Karma and Transmigration

កម្មា និង ការផ្លាស់ប្តូរពី​ កំណើតមួយទៅកំណើតមួយ Karma​ And Transmigration

បណ្តាព្រះសាវគ្គទាំងទ្បាយពោលអំពីលោកនេះថា ជាចំការនៃកម្ម​ដែលព្រលឹងត្រូវត្រទ្បប់ទៅវិញម្តង​ហើយ ម្តងទៀត ដើម្បីប្រមូលភោគផល ដែលជាផលនៃអំពើរ ដែលគេបានសាងពីអតីតជាតិ ។

ដោយគេសាបព្រួស ដូចនេះគេត្រូវប្រមូលផល

នេះឯងគឺស្រែកម្ម

Guru Arjan

បើអ្នកដាំដើមដំបងយក្ស

ម្តេចអ្នកទៅប្រមូលផលជាផ្លែស្វាយវិញ?

សំដីការប៊ើត ។

ពិភពលោកផ្អែកទៅលើច្បាប់នៃកម្ម

អំពើអ្វីក៍ដោយដែលគេធ្វើ

គេត្រូវតែភ្លក់ផលនោះ ។

សំដីទួលស៊ីដាស់ Tulsi Das ។

ប្រហាក់ប្រហែលគ្នានេះ នៅក្នុងគម្ពីរមានចែងដូចនេះ ”អ្វីៗដែលមនុស្ស បានសាបព្រួស ក៍គេ ត្រូវបានទទួលផលនេះដែរ”។

អំពើទាំងឡាយ ទោះជាល្អ ឬអាក្រក់ មិនអាចដោះលែងព្រលឹងពីការឃុំឃាំងទេ។ អំពើទាំង នោះនាំព្រលឹងត្រឡប់ទៅពិភពលោក(ឋានកណ្តាល) វិញ ទៅកាន់អាណាចក្រនៃការកើត ស្លាប់វិញ។ យើងត្រូវគេនាំត្រឡប់ទៅកាន់របៀប ដែលយើងបំពេញលទ្ធផលនៃអំពើទាំងនោះ បានល្អបំផុត ផល​កម្ម របស់យើងនៅក្នុងពេលដែលព្រលឹងបន្តព្រួយបារម្ភ ពីការបែកចេញពី ទេវតា ។ នៅពេលដែល យើងកំពុងបញ្ចប់កម្មទាំងនោះ យើងក៍កំពុងតែកសាងកម្មថ្មីទៀតជានិច្ច ហើយជាលទ្ធផល យើង បន្តដំណើរទៅមកស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះក្នុងគុកនៃពិភពលោកនេះជារៀងរហូត។

ដូចជា ព្រះយេស៊ូ ទូលប្រាប់យើងតាមក្នុងគម្ពីរថា បាបកម្មណាក៍ដោយ ដែលយើងប្រព្រឹត្ត បាបកម្ម ទាំងនោះប្រែក្លាយទៅជាម្ចាស់យើង ហើយយើងទៅជា បាវព្រាវ ជាកញ្ជះរបស់កម្ម)

ពិតហើយពិតហើយខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា អ្នកណាក៍ដោយ

ដែលប្រព្រឹត្តបាបកម្ម ជាកញ្ជះបាបកម្មនោះ។

ហើយបាវព្រាវមិនរងទុក្ខនៅក្នុងផ្ទះ

ជារៀងរហូតទេ ប៉ុន្តែគឺកូនជា អ្នករងទុក្ខរហូត ។

ខ្ញុំកញ្ជៈគេ គ្មានផ្លូវជ្រើសរើសចំពោះមុខចៅហ្វាយនាយទេ។ គេត្រូវធ្វើអ្វីដែលម្ចាស់បញ្ជា។ ព្រះ យេស៊ូ ពន្យល់ថា ៖ យើងគ្មានផ្លូវជ្រើសរើសទេ នៅពេលនេះ ពីព្រោះបាបកម្មដែលយើងបានប្រព្រឹត្ត ប្រែក្លាយជាម្ចាស់យើង ហើយយើងទៅជាកញ្ជះរបស់វាវិញ។ យើងត្រូវតែទៅកន្លែងណាដែល ចៅហ្វាយយើងបញ្ជាឱ្យទៅ។ យើងប្តូរពីរូបកាយមួយ ទៅរូបកាយមួយ ក្នុងរង្វង់នៃការ ផ្លាស់ប្តូរ​មិន​ចេះ​-ចប់។

គេហៅពិភពលោកទាំងមូលដ៍មានការផ្លាស់ប្តូរនេះ ថាជាគុករបស់កងចក្រ ជាគុករបស់ ឆូរា​ស៊ី? អ្នកកាន់សាសនាឥណ្ឌា បានប្រើពាក្យគុក ហើយព្រះយេស៊ូ ក៍ប្រើពាក្យ ដូចគ្នានេះដែរ ។

ចូរអោយអ្នកជាស្រុះស្រួលនឹងអ្នកដើមចោទជា ប្រញាប់ដែលកំពុងតែដើរ

តាមផ្លូវជាមួយគ្នា ក្រែងគេបញ្ជូនអ្នកទៅ

ឯចៅក្រម ហើយចៅក្រមប្រគល់អ្នកទៅ

ដល់នាយទូឃុំ រួចអ្នកត្រូវជាប់គុក ។

ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា អ្នកដែលនៅខ្វះតែ

មួយសេនត្រូវសងគេឱ្យគ្រប់ បើពុំនោះនឹងចេញពីទីនោះមិនរួចឡើយ ។

ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថាៈ យើងមិនអាចគេចចេញពីគុកនៃការកកើតស្លាប់បានទេ​រហូតដល់​យើង​បានជំរះកម្មទាំងអស់ចេញ ជំរះនូវសំណាបទាំងអស់ដែលយើងបានសាបព្រួស ពីព្រោះវត្ថុតូច មួយ​ក៍ដោយ ក៍អាចអូសទាញយើងត្រឡប់មករកពិភពលោកនេះ(ឋានកណ្តាល) វិញ។ គឺដូចនេះ ព្រះអង្គ​ទូន្មានថាៈយើងគួរតែសុំអភ័យទោសពីអ្នកដែលយើងបានធ្វើខុស ចំពោះគេក្នុងពេល​ដែល​យើង​កំពុង​រស់នៅ ក្នុងពិភពលោកនេះនៅឡើយ​នៅពេលដែលយើងនៅក្នុងផ្លូវតែមួយ​ជាមួយ​គ្នា​ម៉្យាងទៀត​យើង​នឹងត្រូវប្រឈមមុខ និងប្រឈមការវិនិច្ឆ័យ អំពីទោសរបស់យើងបានន័យថា គេនឹង​ដាក់គុក​យើង​ម្តងទៀត ព្រោះយើងបានមកជាកូនបំណុល ឬជាម្ចាស់បំណុល យើងមិន អាចទទួល​បាននូវ ការដោះ​លែង រហូតដល់ពេលបំណុល របស់យើងត្រូវបានលប់បំបាត់ចោលអស់។

ការគេចចេញពីរង្វង់ នៃការកើតចាស់ឈឺស្លាប់ ដែលមានដល់៨៤ម៉ឺន មានលទ្ធភាពតែ នៅ​ពេលព្រលឹងវិលទៅដល់ឋានព្រះ ឋានទេវតា វិញ។ យើងអាចជាមនុស្សម្នាក់នៅ ជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ​(ព្រះពុទ្ធ) កាល យើងមានលទ្ធភាពបំបាត់ចោលនូវរាល់អំពើ និងបាបកម្ម ដែលយើងបានប្រព្រឹត្តពីជាតិមុន។ ជាមួយ នឹងកំណើតរបស់យើងម្តងៗ យើងស្ពាយទម្ងន់កម្មមកជាមួយ។ ដរាបណាផលកម្មរបស់​យើង​ត្រូវបាន កំចាត់ចោលទាំងស្រុង បាបកម្មទាំងអស់របស់យើង ត្រូវបានលុបលាង ហើយទោះជា​ព្រះស្ថិត នៅ​ក្នុងខ្លួនម្នាក់ៗ ព្រលឹងមិនអាចមានរស្មីចែងចាំង ហើយរំដោះខ្លួនទាំងស្រុងបានទេ។ ព្រលឹងមិន អាច​ប្រែក្លាយជាធាតុមួយ ជាមួយធាតុព្រះអង្គបានទេ។ ដើម្បីមានបទពិសោធន៍ និង ដើម្បីមានការជឿជាក់​ថា យើងជាធាតុរបស់ព្រះ យើងទទួលនូវ វិប្បដិសារីរួចទៅហើយ ដូចព្រះយេស៊ូ មានបន្ទូលថាៈ“ ចូរ​សោកស្តាយណា ដោយព្រះរាជាណាចក្រ នៃនិព្វាន នៅក្នុងដៃហើយ”។

ប៉ុន្តែដើម្បីសោកស្តាយអោយបានពិតប្រាកដ នោះយើងត្រូវស្គាល់អ្វី ដែលយើងបានធ្វើ ។ ប៉ុន្តែ​អំពើ អតីតកាលរបស់យើង ត្រូវបំភ្លេចចោលទាំងស្រុង ជាមួយនិងពាក្យសម្តីសុំទោសតែ ប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះ អំពើរបស់យើង ពីអតីតកាលមិនគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីអំពាវនាវ សុំការអាណិតអាសូរ ពី​ព្រះអង្គ ឬការអភ័យទោសពីព្រះពុទ្ធ តែប៉ុណ្ណោះ ហើយការបូជាថ្វាយព្រះក្នុងខ្លួនយើង គឺ ជា​ការបូជា​ថ្វាយ​ព្រះចំពោះព្រះពុទ្ធអង្គ។ គ្មានអ្នកបូជាណាម្នាក់ ធ្វើឱ្យព្រះពុទ្ធអង្គ សប្បាយចិត្តទេ ។ យើង ត្រូវតែភ្ជាប់​ខ្លួនយើងទៅនិងព្រលឹង ទៅនឹងពន្លឺ និងព្រះនាម នៅក្នុងខ្លួនយើង ដើម្បីបូជាព្រះ ដើម្បីឱ្យព្រះពុទ្ធ​អង្គរំសាយនូវបាបកម្មរបស់យើង ដែលបានធ្វើឲ្យអហោសកម្មចោលទៅ។ ព្រលឹងនេះ បន្លឺសូរជា និច្ចកាលនៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ​ក៍ដោយ គ្រាន់តែមានការជួប ការចូលទៅក្នុងខ្លួនយើង​បាន តាមរយៈ​ការចម្រើនភាវនាធម៍ នូវការស្មឹងស្មាត ដូចដែលព្រះគ្រូបានណែនាំរួចមកហើយ ។

Karma and Transmigration

Many Saints describe this world as a field of karmas to which the soul has to return again and again, to reap the fruits of its past actions.

As one sows, so shall he reap; Such is the field of karma. - Guru Arjan

If you plant a cactus, How will you reap mangoes? - Kabir

The world is based on the law of karma: Whatever actions one performs, One has to taste the fruits thereof. - Tulsi Das

Similarly, in the Bible it is said, "Whatsoever a man soweth, that shall he also reap."

Deeds, whether good or bad, cannot release the soul from its captivity. They only bring it back to this world,_ into the realm of birth and death. We are brought back into those forms where we can best fulfil the results of our actions, our karmas, all the while the soul continues to suffer the anguish of separation from the Lord. While we are completing those karmas, we are also continually making new karma, and as a result, we continue to come and go, always remaining in the prison-house of this world.

As Christ tells us in the Bible, whatever sins we commit, they become our master and we become their slave:

Verily, verily, I say unto you, Whosoever committeth sin is the servant of sin. And the servant abideth not in the house for ever: but the Son abideth ever.

A slave has no option before the master, he has to do whatever his master commands. Christ is explaining that we have no choice now, because the sins we have committed have become our master and we have become their slave. We have to go where our master commands us to go: we shift from house to house, from body to body, in the endless cycle of transmigration.

This whole world of transmigration has been called the prison of eighty-four lakh species, the jail of chaurasi. Indian mystics have used the word prison or jail, and Christ also uses the same word:

Agree with thine adversary quickly, whiles thou art in the way with him; lest at any time the adversary deliver thee to the judge, and the judge deliver thee to the officer, and thou be cast into prison.

Verily I say unto thee, Thou shalt by no means come out thence, till thou hast paid the uttermost farthing.

Christ means that we cannot escape from this prison of birth and death until we have cleared all our karmas, all the seeds that we have sown, because even a little thing can pull us back to this world. That is why he suggests that we should ask forgiveness of those we have wronged, while we are still living in this world, while we are "in the, way" with them. Otherwise, we will have to face the judgement of our actions, which means that we will be thrown into the prison once more-for whether we come as a debtor or as a creditor, we cannot gain release until our entire account is cleared.

Escape from chaurasi, the wheel of eighty-four, is possible only when the soul merges back into the Lord. We can only be one with the Father when we have been able to clear every action and sin we have committed in our past lives. With each birth we come carrying the weight of previous karmas. Until our entire karmic account is cleared, until all our sins are washed, though the Lord is within everyone, the soul can never shine and become whole, it can never become one with Him. To experience and realize that we are of the essence of the Lord, we must "repent," as Christ said. "Repent: for the kingdom of heaven is at hand."

However, to repent truly we must know what we have done; but our past deeds have been completely forgotten, and mere words of being sorry for our past actions are not sufficient to invoke His grace or His . forgiveness. We can only repent by worshiping the Father; and worship of the Spirit, the Sound and Light within, is worship of the Father. No other worship pleases the Father.21 We must attach ourselves to the Spirit, to the Shabd and Naam within, in order to worship the Father, in order to repent for our forgotten sins. This Spirit, although constantly resounding within everyone of us, can

only be contacted by going within, through the practice of meditation as instructed by the Master.

ដំណើររបស់ព្រលឹង Journey Of The Soul

ដំណើរនៃសតិ របស់យើងចាប់ផ្តើមបានពីបាតជើងរបស់យើង ឆ្ពោះទៅក្បាលរបស់យើង។ ក្នុងរូបកាយនេះ ដំណើរសតិ មានដំណាក់កាលចំនួនពីរគឺ ទី១ ៖ នៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល ហើយ ទី២ ចាប់ពីចំនុចភ្នែកកណ្តាលទៅលើក្បាល។

នៅក្នុងរូបកាយយើង កន្លែងរបស់ព្រលឹង និងចិត្ត ដែលចងជាប់ជាមួយគ្នា គឺចំភ្នែកកណ្តាល ​ក្នុង​ភាពភ្ញាក់រលឹកមួយ ។ ចាប់ពីនេះតទៅសតិអារម្មណ៍របស់យើង ​ត្រូវពង្រាយជុំវិញពិភពលោក ទោះជាយើងបិទភ្នែក យើងក៍មិននៅកន្លែងនេះដែរ យើងមិនអាចនៅនឹងថ្កល់ទេ។ យកល្អ យើង​ត្រូវមើល​ឃើញខ្លួនយើង គិតគូរ អំពីមហិច្ឆិតានៅលើលោកនេះរបស់យើង រួមនិងការងារ គិតគូរ អំពី​ទំនាក់​ទំនងរបស់យើង ឬសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយបើយើងគិតអំពីអ្នកណាដែលយើងនឹក ជា​ស្វ័យប្រវត្តិរូបរាងកាយរបស់គេនោះ នឹងលេចធ្លោចំពោះមុខ។ ដូចនេះ តាមការនឹក តាមការគយគន់រូបកាយ​តាម​ពិភពលោក សតិអារម្មណ៍យើងបានសាយភាយចេញមកខាងក្រៅ គឺស្ថិតទៅលើលោក នៃការ​យល់​ច្រឡំ  ព្រះគ្រូ គូរូរ៉ាមដាស់ ទូលថា ៖

យ៉ាងព្រៃផ្សៃបំផុត ចិត្តបន្តដំណើរនៅក្នុងភពនៃការយល់ច្រឡំ

នេះ អារម្មណ៍ជាសតិ មិនស្ថិតនៅផ្ទះ ទេ ពោលគឺនៅភ្នែកកណ្តាល។

លើកលែងតែយើង ដក អារម្មណ៍របស់យើង ដែលឆ្ពោះទៅភ្នែកកណ្តាល យើង​មិនអាច​ធ្វើការ​ពិចារណា នៅក្នុងខ្លួនយើង ហើយក៍មិនអាចចាប់យកជំហានដំបូង នៃ ដំណើរនៃសតិត្រឡប់ទៅផ្ទះ​វិញ​ដែរ ។

ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូ មានបន្ទូលថា ៖ ”ចូរសុំនោះតែងនឹងអោយមកអ្នក ចូររក នោះតែងនឹងឃើញ​ចូរគោះ នោះតែងតែបើកអោយអ្នក”។ យើងស្វែងរកផ្លូវឆ្ពោះទៅរកព្រះ។ ជាចុងបញ្ចប់ យើងបាន​ទៅដល់ព្រះអង្គ ដែលយើងបានខិតខំប្រឹងស្វែងរកជាជំហានទី១។ បន្ទាប់មកគឺដក សតិ អារម្មណ៍​របស់​យើង ចេញពីភ្នែកកណ្តាល ព្រះស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនយើង គឺយើងជាអ្នកដែល បន្តផ្តោតអារម្មណ៍​ទៅ​ខាងក្រៅ នៅលើលោកនេះ។ គេអាចហៅយើងពីខាងក្រៅបាន លុះត្រាតែទ្វារដែលនាំយើងទៅកាន់​គោលដៅនៅខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើងរបើកសិន ។ យើងត្រូវដកសតិអារម្មណ៍របស់យើង ចេញពី​ពិភពលោក ហើយនាំយកសតិ (ការគិតនានា) ត្រឡប់ទៅដាក់នៅភ្នែកកណ្តាលវិញ ។ មានតែ​ពេលនោះហើយ ដែលគេអាចបើកទ្វារបាន​(ចូលទៅឋានព្រះ/ឋានទេវតា)។

ភ្នែកកណ្តាលដែលនៅទីនោះ យើងមកទាក់ទងជាមួយនឹង សតិដ៏ឧត្តម (ព្រះវិញ្ញាណ) ឬ សម្លេង​របស់ព្រះ ក៍ត្រូវព្រះជនជាតិឥណ្ឌាហៅថា ”ទ្វារទី ១០”។ គូរូអាម៉ាដាស់ និយាយថា ៖

បញ្ឈប់ចិត្តកុំឱ្យរត់ចេញតាមទ្វារទាំងប្រាំបួន​ហើយយើងចាប់ផ្តើមបើកទ្វារទី១០វិញ ដែលអាចនាំអ្នកទៅដល់ផ្ទះពិតប្រាកដ ហើយមានកណ្តឹងភ្លេងរបស់ព្រះ នៅទីនោះទាំងថ្ងៃទាំងយប់ នេះហើយជាអ្វីដែលព្រះគ្រូអាចារ្យបានបង្រៀនអ្នក អាចឱ្យអ្នកឮសូរ។

សតិនោះដែលជារបស់ពន្លឺនិងព្រះពុទ្ធ នៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ បន្លឺសូរជារៀងរហូត នៅក្រោម​ភាពជោគជ័យយ៉ាងត្រចះត្រចង់ ។ លុះណាតែមានការស្មឹងស្មាធ ទើបយើងងាកភ្នែកចេញ ពុំនោះ យើងមិន​អាចទាក់ទងជាមួយ ”ភ្លេងព្រះឥន្ទ្រ” ទាល់តែសោះ។ ប៉ុន្តែ បើបានទាក់ទងម្តងហើយ យើង ឃើញថាចរន្តនៃសម្លេងដែលពោរពេញទៅដោយការអូសទាញ ដ៍ស្រស់ប្រឹមប្រីយ៍ និងការមានបំណង​ប្រាថ្នា​ត្រឡប់ទៅភ្ជាប់ខ្លួនជាមួយចរន្ត(ព្រះពុទ្ធ) ជាស្វ័យប្រវត្តិ យើងទៅជាដកខ្លួនរួច ចេញពី វិញ្ញាណ​ធម្មតាៗទាំង​ឡាយ។

ព្រះយេស៊ូបានទូលថាៈ”បើសិនជាភ្នែករបស់អ្នកមានតែមួយទៅវិញ ខ្លួនរបស់អ្នក ទាំងមូលនឹង​ពោរ​ពេញទៅដោយពន្លឺ”។​ កាលណាយើងមានលទ្ធភាពបើកភ្នែកតែមួយនោះ ការដាក់ សតិ អារម្មណ៍​របស់យើងចំភ្នែកកណ្តាល ការបើកទ្វារចូលទៅវិហារខាងក្នុងខ្លួន យើងនិងឃើញមានពន្លឺ ហើយ ឮសូរ​សម្លេង ព្រះឥន្ទ្រ ដូចដែល ណាមដេវ និយាយថា ៖

កន្លែងដែលអ្នកបានឃើញនូវពន្លឺយ៉ាងត្រចះត្រចង់

សម្លេងនោះគ្មានទីបញ្ចប់នៃសាប..........

ដោយមានពន្លឺយ៉ាងចិញ្ចែងចិញ្ចាច

ដូចព្រះអាទិត្យ។

ដោយជំនួសពីព្រះសម្លេង និងព្រះពន្លឺ នោះយើងយល់ច្បាស់ពីទិសរបស់ផ្ទះយើង ហើយ ធ្វើដំណើរទៅតាមផ្លូវទៅផ្ទះនោះ ដោយឃើញពន្លឺ និងមានសម្លេងនោះយើងមានលទ្ធភាពពិតប្រាកដ ក្នុងការសោកស្តាយបាបកម្មរបស់យើងពីអតីតកាល ហើយឈានទៅរំដោះព្រលឹងពីអន្ទាក់របស់ចិត្ត។ មានតែគ្រានោះមកដល់ ដែលព្រលឹងអាចទៅជាមានរស្មីពេញលេញ ហើយភ្លឺស្វាង​ក្នុងភាពត្រចះ​ត្រចង់ ហើយពេលនោះយើងអាចត្រឡប់ទៅរកថ្នាក់មួយ​ជាមួយថ្នាក់ព្រះពុទ្ធអង្គ​យើងប្រែក្លាយ​ទៅ​ជក់ចិត្តនៅក្នុង មហាសមុទ្រ នៃសុភមង្គលដ៏បរិបូរណ៌ និង សន្តិភាពជារៀងរហូត។

កាលណាយើងមានលទ្ធភាពដកសតិ អារម្មណ៍របស់យើងចេញពីភ្នែកកណ្តាល ចិត្តយើង​ឆក់បានស្នូរ ​​និងបទភ្លេងខាងក្នុងខ្លួន គឺដូចជាម្ចុលដែល គេដកចេញពីដែកឆក់ ដូច្នេះដែរ។ កាលណា យើងជាប់ជំពាក់ទៅនឹងបទចំរៀង(បទភ្លេង) នោះជាស្វ័យប្រវត្តិយើងត្រូវបានផ្តាច់ខ្លួន (គេផ្តាច់ខ្លួន យើង)ចេញពីវិញ្ញាណទាំងឡាយ។ឥឡូវនេះនិន្នាការរបស់ចិត្តត្រូវត្រឡប់ចុះឆ្ពោះទៅរកវិញ្ញាណទាំង

ឡាយ។ វិញ្ញាណទាំងឡាយអូសទាញចិត្តយើងចុះដល់ថ្នាក់ស្មើរនិងវា។ប៉ុន្តែបើយើងអាចដកចិត្តយើង ពីភ្នែកកណ្តាល ហើយភ្ជាប់ចិត្តនោះទៅនិងព្រះពុទ្ធអង្គ ទៅនិងសតិខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើង គឺការ​ភ្ជាប់ខ្លួននោះ បង្កើតបានជាការផ្តាច់ខ្លួនមួយ ។

ដោយវិធានការតឹងតែង ដោយដាក់វិន័យលើចិត្ត ចិត្តនេះមិនអាចដកចេញជារហូតបាន ចេញពីវិញ្ញាណទាំងឡាយ ពីព្រោះការផ្តាច់ខ្លួន មិនអាចធ្វើកើត ដោយការភ្ជាប់ខ្លួនទៅនិងអ្នកណា

មួយបានឡើយ មានតែការភ្ជាប់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ(នឹកគិតដល់ព្រះពុទ្ធអង្គ) ដែលអាចបង្កើតជាការ​ផ្តាច់នៅ​ក្នុងខ្លួនយើងបាន។ កាលចិត្តយើងត្រូវភ្ជាប់ទៅនឹងបទភ្លេង ព្រះឥន្ទ្រ ហើយចិត្តនោះឃើញ​មាន​ព្រះពន្លឺ​ខាងក្នុង​ជាស្វ័យប្រវត្តិ ការភ្ចាប់ខ្លួននោះបង្កើត បានជាការផ្តាច់ខ្លួនចេញពី​វិញ្ញាណ​(អារម្មណ៍​មូល) ទាំងឡាយ និងក្លាយជាការរំដោះចិត្ត។ ស្វាមីជី និយាយថាៈ

ដោយឮសម្លេងខាងក្នុងចិត្តប្រែ

ក្លាយជាស្ងប់ស្ងៀមហើយគាំងស្តូក។

តាមរយៈរាប់លានមធ្យោបាយផ្សេងទៀត

ចិត្តក្បាលរឹងមិនព្រមចុះចាញ់ ។

មានតែការទាក់ទងជាមួយពន្លឺខាងក្នុង

ទើបចិត្ត ក្លាយទៅជាស្លូត ។

បច្ចេកទេសនៃការដកហូតសតិ ចេញពីភ្នែកកណ្តាល ហើយភ្ជាប់ចិត្តនោះទៅ ក្នុងព្រះឱវាទ​ពោលគឺពន្លឺខាងក្នុង គឺលើកឡើងដោយអ្នកជំនាញ ពោលគឺព្រះគ្រូដ៏ប្រសើរ។ ដោយនោះជា បំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ ទោះជាមានឃ្លាំងមាស ឬប្រាក់ នៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗក៍ដោយគេអាចទទួល បានលុះណាមានជំនួយ ពីព្រះសាវគ្គនិងជំនាញដែលជាអ្នកធ្លាប់ដើរកាត់ផ្លូវខាងក្នុង(ផ្លូវធម៍)​ដោយ​ផ្ទាល់។ ព្រះបានប្រគល់ សោរឆ្ពោះទៅឃ្លាំងមាស ឬប្រាក់ ឱ្យទៅអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះអង្គ ដែលជាព្រះគ្រូពិតប្រាកដ ហើយផ្តល់ការសំងាត់ឱ្យយើង ។

មានតែព្រះអាចារ្យមួយគត់ ដែលមានកូនសោរ

សំរាប់បើកទ្វារគ្មាននរណាម្នាក់អាចបើកទ្វារនោះបានទេ។

គូរូអាម៉ាដាស់

បើគ្មានព្រះគ្រូអាចារ្យទេគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចទទួលបាននូវបន្ទូល របស់ព្រះទេ នេះជាច្បាប់ដែលបានដាក់មកដោយព្រះ។

គូរូអាម៉ាដាស់

ចូរកុំអនុញ្ញាតិឱ្យអ្នកណាម្នាក់ស្ថិតនៅក្នុងការភាន់ច្រឡំនេះ។

បើគ្មានព្រះគ្រូអាចារ្យទេគ្មាន អ្នកណាម្នាក់

អាចឆ្លងផុតមហាសមុទ្រនេះទេ ។

គូរូ អាចារ្យ

Journey of the Soul

Our spiritual journey starts from the soles of our feet and goes up to the top of our head. In this body, the spiritual Journey has two stages: the first is up to the eye center, and the second is from the eye center to the top of the head.

In our body, the seat of the soul and the mind knotted together is at the eye center, in the wakeful state. From here, our consciousness is spread into the whole world. Even when we close our eyes we are not here, we are never still. Rather we find ourselves thinking about our worldly ambitions and worldly affairs, about our relations or our daily activities. And about whomsoever we are thinking, their forms automatically appear before us. Therefore, by thinking, by contemplating on the forms of the world, our consciousness has spread outward into this world of illusion. Guru Ram Das says:

Wildly, the mind keeps running in this world of illusion; It takes not abode in its home, the eye center.

Unless we withdraw our attention to the eye center, we cannot concentrate within and take even the first step of our spiritual journey Homeward.

As Christ mystically expressed it: "Seek, and ye shall find; knock, and it shall be opened unto you:" We seek the Path leading to our Home, and once on that Path, we ultimately find the Lord. We finally merge into that One for whom we have been so ardently searching. The first step, then, is to withdraw our consciousness to the eye center. The Lord is within. It is we who have kept our attention focussed outside, in this world. We must knock from outside so that the door leading to our Goal within may be opened. We have to withdraw our consciousness from the world and bring it back to the eye center. Only then can the door be opened.

The eye center, where we come in contact with the Holy Spirit or Voice of God, has also been called by Indian Saints the "tenth door." Guru Amar Das says:

Stop the mind from running out through the nine portals

And open thou the tenth door,

Which will lead thee to thy true Home.

There the Divine Melody ringeth day and night, And it is through the instruction of the Master That thou canst hear it.

That Spirit, that Shabd and Nam, is within every one of us forever resounding in resplendent glory. Unless, through meditation, we withdraw to the eye focus we can never be in touch with that Divine Melody. But having once contacted it, we find that Sound Current so fascinating, so charming and tempting, so captivating, that immediately we become attached to it, and automatically we become detached from the senses.

Christ said, "If therefore thine eye be single, thy whole body shall be full of light." When we are able to open that single eye, to withdraw our consciousness to the eye center and open the door to the kingdom within this temple, we shall see that Light and hear that Divine Sound, about which Namdev says:

Where the effulgent light is seen, there rings the boundless Shabd ...

The Unstruck Melody has the lucency of the sun.

And with the help of that Light and Sound, we ascertain the direction of our Home and travel the Path leading there. By seeing that Light and hearing that Sound we are able to truly repent for all our past sins, thus releasing the soul from the snares of the mind. Then only can the soul once again become whole and shine In Its own pristine brilliance; then only are we able to go back to the level of the Father to become absorbed in the Ocean of absolute bliss and everlasting peace.

When we are able to withdraw our consciousness to the eye center, our mind, just like a needle drawn to a magnet, catches that Sound, that Melody within When we are attached to that Melody, automatically; we are detached from the senses. Now the tendency of the mind is downward, towards the senses. The senses are always pulling our mind down to their level But when we are able to withdraw our mind to the center and attach it to the Holy Ghost, the Spirit within us, that attachment automatically creates detachment.

By austerities, by disciplining the mind, it is Impossible to withdraw permanently from the senses, for detachment cannot create attachment in anybody; only attachment can create detachment within us. When our mind is attached to that Divine Music within and It sees that Light within, automatically that attachment creates detachment from the sense and frees the mind. Soami Ji says:

On hearing the Sound within

the mind becomes calm and still.

Through a million other means

the stubborn mind refuses to yield. Only on contacting the Shabd within does the mind become docile.

The technique for withdrawing the consciousness to the eye center and joining it to the Word, the Shabd within, is available only from an Adept, a perfect Master. For such is the Lord's design, that though the treasure is within each one of us, it can be obtained only with the help of the Saints and Adepts who have themselves traversed the inner Path. The Maker has placed the key to the treasure in the hands of His beloved devotees, the true Masters, who alone can impart the secret to us.

The Master alone has the key;

None else can open the door. - Guru Amar Das

Without a Master, no one can obtain the Name;

Such is the law laid down by the lord. - Guru Amar Das

Let no one be under any illusion:

Without a Master, none can cross the ocean of existence. - Guru Arjan

Journey of the Soul

ដំណើររបស់ព្រលឹង Journey Of The Soul

ដំណើរនៃសតិ របស់យើងចាប់ផ្តើមបានពីបាតជើងរបស់យើង ឆ្ពោះទៅក្បាលរបស់យើង។ ក្នុងរូបកាយនេះ ដំណើរសតិ មានដំណាក់កាលចំនួនពីរគឺ ទី១ ៖ នៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល ហើយទី២ ចាប់ពីចំនុចភ្នែកកណ្តាលទៅលើក្បាល។

នៅក្នុងរូបកាយយើង កន្លែងរបស់ព្រលឹង និងចិត្ត ដែលចងជាប់ជាមួយគ្នា គឺចំភ្នែកកណ្តាល​ក្នុង​ភាពភ្ញាក់រលឹកមួយ ។ ចាប់ពីនេះតទៅសតិ អារម្មណ៍ របស់យើង​ត្រូវពង្រាយជុំវិញពិភពលោក ទោះជាយើងបិទភ្នែក យើងក៍មិននៅកន្លែងនេះដែរ យើងមិនអាចនៅនឹងថ្កល់ទេ។ យកល្អយើង​ត្រូវមើល​ឃើញខ្លួនយើង គិតគូរអំពីមហិច្ឆិតានៅលើលោកនេះរបស់យើង និងការងារ គិតគូរអំពី​ទំនាក់​ទំនងរបស់យើង ឬសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយបើយើង គិតអំពីអ្នកណាដែលយើងនឹកជា​ស្វ័យប្រវត្តិ រូបរាងកាយរបស់គេលេចធ្លោចំពោះមុខ។ ដូចនេះតាមការនឹក តាមការគយគន់រូបកាយ​តាម​ពិភពលោក សតិ អារម្មណ៍ យើងបានសាយភាយចេញមកខាងក្រៅទៅលើលោក នៃការ​យល់​ច្រឡំ។ គូរូរ៉ាមដាស់ និយាយថា ៖

យ៉ាងព្រៃផ្សៃបំផុត ចិត្តបន្តដំណើរនៅក្នុងភពនៃការយល់ច្រឡំ

នេះវាមិនស្ថិតនៅផ្ទះវាទេ ពោលគឺនៅភ្នែកកណ្តាល។

លើកលែងតែយើងដកអារម្មណ៍របស់យើងដែលឆ្ពោះទៅភ្នែកកណ្តាល យើង​មិនអាច​ធ្វើការ​ពិចារណា នៅក្នុងខ្លួនយើង ហើយក៍មិនអាចចាប់យកជំហានដំបូង នូវដំណើរនៃសតិត្រឡប់ទៅផ្ទះ​វិញ​ដែរ ។

ដូចនេះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា ៖ ”ចូរសុំនោះតែងនឹងអោយមកអ្នក ចូររកនោះតែងនឹង ឃើញ​ចូរគោះ នោះតែងតែបើកអោយអ្នក”។ យើងស្វែងរកផ្លូវឆ្ពោះទៅរកព្រះ។ ជាចុងបញ្ចប់ យើងបាន​ទៅដល់ព្រះអង្គ ដែលយើងបានខិតខំប្រឹងស្វែងរកជាជំហានទី១។ បន្ទាប់មកគឺដក សតិ អារម្មណ៍​របស់​យើង ចេញពីភ្នែកកណ្តាល ព្រះស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនយើង គឺយើងជាអ្នកដែល បន្តផ្តោតអារម្មណ៍​ទៅ​ខាងក្រៅនៅលើលោកនេះ។ គេអាចហៅយើងពីខាងក្រៅបាន លុះត្រាតែទ្វារដែលនាំយើងទៅកាន់​គោលដៅនៅខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើងរបើកសិន ។ យើងត្រូវដកសតិ អារម្មណ៍របស់យើង ចេញពី​ពិភពលោក ហើយនាំយកសតិ (ការគិតនានា) ត្រឡប់ទៅដាក់នៅភ្នែកកណ្តាលវិញ ។ មានតែ​ពេលនោះហើយ ដែលគេអាចបើកទ្វារបាន​(ចូលទៅឋានព្រះ)។

ភ្នែកកណ្តាលដែលនៅទីនោះ យើងមកទាក់ទងជាមួយនឹង សតិដ៏ឧត្តម (ព្រះវិញ្ញាណ) ឬ សម្លេង​របស់ព្រះ ក៍ត្រូវព្រះជនជាតិឥណ្ឌាហៅថា ”ទ្វារទី ១០”។ គូរូអាម៉ាដាស់ និយាយថា ៖

បញ្ឈប់ចិត្តកុំឱ្យរត់ចេញតាមទ្វារទាំងប្រាំបួន​ហើយយើងចាប់ផ្តើមបើកទ្វារទី១០វិញ ដែលអាចនាំអ្នកទៅដល់ផ្ទះពិតប្រាកដ

ហើយមានកណ្តឹងភ្លេងរបស់ព្រះនៅទីនោះទាំងថ្ងៃទាំងយប់ នេះហើយជាអ្វីដែលព្រះគ្រូអាចារ្យបានបង្រៀនអ្នក

អាចឱ្យអ្នកឮសូរ។

សតិនោះដែលជារបស់ពន្លឺនិងព្រះពុទ្ធ នៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ បន្លឺសូរជារៀងរហូត នៅក្រោម​ភាពជោគជ័យយ៉ាងត្រចះត្រចង់ ។ លុះណាតែមានការស្មឹងស្មាធ ទើបយើងងាកភ្នែកចេញ ពុំនោះ យើងមិន​អាចទាក់ទងជាមួយ ”ភ្លេងព្រះឥន្ទ្រ” ទាល់តែសោះ។ ប៉ុន្តែ បើបានទាក់ទងម្តងហើយ យើង ឃើញថាចរន្តនៃសម្លេងដែលពោរពេញទៅដោយការអូសទាញ ដ៍ស្រស់ប្រឹមប្រីយ៍ និងការមានបំណង​ប្រាថ្នា​ត្រឡប់ទៅភ្ជាប់ខ្លួនជាមួយចរន្ត(ព្រះពុទ្ធ) ជាស្វ័យប្រវត្តិ យើងទៅជាដកខ្លួនរួច ចេញពី វិញ្ញាណ​ធម្មតាៗទាំង​ឡាយ។

ព្រះយេស៊ូបានទូលថាៈ”បើសិនជាភ្នែករបស់អ្នកមានតែមួយទៅវិញ ខ្លួនរបស់អ្នក ទាំងមូលនឹង​ពោរ​ពេញទៅដោយពន្លឺ”។​ កាលណាយើងមានលទ្ធភាពបើកភ្នែកតែមួយនោះ ការដាក់ សតិ អារម្មណ៍​របស់យើងចំភ្នែកកណ្តាល ការបើកទ្វារចូលទៅវិហារខាងក្នុងខ្លួន យើងនិងឃើញមានពន្លឺ ហើយ ឮសូរ​សម្លេង ព្រះឥន្ទ្រ ដូចដែល ណាមដេវ និយាយថា ៖

កន្លែងដែលអ្នកបានឃើញនូវពន្លឺយ៉ាងត្រចះត្រចង់

សម្លេងនោះគ្មានទីបញ្ចប់នៃសាប..........

ដោយមានពន្លឺយ៉ាងចិញ្ចែងចិញ្ចាច

ដូចព្រះអាទិត្យ។

ដោយជំនួសពីព្រះសម្លេង និងព្រះពន្លឺ នោះយើងយល់ច្បាស់ពីទិសរបស់ផ្ទះយើង ហើយ ធ្វើដំណើរទៅតាមផ្លូវទៅផ្ទះនោះ ដោយឃើញពន្លឺ និងមានសម្លេងនោះយើងមានលទ្ធភាពពិតប្រាកដ ក្នុងការសោកស្តាយបាបកម្មរបស់យើងពីអតីតកាល ហើយឈានទៅរំដោះព្រលឹងពីអន្ទាក់របស់ចិត្ត។ មានតែគ្រានោះមកដល់ ដែលព្រលឹងអាចទៅជាមានរស្មីពេញលេញ ហើយភ្លឺស្វាង​ក្នុងភាពត្រចះ​ត្រចង់ ហើយពេលនោះយើងអាចត្រឡប់ទៅរកថ្នាក់មួយ​ជាមួយថ្នាក់ព្រះពុទ្ធអង្គ​យើងប្រែក្លាយ​ទៅ​ជក់ចិត្តនៅក្នុង មហាសមុទ្រ នៃសុភមង្គលដ៏បរិបូរណ៌ និង សន្តិភាពជារៀងរហូត។

កាលណាយើងមានលទ្ធភាពដកសតិ អារម្មណ៍របស់យើងចេញពីភ្នែកកណ្តាល ចិត្តយើង​ឆក់បានស្នូរ ​​និងបទភ្លេងខាងក្នុងខ្លួន គឺដូចជាម្ចុលដែល គេដកចេញពីដែកឆក់ ដូច្នេះដែរ។ កាលណា យើងជាប់ជំពាក់ទៅនឹងបទចំរៀង(បទភ្លេង) នោះជាស្វ័យប្រវត្តិយើងត្រូវបានផ្តាច់ខ្លួន (គេផ្តាច់ខ្លួន យើង)ចេញពីវិញ្ញាណទាំងឡាយ។ឥឡូវនេះនិន្នាការរបស់ចិត្តត្រូវត្រឡប់ចុះឆ្ពោះទៅរកវិញ្ញាណទាំង

ឡាយ។ វិញ្ញាណទាំងឡាយអូសទាញចិត្តយើងចុះដល់ថ្នាក់ស្មើរនិងវា។ប៉ុន្តែបើយើងអាចដកចិត្តយើង ពីភ្នែកកណ្តាល ហើយភ្ជាប់ចិត្តនោះទៅនិងព្រះពុទ្ធអង្គ ទៅនិងសតិខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើង គឺការ​ភ្ជាប់ខ្លួននោះ បង្កើតបានជាការផ្តាច់ខ្លួនមួយ ។

ដោយវិធានការតឹងតែង ដោយដាក់វិន័យលើចិត្ត ចិត្តនេះមិនអាចដកចេញជារហូតបាន ចេញពីវិញ្ញាណទាំងឡាយ ពីព្រោះការផ្តាច់ខ្លួន មិនអាចធ្វើកើត ដោយការភ្ជាប់ខ្លួនទៅនិងអ្នកណា

មួយបានឡើយ មានតែការភ្ជាប់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ(នឹកគិតដល់ព្រះពុទ្ធអង្គ) ដែលអាចបង្កើតជាការ​ផ្តាច់នៅ​ក្នុងខ្លួនយើងបាន។ កាលចិត្តយើងត្រូវភ្ជាប់ទៅនឹងបទភ្លេង ព្រះឥន្ទ្រ ហើយចិត្តនោះឃើញ​មាន​ព្រះពន្លឺ​ខាងក្នុង​ជាស្វ័យប្រវត្តិ ការភ្ចាប់ខ្លួននោះបង្កើត បានជាការផ្តាច់ខ្លួនចេញពី​វិញ្ញាណ​(អារម្មណ៍​មូល) ទាំងឡាយ និងក្លាយជាការរំដោះចិត្ត។ ស្វាមីជី និយាយថាៈ

ដោយឮសម្លេងខាងក្នុងចិត្តប្រែ

ក្លាយជាស្ងប់ស្ងៀមហើយគាំងស្តូក។

តាមរយៈរាប់លានមធ្យោបាយផ្សេងទៀត

ចិត្តក្បាលរឹងមិនព្រមចុះចាញ់ ។

មានតែការទាក់ទងជាមួយពន្លឺខាងក្នុង

ទើបចិត្ត ក្លាយទៅជាស្លូត ។

បច្ចេកទេសនៃការដកហូតសតិ ចេញពីភ្នែកកណ្តាល ហើយភ្ជាប់ចិត្តនោះទៅ ក្នុងព្រះឱវាទ​ពោលគឺពន្លឺខាងក្នុង គឺលើកឡើងដោយអ្នកជំនាញ ពោលគឺព្រះគ្រូដ៏ប្រសើរ។ ដោយនោះជា បំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ ទោះជាមានឃ្លាំងមាស ឬប្រាក់ នៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗក៍ដោយគេអាចទទួល បានលុះណាមានជំនួយ ពីព្រះសាវគ្គនិងជំនាញដែលជាអ្នកធ្លាប់ដើរកាត់ផ្លូវខាងក្នុង(ផ្លូវធម៍)​ដោយ​ផ្ទាល់។ ព្រះបានប្រគល់ សោរឆ្ពោះទៅឃ្លាំងមាស ឬប្រាក់ ឱ្យទៅអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះអង្គ ដែលជាព្រះគ្រូពិតប្រាកដ ហើយផ្តល់ការសំងាត់ឱ្យយើង ។

មានតែព្រះអាចារ្យមួយគត់ ដែលមានកូនសោរ

សំរាប់បើកទ្វារគ្មាននរណាម្នាក់អាចបើកទ្វារនោះបានទេ។

គូរូអាម៉ាដាស់

បើគ្មានព្រះគ្រូអាចារ្យទេគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចទទួលបាននូវបន្ទូល របស់ព្រះទេ នេះជាច្បាប់ដែលបានដាក់មកដោយព្រះ។

គូរូអាម៉ាដាស់

ចូរកុំអនុញ្ញាតិឱ្យអ្នកណាម្នាក់ស្ថិតនៅក្នុងការភាន់ច្រឡំនេះ។

បើគ្មានព្រះគ្រូអាចារ្យទេគ្មាន អ្នកណាម្នាក់

អាចឆ្លងផុតមហាសមុទ្រនេះទេ ។

គូរូ អាចារ្យ

Journey of the Soul

Our spiritual journey starts from the soles of our feet and goes up to the top of our head. In this body, the spiritual Journey has two stages: the first is up to the eye center, and the second is from the eye center to the top of the head.

In our body, the seat of the soul and the mind knotted together is at the eye center, in the wakeful state. From here, our consciousness is spread into the whole world. Even when we close our eyes we are not here, we are never still. Rather we find ourselves thinking about our worldly ambitions and worldly affairs, about our relations or our daily activities. And about whomsoever we are thinking, their forms automatically appear before us. Therefore, by thinking, by contemplating on the forms of the world, our consciousness has spread outward into this world of illusion. Guru Ram Das says:

Wildly, the mind keeps running in this world of illusion; It takes not abode in its home, the eye center.

Unless we withdraw our attention to the eye center, we cannot concentrate within and take even the first step of our spiritual journey Homeward.

As Christ mystically expressed it: "Seek, and ye shall find; knock, and it shall be opened unto you:" We seek the Path leading to our Home, and once on that Path, we ultimately find the Lord. We finally merge into that One for whom we have been so ardently searching. The first step, then, is to withdraw our consciousness to the eye center. The Lord is within. It is we who have kept our attention focussed outside, in this world. We must knock from outside so that the door leading to our Goal within may be opened. We have to withdraw our consciousness from the world and bring it back to the eye center. Only then can the door be opened.

The eye center, where we come in contact with the Holy Spirit or Voice of God, has also been called by Indian Saints the "tenth door." Guru Amar Das says:

Stop the mind from running out through the nine portals

And open thou the tenth door,

Which will lead thee to thy true Home.

There the Divine Melody ringeth day and night, And it is through the instruction of the Master That thou canst hear it.

That Spirit, that Shabd and Nam, is within every one of us forever resounding in resplendent glory. Unless, through meditation, we withdraw to the eye focus we can never be in touch with that Divine Melody. But having once contacted it, we find that Sound Current so fascinating, so charming and tempting, so captivating, that immediately we become attached to it, and automatically we become detached from the senses.

Christ said, "If therefore thine eye be single, thy whole body shall be full of light." When we are able to open that single eye, to withdraw our consciousness to the eye center and open the door to the kingdom within this temple, we shall see that Light and hear that Divine Sound, about which Namdev says:

Where the effulgent light is seen, there rings the boundless Shabd ...

The Unstruck Melody has the lucency of the sun.

And with the help of that Light and Sound, we ascertain the direction of our Home and travel the Path leading there. By seeing that Light and hearing that Sound we are able to truly repent for all our past sins, thus releasing the soul from the snares of the mind. Then only can the soul once again become whole and shine In Its own pristine brilliance; then only are we able to go back to the level of the Father to become absorbed in the Ocean of absolute bliss and everlasting peace.

When we are able to withdraw our consciousness to the eye center, our mind, just like a needle drawn to a magnet, catches that Sound, that Melody within When we are attached to that Melody, automatically; we are detached from the senses. Now the tendency of the mind is downward, towards the senses. The senses are always pulling our mind down to their level But when we are able to withdraw our mind to the center and attach it to the Holy Ghost, the Spirit within us, that attachment automatically creates detachment.

By austerities, by disciplining the mind, it is Impossible to withdraw permanently from the senses, for detachment cannot create attachment in anybody; only attachment can create detachment within us. When our mind is attached to that Divine Music within and It sees that Light within, automatically that attachment creates detachment from the sense and frees the mind. Soami Ji says:

On hearing the Sound within

the mind becomes calm and still.

Through a million other means

the stubborn mind refuses to yield. Only on contacting the Shabd within does the mind become docile.

The technique for withdrawing the consciousness to the eye center and joining it to the Word, the Shabd within, is available only from an Adept, a perfect Master. For such is the Lord's design, that though the treasure is within each one of us, it can be obtained only with the help of the Saints and Adepts who have themselves traversed the inner Path. The Maker has placed the key to the treasure in the hands of His beloved devotees, the true Masters, who alone can impart the secret to us.

The Master alone has the key;

None else can open the door. - Guru Amar Das

Without a Master, no one can obtain the Name;

Such is the law laid down by the lord. - Guru Amar Das

Let no one be under any illusion:

Without a Master, none can cross the ocean of existence. - Guru Arjan

Karma…Is There A Way Out?

កម្ម…តើមានផ្លូវណាអាចរួចរំដោះពីកម្មបានដែររឺទេ?

‘ កម្ម’ ជាពាក្យបាលីមានន័យថា ‘ អំពើ’ សកម្មភាពនិងប្រតិកម្ម ហេតុនិងផល ការទទួលនូវអ្វីដែលយើង បានសាបព្រួសពីជាតិមុន និងជាការទទួលយកនៅជាតិខាងមុខ នូវអ្វីដែលយើងបានសាបព្រួសជាតិនេះ។

តាមរយះការសិក្សាSant Mat បង្ហាញអោយឃើញថា ច្បាប់កម្មនិងការចាប់កំណើតជាថ្មីគឺផ្អែកទៅលើ ហេតុការពិត ដែលបទពិសោធន៍នៃស្ថានភាពជីវិតមួយមានឥទ្ធិពលទៅស្ថានភាពជីវិតបន្ទាប់ ទោះបីជា យើងមិនដឹងក៏ដោយ។ ស្ថិតនៅក្រោមស្ថានភាពនៃការរស់នៅរបស់យើងឥទ្បូវនេះ មិនថាជាក់ស្តែង អាក្រក់រឺល្អនោះទេ វាគឺជាលទ្ធផលនៃអំពើរបស់យើងកាលពីជាតិមុន។ ជាតិនីមួយឭក្នុងភពនេះរឺភព ស្រដៀងគ្នានេះ គឺផ្តល់ឱកាសអោយយើងក្នុងការដឹកនាំជំហានឆ្ពោះទៅរកការរួចផុតពីអាណាព្យាបាល។

អ្នកខ្លះអាចនឹងជំទាស់ថា នេះគឺជាលទ្ធិកម្មវាសនា ប៉ុន្តែនេះគឺជាការពិត។ លទ្ធិកម្មវាសនាតម្រូវអោយយើង អង្គុយចុះហើយមិនធ្វើអ្វីទាំងអស់ តែកម្មវិញ ដួចដែលបានរៀបរាប់មកខាងលើអញ្ចឹងគឺមានន័យថា ‘ការធ្វើ’ ការខំប្រឹងប្រែងរបស់យើងគឺជាអ្នកកំណត់យើងថាជាអ្វី និងទៅជាអ្វី ហេតុដួច្នោះហើយ នៅទីនេះគឺគ្មានទេ បន្ទប់សំរាប់ការរួញរាចិត្ត និងលទ្ធិកម្មវាសនា។

ការឃើញតាមគុណតំលៃត្រឹមត្រូវនៃកម្មនឹងបង្ហាញយើងអោយដឹងថា ស្ថានភាពនីមួយឭដែលកើតមាន ទ្បើងដោយសារទង្វើពីអតីតជាតិរបស់យើង គឺជាឱកាស៖​ (១) ដើម្បីរៀនពីបទពិសោធន៍ និងយកឈ្នះ ភាពខ្សោយ (២) ដើម្បីរៀនដាក់ខ្លួន ទោះបីជាកម្មរបស់យើងបានដាក់យើងនៅក្នុងស្ថានភាពមួយដែល សម្បូណ៍ទ្រព្យសម្បត្តិក៏ដោយ។ ការដឹងថាទង្វើខុសឆ្គងក្នុងជាតិនេះតម្រូវអោយសងវិញនៅជាតិក្រោយ នឹងជួយអោយយើង អាចជៀសផុតពីការបណ្តែតបណ្តោយជាថ្មីម្តងទៀតក្នុងភាពល្ងង់ខ្លៅនេះ។

សកម្មភាពផ្សេងឭរបស់យើង ធ្វើអោយជីវិតរបស់យើងស្មុគស្មាញ ធ្វើអោយការយល់របស់យើងចុះខ្សោយ និងមានការភាន់ច្រលំ ដែលការទៅអោយដល់ការមើលឃើញតាមគុណតំលៃនៃជំហរបច្ចុប្បន្នរបស់យើង ថាដោយរបៀបណានិងហេតុអ្វីនោះ គឺស្ទើរតែមិនអាចទៅរួច។ អាថ៌កំបាំងរបស់កម្មគឺជ្រាលជ្រៅណាស់។ មានតែដួងព្រលឹងដែលបានបំភ្លឺនិងភ្ញាក់រឮកតែប៉ុណ្ណោះ អាចមើលឃើញពីគម្រោងការនេះបាន។

សន្តបុគ្គលពន្យល់ថា កម្មគឺមានបីប្រភេទ៖ កម្មថ្មី ផលកម្ម និងកម្មបំរុង។ កម្មគឺប្រៀបដួចជាការសាបគ្រាប់

ពូជអញ្ចឹង។​ មុនពេលដាក់វាចូលទៅក្នុងដី កសិករមានសិទ្ធជ្រើសរើសពូជអ្វីដែលគាត់ពេញចិត្ត ប៉ុន្តែបន្ទាប់ ពីសាបព្រួសរួចហើយ គាត់មិនមានជម្រើសទៀតទេ។ នៅពេលនោះមកដល់ គាត់ច្បាស់ជាទទួលបាននូវអ្វី ដែលគាត់បានសាបព្រួស ហើយរស់នៅដោយពឹងផ្អែកទៅលើផលដែលគាត់បានប្រមូល រហូតដល់រដូវ បន្ទាប់។ រឿងរាវនៃពូជកម្មក៏ស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ មុនពេលបញ្ចេញសកម្មភាព គឺយើងមានជំរើសក្នុងការ សម្រេចចិត្ត ប៉ុន្តែលទ្ធផលនៃរាល់ទង្វើរបស់យើង នឹងជាផលដែលយើងត្រូវទទួលបាននៅជាតិខាងមុខ។ សកម្មភាពពីអតីតកាលរបស់យើងមួយចំនួនមកជាមួយយើ​​ងជាផលកម្ម។ សកម្មភាពទាំងនោះកំណត់ គ្រោងជីវិតរបស់​យើង កំណត់បរិស្ថានរបស់យើង ហើយវាបង្កើតក្តីសង្ឃឹមនិងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់យើង ដែលយើងខ្លួនឯងជាអ្នកជំរុញខ្លួនឯង។ ច្បាស់ណាស់ថា ពួកវាបញ្ជូនរាល់សកម្មភាពទាំងទ្បាយរបស់យើង ដែលយើងទទួលផលពីរាល់អំពើទាំងទ្បាយរបស់យើង។ ខណះពេលដែលយើងកំពុងស្វែងរកជោគវាសនា របស់យើង ដែលយើងត្រូវតែទទួលរង យើងក៏កំពុងតែកំណត់ទិសដៅនៃខ្សែជិវិតអនាគតរបស់យើង​តាម រយះរាល់សកម្មភាពរបស់យើង និងសេចក្តីប្រាថ្នាក្នុងជាតិនេះផងដែរ។ ដួច្នោះ គឺយើងកំពុងធ្វើសកម្មភាព ពីរយ៉ាង៖ (១) ស្វែងរកជោគវាសនាពេលបច្ចុប្បន្ន (២)​ បង្កើតជោគវាសនាពេលអនាគតរបស់យើង។ ជោគវាសនាទាំងពីរនេះគឺលាយទ្បំច្របូកច្របល់គ្នា ធ្វើអោយយើងហាក់ដួចជាពិបាកបែងចែកមួយណាថា ជាមួយណាណាស់។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងការភ្ញាក់រឮក គឺយើងអាចបែងចែកវាបាន។

តែនៅមានកម្មមួយប្រភេទទៀត ដែលគេក៏អាចឆ្លុះបញ្ចាំងវាតាមរយះការធ្វើការរបស់កសិករ។ ដួចដែល បានរៀបរាប់ពីមុន គាត់រស់នៅដោយពឹងផ្អែកលើផលដំណាំដែលគាត់ប្រមូលបាន។ ប្រសិនបើគាត់រកបាន ច្រើនលើសលប់ គាត់ទុកវាខ្លះសំរាប់ប្រើប្រាស់ក្នុងពេលអនាគត ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់ក្នុងរយះ ពេលរាប់ឆ្នាំទៅមុខ។ កម្មរបស់យើងក៏ដួចគ្នាដែរ។ កម្មថ្មីមួយចំនួនដែលយើងប្រមូលបាននៅចុងបញ្ចប់នៃ ជាតិនីមួយឭ គឺទុកនៅមួយទ្បែក រឺទុកក្នុងកម្មបំរុង ដើម្បីត្រៀមរៀបចំនៅពេលដែលយើងទូទាត់កម្មចាស់ ហើយប្រសិនបើយើងមិនបានបង្កើតកម្មថ្មីនៅក្នុងជាតិនេះទេ តែវាហាក់ដួចជាមិនសូវមាន។

នេះគឺជាការពិពណ៌នាយ៉ាងសង្ខេបអំពីកម្ម ដែលយើងអាចនឹងយល់ពីដំណើរការដ៏ស្មុគស្មាញរបស់វា។ កម្ម កើតទ្បើងពីអន្ទាក់ដ៏សាំញ៉ាំ ដែលគ្រប់រូបភាពនៃការបង្កើតទាំងអស់ត្រូវជាប់នៅក្នុងនោះ និងមិនអាចរកផ្លូវ ចាកចេញបានទ្បើយ។ គ្រប់ទ្រឹស្តីដែលមនុស្សយើងប្រើដើម្បីរំដោះខ្លួនគឺគ្មានប្រយោជន៍។ ពួកគេអានគម្ពី សាសនា សិក្សាទស្សនះវិជ្ជា ច្រៀងចំរៀងថ្វាយព្រះ ប្រារព្ធបុណ្យសាសនាផ្សេងឭ បន់ស្រន់រូបបដិមារស័ក្តិ សិទ្ធិ ទៅវិហារស្តាប់ធម៌ សូត្រធម៌ ដង្ហែរក្បួនសាសនា តមអាហារ អោយទាន ប្រតិបត្តិតាមក្រមសីលធម៌ ធ្វើអំពើសប្បុរសនានា ហើយគិតថាតាមវិធីទាំងនេះ ពួកគេអាចនឹងរួចរំដោះបាន។ ទាំងនេះគឺជាការប្រព្រឹត្ត ត្រឹមត្រូវនិងមានប្រយោជន៍ តែពួកគេមិនដោះលែង ហើយទាញយកដួងព្រលឹងចេញពីរង្វង់កម្មទៀតផង។

ពិតណាស់ អ្នកលះបង់បែបនោះនឹងទទួលបានរង្វាន់ ទោះបីជាគេបានទៅដល់ពិភពផ្កាយដើម្បីរីករាយ ជាមួយនឹងរង្វាន់ទាំងនោះក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវត្រទ្ប​ប់មកកើតក្នុងភពផែនដីនេះវិញដដែល បន្ទាប់ពីពេល សប្បាយរីករាយត្រូវបញ្ចប់។

តើមានច្រកចេញដែររឺទេ? ចំលើយគឺមាន។

គឺមានតែព្រះគ្រូឥតខ្ចោះនិងពាក្យតែប៉ុណ្ណោះ

គឺជាមិត្តពិតទាំងពីររបស់អ្នក។

ចូរ អោយចិត្តរបស់អ្នកទៅពួកគាត់

ហើយបោះបង់ចោលអ្វីឭផ្សេងទៀតពីវា។

Saomi Ji

ទាំងព្រះគ្រូជាម្ចាស់និងពាក្យ គឺតំណាងអោយអំណាចវិជ្ជមាន ហើយឈោងចាប់យើងពីភពព្រលឹងវិញ្ញាណ ដើម្បីរំដោះដួងព្រលឹងរបស់យើងពីអន្ទាក់កម្មនេះ។ ប្រសិនប់យើងទាក់ទងពួកគាត់ ធ្វើអោយមានសេក្តី ស្រលាញ់កាន់តែខ្លាំងចំពោះពួកគាត់ ធ្វើអោយខ្លួនយើងមានតំលៃក្នុងការដើរតាមពួកគាត់ ពេលនោះយើង នឹងអាចឆ្លងកាត់ពិភពអវិជ្ជមានបានក្នុងការសេពគប់ជាមួយពួកគាត់ ហើយដួច្នោះគឺយើងអាចបំបែកចំណង កម្មទាំងអស់បាន។

The Inner Voice

The Purpose of Life គោលបំណងនៃជីវិត

ធម៍ទេសនា សុទ្ធសាង ថ្ងៃទី Satsang Date: ២៥ ធ្នូ  ឆ្នាំ ២០២២

ទេវតា ពេលដែលទ្រង់បានបង្កបង្កើតលោករួច ទេវតា ក៌បានបែងចែកសត្វលោកទាំងនោះជា សត្វមានជីវិតចំនួន ៨.៤០០.០០ ជីវិត។ អ្នកប្រាជ្ញឥណ្ទាសម័យដើម វាយតំលៃ សត្វលោក ទាំងនោះដូចតទៅ: រុក្ខជាតិចំនួន ២ ០០០ ០០០ ប្រភេទ សត្វល្អិតនិងល្នូន ចំនួន ១ ១០០ ០០០ ប្រភេទ សត្វ និង សត្វ ស្លាបចំនួន ៣ ០០០ ០០០ ប្រភេទ សត្វរស់ក្នុងទឹកចំនួន ៩០០ ០០០ប្រភេទ និងសត្វចតុបាត ៩០០ ០០០ប្រភេទ ទេវតា ប្រុស ទេវតា ស្រី ខ្មោច និងមនុស្សលោក ចំនួន ៤០ ០០០ ប្រភេទ។

The Lord, when he made the creation, divided it into eighty­ four lakh categories of life forms. The sages of ancient India accounted for the categories as follows: thirty lakh kind s of plants in the plant kingdom; twenty-seven lakh kinds of insects and reptiles; fourteen lakh kinds of birds; nine lakh kinds of creatures living in water; and four lakh kinds of animals, gods, goddesses, ethereal beings and human beings.

យើងទាំងអស់គ្នាជាអ្នកទោសក្នុងគុកដ៌ធំនៃពិភពលោកនេះ ពីព្រោះតែបាបកម្មនៃយើង។ យើងអាចគេចផុតពីគុកនេះ តែពេលណាដែល ព្រលឹងរ បស់យើងជឿជាក់លើ ទេវតា ។ ទេវតា ប្រទានអំណោយជាជីវិតដល់យើង ដើម្បីយើងអាចមានលទ្ធភាព គេចផុតពី វាលវដ្តសង្សា នៃការវិលកើត វិលស្លាប់។ ត្រូវតែមានរូបរាងជាមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ដែលមានឋានះនិង មានកិត្តិយសជួបទេវតា។ គូរូអាចានដេវ និយាយ ថា ទេវតា បានបង្កើតសត្វលោកគ្រប់ប្រភេទ ចំនួន ៨៤ លក្ប ក្នុងចំនួននេះ ទេវតា ប្រទានមនុស្ស ឪ្យមានឋានះខ្ពស់ជាងគេបំផុត អ្នកដែលធ្លាក់ពីលើ កាំជណ្តើរ នឹងត្រូវទទួលការឈីចាប់ នឹងទុក្ខវេទនា ប្រៀបបានថា គេធ្វើដំណើរទៅហើយ  ត្រឡប់មកវិញ ក្នុងវដ្តសង្សា នៃការកើត ស្លាប់ៗ។

We are all prisoners in the vas t prison of this world because of our karmas. We can escape from it only when our soul realizes the Lord. The gift of human life has been granted to us to enable us to escape from the cycle of recurring births and deaths. It is only in the human form that one has the unique distinction and honor of meeting the Lord. Guru Arjan says, "The Lord created the eighty-four lakh categories of life forms, and he made man the highest. Whosoever falls from this rung of the ladder will suffer pain and misery as he comes and goes in the cycle of births and deaths.

ជីវិតរបស់មនុស្ស គឺជាកាំជណ្តើរខ្ពស់មួយ។ បើយើងខំប្រឹងខ្លាំង គឺកាលណាយើង មានរូបរាងជាមនុស្សនោះ ក៌អាចឈានខុសកាំជណ្តើរ ធ្លាក់ចុះមកទើលើដំបូល។ តែបើសិនយើងរអិលជើង ធ្លាក់ចុះដាំក្បាលមកមុន ចូលទៅក្នុងគុកនៃពិភពលោក។ លោកគូរូអាចានដេវនិយាយថា :

ជីវិតជាច្រើនដែលខ្ញុំមាន ជាសត្វល្អិត និងជាដង្កូវ

ហើយជីវិតជាដំរី ជាត្រី និងជាប្រើស

ក្នុងជីវិតជាច្រើន ដែលខ្ញុំចាប់កំណើត ជាពស់ ឬជា សត្វស្លាប

នឹងបន្ទាប់មកទៀត ជាដើមឈើ

ជាជីវិតរាប់មិនអស់។

បន្ទាប់ពីយុគ្គសម័យរាប់មិនអស់មក ខ្ញុំបានទទួលក្តីសណ្តោស

ឪ្យមានជីវិតជាមនុស្សពេលនេះ

ហើយឥលូវនេះ ជាឪកាសដ៌ល្អដែលខ្ញុំត្រូវរកឃើញ ទេវតា

Life as a human being is the top rung of the ladder. If we try hard when we have the human body, we can step off the ladder and onto the roof; bur if we slip we will fall headlong into the prison of this world again. Guru Arjan says:

Many lives have I had as insects and worms,

And many lives as elephants and fish and deer;

In many lives I have been a snake or a bird,

And then again I have been a tree

For lives unnumbered.

After countless ages I have been graced

 With this human life,

And now it is high time to find the Lord!

យើងបានធ្វើការផ្លាស់ប្តូរក្នុងសម័យកាលជាច្រើនរាប់មិនអស់។ យើងជាកូនរុក្ខជាតិ ជាបន្លែ ជាសត្វល្អិតនិងជា ឧរង្គសត្វ(សត្វល្មូន)ជាត្រី និងសត្វមានជីវិតក្នុងទឹក ជាសត្វស្លាបនិងជា សត្វចតុបាត។ ក្រោយពេលដ៌យូរលង់ ទើបយើងមានរូបរាងជាមនុស្ស យើងទាំងអស់គ្នា គួរតែទាញយកផលប្រយោជន៌ ពីរូបកាយជាមនុស្សនេះ ដើម្បីចាប់ផ្តើមផ្លូវបន្តទៀត គឺផ្ឡូវឆ្ពោះទៅរក ការជឿជាក់លើ ទេវតា ។ លោក មូឡាណារាម និយយាថា:

ពីរ៉ែ ខ្ញុំប្រែក្លាយទៅជារុក្ខជាតិតូច

ហើយបន្ទាប់មក ទៅជារូបរាងខ្ពស់

ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់បួនពាន់ជីវិតរួចមកហើយ

ហើយជីវិតនីមួយៗល្អជាងជីវិតចុងក្រោយ។

Shamas –i- Tabriz និយាយថា :

គឺក្រោយច្រើនសម័យកាលតែប៉ុណ្ណោះ

ដែលគេទទួលបានរួបកាយជាមនុស្ស

បើអ្នករអិលជើងម្តងទៀត

អ្នកមិនដឹងថាកាលណាអ្នកបានជួបម្តងទៀត។

For endless ages we have been moving from one form of life to another. We have been plants and vegetables, insects and reptiles, fish and other water creatures, birds and animals. After a long, long time, we now have the human form and all us should take advantage of this human body to start on the path that leads to God-realization. Maulana Rum says:

From minerals I became a plant

And then to a higher form did go;

Four hundred thousand lives have I passed

And each was better than the last

It is only after many ages

That one gets the human form;

If once you slip,

You never know when you will get it again.

គឺក្នុងមូលហេតុនេះដែលអ្នកប្រាជ្ញ និងបណ្ឌិតនៃប្រទេសឥណ្ឌា ហៅរូបកាយមនុស្សថាជា ណា ណារ៉ា យ៉ានីដែស( រូបកាយ ដែល អង្គ ទេវតា បង្កើតឡើង ដែលអង្គ ទេវតា គង់នៅ អង្គ ទេវតា ទ្រង់ជួបតែអង្គឯង)។ សន្តុគ្គលជាតិ មូស្លីម - ចាម ហៅថា អារ៉ែសអ៊ុន ម៉ាក់ឃូកាត ( គឺថ្នាក់កំពូលនៃ សត្វលោក)។ វីរះជនជាតិ ជ្វីស និយាយថា បង្កើតមនុស្សឪ្យដូចជា អង្គ ទេវតា ឯង។ លោក កាប៊ើត សាហ្សីប និយាយថា:

កំណើតមនុស្សកម្រកើតមានណាស់

គេមិនរកបានកំណើតមនុស្សរាល់ពេល

យ៉ាងណាដូចជាផ្លែឈើទុំ

រួចជ្រុះលើដី

មិនអាចយកទៅដាក់ជាប់វិញបាន

លើមែកម្តងទៀតឡើយ។

 លោក ស្វាមីជី និយាយាថា:

ទីបំផុតអ្នកបានរូបកាយជាមនុស្ស

ពេលនេះអ្នកគួរធ្វើអ្វីមួយសំរាប់អ្នកផ្ទាល់

សូមកុំចូលប្រឡូកក្នុងពិភពលោកនេះ

សូមចាត់ទុករួបកាយជាសុបិន្តពេលយប់

បន្ទាប់គ្មានអ្វីទៀតទេ។

It is for this reason that the sages and seers of India call the human body nar naraayani deh (the body which God has made, in which he himself dwells, "and in which alone he can be met). Muslim saints have called it ashraful-makhlukat (the rap of the creation). Jewish holy men say that God made man in his own image. Kabir Sahib says:

Rare is the human birth,

One does not get it every time;

Even as the fruit that ripens

And falls to the ground

Cannot be reattached

To the branch again

Soami J i says:

You have got a human body at last;

Now do something for yourself.

 Do not get involved in this world;

Take it as a night's dream, no more.

 The body and the home, all are false;

 Why be consumed in illusion?

អង្គ ទេវតា បានប្រទានដល់យើង នូវរូបកាយជាមនុស្ស ដើម្បីយើងអាចធ្វើការងារររបស់យើងបានដោយពិតប្រាកដ។  ការងារពិតប្រាកដរបស់យើង គឺធ្វើការដើម្បីបានត្រលប់ ទៅ ប្រភពដើមរបស់យើងវិញ។ នេះជាការគោរពបូជាពិតប្រាកដល់អង្គ ទេវតា ។ ពិភពលោកនេះប្រៀបដូចជា សុបិន្តមួយយ៉ាងធំ។ តាមពិតគ្មានភាពពិតប្រាកដ រូបធាតុ ឬជីវិតរស់នៅទេ។ យើងមិនត្រូវភ្លេចថា មិត្តភក្រ្តយើងទាំងអស់ និងញាតិសន្តានរបស់យើង ជាធនធាន កម្មសិទ្ធិ កិត្តិយស និងជ័យជំនះ ជារបស់យើងគឺគ្រាន់តែជាភាព បណ្តោះអាសន្ននិងឆាប់ រលាយតែប៉ុណ្ណោះ។ សូម្បីរួបកាយយើង ក៌ជាវត្ថុស្រួយ និងមានអាយុខ្លី។ វានឹងឆាប់ជួបភាពអន្តរាយ។ រូបកាយរបស់យើងក៌ដោយ ឬអ្វីផ្សេងទៀតក៌ដោយ មិនបានជូនដំណើរយើង ពេលដែលចាកចោលលោកនេះទៅទេ។

The Lord has granted us the human form so that we may do our real work. Our real work is to labour to return to our true home. This is true devotion to the Lord. This world is like an immense dream. Actually, it has no permanent reality, sub­ stance, or existence. We should not forget that all our friends and relations, our wealth and possessions, our honors and glory, are transient and fleering. Even our body is fragile and short-lived. It will soon decay. Neither the body nor anything else will accompany us when we leave this world. The saints therefore say with great emphasis that we should not fail to make the best use of this wonderful opportunity of having a human body. Family and children, eating and drinking, we have had in all of our lives. The one thing that we did not have was the opportunity to practice devotion to the Lord. This is the sole purpose of human life. This is our true work.

ប៉ុន្តែ កាលយើងកើតមកមានជីវិតជាមនុស្សលោក យើងភ្លេចទាំងស្រុង នូវគោល បំណងនៃជីវិត។ យើងជក់ចិត្តក្នុងការសប្បាយផ្នែកអារម្មណ៌ ក្នុងការគោរពចំពោះ វណ្ណះ នៃ យើង ចំពោះជំនឿ និងប្រទេសនៃយើង រហូយដល់យើងគ្មានពេលនឹកនាដល់វត្ថុផ្សេងទៀត គេ និយាយថា ស៊ីផឹកសប្បាយរីករាយ ក្នុងពេលដែលយើងនៅទីនេះ ព្រោះតែ មិនដឹងអ្វីសោះ ពីជីវិតពេលបន្ទាប់ (ជាតិក្រោយ)។ អាកប្បកិរិយានេះ នាំយើងឪ្យរវល់តែជា មួយពិភពលោក និងការអួសទាញរបស់វា នាំយើងភ្លេចជាមួយ សេចក្តីស្លាប់ដែលគេមិន អាចជៀសវាងបាន។ នេះគឺជាករណីមួយ ទោះជាយើងឃើញមិត្តរបស់យើង ស្លាប់ទៅម្តង មួយៗ ដោយគ្មានត្រលប់មកវិញក៌ដោយចុះ។ យើងឃើញថា ពួកគេទៅដោយដៃទទេ បន្សល់ទុកអ្វីៗទាំងអស់លើលោកនេះ។ យើងហាក់ដូចជាស្មានថា សេចក្តីស្លាប់ គឺសំរាប់អ្នកដ៌ទៃ តែមិនមែនសំរាប់យើងទេ។ គូរូណាណាក បានពណ៌នាអំពីលក្ខ័ណ្ធរបស់យើងដួច តទៅនេះ:

ដោយរត់តាមក្រោយបញ្ហានៃពិភពលោក

អ្នកបានប្រែក្លាយទៅជំពាក់លើកកំណកំណើត

អ្នកមិនជឿជាក់លើការពិត

អ្នកមិនដឹងថាអ្នកណារណប

នៃជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់។

When we are born as human beings, we completely forger the purpose of life. We get so absorbed in enjoying the pleasures of the senses, in devotion to our caste, creed and country, that we have no time to think of anything else. "Eat, drink and be marry while you are here," people say, "for who knows anything about the next life." This attitude makes us busy our­selves with the world and its attractions, with the result that we quire forger about the inevitability of death. This is the case even when we see our companions departing one by one never to return. We see them go empty-handed, leaving everything of the world behind. We seem to think however that death is for others and not for us. Guru Nanak describes our condition as follows:

Running about after worldly affairs,

You have become bound to the creation;

You have not realized Truth.

You fool, you are a slave of the mind:

You ignore that you are subject

To life and death

យើងរវល់តែធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ ដើម្បីរកប្រាក់ តែយើមិនបាន សំរាកដើម្បីនឹងគិតគូពីគោលបំណងដ៌ធំនៃជីវិត របស់មនុស្សលោកទេ កឺជាគោលដៅចម្បង ដែលអង្គ ទេវតា បញ្ជូនយើងមកកាន់ទីនេះ។ ផ្ទះរបស់យើងផ្ទាល់ឆេះហើយ តែយើងរវល់តែសាកល្បងពន្លត់ភ្លើងនៅផ្ទះ អ្នកដ៌ទេ។ ផ្តះរបស់យើងផ្ទាល់ត្រូវចោរលួច ប៉ុន្តែយើង រវល់តែយាមផ្ទះរបស់អ្នកដ៌ទៃ។ យើងយោងសំពាយដ៌ធ្ងន់របស់យលងស្ទើរតែមិនរួច តែយើងបែរជាទៅយោងសំពាយដូចដូចសត្វធាតុ របស់អ្នកដ៌ទៃថែមទៀត ។ យើងមិនត្រឹមតែអស់សង្ឈឹម ជាមួយខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងអស់សង្ឈឹមជាមួយពិភពលោកទាំងមូលផងែដរ។ តើយើងឆ្កួត និងល្ងង់ បែបណាទៅ?

លោកស្វាមីជី បាននិយាយថា:

តើខ្ញុំពណ៌នាអំពីជីវិតកាល់ ដូចម្តេចទៅ?

អ្នកណាធ្វើំណើរដោយប្រើឥទ្ធិពលលើអ្វីៗទាំងអស់

គេដាក់អន្ទាក់ និងយល់ច្រឡំលើសត្វលោក

អាឡាស់ (ឪ) គ្មាននណាម្នាក់ខ្លាចសេចក្តីស្លាប់?

ការប៊ើត សាហ្សីប និយាយអំពីកម្មវត្ថុខាងលើថា:

តើអ្នកបាននាំអ្វីយកមកជាមួយទេពេលអ្នកកើតមក?

តើអ្នកនាំយកអ្វីទៅពេលអ្នកស្លាប់?

ដៃរបស់អ្នកក្តាប់ជាប់

កាលណាអ្នកស្តាប់ ដៃរបស់អ្នកទទេរ។

រូបកាយនេះប្រៀបបាននឹងកញ្ច្រែងធ្វើពីក្រដាស ដែលរលាយបាត់ក្រោមទឹកភ្លៀង តែប៉ុន្មានដំណក់តែប៉ុណ្ណោះ ចូរស្តាប់ ចូរមើលសត្តបុគ្គល នូវសំដីរបស់កាល់ ។ គ្មានអំណោយពី ណាម ទេ អ្នកត្រូវសោកស្តាយយ៉ាងជូរចត់បំផុត។

We are busy all day long working to get money, but we never pause to think about the main purpose of human life­ the purpose for which God sent us here. Our own house is on fire, but we are busy trying to extinguish fires in the houses of others. Our own house is being robbed, but we are busy guarding the houses of others. We can barely carry our own heavy load, yet we serve as beasts of burden for others. Nor only do we deceive ourselves, but we also deceive the world. How very foolish and ignorant we are! Soami Ji says:

How shall I describe the doings of Kal,

Who rides with might over all;

He entraps and misleads all creatures.

Alas, no one fears death or Yama

Kabir Sahib, speaking of the same subject, says:

What did you bring with you when you were born?

What will you take with you when you die?

When you came to this world

Your fists were clenched;

When you leave, your hands will be empty.

This body is like a paper bag

Which will dissolve in a few drops of rain;

Listen, 0 saints, to the words of Kabir:

Without the gift of the Name,

You will repent most bitterly

យើងកើតមកក្នុងលោកដោយបាតដៃទទេ ហើយដោយបាតដៃទទេ យើងស្លាប់ទៅវិញ។ គ្មានជនណាមួយក្នុងលោកនេះ កើតមកដោយយកអ្វីមកជាមួយទេ ឬក៌គ្មាននណាមួយអាចយកអ្វីទៅជាមួយបានដែរនាពេលស្លាប់ទៅវិញ។ រូបកាយរបស់យើងដូចជាថង់ ក្រដាស់ ដែលទឹកតែប៉ុន្មានដំណក់ អាចបំផ្លាញវាចោលបាន។ នៅពេលស្លាប់ រូបកាយ របស់យើងត្រូវប្រគ់ឪ្យ ទៅភ្លើង ឬទៅដី។

We come into this world empty-handed, and empty-handed we depart. No one has come into this world bringing anything with him, nor can anyone leave it taking anything with him at the time of his departure. Our body is like a paper bag that a few drops of water can destroy. And at the time of death our body will be burned or buried.

ម៉ាមុត ហ្គាណាវី បានលុកលុយឃ្លានពានប្រទេស ឥណ្ឌា ១៧ ដង នឹងនាំយកមកវិញនូវត្បូងថ្ម មាស ប្រាក់ មួយចំនួនធំ។ កងទ័ពរបស់គាត់នាំមកនូវការបង្ហូរឈាម និងការ បំផ្លិចបំផ្លាញ នៅកន្លែងណាដែលគេទៅដល់ បន្សល់ទុកនូវស្រ្តីមេម៉ាយ នឹងក្មេងកំព្រារាប់ មិនអស់។ លុះដែលពេលគាត់ជិតស្លាប់ទៅ យកជ័យភ័ណ្ឌដែលយកបានពីប្រទេសឥណ្ឌា ទោដាក់ក្នុងរោងមួយក្នុងវាំង្គរបស់គាត់។ លុះការតាំងជ័យភណ្ឌរួចរាល់ហើយ គេឪ្យគ្រែ ស្នែងរបស់គាត់ជុំវិញរោងពិពណ៌ ទ្រង់ដកដង្ហើមវែងធំៗ ហើយទឹកភ្នែកគាត់ហូរកាត់ថ្ពាល់ គាត់ស្រែកប្រកាសថា”គ្មានវត្ថុណាមួយនៃទ្រព្យទាំងនេះ ដែលខ្ញុំបានប្រព្រឹតអំពើឃោរឃៅ សាហាវយង់ឃ្នង រាប់មិនអស់នេះ អាចយកវាទៅជាមួយបានទេ អាចធ្វើដំណើរទៅជាមួយ ខ្ញុំ ក្រោយពេលខ្ញុំស្លាប់ទេ សូមបង្ហាញបាតដៃទទេរបស់ខ្ញុំ ជូនប្រជាពលរដ្ឋមើល ឪ្យគេបាន រៀនសូត្រ ពីបាតដែទទេនោះ”។

Mahmud Ghaznavi invaded India seventeen times and carried back to Ghazni a huge amount of precious stones, gold and silver. His army brought bloodshed and destruction wherever they went, leaving behind countless widows and orphans. When the time of his death drew near, he ordered his court of­ facials to put all the booty he had brought from India on exhibition in a hall in his palace. 'When this was done and he was carried slowly around the hall on his bed, he sighed deeply and with tears streaming down his cheeks, he exclaimed, "Nothing of this wealth, which I committed endless cruelties and atrocities to gain, will go with me now. After my death, please let my empty hands be shown to my people, so they may learn a les­ son from them."

ព្រះយេស៊ូ មានបន្ទូលក្នុងព្រះគម្ពីរថា ការងារមិនមែន សំរាប់ សាប់ ដែលរលាយ សាបសូន្យនោះទេ តែសំរាប់ សាប់ ដែល ស្ថិតនៅយូរអង្វែង អស់មួយជីវិត ដែលកូនចៅ បស់មនុស្សលោក ផ្តល់មកឪ្យអ្នក។ ចំពោះគេ (កូនចៅ) គេមាន គ្រាប់ពូជព្រះបិតា ដែលមានន័យថា ជាជាងចំណាយពេលវេលារបស់យើងសាកល្បង ប្រមូលធនធាន និង វត្ថុក្នុងលោក យើងគួរធ្វើការប្រមែប្រមូលធនធានដែលឥតគិតថ្លៃរបស់ ណាម ឬ របស់ វើត  (ព្រះធម៏) ដែល មិនរលាយសាបសូន្យទាល់តែសោះ។ កំណប់របស់វើត ដែលខ្ញុំផ្តល់ជូនអ្នក (ព្រះយេស៊ូមាន ព្រះបន្ឌូល) មិនអាចបំផ្លាញចោលបានទេ ហើយ ស្ថិតនៅជាមួយជារៀងរហូត ពីព្រោះជូនអ្នកដោយមកពី អង្គទេវតា មិនមែនដោយមកពីខ្លួនអ្នកផ្ទាល់ទេ។ លោកស្វាមីជី និយាយថា:

ក្រោយពីដើរផ្សងព្រេងមិនចេះចប់

អ្នកទទួលបានរាងកាយជាមនុស្ស

ប៉ុនែ្តចិត្ត និងអារម្មណ៌គួបផ្សំគ្នា

បានបំផ្លាញអ្នកទៅវិញ។

Christ says in the Bible, "Labour not for the meat which perisher, bur for char meat which undureth unto everlasting life, which the Son of man shall give unto you: for him hath God the Father sealed." That is to say, instead of spending all our time trying to amass wealth and things of the world, we should work to gather the priceless wealth of the Name or the Word, which never perishes. The treasure of the Word that I will give you, says Christ, is indestructible and everlasting, for I give it to you from the Lord and nor from myself Soami Ji says:

After endless wandering

You obtained the human form;

But mind and senses united

Ami destroyed you

ការជាប់ជំពាក់ ដែលយើងមានជាមួយពិភពលោក សុទ្ធសឹងតែជាលទ្ធផល នៃ អំពើ ដែលស្ថិតនូវក្នុងរាងកាយជាសំភារះ។ កាលណាយើងស្ថិតក្នុងរាងកាយបែបនេះ មិត្តភ័ក្រនិងសាច់ញាតិ សន្តាន ធនធាន នឹងទ្រព្យសម្បតិ្ត (កម្មសិទ្ធិ) វណ្ណះ និងប្រទេស ទាំងឡាយ ទាំងអស់នេះ ហាក់ដូចជារបស់យើងផ្ទាល់។ យើងប្រឹងព្យាយាមធ្វើវាឪ្យទៅជារបស់យើង។ ពេលដែលយើងចាកចេញផុតពីរូបកាយ យើងត្រលប់ទៅជាប្លែក ចំពោះការជាប់ជំពាក់ជា មួយពិភពលោកទាំងអស់នេះ។ នៅពេលដែលយើងស្ថិតនៅក្នុងរូបកាយ ដូច្នេះយើងគួរធ្វើ វាឪ្យមានភាពប្រាកដ។ យើងត្រូវតែស្មឹងស្មាតាំងសមាធិចំពោះ អង្គ ទេវតា ។ ស្វាមីជី និយាយថា:

ឪប្អូនប្រុសអើយ ចូរអ្នកមក

ចូរយើងត្រលប់ទៅផ្ទះរបស់យើងវិញ

ហេតុអ្វីបានជាយើងរស់នៅលើផែនដី

ដែលមិនមែនជារបស់យើង?

អនុវត្តន៌ការងារពិតប្រាកដរបស់អ្នក

ហេតុអ្វីបានជាប់ពាក់ព័ន្ធ

ធ្វើជាកញ្ជះអ្នកដ៌ទៃ ដោយគ្មានផលអ្វី?

ចូរអ្នកប្រយ័ត្នប្រយែង គូរូណាម

នេះឯងជាធនធានតែមួយគត់

ដែលអ្នកអាចនាំយកទៅជាមួយ៊

ពណ៌សម្បុរនៃពិភពលោក

គ្មានភាពបរិសុទ្ធទាំងស្រុង

ខ្ញុំនិយាយចំពោះអ្នក

ចូរអ្នកទៅលាងវាចេញឪ្យស្អាត។

All the attachments char we have with the world are a result of the fact that we are in a material body. When we are in such a body, friends and relatives, wealth and possessions, castes and countries-all seem to be our own; at least we try to make them our own. The moment we depart from the body, we be­ come complete strangers to all of these worldly attachments. As long as we are in the body, therefore, we should make it do our real work. We must meditate upon God. Soami Ji says:

Come, my friend,

To your true home.

Why live in an alien land?

Attend now to your own work;

Do not get caught up

In others' tasks.

Remember the Master's Name

As you proceed through life-

It is the only wealth worth securing.

All the colours of the world

Are sullied;

Be cleansed of them,

I implore you.

 គ្រាន់តែរៀនប្រវត្តិសាស្រ្តអ្នកនឹងបានឃើញស្តេច នឹងអ្នកគ្រប់គ្រងធំៗ និងអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិ ល្បីឈ្មោះ ឃើញសុទ្ធតែអ្នកក្លាហាន និងអ្នកសាង  ឃើញជនផ្តាច់ការ ដែលគ្មានមេត្តាធម៌ ដែលឈ្មោះរបស់គេនាំឪ្យគេមានការភ័យខ្លាចនៅលើផែនដី។ ឥលូវនេះគ្មានទៀតទេ។ គេជាធូលី ហើយត្រលប់ទៅវិញជាធូលីដែរ។ យើងមើលទៅផ្លូវរបស់គេ ដោយការមើលងាយ ថោកទាប។ វាមិនមានបញ្ហាអ្វីសោះ ចំពោះការដែលយើងមិនបានជួបនូវ ព្រេងវាសនាដ៌ល្អ ប្រសើរនោះ។ ពេលនេះយើងជាន់ឈ្លីលើឆ្អឹងរបស់គេ តែពេលដែលគេដើរជាន់ឈ្លីលើឆ្អឹងរបស់យើងវិញនោះ នឹងមកដល់ក្នុងពេលឆាប់ៗមិនខាន។ នៅពេលបូជាសព ខ្យល់បក់ផេះរបស់គេចូលភ្នែករបស់យើង ។ ក្នុងពេលមិនយូរទេ ផេះរបស់យើងនឹងបក់ចូលភ្នែករបស់គេវិញ។

Jus study history and you will see that all great and famous kings and rulers, brave warriors and conquerors, ruthless dictators and despots, whose very names gave rise to terror in the land, are now no more. Dust they were and to dust they returned. We look upon their graves with scorn. There is no doubt that we will meet the same fate. Today we trample their

bones under our feet, but the time will soon come when others will trample upon our bones. At the time of their cremation, their ashes are blown by the wind into our eyes; at no distant date our own ashes will be blown into other people's eyes

សត្តបុគ្កលដាស់យើងឪ្យភ្ងាក់ពីដំណេក ដ៌សែនយូរលង់ និងជ្រាលជ្រៅ។ បណ្តា សន្តបុគ្គលនិយាយថា យើងត្រូវតែនឹកឃើញជានិច្ចថា ពេលវេលានឹងមកដល់ ពេលនោះគ្មានវត្ថុអ្វីលើលោក នឹងប្រែក្លាយទៅជារបស់យើងផ្ទាល់ទេ។ កាលនោះគឺ គ្មានជនណាម្នាក់ មកជួយយើង កាលនោះយើងនៅតែម្នាក់ឯង កាលនោះមិត្តភ័ក្រ្ក និងសាច់ញាតិសន្តាននៃ យើងត្រូវបន្សល់ទុក” ហើយបក្សីនៃជីវិត” បានហោះហើរទៅឆ្ងាយ។ សត្តបុគ្គលទាំងនោះ មិនបានដឹងផងទេថា កាលណា គេមកពីទីណា ទេពអប្សរនៃ​មរណភាព(យមរាជ្យ) នឹងចុះមករកយើង ឬមិនដឹងថា ទេពអប្សរទាំងនោះ យកយើងទៅនៅពេលណា។ មានតិចតួចដែលទេពអប្សរ ទាំងនោះអាចធ្វើទៅបាន ក្រៅតែពីស្រែកចំពោះមរណះភាពរបស់យើង ញាតិសន្តាន នឹង មិត្តភក្ររបស់យើង ភូមិគ្រឹះ និងទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិយស និងជ័យជំនះរបស់យើង ដែលទាំងអស់នោះ នឹងរត់ចោលយើង កាលណាទេពអប្សរនៃមរណះភាពនាំយើងចេញទៅ។

Saints awaken us from a long, deep sleep. They say that we should always remember that the time will come when nothing of this world will be our own, when no one will come to our help, when we will be left alone and the 'bird of life' will have flown away. Then all our friends and relatives will be left behind. They will nor even know when or from where the angels of death have come down upon us or where they will take us. There is little that they will be able to do except weep. Our relatives and friends, our mansions and possessions, our honour and glory, all desert us when the angels of death rake us away.

យើងជាប់ជំពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក តាមរយះខ្សែកម្ម។ យើងនាំគ្នាមកទីនេះ ដើម្បី បណ្តាក់ទុនកម្មរបស់យើង។ យើងនាំគ្នាមកកាន់ពិភពលោកនេះ ក្នុងឋានះជាឪពុក ម្តាយ នឹងកូន ជាមិត្ត និងសាច់ញាតិ។ តែ លុះកាលណាការបណ្តាក់ទុនកម្មរបស់យើងចប់ភ្លាម យើងក៌ស្លាប់ទៅ ទៅតាមរបៀបនៃគេម្នាក់ៗ។ ពិភពលោកនេះប្រៀបបាននឹងសណ្ឋាគារមួយដែលយើងជួបជុំគ្នានៅពេល យប់ តែពេលថ្ងៃ យើងបែកគ្នារៀងៗខ្លួន។ យើងទាំងអស់ គ្នាប្រៀបបាននឹងសត្វបក្សាបក្សី ដែលស្នាក់ក្នុងជំរកទាំងអស់គ្នា លើដើមឈើតែមួយនា ពេលល្ងាច តែពេលថ្ងៃរះ សត្វស្លាបទាំងអស់ ហើរចេញទៅតាមទិសរៀងៗខ្លួន។

We are bound to each other by karmic strings. We come here to settle our karmic debits and credits. We come to this world as parents and children, as friends and relatives. But as soon as our karmic accounts for this life are settled we depart, each going his own way. This world is like an inn in which we all gather together for the night, but at daybreak we all go our different ways. We are like birds that take shelter together in a tree in the evening, but with the first light of dawn, each flies off on its own way.

វាដូចជាទីលានអយស្ម័យាន្ត ដែលមានមនុស្សពាសពេញ មុនពេលរថភ្លើងចេញដំណើរ តែពេលរថភ្លើងចេញទៅបាត់់ ទីនោះទៅជាវាលធេង។ យ៉ាងណាមិញ ជីវិតក្នុងគ្រួសារយើង នឹងគ្រប់សកម្មភាពក្នុងលោក  ក៌ដូចនោះដែរ។ វាឈានដល់ទីបញ្ចប់ នៅពេល ដែលយើងទទួលមរណះភាព។ ជាបន្ថែមទៀត ពិភពលោកប្រៀបបាននឹងឆាកល្ខោន ដែលនៅលើឆាកនោះ សិល្បករម្នាក់ៗ សំដែងជាតួររៀងៗខ្លួន ហើយដើរចេញមក។ ក្នុងពេលសំដែង មានតួរស្តេចម្នាក់ ឬ ម្ចាស់ក្សត្រី ឬ សេនាផ្សេងទៀត ។ តែគ្រាដែលតួរបស់ខ្លួនចប់ភ្លាម គេទាំងអស់គ្នាចេញពីឆាក យើងបន្ទាប់គឺគ្មាន ស្តេច ឬ ម្ចាស់ក្សត្រីទៀតទេ។យើងទាំងអស់គ្នា នាំគ្នាមកកាន់ផែនដីនេះ ដើម្បីដាក់ទុកកម្មរបស់យើង លុះដល់កម្មួទាំង នោះត្រូវបានបញ្ចប់ ចំណងទាក់ទងរវាងយើងជាមួយពិភពលោកត្រូវបានកាត់ផ្តាច់។

Just as the platform of a railway station is crowded with people before a train leaves bur is deserted after its departure, even so is our family life and all our other worldly activities: they all com" to an end when we depart. Again, the world is like the stage of a theatre on which each actor plays his own role and then makes his exit. During the play there is a king, a queen and a villain, but as soon as their allotted role is over, they leave the stage and there is neither king nor queen nor vil­ lain . All of us come into this world to settle our karmic ac­ counts, and as soon as they are liquidated our ties with the world are broken.

ពេលណាយើងស្លាប់ទៅ សាច់ញាតិកើតទុក្ខ ។ តែគ្រូសារថ្មីដែលយើងចាប់កំណើត សប្បាយរីករាយចំពោះយើង។ បើសិនជាយើង មានការចងចាំ រាល់សាច់ញាតិយើងទាំងអស់ កាលពីអតីតជាតិ តើយើងអាចនឹងនឹកឃើញនូវ ក្រុមគ្រួសារយើងបច្ចុប្បន្ន គ្រប់ពេលវេលា យ៉ាងណាទៅ គ្រួសារដែលយើងខំប្រឹងស្រឡាញ់ និងធ្វើការដើម្បីគ្រូសារនោះ។

គូរូណាណាក និយាយថា:

លោកឪពុក អ្នកម្តាយ ដែលជារបស់យើងផ្ទាល់

ទោះជារូបកាយផ្ទាល់

សុទ្ធតែរបួស ដោយជម្ងីនៃមរណះភាព

ហើយមិត្តភ័ក្រ សាច់ញាតិ របស់យើងនៅតែស្អាតយ៉ាងនេះ

ក៌ត្រូវសេចក្តីស្លាប់ឆក់យកទៅដែរ។

When we die, our relatives are sad, but the new family into which we J.re born rejoices at our arrival. If we have forgotten all the relative s of our many past lives, how can we ever remember for all time our present family, for whom we work so hard and whom we love so much? Guru Nanak says:

Father, mother, all that we own, Even the body itself,

Are stricken with the disease of death;

And all our kith and kin so dear,

They too will be struck down by death.

ឪពុកនិងម្តាយយើង ត្រូវស្លាប់ចោលលោកនេះ ហើយបោះបង់យើងចោល។ អ្វីៗដែលយើងបានឃើញ ជុំវិញខ្លួន នៅលើលោកនេះនៅដដែល ពីខាងក្រោយ ពេលដែល យើងស្លាប់ទៅ។ គ្មានអ្វីទៅជាមួយយើងសោះ។ សាច់ញាតិ សន្តាន៌របស់យើងទាំងអស់ ទោះជារូបកាយរបស់យើងក៌ដោយ ដែលយើងប្រឹងយកចិត្តទុកដាក់យ់ាងនេះ ក៌មិនទៅ ជាមួយយើងដែរ។ លោកស្វាមីជី និយាយថា:

ទាំងប្រពន្ធ ទាំងកូន រូមទាំងចៅៗ

និងទ្រព្យសម្បតិ្ត ដែលអ្នកមាន

គ្មានអ្វីអាចជួយបានទេ ។

ដង្ហើមទ្វេរដកចេញចូល

បន្តអត់ដាច់។ ថ្ងៃមួយមកដល់

ស្បែកនៅទទេ។

ចូរនឹកឃើញថា រូបកាយ ប្រៀបបាន

នឹងស្បោងដាក់ទឹក

ទឹកនៃដង្ហើម ហូរចេញជាបន្តបន្ទាប់។

Our father and mother have to depart from this world and leave us behind. And everything that we see around us in this world will remain behind us when we depart. Nothing will go with us. All our relatives and even our body, of which we take such good care, will not go with us beyond. Soami Ji says:

Wife and son and grandson,

And the wealth you possess,

None of these will help.

The double flow of breath

Continues unbroken; one day

This hide will be empty.

Remember, this body is like

The water carrier's leather bag:

The water of breath

Is continuously flowing our

គ្មានញាតិសន្តានរបស់យើងណាម្នាក់  អាចជាជំនួយពិតប្រាកដ នៅពេលមរណះភាព របស់យើងទេ។ ទោះជាធុងមានទឹកពេញក៌ដោយ បើសិនជាអ្នកភ្ជាប់បំពង់ រួចបើក សន្ទះ នោះធុងនឹងប្រែក្លាយទៅជាទទេ។ ប្រហាក់ប្រហែកគ្នានេះដែរ រូបកាយយើងជាអាង មួយនៃការដកដង្ហើម។ ទន្ទឹងនឹងពេលយើងដកដង្ហើម យើងស្ទុះស្ទាក្នុងលោកទៅធ្វើការ ឪ្យមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត។ អ្វីទៅដែលគេធ្វើមិនដើម្បីក្រពះរបស់គេ? ប៉ុន្តែយើងភ្លេចទាំងស្រុង នៅពេលណាមួយដែនអាងទឹកនេះនឹងទៅជាទទេស្អាត។ នៅពេលយើងស្លាប់ទៅ គេនឹងវាយខ្សែលួស (ហៅទូរស័ព្ទ៌ ហៅញាតិសន្តានរបស់យើង មកជួបជុំគ្នា ប្រគល់រូបកាយ នេះដែលគេស្រលាញ់ពេញចិត្ត ទៅឪ្យភ្លើង ឬទៅជាឪ្យដី ជាព្រះធរណី។

None of our relatives can be of any real help at the time of our death. Regardless of how full of water a tank may be, if you attach a pipe and open the valve, the tank will empty. Similarly, our body is a reservoir of breaths. As long as we breathe, we rush around in the world doing things for one another. What do people not do for the sake of filling their stomach? But we completely forget the time when this reservoir of breath s is going to be empty. At our death, people will send telegrams and make telephone calls, and relatives will gather whether and consign this body , which was loved so much , where to fire or to earth.

លោកស្វាមីជី ពន្យល់រឿងនេះ ដោយលើកជាឧទាហរណ៌ យ៉ាងល្អមួយ “នៅពេល ស្បោងមានខ្យល់ពេញ វាអណ្តែតនៅលើទឹកទន្លេ ហើយគេអាចឆ្លងកាត់ទន្លេដោយសារ តែស្បោងមួយនោះ តែពេលណាខ្យល់អស់ភ្លាម វាលិចទៅបាតទន្លេ ហើយអ្នកដែលតោង ជាមួយ ក៌លិចទៅបាតទន្លេដែរ(BS 15:12)។ ពេលដែលមានខ្យល់ចេញចូលក្នុងខ្លួនយើង យើងនូវតែបន្តធ្វើការងារក្នុងលោក ហើយគេបន្តពឹងផ្អែកលើយើង ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព ប៉ុន្តែ កាលណាខ្យល់ចេញពិស្ប៉ោងអស់ បានន័យថា រូបកាយយើងគ្មានជីវិតទៀតនោះទេ មនុស្សម្នាដែលពឹងលើរូបកាយ ចាប់ផ្តើមយំយែក ហើយស្រែកថ្ងូរ នឹងការឈីចាប់។

Soami Ji explains this with a beautiful example: "As long as a hide is filled with air, it floats on the surface of the river, and people can cross the river with its help. But as soon as the air runs out, it sinks to the bottom of the river, and whoever is then clinging to it will sink to the bottom too." As long as there is breath in our body, we go on doing our worldly work, and people depend on us for passing their life; but when all the air comes out of the hide-that is, when our body has no more life in it-then all the people who were depending on th1s body begin to weep and wail in panic.

លោក ស្វាមីជី លាតត្រដាងថា “ គ្រួសារនឹងមិត្តភ័ក្រ សុទ្ធសឹងជាអ្នកអាត្មានិយម។ គ្មានទ្រព្យសម្បតិ្ត គ្មាន ពួកគេណាម្នាក់ មកជិតទេ (BS 15:12) ។ យើងបែរជាចូលប្រឡូងនឹង ជាប់ជំពាក់ជាមួយគ្រួសារ ទៅនឹងខ្សែស្រឡាយ និងមិត្តភ័ក្រ្ត រហូតដល់យើងភ្លេច អង្គ ទេវតា ។

Soami Ji points out that "family and friends are all selfish; without wealth, none of them will come near you We will become so involved, so attached to family, relations and friends that we completely forget the Lord .

សន្តបុគលទាំងឡាយមានបំនងតែមួយគត់ ដែលឪ្យជា ឧទាហណ៌ ដើម្បីឪ្យយើង ប្រុង ប្រយ័ត្ន នឹងសេចក្តីស្លាប់ នឹងបង្ខំយើងឪ្យបញ្ចប់ដំណើរផ្នែកស្មារតីជាមុន លុះត្រាតែយើងឈានទៅដល់ផ្ទះពិតប្រាកដរបស់យើង៕

Saints have only one purpose in giving these examples:. To make us aware of death and to urge us to complete our spiritual journey beforehand so that we may reach our true home./

The Presence of the Master វត្តមានព្រះគ្រូ

ធម៍ទេសនា សុទ្ធសាង ថ្ងៃទី Satsang Date: ១៨ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០២២

When we have the great good fortune to be in the Master's physical presence, we are inevitably affected to some degree. If we are lucky, we find ourselves imbued with a sense of joy and light -as fleeting as it may be -that cannot be found in any worldly activity. Or instead we may be struck by a clarity of mind, a momentarily heightened self-knowledge that can occasionally be as discomfiting as it is illuminating. For each of us the experience may differ, but the one commonality is we don't have to chase it. It seems to be an inevitable consequence of being physically close to the Master, like naturally feeling warm standing next to a fire.

ពេលណាយើងមានសំណាងខ្ពស់បានជួបផ្ទាល់មុខជាមួយនឹងព្រះគ្រូ យើងដូចជាមានអារម្មណ៍ ថាខុសប្លែកអ្វីម្យ៉ាង។ បើសិនជាយើងមានរាសីខ្ពស់បែបនេះ យើងដូចជាសប្បាយចិត្តខ្លួនឯង ដូចជាស្រស់ថ្លា- សភាពបែបនេះដូចជាគ្មានទាល់តែសោះក្នុងលោកយើង ឬដូចជាភាំងក្នុងចិត្ត មិនជឿខ្លួនឯង មិនចង់ឲ្យរឿងបែបនេះបាត់បង់ទៅវិញភ្លាមៗ។ យើងម្នាក់ៗអាចមានពិសោធន៍ផ្សេងៗគ្នា តែពួកគេ សុទ្ធតែធ្លាប់ជួបជាមួយរឿងទូទៅគឺ មិនចង់ឲ្យបាត់បង់ យើងហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍រសាប់រសល់នៅ មិនស្ថៀមកាលបាននៅជិត កៀក ជាមួយនឹងព្រះបរមគ្រូ គឺដូចជាយើងមានអារម្មណ៍ក្តៅកាលឈក្បែ ភ្លើង។

Such experiences constitute one of the dynamics that keep pulling us in Master's direction. And when we need this. For many of us,at our level Sant Mat is a theory: an elevating, sublime and majestic theory full of magic and mystery, but a theory nonetheless. Yet being physically close to the Master can enable us to hear the faint whisper of other realms and gain a subtle sense of an ethereal joy refracted through the physical. We may even feel a stirring of some dim but ancient and profound memory that beckons us on wards to an unknown but glorious goal.

អ្វីដែលយើងធ្លាប់ជួបប្រទៈកាលកន្លងមកយើងដូចជាត្រូវបានទាញដោយអ្វីម្យ៉ាងចូលកៀទៅរក ព្រះបរមគ្រូ ភាគច្រើនចំណោមពួកគេយើងមានពិសោធន៍ខុសគ្នា ទាក់ទងជាមួយទ្រឹស្តី សុទ្ធមាគ៏ាៈ នោះគឺ និយាយពីការលើកតម្កើង (elevating) ព្រះគម្ពីសក្តិសិទ្ធមានបារមី (sublime) និងទ្រឹស្តី នៃព្រះជាអម្ចាស់ចូលមកសណ្ឋិត (Majestic theory) ទោះបីបែបនេះក្តី មិនទាន់មានទ្រឹស្តីណាមួយអាចនាំពួកគេចូល ទៅកៀកជិតជាមួយព្រះបរមគ្រូ អាចឲ្យគេស្តាប់ឮសម្លេងល្វើយៗចេញពីឋានផ្សេងៗ មិនអាចនាំពួក គេទទួលបានបរមសុខជាអនន្ត គ្រាពួកគេកំពុងមានរូបកាយជាមនុស្ស។ ពួកយើងអាចមានអារម្មណ៍ ថាដូចជាកំសត់ខ្លះៗដែរ តែបទពិសោធន៍ពីអតីតកាល និង ដ៍មានន័យជ្រាលជ្រៅ ក្លាយជាសញ្ញានាំផ្លូវ យើងទៅកាន់ឋានមួយដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់ តែជាឋានសួរគ៏ា ជាឋានដែលយើងប្រាថ្នា។

But how quickly these wonderful moments retreat into the recesses of our memory when faced with the overwhelming impressions of the world. And how quickly we resort to a series of mental props, such as dismissing everything as karma or saying that Master will understand when we fail even to try to do our meditation. We may even tell ourselves that, now our understanding of the world is framed within the context of Sant Mat, we don't really need to do much more -except perhaps makes lots of money or become famous and enviably successful.

តែ សម័យបច្ចុប្បន្ន គ្រាដ៏ប្រពៃដូចបានបកស្រាយពីខាងលើ នាំឲ្យយើងមានការភាំងអារម្មណ៍ ដោយសារយើងកំពុងរស់ក្នុងបរិបទពិភពលោកដូចសព្វថ្ងៃ យើងក្លាយជាមនុស្សដែលចេះតែសួរដេញ ដោលក្នុងខួរក្បាលខ្លួនឯង ដូចជាការទំលាក់រឿងផ្សេងៗថាមកពី កម្មា ឬ និយាយថា ព្រះគ្រូលោកនឹង ដឹងរឿងទាំងនោះ គ្រាយើងកំពុងតាំងសមាធិគឺយើងគិតបែបហ្នឹង ឬតាំងសមាធិមិនកើត គឺគិតបែបហ្នឹងដែរ។ យើងសឹងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថា ពេលនេះយើងយល់អស់ហើយ អំពីពិភពលោកថាជាអាណាចក្រដែលមាននិយាយក្នុងសុទ្ធមាគ៏ា យើងមិនចង់ធ្វើអីថែមទៀតទេខ្លាចមានកម្មអាក្រក់- លើកលែងតែចង់បានលុយច្រើន ឬ ចង់ល្បី និង ចង់ឲ្យបានជោគជ័យ។

Baba Ji, in his efforts to goad us along on this mysterious journey, not only makes it relatively easy to be in his physical presence but also, in an attempt to shake us out of our spiritual torpor, often exhorts us to question our concepts of Sant Mat. For, as well he knows, this is a path of experience and not one to be lived through the mental constructs we so easily formulate and then use as a substitute for effort.

បាបា ជី ក្នុងគោលបំណងរបស់លោកនាំយើងធ្វើធម៍ដើរតាមផ្លូវសម្ងាត់ មិនត្រឹមប្រាប់ពីវិធី ងាយៗក្នុងការបានទៅកៀកទល់មុខព្រះបរមគ្រូ តែនៅបានជម្រុញ រុញយើងទៅមុខជានិច្ចដើម្បីបាន មគ្គផល (spiritual torpor) ឲ្យយើងបានយល់ដឹងជ្រួតជ្រាបអំពិខ្លឹមសារនៃ សុទ្ធមាគ៌ា ក្នុងន័យ ដូចជាគេ បានដឹងជាទូទៅ គឺជាការដើរតាមផ្លូវដែលព្រះគ្រូធ្លាប់មានពិសោធន៍ កុំឲ្យយើងមានបញ្ហាខួរក្បាល ពិបាកគិត នឹងឲ្យយើងចេះដោះស្រាយពេលជួបបញ្ហា។

As he sometimes says, for all we know he might be no more than a'very good actor. We may laugh at this, but only because somewhere deep inside we know it's not the truth. While we feel firmly mired in the physical, bound down by roots so many and intricately interwoven that it seems a Herculean task to rise even one millimeter, Master's physical presence gives the lie to that. Seeing him, we see that we too can raise our consciousness, and if we are receptive he may give a glimpse into what awaits us.

ពេលខ្លះគេថា គ្មានពេលណាយើងល្អដូចជាពេលនេះ ពេលខ្លះដូចជាមិនគួរឲ្យជឿ គិតថាដូចជា មិនពិតសោះ កាលណាបានជួបព្រះគ្រូផ្ទាល់ ចំងល់អ្វីៗត្រូវបានបកស្រាយ ការស្មុគស្មាញទាំងអម្បាល មាន ដូចជាឬសឈើ មានកំលាំងខ្លាំងដូចជា អង្គលីមារ-អាហឹង្សាកុមារ (Herculean )ក៍អាចដោះស្រាយរួចរាល់ គឺមិនអាចរីកធំបានសូម្បីតែមួយ មីលីមែត្រ វត្តមានព្រះបរមគ្រូ គឺមានលាក់ទុក ការអាឋ៍កំបាំងយ៉ាងនេះ យើងដូចជាមានស្មារតីដឹងខ្លួនច្រើន និងដឹងថាដូចជាទទួលបានអ្វីដែលយើង ប៉ងប្រាថ្នាកន្លងមក។

Our human condition means we have to struggle with the inherent duality of our own nature. At one level, we are impelled to follow this path, even if we are pummeled by adverse events or feel so weak and incapable that we are losing our conscious will to do so. At another level, the draw of the physical is always tugging at us even though we may strive towards the fulfillment of noble ideals.

យើងកកើតមកជាមនុស្សត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយតាមអ្វីដែលយើងបានសាងខ្លួនឯង ជួលកាលយើងទទួលផលបានមកខុសពីអ្វីដែលយើងសាង យើងទៅជាវិលវល់ បាត់បង់សត្តិ អស់កំលាំង ចិត្តក្នុងការបន្តកិច្ចការ ពេលខ្លះវិញ ទោះបីជាយើងគិតតាមទ្រឹស្តីថាធ្វើទៅល្អ បែរជាបានផលអាក្រក់ មកវិញ។

This was illustrated during a recent visit by the Master to a satsang centre not far from my home. After satsang finished, I saw a satsangi acquaintance standing beside a path a short distance away, and went over to say hello. Suddenly I noticed lots of people gathering on the opposite edge of the path, hands folded and, like corn blown in the wind, all leaning in the same direction. At the same moment I was struck by a sudden clarity of thought, a deep-feltrecognition of the importance of honesty in life, in all things large and small. I turned around and there, about two metres away, was Baba Ji, hands folded and quietly, but with great energy,striding along the path.

រឿងមួយនោះកើតមានកាលព្រះគ្រូលោកចុះទៅទស្សនកិច្ចនៅមជ្ឈមណ្ឌលទេសនាដែលនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីការសម្តែងធម៍ទេសនាចប់ អ្នកធ្វើធម៍ (Satsangi) មកប្រមូលផ្តុំសង ខាងផ្លូវ និងនិយាយសួរស្តី។ ភ្លាមៗខ្ញុំចាប់អារម្មណ៏ឃើញថាមានអ្នកដែលទៅរង់ចាំនៅចុងផ្លូវម្ខាងទៅ វិញ ដោយតោងដៃគ្នា ដូចជាផ្លែពោតគេបកសំបកហើយត្រូវខ្យល់បក់ មកផ្តុំគ្នានៅតែម្តុំ ភ្លាមៗខ្ញុំហាក់ដឹងខ្លូនថា នោះជាព្រឹត្តិការណ៍ទឹកឃ្មុំមានន័យខ្លឹមសារក្នុងឆាកជីវិត ដែលបានជួបរឿងបែបនេះ ជួបទាំងរឿងធំ និងរឿងតូចកំប៉ិកកំប៉ុក។ ខ្ញុំមើលជុំវិញខ្លួន ក្បែរខ្ញុំប្រហែលជា២ម៉ែត្រ គឺជាព្រះគ្រូ បាបាជី កំពុងឈអោបដៃ (hand folded) យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ តែមានកំលាំងថាមពលខ្លាំងក្លា សន្ធឹកលាន់ឮ នៅ តាមដងផ្លូវ។

As I tried to assimilate the moment of clarity and the Master's sudden and unexpected presence, the satsangi I had been talking to turned around, saw Baba Ji and muttered, "Oh no!"

ខ្ញុំព្យាយាមមើលហើយមើលទៀតដើម្បីប្រាកដក្នុងចិត្ត ស្រាប់តែភ្លាមៗ ព្រះគ្រូមកដល់ល្មម និង ឈនៅចំពោះមុខខ្ញុំ ដែលជាអ្នកធ្វើធម៍(ពុទ្ធបរិស័ទ្ធ) ខ្ញុំមើលចុះមើលឡើង ឃើញព្រះគ្រូ បាបា ជី ក៍លាន់មាត់ថា “ អូ ព្រះអើយ មិនគួរជឿ!)។

At the time I laughed, through both simple surprise and the pure joy of being close to the Master. However, the dissonance between my friend's response to the Master and that of the crowd was marked. His reaction resonated instead with an easily recognised truth -the worldly difficulties that some of us face on this path may lead to a loss of enthusiasm and a slackness in meditation.

កាលនោះខ្ញុំអស់សំណើច ដូចជាសាមញ្ញពេក ដូចជាចម្លែកពេក និងមានអារម្មណ៏ថា រីករាយ ដែលបាននៅកៀកជិតជាមួយព្រះគ្រូ ទោះជាបែបនេះក៍ដោយ មិត្តភ័ក្រខ្ញុំគេគិតផ្សេងទៅវិញទាក់ទង ជាមួយព្រះគ្រូ នោះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៏ មិត្តភ័ក្រខ្ញុំគេយល់ថា ការពិតមិនជារឿងងាយ ពេកទេក្នុងការទទួលស្គាល់ការពិត-ពិភពលោកនេះ ដោយគេត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយ ហើយគេទៅជាមិនរីក រាយជាមួយពិភពលោក និងខ្ជិលមិនចាំបាច់តាំងសមាធិ។

We hardly realize the ground we have lost until the Master's presence suddenly makes us remember what could have been -and strikes us with pain.

យើងពិបាកក្នុងការទទួលស្គាល់ការពិតដែលនាំឲ្យកើតមានបញ្ហា រហូតទាល់តែមានវត្តមាន ព្រះគ្រូ ភ្លាមៗយើងនឹកឃើញ ថារឿងនោះកើតមកពីអ្វី ម៉េចបានជានាំយើងឲ្យមានការឈីចាប់។

However, beneath the surface is another truth. That satsangi still had faith in the Master. If this were not the case, he would not have been at satsang. Somewhere at the core of his being, in a quiet and still place, was an absolute knowing that the Master was shaping the direction of his life. Without that, his reaction would surely have been one of mere indifference. At the level of a human being and in the light of his worldly troubles, his "Oh no!" meant "I'm not ready for this moment" and perhaps "1 wish I'd done better': That's how he felt and at least it was honest.

ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ការដឹងយល់អំពីស្ថានភាពដើមទីជាឬសគល់គឺជា ការពិតមួយផ្សេងទៀត អ្នកធ្វើធម៍សុទ្ធសាង គឺមានជំនឿមុតមាំជាមួយនឹងព្រះគ្រូ បើសិនជាពួកគេគ្មានជំនឿទេ គឺមិនក្លាយជា អ្នកធ្វើធម៍សុទ្ធសាងដែរ។ កន្លែងណាមានរឿងធំ ស្ងាត់ស្ងៀម និង មិនកំរើក យើងត្រូវប្រាកដក្នុងចិត្ត ថានោះគឺជាព្រះគ្រូដែលមានពន្លឺជះសរស្មីក្នុងឆាកជីវិតយើង បើសិនជាមិនចឹងទេ គឺអ្វីៗក៍គ្មានការខុស ប្លែកគ្នាដែរ។ សម្រាប់មនុស្សលោកយើងសព្វថ្ងៃនេះ យើងមានបញ្ហាតិចតួច “ស្រែករកព្រះអើយ ជួយផង” ខ្ញុំមិចអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបានទេ សូម្បីព្រះជួយខ្ញុំបានសម្រេចកិច្ចការឆាប់ៗផង នេះជា អារម្មណ៍ដែលមនុស្សគិត ហើយយ៉ាងហោចណាស់គេមានស្វាមីភ័ក្រជាមួយព្រះអម្ចាស់។

How many of us would shrink from being truthful because it conflicts with our mental concepts about the path, about the Master and about how others see us? Yet who among us can put hand on heart and say with sincerity that their devotion to the Master, their application on the path, has been perfect?

ចំណោមយើង តើមានប៉ុន្មាននាក់ មានជំនឿលើផ្លូវព្រះធម៍ ដោយសារតែយើងមានការយល់ ខុសគ្នាអំពីផ្លូវព្រះធម៍នេះ អំពីព្រះបរមគ្រូ និងអ្នកផ្សេងគេគិតយ៉ាងម៉េចអំពីយើង? យើងនៅមិនទាន់ បានដាក់ដៃនៅដើមទ្រូង និយាយសច្ចាដោយស្មោះបូជាព្រះ ទៅកាន់ព្រះគ្រូនៅឡើយទេ តើការរៀបចំខ្លួនដាក់ពាក្យសុំបួសដើរតាមផ្លូវព្រះធម៏ត្រឹមត្រូវទេ?។

The Master understands this. He has a greater appreciation of our dilemma than we do. Not only does he know that we are outcasts in this land of shifting shadows, but it is his duty to guide us homeward. That is why he constantly exhorts us never to give up our simran, to work ceaselessly at it even in the face of seemingly overwhelming o-dds. For it is this, and not simply the presence of the Master, that will lift us out of this world, fillus with a sense of joy, light and power, and confer on us the strength to rise above the conflicting tensions that constantly pull us in opposite directions.

ព្រះគ្រូលោកយល់អំពីរឿងនេះ។ ព្រះគ្រូស្ងើចសរសើរខ្លាំងណាស់ចំពោះផលកើនទ្វេរដងចេញមកពីការប្រឹងប្រែងធ្វើកិច្ចការ របស់យើង ។ ព្រះគ្រូលោកមិនត្រឹមតែដឹងថា យើងជាមនុស្សមានថានៈ ទាបក្រៅសង្គម ( outcasts )លើផែនដីដ៍មិនទៀង មានតែស្រម៉ោលនេះទេ តែព្រះគ្រូនៅដឹងពីកិច្ចការដែលព្រះគ្រូត្រូវធ្វើថែមទៀតផង។ គឺក្នុង ន័យនេះបានជាព្រះគ្រូជម្រុញណែនាំយើងកុំបោះបង់ចោលការធ្វើ ស៊ីមរាន្ត (Simran) ដើម្បីកុំឲ្យមានស្ថានភាពខុសគ្នាឆ្ងាយពេក។ ក្នុងន័យនេះបានជាមានវត្តមានព្រះគ្រូ វត្តមានព្រះគ្រូមិន មែនជារឿងសាមញ្ញ វត្តមានព្រះគ្រូគឺនាំយើងចេញពីអាណាចក្រសព្វថ្ងៃ ឲ្យយើងរីរាយជាមួយសេចក្តី សុខសប្បាយ ស្រស់ស្រាយ និងមានកំលាំងកំហែង ឲ្យយើងប្រាស់ចាកអំពីភាពតឹងតែងចម្រូងចម្រាស ដែលតែងតែទាញយើងថយក្រោយវិញជាប្រចាំ។

Perhaps it is not the advice we want to hear, because at times simran may feel like such a desert of nothingness that in comparison dense academic tracts about the changing molecular structure of quick-drying concrete or the growth cycle of an African Egg-Pupal Parasitoid become intensely riveting.

នេះ អាចថាមិនមែនជាដំបូន្មានដែលយើងចង់ឮទេ ដោយហេតុថា ពេលធ្វើស៊ីមរាន្ត គឺយើងដូច ជាគិតថាវា វាលខ្សាច់ដែលគ្មានអ្វីទាំងអស់ ធៀបប្រដូចជាមួយនឹងកន្លែងជាវិទ្យាស្ថានសិក្សានានា ដែលគេ រៀនសូត្រអំពី ម៉ូលេគុល នៃការវិវត្តន៍រូបរាងរបស់ ប៉ារ៉ាស៊ីត ម៉្យាងនៅទ្វីបអាហ្រិក។

Yet there are other times when simran elevates us, when we become aware of its healing, invigorating and calming power. Even a small degree of concentration in our everyday activities can fill us with a sense of peace and lightness. Even a small degree of concentration in our meditation can bring to vibrant life our Master's message, providing the fuel to propel us further on this journey.

គ្មានពេលណាប្រសើរជាពេលធ្វើស៊ីមរាន្តទៀតនៅឡើយទេ ពេលធ្វើស៊ីមរាន្ត គឺយើងដូចជា ជាសៈស្បើយ ដូចជាមានកំលាំង កំហែង បើសូម្បីតែពេលបំពេញកិច្ចការតូចតាចមួយក្តី ក៍យើងមាន អារម្មណ៏ថា មានភាពស្ងប់ស្ងាត់ជាសន្តិ និងមាន រស្មីស្រស់ថ្លា។ សូម្បីប្រមូលអារម្មណ៏ឲ្យមូលធ្វើសមាធិតែបន្តិច គឺដូចជា ឲ្យជីវិតយើងស្រស់ស្រាយ ដោយសារមាន ព្រះឪវាទនៃព្រះគ្រូ គឺជួយយើងរុលទៅមុខជានិច្ចក្នុងដំណើរស្វែងរកព្រះធម៍។

Both experiences are valid and both are to be expected in this ocean of duality. But because the nature of this world leans towards the dark and dense, the scales will tend to tip in favour of the negative. It is our role to recognize this and, looking towards the Master, fight with as much vigour and resolve as we can muster. We will surely fail; it is almost inevitable -but what is important is that we pick ourselves up, dust ourselves off, and refuse to lie down.

បណ្តាពិសោធន៏ដែលធ្លាប់ជួបប្រទៈនៅតែមានសុពលភាព និងនៅតែបន្តជូបប្រទៈទៀងក្នុង មហាសាគរ សម្រាប់ដំណើរការស្វែងរកព្រះធម៍ គឺជួបរឿងផ្ទុយគ្នា (ល្អ អាក្រក់ ស ខ្មៅ) តែពិភពលោក មានសណ្តានរបស់វា នាំទៅរកតែភាពខ្មៅ ក្រាស់ឃ្មឹក គឺជួបតែរឿងអាក្រក់ៗជារហូត។ នេះជាតួរនាទី យើង

Just like that satsangi who felt stricken in the Master's presence. He had been through a bad time, neglected the opportunity to meditate, and his own soul-longing made him suffer. But it's not the end of the world.

ទុកដូចជាធម្មិកបរិស័ទ្ធ (satsangi) ដែលស្រឡាំងកាំងចំពោះមុខវត្តមានព្រះគ្រូ គេជួបរឿងអាក្រក់ ខាងបង់ឪកាសតាំងសមាធិ គោលបំណងថ្វាយព្រលឹងដល់ព្រះគ្រូទៅជាខកខានគឺឲ្យឈឺចុក ចាប់ណាស់ តែនេះមិនមែនជាទីបញ្ចប់នៃពិភពលោកទេ (នៅមានឪកាសទៀត)។

For those times when he have similar feelings of resistance to the path, when we feel besieged on all sides, when we feel overwhelmed by the rising tide of adverse events, why don't we take a few minutes of quiet reflection and recall the simple love and grace of the Master's message and the kindness and attention demonstrated by the very fact of his physical presence in the world? Wasn't it that -together with our own burning need -that brought us to Sant Mat in the first place? Such reflection can spur us on to gain more real and everlasting experience of the Master inside -experience that may reveal, little by little, his magnificent glory, his unchanging spiritual love that embraces the soul with infinite tenderness, carrying it upwards through myriad regions and guiding it with unfailing gentleness and unstated power through the many snares and traps that wait for it.

ពេលយើងមានការគិតដូចខាងលើ គឺគិតលើផ្លូវព្រះធម៏ កាលណាយើងគិយឃើញរឿងមិនល្អ បែបនេះ ពេលយើងមានបំណងចង់ឈ្នះរឿងអាក្រក់ទាំងអស់ ម៉េចបានជាយើងមិនចំណាយពេល ពីរ បីនាទីគិតឡើងវិញ និងរំលឹកពីសេចក្តីស្រលាញ់ ពីព្រះមេត្តាធម៍ដែលព្រះគ្រូប្រទាន អំពីព្រះដំបូន្មាន អំពិចិត្តបុណ្យ និងអំពីការយកចិត្តទុកដាក់ដែលព្រះគ្រូកំពុងមានវត្តមានលើលោកនេះចំពោះយើងផង ទៅ? ម៉េចបានជាយើងមិនរួមគ្នាជាមួយព្រះគ្រូ ដើរសំដៅផ្លូវព្រះធម៍តាម សុទ្ធមាគ៏ាភ្លាមៗទៅ? ការគិត បែបនេះកាន់តែនាំយើងមានមគ្គផល មានព្រះគ្រូនៅក្នុងខ្លួន បន្តិចម្តងៗគេមានបុណ្យបារមីអស្ចារ្យ មានចិត្តស្រលាញ់ព្រះធម៍ ព្រលឹងគេស្រលាញ់ព្រះធម៍ នាំគេឆ្លងកាត់តាមពភឋាននានា ជួបតែរឿង ជោគជ័យ គ្មានបរាជ័យ ឆ្លងផុត អន្ទាក់ និង អង្គប់ច្រើនអនេក។

And those of us with happy memories of our personal experiences of the Master could strengthen our resolve to listen with greater keenness to his words and to do everything within our power to contact the Shabd. The creative force that hypnotically and naturally allures the soul with divine magnetism, fills it with ever greater waves of bliss, and carries it to Sach Khand in a truly inexpressible surge of triumphant glory to its true and ancient home. For that is our destiny and our true heritage -not this world.

អ្នកទាំងឡាយណាមានអនុស្សាវរីយ៏ល្អៗជាមួយព្រះគ្រូ គេមានកំលាំងកំហែង ក្នុងការស្តាប់ព្រះធម៍ទេសនា និងបំពេញកិច្ចផ្សេងៗដើម្បីទទួលបានព្រះ សាប់ (ព្រះធម៍) ។ កំលាំងផលបុណ្យនាំដួង ព្រលឹងពួកគេទៅឋានសួរគ៏ គេទទួលបាន ព្រះពរ និងជួយនាំគេទៅឋាន សច្ចៈខន្ត ជាទីស្រស់ត្រកាល មិនអាចពណ៏នា នោះជាទីដ៏ពិត នឹងជាផ្ទះនៃយើងពីអតីតកាល ជាឋានដ៍សែនរុងរឿងមានកិត្តិគុណ ទីឋាននោះជា ទីដែលវាសនាយើងត្រូវទៅ និងជា បេតិកភ័ណ្ឌ នៃយើងពិតៗ- មិនមែនជាអាណាចក្រ នេះឡើយ។

Ring the bells that still can ring

Forget your perfect offering

There is a crack in everything

That's how the light gets in

យើងគោះជួងណាដែលនៅល្អប្រើបាន

បើភ្លេចអស់រាល់ដង្វាយព្រះ

ចូរគោះ គ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់

នោះពន្លឺព្រះនឹងចាំចូលទៅ

Every heart

To love will come

But like a refugee

Leonard Cohen, from Anthem

រាល់គ្រប់ទាំងបេះដូង

សេចក្តីស្រលាញ់ព្រះនឹងកើតមាន

តែភ្លឹបភ្លែត ដូចជនភៀសខ្លួន៕