កម្មា និង ការផ្លាស់ប្តូរពី កំណើតមួយទៅកំណើតមួយ Karma And Transmigration
បណ្តាព្រះសាវគ្គទាំងទ្បាយពោលអំពីលោកនេះថា ជាចំការនៃកម្មដែលព្រលឹងត្រូវត្រទ្បប់ទៅវិញម្តងហើយ ម្តងទៀត ដើម្បីប្រមូលភោគផល ដែលជាផលនៃអំពើរ ដែលគេបានសាងពីអតីតជាតិ ។
ដោយគេសាបព្រួស ដូចនេះគេត្រូវប្រមូលផល
នេះឯងគឺស្រែកម្ម
Guru Arjan
បើអ្នកដាំដើមដំបងយក្ស
ម្តេចអ្នកទៅប្រមូលផលជាផ្លែស្វាយវិញ?
សំដីការប៊ើត ។
ពិភពលោកផ្អែកទៅលើច្បាប់នៃកម្ម
អំពើអ្វីក៍ដោយដែលគេធ្វើ
គេត្រូវតែភ្លក់ផលនោះ ។
សំដីទួលស៊ីដាស់ Tulsi Das ។
ប្រហាក់ប្រហែលគ្នានេះ នៅក្នុងគម្ពីរមានចែងដូចនេះ ”អ្វីៗដែលមនុស្ស បានសាបព្រួស ក៍គេ ត្រូវបានទទួលផលនេះដែរ”។
អំពើទាំងឡាយ ទោះជាល្អ ឬអាក្រក់ មិនអាចដោះលែងព្រលឹងពីការឃុំឃាំងទេ។ អំពើទាំង នោះនាំព្រលឹងត្រឡប់ទៅពិភពលោក(ឋានកណ្តាល) វិញ ទៅកាន់អាណាចក្រនៃការកើត ស្លាប់វិញ។ យើងត្រូវគេនាំត្រឡប់ទៅកាន់របៀប ដែលយើងបំពេញលទ្ធផលនៃអំពើទាំងនោះ បានល្អបំផុត ផលកម្ម របស់យើងនៅក្នុងពេលដែលព្រលឹងបន្តព្រួយបារម្ភ ពីការបែកចេញពី ទេវតា ។ នៅពេលដែល យើងកំពុងបញ្ចប់កម្មទាំងនោះ យើងក៍កំពុងតែកសាងកម្មថ្មីទៀតជានិច្ច ហើយជាលទ្ធផល យើង បន្តដំណើរទៅមកស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះក្នុងគុកនៃពិភពលោកនេះជារៀងរហូត។
ដូចជា ព្រះយេស៊ូ ទូលប្រាប់យើងតាមក្នុងគម្ពីរថា បាបកម្មណាក៍ដោយ ដែលយើងប្រព្រឹត្ត បាបកម្ម ទាំងនោះប្រែក្លាយទៅជាម្ចាស់យើង ហើយយើងទៅជា បាវព្រាវ ជាកញ្ជះរបស់កម្ម)
ពិតហើយពិតហើយខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា អ្នកណាក៍ដោយ
ដែលប្រព្រឹត្តបាបកម្ម ជាកញ្ជះបាបកម្មនោះ។
ហើយបាវព្រាវមិនរងទុក្ខនៅក្នុងផ្ទះ
ជារៀងរហូតទេ ប៉ុន្តែគឺកូនជា អ្នករងទុក្ខរហូត ។
ខ្ញុំកញ្ជៈគេ គ្មានផ្លូវជ្រើសរើសចំពោះមុខចៅហ្វាយនាយទេ។ គេត្រូវធ្វើអ្វីដែលម្ចាស់បញ្ជា។ ព្រះ យេស៊ូ ពន្យល់ថា ៖ យើងគ្មានផ្លូវជ្រើសរើសទេ នៅពេលនេះ ពីព្រោះបាបកម្មដែលយើងបានប្រព្រឹត្ត ប្រែក្លាយជាម្ចាស់យើង ហើយយើងទៅជាកញ្ជះរបស់វាវិញ។ យើងត្រូវតែទៅកន្លែងណាដែល ចៅហ្វាយយើងបញ្ជាឱ្យទៅ។ យើងប្តូរពីរូបកាយមួយ ទៅរូបកាយមួយ ក្នុងរង្វង់នៃការ ផ្លាស់ប្តូរមិនចេះ-ចប់។
គេហៅពិភពលោកទាំងមូលដ៍មានការផ្លាស់ប្តូរនេះ ថាជាគុករបស់កងចក្រ ជាគុករបស់ ឆូរាស៊ី? អ្នកកាន់សាសនាឥណ្ឌា បានប្រើពាក្យគុក ហើយព្រះយេស៊ូ ក៍ប្រើពាក្យ ដូចគ្នានេះដែរ ។
ចូរអោយអ្នកជាស្រុះស្រួលនឹងអ្នកដើមចោទជា ប្រញាប់ដែលកំពុងតែដើរ
តាមផ្លូវជាមួយគ្នា ក្រែងគេបញ្ជូនអ្នកទៅ
ឯចៅក្រម ហើយចៅក្រមប្រគល់អ្នកទៅ
ដល់នាយទូឃុំ រួចអ្នកត្រូវជាប់គុក ។
ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា អ្នកដែលនៅខ្វះតែ
មួយសេនត្រូវសងគេឱ្យគ្រប់ បើពុំនោះនឹងចេញពីទីនោះមិនរួចឡើយ ។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថាៈ យើងមិនអាចគេចចេញពីគុកនៃការកកើតស្លាប់បានទេរហូតដល់យើងបានជំរះកម្មទាំងអស់ចេញ ជំរះនូវសំណាបទាំងអស់ដែលយើងបានសាបព្រួស ពីព្រោះវត្ថុតូច មួយក៍ដោយ ក៍អាចអូសទាញយើងត្រឡប់មករកពិភពលោកនេះ(ឋានកណ្តាល) វិញ។ គឺដូចនេះ ព្រះអង្គទូន្មានថាៈយើងគួរតែសុំអភ័យទោសពីអ្នកដែលយើងបានធ្វើខុស ចំពោះគេក្នុងពេលដែលយើងកំពុងរស់នៅ ក្នុងពិភពលោកនេះនៅឡើយនៅពេលដែលយើងនៅក្នុងផ្លូវតែមួយជាមួយគ្នាម៉្យាងទៀតយើងនឹងត្រូវប្រឈមមុខ និងប្រឈមការវិនិច្ឆ័យ អំពីទោសរបស់យើងបានន័យថា គេនឹងដាក់គុកយើងម្តងទៀត ព្រោះយើងបានមកជាកូនបំណុល ឬជាម្ចាស់បំណុល យើងមិន អាចទទួលបាននូវ ការដោះលែង រហូតដល់ពេលបំណុល របស់យើងត្រូវបានលប់បំបាត់ចោលអស់។
ការគេចចេញពីរង្វង់ នៃការកើតចាស់ឈឺស្លាប់ ដែលមានដល់៨៤ម៉ឺន មានលទ្ធភាពតែ នៅពេលព្រលឹងវិលទៅដល់ឋានព្រះ ឋានទេវតា វិញ។ យើងអាចជាមនុស្សម្នាក់នៅ ជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ(ព្រះពុទ្ធ) កាល យើងមានលទ្ធភាពបំបាត់ចោលនូវរាល់អំពើ និងបាបកម្ម ដែលយើងបានប្រព្រឹត្តពីជាតិមុន។ ជាមួយ នឹងកំណើតរបស់យើងម្តងៗ យើងស្ពាយទម្ងន់កម្មមកជាមួយ។ ដរាបណាផលកម្មរបស់យើងត្រូវបាន កំចាត់ចោលទាំងស្រុង បាបកម្មទាំងអស់របស់យើង ត្រូវបានលុបលាង ហើយទោះជាព្រះស្ថិត នៅក្នុងខ្លួនម្នាក់ៗ ព្រលឹងមិនអាចមានរស្មីចែងចាំង ហើយរំដោះខ្លួនទាំងស្រុងបានទេ។ ព្រលឹងមិន អាចប្រែក្លាយជាធាតុមួយ ជាមួយធាតុព្រះអង្គបានទេ។ ដើម្បីមានបទពិសោធន៍ និង ដើម្បីមានការជឿជាក់ថា យើងជាធាតុរបស់ព្រះ យើងទទួលនូវ វិប្បដិសារីរួចទៅហើយ ដូចព្រះយេស៊ូ មានបន្ទូលថាៈ“ ចូរសោកស្តាយណា ដោយព្រះរាជាណាចក្រ នៃនិព្វាន នៅក្នុងដៃហើយ”។
ប៉ុន្តែដើម្បីសោកស្តាយអោយបានពិតប្រាកដ នោះយើងត្រូវស្គាល់អ្វី ដែលយើងបានធ្វើ ។ ប៉ុន្តែអំពើ អតីតកាលរបស់យើង ត្រូវបំភ្លេចចោលទាំងស្រុង ជាមួយនិងពាក្យសម្តីសុំទោសតែ ប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះ អំពើរបស់យើង ពីអតីតកាលមិនគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីអំពាវនាវ សុំការអាណិតអាសូរ ពីព្រះអង្គ ឬការអភ័យទោសពីព្រះពុទ្ធ តែប៉ុណ្ណោះ ហើយការបូជាថ្វាយព្រះក្នុងខ្លួនយើង គឺ ជាការបូជាថ្វាយព្រះចំពោះព្រះពុទ្ធអង្គ។ គ្មានអ្នកបូជាណាម្នាក់ ធ្វើឱ្យព្រះពុទ្ធអង្គ សប្បាយចិត្តទេ ។ យើង ត្រូវតែភ្ជាប់ខ្លួនយើងទៅនិងព្រលឹង ទៅនឹងពន្លឺ និងព្រះនាម នៅក្នុងខ្លួនយើង ដើម្បីបូជាព្រះ ដើម្បីឱ្យព្រះពុទ្ធអង្គរំសាយនូវបាបកម្មរបស់យើង ដែលបានធ្វើឲ្យអហោសកម្មចោលទៅ។ ព្រលឹងនេះ បន្លឺសូរជា និច្ចកាលនៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗក៍ដោយ គ្រាន់តែមានការជួប ការចូលទៅក្នុងខ្លួនយើងបាន តាមរយៈការចម្រើនភាវនាធម៍ នូវការស្មឹងស្មាត ដូចដែលព្រះគ្រូបានណែនាំរួចមកហើយ ។
Karma and Transmigration
Many Saints describe this world as a field of karmas to which the soul has to return again and again, to reap the fruits of its past actions.
As one sows, so shall he reap; Such is the field of karma. - Guru Arjan
If you plant a cactus, How will you reap mangoes? - Kabir
The world is based on the law of karma: Whatever actions one performs, One has to taste the fruits thereof. - Tulsi Das
Similarly, in the Bible it is said, "Whatsoever a man soweth, that shall he also reap."
Deeds, whether good or bad, cannot release the soul from its captivity. They only bring it back to this world,_ into the realm of birth and death. We are brought back into those forms where we can best fulfil the results of our actions, our karmas, all the while the soul continues to suffer the anguish of separation from the Lord. While we are completing those karmas, we are also continually making new karma, and as a result, we continue to come and go, always remaining in the prison-house of this world.
As Christ tells us in the Bible, whatever sins we commit, they become our master and we become their slave:
Verily, verily, I say unto you, Whosoever committeth sin is the servant of sin. And the servant abideth not in the house for ever: but the Son abideth ever.
A slave has no option before the master, he has to do whatever his master commands. Christ is explaining that we have no choice now, because the sins we have committed have become our master and we have become their slave. We have to go where our master commands us to go: we shift from house to house, from body to body, in the endless cycle of transmigration.
This whole world of transmigration has been called the prison of eighty-four lakh species, the jail of chaurasi. Indian mystics have used the word prison or jail, and Christ also uses the same word:
Agree with thine adversary quickly, whiles thou art in the way with him; lest at any time the adversary deliver thee to the judge, and the judge deliver thee to the officer, and thou be cast into prison.
Verily I say unto thee, Thou shalt by no means come out thence, till thou hast paid the uttermost farthing.
Christ means that we cannot escape from this prison of birth and death until we have cleared all our karmas, all the seeds that we have sown, because even a little thing can pull us back to this world. That is why he suggests that we should ask forgiveness of those we have wronged, while we are still living in this world, while we are "in the, way" with them. Otherwise, we will have to face the judgement of our actions, which means that we will be thrown into the prison once more-for whether we come as a debtor or as a creditor, we cannot gain release until our entire account is cleared.
Escape from chaurasi, the wheel of eighty-four, is possible only when the soul merges back into the Lord. We can only be one with the Father when we have been able to clear every action and sin we have committed in our past lives. With each birth we come carrying the weight of previous karmas. Until our entire karmic account is cleared, until all our sins are washed, though the Lord is within everyone, the soul can never shine and become whole, it can never become one with Him. To experience and realize that we are of the essence of the Lord, we must "repent," as Christ said. "Repent: for the kingdom of heaven is at hand."
However, to repent truly we must know what we have done; but our past deeds have been completely forgotten, and mere words of being sorry for our past actions are not sufficient to invoke His grace or His . forgiveness. We can only repent by worshiping the Father; and worship of the Spirit, the Sound and Light within, is worship of the Father. No other worship pleases the Father.21 We must attach ourselves to the Spirit, to the Shabd and Naam within, in order to worship the Father, in order to repent for our forgotten sins. This Spirit, although constantly resounding within everyone of us, can
only be contacted by going within, through the practice of meditation as instructed by the Master.
ដំណើររបស់ព្រលឹង Journey Of The Soul
ដំណើរនៃសតិ របស់យើងចាប់ផ្តើមបានពីបាតជើងរបស់យើង ឆ្ពោះទៅក្បាលរបស់យើង។ ក្នុងរូបកាយនេះ ដំណើរសតិ មានដំណាក់កាលចំនួនពីរគឺ ទី១ ៖ នៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល ហើយ ទី២ ចាប់ពីចំនុចភ្នែកកណ្តាលទៅលើក្បាល។
នៅក្នុងរូបកាយយើង កន្លែងរបស់ព្រលឹង និងចិត្ត ដែលចងជាប់ជាមួយគ្នា គឺចំភ្នែកកណ្តាល ក្នុងភាពភ្ញាក់រលឹកមួយ ។ ចាប់ពីនេះតទៅសតិអារម្មណ៍របស់យើង ត្រូវពង្រាយជុំវិញពិភពលោក ទោះជាយើងបិទភ្នែក យើងក៍មិននៅកន្លែងនេះដែរ យើងមិនអាចនៅនឹងថ្កល់ទេ។ យកល្អ យើងត្រូវមើលឃើញខ្លួនយើង គិតគូរ អំពីមហិច្ឆិតានៅលើលោកនេះរបស់យើង រួមនិងការងារ គិតគូរ អំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើង ឬសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយបើយើងគិតអំពីអ្នកណាដែលយើងនឹក ជាស្វ័យប្រវត្តិរូបរាងកាយរបស់គេនោះ នឹងលេចធ្លោចំពោះមុខ។ ដូចនេះ តាមការនឹក តាមការគយគន់រូបកាយតាមពិភពលោក សតិអារម្មណ៍យើងបានសាយភាយចេញមកខាងក្រៅ គឺស្ថិតទៅលើលោក នៃការយល់ច្រឡំ ព្រះគ្រូ គូរូរ៉ាមដាស់ ទូលថា ៖
យ៉ាងព្រៃផ្សៃបំផុត ចិត្តបន្តដំណើរនៅក្នុងភពនៃការយល់ច្រឡំ
នេះ អារម្មណ៍ជាសតិ មិនស្ថិតនៅផ្ទះ ទេ ពោលគឺនៅភ្នែកកណ្តាល។
លើកលែងតែយើង ដក អារម្មណ៍របស់យើង ដែលឆ្ពោះទៅភ្នែកកណ្តាល យើងមិនអាចធ្វើការពិចារណា នៅក្នុងខ្លួនយើង ហើយក៍មិនអាចចាប់យកជំហានដំបូង នៃ ដំណើរនៃសតិត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដែរ ។
ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូ មានបន្ទូលថា ៖ ”ចូរសុំនោះតែងនឹងអោយមកអ្នក ចូររក នោះតែងនឹងឃើញចូរគោះ នោះតែងតែបើកអោយអ្នក”។ យើងស្វែងរកផ្លូវឆ្ពោះទៅរកព្រះ។ ជាចុងបញ្ចប់ យើងបានទៅដល់ព្រះអង្គ ដែលយើងបានខិតខំប្រឹងស្វែងរកជាជំហានទី១។ បន្ទាប់មកគឺដក សតិ អារម្មណ៍របស់យើង ចេញពីភ្នែកកណ្តាល ព្រះស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនយើង គឺយើងជាអ្នកដែល បន្តផ្តោតអារម្មណ៍ទៅខាងក្រៅ នៅលើលោកនេះ។ គេអាចហៅយើងពីខាងក្រៅបាន លុះត្រាតែទ្វារដែលនាំយើងទៅកាន់គោលដៅនៅខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើងរបើកសិន ។ យើងត្រូវដកសតិអារម្មណ៍របស់យើង ចេញពីពិភពលោក ហើយនាំយកសតិ (ការគិតនានា) ត្រឡប់ទៅដាក់នៅភ្នែកកណ្តាលវិញ ។ មានតែពេលនោះហើយ ដែលគេអាចបើកទ្វារបាន(ចូលទៅឋានព្រះ/ឋានទេវតា)។
ភ្នែកកណ្តាលដែលនៅទីនោះ យើងមកទាក់ទងជាមួយនឹង សតិដ៏ឧត្តម (ព្រះវិញ្ញាណ) ឬ សម្លេងរបស់ព្រះ ក៍ត្រូវព្រះជនជាតិឥណ្ឌាហៅថា ”ទ្វារទី ១០”។ គូរូអាម៉ាដាស់ និយាយថា ៖
បញ្ឈប់ចិត្តកុំឱ្យរត់ចេញតាមទ្វារទាំងប្រាំបួនហើយយើងចាប់ផ្តើមបើកទ្វារទី១០វិញ ដែលអាចនាំអ្នកទៅដល់ផ្ទះពិតប្រាកដ ហើយមានកណ្តឹងភ្លេងរបស់ព្រះ នៅទីនោះទាំងថ្ងៃទាំងយប់ នេះហើយជាអ្វីដែលព្រះគ្រូអាចារ្យបានបង្រៀនអ្នក អាចឱ្យអ្នកឮសូរ។
សតិនោះដែលជារបស់ពន្លឺនិងព្រះពុទ្ធ នៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ បន្លឺសូរជារៀងរហូត នៅក្រោមភាពជោគជ័យយ៉ាងត្រចះត្រចង់ ។ លុះណាតែមានការស្មឹងស្មាធ ទើបយើងងាកភ្នែកចេញ ពុំនោះ យើងមិនអាចទាក់ទងជាមួយ ”ភ្លេងព្រះឥន្ទ្រ” ទាល់តែសោះ។ ប៉ុន្តែ បើបានទាក់ទងម្តងហើយ យើង ឃើញថាចរន្តនៃសម្លេងដែលពោរពេញទៅដោយការអូសទាញ ដ៍ស្រស់ប្រឹមប្រីយ៍ និងការមានបំណងប្រាថ្នាត្រឡប់ទៅភ្ជាប់ខ្លួនជាមួយចរន្ត(ព្រះពុទ្ធ) ជាស្វ័យប្រវត្តិ យើងទៅជាដកខ្លួនរួច ចេញពី វិញ្ញាណធម្មតាៗទាំងឡាយ។
ព្រះយេស៊ូបានទូលថាៈ”បើសិនជាភ្នែករបស់អ្នកមានតែមួយទៅវិញ ខ្លួនរបស់អ្នក ទាំងមូលនឹងពោរពេញទៅដោយពន្លឺ”។ កាលណាយើងមានលទ្ធភាពបើកភ្នែកតែមួយនោះ ការដាក់ សតិ អារម្មណ៍របស់យើងចំភ្នែកកណ្តាល ការបើកទ្វារចូលទៅវិហារខាងក្នុងខ្លួន យើងនិងឃើញមានពន្លឺ ហើយ ឮសូរសម្លេង ព្រះឥន្ទ្រ ដូចដែល ណាមដេវ និយាយថា ៖
កន្លែងដែលអ្នកបានឃើញនូវពន្លឺយ៉ាងត្រចះត្រចង់
សម្លេងនោះគ្មានទីបញ្ចប់នៃសាប..........
ដោយមានពន្លឺយ៉ាងចិញ្ចែងចិញ្ចាច
ដូចព្រះអាទិត្យ។
ដោយជំនួសពីព្រះសម្លេង និងព្រះពន្លឺ នោះយើងយល់ច្បាស់ពីទិសរបស់ផ្ទះយើង ហើយ ធ្វើដំណើរទៅតាមផ្លូវទៅផ្ទះនោះ ដោយឃើញពន្លឺ និងមានសម្លេងនោះយើងមានលទ្ធភាពពិតប្រាកដ ក្នុងការសោកស្តាយបាបកម្មរបស់យើងពីអតីតកាល ហើយឈានទៅរំដោះព្រលឹងពីអន្ទាក់របស់ចិត្ត។ មានតែគ្រានោះមកដល់ ដែលព្រលឹងអាចទៅជាមានរស្មីពេញលេញ ហើយភ្លឺស្វាងក្នុងភាពត្រចះត្រចង់ ហើយពេលនោះយើងអាចត្រឡប់ទៅរកថ្នាក់មួយជាមួយថ្នាក់ព្រះពុទ្ធអង្គយើងប្រែក្លាយទៅជក់ចិត្តនៅក្នុង មហាសមុទ្រ នៃសុភមង្គលដ៏បរិបូរណ៌ និង សន្តិភាពជារៀងរហូត។
កាលណាយើងមានលទ្ធភាពដកសតិ អារម្មណ៍របស់យើងចេញពីភ្នែកកណ្តាល ចិត្តយើងឆក់បានស្នូរ និងបទភ្លេងខាងក្នុងខ្លួន គឺដូចជាម្ចុលដែល គេដកចេញពីដែកឆក់ ដូច្នេះដែរ។ កាលណា យើងជាប់ជំពាក់ទៅនឹងបទចំរៀង(បទភ្លេង) នោះជាស្វ័យប្រវត្តិយើងត្រូវបានផ្តាច់ខ្លួន (គេផ្តាច់ខ្លួន យើង)ចេញពីវិញ្ញាណទាំងឡាយ។ឥឡូវនេះនិន្នាការរបស់ចិត្តត្រូវត្រឡប់ចុះឆ្ពោះទៅរកវិញ្ញាណទាំង
ឡាយ។ វិញ្ញាណទាំងឡាយអូសទាញចិត្តយើងចុះដល់ថ្នាក់ស្មើរនិងវា។ប៉ុន្តែបើយើងអាចដកចិត្តយើង ពីភ្នែកកណ្តាល ហើយភ្ជាប់ចិត្តនោះទៅនិងព្រះពុទ្ធអង្គ ទៅនិងសតិខាងក្នុងខ្លួនរបស់យើង គឺការភ្ជាប់ខ្លួននោះ បង្កើតបានជាការផ្តាច់ខ្លួនមួយ ។
ដោយវិធានការតឹងតែង ដោយដាក់វិន័យលើចិត្ត ចិត្តនេះមិនអាចដកចេញជារហូតបាន ចេញពីវិញ្ញាណទាំងឡាយ ពីព្រោះការផ្តាច់ខ្លួន មិនអាចធ្វើកើត ដោយការភ្ជាប់ខ្លួនទៅនិងអ្នកណា
មួយបានឡើយ មានតែការភ្ជាប់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ(នឹកគិតដល់ព្រះពុទ្ធអង្គ) ដែលអាចបង្កើតជាការផ្តាច់នៅក្នុងខ្លួនយើងបាន។ កាលចិត្តយើងត្រូវភ្ជាប់ទៅនឹងបទភ្លេង ព្រះឥន្ទ្រ ហើយចិត្តនោះឃើញមានព្រះពន្លឺខាងក្នុងជាស្វ័យប្រវត្តិ ការភ្ចាប់ខ្លួននោះបង្កើត បានជាការផ្តាច់ខ្លួនចេញពីវិញ្ញាណ(អារម្មណ៍មូល) ទាំងឡាយ និងក្លាយជាការរំដោះចិត្ត។ ស្វាមីជី និយាយថាៈ
ដោយឮសម្លេងខាងក្នុងចិត្តប្រែ
ក្លាយជាស្ងប់ស្ងៀមហើយគាំងស្តូក។
តាមរយៈរាប់លានមធ្យោបាយផ្សេងទៀត
ចិត្តក្បាលរឹងមិនព្រមចុះចាញ់ ។
មានតែការទាក់ទងជាមួយពន្លឺខាងក្នុង
ទើបចិត្ត ក្លាយទៅជាស្លូត ។
បច្ចេកទេសនៃការដកហូតសតិ ចេញពីភ្នែកកណ្តាល ហើយភ្ជាប់ចិត្តនោះទៅ ក្នុងព្រះឱវាទពោលគឺពន្លឺខាងក្នុង គឺលើកឡើងដោយអ្នកជំនាញ ពោលគឺព្រះគ្រូដ៏ប្រសើរ។ ដោយនោះជា បំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ ទោះជាមានឃ្លាំងមាស ឬប្រាក់ នៅក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗក៍ដោយគេអាចទទួល បានលុះណាមានជំនួយ ពីព្រះសាវគ្គនិងជំនាញដែលជាអ្នកធ្លាប់ដើរកាត់ផ្លូវខាងក្នុង(ផ្លូវធម៍)ដោយផ្ទាល់។ ព្រះបានប្រគល់ សោរឆ្ពោះទៅឃ្លាំងមាស ឬប្រាក់ ឱ្យទៅអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងឡាយរបស់ព្រះអង្គ ដែលជាព្រះគ្រូពិតប្រាកដ ហើយផ្តល់ការសំងាត់ឱ្យយើង ។
មានតែព្រះអាចារ្យមួយគត់ ដែលមានកូនសោរ
សំរាប់បើកទ្វារគ្មាននរណាម្នាក់អាចបើកទ្វារនោះបានទេ។
គូរូអាម៉ាដាស់
បើគ្មានព្រះគ្រូអាចារ្យទេគ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចទទួលបាននូវបន្ទូល របស់ព្រះទេ នេះជាច្បាប់ដែលបានដាក់មកដោយព្រះ។
គូរូអាម៉ាដាស់
ចូរកុំអនុញ្ញាតិឱ្យអ្នកណាម្នាក់ស្ថិតនៅក្នុងការភាន់ច្រឡំនេះ។
បើគ្មានព្រះគ្រូអាចារ្យទេគ្មាន អ្នកណាម្នាក់
អាចឆ្លងផុតមហាសមុទ្រនេះទេ ។
គូរូ អាចារ្យ
Journey of the Soul
Our spiritual journey starts from the soles of our feet and goes up to the top of our head. In this body, the spiritual Journey has two stages: the first is up to the eye center, and the second is from the eye center to the top of the head.
In our body, the seat of the soul and the mind knotted together is at the eye center, in the wakeful state. From here, our consciousness is spread into the whole world. Even when we close our eyes we are not here, we are never still. Rather we find ourselves thinking about our worldly ambitions and worldly affairs, about our relations or our daily activities. And about whomsoever we are thinking, their forms automatically appear before us. Therefore, by thinking, by contemplating on the forms of the world, our consciousness has spread outward into this world of illusion. Guru Ram Das says:
Wildly, the mind keeps running in this world of illusion; It takes not abode in its home, the eye center.
Unless we withdraw our attention to the eye center, we cannot concentrate within and take even the first step of our spiritual journey Homeward.
As Christ mystically expressed it: "Seek, and ye shall find; knock, and it shall be opened unto you:" We seek the Path leading to our Home, and once on that Path, we ultimately find the Lord. We finally merge into that One for whom we have been so ardently searching. The first step, then, is to withdraw our consciousness to the eye center. The Lord is within. It is we who have kept our attention focussed outside, in this world. We must knock from outside so that the door leading to our Goal within may be opened. We have to withdraw our consciousness from the world and bring it back to the eye center. Only then can the door be opened.
The eye center, where we come in contact with the Holy Spirit or Voice of God, has also been called by Indian Saints the "tenth door." Guru Amar Das says:
Stop the mind from running out through the nine portals
And open thou the tenth door,
Which will lead thee to thy true Home.
There the Divine Melody ringeth day and night, And it is through the instruction of the Master That thou canst hear it.
That Spirit, that Shabd and Nam, is within every one of us forever resounding in resplendent glory. Unless, through meditation, we withdraw to the eye focus we can never be in touch with that Divine Melody. But having once contacted it, we find that Sound Current so fascinating, so charming and tempting, so captivating, that immediately we become attached to it, and automatically we become detached from the senses.
Christ said, "If therefore thine eye be single, thy whole body shall be full of light." When we are able to open that single eye, to withdraw our consciousness to the eye center and open the door to the kingdom within this temple, we shall see that Light and hear that Divine Sound, about which Namdev says:
Where the effulgent light is seen, there rings the boundless Shabd ...
The Unstruck Melody has the lucency of the sun.
And with the help of that Light and Sound, we ascertain the direction of our Home and travel the Path leading there. By seeing that Light and hearing that Sound we are able to truly repent for all our past sins, thus releasing the soul from the snares of the mind. Then only can the soul once again become whole and shine In Its own pristine brilliance; then only are we able to go back to the level of the Father to become absorbed in the Ocean of absolute bliss and everlasting peace.
When we are able to withdraw our consciousness to the eye center, our mind, just like a needle drawn to a magnet, catches that Sound, that Melody within When we are attached to that Melody, automatically; we are detached from the senses. Now the tendency of the mind is downward, towards the senses. The senses are always pulling our mind down to their level But when we are able to withdraw our mind to the center and attach it to the Holy Ghost, the Spirit within us, that attachment automatically creates detachment.
By austerities, by disciplining the mind, it is Impossible to withdraw permanently from the senses, for detachment cannot create attachment in anybody; only attachment can create detachment within us. When our mind is attached to that Divine Music within and It sees that Light within, automatically that attachment creates detachment from the sense and frees the mind. Soami Ji says:
On hearing the Sound within
the mind becomes calm and still.
Through a million other means
the stubborn mind refuses to yield. Only on contacting the Shabd within does the mind become docile.
The technique for withdrawing the consciousness to the eye center and joining it to the Word, the Shabd within, is available only from an Adept, a perfect Master. For such is the Lord's design, that though the treasure is within each one of us, it can be obtained only with the help of the Saints and Adepts who have themselves traversed the inner Path. The Maker has placed the key to the treasure in the hands of His beloved devotees, the true Masters, who alone can impart the secret to us.
The Master alone has the key;
None else can open the door. - Guru Amar Das
Without a Master, no one can obtain the Name;
Such is the law laid down by the lord. - Guru Amar Das
Let no one be under any illusion:
Without a Master, none can cross the ocean of existence. - Guru Arjan
No comments:
Post a Comment