Clearing Out the Clutter

Is there a glory hole in your house? A glory hole is the cupboard under the stairs or a corner in the attic, cellar or garage where we keep all the things we no longer use. Perhaps they are broken or out of style, or perhaps we just can't bear to part with them because of links to happy memories

But sometimes that glory hole gets so full that there is a danger the doors will burst open and everything will tumble out in a messy jumble of our discarded past. At that point, we have to decide how much of this stuff we really need. We may even get tough enough with ourselves to take a deep breath and say, "None of this is of any use to me now, so I'll let it go."

This letting go frees up our material life from clutter and gives a feeling of release, but what about the other sort of clutter-the sort that fills the glory hole of our mind? Through countless lives, that mind has been filling up with thoughts, emotions, impressions and memories. Most of them have been pushed right to the back. but occasionally some new event may cause a shift in the jumble and a piece of mental junk moves up into the consciousness. Old resentments may flare up; we may be overwhelmed by remembrance of a lost loved one, we may be consumed by regret for our past actions or non-actions; and we often allow ourselves to be drowned in an ocean of worry and feat for the future

All this negativity clutters up our mind and is a great hindrance to making progress on the path, because it becomes infused into our life like the flavour of a bitter herb infusing hot water, and this can have a powerful effect on all our efforts at meditation.

The present Master has often mentioned the Importance of letting go, because the mind can never be still while we ding to all our cares, worries and emotions. As long as we allow ourselves to be dominated by the mind, we remain its slave, and that is why the Master gives us the technique of meditation and asks us to practise every day so that we may gradually loosen those bonds of slavery. It can be a slow and frustrating process, but without that essential regular practice we will never be able to defeat the mind and free the soul.

It is human being unique power of discrimination that enables us to loosen our attachments to material things or people, even though we may be still living in the world. We are only truly detached when we come to realize that everything in this world is an illusion and impermanent. When we truly come to such a realization. all worldly objects and relations become unimportant, and our attachments are automatically loosened. 

Maharaj Sawan Singh says in Philosophy of the Masters Vol. II:

Detachment is actually a pre-requisite for meeting the Lord. Rea! detachment is produced when Shabd is heard within, because then the ties with the world are broken. When one becomes detached the cycle of birth and death is ended; pain, worry and separation (from the Lord) will never come, illusion is destroyed and the bliss of Sahaj (one-ness with God is obtained.

Before we came on the path we probably never recognized the cluttered nature of our mind, but as we persist in our meditation we gradually begin to acknowledge the scale of the problem. In daily life we may not think about it much, but when we come to sit in meditation it strikes home. We can sit and watch a television programme for two hours without any difficulty in keeping our attention focused, but as soon as we begin our meditation the doors on that cupboard full of mental junk burst open and everything tumbles out, sending the mind in all directions.

Yet the Master tells us that if we simply dose our eyes and let go, we are there. The secret is in the effortless effort we have to make to hold ourselves there at the eye centre, without strain: when we can do that, we will find him waiting for us. When he asks us to surrender ourselves to him, it is not in any slave-like sense, but in a joyful letting go of our cares and problems and attachments to the world.

We believe that we have faith in the Master and his helping hand, but when we sit for meditation we often find that faith sorely tested. The mind has innumerable wiles with which to distract our attention, and our many and profound attachments create some of the biggest hindrances to performing our practice. But letting go of them is no easy task.

It can be difficult to accept that our relationships with other people are transitory and just the settlement of karmic accounts. We tend to have high expectations of these relationships, so that if they do not function as we would wish, we feel let down or even angry- and this can only have negative effects. All our attachments really spring from our ego and often make us miserable.

As Hazur Maharaj Ji explains in Quest for Light

Our karmas bring us together and when they are settled, each one goes his own way... Everyone is answerable for his own actions. This feeling of expecting something in return. establishes a karmic account, which is not good. Do your duty and forget about it. Do not expect any thing in return. Let nothing disturb your meditation. That should receive top priority

As well as our powerful bonds to other people, we also fed e attachment to our worldly possessions. These possessions are not bed in themselves, but our attitude towards them can stand in the way of our spiritual progress.

In Spiritual Gems, Maharaj Sawan Singh says:

An individual is a combination of soul, mind, body and property So long as mind, body and property have not been sacrificed (to the Master in acknowledgement that they are only loaned to us), the soul is not free. So long as the soul is not free it does not enter the pure spiritual zone.

The Great Master continues on to say that once we are rid of our attachments to property, it is easy for us to take our attention away from sense objects and return to the centre of the senses in the body. Then when we give up our attachment to the body, our attention is at the eye focus.

Even if we are able to loosen our attachments to worldly objects, there are still other kinds of junk in that glory hole of the mind. There are ingrained beliefs, habits, prejudices and emotions, which can be even more difficult to let go of than material attachments. Take anger, for example. Very few people are completely immune to it, although it is often repressed. But repression is not a good way of dealing with anger, as this can lead to a sudden eruption of fury.

The present Master is sometimes asked questions by, or on behalf of people who have suffered badly at the hands of others. They admit that their rage at the cruelty of their treatment has never left them and ask what they can do- and no doubt most people have some such painful memory, if on a lesser scale, that they cannot forget. The answer given is that it is essential to learn to let go, because the anger itself binds the victim even more tightly to the perpetrator, as well as causing physical and mental damage to the victim.

A young lady once said at the Dera that she had never in her life experienced love until she came there, and wondered how she would cope back at home where she was despised. Baba Ji told her simply to love her tormentors- to shame them with her love. How beautiful; but how difficult we often find this approach, because our injured egos rebel and cannot let go.

And the difficulty we sometimes have in acknowledging negative emotions can itself lead to further binding emotions, such as fear and guilt. Most people have a fear of something that may go back to an event in this or a previous life, and sometimes we cannot let go of this either. But perhaps worst of all are the fear and guilt we feel about failing on the path, of letting the Master down by our weak efforts.

The Master instructs us in what we need to do, and the highest form of service is to carry out these instructions to the best of our ability. Only in this way can we come to know the Lord, then all our worries and attachments leave us and the truth of who we are and where we come from becomes real to us. The Master comes to help us loosen our bonds, but he requires our cooperation.

By following the Master's instructions and allowing him to take care of us, we will gradually be able to let go of all that junk of attachments, senses and emotions that hold us down here. The saints say that all unhappiness in life is the result of our attachment to people and things of this world, and we are advised to attach ourselves to the Sound within so that our bonds may be loosened👏

លាងសំអាតធុងសំរាម

ជម្រះភាពច្របូកច្របល់

Clearing Out the Clutter

តើមានសំបុកឱម៉ាល់ទេក្នុងផ្ទះ? សំបុកឱម៉ាល់ មានកូនដុំដីតូចមួយនៅក្រោមជណ្តើរ ឬក្បែរៗ ធ្នើ នៅតាមជ្រុងនៃបន្ទប់ក្រោមដី ឬ រោងដាក់ឡាន ជាទីដែលយើងដាក់របស់ចាស់ៗលែងប្រើប្រាស់។ វាអាចជារបស់បាក់បែក ឬជារបស់ហួសសម័យ ឬអាចជារបស់ដែលធ្វើឱ្យ យើងមិនអាចទទួល យក បានដោយសារវានាំឱ្យខូចដល់អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗ។

តែជួនកាល សំបុកឱម៉ាល់ទាំងនោះនាំឲ្យខូចទ្វារ និងឈានទៅដល់ការរំខានដល់ការបើកបិទទ្វារ ហើយអ្វីៗឈានដល់ការជាប់គាំងពោរពេញដោយភាពរញ៉េរញ៉ៃ ខូចទ្វារ ពិបាកបើក មិនដូចទ្វារថ្មីដូចកាលពីមុន។ ដំណាក់កាលនេះ យើងត្រូវតែសម្រេចចិត្ត ថាតើរបស់របរប៉ុណ្ណាដែលយើងត្រូវការប្រើប្រាស់ពិតប្រាកដ។ យើងក៍ត្រូវ តែដកដង្ហើមឱ្យស្រួលបួល មួយៗវែងៗ គិតឲ្យបានច្បាស់លាស់ រួចសឹមនិយាយថា ខ្ញុំលែងត្រូវការ របស់ទាំងនេះទៀតហើយ ខ្ញុំចោលវាហើយ។

ប្រការនេះអាចឱ្យយើងលាងជំរៈរបស់ខ្លះចេញពីស្តុក និងឱ្យយើងបានធូរស្រាល តែចុះ សម្រាប់ប្រភេទរបស់រញ៉េរញ៉ៃផ្សេងទៀត- របស់ដែលនៅក្នុងចិត្តយើង? តាមរយៈការគិត មិនចេះចប់មិនចេះហើយ ចិត្តពោរពេញដោយការសញ្ជឹងគិត ការជម្រុញចិត្ត ចំណាប់អារម្មណ៍ចិត្ត និង បណ្តាអនុស្សាវរីយ៍ផ្សេងៗ។ ភាគច្រើនរឿងទាំងនេះត្រូវបានបញ្ជូនត្រង់ដាក់ទៅខាងក្រោយ តែជួលកាល ព្រឹត្តិការណ៍ថ្មីៗមានឥទ្ធិពលលើរបស់ចាស់ៗទាំងនោះ នឹងធ្វើឱ្យគេនឹងឃីញ។ រឿងរ៉ាវចាស់ៗ អាចនឹកឃើញវិញ ហើយអាចនឹកឃើញមនុស្សដែលយើងធ្លាប់ស្រលាញ់ពីមុនមក យើងអាច សោកស្តាយទង្វើរដែលធ្វើកន្លងមក ឬសោកស្តាយអ្វីដែលយើងមិនបានធ្វើ នឹងជាញឹកញាប់នាំ ឱ្យយើងធ្លាក់ក្នុងមហាសាគរនៃទុក្ខព្រួយ និងការភ័យខ្លាចពីអនាគតកាល។

សំរាមទាំងនេះពេញណែនក្នុងខួរក្បាល និងគរកាន់តែច្រើនឡើងៗលើផ្លូវដើររបស់យើង ដោយ សារតែវាកកស្ទះលើផ្លូវនៃខ្សែជីវិត ដោយហេតុថា វាដូចជាគេយកទឹកក្តៅកំពុងតែពុះ ទៅស្រោច លើស្មៅ ហើយទាំងនោះមានផលអាក្រក់ដល់ ការខិតខំធ្វើសមាធិរបស់យើង។

ព្រះគ្រូ នាពេលបច្ចុប្បន្ន នេះជាញឹកញាប់ លោកថាជាការសំខាន់គឺទុកឱ្យអ្វីៗ ទៅតាម ដំណើររបស់វា ដោយសារតែចិត្តវានៅមិនស្ងៀមទេ គ្រាដែលយើងកំពុងតែយកចិត្តទុកដាក់ កំពុងតែព្រួយបារម្ភ និងកំពុងតែចាប់អារម្មណ៍លើរឿងណាមួយ។ យើងកាន់តែបណ្តោយឱ្យចិត្តគ្រប់គ្រងយើងបានយូរកម្រិតណា និងក៍ស្ថិតសភាពជាទាសករយៈពេយូរប៉ណ្ណឹងដែរ នេះជាហេតុផលែដែលព្រះគ្រូផ្តល់បចេកទេសឱ្យយើងធ្វើការ តាំងសមាធិ និងឱ្យយើងប្រតិបត្តិការតាំងសមាធិរាល់ថ្ងៃ ធ្វើដូច្នេះ យើងអាចកំចាត់បង់នូវទាសភាព តែបើគ្មានការប្រតិបត្តិទៀងទាត់ យើង នឹងមិនអាចចយកឈ្នះលើចិត្ត និងអាចរំដោះព្រលឹងបានជាដាច់ខាត។

មានតែរូបកាយជាមនុស្សលោកនេះទេ ទើបឱ្យយើងកំចាត់បង់នូវចំណងកម្មជាមួយអ្វីៗដែលមានលើផែនដី ឬក៍ផ្តាច់ចំណងកម្មជាមួយមនុស្សលោកដូចគ្នាបាន បើទោះជាយើងកំពុងតែផ្តាច់ចោល ការគិតនានា នៅលើផែនដីនេះ បើទោះជាយើងកំពុងរស់នៅលើផែនដីនេះក៍ដោយចុះ។ យើងអាចផ្តាច់ចេញពីចំណងកម្មទាំងនេះបាន តែវេលាណាយើងដឹងថាអ្វីៗលើផែនដីនេះជាការបោកបញ្ជោត និងមិនទៀងទាត់។ ពេលណាយើងដឹងបែបនេះ អ្វីៗលើផែនដី និងរាល់ទំនាក់ទំនងទាំងអស់ គឺលែងសំខាន់ ហើយរាល់ចំណងនានានឹងរលាយបាត់ដោយស្វ័យប្រវត្តិ។

លោក មហារាជ ចារ៉ានសឹង្ហ និយាយក្នុងស្នាដៃស្តីពី ទស្សនៈវិជ្ជានៃព្រះគ្រូ ភាគទី ២ ថាៈ

ការផ្តាច់ចំណងកម្ម ពិតជាជំហានពិសេស មុនឈាន ដល់ការជួបជាមួយ ទេវតា។ 

កាលណាគេឮសូរ សម្លេងព្រះធម៍ ពីខាងក្នុងនោះ ការផ្តាច់ចំណងកម្មពិតប្រាកដកើតមាន

ដោយសារតែគ្រានោះ ចំណងកម្មដែលមានជាមួយចក្រវាឡ ត្រូវបានកំទេច។ កាលណាម្នាក់ៗ ផ្តាច់

ចេញពីកងចក្រៗនៃការកើត-ស្លាប់ ភាពឈីចាប់ ការទុក្ខព្រួយ និងការកំសត់ដោយការបែកព្រាត់(ចេញពីពុទ្ធអង្គ) ក៍និងលែងកើតមាន ការបោកបញ្ជោតត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយគេមាន ពរពីទេវតា Sahaj (ព្រះអង្គអញ) កើតមាន (គឺតែមួយទេវតា)។

មុនពេលចូលដើរលើផ្លូវខាងលើនេះ យើងប្រហែលជាមិនដឹងពីសំរាមមានក្នុងចិត្តទេ តែពេលផ្តើមធ្វើសមាធិ យើងចាប់ផ្តើមដឹងភ្លាមពីទំហំនៃបញ្ហា។ យើងប្រហែលជាមិនបានគិតច្រើនទេ ចំពោះបញ្ហានេះក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ តែពេលអង្គុយតាំងសមាធិនៅផ្ទះយើងគិតច្រើនពីរឿងទាំងនេះ។ យើងអាចអង្គុយ និង តាមដានកម្មវិធីទូរទស្សន៍រយៈពេលពីរម៉ោង ដោយគ្មានបញ្ហា គ្មានអារម្មណ៍រេវីរវាយ តែគ្រាន់តែអង្គុយតាំង សមាធិភ្លាម ទ្វារចាប់ផ្តើមបើក សម្រាមហោះ ហើរ ពេញខួរក្បាល បញ្ហាណែនពេញក្នុងចិត្ត បណ្តាលឱ្យចិត្តបែកកម្មឋាន ដោយសារ សំរាម ហោះចេញមកពីគ្រប់ទិសទី។

ព្រះគ្រូ នៅបានប្រាប់យើងយ៉ាងសាម័ញ្ញ ទៀតថា  ចូរបិទភ្នែក និងធ្វើជាធម្មតា យើងនៅទីនោះ។ រឿងសម្ងាត់គឺកិច្ចខិតខំមិនចេះចប់ មិនចេះហើយមាននៅចំនុចភ្នែកកណ្តាល ដោយគ្មានការសៅហ្មងៈ កាលណាបើធ្វើយ៉ាងនេះបាន យើងអាចដឹងថា ព្រះគ្រូ គឺកំពុងរង់ចាំយើងនៅទីនោះស្រាប់។ កាលណាលោកឱ្យយើងចុះទៅកៀកព្រះគ្រូ វិញ្ញាណយើងលែងជាទាសភាពទៀតហើយ តែទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ពេញទំហឹង ដោះស្រាយរាល់បញ្ហា និងកំចាត់អស់ចំណងកម្មលើផែនដី។

យើងមានជំនឿថា យើងស្មោះត្រង់ជាមួយព្រះគ្រូ ដៃព្រះគ្រូកំពុងជួយយើង តែពេលយើងអង្គុយតាំងសមាធិ យើងដឹងជាទូទៅថា ភាពស្មោះត្រង់កំពុងតែត្រូវគេធ្វើតេស្តសាកល្បង។ ចិត្តមានសន្ទះរាប់មិនអស់ ដែលរនាំងទាំងនោះរារាំងដាក់ការផ្ចង់អារម្មណ៍ រារាំងអ្វីៗទាំងអស់ និងបង្កើតជាបញ្ហាធំៗរំខាន់ដល់ការប្រតិបត្តិធម៍។ តែការកំចាត់អ្វីៗទាំងអស់ខាងលើ មិនជាការស្រួលឡើយ។

ជាការពិបាកមួយ ដើម្បីទទួលជឿថា ទំនាក់ទនំងជាមួយមនុស្សម្នាលើផែនដីនេះជា រឿងបណ្តោះអាសន្ន និងថាវាគ្រាន់តែជាការបន្ថែមគណនីកម្មឱ្យកាន់តែក្រាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ យើងមានជំនឿកាន់តែច្រើនពីផលកើតចេញពីទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស ដូច្នេះបើសិនជាមិន ដូចការប៉ងប្រាថ្នា នឹងមានការអាក់អន់ចិត្ត និងការខឹងសម្បា- គឺមានតែផលអាក្រក់តែប៉ុណ្ណោះ។ ចំណងកម្មនានាទាំងអស់កើតចេញពី ចិត្តអស្មិមានៈ(ចិត្តខឹងច្រឡោត) របស់ យើង និងជានិច្ចកាលឈានដល់ការឈីចាប់។

ដូចដែលលោក Hazur Maharaj Ji ធ្វើការពន្យល់ក្នុងស្នាដៃមួយស្តីពី សុំពរពីទេវតា ថាៈ

កម្មនាំឱ្យយើងជួបគ្នា ហើយពេលណាគេបែកបាក់គ្នា ម្នាក់ៗដើរ

តាមផ្លូវរៀងខ្លួន.. ម្នាក់ៗមិនអាចឆ្លើយសំនួរសំរាប់អំពើរគេផ្ទាល់។

ការរំពឹងគិត ផ្តល់ជាអ្វីមួយត្រលប់វិញ...បង្កើតចេញជា គណនីកម្ម

ជាកម្មាអាក្រក់។ ចូរធ្វើការងារយើងចុះ បំភ្លេចរឿងនោះចោល។ 

ចូរកុំសង្ឈឹមថានឹងបានអ្វីតមវិញឱ្យសោះ។ ចុះកុំឱ្យមានអ្វីមករំខាន

ដល់ការតាំងសមាធិ។ ទាំងនេះត្រូវតែដាក់ជាអាទិភាពខ្ពស់បំផុត។

ដោយហេតុថា យើងមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើចំណងកម្មជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត យើងក៍គិតថា យើងមានសម្បត្តិធំធេងជាមួយលោកិយ៍ដែរ សម្បិត្តិលើលោកិយ៍នេះមិនជាអាក្រក់ តែ អាកប្បកិរិយាមនុស្សយើងជាមួយសម្បត្តិទាំងនោះ អាចជាការរំខានដល់ការចម្រើនលូតលាស់ ផ្នែកការធ្វើធម៍។

តាមរយៈស្នាដៃស្តីពី ត្បូងព្រះធម៍ លោក មហារាជ ចារ៉ានសិង្ហ ថា 

មនុស្សម្នាក់ៗគឺជាការប្របាច់បញ្ចូលគ្នានូវ ព្រលឹង ចិត្ត រូបកាយ និងសម្បត្តិ។

ចិត្ត កាយ និង សម្បត្តិ មិនជ្រះថ្លាជាមួយព្រះធម៍ (មិនដឹងថា របស់ទាំងអស់នោះ គឺទេវតា ប្រទានឲ្យ) នោះព្រលឹងមិនបានរួចរំដោះ ដែរ។ ព្រលឹងមិនបានរំដោះយូរប៉ុណ្ណា ព្រលឹងក៍មិនបានទៅដល់ឯឋានសួរគ៍ដ៍បរិសុទ្ធយូរប៉ុណ្ណឺងដែរ។

មហាព្រះគ្រូនៅបានបន្តទៀតថា កាលណាយើងចាកផុតពីចំណងកម្មជាមួយសម្បត្តិលោកិយ៍ នោះគឺជាប្រការល្អដែលឱ្យយើង ងាយស្រួល ដកអារម្មណ៍ចេញពីសម្បត្តិលោកិយ៍ និងចូលផ្តោតអារម្មណ៍តែលើរាងកាយ។ ពេលនោះគ្រាដែលអារម្មណ៍យើងផ្តោតតែលើ រាងកាយ អារម្មណ៍នឹងផ្តោតផ្តុំឯភ្នែកកណ្តាល។ 

បើទោះជាយើងលែងមានអារម្មណ៍លើសម្បត្តិលោកិយ៍ក៍ដោយ យើងនៅតែមានសំរាមច្រើនប្រភេទ គ នៅក្នុងខួរក្បាលដែរ។ ទាំងនោះមានដូចជា ការជឿ ការមានទំលាប់ ការស្មានៗ និងការជម្រុញចិត្ត ដែលទាំងនេះរឹតតែពិបាកកំចាត់ជាងសម្បត្តិលោកិយ៍ទៅទៀត សេចក្តី ខឹងក្រេវក្រោធ ជាឧទាហរណ៍។ មនុស្សជាច្រើនមានបញ្ហានេះជាប្រចាំ ក្លាយជាទំលាប់ ហើយជានិច្ចកាល មានតែការខំសង្កត់ចិត្ត។ តែការសង្កត់ ចិត្ត មិនជារឿងល្អទេសម្រាប់ សេចក្តីខឹងក្រេវក្រោធ ដោយសារតែវាអាចក្លាយទៅជា ការផ្ទុះកំហឹងភ្លាមៗ។

ព្រះគ្រូបច្ចុប្បន្នតែងតែត្រូវ សាកសួរគេឯង ឬសួរទៅមនុស្សម្នាដែលរងការឈីចាប់ពីស្នាដៃមនុស្សផ្សេង។ ពួកគេថា គេ តបត ទៅ វិញដោយកំហឹងទប់មិនបាន ដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយសួរថា តើគេអាចធ្វើអ្វីបាន-មិនបាច់សង្ស័យទេ មានមនុស្សជាច្រើននៅចងចាំពីការឈី ចាប់ បើគ្មានវិធានការគ្រប់គ្រាន់ទេ ពួកគេមិនអាចបំភ្លេចបានទេ។ ចំលើយដែលផ្តល់ឱ្យគឺថា សំខាន់ឱ្យទៅតាមដំណើរ ដោយសារតែកំហឹង ធ្វើឱ្យគេមានការឈីចាប់ ជាងអ្នកដែលកំពុងតែតែរំលោភបំពានយើងទៅទៀត ហើយថែមទាំងនាំឱ្យខាតបង់ទាំងកាយ ចិត្ត។

មានកាលមួយ ស្ត្រីក្មេងម្នាក់និយាយនៅឯព្រះវិហារ ដារា ថានាងមិនដែលមានសេចក្តីស្រលាញ់សោះ ទាល់តែមកដល់ទីនេះទើប មាន ហើយមិនដឹងថា នាងត្រូវធ្វើបែបម៉េចពេលត្រលប់ទៅដល់ផ្ទះវិញទីដែលនាងស្អប់។ បាបាជី ប្រាប់ទៅនាងយ៉ាងសាម័ញ្ញថា ឱ្យនាង ស្រលាញ់ចំពោះអ្នកដែលធ្វើឱ្យនាងឈីចាប់- ដើម្បីឱ្យគេនោះខ្មាស់អៀនចំពោះសេចក្តីស្រលាញ់របស់នាង។ ពិតជាអស្ចារ្យមែន តែក៍ពិតជា សែនពិបាកណាស់ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះ ដោយសារតែចិត្តដ៍ក្រអើតធ្លាប់រងគ្រោះរបស់យើង តែងតែរត់គេច ហើយមិនព្រមតាមសោះ។

ជួលកាលការលំបាកគឺ ដឹងថាដូចជាមិនចង់ តែបែរជាជម្រុញឱ្យចង់ទៅវិញ ដូចជាការភ័យខ្លាច និងការ បារម្ភពីការមានទោស។ មនុស្សភាគច្រើនព្រួយថា គេអាចត្រលប់ទៅជាតិមុនៗ ឬក្នុងជាតិនេះ ហើយជួនកាលព្រួយថាមិនអាចសម្រេចបានទាំងពីរប្រការ។ តែការ កាន់តែអាក្រក់គឺការ ភ័យ និងក្រែងមិនជោគជ័យលើផ្លូវធម៍ ធ្វើឱ្យព្រះគ្រូអស់ទឹកចិត្តដោយការខិតខំរបស់គេខ្សោយពេក។

ព្រះគ្រូប្រាប់យើង ពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ហើយរឿងដែលត្រូវតែធ្វើទីមួយ គឺធ្វើឱ្យបានល្អបំផុតអស់ពីលទ្ធភាព។ មានតែវិធីនេះទេ ទើបទេអាចជួបទេវតា បន្ទាប់មក យើងនឹងលែងមានបញ្ហា ព្រួយចិត្ត និង ចំណងកម្ម ហើយយើងដឹងថា យើងជានណា យើងមកពីទីណា ម៉េចបានមកទីនេះឱ្យពិតប្រាកដ។ ព្រះគ្រូ មកដើម្បីជួយយើង កំចាត់បំណុលកម្ម តែព្រះគ្រូទាមទារឱ្យមានសហការពីយើងរាល់គ្នា។

ទុកឱ្យព្រះគ្រូថែរក្សាយើង យើងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះគ្រូ យើងពិតជាត្រូវកំចាត់អស់រាល់ សំរាមកម្មគ្រប់ប្រភេទ កំចាត់រាល់វិញ្ញាណ និងការជម្រុញឱ្យយើងធ្លាក់មកលើផែនដីនេះ។ សន្តបុគ្គលនិយាយថា អ្វីៗដែលមិនរីករាយក្នុងឆាកជីវិត កើតឡើយដោយសារតែ ចំណងកម្មជាមួយមនុស្សលោក និងសម្បត្តិលោកិយ៍ យើងលោក ណែនាំយើងឱ្យផ្តាច់ខ្លួនទៅភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ ខាងក្នុងខ្លួន វិញ ដូច្នេះ គំនរ កម្មនានាត្រូវរលាយសាបសូន្យ៕

The Biggest Obstacle  

 

Mind is a curious thing. It will gladly do all kinds of work externally without fee ling tired, but the moment)ou putittothe spiritualexercise -ask it to sit still inside -it will try to escape by putting in all sorts of excuses, like the need for rest after a hard day 's work, need for rest because of a heavy stomach,bad weatherandsoonandsoforth. Butif thereislonging orifthere isdetermination,thenthe inward progress will proceed uninterrupted. Maharaj Sawan Singh Ii

How  often do we put off our meditation with one excuse or another? The alarm rings, we wake up but somehow we fall back into slumber. We tell ourselves that we have the whole day in front of us, surely it will not be difficult to find those two and a half hours sometime during the day. However, as the day goes by, 'important duties ' crop up, and we find ourselves using the same old excuses: "I am too tired, I am not well, I am too busy or let me fmish this work first and then I promise I will sit for meditation" .....and before we know it, the day has ended. We have once again broken the promise that we made to our Master; and Kal, the negative power, on the other side smiles at our weakness as he has accomplished his mission yet again.

 The question then is: How do we win this battle with the mind? There is nly one answer and that is to attend to our meditation regularly and punctually; to persist and never to give up. There is no other way. As Huzur Maharaj Ji once explained: "Only the medicine eliminates a disease from the body, but of what use is the remedy if we do not take that medicine? You have to force yourself to take that medicine, then automatically this disease will be cured."

The first step, therefore, in our spiritual practice is to make it a habit to sit for meditation, punctually and regularly. Huzur Maharaj Ji has said: "To sit still is a great credit, and when you learn to sit till, then you learn also to still your mind. Slowly and slowly, it will start concentrating at the time of meditation. But at first, the mind runs out towards worldly pleasures and activities, and you have to deprive yourself of these by force. You have to tell your mind: "I will not let you go", and ultimately, the mind will turn to meditation. If you yield, then you have lost. If you fight with the mind, by and by you will be able to win."

Persistence and determination are essential qualities for a disciple on this path. Many of us give up meditating b cause we get frustrated with our inability to concentrate. In fact, it is only the continual practice of meditation that will eventually bring about concentration.

Huzur writes: "Please do not get tired easily by the mind's tricks. Pursue in your efforts persistently. Great things are never accomplished in a hurry. By bringing in your mind again and again, though for a very short moment, your practice will become perfect and a time will come when you will be able to concentrate your attention immediately at the third eye and enjoy inner bliss. No doubt, in the beginning great effort is needed, but it is nothing compared with the toil and trouble that we go through to gain worldly dro s. Sit most regularly in meditation as youcparJamount duty to the Lord, not caring whether your mind co-operates or not, but keep on trying."

 In the beginning, we will see that our mind will fight and resist. However, as Huzur Maharaj Ji says, "Slowly it will start to yield, once the daily habit of meditation,i~ ~ir~ly established." By this the Master means that we must allocate, especially for meditation, a suitable time everyday; away from the daily interruptions of the world..This is the 'special time' between the Master and disciple and nothing should come in the way. After a period of time, when we meditate regularly, we will experience the sweetness of concentration and there will come a time when the spiritual practice no longer feels like ' ~c J hore' . Master has given us the ,, assurance that we can 'v " nquish this enemy if meditation is practised sincerely and with devotion.

 The mind will continue to attack us throughout our lives, but we have to remember that the Lord has assigned this role for the mind. We, too, have our own role to play and that is never to give up the fight with the mind. It may put obstacles in the way, but it cannot permanently block our journey. In any battle, the army with superior forces has the advantage. We have the advantage of having the superior power of the Master who is constantly guiding and giving us his never-ending support.

As long as the mind is running towards the senses, you cannot have a worse enemy. When the mind withdraws from the senses and is attached to the Shabd we can not have a better friend. Wehaveonly to convert this enmity to friendship by the grace of the Lord, by means ofmeditation, as imparted to us through the saints.

Huzur Maharai Charan Singh Ji

មហាឧបសគ្គ

The Biggest Obstacle

ចិត្តជាអង្គមួយ ដែលមានចរិកចង់ដឹង ចង់ឭ ជាអង្គរីករាយធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងនៅខាង ក្រៅ ខ្លួន ដោយគ្មានការហត់នឿយ ពេលណាអ្នកធ្វើធម៍ គេក៍ដាក់ចិត្តឲ្យវាធ្វើធម៍ ដាក់ឲ្យវានៅស្ងៀម វាបែរជារត់គេចដោយការយកលេសផ្សេងៗ ដូចជាថា វាត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីបំពេញកិច្ចការ ហត់នឿយពេញមួយថ្ងៃ ត្រូវការសម្រាកបន្ទាប់ពីហូបបាយឆ្អែតពេក ឬដោយអាកាសធាតុមិនល្អ ជាដើម តែបើសិនជាយើងអ្នកធ្វើធម៍មានការប្រាថ្នាខ្ពស់ មានការប្តេជ្ញាខ្ពស់ នោះការធ្វើ ធម៍ នៅក្នុងខ្លួននឹងមានការចម្រើនឡើងដោយគ្មានការរំខានឡើយ។ Maharaj Charan Signh Ji

ដោយសារតែការមានលេស មួយឬច្រើនបែបនេះ តើយើងនឹងបញ្ឈប់ការធ្វើសមាធិញឹកញាប់ កម្រិតណា ពេលម៉ោងនាឡិការរោរ៍ យើងភ្ងាក់ រួចក៍ប្រាស់ដេកទៅវិញ យើងប្រាប់ខ្លួនឯងថានៅមានពេល ពេញមួយថ្ងៃនៅពេលក្រោយ ជាការពិតណាស់ មិនមែនជាការលំបាកទេ ក្នុងការលៃលកពេលចំនួន ២ ម៉ោងកន្លះ ក្នុងមួយថ្ងៃ តែពេលវេលាមកដល់ យើងបែរជាមានភារកិច្ចសំខាន់ៗចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើ យើង មានអារម្មណ៍យល់ថាខ្លួនឯងនិយាយដោះសារដដែល “ខ្ញុំអស់កំលាំងណាស់ ខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួន ខ្ញុំរវល់ពេក ឬថាទុកពេលឲ្យខ្ញុំ ពេលកិច្ចការមួយនេះចប់សិន រួចបន្ទាប់ខ្ញុំសន្យាថានឹងអង្គុយតាំងសមាធិ។ មុនពេលយើងដឹងពីសន្តាននៃចិត្ត គឺវាហួសពេលទៅហើយ ជាថ្មីម្តងទៀត យើងបានបំពានកិច្ចសន្យាជាមួយព្រះគ្រូដូចដែលយើងបានធ្វើកន្លងមក កំលាំង កាល់ Kal ជា កំលាំង បិសាច ជាថាមពលអវិជ្ជមាន នៅម្ខាងនោះ បែរជាសើចចំអក ដោយសារ កាល់បិសាច នេះវាបានបំពេញកិច្ចការរបស់វាដោយជោគជ័យម្តងទៀត។

 

បន្ទាប់យើងមានសំណួរមួយសួរមកថា តើយើងអាចយកឈ្នះក្នុងការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តដោយបែប ណាទៅ? ចម្លើយគឺមានតែមួយគត់ នោះគឺការធ្វើសមាធិដោយទៀងទាត់ និងជាប្រចាំ តស៊ូជានិច្ច មិនបោះ បង់ចោលជាដាច់ខាត គ្មានវិធីណាផ្សេងឡើយ ដូចដែល Huzur Maharaj Ji ក្នុងគ្រាមួយនោះបាន ពន្យល់ថា “មានតែថ្នាំពេទ្យទេដែលអាចកម្ងាត់ជម្ញឺចេញពីរាងកាយបាន តែថា តើយើងនឹងប្រើឪសថអ្វី បើ សិនជាយើងមិនចង់ប្រើឪសថនោះ? គ្មានជម្រើសទេ យើងត្រូវតែប្រើថ្នាំនោះ ជំងឺនឹងជាសះស្បើយដោយ ស្វ័យប្រវត្តិ។

ដូច្នេះ ដំណាក់កាលទីមួយក្នុងការធ្វើធម៍ គឺត្រូវអង្គយតាំងសមាធិឲ្យក្លាយទៅជាទំលាប់ គឺធ្វើសមា ធិ ឲ្យបានទៀងទាត់ជាប្រចាំ លោក ហាហ្សូ និយាយថា ការអង្គុយនឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់ ព្រោះការអង្កួយស្ងៀម នោះចិត្តនឹងស្ងៀមដែរ បន្តិចម្តងៗ ចិត្តនឹងផ្ចង់មូល ចូលធ្វើសមាធិដែរ តែចាំថា ដំបូងចិត្តវារត់ចេញទៅក្រៅ រត់ទៅធ្វើសកម្មភាពនៅខាងក្រៅ ទៅរកសេចក្តីសុខក្នុងលោកិយ  លោកអ្នកត្រូវតែបង្ខំចិត្ត ដកចិត្តចេញពីរឿងទាំងនោះមកវិញ លោកអ្នកត្រូវតែប្រាប់ចិត្តថា យើងមិនឲ្យឯងចេញទៅ ក្រៅជាដាច់ខាត” ជាចុងក្រោយ ចិត្តនឹងត្រឡប់មកធ្វើសមាធិវិញ បើសិនបើអ្នកចុះចាញ់ អ្នកនឹងបាត់បង់ ឪកាស បើសិជាអ្នកប្រយុទ្ធជាមួយចិត្ត ម្តងហើយម្តងទៀត អ្នកនឹងឈ្នះលើចិត្ត។

ការប្តេជ្ញាចិត្ត និងការតស៊ូ គឺជាគុណតម្លៃពិសេសណាស់ សម្រាប់សាវគ្គក្នុងការដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ មនុស្សយើងភាគច្រើនបោះបង់ការធ្វើសមាធិចោល ដោយសារតែយើងមានការរសាយចិត្ត ព្រោះខ្លួនអសមត្ថភាពក្នុងការប្រមូលអារម្មណ៍ តាមពិតទៅវាគ្រាន់តែជាការអនុវត្តន៍ជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងការតាំងសមាធិ បែបនេះក្នុងពេលណាមួយគឺអារម្មណ៍នឹងមូលល្អ។

លោក ហាស្សូ សរសេរថា “ សូមកុំឆាប់ហត់នឿយ នឿយណាយ ដោយសារតែល្បិចរបស់ចិត្ត ត្រូវមានការតស៊ូជាប្រចាំ។ រឿងដែលល្អគឺមិនអាសម្រេចបានតែក្នុងរយៈពេលខ្លីនោះទេ។ តាមការនាំចិត្ត ឲ្យចូលមកក្នុងម្តងហើយម្តងទៀត បើទោះជាបានក្នុងរយៈពេលមួយខ្លីក្តី ក៍ការធ្វើនេះនាំជោគជ័យប្រពៃ មកឲ្យលោកអ្នកដែរ ពេលមួយប្រសើរនឹងមកដល់ គឺការដែលយើងអាចផ្ចង់អារម្មណ៍មូលនៅភ្នែកទី៣ យើងនឹងសប្បាយជាមួយបរមសុខនៅទីនោះ  គ្មានអ្វីជាចម្ងល់ទេ គឺយើងត្រូវតែមានការខំប្រឹងប្រែងជាចាំ បាច់ណាស់  តែបើធៀបជាមួយនឹងការធ្វើដំណើរទៅកាត់ច្រេះក្នុងលោកិយនេះ គឺប៉ុណ្ណឹងមិនជាការលំបាក ទេ ការអង្គយតាំងសមាធិដោយទៀងទាត់ គោរពលើតួរនាទីព្រះបរមគ្រូ កុំខ្វល់ថាចិត្តវាចូលរួមក្នុងការតាំង សមាធិឬយ៉ាងណា គឺយើងត្រូវតែព្យាយាមជាបន្ត។

ពេលដំបូង ចិត្តនឹងធ្វើការប្រយុទ្ធតបត តែដូចដែលលោក ហាស្សូបកស្រាយ គឺថា ចិត្តនឹងចុះចាញ់ បន្តិចម្តងៗ កាលណាទំលាប់តាំងសមាធិកាន់តែល្អឡើងៗ រឹងមាំឡើយៗ តាមន័យនេះព្រះបរមគ្រូចង់ សំដៅថា យើងត្រូវតែលះបង់ពេលវេលាសមស្របជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសសម្រាប់ការតាំងសមាធិ ចេញោផុតឲ្យឆ្ងាយកុំមានការរំខាននានាពីលោកិយ។ នោះគឺជាពេលវេលាពិសេសរវាងព្រះបរមគ្រូ ជាមួយ សាវគ្គ មិនគួរមានអ្វីមករំខានឡើយ។ ក្រោយពេលយើងធ្វើសមាធិ បានទៀងទាត់ យើងមានអារម្មណ៍ផ្អែម ល្ហែម យើងទៅជាស៊ាំក្នុងការធ្វើធម៍ មានអារម្មណ៍ដូចជាកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះគ្រូលោកអះអាងថា យើង អាចកំចាត់ចោលសត្រូវនេះបាន បើសិនជាយើងតាំងសមាធិដោយស្មោះត្រង់ នឹងមានការលះបង់។

ចិត្តនឹងបន្តវាយប្រហារលើយើងពេញមួយជីវិត តែត្រូវចាំជានិច្ចថា ព្រះបរមគ្រូចាត់ចែងបែបនេះ គឺឲ្យចិត្តមានតួរនាទីបែបនេះ យើងខ្លួនឯងក៍មានតួរនាទីត្រូវបំពេញដែរ ដែលកិច្ចការនោះគឺមិនត្រូវបោះបង់ ចោលការប្រយុទ្ធជាមួយចិត្តឡើយ អាចមានឧបសគ្គនៅតាមផ្លូវ  អាចមានការរាំងស្ទះក្នុងការធ្វើដំណើរ របស់យើងក៍ថាបាន។ ក្នុងការប្រយុទ្ធនីមួយៗ ទាហានដែលមានកំលាំងខ្លាំងគឺមានប្រយោជន៍ណាស់។ យើងមានគុណសម្បត្តិដោយសារយើងមានកំលាំងអំណាចរបស់ព្រះបរមគ្រូ ដែលជួយណែនាំ ផ្តល់ដំបូន្មានដល់យើងគ្មានទីបញ្ចប់។

កាលណាចិត្តរត់ទៅរកវិញ្ញាណ(កាយវិញ្ញាណ សោតវិញ្ញាណ............)បែបនេះយើងគ្មានសត្រូវ មួយដែលខ្លាំងទេ កាលណាចិត្តដកចេញពី វិញ្ញាណ ទាំងនោះ កាលណាចិត្តភ្ជាប់ជាមួយ ព្រះធម៍ យើងមិន អាចមានមិត្តណាប្រសើរជាងនេះទេ យើងមានតែអាចប្តូរពីសត្រូវ មកជាមិត្ត តាមរយៈព្រះមេត្តា នៃព្រះបរមគ្រូ តាមរយៈការតាំងសមាធិ ដែលផ្សព្វផ្សាយដល់យើងរាល់គ្នាតាមរយៈព្រះបរមគ្រូនៃយើង៕

Huzur Maharaj Charan Signh Ji