The Biggest Obstacle

The Biggest Obstacle  

Mind is a curious thing. It will gladly do all kinds of work externally without fee ling tired, but the moment)ou putittothe spiritualexercise -ask it to sit still inside -it will try to escape by putting in all sorts of excuses, like the need for rest after a hard day 's work, need for rest because of a heavy stomach,bad weatherandsoonandsoforth. Butif thereislonging orifthere isdetermination,thenthe inward progress will proceed uninterrupted. Maharaj Sawan Singh Ii

How  often do we put off our meditation with one excuse or another? The alarm rings, we wake up but somehow we fall back into slumber. We tell ourselves that we have the whole day in front of us, surely it will not be difficult to find those two and a half hours sometime during the day. However, as the day goes by, 'important duties ' crop up, and we find ourselves using the same old excuses: "I am too tired, I am not well, I am too busy or let me fmish this work first and then I promise I will sit for meditation" .....and before we know it, the day has ended. We have once again broken the promise that we made to our Master; and Kal, the negative power, on the other side smiles at our weakness as he has accomplished his mission yet again.

 The question then is: How do we win this battle with the mind? There is nly one answer and that is to attend to our meditation regularly and punctually; to persist and never to give up. There is no other way. As Huzur Maharaj Ji once explained: "Only the medicine eliminates a disease from the body, but of what use is the remedy if we do not take that medicine? You have to force yourself to take that medicine, then automatically this disease will be cured."

The first step, therefore, in our spiritual practice is to make it a habit to sit for meditation, punctually and regularly. Huzur Maharaj Ji has said: "To sit still is a great credit, and when you learn to sit till, then you learn also to still your mind. Slowly and slowly, it will start concentrating at the time of meditation. But at first, the mind runs out towards worldly pleasures and activities, and you have to deprive yourself of these by force. You have to tell your mind: "I will not let you go", and ultimately, the mind will turn to meditation. If you yield, then you have lost. If you fight with the mind, by and by you will be able to win."

Persistence and determination are essential qualities for a disciple on this path. Many of us give up meditating b cause we get frustrated with our inability to concentrate. In fact, it is only the continual practice of meditation that will eventually bring about concentration.

Huzur writes: "Please do not get tired easily by the mind's tricks. Pursue in your efforts persistently. Great things are never accomplished in a hurry. By bringing in your mind again and again, though for a very short moment, your practice will become perfect and a time will come when you will be able to concentrate your attention immediately at the third eye and enjoy inner bliss. No doubt, in the beginning great effort is needed, but it is nothing compared with the toil and trouble that we go through to gain worldly dro s. Sit most regularly in meditation as youcparJamount duty to the Lord, not caring whether your mind co-operates or not, but keep on trying."

 In the beginning, we will see that our mind will fight and resist. However, as Huzur Maharaj Ji says, "Slowly it will start to yield, once the daily habit of meditation,i~ ~ir~ly established." By this the Master means that we must allocate, especially for meditation, a suitable time everyday; away from the daily interruptions of the world..This is the 'special time' between the Master and disciple and nothing should come in the way. After a period of time, when we meditate regularly, we will experience the sweetness of concentration and there will come a time when the spiritual practice no longer feels like ' ~c J hore' . Master has given us the ,, assurance that we can 'v " nquish this enemy if meditation is practised sincerely and with devotion.

 The mind will continue to attack us throughout our lives, but we have to remember that the Lord has assigned this role for the mind. We, too, have our own role to play and that is never to give up the fight with the mind. It may put obstacles in the way, but it cannot permanently block our journey. In any battle, the army with superior forces has the advantage. We have the advantage of having the superior power of the Master who is constantly guiding and giving us his never-ending support.

As long as the mind is running towards the senses, you cannot have a worse enemy. When the mind withdraws from the senses and is attached to the Shabd we can not have a better friend. Wehaveonly to convert this enmity to friendship by the grace of the Lord, by means ofmeditation, as imparted to us through the saints.

Huzur Maharai Charan Singh Ji

មហាឧបសគ្គ

The Biggest Obstacle

ចិត្តជាអង្គមួយ ដែលមានចរិកចង់ដឹង ចង់ឭ ជាអង្គរីករាយធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងនៅខាង ក្រៅ ខ្លួន ដោយគ្មានការហត់នឿយ ពេលណាអ្នកធ្វើធម៍ គេក៍ដាក់ចិត្តឲ្យវាធ្វើធម៍ ដាក់ឲ្យវានៅស្ងៀម វាបែរជារត់គេចដោយការយកលេសផ្សេងៗ ដូចជាថា វាត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីបំពេញកិច្ចការ ហត់នឿយពេញមួយថ្ងៃ ត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីហូបបាយឆ្អែតពេក ឬដោយអាកាសធាតុមិនល្អ ជាដើម តែបើសិនជាយើងអ្នកធ្វើធម៍មានការប្រាថ្នាខ្ពស់ មានការប្តេជ្ញាខ្ពស់ នោះការធ្វើ ធម៍ នៅក្នុងខ្លួននឹងមានការចម្រើនឡើងដោយគ្មានការរំខានឡើយ។ Maharaj Charan Signh Ji

ដោយសារតែការមានលេស មួយឬច្រើនបែបនេះ តើយើងនឹងបញ្ឈប់ការធ្វើសមាធិញឹកញាប់ កម្រិតណា ពេលម៉ោងនាឡិការរោរ៍ យើងភ្ងាក់ រួចក៍ប្រាស់ដេកទៅវិញ យើងប្រាប់ខ្លួនឯងថានៅមានពេល ពេញមួយថ្ងៃនៅពេលក្រោយ ជាការពិតណាស់ មិនមែនជាការលំបាកទេ ក្នុងការលៃលកពេលចំនួន ២ ម៉ោងកន្លះ ក្នុងមួយថ្ងៃ តែពេលវេលាមកដល់ យើងបែរជាមានភារកិច្ចសំខាន់ៗចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើ យើង មានអារម្មណ៍យល់ថាខ្លួនឯងនិយាយដោះសារដដែល “ខ្ញុំអស់កំលាំងណាស់ ខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួន ខ្ញុំរវល់ពេក ឬថាទុកពេលឲ្យខ្ញុំ ពេលកិច្ចការមួយនេះចប់សិន រួចបន្ទាប់ខ្ញុំសន្យាថានឹងអង្គុយតាំងសមាធិ។ មុនពេលយើងដឹងពីសន្តាននៃចិត្ត គឺវាហួសពេលទៅហើយ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានបំពានកិច្ចសន្យាជាមួយព្រះគ្រូដូចដែលយើងបានធ្វើកន្លងមក កំលាំង កាល់ Kal ជា កំលាំង បិសាច ជាថាមពលអវិជ្ជមាន នៅម្ខាងនោះ បែរជាសើចចំអក ដោយសារ កាល់បិសាច នេះវាបានបំពេញកិច្ចការរបស់វាដោយជោគជ័យម្តងទៀត។

 

បន្ទាប់យើងមានសំណួរមួយសួរមកថា តើយើងអាចយកឈ្នះក្នុងការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តដោយបែប ណាទៅ? ចម្លើយគឺមានតែមួយគត់ នោះគឺការធ្វើសមាធិដោយទៀងទាត់ និងជាប្រចាំ តស៊ូជានិច្ច មិនបោះ បង់ចោលជាដាច់ខាត គ្មានវិធីណាផ្សេងឡើយ ដូចដែល Huzur Maharaj Ji ក្នុងគ្រាមួយនោះបាន ពន្យល់ថា “មានតែថ្នាំពេទ្យទេដែលអាចកម្ងាត់ជម្ញឺចេញពីរាងកាយបាន តែថា តើយើងនឹងប្រើឪសថអ្វី បើ សិនជាយើងមិនចង់ប្រើឪសថនោះ? គ្មានជម្រើសទេ យើងត្រូវតែប្រើថ្នាំនោះ ជំងឺនឹងជាសះស្បើយដោយ ស្វ័យប្រវត្តិ។

ដូច្នេះ ដំណាក់កាលទីមួយក្នុងការធ្វើធម៍ គឺត្រូវអង្គយតាំងសមាធិឲ្យក្លាយទៅជាទំលាប់ គឺធ្វើសមា ធិ ឲ្យបានទៀងទាត់ជាប្រចាំ លោក ហាហ្សូ និយាយថា ការអង្គុយនឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់ ព្រោះការអង្កួយស្ងៀម នោះចិត្តនឹងស្ងៀមដែរ បន្តិចម្តងៗ ចិត្តនឹងផ្ចង់មូល ចូលធ្វើសមាធិដែរ តែចាំថា ដំបូងចិត្តវារត់ចេញទៅក្រៅ រត់ទៅធ្វើសកម្មភាពនៅខាងក្រៅ ទៅរកសេចក្តីសុខក្នុងលោកិយ  លោកអ្នកត្រូវតែបង្ខំចិត្ត ដកចិត្តចេញពីរឿងទាំងនោះមកវិញ លោកអ្នកត្រូវតែប្រាប់ចិត្តថា យើងមិនឲ្យឯងចេញទៅ ក្រៅជាដាច់ខាត” ជាចុងក្រោយ ចិត្តនឹងត្រឡប់មកធ្វើសមាធិវិញ បើសិនបើអ្នកចុះចាញ់ អ្នកនឹងបាត់បង់ ឪកាស បើសិជាអ្នកប្រយុទ្ធជាមួយចិត្ត ម្តងហើយម្តងទៀត អ្នកនឹងឈ្នះលើចិត្ត។

ការប្តេជ្ញាចិត្ត និងការតស៊ូ គឺជាគុណតម្លៃពិសេសណាស់ សម្រាប់សាវគ្គក្នុងការដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ មនុស្សយើងភាគច្រើនបោះបង់ការធ្វើសមាធិចោល ដោយសារតែយើងមានការរសាយចិត្ត ព្រោះខ្លួនអសមត្ថភាពក្នុងការប្រមូលអារម្មណ៍ តាមពិតទៅវាគ្រាន់តែជាការអនុវត្តន៍ជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងការតាំងសមាធិ បែបនេះក្នុងពេលណាមួយគឺអារម្មណ៍នឹងមូលល្អ។

លោក ហាស្សូ សរសេរថា “ សូមកុំឆាប់ហត់នឿយ នឿយណាយ ដោយសារតែល្បិចរបស់ចិត្ត ត្រូវមានការតស៊ូជាប្រចាំ។ រឿងដែលល្អគឺមិនអាសម្រេចបានតែក្នុងរយៈពេលខ្លីនោះទេ។ តាមការនាំចិត្ត ឲ្យចូលមកក្នុងម្តងហើយម្តងទៀត បើទោះជាបានក្នុងរយៈពេលមួយខ្លីក្តី ក៍ការធ្វើនេះនាំជោគជ័យប្រពៃ មកឲ្យលោកអ្នកដែរ ពេលមួយប្រសើរនឹងមកដល់ គឺការដែលយើងអាចផ្ចង់អារម្មណ៍មូលនៅភ្នែកទី៣ យើងនឹងសប្បាយជាមួយបរមសុខនៅទីនោះ  គ្មានអ្វីជាចម្ងល់ទេ គឺយើងត្រូវតែមានការខំប្រឹងប្រែងជាចាំ បាច់ណាស់  តែបើធៀបជាមួយនឹងការធ្វើដំណើរទៅកាត់ច្រេះក្នុងលោកិយនេះ គឺប៉ុណ្ណឹងមិនជាការលំបាក ទេ ការអង្គយតាំងសមាធិដោយទៀងទាត់ គោរពលើតួរនាទីព្រះបរមគ្រូ កុំខ្វល់ថាចិត្តវាចូលរួមក្នុងការតាំង សមាធិឬយ៉ាងណា គឺយើងត្រូវតែព្យាយាមជាបន្ត។

ពេលដំបូង ចិត្តនឹងធ្វើការប្រយុទ្ធតបត តែដូចដែលលោក ហាស្សូបកស្រាយ គឺថា ចិត្តនឹងចុះចាញ់ បន្តិចម្តងៗ កាលណាទំលាប់តាំងសមាធិកាន់តែល្អឡើងៗ រឹងមាំឡើយៗ តាមន័យនេះព្រះបរមគ្រូចង់ សំដៅថា យើងត្រូវតែលះបង់ពេលវេលាសមស្របជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសសម្រាប់ការតាំងសមាធិ ចេញោផុតឲ្យឆ្ងាយកុំមានការរំខាននានាពីលោកិយ។ នោះគឺជាពេលវេលាពិសេសរវាងព្រះបរមគ្រូ ជាមួយ សាវគ្គ មិនគួរមានអ្វីមករំខានឡើយ។ ក្រោយពេលយើងធ្វើសមាធិ បានទៀងទាត់ យើងមានអារម្មណ៍ផ្អែម ល្ហែម យើងទៅជាស៊ាំក្នុងការធ្វើធម៍ មានអារម្មណ៍ដូចជាកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះគ្រូលោកអះអាងថា យើង អាចកំចាត់ចោលសត្រូវនេះបាន បើសិនជាយើងតាំងសមាធិដោយស្មោះត្រង់ នឹងមានការលះបង់។

ចិត្តនឹងបន្តវាយប្រហារលើយើងពេញមួយជីវិត តែត្រូវចាំជានិច្ចថា ព្រះបរមគ្រូចាត់ចែងបែបនេះ គឺឲ្យចិត្តមានតួរនាទីបែបនេះ យើងខ្លួនឯងក៍មានតួរនាទីត្រូវបំពេញដែរ ដែលកិច្ចការនោះគឺមិនត្រូវបោះបង់ ចោលការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តឡើយ អាចមានឧបសគ្គនៅតាមផ្លូវ  អាចមានការរាំងស្ទះក្នុងការធ្វើដំណើរ របស់យើងក៍ថាបាន។ ក្នុងការប្រយុទ្ធនីមួយៗ ទាហានដែលមានកំលាំងខ្លាំងគឺមានប្រយោជន៍ណាស់។ យើងមានគុណសម្បត្តិដោយសារយើងមានកំលាំងអំណាចរបស់ព្រះបរមគ្រូ ដែលជួយណែនាំ ផ្តល់ដំបូន្មានដល់យើងគ្មានទីបញ្ចប់។

កាលណាចិត្តរត់ទៅរកវិញ្ញាណ(កាយវិញ្ញាណ សោតវិញ្ញាណ............)បែបនេះយើងគ្មានសត្រូវ មួយដែលខ្លាំងទេ កាលណាចិត្តដកចេញពី វិញ្ញាណ ទាំងនោះ កាលណាចិត្តភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ យើងមិន អាចមានមិត្តណាប្រសើរជាងនេះទេ យើងមានតែអាចប្តូរពីសត្រូវ មកជាមិត្ត តាមរយៈព្រះមេត្តា នៃព្រះបរមគ្រូ តាមរយៈការតាំងសមាធិ ដែលផ្សព្វផ្សាយដល់យើងរាល់គ្នាតាមរយៈព្រះបរមគ្រូនៃយើង៕

Huzur Maharaj Charan Signh Ji