ពុទ្ធដីការ ព្រះធម៍ The Word of God

កិច្ចសំខាន់ជាងបង្អស់ក្នុង សុទ្ធមាគ៍ា/សាត់ម៉ាត គឺមិនត្រឹមតែជាការអំពាវនាវមួយឱ្យមានក្តីសង្ឃឹម និង ក្តីប្រាថ្នាដ៍មុតស្រួច ប៉ុណ្ណោះទេ តែនៅមានផ្តល់ចំណោះដឹងជាមូលដ្ឋានទៀត-ដូចជា វិទ្យាសាស្ត្រស្តីពីតក្កវិទ្យា និង ហេតុផល-ដែលកំពុងតែមានតម្លៃខ្ពស់ពេលបច្ចុប្បន្ន។ ថ្ងៃ ដែលមនុស្សម្នា គិតថា គួរ តែទទួលយកនូវ លទ្ធិតាមសៀវភៅ ឬ ភាពជាបុព្វជិត បានកន្លងផុតទៅ។ សព្វថ្ងៃ ដើម្បីយល់ស្រប ទៅលើ បញ្ញា លើប្រព័ន្ធ ឬ វិធីសាស្ត្រជាន់ខ្ពស់ស្តីពីផ្លូវព្រះធម៍ គឺត្រូវតែមានការ យល់ថាពិតជាត្រឹមត្រូវជាមុនសិន។ 

ពឹងលើចំនុចនេះ ដែលការបង្រៀនរបស់សត្តបុគ្គលតែងតែអំពាវនាវច្រើនបំផុត។ ផ្លូវ នេះមិនត្រឹមតែមានភាពពិតប្រាកដ តែពេលជាមួយគ្នានេះ ក៍មានវិទ្យាសាស្ត្រក៏គាំទ្រដែរ។ សម្រាប់អ្នកស្វែងរកព្រះធម៍ និងអ្នកត្រៀមរួចជាស្រេចដើម្បីទទួលព្រះធម៍ គេរីករាយជានិច្ចនូវសំនួរ ដែលសួចេញមកមានពីហេតុ មានផល។

សៀវភៅជាច្រើនបរិយាយពីអង្គទេវាដ៍ពិត តែមិនបានបរិយាយពីវិធីណាឱ្យច្បាស់ប្រាកដ ដើម្បីគេអាចតាំងអារម្មណ៍ឱ្យមូលឡើងខ្ពស់ដល់ចំនុចកំពូលក្នុងជីវិតរបស់គេទេ។ មានតែព្រះគ្រូដ៍ពិត ឬមានតែ សត្តបុគ្គល ដែលមានចំណេះដឹង និង ចេះវិធីសាស្ត្រនេះ។ មានតែ ព្រះគ្រូ ទេ ដែល មានកូនសោរសម្រាប់បើកទ្វារ ឋានមហាអាថ៍កំបាំងនេះ។

អស់ពេលច្រើនសតវត្សដែលមនុស្សម្នាត្រូវគេ ប្រាប់ថាខ្លួន ជាព្រះវិហារនៃព្រះរស់-បន្ទូល ឬ ណាម/ព្រះធម៍។ ដូចមានចែង ក្នុងព្រះគម្ពីរ  “ដឹងទេ ថាអ្នកជាវិហារនៃអង្គទេវតា និង ព្រះវិញ្ញាណសណ្ឋិតនៅជាមួយអ្នក?” តែតើគេត្រូវចូលក្នុងព្រះវិហារនោះ ជួបអង្គទេវតាបែបម៉េច នៅតែ ស្ថិតជាបញ្ហាដ៍មហិមារសម្រាប់ បថុចជន។ ព្រះគ្រូពិត បង្រៀនពីវិធីសាស្ត្រនេះ និងផ្តល់ ឱ្យសាវគ្គ របស់លោកនូវកូនសោរ និងជម្រុញឱ្យ គោះទ្វារ បើកទ្វារ និងចូលទៅខាងក្នុង។

ពេលណារឿងនេះជាការពិត អ្នកចាប់អារម្មណ៍អាចប្រតិបត្តិដោយខ្លួនគេ មិនមាន ភាពខុសគ្នារវាងទ្រឹស្តីអ្នកកាន់ សាសនា អ័រតូដុក និងការបង្រៀនរបស់សត្តបុគ្គលទេ។ អ្នកទាំងឡាយណាស្វែងរកព្រះធម៍ គួរតែប្រាកដក្នុងចិត្ត និងមិនគួរមានចិត្ត ថ្នាំងថ្នាក់ជាមួយការ រកឃើញព្រះធម៍នេះឡើយ។ វិទ្យាសាស្ត្រនេះកើតឡើងក្រោយការពិសោធន៍របស់មនុស្ស ជួយួផ្តល់ ជាពន្លឺបន្ថែម គឺមិនពាក់ព័ន្ធជាមួយ ព្រះវិហារគ្រឺស្ត ឬអង្គការណាឡើយ។ ដូច្នេះគេមិន ចាំ បាច់បោះបង់ចោល សាសនាមួយ  មកចាប់យកការ បង្រៀនរបស់ សាត់ម៉ាត/សុទ្ធមាគ៍ា ឬ មកបួសឡើយ។

ធាតុពិត និងសំខាន់ នៃការបង្រៀប សាត់ម៉ាត គឺដូចគ្នាជាមួយមេបង្កើតសាសនាផ្សេងៗលើលោកដែរ។ តែឆ្លងកាត់ ពេលវេលា និង ដោយសារតែការបកប្រែ ព្រមជាមួយ ការផ្លាស់ប្តូរនានា ដោយសាវគ្គ ដោយអ្នកគ្រប់គ្រងសាសនា និងមនុស្ស ផ្សេងទៀត គោលគ្រឺះនៃអ្នកបួស ដែលជា មនុស្សអង្គទេវតា ត្រូវបានបាត់បង់នូវធម៍វិន័យ និងមានការបកស្រាយខុស។

ដំបូង គេត្រូវចូលសាសនា ដែលជាមធ្យោបាយអាចឱ្យមនុស្ស មានទំនាក់ទំនង ជា មួយ អង្គទេវតា និងព្រះបង្កើតចក្រវាឡ។ វិទ្យាសាស្ត្រពិតរបស់ព្រះគ្រូគឺធ្វើតាមរយៈ ព្រលឹង និងការរំដោះ ព្រលឹងចេញចិត្ត និងបញ្ហានានាចាប់ពីពេលនេះតទៅ មិនរង់ ចាំដល់ជាតិក្រោយ។ សម្រាប់អ្នកត្រៀមរួចរាល់ ដើម្បជួបជាមួយអង្គទេវតា គ្រាដែលគេនៅកំពុងមានជីវិត គឺគេអាច ធ្វើទៅបាន។ វិធីសាស្ត្រផ្តល់ដោយព្រះបង្កើត ដើម្បីរំដោះ និង សង្គ្រោះ បថុចជន គឺមិន ប្រែប្រួល និងនៅតែរក្សាដូចៗគ្នាទាំងអស់។ វិធីនេះ មានបំណង ឱ្យមានការជួបជុំ រវាង ព្រលឹង ជាមួយ ព្រះធម៍ ឬ ព្រះវិញ្ញាណ ថាមពល ជីវិត និងក្តីស្រលាញ់ចំពោះអង្គទេវតាដ៍ឧត្តម។

សំដៅលើពាក្យ “ព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍” លោក សាំង ជន  អធិប្បាយដោយពាក្យថា “ដំបូងមាន ព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍ ហើយព្រះធម៍/ព្រះបន្ទូល គឺនៅជា មួយអង្គទេវតា ហើយ ពុទ្ធដីការនោះគឺជាអង្គទេវតាដូចគ្នា គឺដំបូងឡើយមានតែអង្គទេវតា។ អ្វីៗទាំងអស់បង្កើតឡើងដោយអង្គទេវតា គ្មានអង្គទេវតា គឺគ្មាន អ្វីៗទាំងអស់”។

ទីនេះ លោក សាំង ជន ធ្វើការអធិប្បាយយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា អ្វីដែលគេហៅថាជា “ព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍” គឺជាសំដៅទៅ លើអង្គទេវតា គឺជាអ្នកបង្កើតចក្រវាឡ។ 

ដើម្បីកាន់តែយល់ច្បាស់ពីអត្ថាធិប្បាយនេះ អត្ថន័យជាក់លាក់នៃពាក្យថា ព្រះធម៍/ព្រះបន្ទូល ត្រូវតែវែកញែក។ វាមិនមែន ជាពាក្យដែលគេអាច សរសេរបាន ឬនិយាយបាន ដូច ដែលគេធ្លាប់តែឮជាទូទៅឡើយ ឧទារណ៍ដូចជា សៀវភៅធម៍។ វាគឺជា ថាមពល ជាកំលាំង បង្កើតនៃអង្គទេវតាដ៍ឧត្តមក្នុងបរិបទដ៍ខ្លាំងក្លាបំផុត។ មូលដ្ឋានគ្រឺះនៃ អង្គទេវតាដ៍ពិត នេះត្រូវបានគេ បង្រៀនទៅដល់ មនុស្សទេព និង ដល់ក្រុម អ្នកចំលងធម៍ តាំងពីគ្រាដំបូង។ 

ព្រះដ៍អមតៈបច្ចុប្បន្ន ជាប្រធាន ជាកំលាំងគ្រឹះ និងជា កំលាំងចលករ សម្រាប់រាល់អ្វីៗទូទាំងចក្រវាឡ។ គឺព្រះអង្គឯង ជាអ្នកខ្លែងធ្វើជាកំលាំងរលកវិញ្ញាណ ដែលសាយភាយទូទាំងចក្រវាឡ ហើយនៅពេលជាមួយគ្នាក៍នៅបានធ្វើជា សម្លេង ម្តងហើយ ម្តងទៀត ចូលទៅក្នុងសត្វលោកទាំងពួង។ នេះជាកំលាំងទេពដែលបញ្ចោញដើម្បីសំដែងបង្ហាញឲ្យមនុស្សលោកមើល។ តាមរយៈ ថាមពលដ៍ខ្លាំងក្លានេះ ចក្រវាឡនានាត្រូវបានបង្កើត ត្រូវបានថែរក្សា និងកំពុងមានជីវិត។ តាមរយៈការសាយភាយនៃព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍ អង្គទេវតាទ្រង់ បញ្ជូន ជីវិតសត្វលោករាប់ពាន់លាន គឺ អាស្រ័យលើទ្រង់។ ជីវិតសត្វលោកទាំងនោះ ទៅទទួលយកនូវ រូបរាង ខាងក្រៅគ្រប់ ប្រភេទ ទាំងអស់។

ដូចនេះ ព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍ គឺជា ជីវិតដ៍សំខាន់ និងមានតម្លៃជាពន់ពេក។ ព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍ ចេញពី ព្រះបង្កើត ដែល ទ្រង់ផ្តល់ដល់ គ្រប់ព្រលឹងក្នុងទូទាំងចក្រវាឡ។

ជាសរុប គេអាចនិយាយថា បើគ្មានការជួបជាមួយ វិញាណ ឬគ្មានជាជូនដំណើរ ពីអង្គទេវតាដ៍ឧត្តម តាមរយៈ ព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍ ឬ តាមរយៈព្រះសំលេង គេគ្មានការរីកចំរើនឡើង។ ក្រៅពីនេះ គេមិនអាចរកឃើញព្រះបន្ទូល/ព្រះធម៍ និងមិនអាចស្តាប់ឮ លុះណាគេបានទទួលការបំបួស ដោយព្រះគ្រូកំពុងមានជីវិតដ៍ពិតប្រាកដ មិនថាគេប្រឹងសិក្សាយ៉ាងណា មិនថាគេ មានវប្បធម៍ បែបណា មិនថាគេមាន បញ្ញាបែបណាឡើយ។ ពោលគឺមានតែ ព្រះធម៍តែ មួយគត់ដែលជា មធ្យោបាយដើម្បីរំដោះ និង សង្គ្រោះ។ ថាមពលនេះប្រើសម្រាប់តែតែ រំដោះ ព្រលឹងចេញពីក្រញ៉ាំដៃនៃកងចក្រវាលវដ្តសង្សា និង រំដោះជារៀងរហូត ចេញពីភាព ជា ទាសករនៃការកើតស្លាប់៕

ជីវិតមិនផ្តើមពីការកើត និងបញ្ចប់ដោយការស្លាប់។យើងជាធាតុដែល មានជីវិតរាប់មិនអស់ ជាជីវិតដែលគ្មានការចាប់ផ្តើម និងមិនអាចមានការ បញ្ចប់ជាដាច់ខាត។ ព្រះធម៍/ព្រះណាម គឺជាព្រះអំណោយដ៍មហិមារ។

Huzur Maharaj Charan Singh Ji ដ៍ឧត្តមតាមជួយរក្សាយើង។ មានទ្វារមួយ ដែលអង្គទេវតាប្រទានឱ្យយើងដើម្បីចេញផុត ពី នរក នៃការ កើត-ស្លាប់។ លើលោក នេះគ្មានអ្វីមានតម្លៃឱ្យយើងប្រឹងប្រែង និង ត្រូវខំសម្រេចឱ្យបាន ក្រៅតែពី មហាសម្បត្តិណាម គ្រឿងអលង្កាដ៍ មាន តម្លៃសាបរតនៈសម្បត្តិព្រះធម៍មិនអាចកាត់ថ្លៃបានឡើយ៕

The Word of God

One of the most interesting facts in Sant Mat teachings is that it not only appeals to one's highest hopes and aspirations, but also holds its own on the basis of intellect -the logical and scientific reasoning power -which is so highly prized to day. The days are gone when thinking people would accept almost any doctrine on the authority of a book or a priest. Today, to be accepted by the intelligentsia, any system or method of spiritual advancement must satisfy rational intelligence.

It is exactly at this point that the teaching of the saints make their strongest appeal. The path is not only realistic, but scientific at the same time. For those who are seeking and are ready, it satisfies every question raised by the power of reasoning.

Many books give hints of the Truth, but they do not describe any definite method by which one can rise to the highest consciousness during this life. Only the true masters or saints have the knowledge and the method. They alone hold the key that unlocks the gates of the great mystery.

For many centuries men have been told that they themselves are the temples of the living God -the Word or Nam. As cited in the Bible: " Know ye not that ye are the temple of God, and the Spirit of God dwelleth in you?" But exactly how to enter the temple and meet God has been a constant dilemma for mankind. The perfect Masters, however. teach this method and give their disciples the key to the temple and urge them to knock, open the door, and enter.

While this is true, as any interested person can ascertain for himself, there is no contradiction between the basic precepts of the orthodox regions and the teachings or the saints. Those who are seeking should bear this in mind and not permit any dogmatic or preconceived ideas to interfere with their investigation. This science is a supplement to what people already have. irrespective of what church or organisation they may belong to; giving them additional light. Therefore, one does not have to give up one's  religion in order to find out about Sant Mat or to be initiated into it.

The essential truth or principles of Sant Mat are the same as those taught by the founders of all the world 's religions. But during the course of time and because of the interpretations and changes made by many hundreds of scholars, theologians and others, the core teachings of the initiators, who were indeed God-men, have been lost in a maze of distortions and misinterpretations.

In the beginning, each path before taking on the face of an organised religion was a means of communion between man and his Divine Father and Creator. The spiritual science of the perfect Masters deals exclusively with the soul. and gives it freedom from mind and matter here and now, instead of in the life after the physical death. It makes it possible to those who are ready now to contact and commune with God while they are living on this earth. The method ordained by the Creator to bring redemption and salvation to mankind is unchanged today and has always been the same. It aims at the union of the soul with the Word or Holy Spirit, the power, life and love of the supreme Lord.

Concerning 'the Word ofGod '.Saint John commences his gospel with the words: "In the beginning was the Word and the Word was with God. and the Word was God. The same was in the beginning with God. All things were made through Him; and without Him was not anything made that was made."

Here Saint John clearly states that something which is called 'the Word' is identical with God. the Creator.

To further comprehend that statement. the true meaning of the Word of God must be grasped. It is not a spoken or written word, as is commonly supposed. such as for example. a scriptural book. It is a power, the creative force of the supreme Lord God in dynamic action. This fundamental Truth has been            advocated by holy men and spiritual adepts since the beginning of time.

This eternal divine current is the chief and basic force and factor in the universe. It is God Himself continuously pouring Himself out in waves of spiritual energy that vibrate throughout the universe and at the same time resound within every living creature. It is divine energy in the actual process of manifestation. Through its dynamic power. the universes were created and are now sustained and kept in being. Through the mighty vibrations of the Word, the Creator sends out streams of life to the billions of beings who are dependent upon Him. These streams of life reach out to the outer most bounds of all creation.

Thus,the Word is the cardinal current of spiritual life, and its very essence. It is flowing out from the Creator to every soul in the COSMIC. This spiritual current is also the means by which the Creator will ultimately bring each and every soul back to Himself.

In conclusion, it may again be emphasised that without the conscious contact or companionship of the supreme Creator through the harmonies of His Word or Sound Current, there can be no real progress. Furthermore, the Word cannot be discovered and heard until one is initiated into it by a living perfect Master, no matter how learned, cultured or intelligent one maybe. The Word, moreover, is the only means of redemption and salvation. Its power is the only power that can free the soul from the captivity of the cycle of birth and death and eternally emancipate it from the slavery of reincarnation. 

សីល ១ ដល់ សីល ១០ (One to Ten Shila)

ប្រជាជនកម្ពុជាក្តី ប្រជាជននានាលើសកលលោកក្តី សុទ្ធតែមានសាសនារៀងៗខ្លួន ដូច្នេះ ហេតុអីចាំបាច់ មាន លទ្ធិ/ជំនឿបែប ហូបបួស? lacto vegetarianism ភាពខុសគ្នា ទីនេះ គឺការហូបបួស និងការតាំងសមាធិ ហើយ ទីនេះ បង្រៀនអំពីការតាំងសមាធិ !!

សីល ១០ Ten Shila

1. ១ បាណាតិបាតា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាធ្វើនូវសត្វមានជីវិតឲ្យធ្លាក់ចុះកន្លង គឺសម្លាប់សត្វ ។
2. ២ អទិន្នាទានា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាកាន់យកនូវវត្ថុដែលគេមិនបានឲ្យ ដោយកាយ ឬ ដោយវាចា ។
3. ៣ អព្រហ្មចរិយា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបគឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាប្រព្រឹត្តនូវធម៌ មិនប្រសើរ គឺសេពនូវ មេថុធម្ម ។
4. ៤ មុសាវាទា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទគឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាពោលនូវពាក្យកុហក ។
5. ៥ សុរាមេរយមជ្ជប្បមាទដ្ឋានា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកហេតុជាទីតាំងនៃសេចក្តីប្រមាទ គឺផឹកនូវទឹក ស្រវឹង គឺសុរា និង មេរ័យ ។
6. ៦ វិកាលភោជនា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាននូវសិក្ខាបទគឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាបរិភោគ នូវភោជនាហារក្នុងកាលខុស ។
7. ៧ នច្ចគីតវាទិតវិសូកទស្សនា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាននូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុ វៀរចាកកិរិយារាំ ច្រៀង ប្រគំ និងការមើលល្បែងផ្សេងៗ ដែល ជាសត្រូវដល់កុសលធម៌ ។
8. ៨ មាលាគន្ធវិលេបនធារណបណ្ឌនវិភូសនដ្ឋានា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកការទ្រទ្រង់ ការប្រដាប់និងការតាក់តែងស្អិតស្អាងរាងកាយ ដោយផ្កាកម្រង គ្រឿងក្រអូប និងគ្រឿងលាបផ្សេងៗ ។
9. ៩ ឧច្ចាសយនមហាសយនា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាក សេនាសនៈដ៏ខ្ពស់ហួសប្រមាណ និងសេនាសនៈដ៏ប្រសើរ ។
10. ១០ ជាតរូបរជតប្បដិគ្គហាណ វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ

ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកការកាន់យកនូវមាសនិងប្រាក់ដោយខ្លួនឯង ឬប្រើអ្នកដទៃឲ្យទទួលកាន់យក ហើយត្រកអរចំពោះមាសនិងប្រាក់នោះ ។

ឥមានិ ទស សិក្ខាបទានិ អប្បមាទេន សម្មារក្ខិតព្វំ អ្នក(អ្នកទាំងឡាយ) ត្រូវរក្សាដោយប្រពៃ នូវសិក្ខាបទទាំងឡាយ ១០ នេះកុំបីធ្វេសប្រហែសឡើយ ។  អ្នកសមាទានត្រូវទទួលថា  អាម ភន្តេ  ព្រះករុណា ទានប្រាស ។

10 precepts of buddhism Buddhist morality is codified in the form of 10 precepts (dasa-sīla), which require abstention from: 

1. (1) taking life;
2. (2) taking what is not given;
3. (3) committing sexual misconduct (interpreted as anything less than chastity for the monk and as sexual conduct contrary to proper social norms, such as adultery, for the layman);
4. (4) engaging in false speech;
5. (5) using intoxicants;
6. (6) eating after midday;
7. (7) participating in worldly amusements;
8. (8) adorning the body with ornaments and using perfume;
9. (9) sleeping on high and luxurious beds; and 
10. (10) accepting gold and silver.

The Ten Shila, or Ten moral precepts:

1. Avoid killing, or harming any living thing.

2. Avoid stealing -- taking what is not yours to take.

3. Avoid sexual irresponsibility, which for monks and nuns means celibacy.

4. Avoid lying, or any hurtful speech.

5. Avoid alcohol and drugs which diminish clarity of consciousness.

To these, monks and nuns add...

6. One simple meal a day, before noon.

7. Avoid frivolous entertainments.

8. Avoid self-adornment.

9. Use a simple bed and seat.

10. Avoid the use of money.

សីល ៨ រួមមាន

១-បាណាតិបាត​ វេរមណី វៀរ​​ចាក​​ការ​​សម្លាប់​​សត្វ​។ បាណាតិ​បាត មាន​​អង្គ​​​៥ ​គឺ៖

•   ១-បាណោ សត្វ​​មាន​​ជីវិត
•   ២-បាណ​សញ្ញិតា សេចក្ដី​​ដឹង​​ថា សត្វ​​មាន​​ជីវិត
•   ៣-វធក​ចិត្ដំ ចិត្ដ​​គិត​នឹង​​សម្លាប់
•   ៤-ឧប​ក្ក​មោ ព្យាយាម​នឹង​​សម្លាប់
•   ៥-តេន​​មរណំ សត្វ​​ស្លាប់​​ដោយ​​ការ​​ព្យាយាម​​នោះ

២-អទិន្នាទានា វេរមណី វៀរ​​ចាក​​ការ​​កាន់​​យក​​របស់​​ដែល​​គេ​​មិន​​បាន​​ឲ្យ​​ដោយ​​កាយ ឬ ដោយ​​វាចា (វៀរចាក​លួច​​​ទ្រព្យ​​​គេ)។ អទិន្នាទាន ​មាន​​អង្គ​៥ គឺ៖​

•   ១-បរ​បរិគ្គ​ហិតំ ទ្រព្យ​​ដែល​​មាន​​ម្ចាស់​​គេ​​ហួង​​ហែង​​រក្សា។
•   ២-បរ​បរិគ្គហិត​​សញ្ញិតា សេចក្ដី​​ដឹង​​ថា ទ្រព្យ​​មាន​​ម្ចាស់​​គេ​​ហួង​​ហែង​​រក្សា។
•   ៣-ថេយ្យ​ចិត្ដំ ចិត្ដ​​គិត​​នឹង​​លួច។
•   ៤-ឧបក្ក​មោ ព្យាយាម​​នឹង​​លួច។
•   ៥-តេន​ហរណំ​ លួច​​បាន​​មក​​ដោយ​​ការ​​ព្យាយាម​​នោះ។

៣-​ អព្រហ្មចរិយា វេរមណី វៀរចាកការសេពនូវមេថុនធម្ម (សេពកាម)។ អព្រហ្ម​​ចរិយា​ មានអង្គ ៤ គឺ៖​

•   ១ – ភេទនវត្ថុ វត្ថុ​ជា​ទី​ទម្លាយ​នូវ​សីល គឺ​ទ្វារ​ទាំង ៣០ ចំពោះ​ត្រង់​ទ្វារ​ណា​មួយ​។
•   ២ – សេវន​ចិត្តំ គិត​នឹង​សេព។
•   ៣ – តជ្ជោ វាយាមោ ព្យាយាម​នឹង​សេព​នូវ​មេថុន​ធម្ម​នោះ។
•   ៤ – មគ្គេន មគ្គប្បដិបាទនំ ញ៉ាំង​មគ្គ និង​មគ្គ​ឲ្យ​ដល់​គ្នា។

៤-មុសាវាទា វេរមណី វៀរ​ចាក​ការ​ពោល​ពាក្យ​មិន​ពិត គឺ​ពាក្យ​កុហក។  មុសាវាទ​ មាន​អង្គ​៤​ គឺ៖

•   ១-អតថំ​វត្ថុ វត្ថុ​​​មិន​​​ពិត។
•   ២-វិសំ​វាទ​ន​​ចិត្ដំ ចិត្ដ​​គិត​​នឹង​​ពោល​​ឲ្យ​​ខុស។
•   ៣-តជ្ជោ​វា​យា​មោ ព្យាយាម​​នឹង​​ពោល​​ឲ្យ​ខុស។
•   ៤-បរស្ស​ត​ទត្ថ​វិជា​​ននំ ញុំាង​​អ្នក​​ដទៃ​​ឲ្យ​​ដឹង​​ច្បាស់​​នូវ​​សេចក្ដី​​នោះ។

៥-សុរា​មេរយ​មជ្ជប្បមា​ទដ្ឋានា វេរមណី វៀរ​ចាក​ការ​សេព​នូវ​ទឹក​ស្រវឹង​គឺ​សុរា និង​មេរ័យ។  សុរាមេរយៈ មាន​អង្គ​៤​ គឺ៖

•   ១-មជ្ជនីយវត្ថុ វត្ថុ​ជា​​ទី​​តាំង​​នៃ​​សេចក្ដី​​ស្រវឹង​ គឺ​​សុរា​ និង​មេរ័យ​។
•   ២-បាតុ​កម្យ​តា​ចិត្ដំ ចិត្ដ​​គិត​​បម្រុង​​នឹង​​ផឹក។​
•   ៣-តជ្ជោ​​វា​យា​​មោ ព្យាយាម​​នឹង​​ផឹក​​នូវ​​ទឹក​​ស្រវឹង​​នោះ។
•   ៤-តស្ស​​បានំ បាន​​ផឹក​​នូវ​​ទឹក​​ស្រវឹង​​នោះ​​ឲ្យ​​កន្លង​​បំពង់​​ក​​ចូល​​ទៅ។

៦-វិកាល​ភោជនា​ វេរមណី វៀរ​ចាក​កិរិយា​បរិភោគ​នូវ​ភោជនាហារ​ក្នុង​កាល​ខុស​។​ វិកាលភោជន មានអង្គ ៣ គឺ៖

•   ១ – វិកាលោ កាល​ខុស គឺ​ព្រះ​អាទិត្យ​ជ្រេ​ទៅ​ហើយ​ដរាប​ទល់​អរុណរះ។
•   ២ -យាវកាលិ​កំ របស់​ដែល​គួរ​បរិភោគ​បាន​ក្នុង​កាល គឺ​តាំង​ពី​អរុណរះ​ឡើង​ដរាប​ដល់​ថៃ្ង​ត្រង់​។
•   ៣ -អជ្ឈោ​ហរណំ បាន​លេប​ចូល​ទៅ​ក្នុង​បំពង់​ក។

៧-និច្ចគីតវា​ទិ​ត​វិសូ​ក​ទស្សន​មាលា​គន្ធ​ វិលេបន​ធារណ​មណ្ឌន​វិភូស​នដ្ឋានា​ វេរមណី​ វៀរ​ចាក​កិរិយា​រាំ និង​ច្រៀង​ និង​ប្រគំ​ និង​មើល​ល្បែង​ដែល​ជា​សត្រូវ​ដល់​កុសលធម៌​ និង​ករិយា​ទ្រទ្រង់​និង​ប្រដាប់​តាក់​តែង​ ស្អិតស្អាង​រាង​កាយ​ ដោយ​ផ្កា​កម្រង​ និង​គ្រឿង​ក្រអូប​ និង​គ្រឿង​លាប​ផ្សេងៗ​។ នច្ចគីត​ព្រម​ទាំង មាលា​រួម​ជា​សិក្ខា​បទ​មួយ មាន​អង្គ ៦ គឺ៖

•   ១-នច្ចគី​តាទិ ការ​លែ្បង​មាន​រាំ និង​ច្រៀង​ជា​ដើម។
•   ២ -កត្តុ​កម្យ​តាចិត្តំ គិត​បម្រុង​នឹង​ធ្វើ ។
•   ៣ -សុត​ទស្ស​នត្ថាយ​គមនំ ទៅ​ដើម្បី​ស្តាប់ ឬ​មើល ហើយ​បាន​ស្តាប់​ឬ​មើល។
•   ៤ – មាលា​ទិ វត្ថុ​សម្រាប់​ប្រដាប់​កាយ​មាន​កម្រង​ផ្កា​ជា​ដើម​ ។
•   ៥ -ធារណ​ច្ឆន្ទ​តា សេចក្តី​ប្រា​ថ្នា នឹង​ប្រដាប់​តាក់​តែង។
•   ៦-តស្ស ធារណំ បាន​ប្រដាប់​តាក់​តែង​នូវ​វត្ថុ​សម្រាប់​ប្រដាប់​កាយ​មាន​ផ្កា​កម្រង​ជាដើម​នោះ។

៨-​ឧច្ចាសយនមហាសយនា វេរមណី វៀរ​ចាក​ទី​សេនា​សនៈ​ដ៏​ខ្ពស់​ហួស​ប្រមាណ​ និង​ទី​សេនាសនៈ​ដ៏​ប្រសើរ​។  ឧច្ចា​សយ​ន មាន​អង្គ ៣​ គឺ៖

•   ១-ឧច្ចាសយនមហាសយនំ ទីដេក ទីអង្គុយ ដ៏ខ្ពស់ ដ៏ប្រសើរហួសប្រមាណ។
•   ២-បរិភោគចិត្តំ គិតនឹងដេក ឬ អង្គុយ។
•   ៣-បរិភោគករណំ បានដេក ឬ អង្គុយ។

សីលប្រាំ ខាងក្រោមនេះគឺ បញ្ចសិក្ខាបទ ឬ បញ្ចសីលា ជាភាសាខ្មែរ និង បាលី ។

1. បាណាតិបាតា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ប្រែថា ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាធ្វើនូវសត្វមានជីវិតឲ្យធ្លាក់ចុះកន្លង គឺសម្លាប់សត្វ ។
2. អទិន្នាទានា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ប្រែថា ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាកាន់យកនូវវត្ថុដែលគេមិនបានឲ្យ ដោយកាយឬដោយវាចា ។
3. កាមេសុ មិច្ឆាចារា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ប្រែថា ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាប្រព្រឹត្តខុសក្នុងកាមទាំងឡាយ ។
4. មុសាវាទា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ប្រែថា ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាពោលនូវពាក្យកុហក ។
5. សុរាមេរយមជ្ជប្បមាទដ្ឋានា វេរមណី សិក្ខាបទំ សមាទិយាមិ ប្រែថា ខ្ញុំព្រះករុណាសូមសមាទាន នូវសិក្ខាបទ គឺចេតនាជាហេតុវៀរចាកកិរិយាជាទីតាំងនៃសេចក្តីប្រមាទ គឺផឹកនូវទឹកស្រវឹង គឺសុរា និង មេរ័យ ។

សីល ១ សីល ២ សីល ៣ សីល ៤ សីល ៥ រហូតដល់ សីល ១០ រួមមានដូច រូបភាពខាងក្រោម

The Three Pure Precepts of Buddhism are:

1. Cease all evil deeds.
2. Cultivate goodness.
3. Act for the benefit of others.

The three pure precepts sound simple, because they are meant to be simple to bear in mind and to follow.

Here is a method to incorporate the three pure precepts into your daily life, whether or not you wish to follow Buddhism (for, we can all agree, there is nothing in the three pure precepts that other religions would argue against).

1. Memorize the three pure precepts. This is very easy to do, but if you want to make the process as simple as possible, write the three precepts on a scrap of paper, put the paper in your wallet or purse, and refer to the paper at various times of the day for a week or two until memorization has been accomplished.
2. Once they are memorized, make time each day to call the three pure precepts to mind. This only takes a few minutes, and can be done prior to or following some other practice, like prayer or meditation.
3. At the end of each day, ask yourself these simple questions:

• Did I, today, commit any deeds that were evil in nature? (Remember, even something small, like a catty remark about another person, is an evil deed, and you would be better off not committing such acts.)
• Did I, today, work proactively to cultivate goodness?
• Did I, today, perform any acts solely for the benefit of others?
• Resolve, at the end of this period of questioning, to adhere tomorrow as much as possible to the three pure precepts.

By this simple and easy means, one can and will become a better and more spiritual person.

Answer: (modified slightly) “Let us look at the 3 levels of precepts. Regular lay people follow 5 precepts, serious lay yogis follow 8 precepts and novice monks follow 10 precepts*.

Lay People
1. Killing
2. Stealing
3. Sexual Misconduct
4. Lying
5. Intoxicants

Serious Lay People
1. Killing
2. Stealing
3. Celibacy
4. Lying
5. Intoxicants
6. Eating after NOON
7a. Entertainment
7b. Beautification & Adornments
8. High & large beds

Novice Monks
1. Killing
2. Stealing
3. Celibacy
4. Lying
5. Intoxicants
6. Eating after NOON
7. Entertainment
8. Beautification & Adornments
9. High & large beds
10. Using Money

Gratitude

Charles Dickens wrote, "Reflect on your present blessings, of which every man has many, not on your past misfortunes, of which all men have some."

During an evening meeting a few years ago, Master touched upon gratitude not just once but several times within different contexts. He made a statement to the effect that human beings are the most thankless and destructive of all the species, with the least faith. What about showing some gratitude, he asked? What are the things that he is referring to that we should perhaps be grateful for?

The first thing to be grateful for is that we have received a human body. We take it so much for granted. Yet, without this mass of bones.,, and skin, we would not have the opportunity to embark upon the inner experiences that are going to lead to the discovery of our true self. In Quest for Light, Maharaj Charan Singh writes:

The human body is a priceless gift bestowed on man through

the Lord's grace. The purpose of this rare gift is to afford us

 an opportunity to return to our true home.

Note that in just three lines, he refers to this gift as priceless and rare. We don't realize how long it may have taken us to get this human body; how many times we were incarnated in all kinds of lower species until, finally, we were given a human form. And then, we had to go through countless human bodies, through countless karmas before we got this very body earmarked this time for our soul to travel on the inner spiritual path. In a poem entitled "Even the Gods Want a Human Birth", Tukaram writes:

Even the gods in the heavens want a human birth. We are lucky to have been given this body

So that we can be his devotees.

We should take advantage of this life

To reach the highest spiritual region.

We will take the ladder to the heavens

And climb it step by step, says Tuka.

Maharaj Sawan Singh explains in Spiritual Gems:

It is only man - and not even gods and angels - who has been endowed by the Almighty with faculties, by developing which he can attain the highest spiritual region, provided he is initiated by a perfect Master and works hard to elevate his soul to the higher regions:

No wonder Tukaram enjoins us:

Look upon this human body with great respect,

For within it lies the Name

That leads to permanent happiness.

When duality vanishes, the Lord is seen And the self merges in the Lord....

Tuka says: give up all wanderings

And know that permanent happiness

Lies within you.

In Words Eternal, Maharaj Charan Singh says:

Strike the bargain of Nam and accumulate this treasure while the Lord gives you the opportunity to live in this body.

The fact that we have been given initiation is another reason for us to be grateful. Maharaj Charan Singh continues:

Initiation is not the spoken word but a touch of the soul from the soul of the Master to the soul of the initiate.

This is the miracle of initiation, that transference of energy, that link between Master's soul and ours. Nam is not so cheap. It is a rare article. Only a few among billions get it in a lifetime. It is our key to entering the spiritual spheres.

Another reason to be grateful is that we live under the full guidance of a perfect living saint. He guides us and he pulls the strings, but we are unaware of it until we go within. In Light on Sant Mat, .Maharaj Charan Singh writes:

Once a Master has accepted a disciple, he never leaves him but is ever ready to guide him on the path. He does much more for us than the human mind can comprehend.

We have very little idea of what a Master does for us and how much he does and gives. In Spiritual Gems, Maharaj Sawan Singh gives an insight into this:

The power - Guru - is within you and is ever busy in making matters easy for you.... The power within is not ignorant of what you are doing. It is with you and constantly watches you and guides you.

We should also be grateful that we do not need to worry about our progress. It is all in his hands, and everything will happen in due course. He knows when. He will make it happen. What a bargain! Maharaj Sawan Singh continues:

That power is far more eager to meet you than you can possibly think of... The power within does not err. It will open the door when it finds that the time has come. Increase your love and devotion, and entrust yourself entirely to its care.

In Quest For Light, Maharaj Charan Singh says:

There is hope for every disciple on this path. When the Lord has arranged for our initiation into this science it means he wants us to come back to him one day. And if that is the Lord's wish what power can keep us back here for long? It is only a question of time until our burdens are lightened and we are pure enough to stand in his presence. This is the greatest blessing that the Lord can shower upon any human being.

We should be very grateful that we are the lucky ones who have been given the privilege, the gift of remembering God. We should not take this for granted. To even think of the Lord is a gift. We have also been given the gift of simran! Maharaj Jagat Singh writes about simran in Science of the Soul:

It is a wonderful talisman, the significance and efficacy of which you will realize only when you devote sufficient time (two and one-half to three hours daily) to it, to the exclusion of all other thoughts and cares.

We should be grateful that we have a destiny meant exclusively for us, guaranteed to provide the experiences that are meant to purify us and to make us grow so that we become fit to see the Light and hear the Sound.

In Spiritual Gems, Great Master says:

Whatever comes to man from the Lord is the result of his own actions, and the Lord makes him go through them for his own betterment.

In Quest for Light, Maharaj Charan Singh understands our plight and offers us encouragement:

There are always ups and downs in life. Things never remain the same, and we should try to face these moments of trial with patience and courage, keeping full faith in him.... To

make an effort is our duty, but the results are not in our hands. Sometimes we have to learn to live with our handicaps when efforts fail. This is the time of test for us and we should not lose our mental equilibrium, but say and sincerely believe that this is the will of the Lord and we accept it in all humility. Who knows? Things could have been worse. So our feeling of gratitude to him must never be lost.

As we become aware of the multiple gifts we have been given, how do we express our gratitude?

Master said something like: You express your gratitude by doing what he has asked you to do; you do your meditation. You do it because he has asked you to. It is that simple. You do your part, he explained, for in so doing you help him do his part. It is a team: Master and disciple, disciple and Master. We learn to dance together the dance of love.

In Science of the Soul, Maharaj Jagat Singh confirms:

He does what he thinks proper. If we do our duty, why would he not do his? We should proceed in love and faith and see that we do not transgress his commandments. The best and most

appropriate way of appreciating his kindness and expressing our gratitude is to give more and more time to bhajan and simran, so that we may go in and contact Nam, and thus have a first hand experience of everything.

Master once said something to the effect that simple people go in because they have gratitude. They understand what they have received. So somebody asked him: What is simplicity? He answered: It is letting go of preconceived ideas and living in the moment. We complicate our spiritual life by having so many preconceived ideas of what our progress should look like or feel like. We have a timetable; we worry when it is not met.

A satsangi was so worried about not meeting his own timetable that he got up and asked whether his inability to open the third eye after so many years meant that this path was not for him. Absolutely not, replied the Master.

In 2003 there was a study on gratitude done by two scholars at the University of California at Davis and the University of Miami entitled: "Counting Blessings vs. Burdens: An Experimental Investigation of Gratitude and Subjective Well-Being in Daily Life." The purpose of the study was to examine the influence of grateful thinking on psychological well-being in daily life and thereby put to test popular and classical assumptions concerning the benefits of gratitude. It was an extensive study. It is interesting to note here that the study concludes that the regular practice of grateful thinking

leads to enhanced psychological, physical and social functioning. The authors also suggest that gratitude is a form of love which is also likely to build and strengthen a sense of spirituality. So there might be something after all to the advice "count your blessings" that we might have gotten from our parents or from friends. Being able to feel and express gratitude, concludes this study, unleashes positive qualities - contentment, appreciation, happiness, hope, trust in the good and surrender to the will of a higher power.

Thomas Merton, the scholar, spiritual writer and philosopher, in the book Words of Gratitude, writes:

To be grateful is to recognize the love of God in everything He has given us - and He has given us everything. Every breath we draw is a gift of his love, every moment of existence is a grace, for it brings with it immense graces from Him. Gratitude therefore takes nothing for granted, is never unresponsive, is constantly awakening to new wonder and to praise of the goodness of God. For the grateful person knows that God is good, not by hearsay but by experience. And that is what makes all the difference.

And so let us end with Master's question: What about showing some gratitude?

Laws of Karma

What is Karma? Karma is the Sanskrit word for action. It is equivalent to Newton’s law of ‘every action must have a reaction’. When we think, speak or act we initiate a force that will react accordingly. This returning force maybe modified, changed or suspended, but most people will not be able eradicate it. This law of cause and effect is not punishment, but is wholly for the sake of education or learning. A person may not escape the consequences of his actions, but he will suffer only if he himself has made the conditions ripe for his suffering. Ignorance of the law is no excuse whether the laws are man-made or universal. To stop being afraid and to start being empowered in the worlds of karma and reincarnation, here is what you need to know about karmic laws.

The Science of the Soul

មជ្ឈមណ្ឌលរាដាស្វាមី មានជាង ៩០ ប្រទេសលើសកលលោក មានសកម្មភាពនៅកម្ពុជាចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៩៤ ដោយធ្វើកិច្ចការមនុស្សធម៍ និង បង្រៀនអំពី វិទ្យាសាស្រ្តស្តីពីព្រលឹង បែបជា "home satsang"
តែមិនទាន់មានការកសាងជា មជ្ឈមណ្ឌលធំដុំនៅឡើយទេ គ្រាដែលប្រទេសថៃ និង ប្រទេសជុំវិញ ក្បែរខាងកម្ពុជា មានការរីកចម្រើនខ្លាំង មានអាគារធំស្កឹមស្កែ សេវាមានរថយន្តដឹកជញ្ជូន មានការិយាល័យ មានផ្ទះសំណាក់ និងមានអ្នកមកធ្វើធម្មយាត្រាពីជុំវិញពិភពលោក រាប់សែននាក់ក្នុងមួយឆ្នាំៗ។

ផលប្រយោជន៍សម្រាប់ប្រជាជនកម្ពុជា៖

1. ប្រជាជនខ្មែរជាង ៩០% កាន់សាសនាព្រាហ្មណ៍និងព្រះពុទ្ធសាសនា ចំណែក វិទ្យាសាស្រ្តស្តីពីព្រលឹង គឺមិនប្រកាន់សាសនា ពណ៍សម្បុរ ឋានៈសង្គម ទោះជាអ្នកកាន់សាសនាអ្វីក៍ដោយ ឪ្យតែ យល់ គិតថា ការសម្លាប់សត្វ ការសម្លាប់ជីវិត គឺមាន បាប នោះពួកគេ អាចជាសមាជិកម្នាក់ដែលកំពុងដើរលើផ្លវព្រះធម៍
2. ជនជាតិខ្មែរយើងមានឪកាសតិចតួចបានទៅធ្វើបុណ្យ ធ្វើទាន នៅថ្ងៃសីល ឬ ថ្ងៃបុណ្យភ្ជំ ចូលឆ្នាំ...លុះណាតែ គេចូលបួស ស្លៀកពាក់បែបជា លោកសង្ឈ យាយជី តាជី ទើបមានឪកាសបានធ្វើបុណ្យញឹកញាប់ តែបញ្ហាស្ថិតត្រង់ថា យើងបោះបង់ចោលក្រុមគ្រួសារ ប្រពន្ធកូន ប្តីសី ទៅបួស បែរជាមិនទទួលខុសត្រូវអ្វីដែលយើងបានសាងកន្លងមកជាមួយគ្នា ចំណែក វិទ្យាសាស្រ្តស្តីពីព្រលឹង គឺយើង តបស្រា តបបារី តបគ្រឿងញៀន តបសម្លាប់សត្វ ហូបអាហារបួស រស់នៅជាមួយ កូន ប្តី ប្រពន្ធ ក្រុមគ្រួសារធម្មតា ដូច្នេះ យើងគ្មានអ្វីត្រូវខាតបង់ ត្រូវមានជំលោះជាមួយ នឹងការ ហូរចូលនៃ " វិទ្យាសាស្រ្តស្តីពីព្រលឹង/លទ្ធិហូបបួស/ជំនឿហួបបួស
3. យើងនាំគ្នា តបវិញថា បើដូចព្រះពុទ្ធសាសនាដែរ ចាំបាច់អី បង្កើតថ្មី !! នេះជាចំណុចស្នូល ដែលទាមទារការពន្យល់ ដូច្នេះថា ពុទ្ធសាសនាអត់បានហាម ព្រះសង្ឈឆាន់អណ្តើកចំហុយ ! មាន់ដុតកូកា ឆាន់បារី...ចំណែកខាង វិទ្យាសាស្រ្តស្តីពីព្រលឹង គឺ ហាមដាច់ខាត !! ដែលស្មើរនឹង យាយជី តាជី ដែលគិត ពិសារបួស (បាយជាមួយចេក បាយជាមួយស្វាយ បាយជាមួយឪឡឹក..ល្ង..) មានន័យថា វិទ្យាសាស្រ្តស្តីពីព្រលឹង បង្រៀន អំពី សីល ៨ សីល១០ សីល ១២ !! 

Radha Soami Satsang Beas (RSSB) is a registered spiritual society. It is a non-profit and charitable society, and is an independent body which does not bear allegiance to any other Radha Soami or Sant Mat group (satsang). Radha means "Soul," Soami means "Lord," Satsang describes a group that seeks truth, and Beas refers to the town of Beās in Punjab State in North India.http://www.scienceofthesoul.org/default.asp

It had its origins when the saint Bābā Jaimal Singh settled, in 1891, near the town of Beās at an isolated rural site, which later came to be called Dera Baba Jaimal Singh, on the west bank of the Beās River in the Punjab region of British India. Baba Jaimal Singh Ji especially wanted a master who could explain the Guru Granth Sahib's reference to the Panch Shabd, the Five Sounds. In 1856, his travels culminated in Agra at the feet of his master "Soami" Shiv Dayal Singh who initiated him into the Practice of the Five Sounds. His guru, however, told him that the followers of the Sant tradition earned their own living. Jaimal, on the other hand, had no inclination to follow his family tradition of farming since it would entail taking a wife. Hence, Shiv Dayal advised the teenaged Jaimal to join the Army. The Dera is now located within Punjab State in the Republic of India. Jaimal Singh ji was a disciple of Soāmi Shivdayal Singh, who taught Surat Shabd Yoga in Agra, Uttar pradesh. Today the spiritual master of Radha Soami Satsang Beas is Bābā Gurinder Singh who was officially appointed by Charan Singh. There are a number of other contemporary movements that use the name ‘Radha Soami’ but Radha Soami Satsang Beas is not associated with any of them.

The Science of the Soul,Cambodia

មជ្ឈមណ្ឌល វិទ្យាសាស្រ្តព្រលឹង The Science of The Soul,Cambodia

និកាយអាហារបួសកម្ពុជា Cambodia's Vegetarianism 

រាដា ស្វាមី  Radha Soami ប្រែថា ជំរាបសួរ គេនិយាយពេលជួបគ្នា ឬ ពេល ស្តាប់ធម៍ទេសនា គេនិយាយថា រាដា ស្វាមី ប្រែថា សូមថ្វាយបង្គំ។ ការទេសនាបង្រៀន គេហៅថា សុទ្ធ សាង Satsang ។ មិនមានអ្វីថ្មីឡើយ គឺ ភាសាទាំងនេះ ប្រជាជនខ្មែរធ្លាប់ប្រើប្រាស់ កាលជាង ១០០០ ឆ្នាំ មុន​!

វិទ្យាសាស្រ្តដូងព្រលឹង The Science of the Soul ជាបណ្តុំកម្រងជំនឿរបស់ទស្សនវិទូនានាជុំវិញសកលលោក ដែលយល់ថា មនុស្សមានដូងព្រលឹង  ទោះជាស្លាប់ក្តី ក៍ព្រលឹងនៅរស់ មកចាប់ជាតិជាថ្មី។ វិទ្យាសាស្រ្តព្រលឹង The Science of The Soul, មិនមែនជា ក្រុមសាសនាគ្រឹស្ត ឬ សាសនាឥស្លាម ឬ សាសនាណាមួយឡើយ គឺសំដៅដូចដែល ខេមរភាសាយើង ហៅថា បួស ឬ អ្នកបួស ឬ កាន់សីល ៣ សីល ៥ ស៊ីល ៨ ឬ សីល ១០ បានន័យថា ជា សមាគម តបទទួលទានសាច់ គឺ ហូបបន្លែ ផ្លែឈើ អ្វីដែលខុសគ្នាជាមួយ សាសនាព្រះពុទ្ធ គឺ ទីនេះ មិនមែនជាកន្លែងសាសនា Religion ទេ គ្រាន់តែជា ជំនឿ Belief ឧ.​ដូចជា អ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនា តែ ទទួលសាច់ សាច់ សាច់គោ សាច់ក្របី សាច់ឆ្កែ ឆ្មា...ខុសពី អ្នកបួស Vegetarian គឺ តបសាច់ តាមការសម្លាប់​ដែលដូចជា លោកយាយ លោកតា ដូនតាយើង គាត់ ពិសារបាយ ជាមួយ ផ្លែស្វាយ ឪឡឹក ឬ ល្ង... 

សមាធិ ( ប្រភព )

សារប្រយោជន៍ សមាធិ គឺជា ការតាំងចិត្តមាំក្នុងអារម្មណ៍តែមួយ ឬ ការដឹងច្បាស់នូវអារម្មណ៍នោះៗ ដោយសច្ចភាព ។ សមាធិ មាន ២ យ៉ាង គឺ ទី១ ៖ សមថកម្មដ្ឋាន និង ទី ២ វិបស្សនាកម្មដ្ឋាន ។

1.  ទី១ សមថកម្មដ្ឋាន គឺជា ការគ្រៀកចិត្ត ចងចិត្តឲ្យជាប់ ក្នុងអារម្មណ៍តែមួយ មិនបណ្តោយឲ្យចិត្តត្រាច់ចរ ទៅរកអារម្មណ៍ផ្សេងៗ ។ សមថសមាធិ មាន ៣ កំរិត តាមកម្លាំងនៃការប្រតិបត្តិ ពោលគឺ ៖ 
1. ១- ខណិកសមាធិ គឺ សមាធិ ដែលចិត្តមានអារម្មណ៍តែមួយ ឬចិត្តស្ងប់កើតឡើងមួយ​ជួរខណៈ តែមិនបានយូរប៉ុន្នានក៏រលត់ទៅ ។ 
2. ២- ឧបចារសមាធិ គឺ សមាធិ ដែលចិត្តស្ងប់រំងាប់ប្រាសចាកនិវរណៈទាំង ៥ តែមិនជាអារម្មណ៍របស់អង្គឈាន មានបឋមជ្ឈានជាដើមនោះទេប៉ុន្តែ អារម្មណ៍របស់ឧបចារសមាធិនេះ គឺជា អារម្មណ៍សមាធិ ដែលចិត្តស្ថិតក្នុងសភាពជិតបានឈានសមាបត្តិ ។
3. ៣- អប្បនាសមាធិ គឺ សមាធិចិត្ត ដែលគង់ស៊ុបក្នុងអារម្មណ៍នៃឈានសមាបត្តិ មានរូបជ្ឈានជាដើម ដែលចិត្តខណៈនោះកំពុងសោយអារម្មណ៍ដែលជាអង្គនៃឈាន មាន វិតក្ក វិចារ បីតិ សុខ ចិត្តេកគតា រួមជាអង្គ ៥ ។

 អ្វីជាអារម្មណ៍របស់សមថសមាធិ ? ពាក្យថា សមាធិ ប្រែថា ចិត្តស្ងប់ នេះមិនមែនសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវជា សម្មាសមាធិ ទាំងអស់ទេ ។ ឯមិច្ឆាសមាធិ គឺ សមាធិ ខុសចាកគន្លងធម៌ឬសមាធិចិត្ត ដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវវិបស្សនូបក្កិលេស ថាជា លោកុត្តរៈ មាន មគ្គ ផល និព្វាន ហើយលះបង់ការប្រតិបត្តិ ចម្រើនភាវនា ចោលព្រោះហេតុដូច្នេះ សមាធិចិត្ត ជា សម្មាសមាធិ ទៅបាន កេចិអាចារ្យ ឬ អដ្ឋកថាចារ្យ ទាំងឡាយពោលថាត្រូវផ្តោតចិត្តទៅលើអារម្មណ៍ណាមួយនៃអារម្មណ៍កម្មដ្ឋានទាំង ៤០ យ៉ាង តាមអធ្យាស្រ័យ ឬ ចរិតរៀងៗខ្លួននៃបុគ្គលម្នាក់ៗ ។

បើសិនជាលោកអ្នកចឹងដឹងបន្ថែម សូមទំនាក់ទំនង តាម Contact ដូចខាងលើស្រាប់ សូមអរគុណ

សមាគម​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា​ថ្នាល​វិជ្ជា​កុមារ​ទី​ទ័ល​ក្រ

ទំនាក់ទំនង Facebook 

សមាគមរស្មីកុមារកម្ពុជា

លោកស្រីជុំ សាមីន និងសហព័ន្ធសមាគមមិត្តភាពវៀតណាមកម្ពុជា ខេត្តគៀងយ៉ាងចុះសួរសុខទុក្ខសមាគមរស្មីកុមារកម្ពុជាត្នោតជ្រុំ

AKP ភ្នំពេញថ្ងៃទី ២១ ខែ មករា​ ឆ្នាំ ២០១៣– លោកស្រី ជុំ សាមីន កែបជុតិមា ប្រធានគណៈកម្មាធិការសមាគមនារីកម្ពុជា ដើម្បីសន្តិភាព និងអភិវឌ្ឍន៍រាជធានីភ្នំពេញ ដែលជា តំណាងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់លោកស្រី ម៉ែន សំអន ឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តី ប្រចំាការនិងជារដ្ឋមន្រ្តីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រឹទ្ធសភា រដ្ឋសភា និងអធិការកិច្ចបាននំាគណៈប្រតិភូសហ ព័ន្ធសមាគមមិត្តភាពវៀតណាមក្ពុជាខេត្តគៀងយ៉ាងដឹកនំាដោយលោក ឡេង យំាងដុង ប្រធានសហ ព័ន្ធសមាគមមិត្តភាពវៀតណាម-កម្ពុជា ខេត្តគៀងយ៉ាងសាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមវៀតណាមទៅសួរ សុខទុក្ខ និងចែកអំណោយដល់សមាគមរស្មីកុមារកម្ពុជាដែលមានទីតំាងនៅសហគមន៍ត្នោតជ្រុំ ៤ ក្នុង សង្កាត់បឹងទំពន់ ខណ្ឌមានជ័យ រាជធានីភ្នំពេញ កាលពីថ្ងៃទី ២១ ខែមករាឆ្នំា ២០១៣ កន្លងទៅនេះ។

លោក ប៉ាត ណូន ប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលសមាគមរស្មីកុមារកម្ពុជាបានលើកឡើងពីការងារ របស់សមាគមដែលជាមជ្ឈមណ្ឌល បណ្តុះបណ្តាលកុមារកំព្រា អនាថា និងនិសិត្សទីទ័លក្រលើជំនាញ សំអាងការ កែសម្ភស្ស និងជួសជុល នៅតាមអង្គការនានា ដែលគេអាចជួយបាននាពេលកន្លង មក ក្នុងនោះក៏មាន ក្រុមសិល្បះ បណ្តុះបណ្តាលផ្នែកកីឡាប្រដាល់ក្បាច់គុនបូរាណខ្មែរ និងកីឡាបាល់ ទាត់ជាដើម អស់រយះពេល ១៣ ឆ្នំាមកហើយតំាងពីឆ្នំា ១៩៩៥ ហើយកាលនោះមានទីតាំងនៅ សំ ណង់អនាធិប តេយ្យប៊ូឌីង លុះដល់ឆ្នំា ២០០៨ សាលារាជធានីភ្នំពេញបានប្តូរទីតំាងថ្មីឲ្យសមាគមមក តំាងទីលំនៅក្នុងសហគមន៍ត្នោតជ្រុំ ៤ សង្កាត់បឹងទំពន់ ខណ្ឌមានជ័យ រហូតមកដល់ពេលនេះមាន រយះពេល ៥ ឆ្នំាហើយ។ លោក ប៉ាត ណូន បានបន្តថា ក្រោយមកនៅទីតំាងថ្មីនេះសមាគមបានការជួយគិតគូ និងយក ចិត្តទុកដាក់ពីរាជរដ្ឋាភិបាល ពិសេសពី ឯកឧត្តម កែប ជុតិមា អភិបាលរាជធានីភ្នំពេញ និងលោកស្រី បានជួយផ្នែកហូបចុក សាលារៀន អាគារស្នាក់នៅចំនួន ២ ខ្នងក្លឹបកីឡាប្រដាល់មួយខ្នង។ល។និងពី លោក គួច ចំរើន អភិបាលខណ្ឌមានជ័យ និងលោកស្រីព្រមទំាងអាជ្ញាធរគ្រប់ថ្នាក់ផងដែរ។លោក ប៉ាត់ ណូន ក៏បានលើកឡើងពីសមិទ្ធផលរបស់សមាគម ដែលមាននិងកំពុងកសាង ដែលមកដល់ ពេលនេះសមាគមមាន កុមារកំព្រា និងអនាថា និសិត្សក្រីក្រមានចំនួន ១០៥ នាក់បុគ្គលិក ២២ នាក់ និងកីឡាករ ៩ នាក់។

លោក ឡេ យំាងដុង បានសំដែងនូវការីករាយដោយបានឃើញកុមារទំាងអស់នៅក្នុងសមាគម នេះមានទឹកមុខស្រស់ប្រកបមាន សុខភាពល្អ ហើយលោកសូមកោតសរសើរចំពោះសមាគមរស្មីកុមារ កម្ពុជា ដែលមានការគំាទ្រ និងជួយជ្រោមជ្រែង ពីអាជ្ញាធររាជធានីភ្នំពេញ និងអាជ្ញាធរគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ ដែលបានបង្ហាញពីការគិតគូរដល់អនាគតរបស់កុមារ មិនថាកុមារកំព្រាឬជនអនាថាទេពួកគេសុទ្ធតែ ជាពលរដ្ឋដូចគ្នាដែលចំាបាច់ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ពីពួកគេគ្រប់ពេល។លោក ឡេ យំាងដុង បានបន្តថា កុមារទំាងអស់នេះនៅពេលខាងមុខពួកគេពិតជាមានមុខរបរសមរម្យ និងពិតប្រាកដមួយដោយពួក គេបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលយ៉ាងត្រឹមត្រូវពីសមាគមផង និងពីអាជ្ញាធរផងនោះ។ លោកប្រធានសហព័ន្ធសមាគមវៀតណាមកម្ពុជាខេត្តគៀងយ៉ាងបានបញ្ជាក់ទៀតថា លោក មកទីនេះដើម្បីសួរសុខទុក្ខផង និងនំាយកអំណោយតិចតួចមកចែកជូនកុមារកំព្រា និងអនាថា ព្រម ទំាងនិសិត្សទីទ័លក្រ មន្រ្តីបុគ្គលឹកនៅទីនេះ ដើម្បីជាការផ្សារភ្ជាប់នូវទំនាក់ទំនងល្អរវាងខេត្តគៀង យ៉ាង និងរាជធានីភ្នំពេញឲ្យកាន់តែជិតស្និតបន្ថែមទៀតគង់វង់ជារៀងរហូត។

លោកស្រីជុំ សាមីន កែបជុតិមា បានថ្លែងអំណគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះសហព័ន្ធសមាគម មិត្តភាពវៀតណាមកម្ពុជាខេត្តគៀងយ៉ាង ដែលបានយកចិត្តទុកដាក់គិតគូរពីសុខទុក្ខកុមារកំព្រានិង អនាថានៅសមាគមរស្មីកុមារកម្ពុជានាពេលនេះ គឺជាទឹកចិត្ត មនុស្សធម៍ មួយដ៏ល្អរបស់មិត្តភ័ក្រ្តជិតខាង ដែលជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមិត្តវៀតណាម តែងតែគិតគូដល់ សុខទុក្ខបងប្អូនប្រជាជនកម្ពុជា គ្រប់ពេលវេលា ដែលបងប្អូនកម្ពុជាមិនដែលបំភ្លេចគុណចំពោះបងប្អូនវៀតណាមទេ។ លោកស្រីជុំ សាមីន កែបជុតិមា ក៏បានរំលឹកឡើងវិញថា សមាគមរស្មីកុមារកម្ពុជានេះ កន្លង មកបានទទួលនូវការយកចិត្តទុកដាក់គិត គូរគ្រប់យ៉ាងពីរាជរដ្ឋាភិបាល ពិសេសពីសំណាក់លោក អភិបាលរាជធានីភ្នំពេញ ពីគណបក្សប្រជាជនរាជធានីភ្នំពេញ ពីសមាគម នារីរាជធានីភ្នំពេញ ពីសហ ព័ន្ធសមាគមយុវជនរាជធានីភ្នំពេញ ពីអាជ្ញាធរខណ្ឌមានជ័យក្នុងការជួយឧបត្ថម្ភគំាទ្រដល់សមាគម នេះគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីជួយបណ្តុះបណ្តាលធនធានមនុស្សឲ្យក្លាយទៅជាពលរដ្ឋល្អមានមុខរបរពិត ប្រាកដ សម្រាប់ចិញ្ចឹម ជីវិតទៅអនាគតដោយជួយតំាងពីកកើតរហូតទទួលបានជោគជ័យ និងបន្តទៅ មុខទៀត។ នៅក្នុងឱកាសដែរលោកស្រីប្រធានបានផ្តល់ថវិកាចំនួន ១ លានរៀលដល់សមាគមរស្មីកុមារ កម្ពុជាផងដែរ ហើយសហព័ន្ធសមាគម មិត្តភាពវៀតណាមក្ពុជាខេត្តគៀងយ៉ាងក៏បានចែកអំណោយ ដល់កុមារ និងសិស្សទីទ័លក្រចំនួន ១០៥ នាក់ក្នុងម្នាក់ទទួលបាន ៣ ម៉ឺនរៀលបុគ្គលិកគ្រូៗ ចំនួន ២២ នាក់ក្នុងម្នាក់ៗ ទទួលបាន ៦ ម៉ឺនរៀលនិងកីឡាករ ៩ នាក់ក្នុងម្នាក់ៗទទួលបានចំនួន ៦ ម៉ឺនរៀល៕ ដោយ លោក សួស សំរិត

(ភ្នំពេញប៉ុស្ត)ភ្នំពេញ :  កំប្លង់ៗ​អើយ នាំ​គ្នា​លេង​ត្រុដិ តាំង​ចិត្ត​បរិសុទ្ធ​ជា​របាំខ្មែរ... គឺ​ជា​ចម្រៀង​ដែល​ច្រៀង​ចេញ​ពី​ក្រុម​សិល្បករ​វ័យ​ក្មេង​មួយ​ក្រុម ឲ្យ​តែ​ឮនូវ​ចម្រៀង​នេះ ប្រជាជន​ខ្មែរ​ទាំង​ក្មេង​ចាស់  ប្រុស​ស្រី តែង​បង្ហាញ​នូវ​អារម្មណ៍​សប្បាយ​រីករាយ ក្នុង​ការ​ទស្សនា​នូវ​របាំ​ត្រុដិ​នេះ ដែល​ជា​របាំ​ជួយ​ដេញ​នូវ​ឧបទ្រព​​ចង្រៃ ដើម្បី​ផ្លាស់​ឆ្នាំ​ចាស់​ចូល​ឆ្នាំ​ថ្មី​នាំ​មក​នូវ​សេចក្តី​សុខ​សប្បាយ​ ដល់​ពួក​គេ។

នៅ​ពី​ក្រោយ​ប្រភេទ​សិល្បៈ​ខ្មែរ​មួយ​នេះ ក៏​នៅ​មាន​រឿង​រ៉ាវ​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​ជា​ច្រើន​របស់​សិល្បករ​​ សិល្បការិនី​វ័យ​ក្មេងប្រមាណ​ជាង​៨០​នាក់ ដែល​បាន​ស្នាក់​នៅ និង​ធំ​ធាត់​ដឹង​ក្តី​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ដី​ឡូត៍អម​ដោយ​អគារ​កម្ពស់​ពីរ​ជាន់​សង ​ខាង​នៅ​ឯ​ភូមិ​ត្នោត​ជ្រំ សង្កាត់​បឹង​ទំពុន ខណ្ឌ​មាន​ជ័យ រាជធានី​ភ្នំពេញ ជាទី​ដែល​ជួយ​ឲ្យ​ពួក​គេ​រក​ឃើញ​ពន្លឺ​​សន្សឹមៗ​នៃ​អនាគត​។

តាំង​ពី​ព្រលឹម​ស្រាងៗ នៅ​រដូវ​ចូល​ឆ្នាំ​ថ្មី​​ប្រពៃណី​ខ្មែរ​បែប​នេះ នៅ​ចន្លោះ​អគារ​ភ្លោះ​ទាំង​នេះ​ក្នុង​មណ្ឌល​នៃ​សមាគម​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា យើង​អាច​ឃើញ​កុមារ និង​ក្មេង​ជំទង់​ជា​ច្រើន ខ្លះ​ទើប​ក្រោក​ពី​ដំណេក​ទាំង​មមិងមមាំង​​នៅ​ឡើយ ខ្លះ​កំពុង​ស្លៀក​ក្បិន ខ្លះ​ផាត់​មុខ និង​ខ្លះ​ទៀត​កំពុង​រៀប​ចំ​ផ្លែ​ឈើ​សំណែន ទៅ​តាម​ការ​បង្គាប់​យ៉ាង​ស្លូត​បូត និង​អំណត់​របស់​បុរស​មាឌ​ល្អិត វ័យ​ចំណាស់​ម្នាក់ ដែល​ត្រូវ​បាន​ពួក​គេ​ហៅ​ថា «លោក​តា» និង​ត្រូវ​បាន​ស្គាល់​ថា ​ជា​ប្រធាន​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ភិបាល​នៃ​សមាគម​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា។

បុណ្យ​ចូល​ឆ្នាំ​ខ្មែរ​ឆ្នាំ​ថោះ​នេះ ក្រសួង​វប្បធម៌ និង ក្រសួង​ទេសចរណ៍​បាន​បំផុស​ឲ្យ​មាន​ចលនា​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​​វប្បធម៌ ប្រពៃណី​ខ្មែរ​ឲ្យ​ផុស​ផុល​ឡើង ខណៈ​ពេល​​ដែល​វប្បធម៌​ចិន និង​វប្បធម៌​បរទេស​កំពុង​តែ​ដុះ​ដាល​នៅ​លើ​ទឹក​ដី​កម្ពុជា នេះ​ជា​ការ​លើក​ឡើង​របស់​លោក ប៉ាត ណូន ប្រធាន​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ភិបាល នៃ​​សមាគម​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា។

លោក​ ​ប៉ាត ណូន បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថាជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ​ចាប់​ពី​ថ្ងៃ​ទី​១ ដល់​ថ្ងៃ​ទី​៣០​ខែ​មេសា ក្រុម​សិល្បៈ​កុមារ​កំព្រា​យើង​ខ្ញុំ តែង​តែ​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ដោយ​ក្រសួង​វប្បធម៌ ដើម្បី​ចេញ​សម្តែង និង​រាំ​ជូនពរ នៅ​តាម​ក្រសួង មន្ទីរ សណ្ឋាគារ ភោជនីយ​ដ្ឋាន ផ្ទះ​សំណាក់ ក្រុម​ហ៊ុន និង​គេហដ្ឋាន​នានា ទូ​ទាំង​រាជធានី​ភ្នំ​ពេញ គឺ​ដើម្បី​បណ្តាញ​ចោល​នូវ​ភាព​សៅហ្មង ពី​ឆ្នាំ​ចាស់​ឲ្យ​អស់ ហើយ​លើក​រាសី​ឆ្នាំ​ថ្មី រក​ស៊ី​មាន​បាន ជួប​ប្រទះ​នូវ​សេចក្តី​សុខ​ចម្រើន​ជា​រៀង​រហូត ចាប់​ពី​ឆ្នាំ​នេះ​ត​ទៅ។

ប្រធាន​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ភិបាល​រូប​នេះ ក៏​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ពី​ប្រវត្តិ​នៃ​ការ​បើក​សមាគម ដែល​ជា​មណ្ឌល​បណ្តុះ​បណ្តាល កុមារ​កំព្រា អនាថា និង​ក្រីក្រ​នេះ​ថា៖ «កាល​ពី​ដើម ខ្ញុំ​បើក​ភោជនីយដ្ឋាន​សត្វ​ព្រៃ​នៅ​ជំនាន់​អ៊ុនតាក់ ក្រោយ​ពី​អ៊ុនតាក់​ទៅ​ស្រុក​អស់ ខ្ញុំ​ឃើញ​ក្មេងៗ​សុំ​បាយ​ហូប សុំ​ឆ្អឹង​គុយ​ទាវ​ទឹក​ស៊ុប​ហូប ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​សង្វេគ ព្រោះ​កាល​មុន​នោះ ខ្ញុំ​ធ្លាប់​បាន​បួស​អស់​១៨ឆ្នាំ និង​ចិញ្ចឹម​កុមារ​ឲ្យ​រៀន​បាន​ជាង​៣០០​នាក់​ឯណោះ»។

លោក​បាន​បន្ត​ថា៖ «ដូច្នេះ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​សង្វេគ ហើយ​ក៏​លក់​ហាង​បាន​លុយ​ជាង​ពីរ​ពាន់​ដុល្លារ​យក​ទៅ​បង្ក​បង្កើត​សាលា​រៀន ហើយ​ក៏​ដើរ​ប្រមូល​ក្មេងៗ​ដែល​អត់​ផ្ទះ អត់​បាយ​អត់​ទឹក​យក​មក​ចិញ្ចឹម​ក្នុង​មណ្ឌល​ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ដោយ​មុន​ដំបូង​ឡើយ យើង​មិន​មាន​ជំនួយ​ពី​ខាង​ណា​ទេ យើងគ្រាន់​តែ​ដើរ​ទំនាក់​ទំនង​សុំ​គេ​ឲ្យ​បង្ហាត់ និង​សម្តែង​សិល្បៈ​តាម​ពិធី​បុណ្យ​តាម​ស្រុក​ស្រែ​ចំការ តាម​ភូមិ ដោយ​អាច​ផ្តល់​ថវិកាតាម​សទ្ធា ហើយ​ក្រោយ​មក​ក៏​មាន​ជំនួយ​ជា​អង្ករ ម្ហូប​អាហារ និង​លុយ​កាក់​ខ្លះ​ពី​សប្បុរស​ជន​ទាំង​នោះ»។

សមាគម​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា ចាប់​ផ្តើម​សម្ពោធ​ជា​ផ្លូវ​ការនៅ​ឆ្នាំ​១៩៩៥ និង​មាន​ការ​អនុញ្ញាត​ពី​ក្រសួង​អប់​រំ យុវជន និង​កីឡា​​ឲ្យ​បើក​​ជា​សាលា​រៀន​ ដោយ​មាន​ត្រឹម​ថ្នាក់​មតេ្តយ្យ​​ដល់​ថ្នាក់​ទី​៣​ប៉ុណ្ណោះ ហើយ​សិស្ស​ចាប់​ពី​ថ្នាក់​ទី​៤ទៅ​ត្រូវ​បញ្ជូន​ចូល​សាលា​រដ្ឋ និង​ថ្នាក់​ភាសា​ក្រៅ​ម៉ោង​។

បច្ចុប្បន្ន សមាគម​មាន​បុគ្គលិក​ចំនួន​១៧​នាក់ នៅ​គ្រប់​គ្រង និង​ធ្វើ​ការ​អប់រំ​ដែល​ពួកគាត់​មួយ​ចំនួន​សុទ្ធ​តែ​បាន​ចូលនិវត្តន៍ ចំណែក​កុមារ និង​យុវជន​មាន​ចំនួន ៨៥​នាក់ ​ក្នុង​នោះ​មាន​និស្សិត​២២​នាក់ និង​កីឡាករ​ហាត់​ប្រដាល់​នៅ​ទីនោះ​ចំនួន ​១២​នាក់​ទៀត​ផង ដែល​ជា​ក្មេង​កំព្រា អតីត​ក្មេង​អនាថា ក្រីក្រ​គ្មាន​ទីពឹង ដែល​មាន​អាយុ​តាំង​ពី​មួយ​ខួប​ដល់​២៤​ឆ្នាំ។

តាម​រយៈ​លោក ប៉ាត ណូន រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ សមាគម​បាន​ទទួល​ជំនួយ​ខ្លះៗ​ជា​ប្រចាំ​ដូច​ជា ពី​អង្គការ​យូ​អេម​ស៊ី ដែល​បាន​ជំនួយ​គ្រូ​៧​នាក់​មក​បង្ហាត់​បង្រៀន​ក្មេងៗ និង​ប្រាក់​ចំនួន​១០០​ដុល្លារសម្រាប់​ម្ហូប​អាហារ និង​ម្ហូប​ចំនួន​២​ថ្ងៃ ក្នុង​១​សប្តាហ៍ពី​សណ្ឋាគារ​កាបូឌីយ៉ាណា និង​ពី​លោក សូរ ឃុន​ ចំនួន​៥០​ដុល្លារ​ក្នុង​១​ខែ ក្រៅ​ពី​នេះ ក៏​មាន​ជំនួយ​ក្រៅ​ខ្លះៗ​ពី​អង្គការ​មួយ​ចំនួន និង​សប្បុរសជន​ទៅ​តាម​សទ្ធា​របស់​ពួក​គេ ជាពិសេស​គឺ​អភិបាល​ខណ្ឌ​មានជ័យ​ដែល​តែងតែ​ជួយ​ឧបត្ថម្ភ​ដល់​ពួកគេ​នៅ​ពេល​ ដែល​មាន​ការ​ខ្វះខាត​ខ្លាំង។

ដោយ​មាន​ដើម​កំណើត​នៅ​ភូមិ​ដី​ក្រហម​បាន​ចំនួន​១៣​ឆ្នាំ លោក ប៉ាត ណូន បាន​ឲ្យ​ដឹងថា៖ «ពេល​នោះ​មណ្ឌល​យើង​មាន​ទីតាំង​ជាប់​នឹង​នាយក​ដ្ឋាន​វិចិត្រ​សិល្បៈ ដូច្នេះ​គ្រូៗ​ដែល​បង្ហាត់​ក្មេងៗ គឺ​ត្រូវ​បាន​យក​ពី​នាយកដ្ឋាន​ទាំង​អស់»។

លោក​បាន​បន្តថា៖ «ប៉ុន្តែ​សព្វ​ថ្ងៃ ដោយ​សាលា​មធ្យម​សិក្សា​វិចិត្រ​សិល្បៈ​នៅ​ឆ្ងាយ ដូច្នេះ​យើង​ត្រូវ​ចំណាយ​ថវិកា​ច្រើន​ក្នុង​ការ​ឲ្យ​ពួកគេ​ធ្វើ​ដំណើរ ទោះ​បី​ជា​សិស្ស​ខ្លះ​មាន​កង់ ប៉ុន្តែ​យើង​នៅ​តែ​មាន​ខ្វះ​ខាត​ដដែល ធ្វើ​ឲ្យ​សិស្ស​តូចៗ ដែល​សូម្បី​តែ​​រៀន​នៅ​សាលា​ជិត​បំផុត​ក៏​ត្រូវ​ដើរ​ពី៣​ទៅ៤​គីឡូដែរ ដើម្បី​ទៅ​ដល់​សាលា​រៀន»។

ក្នុង​វ័យ​២៤ឆ្នាំ មូរ ស៊ីគាន គឺ​ជា​សិស្ស​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​សិស្ស​១០​នាក់​ផ្សេង​ទៀត​នៅ​ក្នុង​មណ្ឌល ដែល​បាន​ប្រឡង​ជាប់​សញ្ញាបត្រ​មធ្យម​សិក្សា​ទុតិយភូមិ​៣​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ពី​ខេត្ត​បន្ទាយមានជ័យ​ដែល​ជា​ស្រុក​កំណើត​របស់​នាង។

ដោយ​ទើប​តែ​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​មណ្ឌល​ទើប​តែ​បាន​មួយ​​ខែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ស៊ីគាន មិន​ទាន់​បាន​រៀន​សិល្បៈ​ពី​សិស្ស​ច្បង​របស់​នាង​បាន​ច្រើននៅ​ឡើយ​ទេ​ ប៉ុន្តែ​នាង​ក៏​អាច​ចូលរួម​ក្នុង​ការ​សម្តែង​របាំ​ត្រុដិ​ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក ​រាំ​បុក​កញ្ឆែត។

ស៊ីគាន ថ្លែង​​ថា៖ «ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​សប្បាយ​រីករាយ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ដោយសារ​​តែ​នៅ​ទី​នេះ ខ្ញុំ​អាច​រក​ប្រាក់​បាន​ខ្លះៗ​ សម្រាប់​ខ្លួនឯង​ និង​ជួយ​សមាគម ព្រោះ​នៅ​ស្រុក ជីវភាព​ឪពុកម្តាយ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ខ្វះខាត​ណាស់ ហើយ​មិន​អាច​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រៀន​បន្ត​បាន»។

ចំណែក កែវ សុភណ្ឌ ក្នុង​វ័យ​២០​ឆ្នាំ ជា​សិស្ស​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​សិស្ស​៣​នាក់​ដែល​ត្រៀម​ប្រឡង​សញ្ញាបត្រ​មធ្យម ​សិក្សា​ទុតិយភូមិ​ក្នុង​ឆ្នាំ​នេះ។ សុភណ្ឌ​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា នាង​បាន​មក​រស់​នៅ​ក្នុង​មណ្ឌល​តាំង​ពី​នាង​មាន​អាយុ​៥​ឆ្នាំ ដោយសារ​តែ​នាង​មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍​តាំង​ពី​ពេល​ដែល​ក្រុម​សិល្បៈ​សមាគម​ រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា​បាន​ទៅ​សម្តែង​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​របស់​នាង​នៅ​ក្នុង​ខេត្ត​ តាកែវ។

សុភណ្ឌ បាន​និយាយរៀបរាប់​​ថា​៖ «ខ្ញុំ​សុំ​ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​​ថា ខ្ញុំ​ចង់​ហាត់​សម្តែង​ជាមួយ​ពួកគេ ពេល​ដែល​ដឹង​ថា សមាគម​នេះ​ទទួល​ចិញ្ចឹម​ក្មេង​ក្រីក្រ ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​ព្រម​ឲ្យ​ខ្ញុំ និង​ប្អូន​ស្រី​ខ្ញុំ​មក​នៅ​ក្នុង​មណ្ឌល​នេះ​តែ​ម្តង»។

នាង​បាន​និយាយ​ទៀត​ថា៖ «ខ្ញុំ​គិត​ថា បើ​សិន​ជា​គ្មាន​​សមាគម​នេះ ខ្ញុំ​ប្រហែល​ជា​មិន​បាន​រៀន​ចេះ​ដឹង រហូត​ជិត​ចប់​បាក់ឌុប​យ៉ាង​នេះ​ទេ»។

សុភណ្ឌ មិន​ទាន់​មាន​គោលដៅ​ច្បាស់លាស់​ក្នុង​​ការ​បន្ត​សិក្សា​នៅ​ថ្នាក់​ឧត្តម​ នោះទេ ប៉ុន្តែ​នាង​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា៖«ខ្ញុំ​ចង់​រៀន​ផ្នែក​ទំនាក់ទំនង និង​ផ្នែក​គណនេយ្យ​ដែរ»។

នៅ​ក្នុង​មណ្ឌល សុភណ្ឌ ត្រូវ​ឆ្លៀត​ពេល​ទំនេរ​ពី​ការ​សិក្សា​ដើម្បី​មើល​ថែ​ទាំ​ក្មេងៗ បង្ហាត់​សិល្បៈ និង​ភាសា​អង់គ្លេស​ខ្លះៗ​ដល់​ពួកគេ ព្រមទាំង​ចូលរួម​សម្តែង​សិល្បៈ​គ្រប់​ប្រភេទ​ជា​ប្រចាំ ជា​ពិសេស​នៅ​រដូវ​បុណ្យ​ភ្ជុំ បិណ្ឌ និង​បុណ្យ​ចូលឆ្នាំ​ខ្មែរ។ ក្រៅ​ពី​នេះ​សមាគម​ក៏​មាន​ទទួល​សម្តែង​គ្រប់​កម្មវិធី​សិល្បៈ​ទាំងអស់​ ទៀតផង៕

កោះសន្តិភាព៖ កាកបាទក្រហម​ខណ្ឌមានជ័យ​នាំ​យក​អំណោយ​ចែក​ជូន​កុមារ​កំព្រា​នៅ​សមាគម «​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា​»
បញ្ចូលអត្ថបទ ៖ ចន្ទ្រគ្រាស

ថ្ងៃពុធ ទី១០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ ម៉ោង ១៦:១៥

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖ អនុ​សាខា​កាកបាទក្រហមកម្ពុជា​ប្រចាំ​ខណ្ឌមានជ័យ បាន​នាំ​យក​អំណោយ​ចែកចាយ​ជូន​កុមារ​កំព្រា​ក្រីក្រ​ដែល​រស់នៅ​ក្នុង​សមាគម  «​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា​» មាន​ទីតាំង​ស្ថិត​ក្នុងភូមិ​ត្នោត​ជ្រុំ​៤ សង្កាត់​បឹង​ទំពុន ខណ្ឌមានជ័យ ក្រោម​វត្តមាន​លោក​ឌី រ័​ត្ន​ខេ​ម​រុណ អភិបាលរង​នៃ​គណៈ​អភិបាល​ខណ្ឌមានជ័យ និង​ជា​ប្រធាន​កាកបាទក្រហម​ប្រចាំ​ខណ្ឌ ។

អំណោយ​ត្រូវ​បាន​ចែក​ជូន​នៅ​ព្រឹក​ថ្ងៃ​ទី​១០ មិថុនា ២០១៥ រួម​មាន​ទឹកបរិសុទ្ធ​ចំនួន​១០​កេស​, ទឹកត្រី​១០​កេស​, ទឹកស៊ីអ៊ីវ​១០​កេស , មី​យើង​១០​កេស​, ត្រីខកំប៉ុង​២​កេស​ធំ​, នំប៉័ង​២​កេស​ធំ​, អង្គរ​៣​ប៉ាវ និង​ថវិការ​ចំនួន​១០០​ដុល្លារ​ជូន​ដល់​ប្រធាន​សមាគម ។

លោក​បាត ណូ​ន ប្រធាន​គ្រប់គ្រង​សមាគម​កុមារ​កំព្រា​ខាងលើ បាន​ប្រាប់​ឱ្យ​ដឹង​ថា សព្វថ្ងៃ​មាន​កុមារ​កំព្រា​សរុប​ចំនួន​៦៣​នាក់ ក្នុង​នោះ​មាន​១២​នាក់​ជា​និស្សិត សេសសល់​គឺជា​កូន​ក្មេង​ដែល​មាន​អាយុ​ក្រោម​១៥​ឆ្នាំ ។ អ្នក​ទាំងអស់​ភាគច្រើន​សុទ្ធតែ​មក​ពី​តាម​បណ្តា​ខេត្ត​នានា​ក្នុង​ប្រទេស ដែល​ក្នុង​នោះ​ដែរ​អ្នកខ្លះ​ជា​កូនកំព្រា​ឪពុក​ម្តាយ​, អ្នកខ្លះ​ជីវភាព​ក្រីក្រ​តោកយ៉ាក និង​អ្នកខ្លះ​ខ្វះ​ទីពឹង និង​ទីជម្រក ។ លោក​បាត ណូ​ន បន្ត​ថា សមាគម​រស្មី​កុមារ​កម្ពុជា​បង្កើត​ឡើង​តាំងពី​ឆ្នាំ​១៩៩១ មក​ម្ល៉េះ ហើយ​បង្កើត​ឡើង​ក្នុង​គោលបំណង​ជួយ​សង្គ្រោះ​ដល់​កុមារ​ក្រីក្រ ទីទ័ល និង​កុមារ​ដែល​កំព្រា​ឪពុក​ម្តាយ​ឱ្យ​ឱកាស​បាន​រៀនសូត្រ យល់​ដឹង ទៅ​ថ្ងៃ​មុខ ។ លើស​ពី​នេះ សមាគម​បាន​ផ្តល់​កន្លែង​ស្នាក់​នៅ​ដល់​ពួក​គេ​ផង​ដែរ ដោយ​មិន​គិតថ្លៃ បន្ទាប់​ពី​មាន​អង្គការ​សប្បុរសធម៌​នានា​ក្នុងស្រុក និង​ក្រៅ​ស្រុក តែងតែ​ជួយ​ឧបត្ថម្ភ​ដល់​សមាគម​យើង​ជា​បន្តបន្ទាប់ ។

លោក​ឌី រ័​ត្ន​ខេ​ម​រុណ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​សំណេះសំណាល​សួរសុខទុក្ខ​ជាមួយ​ក្រុម​ក្មួយ​ៗ និង​កុមារ​កំព្រា​ទាំងអស់ ដែល​រស់នៅ​សមាគម​ខាងលើ ។ ហើយ​លោក​អភិបាលរង​ក៏​បាន​ធ្វើការ​ផ្តែផ្តាំ​ផ្ញើ​ដល់​ក្មួយ​ៗ​ឱ្យ​ខិតខំ​ប្រឹងប្រែង​រៀនសូត្រ​បន្ថែម មិន​ត្រឹម​អស់​ស​ង្ឈឹ​ម​ក្នុង​ជីវិត​ឡើយ ទោះជា​យើង​កើតមក​គ្មាន​ឪពុក​ម្តាយ ឬ​កើតមក​ក្នុង​ជីវភាព​ក្រីក្រ​លំបាក​យ៉ាងណា​ក៏​ដោយ ក៏​ត្រូវ​តែ​មានការ​តស៊ូ​ជម្រះ​នូវ​គ្រប់​ឧ​ប​សក្តិ និង​ទុក្ខ​លំបាក​ចំពោះ​មុខជា​និច្ច​មិន​ត្រូវ​រា​រេ​ថយក្រោយ​ឡើយ ។

ឆ្លៀត​ក្នុង​ឱកាស​នោះ លោក​អភិបាលរង​បាន​ចែក​នំប៉័ង​ដល់​ក្មួយ​ៗ​សម្រាប់​បរិភោគ រួម​ទាំង​ផ្តល់​ជូន ដល់​សម្ភារៈ​សិក្សា​ផ្សេង​ៗ​ដែល​មាន​ដូច​ជា​ប៊ិ​ច បន្ទាត់ ខ្មៅ​ដៃ សម្រាប់​ក្មួយ​យក​ទៅ​សិក្សា និង ព្រមទាំង​ថតរូប​ទុក្ខ​ជា​អនុស្សាវរីយ៍​ផង​ដែរ ៕

Understanding Death

About death an early mystic wrote: "They will have you know that life, not death, is the destiny of man, and that the sweet thing you have named death is no longer dark and terrible, but the beauty of all existence, the freedom from all slavery, the triumph over all vanquishment and the gate beyond the walls of all those human limitations within which you live, leading to the celestial and eternal city, where all are free in the light of their wisdom and love."

It is time for men to stop thinking so gloomily about death. In fact, there is no death at all. There is simply a shifting of the scenes, an awakening into a new environment.

The masters have broken the seal of death, and so to them and their disciples there is no more death. And this is positive knowledge. It is neither speculation, nor guesswork, nor the interpretation of any book. The whole world has been accustomed to thinking that no. man knows, or can know, what lies beyond the portals of death. They assert, with apparent finality, that death lands us upon some mystic shore from whose destination no traveller ever returns. Some of them even assume that death puts an end to the individual existence of man .

In fact, death is a glaring deception. The masters and many of their disciples know precisely what death is and what lies beyond it. They know it is only an appearance. They have crossed the great divide many times, and they can tell us all about it. But they find it difficult to get people to believe them. The whole world has for ages shuddered at this ominous but inevitable fate which hangs over all. Humanity dreads it because it does not understand it. It is like a child crying in the dark. The child is afraid because it cannot see what is there. People fear death because they do not know what it involves and what lies beyond its gates.

In most cases, if a man thinks at all, he regards sleep with wonder and death with terror. Sleep and death guard two portals. Through one, man passes in and out every day; through the other he passes once, to return no more. The saints assert that we can know the mysteries or death while living. They deny that death is the end of existence and tell us that we may pass in and out of the doors of death while still alive and fully conscious. They say that after death we will surely leave this body of clay. Therefore we should try to escape from this earthly prison before we die. The real self lives without a body, so we need not fear the going out of the soul from the body.

Death acts as a fine sieve, through which, by the perpetual flow of the laws of Mother Nature individuals are passed on to their true stations in higher regions. The squares in

the death-sieve are so exceedingly fine, that only certain powers and principles can go through, while on the earth-side is peeled off and cast down a lifeless mass of bones and fleshy corruption.

Though the ordinary man looks upon death with dread and sadness, those who have reached the threshold of death have all declared it to be a wondrous experience of peace and freedom.

Every one of us is going to die some day, so there is no point in being afraid of death. We do not feel miserable at the prospect of losing consciousness of our body in sleep; we accept sleep as a state of freedom to look forward to. So it is with death; it is a state of rest a pension from this life. There is nothing to dread. When death comes, we should accept it without fear. Death is only an experience through which we are meant to learn the great lesson of life, and that is: We cannot die.

Our real self, the soul, is immortal. We may sleep for a little while in that change called death, but we can never be destroyed. We exist, and that existence is eternal. The wave comes to the shore, and then goes back to the sea; it is not lost. It becomes one with the ocean, or returns again to the shore in the form of another wave. This body has come, and it will vanish; but the soul essence within it will never cease to exist. Nothing can terminate the eternal consciousness of that everlasting entity that is the soul.

As science has so well proved; even a particle of matter or a wave of energy is indestructible. The soul or spiritual essence of man is also indestructible. Matter undergoes change; the soul undergoes changing experiences. Radical changes are termed death, but death or a change in form does not change or destroy the spiritual essence.

The body is only a garn1ent, a covering. We change our clothing in this life so many times, but we do not say that we have changed. Similarly, when we cast off this body dress at death we do not change. We are still the same an immortal soul, a drop of the Absolute, a child of God.

The word 'death' is a great misnomer, for there is no death; when we are tired of life, we

simply take off the overcoat of flesh and leave this physical world.

The Bhagavad Gila illustrates beautifully the immortality of the soul:

Never was the spirit horn; never shall the spirit cease to be;"

Never was the time when it was not; End and Beginning are dreams!

Birthless and Deathless changeless remained the spirit forever;

Death hath not touched it at all. dead though its house seems.

Death is not the end; it is a temporary emancipation, given to us when karma, the law of cause and effect, determines that our present body and environment have served their purpose, or when we are too weary or exhausted by suffering to bear the burden of a physical existence any longer. To those who are suffering, death is a resurrection from the painful tortures of the flesh, a new awakening to peace and calmness. To the elderly, it is a pension earned by years of struggling through life. For all, it is a welcome rest.

When we reflect that this world is filled with death, and 'that our body has• to be relinquished one day, God's plan seems very cruel. We cannot imagine that this is the decree of a merciful God. But when we look at the process of death with the eye of wisdom, we see that after all it is an auspicious change. It is our emancipation from the nightmarish prison called mortal life into the blissful freedom of returning back to the Source. Saint and sinner alike are given freedom at death,-to a greater or lesser degree • according to their merit. In the plane to which souls go at death, •they enjoy a freedom such as they never knew their earthly life. So do not pity the person who is passing through the delusion of death, for in a little while he will be liberated. As soon as he gets out of this deception, he realizes that •his mortality was just a dream and rejoices that no fire can bum him, nor can any water drown him; for now he is totally free and safe.

In this new consciousness he comes to realize that all things co-exist in mutual helpfulness, rather than in antagonism. All forms of resonance function in harmony with one another. All forces live in peace and conscious benevolence. In this new awareness there are no calamities, no violence. Souls live in mutual co-operation, breathing not oxygen, but the joy of the spirit.

Why do we cry when our dear ones die? Because we sorrow for our own loss. If our loved ones leave us for training in better schools of life, we should rejoice instead of being selfishly sad, for we may keep them earthbound and hamper their progress by broadcasting our own selfish wills. The Lord is everlasting and by his infinite wisdom, through death, he keeps each created object, each living being, ever manifesting and transfom1ing itself into a fitter vehicle for his limitless expressions. Death comes to dutiful men as a promotion to a higher state. To those who so foolishly squandered their' lives, it comes to give them lives, it comes to give them another chance in a different environment.

When a highly evolved teacher lay dying on his bed, his wife was unable to control her grief and burst into tears. He said to her, "Why are you crying? My whole life we lived was live that might learn how to die."

The after-death state is variously experienced by different people in accordance with their modes of living while on earth. Different people vary in the duration and depth of their sleep. Similarly, they vary in their experiences after death. The good man who works hard in the factory of life goes into a deep, unconscious, restful sleep for a short while. He then awakens to life in some region in the higher planes. As Christ said: "In my Father's house are many mansions."

Death is not the end or things, but a passage from physical experiences in the domain of gross. changeable matter to purer joys in the finer realms of multicolored lights.

In spite of the general ignorance about death, the masters know what death means and they are ready to impart their knowledge to all those who will listen to them.

The masters and many of their disciples pass daily through the 'gates of death.' Hence they know all the problems connected with the process. They have explore  worlds upon worlds beyond the gates of death. All of this they do in full consciousness as a direct result of their spiritual practice.

This accomplishment lies within the power of anyone who is under the guidance of a perfect master. He requires only the knowledge of how to go about it, and then application to the task and perseverance.

After one is able to leave the body voluntarily, not only is there no more death (in the ordinary sense of some dreadful catastrophe), but there is not even a moment of unconsciousness or a shadow of darkness. One steps out of this body at will and in full awareness. Such a one knows exactly what he is doing and remains• always in full control of the process. The' master and all his disciples leave their bodies for. good when the time comes for them logo. _When that time comes, they go just as they did before, except that they sever all collection with the body and discard it for the last time. Then they depart as liberated souls rising on wings of power and light. They step out of their bodies and leave, as easily as one would step out of a dark, stuffy room into a beautiful sunlit garden.

The big question now is: What comes to pass after death? Where do we go and what happens to us? In this process, mankind is divided into two distinct classes or groups; and the reason for this division is that each of these two groups meets with a different sort

of experience after death.

The first class includes all those who have no master, or spiritual teacher. This constitutes, of course, the great bulk of mankind. All of these are obliged to meet the emergencies of death unsupported, unescorted, absolutely alone and helpless under the law of their own karma. They are now to receive payment in full for what they have earned in their just their determinate earthly life. Of them the messengers of death ask not when they shall come. They operate under the orders of their master, the negative power,  whose duty it is to administer absolute justice with no favoritism. No matter to what religion they may belong, all must face 'the dark angel'. Kings and peasants, good and bad, must all go wherever he leads them. They must go when the hour strikes, whether they are ready to go or not. Their individual wishes are not consulted. There is no remedy, no escape. When the inevitable moment arrives, no man can stave off the hand of death. All must face death alone and deal with it alone.

In that court of justice, there is impartiality, which is beyond both mercy and clemency. There is no question of appeal and no possibility of release on probation. If a person has been very bad, living a selfish life, indulging his negative passions, then his sentence will send him to some region of remedial and disciplinary punishment. There will be no attorney for the defence'. Each one is judged according to his own record, and the sentence is pronounced in strict conformity with the law.

A person who has lived a better life will be sent to a better environment, to some sort of paradise where he may enjoy the good, which he has earned. There he will rest and recuperate until the time arrives for him to return to earthly life once more.. But in each and every case, which receives exactly what he has earned and then he must sooner or later return to be born once more on this or some other planet.

At the solemn moment of death, every man, even when death is sudden, sees the whole of his past life marshaled before him, in its minutest details as if on a cinema screen. For one short instant the personality becomes one with the individual and all knowing soul. But this instant is enough to show him the whole chain of causes, which have been at work during his life. He now sees himself as he is and understands himself, unadorned by flattery or self-deception. He reads his life, like a spectator looking down into the arena he is quitting. He feels and knows the justice of all suffering and calamities that have overtaken him during the course of his life.

The second class is those people who were initiated by a living master, followed the instructions given by him and meditated regularly as directed by him, but have not yet attained sainthood themselves. All of this class knows the day and the hour when they are to go, long before it comes. The master meets those disciples at death; that is, he makes himself visible to them and he tells them that their time is up and they must go. They respond with joy. They fear nothing. They have no regrets at having to leave their families and the world. The entire process of death is under their control, and there is never a shadow of difficulty or distress during the process of passing over the threshold of death. They pass out of the body as easily as one would lay off an old garment. In their daily practice, they have already gone through that process many times, so the whole performance is quite familiar to them. Many times already they have visited the region to which they are now to pass. It is just like-going back home.

The only difference between their former visits to that region and this final exit from the physical world is that now they break the silver cord and release themselves forever from the shackles of the body. Separation from the body is now complete and they are free to go wherever they wish without restrictions of any sort. Their master escorts them directly to the region that will be their abode until they are ready to go higher. Of course, the master is with them during all of this process. They make the transition in great joy and of their own free will. There is no compulsion of any kind. They have absolutely nothing to do with the dark angel of death or with the king-judge. It is a time of joyful homecoming.

Those in this class do not return to earthly life again, unless it is so willed and ordered by their master. Generally, they are taken on up region by region until they reach the highest. It is extremely fortunate for any disciple if he has been able to reach the highest region before he leaves the physical body. This achievement is open to all if they do the required work. In actual practice, few ever accomplish so much during a lifetime, but all disciples of a master arc under his sole direction and jurisdiction.

No matter if they live ten thousand miles away from the master, he is there in a form visible to them, to receive them and go with them at the time of death. He comes to them in his astral Radiant Fon11. As soon as they leave the physical body, the master himself takes them to that region or locality which they have earned. There he places them in a sort of training school where they make good progress under his directions. They then continue in their training school until the time comes when they are fit to go higher.

In no case docs a disciple of a true master ever go before the king-judge, nor does the black angel of death ever approach him at the time of death. He cannot approach a disciple of a real saint. The master himself is there to take care of his own. The master is always lord of the situation. There is no power above him. He is the embodiment of the Supreme One, and as such he has power to do whatever he likes, and no one can obstruct his path.

The following few lines written by a medieval Christian Saint (de Chardin) embody the feelings of those who understand this human death: Lord, since with every instinct of my being and through all the changing fortunes of my life, it is You of whom I have ever thought, You whom I set at the heart of all universal matter, it will be in a glorious brightness which shines through all things and in which all things are ablaze that I shall have the felicity of finally closing my eyes.

Lastly, Hazur in his usual simple and lucid way sums up the whole subject by saying: Life does not begin with birth and end with death. We are an expression of infinite life, which has no beginning and shall never come to an end.