អ្នកបួងសួងទេវតា ដ៍ពិត True Prayer

មហារាជ សាវ៉ាន់សិង្ហ គឺជាកំពូលសន្តបុគ្គលមួយចំណោមសន្តបុគ្គលនានាដែលដើរជាន់លើភពផែនដី នេះជារៀងរហូត។ លោកបានទទួលសាវគ្គ និងអ្នកដើរតាមលោករយៈពេលម្ភៃប្រាំឆ្នាំ ចន្លោះឆ្នាំ ១៩០៣-១៩៤៨ រហូតដល់ពេលដែលលោក លាចាកលោកនេះទៅក្នុងអាយុ កៅសិបឆ្នាំ។ ក្រោមស្នាដៃដឹកនាំរបស់លោក អ្នកមានជំនឿកើនឡើងតាំងពីសហគមន៍តូចៗស្ថិតនៅក្នុងភក់ជ្រាំនៃច្រាំងទន្លេប៊ីស រីកធំទៅៗរហូតដល់ សព្វថ្ងៃនេះ។ លោកជាមនុស្សល្អដែលគេរមែងនឹកគិតដល់លោកជានិច្ចថាជា “ ព្រះគ្រូធំ”។

សូម្បីចំនុចល្អរបស់គាត់ មួយ គេមិនអាចបកស្រាយអ្វីបានដោយគ្រាន់តែចំណាយពេល និងក្រដាស់តែពីរបីទំព័រឡើយ។ កត្តានេះអាចបណ្តាលមកពីសមត្ថភាពមនុស្សលើផែនដីនេះមិនមានកម្រិត មួយដែលអាចបកស្រាយគ្រប់គ្រាន់បាន តែគេអាចយល់បានតាមរយៈសំណេររបស់លោក។ ខាងក្រោមនេះជា ការដកស្រង់ចេញពីស្នាដៃដែលមានកម្រាស់ ២ ២០០ទំព័រ។ Gurmat Sidhant  សរសេរជាភាសា បាន់ចាប់ និងត្រូវបានគេបកប្រែជាភាសាអគ្លេស ជាប្រាំជំពូក មានចំណងជើងថា “ទស្សនៈវិជ្ជានៃព្រះគ្រូ”។ ទោះជាបែប នេះក្តីក៌នៅតែមិនអស់សេចក្តីសមតាមអត្តន័យនិងអត្តរសដើម ក្នុងជំពូកស្តីពី អ្នកបួងសួងដែលគេដកស្រង់មក មាន ១៤០ទំព័រ ដែលរៀបរាប់យ៉ាងលំអិតគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃអ្នកបួងសួងទាំងអស់។ លោកលើកឡើងថា៖

អ្នកបួងសួង មានសារៈសំខាន់សម្រាប់សាវគ្គតាំងពីពេលដំបូង
ដល់ ដំណាក់កាលចុងក្រោយ_ជាដំណាក់រលាយចូលជាមួយ
ព្រះពុទ្ធអង្គដ៍ឧត្តម។ តែ យើងមិនបានជួបព្រះពុទ្ធឡើយ
តើយើងអាចបួងសួងចប់សព្វគ្រប់បែបណា មានស្វាមីភ័ក្របែបណា?
មានការជឿជាក់ជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ បែបណា បើយើងមិនដែលបាន
ឃើញព្រះពុទ្ធអង្គផងនោះ? តើវាមានតម្លៃបែបណាដែលអ្នកបួងសួង

ប្រឹងប្រែងដោយគ្មានសេចក្តីជ្រះថ្លា និងគ្មានជំនឿចិត្ត?

ព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់មកសំដែងឬទ្ធិព្រះអង្គឯងតាមរយៈ សុទ្ធគ្រូ ឬតាមរយៈព្រះគ្រូរស់។  ការពិតទៅការបួងសួងតាមរយៈព្រះគ្រូគឺជាការបួងសួងតាមរយៈព្រះពុទ្ធអង្គ។ ពាក្យពេជ្ជមិនមានន័យអ្វីទាំងអស់ ជាការគ្មានប្រយោជន៍ ពាក្យពេជ្ជចេញពីព្រះគ្រូគ្មានសំដៅទៅអ្នកណា គឺសំដៅដល់ព្រះពុទ្ធអង្គដ៍ឧត្តម ភាពមិនស្មោះត្រង់ និងគ្មានការជឿទុកចិត្តនឹងផ្តល់ជាដំណឹងមកដល់ព្រះគ្រូវិញ។

តែ តើយើងអាចបោះបង់ចោលការខិតខំរបស់យើងចោលទេ  រួចពឹងផ្អែកលើតែការបួងសួង? យើងត្រូវ តែមានការចង់ចាំជានិច្ចកាលថា កាលណាមនុស្សយើងនូវមិនទាន់ក្លាយជាអ្នកធ្វើការជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គទេ គេមិនអាច សម្រេចគោលបំណងបានឡើយ។ ការបួងសួងមិនមែនជាការខិតខំនោះទេ។យើងអាចបួងសួង និងសុំព្រះមេត្តាធម៌ តែជាមួយគ្នានេះដែរ យើងត្រូវតែបន្តខិតខំដើម្បីបានក្លាយទៅជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ។ កាលណាគេបានសម្រេចបំណងនេះ និងពេលណាការខិតខំទទួលបានជោគជ័យ ដូច្នេះគេការបួងសួងក៏ទទួលបានជោគជ័យដែរ។

ការបួងសួងពិតប្រាកដគឺចេញមកពីការឈីចាប់ ដែលកើតឡើងដោយសារតែការបែកចេញឆ្ងាយពីពុទ្ធអង្គ និងការឈីចាប់ដែលមិនបានចូលរលាយចូលជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គវិញ ការបួងសួងពិតគឺពេញដោយសេចក្តីជ្រះ ថ្លា ដោយអារម្មណ៌មូល ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយភាពវាងវៃ។ ពួកគេកើតមកដោយមានសេចក្តីស្រលាញ់ក្នុងបេះដូង។ គោលបំណងនៃការបួងសួង ដ៌ពិតប្រាកដគឺសំដៅលើការដែលមនុស្សម្នាក់ គេប្រឹងប្រែងធ្វើខ្សែជីវិតប្រព្រឹត្តិទៅតាមការបញ្ជារបស់ព្រះគ្រូ។ ដើម្បីការបួងសួងសម្រេចបានជោគជ័យ ជាការចាំបាច់ដែល សាវគ្គត្រូវតែធ្វើតាមព្រះគ្រូ និងត្រូវតែមានពាក្យពេជ្រព្រះគ្រូក្នុងបេះដូងរបស់គេ។

ការបួងសួងដោយមានទាំង សន្តបុគ្គលផង និងមានអ្នកបួងសួងដល់ព្រះពុទ្ធអង្គផង គឺជាឧទាហរណ៌ល្អសម្រាប់យើង ការបួងសួងនោះមានន័យណាស់ បើសិនជា ពាក្យពេជ្រ  និងការគិតនានាចេញមកពីក្នុងបេះដួងគេម្នាក់ៗដោយ ស្មោះ។ ពេលកំពុងតែបួងសួង គេត្រូវតែធ្វើស្ថានភាពឲ្យដូចជាស្ថានភាពមួយដែលយើងឡើងដល់កម្រិតមួយ មានព្រះពុទ្ធអង្គនៅចំពោះមុខ។ កាលណាគេអាចបំភ្លេចខ្លួនឯងបានទាំងស្រុង បំភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់មានក្នុងលោកនេះ មានតែព្រះពុទ្ធអង្គតែមួយគត់។ អ្នកបួងសួងត្រូវតែបំភ្លេចខ្លួនឯង គ្មានចិត្តរវើរវាយ និងអ្វីៗចេញតែមកពីបេះដូង។កាលណាគេមិនបែកកម្មដ្ឋាន គេមិនបែកខ្លួនគេជាមួយនឹងព្រះពុទ្ធអង្គឡើយ។

ផលដែលចេញមកពីការថ្លាថ្លែងតាមរយៈការបួងសួងដល់ព្រះពុទ្ធអង្គ ជួយយើងឲ្យមានអារម្មណ៌កាន់តែមូល ក្នុងពេលតាំងសមាធិ ជួយយើងកុំឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ឲ្យមានចិត្តជ្រះថ្លាក្នុងបេះដូងទាំងក្នុង ចិត្តផងដែរ។ កាលណាមនុស្សទាំងអស់ជួបបរាជ័យ នោះគេគេសម្រេចបានជោគជ័យក្នុងការនឹកឃើញដល់ ព្រះពុទ្ធអង្គ។ ពេលណាយើងសំលឹងទៅខាងក្រៅជួបរឿងឈីចាប់ ជួបជាមួយរឿងមិនល្អ នោះការងាកគិតពីខាងក្នុង ខ្លួនកាន់តែប្រសើរ និងកាន់តែមានជោគជ័យឡើង។ កាលណាយើងមានការផ្លាស់ប្តូរនូវការយល់ឃើញ នូងការគិតគូរ នោះយើងនឹងឃើញសកលលោកនេះទាំងមូលមានការខុសគ្នាសម្រាប់រូបយើង។

ការបួងសួងពិតប្រាកដចេញពីសេចក្តីស្រលាញ់ពីខាងក្នុង និងមានជំនក់អារម្មណ៌ខ្មាំងជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ ជាទី ស្រលាញ់។ សេចក្តីស្រលាញ់របស់អ្នកបួងសួងហាក់ដូចជាមានព្រះពុទ្ធអង្គក្នុងជាអ្នកតាមថែរក្សា និង អ្នកនោះលែង ដឹងថាមានខ្លួនឯង គឺដឹងតែម្យ៉ាងថាខ្លួនជាព្រះដ៌អនន្ត។ ព្រះគឺជាចំនុចតែមួយគត់ដែលអ្នកបួងសួងសង្ឈឹមលើ និងជាអ្នកជួយគាំទ្រ។

ចូរបួងសួងដល់ព្រះពុទ្ធអង្គដោយខ្លួនឯង កាលណាព្រលឹងយើងរលាយចូលជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ ដូច្នេះគឺលែង ចាំបាច់មានការបួងសួងអ្វីទៀត។ អ្នកស្វែងរកធម៌កាលណាគាត់មានបំណងគឺបំណងបានសម្រេចគ្រាណាគាត់ បានចូលជាមួយព្រះពុទ្ធអង្គ ដូច្នេះ សាវគ្គ ក្លាយជាសាវគ្គដ៌ពិត។ ជាសញ្ញាមួយដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធ សម្រាប់អ្នកណា មានការបួងសួង តើគេបួងសួងដើម្បីអ្វី សុំអ្វីពេលនេះ? ព្រះរាជអំណោយនានាគឺមានតែចេញមកពីព្រះពុទ្ធអង្គប៉ុណ្ណោះ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ដែលមនុស្សពីរនាក់ ក្លាយជាព្រះតែមួយអង្គ។ តើយើងត្រូវសួរទៅអ្នកណា? និង ត្រូវផ្តើមសួរពីអ្នកណាមុនគេ?

ជាសង្ខេបសម្រប់ការសនិដ្ឋានគឺជាថាអ្វីជាកត្តាសំខាន់ដើម្បីនិយាយពេលនេះ។ កាលណាដែលមាន គេសួរថាអ្វីជាឧទាហរណ៌ល្អសម្រាប់ក្រុមអ្នកបួងសួង ជាសំណួររបស់ក្រុមសាវគ្គនោះ ព្រះគ្រូធំតបវិញថាៈ

បើសិនជាខ្ញុំបួងសួង ខ្ញុំនឹងបួងសួងដូចនេះ៖

ឪទេវតា អើយ ខ្ញុំជាមនុស្សល្ងិតល្ងង់ ទូលបង្គំ ជាខ្ញុំ មិនដឹងត្រូវសុំអ្វីពីទេវតា
សូមទេវតា ទ្រង់ ប្រទានរបស់ណា ដែលអង្គទេវតា ទ្រង់ញាណថា ពិសេសដល់ខ្ញុំម្ចាស់ផង
និងសូម ប្រទានដល់ខ្ញុំម្ចាស់ នូវ បញ្ញាវាងវៃ នូវ គតិបណ្ឌិត នូវកំលាំងខ្លាំងក្លា
ព្រមទាំងសេចក្តីរីករាយណា ដែលអង្គទេវតា ទ្រង់ ញាណថា នោះសមប្រកប ជាមួយខ្ញុំកូណា
ឲ្យខ្ញុំកូណា នៅទីណា ពេលណា ដែល ព្រះគុណ ម្ចាស់ ញ្ញាណថា សមជាមួយខ្ញុំព្រះអង្គ
ខ្ញុំម្ចាស់ គ្មានទេគុណធម៌ គ្មានទេ ការលះបង់ ការ បូជាផ្សេងៗ
រាល់ទង្វើនៃខ្ញុំម្ចាស់ ពេញដោយអំពើបាប និងដោយភាព ល្ងង់ខ្លៅ គ្មានបុណ្យ គ្មានកុសល
មានតែចិត្ត ចេះតែមករំខានយីយាជាប្រចាំ
អ្នកមានបាបកម្មដូចជាខ្ញុំម្ចាស់ សូមព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ 
ជួយខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានប្រាថ្នាអ្វីក្រៅពីអោបជើងព្រះបរមគ្រូ សុំពរ សុំជ័យ
សូមទទួលខ្ញុំម្ចាស់ ដាក់ក្នុងខ្ទម ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ផងចុះ
បានតែត្រឹមនេះ ខ្ញុំម្ចាស់គ្មានប្រាថ្នាអ្វីក្រៅពីនេះឡើយ សូមទទួលខ្ញំម្ចាស់ជាទារកផងចុះ
បើបានត្រឹមណេះជាមហាភ័ព្វសំណាងនៃខ្ញុំជាពន់ពេក
ព្រពុទ្ធជាម្ចាស់ ដូរដុំ ថ្ម ជាសីលា ទៅជា ដុំមាស សម្រាប់ខ្ញុំព្រះករុណា៕

True Prayer

Maharaj Sawan Singh Ji was one of the greatest saints to ever walk upon the face of the earth. For forty five years be received disciples and followers into his fold from 1903 to 1948, until he passed on at the age of ninety. Under his guiding hand, the colony grew from a small collection of mind fiats by the banks of the Beas River into the large, flourishthing community that it is today. He is lovingly remembered by all those who knew him as the Great Master.

It is an impossibility to convey even an iota of his greatness and the scope of his work in a few descriptive lines. Perhaps, though a small hint of his infinite capacities in this world can be glimpsed through his writings. The following paragraphs are brief excerpts from the 2200-page work. Gurmat  Sidham written by him in the Panjabi language and translated into English in the five volumes of Philosophy The Manen. But even these few excerpts are glaringly  inadequate, for the chapter on prayer from which are extracted, contains over 140 pages of inspiring words from his pen,  describing every aspect of prayer in detail. He says :

Prayer is important to the disciple from the earliest stage of his spiritual journey to the final one – The Ultimate union with the Supreme Being .But we have not seen God . How can we pray with complete faith and confidence to One who we have not seen? And what is the worth of a prayer without faith and confidence? 

The Lord manifests Himself to us in this world through a Satguru or living Master. To pray through the Master, is in essence, to pray the Lord. The words uttered by such a one are directed to none other than to the Supreme Father: thus, with implicit faith and confidence we may direct our prayers to the Master.

But should we give up our efforts and depend only on prayer? We must remember that as long as a man does not become a conscious co-worker with God, he should never relinquish his efforts to reach that goal. Prayer is no substitute for effort. We should pray and beg for his mercy, but at the same time continue in our efforts to realise Him. When a person is fevent  in his desire and makes sincere endeavors to attain it, then his entire being is rapt in prayer.

 True prayer is that which is intense with the pain of separation from God: and out of this longing they are offered with faith. concentration, humility and submission They are born within a loving heart. The aim of true prayer is to enable one to moulds one's life according to the commands of the Master. To be successful in prayer, it is necessary that the disciple is wholly engrossed in the Master and that the Master's words are engraved upon his heart. 

The prayers composed by saints and devotees of the Lord are an example for us. They can be useful to as if every word and thought of these prayers is felt in one's innermost being and expressed with one's whole heart.   While playing , one should try to reach the presence of the Beloved  One should forget himself completely and banish all worldly thoughts other than those of his Beloved.  Prayer should stem from the depths of one's self, the mind and heart united in fervent supplication.  One concentration one should be so intense that there is no barrier between oneself and the Lord. 

 The yearning for the God expresses through prayer helps us to improve our concentration during meditation, it brings porse- courage, fearlessness f, purity of heart and mind, where all human efforts fail, this logging will success. Our outlook towards suffering and misfortunes in life in improved and we gain strength to face them. When the angle of vision is changed, the entire world appears different to us. 

True prayer constantly expresses inner love and longing for the Beloved. The lover prays for emancipation and begs to lose himself in the deep ocean of Infinite Unity: the Lord is his only hope and support.

 Pray to the Lord for Himself. for when the soul merges itself in the Lord, prayer is no more necessary. All desires of the devotee are fulfilled by union with the Lord, thus the disciple becomes perfect. For him. prayer is now a sign of imperfection. What is he to beg or pray for now? The Bestower of all gifts is always with him, may, the two have become One. Who is to ask, and from whom?

 And to conclude this brief explanation,  what better way than to add a prayer from his own lips. Once when asked to give an example of a good prayer by a group of disciples, the Great Master replied. 

If I were to pray, I would pray as follows 

My Lord. I am ignorant. I don’t know what to ask from you
Give me that which you think best for me.
 And give me the strength and wisdom
 To be happy about you deem fit to give me
 And about how and here you keep me
I have no virtues, no devotion
My actions are all dart and sinful , l possesses no mercy 
And the mind has thoroughly crushed me
For sinner line my, O Lord
There is no refuge, but They blessed feet
Please take me under Thy shelter 
I want nothing more, make me Thy Slave
I am become Thine
And Thou mayst become mine