The Presence of the Master វត្តមានព្រះគ្រូ

ធម៍ទេសនា សុទ្ធសាង ថ្ងៃទី Satsang Date: ១៨ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០២២

When we have the great good fortune to be in the Master's physical presence, we are inevitably affected to some degree. If we are lucky, we find ourselves imbued with a sense of joy and light -as fleeting as it may be -that cannot be found in any worldly activity. Or instead we may be struck by a clarity of mind, a momentarily heightened self-knowledge that can occasionally be as discomfiting as it is illuminating. For each of us the experience may differ, but the one commonality is we don't have to chase it. It seems to be an inevitable consequence of being physically close to the Master, like naturally feeling warm standing next to a fire.

ពេលណាយើងមានសំណាងខ្ពស់បានជួបផ្ទាល់មុខជាមួយនឹងព្រះគ្រូ យើងដូចជាមានអារម្មណ៍ ថាខុសប្លែកអ្វីម្យ៉ាង។ បើសិនជាយើងមានរាសីខ្ពស់បែបនេះ យើងដូចជាសប្បាយចិត្តខ្លួនឯង ដូចជាស្រស់ថ្លា- សភាពបែបនេះដូចជាគ្មានទាល់តែសោះក្នុងលោកយើង ឬដូចជាភាំងក្នុងចិត្ត មិនជឿខ្លួនឯង មិនចង់ឲ្យរឿងបែបនេះបាត់បង់ទៅវិញភ្លាមៗ។ យើងម្នាក់ៗអាចមានពិសោធន៍ផ្សេងៗគ្នា តែពួកគេ សុទ្ធតែធ្លាប់ជួបជាមួយរឿងទូទៅគឺ មិនចង់ឲ្យបាត់បង់ យើងហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍រសាប់រសល់នៅ មិនស្ថៀមកាលបាននៅជិត កៀក ជាមួយនឹងព្រះបរមគ្រូ គឺដូចជាយើងមានអារម្មណ៍ក្តៅកាលឈក្បែ ភ្លើង។

Such experiences constitute one of the dynamics that keep pulling us in Master's direction. And when we need this. For many of us,at our level Sant Mat is a theory: an elevating, sublime and majestic theory full of magic and mystery, but a theory nonetheless. Yet being physically close to the Master can enable us to hear the faint whisper of other realms and gain a subtle sense of an ethereal joy refracted through the physical. We may even feel a stirring of some dim but ancient and profound memory that beckons us on wards to an unknown but glorious goal.

អ្វីដែលយើងធ្លាប់ជួបប្រទៈកាលកន្លងមកយើងដូចជាត្រូវបានទាញដោយអ្វីម្យ៉ាងចូលកៀទៅរក ព្រះបរមគ្រូ ភាគច្រើនចំណោមពួកគេយើងមានពិសោធន៍ខុសគ្នា ទាក់ទងជាមួយទ្រឹស្តី សុទ្ធមាគ៏ាៈ នោះគឺ និយាយពីការលើកតម្កើង (elevating) ព្រះគម្ពីសក្តិសិទ្ធមានបារមី (sublime) និងទ្រឹស្តី នៃព្រះជាអម្ចាស់ចូលមកសណ្ឋិត (Majestic theory) ទោះបីបែបនេះក្តី មិនទាន់មានទ្រឹស្តីណាមួយអាចនាំពួកគេចូល ទៅកៀកជិតជាមួយព្រះបរមគ្រូ អាចឲ្យគេស្តាប់ឮសម្លេងល្វើយៗចេញពីឋានផ្សេងៗ មិនអាចនាំពួក គេទទួលបានបរមសុខជាអនន្ត គ្រាពួកគេកំពុងមានរូបកាយជាមនុស្ស។ ពួកយើងអាចមានអារម្មណ៍ ថាដូចជាកំសត់ខ្លះៗដែរ តែបទពិសោធន៍ពីអតីតកាល និង ដ៍មានន័យជ្រាលជ្រៅ ក្លាយជាសញ្ញានាំផ្លូវ យើងទៅកាន់ឋានមួយដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់ តែជាឋានសួរគ៏ា ជាឋានដែលយើងប្រាថ្នា។

But how quickly these wonderful moments retreat into the recesses of our memory when faced with the overwhelming impressions of the world. And how quickly we resort to a series of mental props, such as dismissing everything as karma or saying that Master will understand when we fail even to try to do our meditation. We may even tell ourselves that, now our understanding of the world is framed within the context of Sant Mat, we don't really need to do much more -except perhaps makes lots of money or become famous and enviably successful.

តែ សម័យបច្ចុប្បន្ន គ្រាដ៏ប្រពៃដូចបានបកស្រាយពីខាងលើ នាំឲ្យយើងមានការភាំងអារម្មណ៍ ដោយសារយើងកំពុងរស់ក្នុងបរិបទពិភពលោកដូចសព្វថ្ងៃ យើងក្លាយជាមនុស្សដែលចេះតែសួរដេញ ដោលក្នុងខួរក្បាលខ្លួនឯង ដូចជាការទំលាក់រឿងផ្សេងៗថាមកពី កម្មា ឬ និយាយថា ព្រះគ្រូលោកនឹង ដឹងរឿងទាំងនោះ គ្រាយើងកំពុងតាំងសមាធិគឺយើងគិតបែបហ្នឹង ឬតាំងសមាធិមិនកើត គឺគិតបែបហ្នឹងដែរ។ យើងសឹងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថា ពេលនេះយើងយល់អស់ហើយ អំពីពិភពលោកថាជាអាណាចក្រដែលមាននិយាយក្នុងសុទ្ធមាគ៏ា យើងមិនចង់ធ្វើអីថែមទៀតទេខ្លាចមានកម្មអាក្រក់- លើកលែងតែចង់បានលុយច្រើន ឬ ចង់ល្បី និង ចង់ឲ្យបានជោគជ័យ។

Baba Ji, in his efforts to goad us along on this mysterious journey, not only makes it relatively easy to be in his physical presence but also, in an attempt to shake us out of our spiritual torpor, often exhorts us to question our concepts of Sant Mat. For, as well he knows, this is a path of experience and not one to be lived through the mental constructs we so easily formulate and then use as a substitute for effort.

បាបា ជី ក្នុងគោលបំណងរបស់លោកនាំយើងធ្វើធម៍ដើរតាមផ្លូវសម្ងាត់ មិនត្រឹមប្រាប់ពីវិធី ងាយៗក្នុងការបានទៅកៀកទល់មុខព្រះបរមគ្រូ តែនៅបានជម្រុញ រុញយើងទៅមុខជានិច្ចដើម្បីបាន មគ្គផល (spiritual torpor) ឲ្យយើងបានយល់ដឹងជ្រួតជ្រាបអំពិខ្លឹមសារនៃ សុទ្ធមាគ៌ា ក្នុងន័យ ដូចជាគេ បានដឹងជាទូទៅ គឺជាការដើរតាមផ្លូវដែលព្រះគ្រូធ្លាប់មានពិសោធន៍ កុំឲ្យយើងមានបញ្ហាខួរក្បាល ពិបាកគិត នឹងឲ្យយើងចេះដោះស្រាយពេលជួបបញ្ហា។

As he sometimes says, for all we know he might be no more than a'very good actor. We may laugh at this, but only because somewhere deep inside we know it's not the truth. While we feel firmly mired in the physical, bound down by roots so many and intricately interwoven that it seems a Herculean task to rise even one millimeter, Master's physical presence gives the lie to that. Seeing him, we see that we too can raise our consciousness, and if we are receptive he may give a glimpse into what awaits us.

ពេលខ្លះគេថា គ្មានពេលណាយើងល្អដូចជាពេលនេះ ពេលខ្លះដូចជាមិនគួរឲ្យជឿ គិតថាដូចជា មិនពិតសោះ កាលណាបានជួបព្រះគ្រូផ្ទាល់ ចំងល់អ្វីៗត្រូវបានបកស្រាយ ការស្មុគស្មាញទាំងអម្បាល មាន ដូចជាឬសឈើ មានកំលាំងខ្លាំងដូចជា អង្គលីមារ-អាហឹង្សាកុមារ (Herculean )ក៍អាចដោះស្រាយរួចរាល់ គឺមិនអាចរីកធំបានសូម្បីតែមួយ មីលីមែត្រ វត្តមានព្រះបរមគ្រូ គឺមានលាក់ទុក ការអាឋ៍កំបាំងយ៉ាងនេះ យើងដូចជាមានស្មារតីដឹងខ្លួនច្រើន និងដឹងថាដូចជាទទួលបានអ្វីដែលយើង ប៉ងប្រាថ្នាកន្លងមក។

Our human condition means we have to struggle with the inherent duality of our own nature. At one level, we are impelled to follow this path, even if we are pummeled by adverse events or feel so weak and incapable that we are losing our conscious will to do so. At another level, the draw of the physical is always tugging at us even though we may strive towards the fulfillment of noble ideals.

យើងកកើតមកជាមនុស្សត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយតាមអ្វីដែលយើងបានសាងខ្លួនឯង ជួលកាលយើងទទួលផលបានមកខុសពីអ្វីដែលយើងសាង យើងទៅជាវិលវល់ បាត់បង់សត្តិ អស់កំលាំង ចិត្តក្នុងការបន្តកិច្ចការ ពេលខ្លះវិញ ទោះបីជាយើងគិតតាមទ្រឹស្តីថាធ្វើទៅល្អ បែរជាបានផលអាក្រក់ មកវិញ។

This was illustrated during a recent visit by the Master to a satsang centre not far from my home. After satsang finished, I saw a satsangi acquaintance standing beside a path a short distance away, and went over to say hello. Suddenly I noticed lots of people gathering on the opposite edge of the path, hands folded and, like corn blown in the wind, all leaning in the same direction. At the same moment I was struck by a sudden clarity of thought, a deep-feltrecognition of the importance of honesty in life, in all things large and small. I turned around and there, about two metres away, was Baba Ji, hands folded and quietly, but with great energy,striding along the path.

រឿងមួយនោះកើតមានកាលព្រះគ្រូលោកចុះទៅទស្សនកិច្ចនៅមជ្ឈមណ្ឌលទេសនាដែលនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីការសម្តែងធម៍ទេសនាចប់ អ្នកធ្វើធម៍ (Satsangi) មកប្រមូលផ្តុំសង ខាងផ្លូវ និងនិយាយសួរស្តី។ ភ្លាមៗខ្ញុំចាប់អារម្មណ៏ឃើញថាមានអ្នកដែលទៅរង់ចាំនៅចុងផ្លូវម្ខាងទៅ វិញ ដោយតោងដៃគ្នា ដូចជាផ្លែពោតគេបកសំបកហើយត្រូវខ្យល់បក់ មកផ្តុំគ្នានៅតែម្តុំ ភ្លាមៗខ្ញុំហាក់ដឹងខ្លូនថា នោះជាព្រឹត្តិការណ៍ទឹកឃ្មុំមានន័យខ្លឹមសារក្នុងឆាកជីវិត ដែលបានជួបរឿងបែបនេះ ជួបទាំងរឿងធំ និងរឿងតូចកំប៉ិកកំប៉ុក។ ខ្ញុំមើលជុំវិញខ្លួន ក្បែរខ្ញុំប្រហែលជា២ម៉ែត្រ គឺជាព្រះគ្រូ បាបាជី កំពុងឈអោបដៃ (hand folded) យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ តែមានកំលាំងថាមពលខ្លាំងក្លា សន្ធឹកលាន់ឮ នៅ តាមដងផ្លូវ។

As I tried to assimilate the moment of clarity and the Master's sudden and unexpected presence, the satsangi I had been talking to turned around, saw Baba Ji and muttered, "Oh no!"

ខ្ញុំព្យាយាមមើលហើយមើលទៀតដើម្បីប្រាកដក្នុងចិត្ត ស្រាប់តែភ្លាមៗ ព្រះគ្រូមកដល់ល្មម និង ឈនៅចំពោះមុខខ្ញុំ ដែលជាអ្នកធ្វើធម៍(ពុទ្ធបរិស័ទ្ធ) ខ្ញុំមើលចុះមើលឡើង ឃើញព្រះគ្រូ បាបា ជី ក៍លាន់មាត់ថា “ អូ ព្រះអើយ មិនគួរជឿ!)។

At the time I laughed, through both simple surprise and the pure joy of being close to the Master. However, the dissonance between my friend's response to the Master and that of the crowd was marked. His reaction resonated instead with an easily recognised truth -the worldly difficulties that some of us face on this path may lead to a loss of enthusiasm and a slackness in meditation.

កាលនោះខ្ញុំអស់សំណើច ដូចជាសាមញ្ញពេក ដូចជាចម្លែកពេក និងមានអារម្មណ៏ថា រីករាយ ដែលបាននៅកៀកជិតជាមួយព្រះគ្រូ ទោះជាបែបនេះក៍ដោយ មិត្តភ័ក្រខ្ញុំគេគិតផ្សេងទៅវិញទាក់ទង ជាមួយព្រះគ្រូ នោះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៏ មិត្តភ័ក្រខ្ញុំគេយល់ថា ការពិតមិនជារឿងងាយ ពេកទេក្នុងការទទួលស្គាល់ការពិត-ពិភពលោកនេះ ដោយគេត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយ ហើយគេទៅជាមិនរីក រាយជាមួយពិភពលោក និងខ្ជិលមិនចាំបាច់តាំងសមាធិ។

We hardly realize the ground we have lost until the Master's presence suddenly makes us remember what could have been -and strikes us with pain.

យើងពិបាកក្នុងការទទួលស្គាល់ការពិតដែលនាំឲ្យកើតមានបញ្ហា រហូតទាល់តែមានវត្តមាន ព្រះគ្រូ ភ្លាមៗយើងនឹកឃើញ ថារឿងនោះកើតមកពីអ្វី ម៉េចបានជានាំយើងឲ្យមានការឈីចាប់។

However, beneath the surface is another truth. That satsangi still had faith in the Master. If this were not the case, he would not have been at satsang. Somewhere at the core of his being, in a quiet and still place, was an absolute knowing that the Master was shaping the direction of his life. Without that, his reaction would surely have been one of mere indifference. At the level of a human being and in the light of his worldly troubles, his "Oh no!" meant "I'm not ready for this moment" and perhaps "1 wish I'd done better': That's how he felt and at least it was honest.

ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ការដឹងយល់អំពីស្ថានភាពដើមទីជាឬសគល់គឺជា ការពិតមួយផ្សេងទៀត អ្នកធ្វើធម៍សុទ្ធសាង គឺមានជំនឿមុតមាំជាមួយនឹងព្រះគ្រូ បើសិនជាពួកគេគ្មានជំនឿទេ គឺមិនក្លាយជា អ្នកធ្វើធម៍សុទ្ធសាងដែរ។ កន្លែងណាមានរឿងធំ ស្ងាត់ស្ងៀម និង មិនកំរើក យើងត្រូវប្រាកដក្នុងចិត្ត ថានោះគឺជាព្រះគ្រូដែលមានពន្លឺជះសរស្មីក្នុងឆាកជីវិតយើង បើសិនជាមិនចឹងទេ គឺអ្វីៗក៍គ្មានការខុស ប្លែកគ្នាដែរ។ សម្រាប់មនុស្សលោកយើងសព្វថ្ងៃនេះ យើងមានបញ្ហាតិចតួច “ស្រែករកព្រះអើយ ជួយផង” ខ្ញុំមិចអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបានទេ សូម្បីព្រះជួយខ្ញុំបានសម្រេចកិច្ចការឆាប់ៗផង នេះជា អារម្មណ៍ដែលមនុស្សគិត ហើយយ៉ាងហោចណាស់គេមានស្វាមីភ័ក្រជាមួយព្រះអម្ចាស់។

How many of us would shrink from being truthful because it conflicts with our mental concepts about the path, about the Master and about how others see us? Yet who among us can put hand on heart and say with sincerity that their devotion to the Master, their application on the path, has been perfect?

ចំណោមយើង តើមានប៉ុន្មាននាក់ មានជំនឿលើផ្លូវព្រះធម៍ ដោយសារតែយើងមានការយល់ ខុសគ្នាអំពីផ្លូវព្រះធម៍នេះ អំពីព្រះបរមគ្រូ និងអ្នកផ្សេងគេគិតយ៉ាងម៉េចអំពីយើង? យើងនៅមិនទាន់ បានដាក់ដៃនៅដើមទ្រូង និយាយសច្ចាដោយស្មោះបូជាព្រះ ទៅកាន់ព្រះគ្រូនៅឡើយទេ តើការរៀបចំខ្លួនដាក់ពាក្យសុំបួសដើរតាមផ្លូវព្រះធម៏ត្រឹមត្រូវទេ?។

The Master understands this. He has a greater appreciation of our dilemma than we do. Not only does he know that we are outcasts in this land of shifting shadows, but it is his duty to guide us homeward. That is why he constantly exhorts us never to give up our simran, to work ceaselessly at it even in the face of seemingly overwhelming o-dds. For it is this, and not simply the presence of the Master, that will lift us out of this world, fillus with a sense of joy, light and power, and confer on us the strength to rise above the conflicting tensions that constantly pull us in opposite directions.

ព្រះគ្រូលោកយល់អំពីរឿងនេះ។ ព្រះគ្រូស្ងើចសរសើរខ្លាំងណាស់ចំពោះផលកើនទ្វេរដងចេញមកពីការប្រឹងប្រែងធ្វើកិច្ចការ របស់យើង ។ ព្រះគ្រូលោកមិនត្រឹមតែដឹងថា យើងជាមនុស្សមានថានៈ ទាបក្រៅសង្គម ( outcasts )លើផែនដីដ៍មិនទៀង មានតែស្រម៉ោលនេះទេ តែព្រះគ្រូនៅដឹងពីកិច្ចការដែលព្រះគ្រូត្រូវធ្វើថែមទៀតផង។ គឺក្នុង ន័យនេះបានជាព្រះគ្រូជម្រុញណែនាំយើងកុំបោះបង់ចោលការធ្វើ ស៊ីមរាន្ត (Simran) ដើម្បីកុំឲ្យមានស្ថានភាពខុសគ្នាឆ្ងាយពេក។ ក្នុងន័យនេះបានជាមានវត្តមានព្រះគ្រូ វត្តមានព្រះគ្រូមិន មែនជារឿងសាមញ្ញ វត្តមានព្រះគ្រូគឺនាំយើងចេញពីអាណាចក្រសព្វថ្ងៃ ឲ្យយើងរីរាយជាមួយសេចក្តី សុខសប្បាយ ស្រស់ស្រាយ និងមានកំលាំងកំហែង ឲ្យយើងប្រាស់ចាកអំពីភាពតឹងតែងចម្រូងចម្រាស ដែលតែងតែទាញយើងថយក្រោយវិញជាប្រចាំ។

Perhaps it is not the advice we want to hear, because at times simran may feel like such a desert of nothingness that in comparison dense academic tracts about the changing molecular structure of quick-drying concrete or the growth cycle of an African Egg-Pupal Parasitoid become intensely riveting.

នេះ អាចថាមិនមែនជាដំបូន្មានដែលយើងចង់ឮទេ ដោយហេតុថា ពេលធ្វើស៊ីមរាន្ត គឺយើងដូច ជាគិតថាវា វាលខ្សាច់ដែលគ្មានអ្វីទាំងអស់ ធៀបប្រដូចជាមួយនឹងកន្លែងជាវិទ្យាស្ថានសិក្សានានា ដែលគេ រៀនសូត្រអំពី ម៉ូលេគុល នៃការវិវត្តន៍រូបរាងរបស់ ប៉ារ៉ាស៊ីត ម៉្យាងនៅទ្វីបអាហ្រិក។

Yet there are other times when simran elevates us, when we become aware of its healing, invigorating and calming power. Even a small degree of concentration in our everyday activities can fill us with a sense of peace and lightness. Even a small degree of concentration in our meditation can bring to vibrant life our Master's message, providing the fuel to propel us further on this journey.

គ្មានពេលណាប្រសើរជាពេលធ្វើស៊ីមរាន្តទៀតនៅឡើយទេ ពេលធ្វើស៊ីមរាន្ត គឺយើងដូចជា ជាសៈស្បើយ ដូចជាមានកំលាំង កំហែង បើសូម្បីតែពេលបំពេញកិច្ចការតូចតាចមួយក្តី ក៍យើងមាន អារម្មណ៏ថា មានភាពស្ងប់ស្ងាត់ជាសន្តិ និងមាន រស្មីស្រស់ថ្លា។ សូម្បីប្រមូលអារម្មណ៏ឲ្យមូលធ្វើសមាធិតែបន្តិច គឺដូចជា ឲ្យជីវិតយើងស្រស់ស្រាយ ដោយសារមាន ព្រះឪវាទនៃព្រះគ្រូ គឺជួយយើងរុលទៅមុខជានិច្ចក្នុងដំណើរស្វែងរកព្រះធម៍។

Both experiences are valid and both are to be expected in this ocean of duality. But because the nature of this world leans towards the dark and dense, the scales will tend to tip in favour of the negative. It is our role to recognize this and, looking towards the Master, fight with as much vigour and resolve as we can muster. We will surely fail; it is almost inevitable -but what is important is that we pick ourselves up, dust ourselves off, and refuse to lie down.

បណ្តាពិសោធន៏ដែលធ្លាប់ជួបប្រទៈនៅតែមានសុពលភាព និងនៅតែបន្តជូបប្រទៈទៀងក្នុង មហាសាគរ សម្រាប់ដំណើរការស្វែងរកព្រះធម៍ គឺជួបរឿងផ្ទុយគ្នា (ល្អ អាក្រក់ ស ខ្មៅ) តែពិភពលោក មានសណ្តានរបស់វា នាំទៅរកតែភាពខ្មៅ ក្រាស់ឃ្មឹក គឺជួបតែរឿងអាក្រក់ៗជារហូត។ នេះជាតួរនាទី យើង

Just like that satsangi who felt stricken in the Master's presence. He had been through a bad time, neglected the opportunity to meditate, and his own soul-longing made him suffer. But it's not the end of the world.

ទុកដូចជាធម្មិកបរិស័ទ្ធ (satsangi) ដែលស្រឡាំងកាំងចំពោះមុខវត្តមានព្រះគ្រូ គេជួបរឿងអាក្រក់ ខាងបង់ឪកាសតាំងសមាធិ គោលបំណងថ្វាយព្រលឹងដល់ព្រះគ្រូទៅជាខកខានគឺឲ្យឈឺចុក ចាប់ណាស់ តែនេះមិនមែនជាទីបញ្ចប់នៃពិភពលោកទេ (នៅមានឪកាសទៀត)។

For those times when he have similar feelings of resistance to the path, when we feel besieged on all sides, when we feel overwhelmed by the rising tide of adverse events, why don't we take a few minutes of quiet reflection and recall the simple love and grace of the Master's message and the kindness and attention demonstrated by the very fact of his physical presence in the world? Wasn't it that -together with our own burning need -that brought us to Sant Mat in the first place? Such reflection can spur us on to gain more real and everlasting experience of the Master inside -experience that may reveal, little by little, his magnificent glory, his unchanging spiritual love that embraces the soul with infinite tenderness, carrying it upwards through myriad regions and guiding it with unfailing gentleness and unstated power through the many snares and traps that wait for it.

ពេលយើងមានការគិតដូចខាងលើ គឺគិតលើផ្លូវព្រះធម៏ កាលណាយើងគិយឃើញរឿងមិនល្អ បែបនេះ ពេលយើងមានបំណងចង់ឈ្នះរឿងអាក្រក់ទាំងអស់ ម៉េចបានជាយើងមិនចំណាយពេល ពីរ បីនាទីគិតឡើងវិញ និងរំលឹកពីសេចក្តីស្រលាញ់ ពីព្រះមេត្តាធម៍ដែលព្រះគ្រូប្រទាន អំពីព្រះដំបូន្មាន អំពិចិត្តបុណ្យ និងអំពីការយកចិត្តទុកដាក់ដែលព្រះគ្រូកំពុងមានវត្តមានលើលោកនេះចំពោះយើងផង ទៅ? ម៉េចបានជាយើងមិនរួមគ្នាជាមួយព្រះគ្រូ ដើរសំដៅផ្លូវព្រះធម៍តាម សុទ្ធមាគ៏ាភ្លាមៗទៅ? ការគិត បែបនេះកាន់តែនាំយើងមានមគ្គផល មានព្រះគ្រូនៅក្នុងខ្លួន បន្តិចម្តងៗគេមានបុណ្យបារមីអស្ចារ្យ មានចិត្តស្រលាញ់ព្រះធម៍ ព្រលឹងគេស្រលាញ់ព្រះធម៍ នាំគេឆ្លងកាត់តាមពភឋាននានា ជួបតែរឿង ជោគជ័យ គ្មានបរាជ័យ ឆ្លងផុត អន្ទាក់ និង អង្គប់ច្រើនអនេក។

And those of us with happy memories of our personal experiences of the Master could strengthen our resolve to listen with greater keenness to his words and to do everything within our power to contact the Shabd. The creative force that hypnotically and naturally allures the soul with divine magnetism, fills it with ever greater waves of bliss, and carries it to Sach Khand in a truly inexpressible surge of triumphant glory to its true and ancient home. For that is our destiny and our true heritage -not this world.

អ្នកទាំងឡាយណាមានអនុស្សាវរីយ៏ល្អៗជាមួយព្រះគ្រូ គេមានកំលាំងកំហែង ក្នុងការស្តាប់ព្រះធម៍ទេសនា និងបំពេញកិច្ចផ្សេងៗដើម្បីទទួលបានព្រះ សាប់ (ព្រះធម៍) ។ កំលាំងផលបុណ្យនាំដួង ព្រលឹងពួកគេទៅឋានសួរគ៏ គេទទួលបាន ព្រះពរ និងជួយនាំគេទៅឋាន សច្ចៈខន្ត ជាទីស្រស់ត្រកាល មិនអាចពណ៏នា នោះជាទីដ៏ពិត នឹងជាផ្ទះនៃយើងពីអតីតកាល ជាឋានដ៍សែនរុងរឿងមានកិត្តិគុណ ទីឋាននោះជា ទីដែលវាសនាយើងត្រូវទៅ និងជា បេតិកភ័ណ្ឌ នៃយើងពិតៗ- មិនមែនជាអាណាចក្រ នេះឡើយ។

Ring the bells that still can ring

Forget your perfect offering

There is a crack in everything

That's how the light gets in

យើងគោះជួងណាដែលនៅល្អប្រើបាន

បើភ្លេចអស់រាល់ដង្វាយព្រះ

ចូរគោះ គ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់

នោះពន្លឺព្រះនឹងចាំចូលទៅ

Every heart

To love will come

But like a refugee

Leonard Cohen, from Anthem

រាល់គ្រប់ទាំងបេះដូង

សេចក្តីស្រលាញ់ព្រះនឹងកើតមាន

តែភ្លឹបភ្លែត ដូចជនភៀសខ្លួន៕