ព្រះធម៍ ថាមពលទេពជាអន្តន
NAM IS THE IMMANENT POWER
មានមនុស្សខ្លះ ខ្វាក់ភ្នែកពីកំណើត។ មនុស្សខ្លះ កើតមានទទួលបាន អំណោយជាភ្នែកពីទេវតា បែបនេះក្តី ក៌នៅតែ សន្តបុគ្គល ជាគ្រូបាចារ្យ ហៅថាជាមនុស្សខ្វាក់ភ្នែកផងដែរ។ នេះហាក់ដូចជាមាន គំនិតខុសគ្នា តែពិតជាមានរឿងបែបនេះ នោះដោយសារតែគេមើលមិន ឃើញ ព្រះសច្ចៈ។
Some people are born blind. Others who have the gift of physical eyes are also called blind by the saints. This may appear paradoxical; but it is so, because they do not see the Reality.
ទេវតា ទ្រង់សណ្ឋិតនៅក្នុងខ្លួនយើងរាល់ៗគ្នា តែកាលណាយើងសំលឹងមកមើល ខាងក្នុងខ្លួន យើងមិនឃើញអ្វីទាំងអស់។ ផ្ទាំងខ្មៅងងឹតស្លុបគ្រប់ពីលើយើង វាគ្រប់ដណ្តប់ជុំវិញខ្លួនយើង ព្រមទាំងមានសំណាញ់លោកកិយ៌គ្របយើងជិតឈឹង។ ទាំង ព្រលឹង ទាំង ទេវតា គង់ខាងក្នុងខ្លួនយើង តែ មិនដែលបានជួបគ្នា ដោយសារ តែមានជញ្ជាំង បិសាចដ៌ក្រាស់ ឃាំង បាំង ។ កាលណាយើងសំលឹងមើលជុំវិញ យើងមិនបានឃើញ ទេវតា ដ៌មាន គ្រប់ទីកន្លែង ទេវតា ដ៌មានគ្រប់នៃអ្វីៗទាំងអស់ និង ទេវតា ដ៌មាន គ្រប់ពេលវេលាទេ ដូចអ្វីដែលគ្រប់សន្តបុគ្គលនិយាយតែពាក្យដូចគ្នាតែមួយ គឺក្នុងចក្រវាឡសុទ្ធតែមានទេវតា ។ យើងកាន់តែដេកលង់លក់យូរប៉ុណ្ណា ក របស់យើង នៅជាប់ជាមួយចំណងកម្មលើកលោកិយ៌នេះយូរកម្រិតណា សេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះភពដែនដី ក្តីស្រលាញ់ចំពោះរូបកាយក្នុងលោកិយ នេះយូរកម្រិតណា ផ្ទំាំងខ្មៅងងឹងនៅមានកម្រាស់ក្រាស់ កម្រិតណា និងធ្ងន់ធ្ងរកម្រិតណា ចិត្តមានៈ របស់យើងនៅតែមានធំកម្រិតណា ភ្នែកទីបីនៃយើង នៅតែបន្តបិទ នោះអ្នកមិន អាចបានមើលឃើញអំពីសម្រស់នៃ ទេវតា និងនូវតែមិនអាចបានជួប ព្រះភ័ក្រទេវតា ទល់មុខទេ។
The Lord resides within us all, but when we look within, we see nothing. The utter darkness of ignorance covers us, for we have woven around us an invisible net of worldly attachment. Both God and the soul reside within the body, but they do not meet because of the thick veil of ego that separates them. When we look around us we do not see the omnipresent, omniscient and omnipotent Lord, despite the fact that all saints have said with one voice that no particle of the universe is without Him. So long as we are in deep lumber, as long as the knots of attachment are tied tightly around our necks, so long as love for the world and its objects fills the pores of our body, so long as the utter darkness of ignorance lies thick and heavy upon us, so long as the blinding screen of ego remains intact so long as the third eye remains closed, we can never see the refulgence of the Lord and meet Him face to face.
ព្រលឹង នឹង ចិត្តត្រូវបានគេចង់ជាប់គ្នាដោយចំណងមួយ។ អ្វីក៌ដោយដែលចិត្ត ធ្វើគឺស្ថិតនៅ ក្រោមអំនាចនៃវិញ្ញាណ ព្រលឹងត្រូវតែរងផលឈឺចាប់ដូចគ្នាដែរ។ ព្រលឹងមិនព្រមបោះបង់ចោល នៅចំណងមិត្តភាពជាមួយចិត្តយូរកម្រិតណា ព្រលឹង នៅតែមិនអាចទទួលស្គាល់ខ្លួនឯង និងមិនទាំងដឹងអំពីប្រភពរបស់ខ្លួនផង មិន ច្បាស់លាស់អំពីប្រភពដើម ដែលជាប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធ។
The soul and the mind are tied together in a knot. Whatever the mind does under the sway of the senses, the soul has to suffer the consequences s too. So long as the soul does n t give up its companionship with the mind, she can never realize herself, nor can she become aware of her source, of her exalted origin, her pristine purity.
អារម្មណ៌យើងបន្ត ចុះ ចាកចេញពីភ្នែកកណ្តាល និងនៅរាយប៉ាយពេញ ពិភពលោក ដោយវាចាកចេញតាមទ្ធារទាំងប្រាំបួន នៃរាងកាយមនុស្ស។ វិញ្ញាណទាំង ប្រាំ និង ល្បិចអាក្រក់ទាំងប្រាំ តាមវាយប្រហារយើងគ្មានត្រាប្រណី វាធ្វើអារម្មណ៌យើង រត់ រហូត និងធ្វើយើងមិនសូវមានពេលសម្រាក ឬមានពេលទំនេរ។ ទាល់តែ យើងបាន ផ្តាច់ខ្លួនយើងទៅភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ ណាម សាប់ វើត ឬ ឡូហ្គូរ ឬ ព្រះខ្សែតន្ត្រីជីវិត ពុំនោះយើងមិនអាចបានឃើញនូវ ពន្លឺក្នុងពេលរាត្រី យើងពុំអាចបានស្គាល់ អំពី រស្មីទេព ដ៌យ ដ៍ត្រចៈត្រចង់នៃ /ទេវតា យើងមិនបានដឹងអំពីការស្រេកឃ្លាននៃរាង កាយយើង យើងមិនអាចរត់ចេញពីពិភពលោកដ៌ធំមហិមារនេះបាន យើងមិនអាច បោះបង់ ចោលនូវជម្លោះសាសនា យើងមិនអាចស្រាយចំណងដែលចងព្រលឹង និង ចិត្តឡើងវិញ យើង មិនអាចធ្វើអ្វីបានឆ្ងាយពីអំណាចនៃចិត្តនិងព្រលឹង។ ការប្រើនូវ វិញ្ញាណនៃរាងកាយមនុស្ស បូក រួមទាំង ទេវតា មានឆន្ទះចង់ឲ្យបែបនោះផង គឺយើងមាន កំណើតជាសត្វលោក។
Our attention continually descends from the eye focus and scatters into the world through the nine portals of the body. The five gross and the five subtle senses lash us mercilessly, making us run wild and leaving us little rest or respite. Until we attach ourselves to Nam, Shabd the Word or Logos or the Audible Life Stream, we cannot see the dawn lighting up the darkness of the night ;we cannot experience the splendor of God' radiance; we cannot get rid of carnal appetites; we cannot turn away from the panorama of the world; we I cannot give up religious we cannot undo the knot of mind and soul; we cannot go beyond the d main of matter and mind. Throw out of work the body senses, and the Divinity will come to birth.
ណាម ណាមិ ឬ វើត នៃ ទេវតា គឺជាព្រះរាជថាមពលខាងក្រៅជាអន្តនជា ថាមពល បង្កើតនូវ ចក្រវាឡ ថាមពលការពារចក្រវាឡ និងជាថាមពលបញ្រ្ជាបមកក្នុងចក្រវាឡ ព្រមទាំងជាថាមពលជ្រាបចូលក្នុងគ្រប់មនុស្សលោកទាំងអស់។ សម្លេងចេញពី ព្រះរាជថាមពលនេះ មានសូរសំនៀងដ៌សែនពិរោះ ផ្អែមល្ហែម និងដ៌សែនអណ្តែតអណ្តូង និងគួរជាទីទាក់ទាញចិត្តជាពន់ពេក ការសប្បាយផ្នែកអារម្មណ៌លើលោកនេះ ចុះនូវអំណាច នឹងក្លាយជាគ្មានរសជាតិ។ ជាជំនួសវិញគឺអារម្មណ៌បានរត់ត្របាញ់ចូល ជា មួយព្រះរាជថាមពល រត់ទៅខាងលើ និងបានឮសូរនៅ ព្រះមេ-ឡូឌីទេព និងសោភណ្ឌនៃព្រះរាជថាមពលនោះ នាំគេឲ្យអណ្តែតអណ្តូង។ គេលង់ក្នុងភាព អណ្តែង អណ្តូងមួយនេះ។
Nam, the Name or Word of God, is the eternal Immanent Power which created the universe, sustains it, and pervades and permeates all human beings. Its celestial music is so sweet, so melodious, so enrapturing and so captivating that gaining it, all worldly pleasures lose their charm and become completely tasteless. The attention, instead of running into them, rises up and hears the Celestial Melody and is enraptured by its beauty. It becomes lost in its ecstasy.
ណាម ព្រះធម៍ ជាធាតុដ៌វិសេសវិសាល។ ព្រះធម៍ ជាធាតុដែលគ្មាន វណ្ណៈ គ្មានជំនឿ គ្មានពណ៌ ឬប្រទេស។ ព្រះធម៍ ជាកេរ្តិរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់។ ទាំងសន្តបុគ្គល ទាំងអ្នកមានបាប មនុស្សអាក្រក់ មនុស្សល្អ អ្នកមានបុណ្យ មនុស្សថោកទាប មនុស្សត្រឹមត្រូវ និងមនុស្សពុករលួយ អ្នក ស្លូតត្រង់ អ្នកកោងកាច មនុស្សស្មោះត្រង់ មនុស្សបោកប្រាស់ មនុស្សវេចវេរ មនុស្សទៀង អ្នកមាន អ្នកក្រ ស្តេចនិងអ្នកទីទាល់ បុរស និងស្រ្តី-ទាំងអស់គ្នាមានសិទ្ធិស្មើរៗគ្នា។ សេចក្តីស្រលាញ់ ចំពោះកូនៗ និងក្រុមគ្រួសារ មិត្រភ័ក្រ និង សាច់ញាតិ ទ្រព្យ និងសម្បត្តិ កេរ្តិឈ្មោះនឹងតិត្តិយស ថានៈ និងជាមួយសហគមន៌ ជាតិ និងនគរ ទាំងអស់បញ្ចូលក្នុងច្រវ៉ាក់នៃចក្រវាឡ កាន់តែជម្រុញ ខ្លាំងថែមទៀត កាន់តែនាំយើងឆ្ងាយអំពីគោលដៅរបស់យើង និងកាន់តែរំកិលឿនទៅៗ-រំកិល កង់ នៃ ការវិវត្តន៌ចាប់កំណើតជាថ្មី។
This Nam is transcendent. It recognizes no caste, creed, color or country. It is the legacy of all mankind. Saints and sinners, virtuous and evil, holy and debased, righteous and corrupt, innocent and guilty, honest and dishonest, upright and crooked, rich and poor, prince and pauper, high and low, man and woman-all have it in equal measure. The love of family and children, of friends and relations, of wealth and possessions, of name and fame, of caste and community, of nation and country, adds to our worldly chains, makes their hold firmer, takes us further away from our goal, and grinds us fine under the fast-moving wheel of transmigration.
គ្មានស្រាថ្នាំអន្តន ព្រះធម៍ ការសង្រ្គោះ នៃព្រះធម៍ ទេ គ្មានអ្វីមួយដែលឋិតឋេរមករក្សា ព្រះធម៍ ដើម្បីមកយកយើងចេញពីចំណងក្នុងលោកិយ ដើម្បីមកព្យាបាលយើងឲ្យជាពី ជម្ងឺនៃចិត្តអស្មិមានៈ ដើម្បីមកលាងសម្អាតចំនុចខ្មៅ នៃការសប្បាយផ្នែកអារម្មណ៌ និងមកដាស់យើងឲ្យមានសុខភាពល្អ ឡើងវិញ។
There is no unfailing remedy save Nam, no abiding elixir save the Word to lift us up out of the "mire of worldly attachment, to cure our chronic disease of egotism, to wash off the black dirt of sensual pleasures, to awaken us from our unhealthy condition.
យើងស្នាក់នៅលើផែនដីនេះមិនសម្រាប់ជាប់ជំពាក់ជាមួយ ការសប្បាយដ៌មានអាយុខ្លី និងសម្បត្តិដ៌អាយុខ្លី តែសម្រាប់គោលដំណងតែមួយគត់គឺការទទួលស្គាល់ព្រះធម៍ ជាព្រះដ៌អនន្ត និងជាព្រះដ៌ពិត ជាព្រះដែលយើងបានបែកចេញអស់ពេលជាយូរ ជា ព្រះដែលយើងប្រឹងស្វែងរក ជាព្រះដែលចិត្ត និង ព្រលឹងតាមរកក្នុងទីងងឹតគ្មានឈប់ឈរ ក្នុងគុក-ផ្ទះដ៌ធំ។ ទាំងចិត្ត ទាំងព្រលឹង សុទ្ធតែបានដឹងថាគ្មានពេលសម្រាក និងគ្មានសន្តិភាព។ ហេតុនេះបានជាសន្តបុគ្គលលោកដាស់តឿនយើងសុំអង្វរ ព្រលឹង និងចិត្តឲ្យបូជាខ្លួនគេសម្រាប់ ព្រះធម៍ ក្នុងគ្រាដែលគេនូវ មានរូបកាយជាមនុស្ស។
Our stay in this world is not intended to be for attachment to its ephemeral joys and possessions, but is for the sale purpose of realizing God, the eternal, everlasting and true Lord from whom we separated aeons ago, in weary search of whom the mind and the soul have journeyed endlessly through the dark corridors of this spacious prison-house. Both mind and soul have known no rest and no peace. Therefore, the saints exhort us to take pity on our mind and soul and devote ourselves to Nam while we are still in the human body.
ព្រះធម៍ ជាព្រះរាជអំណោយដ៌ធំមហិមារជាងគេបង្អស់ ដែលទេវតាទ្រង់ប្រទានដល់់យើង ជាច្រកទ្វារមួយដែលទេវតា ប្រទាន សម្រាប់យើងអាចចេញផុតអំពីកងចក្រនៃការកើតស្លាប់ៗ ចេញ ផុតពីការព្រួយ និង ការរំភើបនានា ចេញផុតពីទឹកភ្នែក និងការសើចសប្បាយ ផុតពីការចង់បាន និងការធុញទ្រាន់ ផុតចេញពីផ្ទះ នឹងការភ័យខ្លាច និងផុតពីការស្រលាញ់ និងការស្អប់ ចេញពីដុំច្រវ៉ាក់។ នេះគឺជា ឪកាសតែមួយគត់ដែល ទេវតា ទ្រង់ជួយយើងចូលរួមឡើងវិញជាមួយ អង្គទេវតា គឺជាព្រះរាជអំណោយ ដ៌មហាប្រសើរដែលទេវតាទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងអាចកាត់ផ្តាច់ចំណង។ គឺជាមហាពេ្រងដែលអង្គទេវតាទ្រង់ប្រទាននូវមន្តស្នេហ៌ក្នុងដៃយើង ឲ្យយើងអាចចាកចេញពី ការសប្បាយនិងការឈឺចាប់ ទុក្ខ សោក កំសត់ គ្រោះភ័យ និងការលំបាក បានចូលក្នុងអាណាចក្រនៃសន្តិភាព និង ក្តីសប្បាយដ៌អង្វែង ដ៌មានបរមសុខ និងរលូន ដ៌មានរស្មីព្រះអាទិត្យជានិច្ចនិងដ៌មានព្រះពរ ដ៌មានភាពក្សេមក្សាន្តជាអន្តនតរៀងទៅ។ ព្រះគ្រីស្តមានព្រះបន្ទូលថាៈ “ អ្នកណាបានឭពាក្យនៃអញ គេមានជីវិត ជាអន្តនអង្វែងតទៅ”។
Nam is the greatest of gifts with which the Supreme Lord has endowed us; it is the one gate he has provided for us to enable us to get out of the wheel of births and deaths, of worries and thrills, of tears and laughter, of ambitions and frustrations, of home and fear, and of love and hatred. It is the unique opportunity He has afforded us to rejoin the Lord; it is the great gift that He has conferred upon us to enable us to cut the gordian knot. It is the most potent charm that He has placed in our hands to enable us to leave the domain of pleasure and pain, misery and suffering, trouble and travail, and enter into the realm of ineffable peace and Happiness, felicity and transport, perpetual sunshine and everlasting bliss and beatitude. Christ says: "He that heareth my word hath everlasting life."
អ្វីជាអ្នកនាំយើងត្រលប់មកកាន់ផែនដីមិនទៀង នេះម្តងហើយ ម្តងទៀត? អ្វីជាអ្នករក្សា យើងទុកក្នុងកង់ដ៌បែកបាក់មួយនេះ? នោះគឺជាចំនង់ និង តណ្ហានៃយើង។ យើងបានឃើញអ្វីៗ លើផែនដីនេះ យើងចង់បានភ្លាម។ តាមការចង់បាននៃសភាវគតិរបស់យើង យើងមានចិត្តចង់បានរបស់មួយនោះ ជាលទ្ធផលយើងងបាត់បង់នូវតុល្យភាព។ យើងបើកទ្វាទឹកជំនន់នៃក្តីទុក្ខ ព្រួយ និងការឈឺចាប់។ ទូកយើងបាត់បង់ខ្សែចង។ យើងធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីតំលៃសម្បត្តិលើលោកិយ និងសម្បត្តិដែលនាំមកនូវការ ឈ្លោះគ្នា ការប្រទូសសារាយ ការប៉ះពាល់គ្នា និងយល់ច្រលំ ការមិនស្រុះស្រួលជាមួយគ្នា និងការទាស់ទែង ខ្វែង គំនិតគ្នា។
What brings us back again and again into this phenomenal world? What keeps s continually tied to this crushing wheel? It is our desires and cravings. As we see the objects of the world, we wish to possess them. And driven by the instinct of possession we rush forward to gain them, with the result that we lose our balance. We open the floodgates of sorrow and suffering. We are cast loos from our moorings. We sacrifice valued principles to gain material objects and wealth which only too often leave in their wake bickering and bitterness clash and confusion, discord and dissension.
បើទោះបីជាយើងធ្វើអ្វីមួយដោយខ្លួនយើងក្តី ដោយមានការចូលរួមជាមួយគេក្តី ឬមានធ្វើនូវសកម្មភាពនានាក្នុងសាសនាស្រដៀងៗគ្នានេះក្តី យើងនូវតែស្ថិតក្រោម បញ្ជានៃចិត្ត។ ចិត្តចង់ បានច្រើនបែបយ៉ាង និងចំណង់នានា មិនបានចាកចេញ ពីខ្លួនយើង ការចង់បានរបស់យើងគឺប្តូរ ពីចាស់ទៅជាថ្មី។ យើងគ្រាន់តែដូរពីខ្នោះដៃដែក ទៅជាខ្នោះ ដៃមាស។ យើងដូរពីផ្ទះខ្ទមទៅជា រាជវាំង្គ។ យើងដូរពីក្រ ទៅ ជាអ្នកមាន។ យើងដូរពីអំបោសដែលមានក្នុងដៃ ទៅជាអំណាចក្នុងដៃ និងមានថាមពល តែ តណ្ហាទាំងប្រាំ នៃចិត្ត ដែលយើងបានមកគឺ គ្មានពេលទំនេរ និងគ្មានពេលសម្រាក។ សត្រូវទាំង ប្រាំ មិនបានបញ្ឈប់សកម្មភាពរបស់វា មិនបានបញ្ឈប់ការប្រដេញចាប់ របស់វាទេ។ យើងនូវតែជាមនុស្សមានកម្មអាក្រក់ និងជាមនុស្សគ្មានអ្នកជួយ។ យើងរស់នៅក្នុងគុកងងឹតនៃចក្រវាឡនេះ។ យើងនៅបន្ត ជាអ្នកទោសដែលទាញទំលាក់ដោយសារច្រវ៉ាក់ដ៌ធ្ងន់នៃយើង។
(The 5 passion of mind are: desire, anger, greed, attachment and egotism)
Even when we engage ourselves in recitals and penances, and other similar religious practice , we remain subservient to the mind. Our multitude of wishes and desires does not leave us. We merely change our old fetters for new ones. We get rid of iron manacles only to fasten on chains of gold. We move from huts into palaces. We rise from poverty to riches. We replace the broom in our hands with the reins of power and authority; but the five passions give us no rest or respite. The five foes do not stop their vicious and determined pursuit. We remain in the same hapless and helpless plight. We stay in the dark dungeon of this world. We continue to be prisoners weighed down with heavy chains.
មានផ្លូវតែមួយគត់ក្នុងការចាកចេញផុតពីគ្រាអាសន្នមួយនេះ ចេញផុតពីកន្លែងដ៌ស្មោគគ្រោគមួយនេះបាន ចេញផុតពីកន្លែងស្រម៉ៃ និងចេញផុតពី ប្រាសាទដីខ្សាច់ ចេញផុតពី ស្រម៉ោល-ពីការបង្ហាញ នោះគឺជាថ្វាយខ្លួនចំពោះ បទភ្លេងនៃ ព្រះធម៍។ ជាការពិតណាស់ ការបូជាពិតចំពោះ អង្គទេវតា ការគោរពបូជា ដែលទេវតា រះទ្រង់យល់ព្រម នោះ គឺគ្មានអ្វីក្រៅតែពីការបូជាចំពោះ ព្រះធម៍ ណាម ឬ វើត។ ក្រៅតែពី ណាម បាក់ទី (ថ្វាយបង្គំព្រះ សំពះទេវតា Bhakti (Sanskrit: भक्ति) ) គេគ្មានជម្រើសណាក្រៅតែពីនេះ។ គ្មាន ថ្វាយបង្គំព្រះ សំពះទេវតា នោះអ្នកគ្មានឪកាសរួចផុតចេញពីកងចក្រនៃការកើតស្លាប់ គ្មានឪកាសចេញពីក្អម ដ៌ឥដ្ឋ- ជារូបកាយនេះ គ្មានឪកាសបានស្គាល់រសជាតិនៃព្រះពរ គ្មានឪកាសបានស្គាល់ ទេពប្រភព នៃព្រលឹង គ្មានឪកាសបាន រីករាយ និងមានកិត្តិយសក្នុងព្រះរាជវាង្គឡើយ។
The only way out of this chaos, this morass, this dreamland, this castle of sand this shadow-show, is devotion to the music of the Word. In fact, true worship of the Lord-worship that He really approves of, is none other than devotion to Nam or the Word. Except for Nam Bhakti there is no other way. Without it, never can you end the recurring cycle of birth and death; never can you get out of this pot of clay-the body: never can you taste real bliss; never can you join your Source: never can the soul gain true honor and glory in the court of the Lord.
ព្រះអាទិត្យ និងព្រច័ន្ទ ផែនដី និងមេឃ ទឹកនិងដី មនុស្សនឹងសត្វ ស្មៅនឹងដង្កូវ ត្រីនឹង សត្វស្លាប ទាំងអស់គឺជាការភាយចេញពី ព្រះធម៍ ព្រះថាមពលបង្កើតដ៌ប្រសើរ។ សត្វលោកទាំង អស់នោះបានដឹងពីព្រះកិត្តិនាមទាំងអស់គ្នា។ សត្វលោកទាំងអស់មានជីវិតខាងក្នុង។ សន្តបុគ្គល ដែលនៅលើទឹកដីខុសៗគ្នា នឹងដែលស្ថិតក្នុងពេលវេលាខុសៗគ្នា បានហៅការនេះថា មានចំហាយ ទេវតា គ្រប់ៗគ្នា គេដឹងឮគ្រប់ៗគ្នា មានថាមពលអាចមើលឃើញគ្រប់ៗគ្នា។ សន្តបុគ្គល ហៅថាមពលដូចគ្នានេះតាមឈ្មោះខុសៗគ្នា តាមភាសាផ្សេងៗគ្នា។ យើងគ្មានជំលោះលើការហៅនេះទេ។ យើងមិនចំណាយពេលវេលាដោយសារតែការប្រើពាក្យខុសគ្នា។ យើងមិនចូលរួមក្នុងការប្រកូត ប្រជែងក្នុងលោកិយ និងមិនប្រយុទ្ធគ្នា មិនធ្វើឲ្យមានទុក្ខវេទនាដល់គ្នាដែរ។ តែយើងត្រូវទទួល យកតាមការបង្ហាត់បង្រៀនរបស់ សន្តបុគ្គល ដើរតាមព្រះមេត្តាធម៌គ្រប់ៗគ្នា ដើរតាមផ្លូវវិញ្ញាណ ផ្លូវធម៍ ដូចៗគ្នា។ យើងមិនត្រូវមានការសង្ស័យទៅលើមាត់ច្រកនៃផ្លូវដ៌ខ្វាត់ខ្វែងមួយនេះទេ តែគួរ តែក្តាប់ឲ្យបាននូវឪកាសចូលជាមួយ មហាសាគរនៃព្រះសច្ចៈ និង បានទទួលឡើងវិញនូវគុជ ដ៌មានគតិជាអន្តន ដោយការមានចំណេះផ្នែក ព្រះថាមពលទេព។
The sun and the moon, the earth and the sky, the water and the land, man and beast, grass and worms, fish and bird, are all emanations of Nam, the Supreme Being's creative power. They all bear' witness to His glory. They all have their being in it. Different saints who have appeared in different lands and at different times have praised this one all-pervading, all-knowing, and all-seeing power. They have called this same power by different names in different languages. We have no quarrel with words. We should not lose ourselves in the woods of verbiage. We are not to engage in wordy duel nor should we stir up struggle and, strife. But we have to realize the oneness of the teachings 'of the saints, their same underlying Truth, their same essence of spirituality. We should not remain wandering about the outside rim of the labyrinth of life, but should dive deep into the ocean of Reality and recover the true pearls of everlasting wisdom by joining our consciousness with the Divine Energy.
ពិភពលោក នឹងអ្វីដែលមានលើលោកនេះ គឺរួមផ្សំគ្នាជាធាតុមួយ។ មនុស្សដែលជាធាតុគួរជាទីស្រលាញ់ ជាសត្វលោកដ៌ខ្ពង់ជាងគេ ជាធាតុដែល ទេវតា ដាក់ពីខាងក្រោយទ្រង់ផ្ទាល់ ជាធាតុ មីក្រូសូម ដែលផ្ទុកដោយធាតុម៉ាក្រូសូម ជាក្អមដីឥដ្ឋ ដែលមានធាតុ ទេវតា ជាអន្តននៅខាងក្នុង គឺមានធាតុចំនូនប្រាំ។ ជាកូនក្រមុំ គេនិយាយបែបហ្នឹង គឺអ្វីៗចេញពីនេះទៅ។ ជីវិត ថាមពល មានជីវិត ថាមពលទេព ដែលជាអ្នករក្សាទុកធាតុផ្សេងៗនៅជាមួយគ្នា និងមាន ព្រះធម៍ ក្នុងនោះ។ ពេលណាមានកំលាំងចង់ជាប់គ្នា ធាតុស្អិតចេញទៅក្រៅអស់ ធាតុទាំងប្រាំ ដែលមានក្នុងគ្រប់ ផ្នែកផ្សេងៗទៀត បានរលាយចូលរួមគ្នាក្នុងធាតុតែមួយ។ ផែនដី រលាយចូលជាមួយទឹក។ ទឹក វាស្រូបទាញដោយភ្លើង។ ភ្លើងញែកចេញពីខ្យល់ ហើយខ្យល់រលាយបាត់ក្នុងទីអាកាស (Akash)។
The world and its objects are all constitute of elements. Man, the darling of the universe, the top of creation, the one whom God fashioned after Himself, the microcosm that holds the macrocosm, the pot of clay that possesses the immanence of God within it, is comprised of five elements. He is a doll, so to say, fabricated out of them. The life, the vital energy, the divine power that keeps the elements together and intact is Nam. The moment this cementing force, this cohesive energy passes out, the five elements instantaneously all part' and merge into their kindred elements. The earth gets dissolved in water. The water is consumed by fire. The fire is extinguished by air, and the air disappears in Akash (Ether).
ព្រលឹងសំខាន់ ដូចគ្នាជាមួយនឹង ព្រះធម៍ ឬ ទេវតា ដែរ។ ក៌ប៉ុន្តែដោយសារការ ចូលរួមជាមួយ ចិត្ត នាំឲ្យក្លាយទៅជាគគ្រិចក្រៃលែង វាប្រមូលពេញដោយ ច្រេៈ ដ៌ក្រាស់ឃ្មឹក វាបាត់បង់អស់នូវ ការចែង់ចាំដ៌អន្តនរបស់វា វាចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៌ ថាគ្មានការបែកគ្នាទេ គិតថាជាផ្នែកមួយនៃ រាង កាយ និងចិត្ត ដែលជាដីឥដ្ឋដ៌គ្មានថាមពលអាច ឲ្យគេស្មូនបាន ដោយជាងស្នូន(ចិត្ត) ធ្វើជា កប៉ាល់ ដែលមានរូបរាងផ្សេងៗគ្នា ថានោះ ជារបស់ ងាយ បែកបាក់ដែលគេចង់ បានច្រើន ឡើងៗ។ កាល ណាព្រលឹងបានចូល រួមជាថ្មីម្តង ទៀតជាមូយនឹង ព្រះធម៍ ដូច្នេះវាក្លាយទៅ ជា ធាតុខ្លួនឯង វាក្រោក ចេញពីដំណេកដ៌លង់លក់ ព្រលឹងបានដឹង យ៉ាងច្បាស់ពីប្រភពដើមវាវិញ វាទទួលដឹងថា មានការខុសគ្នារវាងចិត្ត និង រូបកាយ។ បន្ទាប់គេដឹងថា មានការខុសគ្នាកាន់តែច្បាស់ឡើងៗរវាង រូបកាយ និងចិត្ត សំបកខាង ក្រៅខុសគ្នាខ្លាំងឡើងៗ សំបកក្រាស់ឡើងក្នុងការបិទបាំងភាពដ៌បរិសុទ្ធរបស់វា ដើម្បី បាំងនូវភាពឆ្លុះខ្លួនឯង ប្រយោជន៌ឲ្យចិត្តមានដំណើរការក្នុងលោកនេះ។ ព្រលឹងដែល គ្មានគម្របបិទពីខាងលើក គឺអាចរកឃើញទេវតា ។ ព្រលឹងជាប់ជំពាក់ជាមួយរូបកាយ យូររកម្រិតណា វានៅមិនអាចរួចរំដោះពីការចាប់ដោយ លក្ខខណ្ឌនានាយូរកម្រិត នោះដែរ។
Soul, in essence, is the same as Nam or the Lord. But in association with the mind it becomes extremely dirty it gathers, heavy coats of rust; it loses memory of its immanence; it begins to feel that it has no separate existence, that it is a part of the body and the mind, that it is a powerless clay which can be mounded by the potter (mind) into a vessel of any shape; that it is a fragile piece of parchment that can be blown hither and thither by the winds of passion. When it is once again united with Nam, however, it comes into it own; it awakens from deep slumber; it recognizes its exalted origin; it realize
that it is different from the body and the mind, It then dawns on the s ul that these two , the body and the mind, are mere accretions, mere garments, mere coverings to hide its purity, to mask its transparency, to provide vehicles for its functioning in the world. The uncovering of the soul is the discovering of God. So long as the soul is attached to the body, it can never escape from its captive condition.
យើងរាល់គ្នាដែលកំពុងមានជីវិតលើផែនដីនេះ ជាមនុស្សខ្វាក់ភ្នែក និងមិនដឹងអី។ ទាំងនេះគឺមានវិទ្យាសាស្រ្តគេបានសិក្សាយ៉ាងច្បាស់លាស់។ តែ យើងនូវតែមិនទាន់បានដឹងច្បាស់ អំពីទេវតា អ្នកបង្កើតយើងនូវឡើយទេ។ សូម្បីយើង ថែមទាំងជំទាស់ថា គ្មានទេវតា ផងដែរ។ យើងថា យើងគ្មានសេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះ ទេវតា ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងខ្ជៈខ្ជាយដោយស្រលាញ់ផែនដី និង អ្វីៗដែលជាស្រម៉ោលនៃផែនដី។ យើងព្យាយាមធ្វើស្រមោលនោះថាជារបស់នៃខ្លួន។ វាដូចគ្នា ជាមួយនឹងគុជខ្យងធៀបជាមួយទឹកសន្សើមធ្លាក់លើកញ្ចក់ គឺមិនអាចក្លាយជារបស់នៃយើងបាន។ ខ្យល់ត្រជាក់រលាយបាត់អស់ជាមួយកាំរស្មីក្តៅនៃព្រះអាទិត្យ។ កាលពីមុនគ្មាននណាម្នាក់ទទួល បាននូវគុជខ្យងនេះ ពេលនេះគ្មាននណាអាចធ្វើបាន។ អ្វីៗលើផែនដីនេះផ្លាស់ប្តូរជានិច្ច និងបន្ត ផ្លាស់ទីជានិច្ច។ របស់ទាំងនោះមិនអាចមានអ្នកណាចាប់ជាប់គ្រប់ៗពេល។ វាដូចជាស្រម៉ោលនៃ ដើមឈើដែរគឺវារំកិលជានិច្ច។ ដូចជាបន្ទៈកាំ កង់ ដែរគឺបន្តវិលជានិច្ច។ យ៉ាងណាមិញ ដូចជាការ ដូចជាការគោរពខ្មោចបិសាច ម៉េចបានជាគេមិនមើលលើ ព្រះដ៌សច្ចៈ មើលលើព្រះមេត្តា មើលលើព្រះដ៌ឧត្តម ព្រះដ៌អន្តន ព្រះអមតៈ ព្រះដ៌គ្មានទីផ្តើម និងព្រះដ៌គ្មានទីបញ្ចប់នេះ?
All of us in this world are ignorant and blind. This is so despite the fact that we have to our credit many remarkable scientific achievements. But we still have little 'knowledge of our Creator. We even deny His existence. We bear no love for Him. Instead, we lavish our love upon the world and its shadow-shapes. We try to make them our own. Like the pearly dew drops on blades of grass they can never be ours. They dissolve into thin air with the first warm ray of the sun. No one has owned them forever in the past, no one can do so now. The phenomena of this world are constantly changing and continually shifting. They can never be caught for all time. Like the shade given by a tree, they are ever moving. Like a fly-wheel they keep constantly turning. Instead, therefore, of chasing phantoms, why not endeavor to look for the one Reality, the one Truth, the one Supreme Lord, the Eternal, the Everlasting, the Beginning less and the Endless Being?
កិច្ចការនេះ អាចសម្រេចបានតែគ្រាណាយើងបោះបង់ចោលនូវមនុស្ស-កន្ទេល (ការលេងជាមួយទ្វារទំាងប្រាំបួន នៃរាងកាយមនុស្ស) រួចស្រវ៉ាចាប់យក គ្រូ គូរូ-កន្ទេលវិញ(ដករូបកាយពេល នេះទៅភ្នែកកណ្តាល និងភ្ជាប់ទៅជាមួយ ព្រះធម៍។ ការអានព្រះគម្ពីរ ការធ្វើទុក្ខរកម្មតាមវិធីផ្សេងៗ ការស្លៀកពាក់សំពត់សរ វែងៗ ដែលមានពណ៌ប្លែកៗ ការរត់ចេញពីកាព្វកិច្ច និងការរត់ចេញពីការងារ ការរស់នៅម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃភ្នំ ស្ម សាន្ត និងតាមជ្រលងភ្នំ ទាំងនេះមិនអាចសម្រេចបានជោគជ័យសោះឡើយ។ ទង្វើរបែបនេះ ហៅថាគ្មានប្រយោជន៌។ ការប្រតិបត្តិបែបនេះ នាំគេក្លាយជា មនុស្សផ្តាច់ការ និងជាអ្នកចក្រពត្តិ។ ច្រើនបំផុត គេអាចបានឡើងទៅដល់ឋានសួរគ៌ និងឋានទេព ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីគេបានទទួលមគ្គផលនោះរូច គេត្រូវត្រលប់ចុះមកកាន់ពិភពមួយមិនទៀងនេះវិញ។ មានតែការការបូជាចំពោះ ព្រះធម៍ នោះទើបច្រវ៉ាក់នរឹងរលាយបាក់បែកអស់។
This we can do only when we give up Man-mat (playing within the nine outlets of the body) and take to Gurumat (withdrawing the body' currents to the eye focus and joining them to Nam). The reading of Holy Scriptures, torturing the body in various ways, donning robes of various colors, running away from one's duties and obligations, seeking the seclusion of forest retreats and mountain caves, can never confer this boon. These practices are, however, not without merit. They can bring us suzerainty and the rulership of vast dominions. At the most, they may entitle us to stay in heavens and paradises; but after exhausting their merit we have to return to this unreal world. Our chains can be broken only by devotion to Nam.
កន្លងមក ការគ្រាន់តែអាន នោះគ្មានទោសពៃអ្វីទេ គេអានពីវិធីគួររស់នៅ ក្នុងលោកនេះ និងវិធីណាដែលគេគួរប្រព្រឹត្ត តែការអនុវត្តន៌មានសារៈសំខាន់ជាង។ គ្រាន់តែអាន នោះវាដូចជា ការដែលគេកូរទឹក គឺគេមិនអាចបានជា ដុំប័រ បានទេ។ អ្វីដែលគេសរសេរក្នុងគម្ពីរគ្រាន់តែជាពាក្យ ដែលទទេរមានតែការនាំទៅជួបជាមួយ ព្រះសច្ចៈ ដែលគេបានបរិយាយនោះទើបមានន័យ។ ការ សរសេរមិនអាចឈាន ទៅរក ការរំដោះព្រលឹងបានទាំងស្រុងឡើយ។ មានឧទារហណ៌បង្ហាញល្អ ជាងការស្រម៉ៃ។ ធ្វើសកម្មភាព ទើបចេញជារូបរាងអី្វមួយ មិនមែនការគ្រាន់តែនិយាយ។ គ្រប់ សន្តបុគ្គលនិយាយពាក្យតែមួយដូចៗគ្នាថា មានតែការប្រតិបត្តិ ព្រះធម៍ មួយមុខប៉ុណ្ណោះ ដែលអាច រំដោះយើងចេញពីបាតសមុទ្រដ៌មហាសែនជ្រៅនៃលោកនេះបាន។
So far as reading is concerned it is not to be condemned, for it brings home to us the manner in which we should live in the world, the way we should conduct ourselves; but putting into practice what we read is infinitely more important. Reading alone is like churning water, we can never make butter out of it. The scriptures remain a string of empty words unless they lead to the reality which they all describe. The yean never consummate salvation of the soul. Example is better than precept. It is the deed, not mere speech that matters. All Saints unequivocally state that the practice of Nam alone can free us from the abyss of this world.
គ្មានការសប្បាយណាឋិតឋេរ រហូតទាល់តែគេនោះមាន ព្រះធម៍ ក្នុងខ្លួន។ អ្វីដែលគេហៅថារីករាយក្នុងលោកនេះគឺមិនឋិតឋេរ និងឆាប់ប្រែក្លាយទៅជាការឈឺចាប់។ យើងពិតជាមាន សេចក្តីរីករាយណាស់កាលណាមានកូន។ យើងរៀបចំពិធីអបអរសាទរជាមួយបាច់ផ្កា តែបើសិន ជាកូនធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ឬមានជំងឺឆ្កួត ឬមួយក្មេងនោះត្រូវ ទេវតា ទ្រង់ហៅទៅវិញ គេទួញសោក និងមាន ព្រួយគ្មានទៅបញ្ចប់។ យើងប្រមែប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ យើងធ្វើពិធីបូជាយញ្ញឲ្យមានសុខភាពល្អ នេះល្អ សម្រាប់ការពិត សម្រាប់ការធ្វើ ក្នុង គោលការណ៌ដើម្បី ជីវិត ។ យើងមានអារម្មណ៌ថារីករាយណាស់ តែនោះ គឺជាការបាត់បង់ ឬជាអ្វីដែលគេលួចបាត់ យើងដូចជាឡប់សតិ ដូចជាភាំងអស់ និងដូចជា ស្រយ៉ុងក្នុងចិត្ត។ យើងរត់រកកេរ្តិឈ្មោះ និងកិត្តិនាម តែប្រវត្តិសាស្រ្តបានប្រាប់យើងថា យើងអាចនឹងប្រឈមជាមួយភាពអភ័ព្វភ្លាមៗ និងលែងមានសុភមង្គល។ ក្នុងម្លប់នៃស្រម៉ោលបែបនេះ គ្មានអ្វីយូរអង្វេង។ ការផ្លាស់ប្តូរគីជាលេខរៀងសម្រាប់ថ្ងៃនីមួយៗ។ “ លេខរៀងចាស់ៗ វាងាយដូរ និងងាយប្រែប្រួលទីកន្លែងពីចាស់ទៅកន្លែងថ្មី” រាល់វិនាទីភ្លាមៗ។
There is no enduring happiness unless one take us refuge in Nam. The so-called pleasures of the world are evanescent and soon turn into pain. How happy we are to have a child. We celebrate the event with a flourish, but if the child falls ill or turns out to be evil, or the Lord calls him back, our grief and sorrow know no end. We amass wealth, sacrificing for it our health, our morals, our principles. We feel greatly elated: but if it is lost or stolen we are struck dumb and are filled with dejection and despair. We run after name and fame, but history tell us that we may soon have to face disgrace and di honor. In a shadow-show nothing can be lasting. Change is the order of the day. "The old order change the, yielding place to new" every moment.In this world of phenomena, where nothing is real, "all pleasures must end in pain, all joy in sorrow, all affluence in penury, all health in disease, all youth in old age, all life in death, and all glory in dust."
ក្នុងពិភពមួយពេញដោយអភូតហេតុនេះ ជាទីដែលគ្មានអ្វីមួយដែលពិត “ រាល់ការសប្បាយត្រូវតែក្លាយជាទុក្ខនូវទីបញ្ចប់ និងរាល់ការរីករាយ ត្រូវតែមានមានព្រួយ អ្នកចង់មាន ចង់ បានហួសហេតុនិងក្លាយជាមនុស្សមហាក្រីក្រ សុខភាព ល្អក្លាយជាអ្នកមានជំងឺ យុវវ័យទាំងអស់ នឹងបញ្ចប់ដោយភាពចាស់ អាយុជីវិតបញ្ចប់ដោយសេចក្តីស្លាប់ និងអ្នកមានកិត្តិយសត្រូវបញ្ចប់ ដោយល្អងធូលី”។
ដូច្នេះក្នុងពិភពលោកនេះ គ្មានទេសន្តិភាពជាអន្តន។ ក្នុងភពនៃ កាល គឺមានតែការធ្វើទារុណកម្ម និងទឹកភ្នែក។ សេចក្តីស្ងប់ជាអមតៈ រីករាយគ្មានទីបញ្ចប់ សប្បាយកើតឡើងជារហូត មានព្រះពរមិនអាចបរិយាយបាន មានរស្មីព្រះអាទិត្យគ្មានទីបំផុត គឺមានតែនៅ ភពដាយ៉ាល់ ឋានសួគ៍ ជាភពនៃព្រះមេត្តា និងជាព្រះភពនៃក្តីអាណិតអាសូរ។ ក្នុងទ្វារទាំងប្រាំបួន ដែលចេញទៅក្រៅ គ្មានអ្វីទាំងអស់ គឺមានតែការឈឺចាប់ នូវពីខាងលើភ្នែកកណ្តាល គ្មានអ្វីទាំងអស់ មានតែក្តីរីករាយ។ ព្រះពរជាអន្តន កាលពីមុនក៍គ្មាន ដូច្នេះ ពេលក្រោយ ក៌គ្មាន ការឈឺចាប់អ្វីដែរ។ មានតែអ្នក ណាគេមានព្រះពរក្នុងខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងមាន ព្រះធម៍ និងបានត្រលប់ទៅកាន់ផ្ទះពិតវិញ គឺ ឋានសួរគ៍។
Thus, in this world there can be no lasting peace. In the domain of Kal there can be only to merit and tears. Lasting peace, endless happiness ever-increasing joy, ineffable bliss, and never-ending sunshine can be had only in the domain of Dayal, the merciful and compassionate Lord. Within the nine outlets flows nothing but pain; above the eyes there is nothing but pleasure. Just as lasting bliss is impossible in the former, so is pain non-existent in the latter. Only those attain abiding bliss who join their attention with Nam and return to their real Home.
លើផែនដីនេះ គ្មានសម្បត្តិអ្វីដែលជួយយើង និងនាំយើងសម្រេចបានផល លើកលែងតែ សម្បត្តិនៃ ព្រះធម៍ រនតៈសម្បត្តិនៃ ព្រះធម៍ ជារតនៈសម្បត្តិ ដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។ មានតែរបស់ ទាំងនេះដែលជួយទ្រទ្រង់យើងពេលនេះ និងទៅខាងមុខ។ មានតែរបស់ទាំងនេះដែលនឹងក្លាយ ជាអ្នកជួយយើងគ្មានពេលបរ៉ាជ័យ។ មានតែរបស់ទាំងនេះ ដែលជាអ្នកនូវជាមួយយើង និងជាអ្នកណែនាំ។ គេហៅទំនាក់ទំនងជាមួយមិត្តភ័ក្រ និង ទំនាក់ទំនងជាមួយផែនដីនេះថា ខ្លី ឬថាជាខ្សែនៃ កម្មា។ យើងទាំងអស់គ្នាមកកាន់ផែនដីនេះ ដើម្បីមកទូទាត់ ជាមួយបំណុលកម្ម របស់យើង។ បំណុលកម្មទាំងនេះចាប់យើងទុកទីដ៌មានផ្លូវខ្វាត់ខ្វែងចាក់ស្រៈនៃលោកនេះ និងនៅគ្រាណាដែលយើងចាកចេញពីផែនដី លែងមានអ្វីអាចជួយបាន។
There is nothing in this world that is worthy of our effort and achievement except the wealth of Nam, the jewel of Shabd, the priceless treasure of the Word. It is our only sustenance here and beyond. It is our only never-failing succor. It is our only constant companion and guide. The so-called worldly relations and friends are tied to us by a short or long rope of karma. We come together to liquidate our karmic debts. They keep us constantly in the labyrinth of this world and at the time of our departure, they are more than helpless spectators.
ហេតុដូច្នេះ សន្តបុគ្គលជម្រុញយើងឲ្យបូរជាខ្លួនឯងសម្រាប់ ថ្វាយបង្គំព្រះ សំពៈទេវតា ឲ្យស្រួចស្រាល ដោយពេញបេះដូង និងកុំងាករេ។ បើសិនយើងចង់ផ្តាច់ការជាប់ជំពាក់ជាមួយពិភពលោកនេះ ជាមួយការការស្រលាញ់ពិភពលោកនេះ គឺមានតែតាមរយៈ ថ្វាយបង្គំព្រះ សំពៈទេវតា ណាម ប៉ាក់ទី។ បើសិនជាយើងគ្មាន ជម្រើសបែបនេះទេ យើងក៌គ្មានផ្លូវណាក្រៅតែពីនេះដែរ គឺមានតែ ព្រះធម៍ តែមួយគត់។ បើសិនជាយើងចង់រត់ទៅឆ្ងាយចេញពី រឿងរ៉ាវនានា ចេញពី ចិត្ត គឺអាចសម្រេចបានតែតាមរយៈនៃការប្រតិបត្តិ ព្រះធម៍ ក្រៅពីនេះគ្មានផ្លូវឡើយ។ បើសិនជាយើងចង់កុំឲ្យមាន មាយា តាមមកយីយា ដល់យើង យើងអាចមានជោគជ័យតែតាមរយៈការប្រមូលនូវ ព្រះធម៍ ។ បើសិនជាយើងចង់ស្គាល់ ខ្លួនឯងច្បាស់ចង់ឲ្យគម្របខ្មៅលែងមាន និងគ្មាន ភាពល្ងិតល្ងង់កុំគ្របពីលើយើងទៀត គឺមានតែ ព្រះធម៍គ្មានអ្វីដែល ប្រសើរជាង ព្រះធម៍ បើសិនជាមានតែជម្រើសមួយ និងមានតែជម្រើសមួយគត់ដែលអ្នកអាចភ្ងាក់ ដឹងខ្លួនពីដំណេកដ៌យូរយង់ នោះគឺមានតែ ព្រះធម៍ ដ៌សែនមហាកំលាំង។ បើសិនជាយើងចង់ធ្វើខ្លួនទៅជាព្រះ គឺគ្មានបេក្ខភាពណាដែលប្រសើរជាងបេក្ខភាព ព្រះធម៍ ឡើយ។ ដូច្នេះ ពេលនិយាយ ពេលអង្គុយ ហូបចុក ផឹកទឹក ដេក ឬ ភ្ងាក់ពីដំណេក យើងត្រូវតែប្រមូលអារម្មណ៌មកកាន់ភ្នែកទី បី និងស្តាប់ព្រះបទភ្លេងនៅទីនោះ។ យើងត្រូវតែភ្ជាប់ជានិច្ចជាមួយនឹងដែកឆក់ ស្រូបនៃ ព្រះខ្សែជីវិត តន្រ្តីនៃ ព្រះធម៍ គឺមានតែ ព្រះធម៍ ដែលអាចកែរោគាព្យាធិគ្រប់ទាំងអស់។ គឺមានតែ “គ្រាប់ពូជ”នេះ តែប៉ុណ្ណោះដែលបើក និងផ្តល់ឲ្យយើងប្រែក្លាយខ្លួនទៅជាព្រះ។
Saints urge, therefore, that we devote ourselves to Nam Bhakti one-pointedly, wholeheartedly and exclusively. If we are ever to rid ourselves of attachments and love of the world, it will be only through Nam Bhakti, If we are ever to be really wise, we have no other path to follow but to depend wholly on Nam. If we wish to go beyond the domain of matter and mind, we can do so only by practicing Nam to the exclusion of all else. If we wish to break the spell that Maya has laid on us, we can only succeed by gathering Nam. If we wish to realize ourselves by getting rid of our covers of darkness and ignorance, there is no better remedy than that of Nam. If there is one thing and only one that can awaken us from our long sleep, it is the potent charm of Nam. If we are to advance towards Godhood there is no better staff than Nam. Therefore, sitting, standing, eating, drinking, awake or asleep, we must keep our attention at the third eye focus and hear the celestial music. We must remain within the magnetic field of the Audible Life Stream. Nam alone is the panacea for all ills. It is the only "sesame" that opens the lock and gains us admittance into the presence of the Lord.
ទំាងនេះគឺជាមូលហេតុដែលសន្តបុគ្គលគ្រប់ជំនាន់ គ្រប់ទីន្លែង និងគ្រប់នគរទាំងអស់ បានផ្តល់ជា សារមួយដូចៗគ្នា ដោយឲ្យប្រមូលអារម្មណ៌ចេញពីទ្វារទីប្រាំបួន ចូលមកខាងក្នុងខ្លួន និងភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ - ព្រះធម៍ ទាំងអស់ភាយចេញ ទាំងអស់បានឃើញ និងកំលាំងទាំងអស់បានដឹង។ អាឋកំបាំងនៃ ព្រះធម៍ គឺមានរក្សាទុកដោយ សន្តបុគ្គល។ មានតែសន្តបុគ្គល ដែលបានដឹងអំពី អាឋកំបាំងទាំងនោះ។ មានតែ ព្រះធម៍ ដឹងពី កេរ្តិមរតកទាំងនេះ។ គ្មានអ្នកណាមានអាឋកំបាំង។ យើងមិនអាចបានអាឋកំបាំងនៃ ព្រះធម៍ លុះត្រាយើងបានចូលរួមជាមួយ សន្តបុគ្គល។ ការចូល នេះទៀតសោត លុះត្រាគេមានព្រះមេត្តាសណ្តោសអំពី អង្គទេវតា ។ ការដែលគ្រាន់តែបាន អាឋកំបាំង នៃ ព្រះធម៍ និង បានរៀនពីបច្ចេកទេសនូវមិនគ្រប់គ្រាន់។ យើងទាមទារនូវការប្រតិបត្តិឲ្យបានទៀងទាត់ដោយខានមិនបាន។ យើងចង់បានអ្វីមួយត្រូវតែឈ្មោះ ឈ្មួល ខ្លួនឯង ត្រូវតែធ្វើខ្លួនឲ្យ ក្លាយជាមនុស្សមួយនោះដែលយើងចង់បាន យើងត្រូវតែដាក់អារម្មណ៌ខ្លួនឯង ឬថា អង្គអញ-មិនមែន អញ គឺលែងមានការប្រៀបធៀបជាមួយអ្នកណាទៀត។ ផ្លូវនៃសេចក្តីស្រលាញ់គឺតូចចង្អៀតពេកណាស់ សម្រាប់បានតែម្នាក់គត់ មិនអាចបានសម្រាប់ពីរនាក់។
This is why the saints of all ages, all climes and all countries have given the same one message of withdrawing the attention from the nine portals, turning it within and joining it with Nam-the all-pervading, the all-seeing an the all-knowing power. The secret of this Nam is in the keeping of the saints. This secret is confided only to them. It is their patrimony alone. No one else has it. We cannot get it unless we have their company, This association, however, we can gain only by the grace of the ord. It is not enough to gain the secret and to learn the technique. We must practise it so assiduously as to lose ourselves in it. We have to so immerse ourselves in it that we become one with it, that we completely merge in it that we completely lose our self or I-ness, that we drop off the pairs of opposite sand grow into oneness. The lane of love is wide enough only for one, not for two.
សម្បត្តិនៃ ព្រះធម៍ មានក្នុងខ្លួននៃយើងរាល់ៗគ្នា។ អ្នកមានបុណ្យ និងអ្នកមានបាប អ្នកមាន អ្នកក្រ បុរសស្រ្តី ទាំងអស់ សុទ្ធតែមាន អំណោយទេព គឺ ព្រះធម៍ ក្នុងរាងកាយនៃគេ និងក្នុងទីកន្លែង ដែលយើងរស់នៅ យើងត្រូវតែដើរតាមផ្លូវសំដៅទៅរក ព្រះធម៍ តាមការណែនាំពីសន្តបុគ្គល។ មានតែសន្តបុគ្គលប៉ុណ្ណោះដែលជាអាចផ្លាស់ប្តូរសីលា ទៅជាដុំមាស ដែលអាចដូរអ្នកមានបាប និងចោរ អ្នកប្រមឹក ទៅជាសន្តបុគ្គល។ សន្តបុគ្គល សុទ្ធតែមានសេចក្តីស្រលាញ់។ គ្រប់សន្តបុគ្គលសុទ្ធតែបង្រៀនអំពីច្បាប់នៃសេចក្តីស្រលាញ់។ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាទឹកដោះគោ និងជាទឹកឃ្មុំ អ្នកមានចិត្តសណ្តោសប្រណី និងមេត្តាធម៌សុទ្ធតែចេញពីសន្តបុគ្គល។ សន្តបុគ្គលគឺជាអ្នករក្សា ទុកសម្បត្តិដ៌មហាសាលនៃ ព្រះធម៍ ។
The wealth of am is within all of us. Saints and sinner, rich and poor, men and women, all have this gift of God in their body and the place where it lies and the path we must follow to discover it is to be obtained from the saint. They alone are the philosopher's stone which transmutes base metal into gold, and transform sinners and thieves and drunkards into saints. They are all love incarnate. They all teach the law of love. They are truly milk and honey, and only mercy and compassion flows from them. They are the keepers of the great treasure trove of Nam.
ព្រះទ្រង់ជប់តែសន្តបុគ្គលប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយអំពីអាឋកំបាំងនៃជីវិត ព្រះធម៍ គឺនៅក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា ដូចជាភ្លើងនូវជាមួយថ្មដែកកេះ ដូចជាប្រេងខ្យង នូវជាមួយខ្យងសមុទ្រឬ ដូចជាប៊័រក្នុងទឹកដោះ តែយើងអាចមានថាមពលបែបនេះបានតែក្នុងករណីដែលមានជំនួយ ពី សន្តបុគ្គល និងមានការណែនាំតែប៉ុណ្ណោះ។ កាលណាយើងបាត់បង់ ភ្នែក យើងគ្មានឃើញអ្វីទាំងអស់ ឃើញតែភាពងងឹត តែជាមួយ ព្រះធម៍ យើងចាប់ផ្តើមមើលឃើញនូវពន្លឺដ៌ត្រចះត្រចង់នៃអង្គទេព ។ ទេវតា ទ្រង់ប្រែក្លាយជាពន្លឺ ប្រែភាពល្ងង់ខ្លៅទៅជាអ្នកប្រាជ្ញជាអមតៈ ប្រែការឈឺចាប់ទៅជាក្តីសប្បាយជាអង្វែង ប្រែការ ព្រួយ ទៅជារីករាយ និងប្រែសេចក្តីស្លាប់ជាជីវិតអមតៈ។
It is God's own design that saints alone will reveal the mystery of life. Nam is within us as fire is in flint, as oil is in sesamum, or ghee is in milk; but we can make this latent power alive only with the help of saints and under their guidance. When we close our eyes we see nothing but darkness, but with Nam-Bhakti we begin to see the refulgence of the Lord. Darkness gives way to light, ignorance to eternal wisdom, pain to everlasting. Pleasure, sorrow to joy, and death to life eternal.
ពេលនោះទើបដឹងថាមានតែ ព្រះធម៍ ជាធាតុចំបងតែមួយគត់។ ព្រះធម៍ គឺជាសម្បត្តិឯក ដែលយើងគួរតែប្រមូលទុក គ្រាយើងកំពុងនូវមានជីវិតរស់នៅ។ មានតែ ព្រះធម៍ ដែលអាចនៅជា មួយយើងជាអន្តន។ មានតែ ព្រះធម៍ ដែលមិនអាចមានចោរលួចបាន ឬគ្មានភ្លើងណាឆេះបាន ក៌ មិនអាចរលាយតាមទឹកជំនន់បាន។ ព្រះធម៍ ជាធាតុដែលខុសពីគេបំផុត ជាធាតុដែលមិនដូចជា ពិភពលោកនេះ។ ព្រះធម៍ ជាធាតុខុសពីអ្វីៗទាំងអស់។ ព្រះធម៍ គ្មានសៅហ្មង ព្រះធម៍ គ្មានរឿងអាក្រក់។ កាលណាយើងរលាយចូលជាមួយ ព្រះធម៍ យើងដូចជា ព្រះធម៍ ដែរ បរិសុទ្ធ និង ត្រចះ ត្រចង់ ព្រមទាំងមានអាយុអស់កាលអង្វែងជាអមតៈ និដោយការបូជាចំពោះ ព្រះធម៍ យើងទៅជាមានធាតុខុសគ្នាទាំងស្រុងជាមួយនឹង ពិភពលោកនេះ។ ក្នុងចក្រវាឡនេះ យើងឆ្លងកាត់ការសប្បាយលើលោក ព្រមទាំងឆ្លងកាត់ភាពព្រួយទុក្ខសោក រីករាយ និងការឈីចាប់ ភាពក្រីក្ រនិងភាពសម្បូរជាអ្នកមាន មានសុខភាពល្អ មានជំងឺ មានក្តីស្រម៉ៃ និងការខកចិត្ត យុវវ័យនិង វ័យជរា ជីវិត និងស្លាប់។
It is then that we realize that Nam alone matters. It is the only wealth that we should amass while living in this world. It is the only wealth that can be eternally ours. It is the only wealth that can neither be stolen nor destroyed by fire, nor washed away by floods of water. This Nam is quite distinct and apart from the world. Nam is distinct from all else. It has no stain and no impurity. When we merge in it we also become transparent, pure and refulgent. It is transcendent and everlasting, and by devotion to it we also become distinct from the world and become eternal "and everlasting. We cross the phenomenal world of joy and sorrow, pleasure and pain, riches and poverty, health and disease, hope and 'despair, youth and old age, and life and death.
តែ យើងត្រូវរត់ចេញពីនាវាលិចនៃចិត្ត និងត្រូវហែលទៅតោងកប៉ាល់នៃ ព្រះធម៍ ដែលបើក បរដោយ ព្រះគ្រូ។ អ្នកណា មានសំណាង គេអាចបានដល់គោលដៅប្រកបដោយសុវត្ថិភាព និង បានជួបជាមួយអង្គទេវតា។ អ្នកណាដែលមានការរេរា អែអង់ យូរ នូវមានការសង្ស័យ និង មន្ទិល មិន រវាសរវៃ និងវិលវល់តែក្នុងជីវិតនេះ នោះគេជួបជាមួយ ព្យុះរលកអាក្រក់ ជួបតែកន្លែងគគ្រិចមិន ស្អាត និងស្អុយរលួយ។
But we have to desert the leaky boat of the mind and must board the ship of Nam captained by our Master. Those who are fortunate enough to do this reach their destination safely and meet the Lord. Others linger on in doubts and suspicions, fall into the rapids and whirlpools of life, get tossed about by the stormy waves, and 'Perish in the morasses of sensuality, disease and decay.
យើងទាំងអស់គ្នារស់ក្នុងពិភពនៃកាល់។ យើងរស់ក្នុងពិភពកាល់យូរកម្រិតណា យើងក៌ វិលវល់ក្នុងការកើតនិងស្លាប់យូរកម្រិតនោះដែរ យើងមានការឈឺចាប់ និងការខកបំណងយូរ កម្រិតហ្នឹងដែរ។ យើងអាចទៅផុតពីពីភពនៃកាល់បាន មានតែគ្រាណាដែលយើងចួលរួមជាមួយ សន្តបុគ្គល លុះណាយើងអាចយកបានអាឋកំបាំងពីសន្តបុគ្គល លុះណាបានប្រតិបត្តិអាឋកំបាំង ប្រកបដោយសេចក្តីស្រលាញ់ ស្មោះសរ និងការបូជា។ ការគេចចផុតពីមហាសាគរនៃការកើត និង ចាប់ជាតិអាចផុតបានតែគ្រាណាយើងបំពេញកិច្ចការខាងលើតែប៉ុណ្ណោះ។
We are all in the domain of Kal. So long as we remain in it we will have to continue the rounds of birth and death, we will have to suffer pain and privation. We can go beyond Kal's domain only by taking to the company of the saints, getting from them the secret of Nam, and practicing it •with love, faith and devotion. This alone is the way to escape from the ocean of incarnation and death. '
មានតែសេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះ ទេវតា តែមួយគត់ដែលជាអន្តន មានតែទេវតា តែ មួយអង្គគត់ដែលជាសេចក្តីស្រលាញ់។ មានតែ ទេវតា ដែលអចិន្រ្តៃយ៌ មិនផ្លាស់ប្តូរ និង មានជាភាពជា អន្តន ដែលអ្វីៗផ្សេងទៀតគឺប្រែប្រួល រលាយដូចដីខ្សាច់តាមពេលវេលា និង តាមទីកន្លែង។ មានតែជនណាដែល បូជាខ្លួនគេចំពោះ ទេវតា តែប៉ុណ្ណោះដែល គេ អាចមានភាពអមតៈ និងមិនស្លាប់។ ពួកគេបញ្ជប់ទាំង ស្រុងនូវការវិលកើត វិលស្លាប់ ជាអន្តន ពួកគេចុះចេញពីភពដ៌ងងឹត និងល្ងង់ខ្លៅ រួចចូលក្នុងភពដ៌មានពន្លឺ ចិញ្ចែង ចិញ្ចាច ដោយការចូលក្នុងឋាននៃ ទេវតា ។ សន្តបុគ្គល ដែលជាអ្នកនាំសារនៃទេវតា ជាអម្ចាស់ គឺដូចជា រលកមហាសមុទ្រដែលចេញពីសមុទ្រ រួចក៌លាយចូល ជាមួយ សមុទ្រម្តងទៀត។ សន្តបុគ្គលមានរូបជា ព្រះធម៍ ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា “ ព្រះធម៍ បង្កើត សាច់ឈាម ព្រះធម៍ មានក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា”។ សន្តបុគ្គលមានទំនាក់ទំនង ជាប់ ជានិច្ចជាមួយ ទេវតា ។ យើងក៌ដូចគ្នាដែរ កើតមកពីសេចក្តី ស្រលាញ់ និងរលាយ ចូល ជាមួយ ព្រះធម៍ បានទៅដល់់ឯប្រភពដើមវិញ និងបានជួបជាមួយទេវតា។
"Love alone is eternal, and God is love. He alone is permanent, unchanging, everlasting on the otherwise shifting sands of time and space. Those who devote themselves to Him alone also become eternal and deathless. They end forever their rounds of birth and death; they transcend darkness and ignorance and enter the realms illumined by the refulgence of the Lord. Saints, who are the Lord's messengers, are li e waves of the ocean which arise from it and after a while merge in it again. They are Shabd incarnate. The Bible says, "The Word was made flesh, and dwelt among us. "The saints are in constant communion with the Lord. We, too, bound by their love, merge in Nam, reach its source and meet the Lord.
អាសនៈនៃព្រះសណ្ឋិតក្នុងរូបកាយជាមនុស្សយើងរាល់គ្នា។ សំលេងពីឋាននៃទេវតា ចេញ មកពីសច្ចៈខ័ណ្ឌ និងបន្លឺនៅភ្នែកកណ្តាល នៃយើងទាំងអស់គ្នា។ យើងត្រូវតែដឹងអំពីរឿងនេះនិង ទៅដល់ផ្ទះនៃយើង ដោយឆ្លងកាត់ពីដំណាក់កាលមួយទៅដំណាក់កាលមួយទៀត។ សំលេងទេព មានតែមួយ តែសំលេងទេពបានឆ្លងកាត់ ឋានចំនួនប្រាំ ។ សំលេងទេពនេះត្រូវបានសន្តបុគ្គលហៅថាជាសំលេងប្រាំ។ វាដូចជាទឹកក្នុងទន្លេ។ ទឹកមានតែមួយ តែមានសំលេងប្រាំខុសៗគ្នាកាលដែលទឹកធ្លាក់មកពីភ្នំ ឆ្លងកាត់ជោ្រះ ដងអូរនានា កាលដែលទឹកលោតចុះពីលើជ្រោះកាល ដែលវាហូរឆ្លងកាត់វាលទំនាប និងជាចុងក្រោយពលដែលវាចូលក្នុងសមុទ្រ។ ដូចគ្នាជាមួយនឹង ព្រះធម៍ នៃ ទេវតា ដែរ ដូចជាមួយ ទេវតាជីវិតដូរតន្រ្តីដែរ គឺគេបានផ្តល់ឈ្មោះតាមតំបន់ តាមតំបន់ដែលគេរស់នៅ។
The seat of Shabd lies within the human body. The celestial sound emerges from Sach Khand and resounds at the eye focus in all human beings. We have to join our consciousness with it and reach our Home by traversing one stage after the other. This divine sound is actually one, but as it passes through five regions, it has been called five sounds by various saints. It is just like the water in a river. The water is one but it lakes different sounds when it originates in the mountains, when it passes through ravines and gullies, when it plunges down in waterfalls, when it flows through the plains, and finally when it joins the sea. Even so is God's Word, the Audible Life Stream, given names in accordance with the regions through which it passes and its nature in each region.
្រះធម៍ គឺជាខ្សែរ៉ូបមួយដែលយើងត្រូវតែចងឲ្យបានតឹងនៅភ្នែកកណ្តាល និងជាចំនុចដែលយើងត្រូវតែឆ្លងកាត់ច្រើនឋាន រហូតទាល់តែយើងបានទៅដល់ស្រុកកំណើត- ឋានទេវតា -ជាឋាន ដ៏មានសេចក្តីស្ងប់ ដ៍អមតៈ ដ៍សប្បាយ និងដ៍មានព្រះពរជាអន្តន។
This Nam is the rope which we mustfirmly catch hold of at the third eye and upon which we must travel through the different regions till we reach our home-land-the Lord's domain-the haven of everlasting peace, happiness and bliss.
មានតែ ព្រះធម៍ តែមួយគត់ដែលដុតបំផ្លាញចោលនូវ កម្មរបស់យើង ដូចជាដុំធ្យូងដែល ដុតបំផ្លាញគំនរស្មៅ។ ព្រះធម៍ ជំរៈកម្មរបស់យើងចេញទាំងអស់ និងនាំយើងចូលដែនម៉ាញេទិចនៃ ឋានទេតា។ ទីនោះ យើងធន់ទ្រា និងមានលទ្ធភាពទាញយើងទៅរក ទេវតា ជាអមតៈ ជាទីដែល មានផ្កាភ្លើងចូលជាមួយព្រះទម្រង់ ចូលក្នុងព្រះមហាសាគ និងចូលក្នុងរស្មីនៃព្រះអាទិត្យ។
Nam is the only fire that burns away the heavy load of our sins, as live charcoal burns away a big pile of hay. It draws us up out of the karmic field and takes us into the magnetic field of the Lord. There we are irresistibly and effortlessly drawn to our eternal Father, where the spark joins its Flame, the drop its Ocean, the 'ray its Sun.
បើគ្មានការបូជាដល់ ព្រះធម៍ ចំណេះដឹង ការសិក្សា និង បញ្ញានៃយើង ក្លាយជាអសារគ្មានបានការ។ យើងត្រូវបានចាប់ទុកក្នុងសំបុកពីងពាង គ្មានអ្នកណែនាំផ្លូវចេញ។ បញ្ញាដ៌តិច តួចស្តួចស្តើងនៃយើងទុកដូចជា ស្រមោលនៃទឹកក្នុងស្រះដ៏តូចមួយ។ បើសិនជាយើងកូរខ្លាំង ពេក នោះភក់នឹងអណ្តើតមកផ្ទៃខាងលើ។ ការពិភាក្សាបែបទស្សនវិជ្ជា សាសនាក្នុងជំលោះ និង ការវែកញែកតាមរលកធាតុអាកាស គ្រាន់តែជាការនាំរឿងឲ្យកាន់តែសៅហ្មងខ្លាំងថែមទៀត។ អ្នកសិក្សាខ្លួនឯងគឺបន្តដុតខ្លួនឯងជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងភ្លើងទាំងប្រាំ នៃ តណ្ហា លោភៈ ទោសៈ ចំណងកម្ម និងចិត្តអស្មិមានៈ តែនូវខំព្យាយាមប្រឆាំងជាមួយគេឯង។ ពួកគេខ្លួនឯងកំពុងតែត្រូវ បានចោរប្លន់ តែបែរជាគេនោះនូវខំឈរការពារព្រទ្យសម្បតិ្តរបស់អ្នកដ៌ទៃទៅវិញ។ ខ្លួនឯងឃ្លាន ស្ទើរស្លាប់ បែរជាប្រឹងបញ្ចុកទៅអ្នកដ៌ទៃ។ ទង្វើរដូចមានរៀបរាប់ពីខាងលើ តើគេទទួលបានអ្វី គេបានបន្តការត្រឡប់មកកាន់ផែនដីនេះមកទទួល ទារុណកម្ម និងភាពច្របូកច្របល់?
Without devotion to Nam, all our knowledge, learning and intellectualism are futile. They keep us in the spider's cobweb without pointing the way of escape. Our little intellect is like the shallow water in a small pond. If we stir it too much, the mud comes to the top. Philosophical discussions, religious disputes and hair splitting arguments only sink us deeper in the treacherous swamps of the world. The learned people themselves are continually burning in the five fires of lust, greed, anger, attachment and egotism, but are trying to extinguish the fires of others. They themselves are being continually robbed by the five thieves, yet they are engaged in standing guard over the property of others. Their own hunger is ravenous•, yet they are trying to feed others. What can be the result of such a course of action, save continual return to this world of torment and turmoil?
មានការតែគោរពប្រតិបត្តិព្រះ ទើបព្រះអាចនាំគេត្រលប់ទៅជួយព្រះវិញ។ ការគោរពបូជា ពិតចំពោះព្រះ គឺជាការ បូជាចំពោះ ព្រះធម៍ ។ ការគោរពបូជាអ្វីផ្សេងទៀតគឺជាការនាំចិត្តយើងធ្លាក់ ដូចជាការ អោបដៃ -វិញ្ញាណ និងមិនឲ្យយើងបានរួចផុតអំពីកងចក្រទាំង ៨៤ ម៉ីនធម្មខន្ត។
It is only worship of the Lord that can take us back to the Lord. The true worship of the Lord is devotion to Nam. All else keeps us tied down to the mind and its hand-maidens-the senses, and keep us ever revolving in the wheel of eighty-four.
សន្តបុគ្គលនិយាយសំលេងតែមួយថា ព្រះធម៍ គឺជា អ្នកលោះបាបជាអន្តន គឺជាព្រះរំដោះ តែមួយអង្គគត់ពីការកើត និងស្លាប់ គឺជាមធ្យោបាយតែមួយគត់នាំយើងចេញពីភាពងងឹត និង ភាពល្ងិតល្ងង់នៃពិភពលោក និងនាំយើងទៅកាន់ឋានមួយដ៌ភ្លីត្រចេះត្រចង់ មានវិជ្ជាជាអមតៈ មានសុវត្ថិភាព និងមានកប៉ាល់ដ៌ខ្លាំងក្លា នាំយើងឆ្លងកាត់មហាសាគរនៃភាពទុក្ខសោក រួចឈាន ទៅដល់ច្រាំងនៃព្រះពរជាអន្តនតរៀងទៅ។ ដូច្នេះ ជាការប្រពៃណាស់ យើងត្រូវនាំគ្នាបូជាដល់ ព្រះធម៍ និងត្រូវបំពេញនៅគោលបំណងធំមហាសាល និងបំពេញបំណងនៃជីវិតជាមនុស្ស ជាតិនេះឲ្យបានសម្រេច៕
Saints say with one voice that Nam is the one Eternal Redeemer; the sole Liberator from birth and death; the real means of drawing us up out of the darkness and ignorance of the world and leading us to the realms of effulgent light and eternal wisdom; the safe and strong ship that takes us across the ocean of misery and carries us to the shore of everlasting bliss. Therefore, it behooves us all to devote ourselves to Nam Bhakti and thus fulfill the great purpose and destiny of human life.
