A Case of Mistaken Identity ករណីច្រលំអត្តសញ្ញាណ

ករណីច្រលំអត្តសញ្ញាណ

បើតាំងពីពេលដំបូងរហូតដល់ពេលនេះ មានគេសួរទៅអ្នកស្វែងរកធម៍ សំណួរនោះប្រហែលជាគេសួរថា “ខ្ញុំជា នណា” ឬមួយសួរថា “ខ្ញុំជាអ្វី?”។

លោកសូក្រាត ជាទស្សនវិទូរ និងជាសន្តបុគ្គល(គ្រូបាចារ្យ)ជនជាតិក្រិកដ៍ល្បីល្បាយម្នាក់ គាត់បាន ប្រាប់ទៅកូន សិស្សរបស់គាត់ថា៖

អ្នកមើលមិនឃើញថា ខ្លួនអ្នកជាអ្វី

អ្វីដែលអ្នកមើលឃើញនោះជាស្រម៉ោលខ្លួនឯង។

ដូច្នេះ តើយើងជានណា ឬ តើយើងជាអ្វី? ពិតប្រាកដណាស់ យើងមិនមែនជារូបកាយ។ អ្នកជំនាញខាងប្រព័ន្ធរាងកាយ ឬសីរវិទ្យា(physiologist) បា្រប់យើងថា ជារៀងរាល់០៧ឆ្នាំ ទៅ ១២ឆ្នាំ កោសិកានីមួយៗនៃរាងកាយចាស់ងាប់ ហើយត្រូវជំនួសដោយកោសិកាថ្មីវិញ។ ដូច្នេះ អ្វីៗទាំងអស់​​ អំពីខ្លួនយើង ដែលយើងអាចមើលឃើញ អាចស្ទាបបាន គឺគ្មានទេ កាលពី ១២ឆ្នាំមុន។

សន្តបុគ្គល (អ្នកសច្ចំ ឬ ធម្មិក Mystic ) ប្រាប់យើងថា ទោះបីជាយើងនៅក្នុងរូបកាយមួយក៍ដោយ យើងមិនមែនជារូបកាយនោះឡើយ យើងជា ព្រលឹងទេវតា (spiritual being) ដែលធ្លាប់បានជួប ធ្លាប់មានពិសោធន៍ក្នុងរូបកាយជាមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ គេប្រាប់យើងថា យើងជា ព្រលឹងទេវតា គឺបរិសុទ្ធ រួចទៅហើយ តែព្រលឹងទេវតា បរិសុទ្ធតែបែរជាត្រូវស្រអាប់ជាបណ្តោះអាសន្នដោយសារ ចិត្ត(Mind) និង វិញ្ញាណ (Senses)

យើងអាចនឹងដឹងពីខ្លួនយើង គឺមានតែក្នុងពេលណាដែល ព្រលឹងយើង(soul) អាចគ្រប់គ្រងលើ ចិត្ត នោះ គឺព្រលឹង (soul) មានកំលាំងខ្លាំង ដល់កម្រិតមួយដែលយើងអាចគ្រប់គ្រងពីលើចិត្តបាន។ ដូចដែលយើងបានដឹង រួចមកហើយគឺមានតែ ការតាំងសមាធិ តែប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់ញ្ញាណ (higher state of consciousness) អាចកើតមានសម្រាប់ខ្លួនយើង មានតែតាមរយៈការតាំងសមាធិ គឺមានតែតាមសមាធិតែមួយប៉ុណ្ណោះ នេះជាការប្រាប់របស់ព្រះគ្រូ។

ម្យ៉ាងទៀត ដូច្នោះ ដើម្បីឲ្យដឹងថា យើងពិតជាព្រលឹងទេវតា យើងត្រូវតែពង្រឹង រូបពិតនៃខ្លួនយើង (true self) ថា នេះមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ។​ គ្រប់ព្រះបរមគ្រូទាំងអស់ សុទ្ធតែបានទទួលស្គាល់ថា ចិត្ត ជាសត្រូវមួយដែលគួរឲ្យខ្លាច។ ព្រះគ្រូដ៍ចំណាន បានសរសេរក្នុងសំបុត្រមួយរបស់គាត់ថា នេះជាការព្យាយាម ដែលមានរយៈពេលវែង។

បើសិនជាយើងចង់ដឹងថា យើងជានណា យើងជាអ្វីឲ្យពិតប្រាកដ របៀបតែមួយដែលយើង អាចធ្វើបាន​ គឺតាមរយៈការតាំងសមាធិ តាមរយះការតាំងសមាធិនេះ យើងអាចទាញហេតុផលថា ហេតុអ្វី បានជាយើងដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍-ផ្លូវព្រះសត្យា​ មាគ៍ា (Path of Sant Mat)។

អ្វីដែលធ្វើឲ្យការធ្វើដំណើរខាងក្នុងខ្លួន (ការធ្វើធម៍-ពុទ្ធចក្រ) របស់យើងមានការលំបាក គឺការជាប់ចំណងរបស់ យើងជាមួយនឹងពិភពខាងក្រៅ(អាណាចក្រ)។ ព្រះគ្រូដ៍ប្រពៃ និយាយថា ចិត្តត្រូវចងជាប់យ៉ាង ណែនទៅនឹងកូនប្រុស កូនស្រី ប្រពន្ធ ប្តី មិត្តភ័ក្រ និង ទ្រព្យសម្បត្តិ។

បន្ថែមលើចំណងខាងលើនេះទៀត អ្វីដែលទាញយើងធ្លាក់ចុះក្រោម គឺ តាមតណ្ហា ការលោភលន់ កំហឹង និង មោទនភាព។ ចិត្តគឺចងភ្ជាប់ទៅនឹងពិភពខាងក្រៅជាមួយខ្សែពួរមួយខ្សែ ពីរខ្សែ ឬ ច្រើនខ្សែ យើងត្រូវចិត្តចងជាប់យ៉ាងយូរ ចិត្តក្លាយទៅជាស៊ាំ ដែលមិនឲ្យមានការធុញទ្រាន់ឡើយ ចិត្តវាពេញចិត្តជាមួយនឹង ចំណងបែបនេះណាស់។

ក្នុងស្នាដៃមួយស្តីពី ត្បូងទេវតា (Spiritual Gem) ព្រះគ្រូដ៍ចំណានឥតខ្ចោះ លោកប្រើការញញឹម ដោយក្តីស្រលាញ់ ក្នុងការពិពណ៍នាពីអ្វីដែលយើងចង់ដឹងបំផុតនោះថា​៖

- មនុស្ស និង គោម បិទជិតដូចគ្នាខ្លាំងណាស់ ក្នុងខ្លួនមនុស្សយើងមានពន្លឺ
- មានផ្កាភ្លើងនៃ ព្រលឹងទេវតា (Pure Existence) មានទេវតា ទ្រង់ញ្ញាណ (Knowledge) និងមាន ពរទេវតា នៅក្នុងខ្លួនគេ (Bliss) តែស្រោមនៃចិត្ត (mind) និង ស្រោមនៃបញ្ហា (matter) ធ្វើឲ្យពន្លឺនោះ ទៅជាស្រអាប់ ឲ្យមនុស្សយើងរាវរកក្នុងភាពងងឹត។

ជីវិតពិតត្រូវបានធ្វើឲ្យអាប់អោន ក្នុងខ្លួនយើងកើតចេញជា ហេតុផល កើតចេញជាបញ្ញា កើតចេញជា សភាវគតិ។ ពរទេវតា (Bliss) សំដែងចេញជា ក្តីរីករាយ ចេញជាការឈីចាប់ឲ្យមនុស្សលោកបានជួប ពើប ប្រទៈ។

យើងនៅមានពេលវេលាក្នុងការគិតពីរឿងនោះ គ្រាយើងនូវវាធាតុនៃ ទេវតាបង្កើតលោក Creator) យើងនៅបន្តចែកចាយពន្លឺទេវតា ចែកចាយសេចក្តីស្រលាញ់​ចំពោះទេវតា និងចែកចាយពីសុក្រិតភាព នៃអង្គរទេវតា!

នៅក្នុងសំបុត្រ ត្បូងទេវតា (Spiritual Gem) ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះគ្រូប្រាប់យើងថា៖

ទេវតា បង្កើតលោក(Creator)គឺជាជីវិត ជាទេវតា បញ្ញាញាណ និងជា ពរទេវតា ដ៍បរិសុទ្ធ ឬ ព្រះរាជថាមពល ព្រះ គតិ និងជាទេវតា ដ៍មានសេចក្តីស្រលាញ់។ ធាតុជាអាតូម ធាតុជាផ្កាភ្លើងនៃធាតុ ទេវតា នោះគឺ ព្រលឹង ព្រលឹង នេះមានសំបកស្រោមជាចិត្ត ជាបញ្ហាផ្សេងៗ គឺគ្រប់រូបកាយជាមនុស្សម្នាក់ៗមានបែបនេះ។ បើសិនជាសំបក ជារូបកាយនេះត្រូវបានគេយកចេញ ដូច្នេះ​ដួងព្រលឹងនេះនឹងនៅទទេ ហើយនឹងមានលទ្ធភាពអាចស្គាល់ពី ទេវតា ជាអង្គបង្កើតសត្វលោក។

ដូច្នេះ គឺពិតជានឹងមានពេលមួយ យើងបានដឹងពីរឿងនោះ៖ មាន ពរទេវតា ពិត មាន ព្រះ គតិ និងមាន សេចក្តីស្រលាញ់ ដែលនោះជាធាតុសំខាន់នៃធាតុ ទេវតា។ ដោយសារយើងធ្លាក់ចុះមកកម្រិតមួយទាប ជាកន្លែង ដែលពន្លឺនៃខ្លួនយើងត្រូវបានគ្រប់ពីលើដោយចិត្ត ដោយបញ្ហា ដែលនាំឲ្យវិសាលភាពយើងមានការរួមតូច។

យើងក្លាយជាជនល្ងង់ខ្លៅ មិនស្គាល់អ្វីជាក្តីសប្បាយ អ្វីជាពន្លឺ​ដែលជាធាតុនៃព្រលឹងឡើយ។ យើង ក្លាយជាជននៅក្រោមអំណាចនៃការឈីចាប់ ការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យនានា។

យើងបានធ្លាក់ទៅក្រោមអំពើនៃពិភពជាសំភារៈនៃលោកនេះ(អាណាចក្រ) យើងស្រម៉ៃថានេះជាកន្លែង ដែលយើងរស់នៅ។ យើងបានរស់នៅទីនេះ អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ ដែលជាហេតុយើងស៊ាំ សម្របជាមួយនឹង ការរស់នៅ ពីព្រោះយើងមិនអាចចងចាំអ្វីផ្សេងក្រៅពីនេះ។

មិនថាយើងមានឪកាសសុខស្រួលប៉ុណ្ណាទេ គឺយើងនៅតែមិនសប្បាយចិត្តជាដដែល យើងមានអារម្មណ៍ថាដូចជាបែកឆ្ងាយពីកន្លែងធ្លាប់រស់នៅ ដូចជារស់នៅឯការ។ អារម្មណ៍នេះមានជានិច្ចកាល និងជាការ ពិត។ បែបនេះជាហេតុជម្រុញយើងរកអ្វីដែលប្រសើរជាងនេះ នឹងជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងដឹងថា យើងជានណា យើងជាអ្វី។

យើងបានដកស្រង់ពាក្យទាំងនេះចេញពីលោក Maharaj Charan Singh

អារម្មណ៍ឯកោរ អារម្មណ៍ដូចជាបាត់បង់អ្វីមួយ​កើតមានជាប្រចាំ ជាសភាពពិត

ជាសេចក្តី ឃ្លានមិនចេះស្កប់ស្កល់ចង់បាន ទេវតា អារម្មណ៍បែបនេះ នៅតែមាន

ដ៍រាបណាគេមិនបានទៅដក់កន្លែងជាប្រភពដើម​ ដរាបណាគេមិនបានជួបទេវតា

ទាល់តែបែបនេះ ទើបគេបានស្គាល់នូវការសប្បាយចិត្ត និងមានសេចក្តីស្ងប់

ជារហូតអមតៈ

អារម្មណ៍នេះត្រូវមានកប់ក្នុងបេះដូងមនុស្សលោក។

Quest for Light

ដួងព្រលឹងមានសភាពឯកោរ ដោយសារតែ ដួងព្រលឹងនេះ ភ្លេចថាខ្លួនជាអ្វី។ អស់កាលជាច្រើនជាតិ​ ដួងព្រលឹងនេះត្រូវរុំព័ទ្ធក្នុងសំបក ដែលនាំឲ្យដួងព្រលឹងនេះ យល់ដោយខុសថា វានៅឆ្ងាយដាច់ពីគេឯង។​ ដួងព្រលឹងត្រូវបានកប់ជាប់ក្នុងការយល់ខុសអំពីអត្តសញ្ញាណនៃអង្គឯង។​​

លោក​ Rumi បានសរសេរក្នុងស្នាដៃកំណាព្យមួយរបស់លោកថា៖

ក្នុងឆាកជីវិតនេះ ខ្ញំកូណា មានការភ័ន្តភាំង និងពេញដោយការហត់នឿយ

មានដុំភ្លើងក្នុងបេះដូងខ្ញុំម្ចាស់ ពេញណែនដោយការឈីចាប់មកពីការបែកបាក់

ក្នុងការជំនះរឿងនេះ ខ្ញុំកូណាត្រូវគេចាប់ជាប់រហូត

អាចខ្ញុំកូណារួចផុតទាល់តែខ្ញុំដឹងអំពី “អង្គទេវតា និងខ្ញុំម្ចាស់ You and I”

Rumi: Whisper of the Beloved ពុទ្ធីដីកាដ៍មេត្រីយ៍

បកប្រែដោយ Maryam and Azima Melita kolin

ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយបានមួយរបៀបទៀតថា នេះគឺជាគោលបំណងចុងក្រោយរបស់យើង គឺត្រូវឲ្យដឹងបានច្រើនជាង ពី” អង្គទេវតា និងខ្ញុំកូណា” និងកុំឲ្យមានការយល់ខុសទៀតអំពី អត្តសញ្ញាណនៃការបែកបាក់គ្នារវាង ព្រលឹង“ ខ្ញុំកូណា” មិនឲ្យអាចត្រឡប់ទៅជួប អង្គរទេវតា ដ៍មានតែមួយអង្គ (One) ដែលបានបែកគ្នាអស់ពេល ជាយូរមកហើយ។

តើអ្វីទៅជាលទ្ធផលធំចេញមកពីការបែកបាក់គ្នានេះ តាមការយល់ឃើញ គឺយើងឈនៅ”មាត់ច្រាំងខាងនេះ” យើងត្រូវបានចាប់ជាប់នៅក្នុងលោកិយជាអាណាចក្រនេះ ដោយសារយើងមិនត្រឹមតែយល់ឃើញថាវត្ថុទាំងអស់ក្នុងកិយជារបស់ពិត ឥតក្លែងក្លាយទេ តែយើងនូវទាំងបានយកចិត្តទុកដាក់ ចំណាយកំលាំងថាមពល ចំណាយពេលវេលា ជាពិសេសទៀតផង ពីព្រោះវាហាក់សំខាន់សម្រាប់យើងណាស់។

សឹងតែគ្រប់ពេល គ្រប់វេលា ចំណងរបស់យើងគឺនៅក្នុងលោកិយនេះ ចំណងរវាងមនុស្ស ចំណងរវាងទីកន្លែង និងរវាងរបស់របនានាជុំវិញខ្លួនយើង។ ទីនេះ ជាកន្លែងដែលយើងមានការចាប់អារម្មណ៍ ប្រុងប្រយ័ត្ន​​​ ខ្ពស់។ សម្បត្តិក្នុងលោកិយនេះ គឺជាចំនុចដែលយើងកំពុតគិតជាប្រចាំ។

នេះប្រហែលជាល្បិចដ៍ទុច្ចរិកបំផុតរបស់ចិត្ត ចិត្តវាធ្វើឲ្យយើងគិតហើយ គិតទៀតពីរបស់ទាំងនោះ ដែលទាំងនោះ គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងតម្រូវការ ពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងចំណង់ខាងក្នុងខ្លួន(ការធ្វើធម៍)

រាល់ផលទាំងអស់ ចេះមកពីអំពើនៃការគិត បង្កើតចេញជាទ្វិកភាគ( duality មានទៅ មាន មក) វាធ្វើឲ្យយើងគិតឃើញថា យើងនៅបែកពីគេឯង “ ខ្ញុំនៅទីនេះ ខ្ញុំកំពុងគិតពីរឿងនេះ កាលណាយើងនូវតែគិតពីរឿង ទាំងនេះ វាត្រូវតែកើតចេញជារឿងពីរ (ឬច្រើនជាងពីរ) គឺមិនអាចមានតែមួយបានឡើយ។ ដូច្នេះមានន័យថា “ ខ្ញុំកូណា “ មានអត្តសញ្ញាណដាច់ខុសប្លែកពីគេឬ? បើគិតបែបនេះគឺមានតែមកពីបញ្ហានៃ អំណួត(​Ego) តែប៉ុណ្ណោះ។

ភាពក្រអើតក្រទម ឬ​អំណួត នាំយើងឲ្យគិតជាប្រចាំ អត្តសញ្ញាណពិតនៃខ្លួនយើងនៅតែជាអាឋ៍កំបាំង នូវតែលាក់ពីខាងក្រោយការខុសឆ្គង យើងនូវតែមានកម្រិតក្នុងការគិត នៅតែជារឿងរំខានក្នុងការគិតពីអត្ត សញ្ញាណនៃខ្លួនឯង រំខានក្នុងការប្រឹងប្រែងយកឈ្នះលើការយល់ខុសនោះ។

អ្វីដែលជាការសោកស្តាយនោះគឺ ស្ទើរពេញមួយជីវិតរបស់យើង យើងមានជំនឿថា ការគិតគឺជា រឿងល្អប្រពៃណាស់ ពេលនេះ អ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងមានការភ្ងាក់ផ្អើលគឺថា វាមិនដូចជាអ្វីដែលយើងធ្លាប់បានគិតពី មុនមកទេ អ្វីដែលយើងត្រូវការ គឺមានតែការគិតមួយច្បាស់លាស់ប៉ុណ្ណោះ មិនមែនជាការគិតឡប់ឡែ គ្មាន គោលដៅច្បាស់លាស់ មិនចេះចប់មិនចេះហើយ ដែលធ្វើឲ្យចិត្តរបស់យើងមានបានឈប់សំរាកនោះទេ។

យើងអានស្នាដៃមួយក្នុងសៀវភៅស្តីពី ការតាំងសមាធិពេលកំពុងមានជីវិត (Living Meditation) ដែលអ្នកនិពន្ធសរសេរថា៖

ការគិតដោយបង្ខំពេក (Compulsive thinking) ជម្រុញឲ្យរឹតតែមានចំណង់កាន់តែខ្លាំង

ធ្វើឲ្យភាពអំណួតខ្លួនឯងកាន់តែរីកធំ ធ្វើឲ្យមានការគិតថា ព្រលឹងគ្មានការទទួលខុសត្រូវ។

ការគិតមួយដែលមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន ការគិតមួយដែលមិនអាចបញ្ឈប់ការគិតបាន វានាំឲ្យយើងប្រឈមជាមួយបញ្ហា នាំយើងឲ្យមានការឈីចាប់។ មានសំណួរមួយសួរថា នណាជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ

Hector Esponda Dubin

ការគិតដែលមិនអាចទ្រាំបាន តើមានន័យអ្វីឲ្យពិតប្រាកដទៅ? ថាថ្មីម្តងទៀត នេះជាការដកស្រង់ ចេញពីសៀវភៅស្តីពី ការតាំងសមាធិពេលកំពុងមានជីវិត (Living Meditation)

ការគិតដោយបង្ខំ គឺជាដំណើរកានៃការបោះបង់ចោលខ្លួនឯងចូលទៅក្នុងជំហាននៃ

ការនិយាយប៉ប៉ាច់ប៉បោចរបស់ចិត្ត។

ការគិតដោយង្ខំគឺជា ទំនោរឲ្យមនុស្សរស់ក្នុងពិភពនៃការគិតស្រម៉ៃ(Concept)

នៃការបោកបន្លំ (មាយាការ illusion) រស់នៅក្នុងពិភពនៃការភ័យខ្លាច ចំពោះអ្វីដែលនឹងអាច

កើតមាននាពេលអនាគត ខ្លាចមិនដឹងផែនការ មានការរំខានយ៉ាងណា ភ័យចំពោះការនឹងឃើញ

ឡើងវិញ ភ័យជាមួយនឹងការសញ្ជឹងគិតពីអ្វីដែលកន្លងផុតទៅ

ការគិតដោយបង្ខំបង្កើតចេញជាទំលាប់ខ្វល់ខ្វាយ ទំលាប់វិនិច្ឆ័យ ទំលាប់វិភាគ

បង្កើតចេញជាក្តីសង្ឈឹមទុកជាមុន នឹងង្កើតចេញជាការស្រម៉ៃទាំងថ្ងៃ។

ដូច្នេះ យើងបានឃើញពីការខូចខាតមកពីការគិតដោយបង្ខំ Compulsive thinking - អាចឲ្យយើងដឹងពីរបៀបនៃការបញ្ចប់ នូវការគិតដោយបង្ខំដូច្នេះទៀត សម្រាប់គ្រប់កាលទេសៈជុំវិញខ្លួនយើងៈ ការធ្វើ ស៊ីមរាន្ត simran។ វាទំនងដូចជា ចិត្ត ត្រូវបានបំភ័យដោយការធ្វើ ស៊ីមរាន្ត។ ភ្លាមៗ កាលណាចិត្តមិនគិតពីរឿងមួយហើយ មួយទៀត គឺជាឪកាសដែលគេអាចធ្វើ ការទន្ទេញនូវពាក្យមួយចំនួន ដែលនោះគឺជាការធ្វើ ស៊ីមរាន្ត។

រាល់ការគិតណាមួយ ដែលគ្មានការគ្រប់គ្រង គឺជាការខ្ជះខ្ជាយឪកាសដោយឥតប្រយោជន៍ ធ្វើចំណាយ ពេលខ្ជះខ្ជាតពេលវេលារាប់លានដងក្នុងមួយថ្ងៃៗ យើងមិនបានប្រមូលអារម្មណ៍មកនៅភ្នែកណ្តាល ពីព្រោះយើងកំពុតែបណ្តោយចិត្តរត់ប្រសាចជុំវិញកន្លែងផ្សេង ដែលគ្មានការត្រួតពិនិត្យ។

គឺជាផ្នែកមួយដែលគួរឲ្យចំអកណាស់ ដែលការគិតរបស់យើងភាគច្រើនបំផុត គ្មានការជាប់ពាក់ពន័្ធ ណាមួយឡើយ- ការគិតនោះ គឺគិតពីរឿងពីអតីតកាល- គឺសំដៅដល់ការ ស្លាប់ និងរឿងកើតក្រោយពីស្លាប់ ទៅ- ហើយគិតរឿងពីអនាគតកាល នោះគឺ- អាច ឬ មិនអាចកើតមានឡើងទេ ដូច្នេះ ឃើញថា សឹងតែភាគ ច្រើននៃការគិតរបស់យើង គ្មានចំណុចណាមួយច្បាស់លាស់។ លើសពីនេះទៀត គឺយើងទទួលការឈីចាប់ ច្រើនពេកណាស់ៈ ការព្រួយបារម្ភ ការពិបាកចិត្ត ការតានតឹងក្នុងចិត្ត ការស្តីបន្ទោសខ្លួនឯង ដែលទាំងនេះ ក្លាយទៅជារឿងមួយវេទនាណាស់ (miserable)។

យើងមិនចាំបាច់បន្តធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានការឈីចាប់ទេ​ មិនចាំបាច់ធ្វើខ្លួនឯងមានការធ្លាក់ចុះពីឋានៈ ជាមនុស្សលោក ដោយសារតែការគិតរបស់ខ្លួនឡើយ។ យើងអាចធ្វើកុំឲ្យមានការបំផ្លាញនេះតទៅទៀត យើងអាចនឹងរកឃើញថា ក្នុង ស៊ីមរាន្ត គឺមានវិធីបន្ថយការបំផ្លាញទាំងនេះ មានសន្តិក្នុងចិត្ត មានសេចក្តីរីករាយ ចូរមានការរំលឹកជានិច្ច ចូរមានការរំលឹកដល់ព្រះគ្រូដ៍មានមេត្រីយ៍ ដែលលោកទូន្មានដល់យើងនូវពាក្យពេជ្ជ ទាំង នោះ។​ ការធ្វើស៊ីមរាន្ត អាចជាវិធីនាំយើងឲ្យរីករាយ និងមានសម្រស់ក្នុងឆាកជីវិត។

ពិតណាស់ យើងមិនអាចបញ្ឈប់ការគិតទាំងស្រុងបានទេ។ យើងមាន ចិត្ត យើងត្រូវប្រើប្រាស់ចិត្ត ឲ្យដំណើរការសម្រាប់យើងក្នុងទីនេះ ពេលណាក៍ដោយ ដែលយើងអាចរំលឹកឡើងវិញបាន ចូរព្យាយាមក្រោកឈ ចូរព្យាយាមប្រើចិត្តគិតឲ្យបានច្បាស់លាស់។

ជាការពិតណាស់ ចិត្តមិនធ្លាប់បានគិតពីអ្វីមួយបានច្បាស់លាស់នោះឡើយ ។ ទាំងនេះ ក៍មិនមែនជាអ្វី​ដែលចិត្តវាស្រលាញ់នោះដែរ។ អ្វីដែលជាតម្រូវការរបស់ចិត្ត គឺការលោតលេងដោយសេរី ការគិតមិនចេះចប់ អស់ពីរឿងមួយ​ទៅរឿងមួយទៀត គឺសូម្បីតែពេលដែលយើងកំពុងអង្គុយធ្វើសមាធិក៍ដោយចុះ។ ដូច្នេះ ពេលនេះ គឺទាមទារជាតម្រូវការនូវឆន្ទះពិតប្រាកដ ដែលជាចំនែកនៃខ្លួនយើង ដើម្បីបញ្ឈប់នូវសកម្មភាពអាឋ៍កំបាំង

ចូរយើងអានបន្តទៀតក្នុងស្នាដៃ ស្តីពីការតាំងសមាធិពេលកំពុងមានជីវិតៈ

ដំណាក់កាលបំបូងនៃការធ្វើសមាធិ គឺត្រូវដាក់ស៊ីមរាន្តនៅភ្នែកកណ្តាល

ត្រូវធ្វើស៊ីមរាន្តឲ្យបានច្បាស់លាស់ ហ្មត់ចត់ ដើម្បីកុំឲ្យចិត្តរវល់គិតផ្តេចផ្តាស

យើងត្រូវដកយកចិត្តកុំឲ្យវាគិត យើងត្រូវឲ្យចិត្តចូលរួមធ្វើស៊ីមរាន្តឲ្យបានទៀងទាត់

ជាក់ស្តែងណាស់​ ចិត្តនឹងរអិលជើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការគិតរបស់វាវិញ ដូច្នេះ ម្តងហើយ ម្តងទៀត ដូចដែលយើងបានឃើញ គឺថា អ្វីដែលបានកើតឡើងហើយ ត្រូវតែបណ្តោយឲ្យកើតមានដំណើរ រួចឲ្យវា ចូលមកធ្វើស៊ីមរាន្តវិញ។ ចូរកុំធ្វើឲ្យខ្លួនឯងទៅជាឆ្កួត៖ ការគិត មិនមែនជាការតាំងសមាធិ។ ការគិត គឺជាការ មិន ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង តែ រាល់ពេលដែលយើងបង្វែរចិត្តឲ្យមកធ្វើស៊ីមរាន្ត យើងទទួលបានជោគជ័យតិចតួច បំផុត។

កាលណាអារម្មណ៍យើងមូលនៅភ្នែកកណ្តាល ដោយការធ្វើស៊ីមរាន្តនោះ គឺការដឹង (Consciousness) របស់យើងគឺនឹង រះលេចចេញមក។ ដំណើរការនេះនឹងកើតមានជាស្វ័យប្រវត្តិ។ ពេលណាដែលការតាំង អារម្មណ៍របស់យើងលែងស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃចិត្តដែលគិតតែរឿងសម្បត្តិលោកិយ នោះការដឹងនឹងរះ ចេញមកស្ងាត់ៗជាស្វ័យប្រវត្តិ បែបនេះគឺប្រៀបដូចជា បាល់ឡុងដែលមានខ្យល់ក្តៅដូច្នោះដែរ នោះសំដៅ ដល់ការធ្វើ ស៊ីមរាន្ត ការដឹងរបស់យើង គឺរួចផុតពីការជាប់ទំពក់ ផុតពីការជាប់យុថ្កា ដែលតោងទាញឲ្យ ធ្លាក់ចុះមកខាងក្រោម។

លើសពីនះទៅទៀត មានគេប្រាប់យើងថា រាល់ទង្វើរនៃការទន្ទេញពាក្យគឺធ្វើជាញឹកញាប់តាមដែល អាចធ្វើទៅបាន គឺនឹងឈានទៅដល់ការលុបចោលនៅ ការបោកបន្លំ(មាយាការ)​នៃចិត្ត ដែលជាការនាំ យើងឲ្យមើលឃើញថាយើងជាមនុស្សមានកម្រិតថ្នាក់ទាប គិតថាជាជនដែលមនុស្សនៅដាច់ដោយឡែកពីគេឯង។ ស៊ីមរាន្ត នឹងចាប់ផ្តើមបង្ហាញយើងថា មនុស្សយើង មិនមែនជារូបកាយមួយនេះ មិនមែនជារូបកាយដែលមាននៅ លើភពផែនដីនេះទេ។ ស៊ីមរាន្ត នឹងបង្ហាញថា យើងជាអ្វីមួយផ្សេងក្រៅពីនេះ។

នៅក្នុងសៀវភៅស្តីពី ស្លាប់ដើម្បីរស់ របស់លោក Maharaj បានប្រាប់យើងថា យើងត្រូវទៅឲ្យដល់ ចំណុចមួយ ជាចំនុចដែលស៊ីមរាន្ត តែងតែដំនើរការជាស្វ័យប្រវត្តិ បើទោះបីជាយើងមានការមមាញឹក ឬកំពុង​តែនិយាយទៅកាន់អ្នកផ្សេងក៍ដោយ។ ពេលនោះ គឺយើងឈានដល់ចំនុចថ្នាក់មួយចំនួនសម្រាប់ការផ្ចង់អារម្មណ៍ នៅភ្នែកកណ្តាល។​ គ្រានោះ គឺយើងចាប់ផ្តើមលែងដឹង (unconsciousness) ពីរឿងលោកិយ និង លែងដឹងពីអ្វីដែលកំពុងកើតមាននៅជុំវិញខ្លួន។

ដូចជាអ្វីដែលលោកបានរៀបរាប់ថាៈ

យើងនឹងធ្វើចលនា ដូចជាតារាភាពយន្តសំដែងចលនានៅលើឆាក

ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ យើងគិតថា នោះមិនមែនជាការពិតឡើយ

ពេលខ្លះពេលអ្នកកំពុងនិយាយទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ទៀត អ្នកគិតថា

ខ្លួនអ្នកមិនមែនជាអ្នកកំពុងតែនិយាយទេណ ស៊ីមរាន្តនឹងជួយលោកអ្នក

ក្នុងការកំណត់ភាពខុសគ្នារវាងខ្លួនអ្នក ជាមួយនឹងបុគ្គលិកភាពនៃខ្លួនអ្នកផ្ទាល់។

គាត់ថា នោះគឺជាលទ្ធផលនៃការធ្វើស៊ីមរាន្ត-​ជាអ្វីដែលយើងចង់បានបំផុត យើងចង់ផ្តាច់ខ្លួនពិត របស់យើងចេញពីលោកិយនេះ ដូច្នេះការធ្វើស៊ីមរាន្ត គឺជាជំហានសំខាន់ទីមួយ ឆ្ពោះទៅរកការស្គាល់ពីខ្លួនឯង។

សូមរំលឹកអ្នកទាំងអស់គ្នា (នេះជាការរំលឹកដ៍សំខាន់!) គឺជារឿងល្អណាស់ ក្នុងការនិយាយពីការស្គាល់ពីខ្លួនឯង-ក្នុងការបានដឹងពីថាខ្លួនគឺជាធាតុនៃព្រះវិញ្ញាណ​(spiritual being) តែប្រហែលជាយើងទៅឆ្ងាយ ហួសពីការស្គាល់ខ្លួនឯង។ ចូរយើងត្រឡប់ទៅកាន់ ការតាំងសមាធិពេលកំពុងមានជីវិតរស់នៅវិញ ក្នុងសៀវភៅនោះ គេសរសេរថា៖

ជាការច្បាស់ណាស់ថា មុនពេលអាចស្គាល់ ទេវតា បាន គេត្រូវស្គាល់ពី

ធាតុពិតនៃខ្លួនឯងសិន តែការស្គាល់ខ្លួនឯងគឺជាដំណាក់កាលខ្ពស់ណាស់

ជាកម្រិតមួយដែលដួងព្រលឹងស្គាល់ខ្លួនឯង ជាកម្រិតដែលព្រលឹងស្រែកថា

“អង្គអញជា អង្គរទេវតា អង្គអញជា ព្រះអន្តន”

អង្គអញ មានធាតុដូចគ្នាជាមួយធាតុ ទេវតា បង្កើតលោកដែរ

ចិត្តអង្គអញនៅតែលង់លក់ក្នុងទ្វិកភាព ចិត្តមិនទាន់ជ្រះថ្លា អាច

ស្ថិតក្នុងកម្រិតមួយដែលដឹងថាខ្លួនជាអ្វី

ពេលនោះ យើងត្រូវតែដាក់គោដៅនៃការស្គាល់ខ្លួនឯង នៅមួយឡែកសិន

ដូច្នេះ តើអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើពេលបន្ទាប់? ការដែលយើងមិនបានធ្វើធម៍អារ្យក្នុងខ្លួនឯងឲ្យបានល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងអាចនិយាយបានថា “ខ្ញុំកូណាបានសម្រេចធម៍” តើនេះមិនមែនជាគោលបំណងដែលយើងចង់បានភ្លាមៗទេឬ?

ច្បាស់លាស់ណាស់ ក្នុងស្នាដៃស្តីពីការតាំងសមាធិពេលកំពុងមានជីវិត គេបានប្រាប់យើងថា គោលបំ ណងពិត សម្រាប់យើងក្នុងជាតិនេះ គឺត្រូវសម្រេចឲ្យបានការតាំងអារម្មណ៍នៅភ្នែកកណ្តាល បែបនេះគឺជា ការដែលធ្វើចិត្ដដ៍រាយមាយ ឲ្យវាមូលក្លំនៅឯភ្នែកកណ្តាល។ គេនៅបានបានប្រាប់យើងទៀតគោលដៅបែប នេះជាគោលដៅដែលអាចសម្រេចបាន និងមានភាពប្រាកដនិយម (do-able goal and realistic) អ្នកនិពន្ធ សៀវភៅនៅបានបន្ថែមទៀតថា៖

ជាការពិតណាស់ គោលបំណងនៃការបន្ទាបខ្លួន គឺធំជាងគោលបំណងនៃការទទួលស្គាល់ ទេវតា ការគិត បែបនេះមិនមែនជាការងាយស្រួល និងមែនជាគោលដៅដែលសំខាន់ឡើយ ទាមទាការថ្វាយខ្លួន (ការលះបង់) ទាមទាសេចក្តីស្រលាញ់ ទាមទាការថ្វាយខ្លួន(ការលះបង់) ទាមទាបញ្ញា ជំនាញ និងការខិតខំមួយដ័ចាំបាច់។ ដើម្បីជាការកាត់បន្ថយ ដើម្បីជាការកាត់បន្ថយរលកនៃការគិតរបស់យើងធ្វើឲ្យវានៅស្ងៀម ដោយការធ្វើស៊ីម រាន្តនៅភ្នែកកណ្តាល -ការនេះក្លាយទៅជាចំណាប់អារម្មណ៍ធំ និងជារឿងប្រឈមមួយក្នុងឆាកជីវិត(Challenge in Life)។

លោក Baba Ji ជាអ្នកចូលចិត្តនិយាយពីរឿង “ ការគិតក្នុងខួរក្បាល mental concept” អ្វីដែលជា ការពិតនោះ ការទេសនាបង្រៀនទាំងអស់គឺគ្រាន់តែជា ការគិតក្នុងខួរក្បាល- គឺជារឿងដែលយើងមិនបានដឹងពី​ខ្លួន ឯង ដោយសារតែយើងមិនដែលបានជួបផ្ទាល់(មានពិសោធន៍) ដោយខ្លួនឯង។​

យើងអាចនឹងទទួលបាននូវបទពិសោធន៍បាន ទាល់តែយើងផ្ចង់អារម្មណ៍បានមូលល្អនៅភ្នែកកណ្តាល បើពុំនោះទេ យើងមិនអាចដឹងថា យើងជានណា យើងជាអ្វីឡើយ។

ដូច្នេះ ក្នុងជាតិនេះ គោលបំណងរបស់យើង ការប្រឈមរបស់យើង គឺការប្រតិបត្តិស៊ីមរាន្ត ការធ្វើឲ្យ​អារម្មណ៍មូលល្អនៅភ្នែកកណ្តាល។ បើសិនជាយើងអាចធ្វើបែបនេះបាន បើសិនជាយើងអាចបើកទ្វារនេះបាន បើសិនជាយើងអាចចាប់ផ្តើមការធ្វើធម៍ក្នុងខ្លួនបាន- យ៉ាងហោចណាស់ - យើងអាចមើលឃើញថាខ្លួនឯងគឺ ជាធាតុនៃ អង្គទេវតា ឃើញថាខ្លួនឯងអាចផ្តើមធ្វើធម៍អារ្យសម្រាប់ធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅឋាន ទេវតា នៅឋានលើវិញ ឋានសួរគ៍ (spiritual home)៕

A Case of Mistaken Identity

If there's one question that seekers have been asking probably since the beginning of time, it is: "Who am I?" or perhaps "What am I? Socrates, probably the greatest of the Greek philosophers and mystics, told his students:

What you are you do not see;

 what you see is your shadow

So who, or what, are we? We are certainly not the body. Physiologists tell us that every seven to 12 years, every single cell of the human body dies and is replaced by another cell. So everything about ourselves that we can see and touch and feel didn't even exist 12 years ago

The Mystics tell us that although we are in a body, we are not the

body-we are spiritual beings going through the experience of being

human. We're told we are pure spiritual beings already, but... beings whose purity has been temporarily obscured by our mind and senses. However, this is something we will realize for ourselves only when our soul dominates our mind. And this higher state of consciousness, the Masters tell us, can be gained through meditation, and through meditation alone.

In other words, if we ward to discover who or what we really are. the only way we can do this is through meditation. And in a way, that sums up very neatly why we're on this Path of Sant Mat

 To realize, then, that we truly are spiritual beings, we have to work to strengthen our true self, the soul to a point where it can begin to dominate the mind. And, as we know, this is not so easy. All the Master have admitted that the mind is mappesent Great Maxtel wrote in ame of his letters that this would be's life long struggle.

What makes our inward journey difficult is our bonds with the outside world. Great Master says the mind is tightly linked to son, daughter, wife, husband, friend and wealth.

In addition to all these attachments, it's also held down by lust. greed, anger and pride. The mind is tied to the outside world with ropes, double ropes, triple ropes and manifold ropes, and has been so for so long that it does not feel the irksomeness of its bonds. In fact, it likes them.

In Spiritual Gems, the Great Master uses a lovely simile to describe

what we've sunk to:

Man is much like a covered lantern. There is light in him. There is the spark of Pure Existence. Knowledge and Bliss in him. But the envelopes of mind and matter din his light and he gropes in darkness.

Real existence has degenerated and appears in him as

reason, intellect and instinct. Bliss has degenerated into fleeting experiences of pleasure and pain

And to think that there was a time when we were part of the Creator, sharing in His light and love and perfection! In that same letter in Spiritual Gems, Great Master tells us :

The Creator is Existence. Knowledge and Pure Biss, or Power,

Wisdom and Love. An atoms or a spark of this essence of Existence is the soul, which encased in its coverings of mind and matter, forms the individual man. If the coverings were removed

From the individual, the and would be naked and would be qualified to know its Creator

The individual will know himself attain self-realization and will, in turn, be able to know its Creator

So there really was a time when we knew all that: the pure bliss. wisdom and love that are the essence of the Creator. But we've lost that. Because we've sunk to this low level where our light is hidden by coverings of mind and matter, we've become limited and small. We've become ignorant of the joy and bliss that are the soul's

birthright. We've become subject to pain and loneliness and fear and doubt 

We've fallen under the spell of this material world, and we imagine this is where we belong. We been here for so long that wive adjusted to being here, because we really can't remember things being any different

And yet, no matter how comfortable our circumstances, deep down we're not happy. We often feel out of place and lonely And this feeling is necessary, and right. This is what drives us to look for something better and to discover who and what we are We have these words from Maharaj Charan Singh

This constans feeling of soliness and missing something in reality the halfen, unguenched tur nd craving of the soul for Lord will always perant long as the soul does mat return Lard

 Only then will it get it true contentement and eternal peace . This felling has been purposely put in to the heat of man

Quest of Light

The soul is lonely because it's forgotten what it is. For so many lives it's been wrapped in coverings that have deluded it into thinking it's separate. It's become locked into a false identity. Rumi writes in one of his verses:

On my quest I feel so confused and restless. Seten fire, my heart explodes with the pain of separation. In this struggle I am caught forever Unless I go beyond this "You' and 'T

Rum Whispers of the Beloved translated by Maryan Mafiand Azima Melisa Klin

So, in a way we might say that this is our ultimate goal: to go beyond You and 7-and this mistaken identity of the separate T that blocks us from returning to the One our souls long for. What is the practical outcome of this sense of separation - this belief that we are stranded here and our Beloved is somewhere else. beyond our reach?

 As a result of it, a perception has taken root in us that we are of this place. We are caught up in the stuff of this world, where aut only do we see all this as absolutely real, we give it all our attention and energy and our time, because this seems to be what is most important

For most of our time, our attachment is here-to the people and places and things around us. This is where our attention is. All this warldly stuff is what we are constantly thinking about.

And perhaps this is one of the most devious tricks of the mind it keeps thinking, thinking, thinking. about things that have nothing to do with the needs and desire of our innermost being

The very act of thinking creates duality - a belief that we are separate beings: "I am here, and I am thinking about that! As long as we keep thinking, there must be two (or more)- there cannot be one. And what is this T that exists as a separate identity? It can only be the ego.

The ego is kept alive by our constant thinking. Our true self remains hidden and suppressed behind a false and limited personality that remains so obsessed with its own identity that it fights any move to show it up as false.

The sad thing is that for so much of our lifetime we've been led to believe that thinking is good. Any kind of thinking is good. Now, to our shock, we find out that this is definitely not the case. What we need is clear thinking only, not this endless, aimless mental gibble- gabble that stops our mind coming to rest.

We read in Living Meditation:

Compulsive thinking fuels desires, makes the ego stronger and contradicts all efforts to put the soul in charge. Compulsive out- of-control thinking gets us to trouble and leads to pain. It' question of who is in control

Hectar Espida Dubie

What exactly do we mean by compulsive thinking? Again, from Living Meditation:

Compulsive thinking is the process of abandoning oneself to the inner chatter of the mind

It is  the tendency to live in a world of concepts and Vac of fear for what the future man bring of ceding wah plining of remembering and rug ar past.

The process itself builds habits of worrying, judging, analyzing, building expectations and daydreaming

So we can see how damaging this is - and how it stops us from doing that one thing that can turn the situation around: our simran. It seems the mind is really threatened by simran. And every moment that the mind is left free to run from one thought to another, is a moment that it's not doing the one thing that it should: the repetition of our words, our simran.

Every single uncontrolled thought is a wasted opportunity. A million times a day we waste the opportunity to centre our attention in stillness at the eye centre because the mind is being allowed to romp around unchecked elsewhere.

And the ridiculous part is that so much of what we think is irrelevant. It's about things in the past - which are dead and gone -and things in the future - which may or may not ever come to pass. So, most of our thinking is really pretty pointless. What's more, it's responsible for much of our paire the worry, the sadness, the depression, the self-condemnation that make us miserable.

We don't need to keep hurting ourselves and dragging ourselves down through our thoughts We can shut down this destructiveness And we can discover that there's relief in simran. And peace and joy And remembrance-remembrance of our beloved Master who gave us these words. Simran can be a beautifid, enjoyable thing.

 Of course, we can't stop thinking entirely We have a mind and we have to use it to function here But whenever we can remember, lets try to stand back and use the mind to think clearly

And of course, clear thinking is not what the mind is used to doing And it's not what it fikes What it wants is to be able to jum arcond freely, thinking ceaselessly about one thing after another - even (or perhaps especially) when we sit for meditation. So now it needs a definite act of will on our part to stop its shenanigans. We read again in Living Meditation.

The first step in meditation is to place simran at the eye centre. It takes a deliberate act to extract our mind from its involvement with its thoughts. We have to take our mind away from its thinking and consciously contain it in simran.

It's virtually certain that our mind will surreptitiously slip back into its thinking. So, again and again and again, when we see what's happened, we have to let go of those thoughts and return to our simran. Let's not fool ourselves: thinking is not meditation. Thinking is self-indulgence. But every time we turn our minds back to simran we're notching up a little victory.

And the moment we achieve any focusing of the attention at the eye centre through our simran, the consciousness will start to rise. This will happen automatically. The moment the attention is freed from the mind's preoccupation with worldly things, the consciousness quite naturally starts to rise. Like a hot air balloon. That's what our simran does-it frees the consciousness from the many hooks and anchors that hold it down

What's more, we're told, the very act of repeating our words as often as we can, will start to cancel out this illusion of the mind that's made us see ourselves as limited, separated individuals. Simran will start to show us that we are not these physical human beings that run around on this physical plane. Simran will show us we are something else

In Die to Live Maharaj li tells us we need to get to the point where simran always going on automatically, even if we're busy or talking to other people then we'll start to achieve some degree of  concentration at the eye centre. And then we will start to become unconscious of the world and of what is going on around us.

As he puts it:

Then we will move just as actors move on the stage. In this state we will feel there is no reality. Sometimes you will be talking to a person and you will feel that you are not you. Somebody else is walking and talking to the other person. Simran helps to separate your individuality from yourself.

That, he says, is the effect of simran- what we ultimately want to achieve. We want to separate our real self from this world. So simran is the first important step towards self-realization.

Mind you (and it's a big 'mind you'!)... it's all very well to speak about self-realization of becoming aware that we are spiritual beings. But maybe we're getting ahead of ourselves.

Let's go back to Living Meditation. Here's what the book tells us

There is no doubt that before we can achieve God-realization, we must first attain realization of our own true nature. But self-realization is a very high stage, in which the sad realizes what it is and cries out: I am that. I as the deathless Self I am of the same essence as the Creator Himself Or minds are still inned in duality and do not yet have the party to such experience such a degree of realization For the moment then we have to put aside the goal of self realization

So, what then? Seeing that we haven't travelled so far inside as to be able to say 'I am that what is our immediate goal?

Well, Living Meditation tells us our goal for this lifetime is to reach the eye centre, to still the mind by focusing all its scattered attention in the eye centre. And this, we're told, is a realistic and do-able goal. And the author continues:

The fact that it is a more humble goal than the ultimate goal of God-realization doesn't make it less necessary or easier. To achieve it we will need to concentrate all our attention, love, devotion, energy, intelligence, skill and effort on the task. To reduce and still our thought waves by means of simran at the eye centre - this has to become our main concern and challenge in life.

Baba Ji is fond of talking about 'mental concepts The truth is, just about all of our teachings are mental concepts - things that we haven't realized for ourselves, because we haven't made them part of our own experience.

And that experience will become ours only when we can hold the attention in the eye centre. Until such time as our simran is able to still our minds and focus the attention in the eye centre, we will not discover who and what we are.

So there's our goal, our main challenge, for this lifetime- get the simran running. And let the attention rise to focus at the eye centre. If we can do just this, if we can push this door open and start to make our way inside, then-at last- we'll see for ourselves that we are spiritual beings, starting our journey back to our spiritual home