ការស្វែងរក ព្រះធម៍ In Search of The Spirit

ប្រសិនបើយើងចង់ស្វែងរកសណ្តាននៃសេចក្តីពិតលើលោកនេះ តើចំនុចណាមួយដែលយើងនឹងទៅរក? បើសិនជាយើងចង់ដឹងថាយើងជានណា? តើអ្នកណាដែលយើងនឹងទៅសាកសួរ? ធាតុពិតគឺមានប្រភពពិតប្រាកដ ដែលយើងអាចស្វែងរកបាន ប្រសិនបើយើងចង់ស្វែងយល់អំពីរូបកាយរបស់យើង យើងមានគ្រប់ជម្រើសទាំងអស់ បើសិនជាយើងចង់ពិនិត្យពិច្ច័យអំពីដំណើរការនៃចិត្ត តែសួរថាតើ មាននណាគេដឹងពិតប្រាកដថាយើងជានណាទេ? តើមានអ្នកណាគេយល់ពីសេចក្តីពិតនៃធាតុទេវតា? នៃព្រលឹងរបស់យើងទេ? Spirit and soul

សម័យទំនើបច្ចុប្បន្នកំពុងតែគ្របដណ្តប់ដោយវិទ្យាសាស្រ្តរូប(វិទ្យាសាស្រ្តមើលឃើញ បៈបាន) គ្របដណ្តប់ដោយសម្ភារៈនិយម និងដោយបច្ចេកវិទ្យា មានមនុស្សជាច្រើនតែងតែមើលរំលងនូវធាតុនៃ ទេវតា តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនជាមានគេប្រាប់ថា យើងមិនគ្រាន់តែជា ចិត្ត និង រូបកាយប៉ុណ្ណោះទេ? នឹងមាន អ្វី បើសិនជាបេះដូងយើងប្រាប់ថា វិទ្យាសាស្រ្ត គឺមិនអាចបកស្រាយអំពីយើងបាន?

ដើម្បីឆ្លើយសំណួរខាងលើ កាលពីអតីតកាល យើងតែងតែទៅសួរនាំអំពីសាសនាដែលឪពុកម្តាយ យើងកាន់ វប្បធម៍របស់ពួកគាត់។ តែក្នុងសម័យកាលព័ត៍មានវិទ្យានេះ អ្វីៗគឺមានការខុសប្លែកគ្នាស្រឡៈ យើងត្រូវទៅជួបជាមួយមនុស្សម្នា ទាំងជួបផ្ទាល់ និងជួបតាមប្រព័ន្ធអេឡេចត្រូនិក មនុស្សទូទាំងពិភពលោក គេធ្វើបែបនេះ។ ភ្លាមៗ យើងដឹងថា ព្រះសច្ចៈ ដែលតាមលំនាំសាសនាឪពុកម្តាយយើងកាន់មិនសមល្មមគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការឆ្លើយសំណួរ បើធៀបជាមួយមនុស្សដែងយើងជួប ដែលគេមានវប្បធម៍ស្រដៀងយើងដែរ។ ច្បាស់លាស់ណាស់ បើសិនយើងជាមនុស្សជាតិដូចគ្នា មានមូលដ្ឋានគ្រឹះដូចគ្នា មានតម្រូវការដូចគ្នា មាន សេចក្តីប្រាថ្នាដូចគ្នា ដូច្នេះគឺយើងមានព្រះសច្ចៈដូចគ្នាទាំងអស់។

ដោយសារក្នុងយុគ្គសម័យព័ត៍មានវិទ្យា មនុស្សយើងរូបបញ្ចូលនូវការយល់ឃើញរួមគ្នា (perspec ive) ដូច្នេះនាំឲ្យជនជាតិយល់ឃើញដូចគ្នា វប្បធម៍ និង កម្រិតតំបន់ ក៍មានការយល់ឃើញដូចគ្នាដែរ ដើម្បីបានសម្រេចនាទីចុងក្រោយលើលោកនេះ យើងឃើញថាមនុស្សជាតិគេបានបំភ្លៃការពិតស្តីពីសណ្តាន ពីកំណើត និង មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់មនុស្សជាតិទាក់ទងនឹងរឿង ធាតុ ទេវតា។ ការយល់ខុសពីសណ្តានពីដើមទីនៃ ធាតុទេវតា ដូច្នេះគឺយើងមិនអាចបានទទួល ធាតុទេវតាឡើយ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងទេ ការឃ្លាតឆ្ងាយពីការពិត មិនបានទទួលធាតុទេវតា មកវិញហើយ គេនៅថែមទាំងប្រើប្រាស់សាសនាខុស ក្នុងការកាត់សេចក្តីលើរឿងគេកាប់សម្លាប់គ្នា គេជិះជាន់គ្នាទៀត។

បើដូច្នេះ តើយើងអាចទៅស្វែងរក ការពិតថា ធាតុទេវតា នៅណាបានទៅ? បើសិនជារឿងនោះគេអាច និយាយចេញមកបាន គេអាចយល់បានតាមរយៈការប្រើប្រាស់ពាក្យពេជ្ជ ដូច្នេះការដែលគេថា សារជាតិនៃទេវតា គឺគេមិនអាចនិយាយបាន វាទៅជារឿងចម្រូងចម្រាស់ឬ? តើមានការមិនចុះសម្រុងគ្នាដែរទេរវាងសណ្តាន នៃធាតុអគ្គីសនី រវាងធាតុផ្សំនៃទឹក នឹងធាតុផ្សុំនៃឈាម រវាងវប្បធម៍មួយទៅវប្បធម៍មួយទៀត រវាងភាសាមួយ ទៅភាសាមួយ។ ច្បាស់ណាស់ ធាតុទេវតា (spirit) គេមិនអាចយល់បានដឹងបានតាមរយៈចិត្ត និង វិញ្ញាណ មនុស្សឡើយ ការនេះគឺមានតែនាំឲ្យកើតមានជំលោះគ្មានទីបញ្ចប់បាន ទាក់ទងរឿងអ្វីទៅជាធាតុទេវតា។

យើងសួរម្តងទៀតថា បើសិនជាយើងចង់រៀនសូត្រ តើយើងសម្រេចចិត្តទៅទីណា? យើងតែងស្វែងរកគ្រូ មានចំណេះដឹង មានបទពិសោធន៍ពិតប្រាកដចំពោះមុខវិជ្ជានោះ ឧ.ដូចជាការរៀនរាំ រៀនរូបវិទ្យាដែល សិក្សាអំពីធាតុតូចល្អិត រៀនបាល់ទាត់ ឬរៀនអំពីឪសថ គឺមានតែអ្នកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ល្អិតល្អន់ និងមានពិសោន៍ មានការស្រលាញចូលចិត្ត អ្នកដែលគេអាចសន្ទនា មានទំនាក់ទំនងគ្នា នឹងជាអ្នកអាចបង្រៀនអ្នកដ៍ទៃឲ្យគេ នោះអាចរៀនដោយខ្លួនគេបាន មានតែអ្នកមានលក្ខណៈសម្បត្តិដូចខាងលើ ទើបជាអាចគ្រូសមស្រប។ យើង ចុះឈ្មោះចូលរៀនក្នុងថ្នាក់ យើងដាក់ខ្លួនយើងជាមួយនឹងគ្រូ យើងរៀនសូត្រ យើងអនុវត្តន៍ជាក់ស្តែង មានតែ វិធីនេះតែមួយគត់ ដែលយើងអាចរៀនសូត្របាន។ រឿង ធាតុទេវតា នេះគឺគ្មានអ្វីខុសប្លែកគ្នាឡើយ។ ដើម្បីអាចរក ឃើញព្រះសច្ចៈ យើងត្រូវចូលស្តាប់សន្ទរកថាស្តីពីព្រះធម៍ (spiritual discourse) ទីនោះគឺជា ក្រុមពិភាក្សា (forum) ដែលមានគេចេះដឹងអំពីសច្ចៈនៃព្រះធម៍- ធម៍នៃសម្តេចព្រះគ្រូ -spiritual Master កាលណាគេបានដឹងពីសច្ចៈនៃការពិត នោះអ្នកដ៍ទៃគេនឹងបានជាពិសោធន៍ដែរ ។ ក្នុងភាសាឥណ្ទា គេហៅ ថាព្រះធម៍ទេសនា spiritual discourse- ថាជា សុទ្ធសាង (satsang) គឺសំដៅថាជាចូលរួមរបស់សច្ចៈភាព និយាយដោយសាមញ្ញគឺ ព្រះសច្ចៈ។ តែ ចិត្តរបស់យើងដែលមានសារជាតិស្មុកស្មាញ(មិនសាមញ្ញ) គឺប្រឆាំង យើងមិនឲ្យដឹងពីការពិតជាសច្ចៈនៃធាតុជាទេវតា របស់យើងឡើយ។

ការសម្តែងធម៍ទេសនារបស់ព្រះគ្រូ គឺជាភាពកក់ក្តៅ ដែល បេះដូងយើងបានប្រទៈជាលើកដំបូងនូវព្រះសច្ចៈ អ្វីៗគឹត្រូវរុំព័ទ្ធពីក្រៅ ដូច​ជាការហ៊ុំជិតនៃចិត្តដែរ មានតែសេចក្តី ដូចដែលអ្នកគេមានពិសោធន៍ពីព្រះសច្ចៈ ដែលគេមានកំលាំងថាមពល មានសមត្ថកិច្ចក្នុងការជ្រៀតចូលទំលុះស្រទាប់ស្រោមនៃចិត្តពីលើព្រលឹងយើង បាន។ ព្រះសច្ចៈស្តីពីព្រះធម៍នូវបានជួយយើងកុំឲ្យមានការអល់ឯក។ ព្រះធម៍នេះគឺជាកូនសោរសម្រាប់ចាក់ បើកបេះដូងឲ្យមានធាតុទេវតា (spiritual hearts) យើងត្រូវតែឈានដល់ការដឹងខ្លួនឯជាទេវតា ជាមុនសិន មុនអាចក្លាយទៅជាទេវតា Self-realization must come before God-realization. បើសិនជាយើងមិនអាច ដឹងបានថាយើងជានណាផង ចឹងធ្វើម៉េចយើងអាចយល់ដឹងអំពីទេវតាទៅ?

យើងចូលរួមស្តាប់ព្រះធម៍ទេសនា ព្រលឹងយើងមានសភាពរឹងមាំនៅខាងក្នុងខ្លួនយើងដែរ មានជីវិត ព្រលឹងយើងមានរំញោចជាមួយនឹងសម្លេងញ័រនៃព្រះសច្ចៈ។ ព្រលឹងស្តាប់យល់ន័យខ្លឹមសារតាមភាសារបស់ ព្រលឹង ព្រលឹងស្តាប់ឭពីអ្វីដែលព្រលឹងបាននិយាយ ព្រលឹងទទួលស្គាល់ ព្រះវរមិត្រ --សម្លាញ់នៃខ្លួន (Friend) បើសិនជា ពេលវេលាមកដល់ គ្រាន់តែពាក្យមួយមាត់ គ្រាន់តែពាក្យមួយឃ្លា គឺអាចឲ្យឆាកជីវិតយើងមានការផ្លាស់ប្តូរ តែក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃ។ គ្រាន់តែពាក្យពីរបីមាត់នៃទែវតា កំពុងមានជីវិត ដែលទទួលស្គាល់ព្រលឹងជាធាតុទេវតា អាចប្រាប់យើងគ្រាប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់នូវអ្វីដែលយើងចង់ដឹងដូចជាកម្រិតចិត្តមានសភាពយ៉ាងណា។ យើង មិនចាំបាច់មានការស្វែងរកជាបន្ត ថាហេតុអ្វីបានជាមានជីវិត ម៉េចបានជាឆាកជីវិតជួបរឿងបែបនេះ។ បើសិន ជាទេវតា ប្រទានពរឲ្យយើង យើងបានស្គាល់ជួបជាមួយមនុស្សម្នាក់ បើសិនជាបេះដូងយើងទទួលយកព្រះធម៍ ដាក់ក្នុងបេះដូង ហើយយើងប្រតិបត្តិតាមព្រះធម៍នោះ ប្រែក្លាយទៅជាការអនុវត្តន៍ផ្ទាល់ដ៍ប្រពៃដូចជាដុំមាស នោះគឺមានន័យថាយើងផ្តើមដើរលើផ្លូវព្រះធម៍សំដៅទៅឋានសួរគ៍។

តាមរយៈព្រះធម៍ យើងចូលរួមជាក្រុមជាមួនឹងអ្នកដែលស្គាល់ អ្នកដែលមានសេចក្តីស្រលាញ់នូវ ពិភពនៃព្រះធម៍ (The world of spirit) ។ យើងចូលរួមប្រែក្លាយព្រះធម៍ទៅជាការអនុវត្តន៍ផ្ទាល់លើផែនដី នេះ យើងជាអ្នកដឹងពីវិធីធ្វើយ៉ាងណាដឹងថានោះជាព្រះធម៍ ដឹងពីការនិយាយបែបណាមានប្រសិទ្ធិភាព ការដូចបានរៀបរាប់ខាងលើគឺមានតែអ្នកដែលគេធ្លាប់មានពិសោន៍ជាក់ស្តែង។ សម្រាប់យើង បែបនេះគឺជា ទឹកចុងក្រោយ ដែលយើងត្រូវតែដឹងអំពីព្រះសច្ចៈ គឺយើងត្រូវតែមានពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯង។

ដ៍រាបណាយើងនៅតែមានផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងជាមួយនឹងសម្បត្តិលោកិយ៍ ជាមួយនឹងអាណាចក្រនៃ ចិត្ត ជាមួយនឹងផលចេញមកពីការគិតនៃចិត្ត (Mind and matter) ព្រលឹងនូវតែគ្មានកំលាំងកំហែង នៅតែ ទ្រឹង នៅតែមិនដឹងរឿង ព្រលឹងយើងគឺដូចជាកូនក្មេងដែលវាជួបជុំជាមួយក្រុមក្មេងជាច្រើន ក្មេងវាទៅជាកំសាក ហាក់ អៀនៗ។ តែបើវាជួបជាមួយក្រុមក្មេងដូចជាគ្នាវា វាដូចជារស់ឡើងវិញ បេះដូងវាសប្បាយរីក មុខមាត់ ដូច្នេះ យើងនិយាយដោយមុតមាំថា បាទ! នោះហើយជាខ្ញុំ ចាប់ពីថ្ងៃនោះទៅ អ្វីៗសុទ្ធតែមានពន្លឺរស្មី យើងមានការយល់ដឹងត្រូវ មានការឃើញច្បាស់ថា ព្រះធម៍គឺជាព្រះសច្ចៈសំខាន់ជាងគេ_អមតៈ និងមិនផ្លាស់ ប្តូរ ព្រះធម៍គឺជាជីវិតនៃយើង ដោយសារព្រះធម៍និង ជីវិតយើងមានថាមពលព្រះ(power) ត្រូវបានត្របាញ់ បញ្ចូលគ្នា។ ចិត្ត និង រូបកាយនៃយើង នៅជាមួយគ្នាបាន គឺដូចជាខោអាវ ដូចជា ធាតុ ទេវតា (ព្រះធម៍ ឬពុទ្ធចក្រ)អាចនៅ សមស្របប្រកបជាមួយនឹងអាណាចក្រ។ សម្បកក្រៅទាំងនេះគឺមិនឋិតថេរ មិនគង់វង្ស តែ ព្រះធម៍នៃយើង ព្រលឹងនៃយើង គឺជាផ្កាព្រះភ្លើង (spark of God) ជាធាតុអមតៈ។

សុទ្ធសាង (Satsang) គឺជាប្រយោជន៍ដ៍ប្រសើរតែមួយគត់ដែលព្រះគ្រូផ្សព្វផ្សាយដោយឥតគិតថ្លៃ ចំពោះ ទាំងជនមានចំណេះវិជ្ជា និងអ្នកល្ងង់ខ្លៅ។  ទេវតា ដ៍មានឬទ្ធិបារមី ដ៍មានប្រភាគចិញ្ចែងចិញ្ចាច មានការ ទាក់ទាញមនុស្សម្នាគ្រប់ៗគ្នា អាស្រ័យតាមនិស្ស័យផលដែកលគេបានសាង ហើយផលដែល គេបាន សាងនោះ ជួយឲ្យគេភ្លេចពីសម្បត្តិលោកិយ ភ្លេចពីចំណងលោកិយ ភ្លេចអាចពេលវេលានិង ភ្លេច រាល់អ្វីៗដែលគេបានឆ្លងកាត់ពេញមួយឆាកជីវិត។ 

Maharaj  Sawan Singh Ji

In Search Of The Spirit

we want to discover the nature of the truth, where in the world do we go? If we want to know who we are, whom can we go to? There are practically infinite resources available to us if we want to understand our bodies. We have all sorts of options if we need to explore the workings of the mind. But is there anyone who knows who we really are, who understands the truth of our spirit, the soul?

Modern times are dominated by the physical sciences, by materialism and technology, For the spirit is an idea we have dufany, even the very notion of What if we think that we are more than mind and body? What if our hearts tell us, somehow, that we are something more than the reality described by the physical sciences?

In the past, we would go to the religions of our parents, our cultures, for answers to these questions, However, in this Information Age, things are different, we meet people, both physically and electronically, from all over the world. We soon.discover that the absolute unqualified Truth of our parents' religion is often contradictory with the absolute unqualified Truth told to the people we meet from neighbouring cultures. But surely, if we are all human beings, equal in every fundamental, with the same needs and aspirations, the Truth must be the same for all of us.

As a global perspective emerges in this Information Age, it allows us to transcend our national, cultural and regional perspectives. We see how humanity, to help achieve worldly ends, has manipulated the natural and fundamental human longing towards the spirit Misunderstanding the nature of the spirit, we have failed to make contact with it. Indeed, far from making contact with it, we have been deluded to the point that we misuse religion to justify slaughter and oppression.

Where, then, can we go in search of that truth of the spirit? If it could be expressed or understood through the use of mere words. then surely such constant disagreement as to the nature of God would be impossible? Is there any similar disagreement about the nature of electricity, or about the components of water or blood, from one culture to another, from one language group to another? It is precisely because the spirit cannot be known through the mind and the senses that there is this endless disagreement amongst human beings as to what the spirit really is.

Again we ask Where can we go? Whenever we want to study a subject, we look for a teacher who has practical knowledge and experience of that subject: Be it dancing, particle physics, football or medicine, only someone who has explored the subject thoroughly, who has worked with it and loves it, who can communicate it and teach others how to learn it for themselves. only such a person will make a proper teacher. We enroll in a class; we attach ourselves to our teacher, we study and practise - only in this way do we learn..It is no different with spirituality. To find the spiritual Truth, we attend a spiritual discourse. It is the forum in which one who knows the truth of the spirit - a spiritual Master - bears witness to that truth, so that others may catch a glimpse of it also. The Indian term for a spiritual discourse, 'satsang' is defined as 'association of the truth'. Truth is simple. But our minds that are complex are denying us the right to uncover the truth of our spirit.

The discourse of a spiritual Master is where the warmth of God's truth first touches our hearts. Swathed as we are in the layers of the mind, only the truth, spoken by an adept who knows that truth, has the power and authority to penetrate the thick layers covering our souls. The true spiritual discourse further gives us this certainty. It is the key that unlocks the door to our spiritual hearts. Self-realisation must come before God-realisation. If we do not even know who we are, what hope is there for us to understand what God is?

When we attend such a discourse, our souls, lying petrified within us, come to life. They respond to the vibrant ring of the truth. They hear their own language. They hear themselves spoken of. They recognise their Friend. If the time is right, just one word, one phrase, can strike us with such force that from that day on, our entire lives are transformed. Just a few words from a living God- realised soul can tell us everything we need to know at the level of the mind. We may search no further for the whys and wherefores of life. If, by God's grace, we are blessed with contact with those who know, if we absorb their words into our hearts and they lead us to the practice that transmutes words into the gold of practical experience, then we have started on our journey home

Through a spiritual discourse, we associate with those that know and love the world of the spirit. We associate with the spiritual adept who has explored this world, who knows how to realise it,who speaks with the authority that only practical experience can bring. For us, this encounter is a means to an end, for ultimately, to know the truth, we have to experience it ourselves.

As long as we focus primarily on the material, the world of mind and matter, the soul's power remains subdued, latent and unknown. Like a child in a large gathering, the soul is inward and shy. But give it company of its own kind and it revives - our hearts gladden. Then we say with conviction, "Yes! That is who I am!" From that day we see eyerything in a new light. We understand, we see, that spirit is the prime reality eternal and unchanging. The spirit is our life as if unites us in its power. Our minds and bodies are suits of clothes in which our spirits live in this world. These outer shells are transient and perishable. But our true spirit, our soul a spark of God, is eternal.

Extracted From Spiritual Discourses Volume II

Satsang is a unique boon which the Master distributes free to both the learned and the ignorant. His over-powering grandeur, his refulgence and magnetic force attract each person according to his merit, with the result that they become oblivious of the world and its objects and completely lose track of time and the manner of its passage.

M aharaj Sawan Singh Ji