ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ២៥ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០២៤ ( ២០ នាទី)
Q & A @ N 1= 00--1:57
Hello. What is of greatest importance – prayer to God, or meditating on what we know of God? Sister, meditation is a prayer. You see, for most of us … Actually realistically, there are different stages of prayer. As far as we are concerned, we think using set words, you know, to talk to the Lord, is prayer. Now, the question arises: Do we need words to put anything in front of Him? If He is all-pervading, if He is all-knowing, then what am I saying? Now, because of my own limitations, I am using these words. But He knows everything, so I don't need to remind Him. If He forgets or He doesn't know, then how can He give (to) me? If He has the power to give, He should also have the power to know. If He doesn't have the power to know, how can He have the power to give? So the best prayer is the silent prayer. Where we sit in silence thinking of Him, and trying to merge our limited self into that ocean of love. That is the best prayer, rather than using set words. Sister, when you use words, you limit yourself. You know, it's like somebody asking you, “Explain to me ‘love’.” Now, the moment you start using words to explain love, you're limiting yourself. Because the intensity of that emotion can never be explained by words. It has to be felt; it has to be experienced. So similarly, we have to experience the Divine. We don't need to ask Him; we don't need to tell Him – nothing. We just need to experience Him within ourselves.
សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាសុំសួរថា តើការបួងសូងទេវតាមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា? ឬ ថា ការធ្វ់ើសមាធិ យើងអាចដឹងអំពី ទេវតាកម្រិតណាដែរ? ញោមស្រី ការតាំងសមាធិ គឺជាការបួងសួងដល់ទេវតា ដូចយ់ើងបានឃើញទាំងអស់គ្នាស្រាប់ តែជាការពិតទៅ ក្នុងការតាំងសមាធិ គឺមានដំណាក់កាលជាច្រើនថែំមទៀតខុសៗគ្នា ហើយអ្វីដែលយ់់ើង មិនសូវបានចាប់អារម្មណ៍ គឺការដែលយើ់ងប្រើប្រាស់ ពាក្យពេជ្ជ ដោយយក ពាក្យពេជ្ជ សម្រាប់ធ្វើជាការនិយាយ ពិតទូលដល់ទេវតា បែបហ្នឹងគឺជា បួងសួង។ ដូច្នេះ បានជាក់ើតមានបញ្ហានៅពេលនេះ។ សួរថា ចាំបាច់ដែរឬអីដែលយើងប្រើពាក្យពេជ្ជដាក់ពីមុខ ដើម្បី ពិតទូលទេវតា? បើយើងដឹងថា ទេវតាសណ្ឋិតនៅគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ទេវតាដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាង បើអីចឹង យើងមិនចាំបាច់រំលឹកទេវតាធ្វើអី? បើសិនជាទេវតាទ្រង់ភ្លេច បើសិនជាទេវតាទ្រង់អត់ដឹង អីចឹងធ្វើម៉េចទេវតាមាន ឬទ្ធិប្រទាន មានឬទ្ធិអាចដឹងរឿង បើអីចឹងទេ ការបួសសួងដែលល្អ ប្រស់ើរបំផុត គឺការបួងសួងស្ងាត់ៗ Silen prayer គឺត្រូវអង្គុយដោយស្ងៀមស្ងាត់ គិតដល់ អង្គទេវតា រួចព្យាយាម រំលាយខ្លួនយ់ើងដែលសព្វថ្ងៃមានកម្រិតតូចឲ្យចូលជាមួយ មហាសាគរនៃសេចក្តីស្រលាញ់ (អង្គទេវតា) នេះគឺជាការបូងសួងដ៍មហាប្រពៃបំផុត ល្អជាជាងការ ប្រើប្រាស់ពាក្យពេជ្ជ (និយាយខ្លាំង)។ ញោមស្រី ការដែលយើងប្រ់ើប្រាស់ពាក្យពេជ្ជ គឺជាការកំណត់ព្រំដែនខ្លួនឯងឲ្យមានកម្រិតទាបទៅវិញទេ គឺដូចដែលថា បើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់គេប្រាប់យើងថា ចូរញោមស្រី រៀបរាប់អំពី សេចក្តីស្រលាញ់ មានន័យថាម៉េច? អីចឹងពេលណាយើងប្រើពាក្យពេជ្ជ គឺយ់ើងមានកម្រិត ព្រោះថា សេចក្តីស្រលាញ់មានទំហំធំឥតគណនាគ្មានពាក្យពេជ្ជឯណាមកបរិយាយឲ្យអស់សេចក្តីបានឡើយ។ ដូចគ្នានេះដែរ យ់ើងត្រូវតែ រៀនសូត្រពី រឿងទេវតា គឺថា យើងមិនចាំបាច់ ទូលពិត មិនចាំបាច់ក្រ់ើនរំលឹកទេវតាទេ អ្វីដែលជាការចាំបាច់ គឺត្រូវ ធ្វ់ើឲ្យខ្លួនឯងមានបទពិសោធន៍ជាមួយទេវតា ( យកទេវតាមកដាក់ខ្លួន)
Q & A @ N 1= 00--1:57
Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, my question is: If someone does his work and seva with full sincerity and with a selfless attitude, does the Lord take over all his responsibilities? If we reach that stage, yes. But when we reach that stage, we will not ask such questions. Okay, Baba Ji. Because then everything will belong to the Lord – good or bad – everything. Because then there will be no “I” left. Once the “I” is eradicated, then it is all His – then there will be no difference between good or bad. Okay?
សូមក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះគ្រូ បាបាជី ជាសំនួរខ្ញុំកូណា សុំសួរថាបើសិនជាមានអ្នកណាម្នាក់ គាត់បំពេញការងារគាត់ និង កិច្ចការបំរើព្រះដោយចិត្តស្មោះបំផុត មិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ទេ តើទេវតាទ្រង់ទទួលខុសត្រូវរាល់ទង្វើររបស់បុគ្គលនេះដែររទេ? ញោម បើសិនជា បុគ្គលនោះឈានចូលដល់កម្រិតនេះ ជាការប្រពៃណាស នោះទេវតាពិតជានឹងទទួលខុសត្រូវមែន តែ បើសិនជា គាត់ហ្នឹងដល់កម្រិតអីចឹងមែន នោះគាត់ក៍មិនសួរសំនួរបែបនេះដែរ ដោយសារថា រាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់ធ្វើគឺក្នុងនាមទេវតាស្រេចទៅហើយ មិនថា ផលល្អឬ ផលអាក្រក់ឡើយ គឺគ្រប់់យ៉ាង ដោយសារពេលនោះ លែងមាន ពាក្យថា អាត្មាអញ ឬ អង្គអញ កាលណាដែលលែងមានពាក្យថា ខ្ញុំ ឬ អញ អីចឹងគឺដល់តែពាក្យថា ទេវតា ឬ ព្រះ ដូច្នេះ គឺគ្មានអ្វីខុសគ្នាទៀតទេ រវាងការបានផលមកវិញល្អ ឬ អាក្រក់។
Q & A @ N 2= 00--2:36
Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, we’ve heard it before in theory, or in different written passages, that the present moment is all that we have, is all that there is. And I suppose everything else is just in our mind really. It is something, it’s like an idea that I used to think about a lot, since I was much younger, even like, you know, my teenage years. Because, I suppose, maybe it intrigued me so much. I always would try to concentrate or get to the moment where I was trying to, you know, be at one with that present moment. And it led me to an experience once that, I suppose was too intense to hold onto, or, I suppose, was a bit overwhelming maybe as well. But in that, what seemed like the kind of present moment, it seemed like there was no individual movement, it was just like one big, evolving kind of choreography. Like, there was no individual movement, like a collective, I suppose, choreography unfolding. Is there anything, Baba Ji, you could comment about us and our link to the present, and being more present in the present, and maybe that experience? Brother, first and foremost, I would request that we should not intellectualize all this. Life is very simple.
សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាមានឮសូរគេនិយាយជាច្រើនទាំងទ្រឹស្តី ផង ទាំងការសរសេរផងសុទ្ធតែអះអាងថា អ្វីដែលជូបប្រទៈ ដែលយើងមានថ្ងៃនេះ គឺជា អ្វីដែលយើងមានកាលពី ថ្ងៃមុន។ ខ្ញុំកូណាគិតថា នេះគ្រាន់តែជាការគិតរបស់ចិត្តប៉ុណ្ណោះ ព្រោះកាលខ្ញុំកូណានៅពីក្មេង តូចៗ ក៍មានការគិតអីចឹងដែរថា គឺដោយសារយើងនៅក្មេងខ្ចីបានជាគិតបែបហ្នឹង។ ដល់ពេលខ្ញុំកូណាតាំងសមាធិ ខ្ញុំកូណាខំប្រឹងរំលឹកឲ្យដូចការគិតពីក្មេង តែមិនបានដូចចិត្តសោះ ខ្ញុំខំប្រឹងទៀត គឺនៅតែមិនដូចបំណង ហាក់ដូចជាអ្វីៗខំប្រឹងតែឯង គ្មានបានការអី ព្រោះកិច្ចការនោះត្រូវការជាក្រុមដូចជា ក្រុមរាំអីចឹងដែរ មិនអាចម្នាក់ឯងសំដែងបានល្អទេ ត្រូវការសម្តែងរាំជាក្រុម ដូច្នេះ សូមព្រះគ្រូ ជួយជា ព្រះឪវាទថា ធ្វើបែបម៉េចឲ្យយើងឃើញពី ការពិតៗក្នុងបច្ចុប្បន្នភាព និង ទៅថ្ងៃខាងមុខ ? ញោម ប្រុស ជា ព្រះឪវាទ ស្នើរសុំញោម កុំប្រើបញ្ញាដើម្បីវិភាគរឿងហ្នឹង ដោយសារជីវីតមនុស្សលោក គឺ សាមញ្ញ ណាស់
We complicate it; we intellectualize everything. And then, you know, it gets so complicated we don’t know what to do. Now, the past is gone, it’s finished. Remember the past, so that we don’t make the mistakes again. Future, we don’t know. Future still has to come. So, this is the moment that you are living in. And that’s what you have to make the most about. It’s as simple as that. Now, my own thoughts, my perspectives, my concepts – if I bring them into it, I’m just going to complicate everything. So, let’s live the moment, let’s see what is in front of us – make the most out of that. The guiding point is that I have a certain goal. I have certain priorities in my mind. I’ve got a purpose for which I’ve been given this human birth. I should remember that, and that should help me to take my decision as to what is the way forward. That’s about all I need to do. So, if I complicate all this stuff, it’s just going to create a bigger burden on me, and I will end up just going around in circles without knowing what to do. Baba Ji, I have the idea … I’ve got complications, and it might be another complication that I’m creating. But in the process of meditation, it just seems to feel like it’s quite a fine balance between trying to concentrate and, I suppose, letting yourself go as well. Is that the right … In meditation, there’s nothing that you have to do! You start your simran and just let yourself go. Everything else will happen automatically. Now, if you think that you can reach somewhere, or you can do something – you’re sadly mistaken. You know, with our strength, with our, let’s say, intellect or whatever it is, you can’t even take one step forward. So don’t even try to bring your intellect or think that intellectually you’ll make sense, or with your strength, you’ll be able to make progress. You can come here lifetimes together and still not be able to do anything. So we are in the process, through our meditative process, just untying the string. You know, like a balloon is tied down? So, it just keeps on going left and right. But the moment you untie the string, it’ll start going upward. So, these attachments have tied us down. We are just untying those strings. And as we, sort of, untie the strings, the consciousness will automatically start moving upward. The natural inclination of the consciousness is towards the eye center. We have weighed it down by our desires, by our karmas, by our thoughts. So the moment you remove this covering, it will automatically start going upward. That’s all you need to do.
មនុស្សយើងនាំគ្នាធ្វើជីវិតឲ្យស្មុគស្មាញ មនុស្សលោកនាំគ្នាប្រើបញ្ញាមកធ្វើការវិភាគគ្រប់ៗរឿងទាំងអស់ ដល់អីចឹងទៅឃើញថា បញ្ហាស្មុកស្មាញ រួចមិនអាចដោះស្រាយ បញ្ហានោះបាន។ រឿងពី អតីតកាល កន្លងផុតទៅ វាចប់ទៅហើយ រួចហើយក៍នាំគ្នារំលឹករឿងចាស់ឡើងវិញ យើងមិនគួរមានកំហុសជាលើកទី២ ដោយសាររំលឹករឿងចាស់មកទេ ចំណែករឿងទៅថ្ងៃអនាគត យើងមិនបានដឹងថាមានរឿង អ្វីកើតឡើង តែច្បាស់ណាស់ ថ្ងៃអនាគតគឺនឹងកើតមានរឿង គឺទាំងអស់នេះហើយ ដែលជា បរិបទ យើងកំពុងរស់នៅសព្វថ្ងៃ និងជា បញ្ហាដែលយើងត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងបំផុត។ រឿងគឺវាសាមញ្ញ ធម្មតាៗ ដូចនេះ គឺថា យើងម្នាក់មានទស្សនាទាន មានគំនិត មានការប្រមើលមើលទៅខាងមុខ អីចឹងបើសិនជា អាត្មាគិតបែបនេះដែរ គឺវានឹងបង្ករជាបញ្ហាឡើងមក បើដូច្នេះ យើងកំពុងតែរស់នៅ សព្វថ្ងៃនេះ ត្រូវតែប្រឈមមុខដោះស្រាយជាមួយ បញ្ហានាពេលនេះដែរ ជាការណែនាំផ្លុវ គឺថាយើងមាន គោលដៅរួមធំមួយ បន្ទាប់មក យើងមាន ចាត់ចំណាត់ថ្នាក់ជាអាទិភាពមួយចំនួន ថាមួយណាសំខាន់ជាង ចាំបាច់ជាង នឹងដឹងថា យើងម្នាក់ៗមាន គោលបំណង ដែលទេវតាប្រទានឲ្យយើងមានរូបកាយជាមនុស្សនេះឡើងមក ដែលប្រការនេះ យើងត្រូវតែនឹកឃើញ ចងចាំជានិច្ច រំលឹកជានិច្ច ត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះ ទាំងនេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ។ បើសិនណាជាយើងធ្វើឆាកជីវិត ឲ្យស្មុគស្មាញ គឺមានន័យថា យើងកាន់តែថែមបន្ទុក ធ្វើឲ្យយើងកាន់តែឈឺចាប់ឡើងៗ យើងទៅជា វិលវល់ចុះឡើងៗ មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីឡើយ។
កូណា ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំយល់ពី គំនិតនេះ ខ្ញុំកូណាដឹងថា ខ្ញុំកូណាមានការស្មុកស្មាញច្រើន នឹងកាន់តែធ្វើជីវីតកាន់តែស្មុគស្មាញថែមទៀត តែជំហាននៃការតាំងសមាធិ វាដូចជា វិធីមួយធ្វើឲ្យមាន តុល្យភាព រវាងភាពស្ងប់ស្ងាត់ ជាមួយនឹង រឿងអតីតកាល ដោយវាជួយក្នុងការផ្ចង់អារម្មណ៍ឲ្យមូលល្អ។ ញោម គួរបណ្តោយតាមសម្រួល កុំខំប្រឹងសមាធិពេក ព្រោះការតាំងសមាធិអត់មានអ្វីដែលខំប្រឹងទេ គឺធ្វើខ្លួនយើងឲ្យធម្មតាៗ អង្គុយធ្វើ សម្រាន្តគឺ ប្រមូលអារម្មណ៍ផ្ចង់ រួចហើយអ្វីៗផ្សេងទៀតគឺតាម ដំណើរ ធម្មតា ជំហានបន្ទាប់វានឹងកើតចេញមកជាស្វ័យប្រវត្តិ អត់ចាំបាច់បង្ខំ ស្មុកស្មាញ បើសិនជាញោម គិតថា ខ្ញុំមកដល់កម្រិតនេះ ខំប្រឹងឲ្យដល់កម្រិតនេះមួយទៀត បែបនេះ គឺជា កំហុសមួយគួរឲ្យសោកស្តាយទៅវិញ ។ ការប្រើកម្លាំងរបស់យើង បញ្ញារបស់យើង គឺ ការប្រើអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងមាន មិនអាចនាំយើងឈានដល់កម្រិតថ្មីណាមួយទេ ទោះបី ញោម ចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ប្រើកំលាំង បញ្ញា ស្មារតី ក៍មិនអាចសម្រេចអ្វីបានដែរ ។ រឿងនេះវាដូចជា ជំហាននៃលការតាំងសមាធិអីចឹងដែរ គឺយើង ត្រូវតែផ្តាច់ខ្សែចំណងចេញ ប្រៀបដូចជា ខ្សែចង់ បាល់ឡុង បង្ហោះលើមេឃ ដែល បាល់ឡុង មិនអាចហោះបានទៅលើមេឃទេ បើគេមិនផ្តាច់ចំណងខ្សែនោះចេញ ធៀបជាមួយការតាំងសមាធិ គឺ យើង ផ្តាច់ចំណងកម្មចេញ ពេលនោះ សតិ ជាសេចក្តីដឹងខ្លួន វានឹង ហោះឡើងទៅខាងលើជាស្វ័យប្រវត្តិ ដែលសតិនោះ មានចលនារំដៅទៅរក ភ្នែកកណ្តាល តែ សតិហ្នឹងស្រូបទាញចុះក្រោយ ដោយសារ តែមាន ចំណង់ កម្មា និង បំណងប្រាថ្នា ដូច្នេះ កាលណាយើងផ្ចាច់ខ្សែចំណងភ្លាម នោះសតិ វានឹងហោះអណ្តែតទៅលើភ្លាមដែរ។ ទាំងអស់នេះជាកិច្ចការដែលយើងត្រូវធ្វើ ។
Q & A @ N 3= 00--6:59
Radha Soami, Baba Ji. Baba Ji, thank you for giving me the strength to come here and ask you a question. Baba Ji, I was born into a satsangi family, but my father used to eat non-vegetarian food. Maybe I started eating non-vegetarian food because of him, but regardless, this causes many problems for me at home. Since my wife belongs to a Sikh family and is a pure vegetarian, there are often fights at home over this issue. Baba Ji, I don’t understand – mentally, I want to give it up, but I cannot seem to do so. Perhaps I need a little scolding from you. By causing pain to others, can we lay the foundation of our own happiness? Do you think that when animals are killed … And why? For the enjoyment of your palate? It is a matter of enjoying that taste for 4 or 5 minutes – it doesn’t last longer than that. So for the enjoyment of our palate, if an animal is killed and has to endure pain and suffering, do we think this can be the foundation of our happiness? Does anyone enjoy going to a graveyard? No, Baba Ji. So haven’t we made our own body a graveyard? And we are putting dead animals into it again and again. Right. We should think about it. Because every religion forbids causing pain and suffering to others. We have interpreted this in our own way, thinking that only refers to human beings! But everything has a soul, right? So, if we want happiness, if we want peace of mind, the less karma we accumulate, the sooner we will be able to control the mind and attain happiness. If animals are being killed all 24 hours because of me, will I be able to attain happiness? Right. Thank you, Baba Ji. Radha Soami.
សូមក្រាបថ្វាយបង្គំ ព្រះគ្រូ សម្រាប់ការប្រទានកម្លាំងកំហែង និងឪកាសឲ្យខ្ញុំកូណាបានមក ទីនេះ ដើម្បីសាកសួរសំណួរដល់ព្រះគ្រូ ។ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាគឺជា អ្នកបួស តបសាច់ ស៊ុត តែឪពុកខ្ញុំកូណាមិនមែនជាអ្នកហួបបួសឡើយ រឿងនេះនាំឲ្យខ្ញុំកូណាហូបអាហារមិនបួសដែរ ដល់់អីចឹងទៅ វាបង្ករជាបញ្ហារឿងរ៉ាវរកាំរកួសច្រើនណាស់នៅក្នុងផ្ទះ។ ភរិយាខ្ញុំកូណា នាងមកពី គ្រួសារ កាន់សាសនា សិក្ខា Sikh ដែលជា ពូជពង្សអ្នកហួបបួសដ៍បរិសុទ្ធ ដល់អីចឹងទៅ នៅក្នុងផ្ទះ ឈ្លោះគ្នាឡើងវ៉ល់ ។ ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុកូណាចង់បោះបង់ចោលការហូបសាច់ដែរ តែធ្វើមិនបានសោះ មិនថាហេតុអី? រឿងនេះ ព្រះគ្រូអាចនឹងស្តីបន្ទោសខ្ញុំកូណា ឬ ផ្តល់ជាឪវាទខ្លះផងចុះ។ ញោម ការហូបសាច់អាហារមិនបួស នាំឲ្យសត្វលោកដ៍ទៃ មានការឈឺចាប់ បើគេមានការឈឺចាប់ តើយើងមានសេចក្តីសប្បាយបែបម៉េច? តើញោមគិតថា សត្វទាំងឡាយដែលត្រូវគេសម្លាប់ហ្នឹង ដើម្បីបំពេញការសប្បាយរបស់អ្នកផ្សេងនៅ ក្នុងវាំង្គឬ ? នេះជាការសប្បាយតែក្នុងរយៈពេល ៤ ទៅ ៥ នាទី គឺ មិនអាចវែងឆ្ងាយហួសពីហ្នឹងឡើយ អីចឹងបើសត្វ ទាំងនោះ ឈឺចាប់ ត្រូវគេសម្លាប់ ដើម្បី មនុស្សលោកសប្បាយក្អាកក្អាយ ធ្វើបែបនេះ គឺធ្វើខ្លួនឯង ទៅជា មេដែកឆក់ស្រូបទាញអីចឹងដែរ គឺ សត្វលោកវាវិលចុះឡើងៗមកទទួលការឈឺចាប់ ត្រូវគេសម្លាប់ ដូចជា មេដែកឆក់ជាប់។ គ្រប់សាសនាទាំងអស់ សុទ្ធតែ ហាមឃាត់ការធ្វើបាប ធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់ដល់ សត្វលោក មនុស្សលោក តែ យើងបែរជានាំគ្នា យកមកបកប្រែ ធ្វើបាប សម្លាប់តែសត្វទេតើ មិនមែនសម្លាប់មនុស្សឯណា។ បើយើងចង់បានសេចក្តីសុខសប្បាយ ចង់បាន សន្តិ ជាសេចក្តីស្ងប់ក្នុងចិត្ត ទាល់តែយើងមានបាបតិចតួច កាលណាមានបាប កាន់តែតិច នោះការគ្រប់គ្រងចិត្តកាន់តែបានមូលល្អ និង កាន់តែសប្បាយរីករាយក្នុងចិត្ត បើសិនជា សម្លាប់សត្វគ្រប់ទាំង ២៤ ម៉ោង ក្នុង ១ថ្ងៃ សួរថាយើងសប្បាយក្នុងចិត្តដែរឬអី ? បាទ កូណា ព្រះគ្រូ សូមអរគុណ ព្រះគ្រូណាស់ ។
Q & A @ N 4= 00--9: 23
Baba Ji, I’ve found my motivation lacking in this path. I am not able to meditate. Although I try many ways through which I can increase my time, but I am not able to succeed in it. Please guide me. How can anybody else motivate us? We have to motivate ourselves, because the recipient is going to be you. Whether you get something out of it, or you don’t get something out of it – it’s all going to be you. Now, everything in life is need-based, right? We feel the need to be clean, we go and have a bath. We feel the need to sustain our bodies, we go and eat food. Similarly, when you start understanding why you need that meditation, why you need spirituality – you will meditate for yourself. We need – meditation doesn’t need us – we need that meditation. We need the support of that Creative Power, because the pressures of life, our responsibilities, are so intense, that unless we don’t have a strong anchor, we will lose our way. So we have to motivate ourself. Now, many times you will see, whether you are hungry or not, when it’s lunchtime, do you go and eat food or not? It doesn’t depend upon your hunger. But still you go and eat. So similarly, we need this meditation. I think, somewhere, we’re not understanding why we need to meditate. And when you understand it, you will meditate for yourself. Radha Soami.
ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណា រកឃើញ មូលហេតុ គឺមកពី ខ្វះការជម្រុញទឹកចិត្ត ដែលឲ្យខ្ញុំកូណាមិនអាចតាំងសមាធិបានឡើយ បើទោះបីជាខ្ញុំកូណាបានធ្វើតាមវិធីច្រើនយ៉ាង និង បន្ថែមពេលវេលាទៀតនូវតែមិនសម្រេចក្នុងការតាំងសមាធិ បើដូច្នេះទេសូមព្រះគ្រូជួយផ្តល់ជាព្រះឲវាទដល់ខ្ញូមុំកូណាផងចុះ។ ញោម តើអាចនឹងឲ្យអ្នកដ៍ទៃគេទៅលើកទឹកចិត្តខ្លួនយើងបែបម៉េចទៅ? យើងត្រូវតែមានការលើកទឹកចិត្តដោយខ្លួនឯង ព្រោះថាអ្នកដែលជាភាគី ទទួលយកទេវតា គឺ ខ្លួនឯងមិនថា ញោមទទួលបានទេវាត ឬ ព្រះមកនូវក្នុងខ្លួនឬ មិនបានទេ គឺស្ថិតនៅលើខ្លួនញោមផ្ទាល់ អ្វីៗមានតម្រូវការចាំបាច់ជាមូលដ្ឋានចេញពីក្នុងខ្លួនឯង ើមែនដែរឬទេ? កាលណាយ់ើងមានតម្រូវការចង់់បានការស្អាតបាតខ្លួនឯង យើងត្រូវតែទៅងូតទឹក លាងជម្រះកាយ កាលំណាយើងមានតម្រូវការទ្រទ្រង់ថែទាំរូបកាយយើង យើងត្រូវតែទៅ ទៅរកអាហារហូបចុកដ់ើម្បីទ្រទ្រង់រាងកាយ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ កាលណាញោម យល់ច្បាស់រឿងនេះ ញោម ដឹងថាម៉េចបានជាត្រូវការ ការតាំងសមាធិ? ម៉េចបានជាយ់ើងត្រូវការ ព្រះធម៍ ?ពេលនោះ ញោមនឹងត្រូវទៅតាំអសមាធិ ដោយខ្លួនឯង គឺ យើងត្រូវការ ការតាំងសមាធិ មិនមែន សមាធិត្រូវការ យ់ើងទេ។ យើងត្រូវការតាំងសមាធិ យ់ើងត្រូវការកាំទ្រពី ទេវតាដ៍មានឬទ្ធិ Creative Power ដោយសារយ់ើងកំពុងមានសម្ពាធក្នុងឆាកជីវិត ដោយសារយើងកំពុងមានការទទួលខុសត្រូវធ្ងន់ធ្ងរពេក គឺវាទាមការការបោះយុថ្កាត្រឹមត្រូវ បើមិនអីចឹងទេ នាវាកប៉ាលយើងនឹងទៅខុស ទិសដៅជាមិនខាន។ ដូច្នេះ ញោមត្រូវតែមានការើ់កួទឹកចិត្តខ្លួនឯង ដូចញោមបានឃើញស្រាប់់ជាច្រើនដងកន្លងមកហើយជាឧទាហរណ័ស្រាប់។ វាដូចញោមបានឃើញ ថាទោះបីជាញោម មិនឃ្លានបាយ ឃ្លានទឹកទេ តែវាដល់ពេលម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ ដូច្មេះ ញោមត្រូវតែទៅ ទៅ ហូបបាយថ្ងៃត្រង់ តើអីចឹងមែនឬអត? គឺ រឿងនេះវាមិនអាស្រ័យថា ឃ្លាន ឬ មិនឃ្លានទេ គឺត្រូវតែទៅហូបបាយ ដូច្នេះ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ញោមត្រូវតែទៅធ្វើសមាធិ វាអាចដែរថា យើងមិនយល់មិនដឹងរឿងហ្នឹង តែបើយល់កឺយើងនឹង ទៅធ្វើសមាធិដោយខ្លួនឯង បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរគុណព្រះគ្រូ។
Q & A @ N 5= 00--11: 13
Baba Ji, when a satsangi reaches the end of their life, but has not withdrawn into meditation above the eye-center, then does their soul have to return into this world again? Depends upon your attachments. If there are attachments, those attachments act like a magnet, pulling you back. If there are no attachments, then with His grace, He will create such circumstances that we are able to finish our karmas and we don’t have to come back. Radha Soami, Baba Ji.
ព្រះគ្រូបាបាជី ពេលអ្នកបួសកំពុងតាំងសមាធិ ស្រាប់តែ ស្លាប់ ពេលនោះ ព្រលឹង ក៍មិនទាន់ដកចេញផុតពី ភ្នែកកណ្តាលដែរទេ សួរថា បែបហ្នឹងតែ ព្រលឹងត្រូវចុះមកចាប់ជាតិជាថ្មីវិញនៅ ឋានកណ្តាលនេះដែរឬទេ? ញោម រឿងនេះ វាអាស្រ៏ុលើចំណងកម្ម ( ចំណង ៥ ប្រការ Attachement) បើសិនណាជាមាន ចំណង នេះ វាចងយើងជាប់ គឺវាដូចជា ដែកឆក់អីចឹវដែរ គឺវាទាញយើងចុះមកវិញ មកខាងក្រោម បើសិនយើងគ្មានចំណអកម្មទេ អីចឹងយើងមាន ព្រះមេត្តារបស់ទេវតា ដែលនាំយើងរួចផុតអស់ កម្មាទាំងឡាយ ពេលនោះ យើងអត់ចាំបាច់ត្រឡប់ចុះមកវិះទេ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូបាបាជី ។
Q & A @ N 6= 00--11: 50
Thank you for giving me the opportunity to speak in front of you. And thank you for blessing me with a great family and friends. So my question is, after giving our 100 percent in exams and interviews, often find times where we do come across failures. I just wanted to know, how do you create a positive mind-set for yourself? And if we were predestined to fail, how do we go about changing our destiny and succeed with our hard work and dedication? You know, there’s a story of Abraham Lincoln, that at every stage of his life, he saw failure. But he never gave up, and went on to become the president of United States, you know? Whether it was in his law practice, whether it was in local elections, whether it was in his bar selection – he just kept on failing. But he never gave up. Now, how do we know that when you don’t get something, He doesn’t have something better in store for you? Do we know that? Now, look, it’s like you’ve applied for a job. You get it, okay? Now, for some time, you are happy. But for the person who doesn’t get it, a better job comes along, he applies for that and he gets it. If you hadn’t got the first job, you would have applied for the second one. So we really don’t know. So what is important is that we do our best. We put in our effort and leave the results to Him. Thank you, Baba Ji
សូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ បានផ្តលឪកាសមួយនេះ ខ្ញុំកូណាអាចនិយាយទល់មុខជាមួយ ព្រះគ្រូ សូមអរគុណ ព្រះមេត្តាសណ្តោប្រណីព្រះគ្រូ បាននាំឲ្យខ្ញុំកូណាមានក្រុមគ្រួសារកក់ក្តៅ មានមិត្តភ័ក្រល្អ.។ ខ្ញុំកូណាមានបញ្ហាក្រោយពីការចំណាយពេលក្នុងការ ត្រៀមរៀបចំខ្លួនទៅសំភាសន៍រកការងារធ្វើ ១០០ ដង ជាលទ្ធផលគឺធ្លាក់ទាំង ១០០ ដង។ ខ្ញុំកូណាចង់ដឹងថា តើព្រះគ្រូកំណត់ឲ្យមនុស្សម្នាក់់ជឿជាក់ខ្លួនឯងបែបម៉េចទៅ បើមនុស្សម្នាក់សុទ្ធតែមាន ទេវតាចារទុកមកជាស្រេចថា ខ្ញុំកូណាត្រូវតែបរាជ័យ ត្រូវតែធ្លាក់់អីចឹងយែរហូត ត់ើឲ្យខ្ញុំកូណាដូរវាសនា ឲ្យខ្ញុំកូណាមានជោគជ័យក្នុងឆាកេជីវិតបបម៉េច? ។ ដូចជា ញោមបានដឹងពី រឿង ប្រធានាធិបតីអាមេរិកកាំង ឈ្មោះ Abraham Lincoln ( ឆ្នាំ ១៨៦១ ដល់ ១៨៦៥ )ដែលគាត់់ឈឈ្មោះជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក គាត់ រូបនេះ ពេញមួយជីវិតពោរពេញដោយការបរាជ័យ តែងតែធ្លាក់រហូត តើគាត់ផ្លាស់ប្តូរវាសនាយ៉ាងម៉េច ប្រឹងប្រែងដោយលំបាកលំបិនបែបម៉េច ដើម្បីជ័យជំនះ? នោះ គឺគ្មានមិនបោះបង់ចោលការខិតខំឡើយ រហូតក្លាយជាប្រធានាធិបតី តើគាត់ជាប់ឆ្នោតបែបម៉េ? ព្រោះគាត់ធ្លាក់ឆ្នោត សភាខេត្ត សភាជាន់ទាប សភាជាន់ខ្ពស់ បោះឆ្នោត ប្រធាធិបតី គឺធ្លាក់រហូត គឺថា នៅពេលដែលគាត់បរាជ័យ ធ្លាក់ឆ្នោត គឺគ្មានអ្វីល្អជាងបទពិសោធន៍នៃការធ្លាក់ ការបរាជ័យរបសគាត់ឡើយ គឺវាដូចដែលញោម ដាក់ពាក្យសុំចូលបំរើការអីចឹងដែរ ការងារទី ១ យើងដាក់ពាក្យទៅវាធ្លាក់ ចំណែកគេផ្សេង ដាក់ពាក្យទៅសម្ភាសន៍ជាប់បានការងារធ្វើ លុះដែលការងារទី ២ ស្រដៀងគ្នាដែរ គេរើសទៀត យើងដាក់ពាក្យសម្ភាសន៍ទៀត គឺយើងជាប់បានការងារធ្វើ ដូច្នេះ ការជាប់ ឬ ធ្លាក់ ជោគជ័យឬបរាជ័យ គឺយើងអត់ដឹងទាល់តែសោះ អ្វីដែលយើងដឹង គឺមានតែការខំប្រឹងប្រែងឲ្យល្អបំផុត គឺយើងជាអ្នកប្រឹងប្រែង ចំណែកលទ្ធផលបែបណា គឺទុកឲ្យទេវតាសម្រេច បាទ កូណាព្រះគ្រូសូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូបាបាជី។
Q & A @ N 7= 00--13: 28
Baba Ji, my question is difficult to articulate, but I'll do my best. I've had this increased awareness lately of this thing about divinity, and that divinity is not just within me – it's everywhere. And then, you know, catching glimpses of that in nature, in animals, in other people. And it feels as though there's the meditation practice, which is one, but then there's also the experience of being in the body and going through that self-realization, that exploration. And whether it's the meditation practice that brings about that awareness of divinity, or whether it's something, that they run side-by-side. So effectively, I'm practicing the meditation, but I'm also being fully present in the body to go through the experience of being human, to go through my destiny, my karma. Because otherwise it feels as if, (if) it was just the meditation, I would be in my head all the time, rather than I’ve been given this body to obviously experience other things, other purposes in life. So I suppose my question is, are the two … do they run side-by-side? Or is it really meditation that brings about that awareness? No, sister, you're absolutely right. Meditation is only to help us to focus. Okay? Now, when you are focused, then comes the realization. Because if you are not focused, you're not going to realize anything. You can just miss it as you're going through life. So that focus helps us to that realization. And what is that realization? That the Lord is there in every particle of this creation! And we have to reach that stage of consciousness, where you feel His presence in everything – in the plant, in the animal – in everything. You know, Maharaj Ji always used to say, “The Lord loves us through His creation.” So we have to see Him through His creation. And that will come about, like you said, awareness. Meditation helps you to increase that awareness, where you start seeing Him in everything and feel helpless, loving the Lord through His creation. So it's not wrong for me to feel this awareness of wanting to be more in touch with divinity around me? No, it's very ... you see, the natural inclination of the consciousness is towards its true self. So it's something very natural which is drawing you. What is preventing us is our karmic load. You know, it's like a piece of iron, it's attracted to the magnet. You put that piece of iron in front of the magnet, automatically, it’ll go and touch the magnet. But you put some load on top of it, the pace becomes slower. You put more load, it can't move. So, as we are removing these coverings, we are realizing our true potential; we are becoming more aware of that love around us. Thank you.
ព្រះគ្រូ បាបាជី សំនួរខ្ញុំកូណា ពិបាករៀបរាប់ ពិបាកបញ្ជាក់បន្តិច តែខ្ញុំកូណាខំប្រឹងនិយាយឲ្យស្តាប់យល់ គឺថានៅពេលចុងក្រោយថ្មីៗនេះ ខ្ញុំកូណាហាក់ដូចជា ដឹងថាពិតជាមានទេវតា មានព្រះពិតប្រាកដមែន តែទេវតាហ្នឹង មិនសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនខ្ញុំកូណាទេ គឺទេវតាគង់សណ្ឋិតនៅកន្លែងណាមួយផ្សេង មានន័យថា ព្រះអាចនៅជាមួយធម្មជាតិ ជាមួយសត្វលោក ជាមួយមនុស្សណាផ្សេង។ ពេលខ្លះទៅ ខ្ញុំកូណាតាំងសមាធិឃើញដូចជាខ្ញុំកូណាជាទេវតាម្តងម្កាលដែរ ជួលកាលតាំងសមាធិទៅ ដូចជា នៅតែដដែល គឺជា មនុស្សធម្មតា ដល់ខ្ញុំកូណាប្រឹងធ្វើសមាធតទៀត នៅតែឃើញថាជាមនុស្ស រងកម្មតាម វាសនា រងកម្ម តាម កម្មាជាមនុស្ស។ ខ្ញុំកូនៅតែគិតឃើញថា បើយើងតាំងសមាធិ គិតក្នុងខួរក្បាលជានិច្ចថាពេលនេះយើងជាទេវតា ទោះជាគិតអីចឹង តែវានៅតែឃើញថា ខ្លួនឯងជាមនុស្ស ដូចនេះជា សំណូរខ្ញុំកូណា ចែកជា ២ គឺថា ខ្ញុំកូណាត្រូវតាំងសមាធិតាមដំណើរអីចឹងទៅ ឃើញអីក៍ឃើញទៅ ឬ មួយថា ការតាំងសមាធិនេះ ត្រូវតែ ឲ្យមាន សតិឡើងមក ជាសេចក្តីដឹងខ្លួន ?។
ញោម ស្រី និយាយាត្រូវណាស់ ការតាំងសមាធិ គឺវាគ្រាន់តែជួយយើងក្នុងការផ្ចង់សតិ អារម្មណ៍ ស្មារតី ឲ្យមូល កាលណាអារម្មណ៍យើងមូល នោះវាចូលដល់ កម្រិតមួយទៀត គឺការ ទទួលស្គាលើ/ ការក្លាយខ្លួនជាទេវតា Reliazation ដល់ចំណុចនេះ មានន័យថា ទេវតាទ្រង់គង់នៅ គ្រប់ទាំងសត្វលោកទាំងឡាយ Every Creation. ដោយសារថា បើសិនជាអារម្មណ៍យើងមិន មូល ទេ នោះ យើងមិនអាចឈានចូលដលើកម្រិត ទទួលស្គាល់ទេវតាបានទេ នោះគឺយើងដូចជាមនុស្សធម្មតាៗ ដូចគេដូចឯង ដូច្នេះ អារម្មណ៍មូល ផ្ចង់ គឺវាជួយយើងឲ្យដល់កម្រិតទទួលស្គាល់ទេវតា គឺទេវតា ឬ ព្រះ សណ្ឋិតនៅគ្រប់ទាំងសត្វលោក យើងចាំបាច់ ដាច់ខាតត្រូវតែ ឈានចូលដល់កម្រិតមួយនេះ ដែលថា ទេវតា ឬ ព្រះសណ្ឋិតនៅគ្រប់អ្វីទាំងអស់ Everything ទោះបីក្នុង រុក្ខជាតិ ទោះបីជានៅក្នុងសត្វលោកក្តី ដូចដែល ព្រះគ្រូ មហារាជជី តែងតែទូលជានិច្ចថា ទេវតាមានព្រះទ័យស្រលាញ់សត្វលោករបស់ទ្រង់ណាស់ ដែលទ្រង់ជាអង្គបង្កើតសត្វលោក His creation ដូច្នេះបានជាយើង ត្រូវតែមើលឃើញ ទេវតាសណ្ឋិតនៅគ្រប់សត្វលោកទាំងឡាយ។ ព្រះគ្រូ បើអីចឹងមែន ខ្ញុំកូណាមិនខុសទេឬ ដែលគិតថា ព្រះឬទេវតានៅជុំវិញខ្លួនយើង? ទេ ញោម ជាធម្មតា សតិរបស់យើង មានទំនោ ទៅរកអ្វីដែលជា សច្ចៈខ្លួនឯង True sefl ជាធម្មតា បើសិនជា វាមានបែបជាធម្មជាតិ គឺវាស្រូបទាញយកអ្វីដែលជា ធម្មជាតិដូចគ្នា អ្វីដែលវាមិនទាញយើង មិនស្រូបយើងចូលទៅជាមួយ ទេវតា គឺដោយសារ មានកម្មា ជាបន្ទុកធ្ងន់ពេក វាដូចជា កំទេចដែកតូចៗ ត្រូវបាន ឆក់ ឬ ស្រូបទាញ ដោយ មេដែក ឬ ដែកឆក់។ កាលណាយើងយក កំទេចដេក តូចៗ ដាក់ចំពីមុខមេដែក ជាស្វ័យប្រវត្តិ វាស្រូបទាញចូលទៅ តែបើសិនជាយើង ដាក់អ្វីផ្សេងៗ ពីលើកំទេចដែកនោះ វាស្រូបដែរតែ យឺតៗ ដោយសារវាធ្ងន់។ បើសិនជាយើងបន្ថែមទំងន់ទៀត នោះគឺវាលែង កំរើកតែម្តង អីចឹងកាលណាយើង យករបស់អ្វីដែលជា បន្ទុកនោះចេញវិញ គឺវាស្រូបចូលគ្នាឡើងវិញ បែបជាធម្មជាតិ គឺជាការទទួលស្គាល់ ទទួលយកការពិត ដូចជាមនុស្សយើងដែរ ពេលនោះគឺយើង ឈានដល់កម្រិតទទួលយកការពិតពីធម្មជាតិដែលសតិយើង មានសេចក្តីស្រលាញ់សត្វលោកជុំវិញខ្លួន បាទ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ ។
Q & A @ N 8= 00--16: 45
Baba Ji, since my childhood, I have been connected to the Dera because of my parents. I used to visit it every year. I grew up with Hazur Maharaj Ji’s teachings. When I got married, my new family didn’t follow the path; they were initiated by another master. But they are a very noble family – we have no problems with each other from a worldly perspective. But I have always been drawn to you because of my parents and also because of my own inclination. So my question is that, I want to choose a path for myself that’s different from my in-laws’ (path). I want something more for me. Maybe their spiritual path doesn’t give me everything I’ve heard about since my childhood. Am I being selfish? Can I follow my own path (while) living under the same roof as them? Why not? I mean, everyone has their own perspective in a family. Is there a family where everyone’s thinking is the same? Everyone will have their own perspective, right? So every individual has their own relationship with the Lord – it isn’t an entire family’s relationship. Every soul has its own personal relationship with Him. Now, it’s good that the family is nice – you should appreciate them. It isn’t written anywhere that our path is right and the path others follow is wrong. If you want them to respect your way of thinking, you should respect theirs. But the path that you want to follow depends upon you. Because unless you have a comfort level … I’m not saying that any path is bad – because all paths have the same objective of God-realization. So no one has a different path. But everyone has their own comfort level. So a person should only follow the path that gives them a comfort level. If we have a comfort level with it, we will be able to do our part; otherwise, we will not. Okay. Can I question their spiritual path or philosophy to explain my viewpoint to them? Would it be rude on myself? It wouldn’t be impertinent, would it? Look, spirituality and politics – you can never convince anyone about these two things using words. Everyone has their own perspective. So we should never argue, because everyone has their own faith, right? And unless we walk on the path for ourselves, unless we develop faith and build a strong foundation, how can we question others? Okay. So after all this confusion, will you still bless me with initiation? That is up to you. Like I said, it is about your comfort level. Okay, thank you.
ព្រះគ្រូបាបាជី កាលពីក្មេង ខ្ញុំកូណាតែងតែទៅ ព្រះវិហារ ដេរា ជាមួយ ឪពុកម្តាយ គឺទៅរាល់ឆ្នាំ គឺខ្ញុំកូណាធំដឹងក្តី ដើរតាមធម៍ទេសនាព្រះគ្រូ Hazur Maharaj Ji ដល់ពេលខ្ញុំកូណារៀបការ គឺ ជាមួយ គ្រួសារមួយដែលគេ មានព្រះគ្រូ ផ្សេង Master តែគ្រួសារនាងជាគ្រួសារល្អ មានមុខមានមាត់ ថ្លៃថ្នូរ គឺពួកយើងរស់នៅជាមួយគ្នា គ្មានការល្អក់កករឡើយ តែ រឿងដែលខ្ញុំកូណាលើមកទូលព្រះគ្រូពេលនេះ គឺរឿង ឧបនិស្ស័យ ឬ ប្រថ្នូល/ ការកួចចិត្ត Inclination របសឪពុកម្តាយផង និងខ្ញុំកូណាផងដែលចេះតែស្រលាញ់ខាងព្រះគ្រូ ជាសំណូរពេលនេះ សួរថា ខ្ញុំកូណាអាច ជ្រើសរើស ផ្លូវព្រះធម៍មួយ ខុសពី ផ្លូវព្រះធម៍ខាង ឪពុកម្តាយក្មេកបានដែរឬអត់ ? គឺខ្លួនខ្ញុំកូណាចង់ជ្រើសរើសផ្លូវព្រះធម៍មួយខ្លួនឯង ដោយសារ ខាង ឪពុកម្តាយក្មេកអត់បានផ្តល់អ្វីៗដែលជាតម្រូវការដល់ខ្ញុំកូណា ដូចដែលខ្ញុំកូណាធ្លាប់បានទទួល កាលនៅពីក្មេងមក។ បើអ្វីអីចឹង តើខ្ញុំកូណាជាមនុស្សអត្មានិយមដែរឬទេ? តើខ្ញុំកូណាអាចដើរផ្ឡូវព្រះធម៍មួយផ្សេងដោយរស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយបានដែរឬអត់?ញោម រឿងអីថាមិនបាន? ដោយសារមនុស្សម្នាក់មាន ទស្សនៈទានខុសគ្នា គឺគិតឃើញរៀងៗខ្លួន តើមានគ្រួសារណាមួយ ដែលសមាជិក គ្រួសារនោះគើតឃើញ មានទស្សនដូចគ្នាដែរទេ? មនុស្សម្នាក់ៗមានទស្សនផ្សេងគ្នា ម្នាក់់ៗមាន ទំនាក់ទំនងជាមួយទេវតាផ្ទាល់ខ្លួន ដែលនោះវាមិនមែនជា ទំនាក់ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលទេ ព្រលឹងមនុស្សម្នាក់ៗ មានទំនាក់ទំនងរៀងៗជាមួយ ទេវតា ឥលូវជាការប្រពៃណាស់ ដែលគ្រួសារមានសុកដុម រលូន នេះជា បុណ្យ ជាមគ្គផលល្អណាស់ ដែលញោមត្រូវតែ ដឹងគុណទេវតា។ អត់មាន កន្លែងណាដែលគេ សរសេរថា ផ្ឡូវព្រះធម៍នេះខុស ផ្លូវព្រះធម៍មួយនោះត្រូវទេ បើយើងចង់ឲ្យគេគោរពយើង វាទាល់តែយើងគោរពគេវិញដែរ តែផ្លូវព្រះធម៍ដែលញោមដើរ គឺអាស្រ័យលើញោម សម្រេចចិត្ត ទាល់តែញោមឈានដល់កម្រិតមួយដែល អាចទទួលយកបាន សមរម្យ អាត្មាភាព មិនចង់ទូលថា ផ្លូវខាងគេអាក្រក់ទេ ព្រោះគ្រប់ផ្លូវព្រះធម៍ មានគោលបំណងរួមតែមួយដូចៗគ្នា គឺការទទួលស្គាល់ថាមានព្រះ God -Realiazation ដូច្នេះ គ្មានអ្នកណាមួយ មានផ្លូវព្រះធម៍ ផ្សេងពីគ្នាទីទៃឡើយ តែថាម្នាក់មានកម្រិតមួយ ដែល អាចទទួលយកបាន ឬ សមរម្យ Comfort level ដែលម្នាក់ៗគេអាចរើសផ្លូវធម៍ណាមួយដែលគេគីតថា ទទួលយកបាន បើយើងអាចរស់នៅជាមួយ មាគ៍ាព្រះធម៍ណាមួយនោះ គឺយើងក្លាយជា ផ្នែកមួយ ផ្លូវព្រះធម៍នោះដែរ បើមិនអីចឹងទេ យើងមិនមែនជាចំណែក មួយនៃ ផ្លូវព្រះធម៍នោះឡើយ។
ព្រះគ្រូ តើខ្ញុំកូណាអាចសុំមានការពន្យល់បកស្រាយអំពី ផ្លូវព្រះធម៍ ឬ ទស្សនវិជ្ជា ទាក់ទងជាមួយ ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំកូណាបានដែឬទេ? បើសួរបែបហ្នឹង តើខ្ញុំកូណាដូចជា ព្រៃផ្សៃដាក់ខ្លួនឯងពេកទេដឹង? តើខ្ញុំកូណាអាចមិនខ្វល់រឿងនេះដែរ? ញោម ស្រី ចូរមើលទិដ្ឋភាព ផ្លូវព្រះធម៍ និង ផ្លូវនយោបាយ ដែលផ្លូវទាំង ២ នេះ ញោម មិនអាច យកពាក្យពេជ្ជ សំដី ទៅពន្យល់ បញ្ចុះបញ្ចូលនណាបានឡើយ ។ មនុស្សម្នាក់មានទស្សនផ្សេងគ្នា ដែលយើងមិនអាចអះអាង ខាងណាល្អជាង ដោយសារមនុស្សម្នាក់មាន ជំនឿ faith រាងៗខ្លួន វាទាល់តែយើងដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ហ្នឹងខ្លួនឯង វាទាល់តែយើងមាន ជំនឿលើផ្លូវហ្នឹង វាទាល់តែយើង អភិ.កសាងផ្លូវព្រះធម៍មួយហ្នឹង បើមិនអីចឹងទេ យើងធ្វើម៉េចអាច អះអាងថា ផ្ឡុវធម៍ដែលគេដើរនោះខុស?។ កូណា ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាយល់។ បន្ទាប់ពីការ យល់ច្រលំទាំងអស់ខាងលើ តើ ព្រះគ្រូនឹងនៅតែសណ្តោសប្រណីខ្ញុំកូណាបានចូលបួសដែរឬទេ? ញោម រឿងនេះវាអាស្រ័យលើញោមទេ ដូចដែលអាត្មាភាពទូលអប្បាញមិញស្រាប់ថា កម្រិតណាដែលញោមអាចទទួលយកបាន សមរម្យ ល្អ សម្រាប់ខ្លួនកម្រិតណា។ បាទ ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណព្រះគ្រូ។
Q & A @ N 8= 00--20: 08
No comments:
Post a Comment