ហត់នឿយពេញមួយថ្ងៃ ត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីហូបបាយឆ្អែតពេក ឬដោយអាកាសធាតុមិនល្អ ជាដើម តែបើសិនជាយើងអ្នកធ្វើធម៍មានការប្រាថ្នាខ្ពស់ មានការប្តេជ្ញាខ្ពស់ នោះការធ្វើ ធម៍ នៅក្នុងខ្លួននឹងមានការចម្រើនឡើងដោយគ្មានការរំខានឡើយ។ Maharaj Charan Signh Ji

ដោយសារតែការមានលេស មួយឬច្រើនបែបនេះ តើយើងនឹងបញ្ឈប់ការធ្វើសមាធិញឹកញាប់ កម្រិតណា ពេលម៉ោងនាឡិការរោរ៍ យើងភ្ងាក់ រួចក៍ប្រាស់ដេកទៅវិញ យើងប្រាប់ខ្លួនឯងថានៅមានពេល ពេញមួយថ្ងៃនៅពេលក្រោយ ជាការពិតណាស់ មិនមែនជាការលំបាកទេ ក្នុងការលៃលកពេលចំនួន ២ ម៉ោងកន្លះ ក្នុងមួយថ្ងៃ តែពេលវេលាមកដល់ យើងបែរជាមានភារកិច្ចសំខាន់ៗចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើ យើង មានអារម្មណ៍យល់ថាខ្លួនឯងនិយាយដោះសារដដែល “ខ្ញុំអស់កំលាំងណាស់ ខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួន ខ្ញុំរវល់ពេក ឬថាទុកពេលឲ្យខ្ញុំ ពេលកិច្ចការមួយនេះចប់សិន រួចបន្ទាប់ខ្ញុំសន្យាថានឹងអង្គុយតាំងសមាធិ។ មុនពេលយើងដឹងពីសន្តាននៃចិត្ត គឺវាហួសពេលទៅហើយ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានបំពានកិច្ចសន្យាជាមួយព្រះគ្រូដូចដែលយើងបានធ្វើកន្លងមក កំលាំង កាល់ Kal ជា កំលាំង បិសាច ជាថាមពលអវិជ្ជមាន នៅម្ខាងនោះ បែរជាសើចចំអក ដោយសារ កាល់បិសាច នេះវាបានបំពេញកិច្ចការរបស់វាដោយជោគជ័យម្តងទៀត។

 

បន្ទាប់យើងមានសំណួរមួយសួរមកថា តើយើងអាចយកឈ្នះក្នុងការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តដោយបែប ណាទៅ? ចម្លើយគឺមានតែមួយគត់ នោះគឺការធ្វើសមាធិដោយទៀងទាត់ និងជាប្រចាំ តស៊ូជានិច្ច មិនបោះ បង់ចោលជាដាច់ខាត គ្មានវិធីណាផ្សេងឡើយ ដូចដែល Huzur Maharaj Ji ក្នុងគ្រាមួយនោះបាន ពន្យល់ថា “មានតែថ្នាំពេទ្យទេដែលអាចកម្ងាត់ជម្ញឺចេញពីរាងកាយបាន តែថា តើយើងនឹងប្រើឪសថអ្វី បើ សិនជាយើងមិនចង់ប្រើឪសថនោះ? គ្មានជម្រើសទេ យើងត្រូវតែប្រើថ្នាំនោះ ជំងឺនឹងជាសះស្បើយដោយ ស្វ័យប្រវត្តិ។

ដូច្នេះ ដំណាក់កាលទីមួយក្នុងការធ្វើធម៍ គឺត្រូវអង្គយតាំងសមាធិឲ្យក្លាយទៅជាទំលាប់ គឺធ្វើសមា ធិ ឲ្យបានទៀងទាត់ជាប្រចាំ លោក ហាហ្សូ និយាយថា ការអង្គុយនឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់ ព្រោះការអង្កួយស្ងៀម នោះចិត្តនឹងស្ងៀមដែរ បន្តិចម្តងៗ ចិត្តនឹងផ្ចង់មូល ចូលធ្វើសមាធិដែរ តែចាំថា ដំបូងចិត្តវារត់ចេញទៅក្រៅ រត់ទៅធ្វើសកម្មភាពនៅខាងក្រៅ ទៅរកសេចក្តីសុខក្នុងលោកិយ  លោកអ្នកត្រូវតែបង្ខំចិត្ត ដកចិត្តចេញពីរឿងទាំងនោះមកវិញ លោកអ្នកត្រូវតែប្រាប់ចិត្តថា យើងមិនឲ្យឯងចេញទៅ ក្រៅជាដាច់ខាត” ជាចុងក្រោយ ចិត្តនឹងត្រឡប់មកធ្វើសមាធិវិញ បើសិនបើអ្នកចុះចាញ់ អ្នកនឹងបាត់បង់ ឪកាស បើសិជាអ្នកប្រយុទ្ធជាមួយចិត្ត ម្តងហើយម្តងទៀត អ្នកនឹងឈ្នះលើចិត្ត។

ការប្តេជ្ញាចិត្ត និងការតស៊ូ គឺជាគុណតម្លៃពិសេសណាស់ សម្រាប់សាវគ្គក្នុងការដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ មនុស្សយើងភាគច្រើនបោះបង់ការធ្វើសមាធិចោល ដោយសារតែយើងមានការរសាយចិត្ត ព្រោះខ្លួនអសមត្ថភាពក្នុងការប្រមូលអារម្មណ៍ តាមពិតទៅវាគ្រាន់តែជាការអនុវត្តន៍ជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងការតាំងសមាធិ បែបនេះក្នុងពេលណាមួយគឺអារម្មណ៍នឹងមូលល្អ។

លោក ហាស្សូ សរសេរថា “ សូមកុំឆាប់ហត់នឿយ នឿយណាយ ដោយសារតែល្បិចរបស់ចិត្ត ត្រូវមានការតស៊ូជាប្រចាំ។ រឿងដែលល្អគឺមិនអាសម្រេចបានតែក្នុងរយៈពេលខ្លីនោះទេ។ តាមការនាំចិត្ត ឲ្យចូលមកក្នុងម្តងហើយម្តងទៀត បើទោះជាបានក្នុងរយៈពេលមួយខ្លីក្តី ក៍ការធ្វើនេះនាំជោគជ័យប្រពៃ មកឲ្យលោកអ្នកដែរ ពេលមួយប្រសើរនឹងមកដល់ គឺការដែលយើងអាចផ្ចង់អារម្មណ៍មូលនៅភ្នែកទី៣ យើងនឹងសប្បាយជាមួយបរមសុខនៅទីនោះ  គ្មានអ្វីជាចម្ងល់ទេ គឺយើងត្រូវតែមានការខំប្រឹងប្រែងជាចាំ បាច់ណាស់  តែបើធៀបជាមួយនឹងការធ្វើដំណើរទៅកាត់ច្រេះក្នុងលោកិយនេះ គឺប៉ុណ្ណឹងមិនជាការលំបាក ទេ ការអង្គយតាំងសមាធិដោយទៀងទាត់ គោរពលើតួរនាទីព្រះបរមគ្រូ កុំខ្វល់ថាចិត្តវាចូលរួមក្នុងការតាំង សមាធិឬយ៉ាងណា គឺយើងត្រូវតែព្យាយាមជាបន្ត។

ពេលដំបូង ចិត្តនឹងធ្វើការប្រយុទ្ធតបត តែដូចដែលលោក ហាស្សូបកស្រាយ គឺថា ចិត្តនឹងចុះចាញ់ បន្តិចម្តងៗ កាលណាទំលាប់តាំងសមាធិកាន់តែល្អឡើងៗ រឹងមាំឡើយៗ តាមន័យនេះព្រះបរមគ្រូចង់ សំដៅថា យើងត្រូវតែលះបង់ពេលវេលាសមស្របជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសសម្រាប់ការតាំងសមាធិ ចេញោផុតឲ្យឆ្ងាយកុំមានការរំខាននានាពីលោកិយ។ នោះគឺជាពេលវេលាពិសេសរវាងព្រះបរមគ្រូ ជាមួយ សាវគ្គ មិនគួរមានអ្វីមករំខានឡើយ។ ក្រោយពេលយើងធ្វើសមាធិ បានទៀងទាត់ យើងមានអារម្មណ៍ផ្អែម ល្ហែម យើងទៅជាស៊ាំក្នុងការធ្វើធម៍ មានអារម្មណ៍ដូចជាកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះគ្រូលោកអះអាងថា យើង អាចកំចាត់ចោលសត្រូវនេះបាន បើសិនជាយើងតាំងសមាធិដោយស្មោះត្រង់ នឹងមានការលះបង់។

ចិត្តនឹងបន្តវាយប្រហារលើយើងពេញមួយជីវិត តែត្រូវចាំជានិច្ចថា ព្រះបរមគ្រូចាត់ចែងបែបនេះ គឺឲ្យចិត្តមានតួរនាទីបែបនេះ យើងខ្លួនឯងក៍មានតួរនាទីត្រូវបំពេញដែរ ដែលកិច្ចការនោះគឺមិនត្រូវបោះបង់ ចោលការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តឡើយ អាចមានឧបសគ្គនៅតាមផ្លូវ  អាចមានការរាំងស្ទះក្នុងការធ្វើដំណើរ របស់យើងក៍ថាបាន។ ក្នុងការប្រយុទ្ធនីមួយៗ ទាហានដែលមានកំលាំងខ្លាំងគឺមានប្រយោជន៍ណាស់។ យើងមានគុណសម្បត្តិដោយសារយើងមានកំលាំងអំណាចរបស់ព្រះបរមគ្រូ ដែលជួយណែនាំ ផ្តល់ដំបូន្មានដល់យើងគ្មានទីបញ្ចប់។

កាលណាចិត្តរត់ទៅរកវិញ្ញាណ(កាយវិញ្ញាណ សោតវិញ្ញាណ............)បែបនេះយើងគ្មានសត្រូវ មួយដែលខ្លាំងទេ កាលណាចិត្តដកចេញពី វិញ្ញាណ ទាំងនោះ កាលណាចិត្តភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ យើងមិន អាចមានមិត្តណាប្រសើរជាងនេះទេ យើងមានតែអាចប្តូរពីសត្រូវ មកជាមិត្ត តាមរយៈព្រះមេត្តា នៃព្រះបរមគ្រូ តាមរយៈការតាំងសមាធិ ដែលផ្សព្វផ្សាយដល់យើងរាល់គ្នាតាមរយៈព្រះបរមគ្រូនៃយើង៕

Huzur Maharaj Charan Signh Ji 

The Biggest Obstacle

The Biggest Obstacle  

Mind is a curious thing. It will gladly do all kinds of work externally without fee ling tired, but the moment)ou putittothe spiritualexercise -ask it to sit still inside -it will try to escape by putting in all sorts of excuses, like the need for rest after a hard day 's work, need for rest because of a heavy stomach,bad weatherandsoonandsoforth. Butif thereislonging orifthere isdetermination,thenthe inward progress will proceed uninterrupted. Maharaj Sawan Singh Ii

How  often do we put off our meditation with one excuse or another? The alarm rings, we wake up but somehow we fall back into slumber. We tell ourselves that we have the whole day in front of us, surely it will not be difficult to find those two and a half hours sometime during the day. However, as the day goes by, 'important duties ' crop up, and we find ourselves using the same old excuses: "I am too tired, I am not well, I am too busy or let me fmish this work first and then I promise I will sit for meditation" .....and before we know it, the day has ended. We have once again broken the promise that we made to our Master; and Kal, the negative power, on the other side smiles at our weakness as he has accomplished his mission yet again.

 The question then is: How do we win this battle with the mind? There is nly one answer and that is to attend to our meditation regularly and punctually; to persist and never to give up. There is no other way. As Huzur Maharaj Ji once explained: "Only the medicine eliminates a disease from the body, but of what use is the remedy if we do not take that medicine? You have to force yourself to take that medicine, then automatically this disease will be cured."

The first step, therefore, in our spiritual practice is to make it a habit to sit for meditation, punctually and regularly. Huzur Maharaj Ji has said: "To sit still is a great credit, and when you learn to sit till, then you learn also to still your mind. Slowly and slowly, it will start concentrating at the time of meditation. But at first, the mind runs out towards worldly pleasures and activities, and you have to deprive yourself of these by force. You have to tell your mind: "I will not let you go", and ultimately, the mind will turn to meditation. If you yield, then you have lost. If you fight with the mind, by and by you will be able to win."

Persistence and determination are essential qualities for a disciple on this path. Many of us give up meditating b cause we get frustrated with our inability to concentrate. In fact, it is only the continual practice of meditation that will eventually bring about concentration.

Huzur writes: "Please do not get tired easily by the mind's tricks. Pursue in your efforts persistently. Great things are never accomplished in a hurry. By bringing in your mind again and again, though for a very short moment, your practice will become perfect and a time will come when you will be able to concentrate your attention immediately at the third eye and enjoy inner bliss. No doubt, in the beginning great effort is needed, but it is nothing compared with the toil and trouble that we go through to gain worldly dro s. Sit most regularly in meditation as youcparJamount duty to the Lord, not caring whether your mind co-operates or not, but keep on trying."

 In the beginning, we will see that our mind will fight and resist. However, as Huzur Maharaj Ji says, "Slowly it will start to yield, once the daily habit of meditation,i~ ~ir~ly established." By this the Master means that we must allocate, especially for meditation, a suitable time everyday; away from the daily interruptions of the world..This is the 'special time' between the Master and disciple and nothing should come in the way. After a period of time, when we meditate regularly, we will experience the sweetness of concentration and there will come a time when the spiritual practice no longer feels like ' ~c J hore' . Master has given us the ,, assurance that we can 'v " nquish this enemy if meditation is practised sincerely and with devotion.

 The mind will continue to attack us throughout our lives, but we have to remember that the Lord has assigned this role for the mind. We, too, have our own role to play and that is never to give up the fight with the mind. It may put obstacles in the way, but it cannot permanently block our journey. In any battle, the army with superior forces has the advantage. We have the advantage of having the superior power of the Master who is constantly guiding and giving us his never-ending support.

As long as the mind is running towards the senses, you cannot have a worse enemy. When the mind withdraws from the senses and is attached to the Shabd we can not have a better friend. Wehaveonly to convert this enmity to friendship by the grace of the Lord, by means ofmeditation, as imparted to us through the saints.

Huzur Maharai Charan Singh Ji

មហាឧបសគ្គ

The Biggest Obstacle

ចិត្តជាអង្គមួយ ដែលមានចរិកចង់ដឹង ចង់ឭ ជាអង្គរីករាយធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងនៅខាង ក្រៅ ខ្លួន ដោយគ្មានការហត់នឿយ ពេលណាអ្នកធ្វើធម៍ គេក៍ដាក់ចិត្តឲ្យវាធ្វើធម៍ ដាក់ឲ្យវានៅស្ងៀម វាបែរជារត់គេចដោយការយកលេសផ្សេងៗ ដូចជាថា វាត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីបំពេញកិច្ចការ ហត់នឿយពេញមួយថ្ងៃ ត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីហូបបាយឆ្អែតពេក ឬដោយអាកាសធាតុមិនល្អ ជាដើម តែបើសិនជាយើងអ្នកធ្វើធម៍មានការប្រាថ្នាខ្ពស់ មានការប្តេជ្ញាខ្ពស់ នោះការធ្វើ ធម៍ នៅក្នុងខ្លួននឹងមានការចម្រើនឡើងដោយគ្មានការរំខានឡើយ។ Maharaj Charan Signh Ji

ដោយសារតែការមានលេស មួយឬច្រើនបែបនេះ តើយើងនឹងបញ្ឈប់ការធ្វើសមាធិញឹកញាប់ កម្រិតណា ពេលម៉ោងនាឡិការរោរ៍ យើងភ្ងាក់ រួចក៍ប្រាស់ដេកទៅវិញ យើងប្រាប់ខ្លួនឯងថានៅមានពេល ពេញមួយថ្ងៃនៅពេលក្រោយ ជាការពិតណាស់ មិនមែនជាការលំបាកទេ ក្នុងការលៃលកពេលចំនួន ២ ម៉ោងកន្លះ ក្នុងមួយថ្ងៃ តែពេលវេលាមកដល់ យើងបែរជាមានភារកិច្ចសំខាន់ៗចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើ យើង មានអារម្មណ៍យល់ថាខ្លួនឯងនិយាយដោះសារដដែល “ខ្ញុំអស់កំលាំងណាស់ ខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួន ខ្ញុំរវល់ពេក ឬថាទុកពេលឲ្យខ្ញុំ ពេលកិច្ចការមួយនេះចប់សិន រួចបន្ទាប់ខ្ញុំសន្យាថានឹងអង្គុយតាំងសមាធិ។ មុនពេលយើងដឹងពីសន្តាននៃចិត្ត គឺវាហួសពេលទៅហើយ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានបំពានកិច្ចសន្យាជាមួយព្រះគ្រូដូចដែលយើងបានធ្វើកន្លងមក កំលាំង កាល់ Kal ជា កំលាំង បិសាច ជាថាមពលអវិជ្ជមាន នៅម្ខាងនោះ បែរជាសើចចំអក ដោយសារ កាល់បិសាច នេះវាបានបំពេញកិច្ចការរបស់វាដោយជោគជ័យម្តងទៀត។

 

បន្ទាប់យើងមានសំណួរមួយសួរមកថា តើយើងអាចយកឈ្នះក្នុងការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តដោយបែប ណាទៅ? ចម្លើយគឺមានតែមួយគត់ នោះគឺការធ្វើសមាធិដោយទៀងទាត់ និងជាប្រចាំ តស៊ូជានិច្ច មិនបោះ បង់ចោលជាដាច់ខាត គ្មានវិធីណាផ្សេងឡើយ ដូចដែល Huzur Maharaj Ji ក្នុងគ្រាមួយនោះបាន ពន្យល់ថា “មានតែថ្នាំពេទ្យទេដែលអាចកម្ងាត់ជម្ញឺចេញពីរាងកាយបាន តែថា តើយើងនឹងប្រើឪសថអ្វី បើ សិនជាយើងមិនចង់ប្រើឪសថនោះ? គ្មានជម្រើសទេ យើងត្រូវតែប្រើថ្នាំនោះ ជំងឺនឹងជាសះស្បើយដោយ ស្វ័យប្រវត្តិ។

ដូច្នេះ ដំណាក់កាលទីមួយក្នុងការធ្វើធម៍ គឺត្រូវអង្គយតាំងសមាធិឲ្យក្លាយទៅជាទំលាប់ គឺធ្វើសមា ធិ ឲ្យបានទៀងទាត់ជាប្រចាំ លោក ហាហ្សូ និយាយថា ការអង្គុយនឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់ ព្រោះការអង្កួយស្ងៀម នោះចិត្តនឹងស្ងៀមដែរ បន្តិចម្តងៗ ចិត្តនឹងផ្ចង់មូល ចូលធ្វើសមាធិដែរ តែចាំថា ដំបូងចិត្តវារត់ចេញទៅក្រៅ រត់ទៅធ្វើសកម្មភាពនៅខាងក្រៅ ទៅរកសេចក្តីសុខក្នុងលោកិយ  លោកអ្នកត្រូវតែបង្ខំចិត្ត ដកចិត្តចេញពីរឿងទាំងនោះមកវិញ លោកអ្នកត្រូវតែប្រាប់ចិត្តថា យើងមិនឲ្យឯងចេញទៅ ក្រៅជាដាច់ខាត” ជាចុងក្រោយ ចិត្តនឹងត្រឡប់មកធ្វើសមាធិវិញ បើសិនបើអ្នកចុះចាញ់ អ្នកនឹងបាត់បង់ ឪកាស បើសិជាអ្នកប្រយុទ្ធជាមួយចិត្ត ម្តងហើយម្តងទៀត អ្នកនឹងឈ្នះលើចិត្ត។

ការប្តេជ្ញាចិត្ត និងការតស៊ូ គឺជាគុណតម្លៃពិសេសណាស់ សម្រាប់សាវគ្គក្នុងការដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ មនុស្សយើងភាគច្រើនបោះបង់ការធ្វើសមាធិចោល ដោយសារតែយើងមានការរសាយចិត្ត ព្រោះខ្លួនអសមត្ថភាពក្នុងការប្រមូលអារម្មណ៍ តាមពិតទៅវាគ្រាន់តែជាការអនុវត្តន៍ជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងការតាំងសមាធិ បែបនេះក្នុងពេលណាមួយគឺអារម្មណ៍នឹងមូលល្អ។

លោក ហាស្សូ សរសេរថា “ សូមកុំឆាប់ហត់នឿយ នឿយណាយ ដោយសារតែល្បិចរបស់ចិត្ត ត្រូវមានការតស៊ូជាប្រចាំ។ រឿងដែលល្អគឺមិនអាសម្រេចបានតែក្នុងរយៈពេលខ្លីនោះទេ។ តាមការនាំចិត្ត ឲ្យចូលមកក្នុងម្តងហើយម្តងទៀត បើទោះជាបានក្នុងរយៈពេលមួយខ្លីក្តី ក៍ការធ្វើនេះនាំជោគជ័យប្រពៃ មកឲ្យលោកអ្នកដែរ ពេលមួយប្រសើរនឹងមកដល់ គឺការដែលយើងអាចផ្ចង់អារម្មណ៍មូលនៅភ្នែកទី៣ យើងនឹងសប្បាយជាមួយបរមសុខនៅទីនោះ  គ្មានអ្វីជាចម្ងល់ទេ គឺយើងត្រូវតែមានការខំប្រឹងប្រែងជាចាំ បាច់ណាស់  តែបើធៀបជាមួយនឹងការធ្វើដំណើរទៅកាត់ច្រេះក្នុងលោកិយនេះ គឺប៉ុណ្ណឹងមិនជាការលំបាក ទេ ការអង្គយតាំងសមាធិដោយទៀងទាត់ គោរពលើតួរនាទីព្រះបរមគ្រូ កុំខ្វល់ថាចិត្តវាចូលរួមក្នុងការតាំង សមាធិឬយ៉ាងណា គឺយើងត្រូវតែព្យាយាមជាបន្ត។

ពេលដំបូង ចិត្តនឹងធ្វើការប្រយុទ្ធតបត តែដូចដែលលោក ហាស្សូបកស្រាយ គឺថា ចិត្តនឹងចុះចាញ់ បន្តិចម្តងៗ កាលណាទំលាប់តាំងសមាធិកាន់តែល្អឡើងៗ រឹងមាំឡើយៗ តាមន័យនេះព្រះបរមគ្រូចង់ សំដៅថា យើងត្រូវតែលះបង់ពេលវេលាសមស្របជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសសម្រាប់ការតាំងសមាធិ ចេញោផុតឲ្យឆ្ងាយកុំមានការរំខាននានាពីលោកិយ។ នោះគឺជាពេលវេលាពិសេសរវាងព្រះបរមគ្រូ ជាមួយ សាវគ្គ មិនគួរមានអ្វីមករំខានឡើយ។ ក្រោយពេលយើងធ្វើសមាធិ បានទៀងទាត់ យើងមានអារម្មណ៍ផ្អែម ល្ហែម យើងទៅជាស៊ាំក្នុងការធ្វើធម៍ មានអារម្មណ៍ដូចជាកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះគ្រូលោកអះអាងថា យើង អាចកំចាត់ចោលសត្រូវនេះបាន បើសិនជាយើងតាំងសមាធិដោយស្មោះត្រង់ នឹងមានការលះបង់។

ចិត្តនឹងបន្តវាយប្រហារលើយើងពេញមួយជីវិត តែត្រូវចាំជានិច្ចថា ព្រះបរមគ្រូចាត់ចែងបែបនេះ គឺឲ្យចិត្តមានតួរនាទីបែបនេះ យើងខ្លួនឯងក៍មានតួរនាទីត្រូវបំពេញដែរ ដែលកិច្ចការនោះគឺមិនត្រូវបោះបង់ ចោលការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តឡើយ អាចមានឧបសគ្គនៅតាមផ្លូវ  អាចមានការរាំងស្ទះក្នុងការធ្វើដំណើរ របស់យើងក៍ថាបាន។ ក្នុងការប្រយុទ្ធនីមួយៗ ទាហានដែលមានកំលាំងខ្លាំងគឺមានប្រយោជន៍ណាស់។ យើងមានគុណសម្បត្តិដោយសារយើងមានកំលាំងអំណាចរបស់ព្រះបរមគ្រូ ដែលជួយណែនាំ ផ្តល់ដំបូន្មានដល់យើងគ្មានទីបញ្ចប់។

កាលណាចិត្តរត់ទៅរកវិញ្ញាណ(កាយវិញ្ញាណ សោតវិញ្ញាណ............)បែបនេះយើងគ្មានសត្រូវ មួយដែលខ្លាំងទេ កាលណាចិត្តដកចេញពី វិញ្ញាណ ទាំងនោះ កាលណាចិត្តភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ យើងមិន អាចមានមិត្តណាប្រសើរជាងនេះទេ យើងមានតែអាចប្តូរពីសត្រូវ មកជាមិត្ត តាមរយៈព្រះមេត្តា នៃព្រះបរមគ្រូ តាមរយៈការតាំងសមាធិ ដែលផ្សព្វផ្សាយដល់យើងរាល់គ្នាតាមរយៈព្រះបរមគ្រូនៃយើង៕

Huzur Maharaj Charan Signh Ji