ចិត្តនិងវិញ្ញាណ Mind And Senses
ព្រះសាវគ្គ Saints និយាយប្រាប់យើងថាៈ ចិត្តជាឧបសគ្គធំបំផុតតែមួយគត់ ក្នុងផ្លូវឆ្ពោះទៅជឿជាក់លើព្រះ។ គឺជាអត្តទដ្ឋបុគ្គល(គិតតែពីខ្លួនឯង) ជាការសប្បាយក្នុងក្តីស្រលាញ់ និងគឺជាការឥតបានការ គ្មានន័យ ចិត្តភ្លេចថា ការសប្បាយនៅលើលោកនេះ មិនមែនអ្វីលើសពីពពុះទឹកមួយ ដែលអាចបែក ក្នុងនាទីណាមួយ ភ្លេចគិតថារូបកាយក្នុងពេលនេះ នឹងរលាយសាបសូន្យជាយថាហេតុ ។ ទុក្ខ និង បញ្ហានានានឹង ស្តិតក្រោមឥទ្ឋិពលរបស់ចិត្ត នឹងបន្តមកពីផលកម្មពីមុនៗ ក្នុងពេលអន្តរកាល (បណ្តោះអាសន្ន) ហើយនឹងក្លាយជាវត្ថុមិនទៀងនៃលោកនេះ។ អំពើរបស់ចិត្ត ទោះល្ អឬអាក្រក់ គ្រាន់តែជាលទ្ធផលដែលបន្តទុកឲ្យព្រលឹងស្ថិតក្នុងរង្វង់នៃការវិលកើត និង ការមានកំណើតថ្មីតែប៉ុណ្ណោះ។
ចិត្តជាសត្រូវស្លាប់រស់ ប៉ុន្តែមានប្រយោជន៍បំផុតសំរាប់ធ្វើជាអ្នកបំរើ។ កាលណាចិត្ត ទាំងនោះបែរទៅជាព្រៃផ្សៃវិញ ចិត្តមិនស្ថិតក្រោមការត្រួតពិនិត្យ វានាំទៅរកភាពហិនហោច។ បើវាភ្ញាក់រលឹក និងត្រូវពិនិត្យពីភាពគ្មានព្រំដែនរបស់ចិត្ត ចំពោះអ្វីដែលចិត្តអាចធ្វើបាន វាជាជំហ៊ានឆ្ពោះទៅការរំដោះ Saomi Ji សុំឱ្យយើង ” ប្រែចិត្តពីសត្រូវ ទៅជាមិត្តវិញ ” ។
ដើម្បីម្ចាស់ការលើចិត្តនេះបាន យើងត្រូវសិក្សាពីសារជាតិនៃចិត្ត។ ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីអាចបំពេញការ ស្រែកឃ្លានដ៏សាហាវរបស់ចិត្តបានទេ។ ការប្រមូលយកទ្រព្យនិង យកអំណាច បង្កើតជាចំណងមិនចេះចប់។ ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើង ក្លាយទៅជាម្ចាស់ យើងក្លាយជាបាវព្រាវ ។ ការជក់ចិត្តជាបណ្តើរៗ បន្ថែមទំងន់ឱ្យទៅច្រវាក់ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ចងយើងភ្ជាប់ទៅនឹងសម្បត្តិដែលមានក្នុងឋានកណ្តាលនៅលើផែនដីនេះ នឹងកាន់តែធ្វើឲ្យចិត្តយើងខ្លាំងគ្មានការប្រែប្រួល ។
ទោះជាចិត្តល្មោភនឹងការសប្បាយ គ្មានការសប្បាយណាមួយ ដែលតម្រូវចិត្តជារៀងរហូតទេ។ វាបោះបង់ការសប្បាយយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយចាប់យក ឬមើលឃើញមួយទៀតដែលឮល្អជាង។ ហេតុដូចនេះ បើចិត្តវាមិនបានឆ្លងកាត់វត្ថុអ្វីមួយល្អខ្ពស់ហួសបំផុតពីការសប្បាយ ដែលវាធ្លាប់មានរួច មកហើយ វាមិនអាចកាត់ផ្តាច់ពី ការសប្បាយទាំងនោះបានដោយជោគជ័យឡើយ។ ម៉្យាងវិញទៀត បើវាត្រូវកាត់ផ្តាច់ ហើយរកអ្វីមិនបានដើម្បីភ្ជាប់ខ្លួនវា ឲ្យវាស្ងប់ គឺចិត្តនឹងមានប្រតិកម្ម ហើយហក់លោត ត្រទ្បប់ងាកទៅរកសេចក្តីសប្បាយផ្សេងៗ ហើយរិតតែរីករាយទ្វេរទ្បើងៗ។
ចង់បានមិនចេះចប់ និងមានភាពតក់ក្រហល់ ត្រទ្បប់ទៅ ពិភពលោកវិញ(ឋានកណ្តាល) ដើម្បីបំពេញសារជាតិនៃចិត្តឮ។ តើយើងលះបង់ខ្លួនជាសំបកទទេមួយមួយហើយ មួយទៀត ដែលឈររង់ចាំយើងជាស្រេចនោះយ៉ាងណា? យើងស្ទើរតែលះបង់សម្បត្តិ ឬ វត្ថុ មួយចោលនៅពេល ដែល យើងយើងកុំពុងតែងប់ជាមួយរបស់ទំាងនោះ។ ជានិច្ចកាលយើងត្រូវ ស្តេចយមរាជ្យ បង្ខិតបង្ខំយើង។ តើមានទុក្ខវេទនាណាខ្លះដែលយើងមិនត្រូវបញ្ចប់? តើមានជួរ“ទឹក”និងខ្យល់គំនួចណាដែល យើងមិនត្រូវប្រឈមមុខ? តើមានកំលាំងរលកដ៏កំណាចណាដែលយើងមិនប្រឆាំង? តើមាន ខ្យល់ព្យុះសង្ឃរាណា ដែលយើងមិនត្រូវប្រយុទ្ធប្រឆាំង? កំលាំងនៃច្រវាក់ជីវិតរបស់យើងពីមួយជាតិទៅមួយជាតិ ខ្លាំងជាងច្រវាក់ជាតិមុន ។
លទ្ធផលនៃសេចក្តីអស់សង្ឃឹម“ខកចិត្ត” នៃសោកនាដកម្ម កើតទ្បើងតែនៅពេល ដែលយើងរស់ទ្បើងវិញ នៅពេលដែលយើងស្លាប់ទៅហើយ។ ពេលវេលានៃមរណៈភាព ខិតជិតដល់លើរូបយើង ចំពោះយើង អ្វីៗដូចជាមិត្តភក្តិ ការទំនាក់ទំនង ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកម្មសិទ្ធិ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងកិត្តិសព្ទ័ វណ្ណៈ និង ជំនឿសាសនា គឺត្រូវបន្សល់នៅខាងម្ខាង។ យើងត្រូវជឿជាក់ថា ពេលវេលារបស់យើងបានត្រឹមតែខ្ជៈខ្ជាយនៅក្នុងការភន្ត័ច្រទ្បំ ក្នុងការព្យាយាមយកវត្ថុទាំង អស់នោះមកធ្វើជារបស់យើង។ យើងខំប្រឹងឥតប្រយោជន៍ ដើម្បីយកការយល់ច្រទ្បំនោះ មកធ្វើជារបស់នៃការពិតដ៏សំខាន់ទៅវិញ។ យើងបន្តក្តីលំបាកវេទនា ហើយមិនសប្បាយចិត្ត ពីព្រោះព្រលឹងរបស់យើងដែលបានដាច់ចេញពីព្រះពុទ្ធអង្គ(ឋានព្រះពុទ្ធអង្គ) កំពុងតែចង់បានយ៉ាងខ្លាំងនូវការវិលទៅរកប្រភពផ្ទាល់ខ្លួនវិញ។
ព្រះសាវគ្គនិយាយប្រាប់យើងជាប្រចាំថាៈ គ្មានសេចក្តីសុខជារៀងរហូត និង គ្មានសុភមង្គលជារហូតទេ គឺគ្រាន់តែជាសំបកក្រៅ។ ជាជាងស្វែងរករបស់ទាំងនោះនៅខាងក្រៅ ព្រះសាវគ្គ និយាយថាៈ យើងត្រូវព្យាយាមស្វែងរកអោយឃើញនូវសេចក្តីសុខ និងសុភមង្គល នោះនៅក្នុងខ្លួនយើងផ្ទាល់។ វាមិនមែនជា សេចក្តីស្រឡាញ់ជាបណ្តោះអាសន្នទេ ប៉ុន្តែជាក្តីស្រឡាញ់ចំពោះ“ភាពជាអមតៈ” នឹងត្រូវជា ជំនួយសង្គ្រោះ របស់យើងពិតប្រាកដ ហើយជាចំណីអាហាររបស់យើងប្រាកដដែរ ដោយមានតែក្តីស្រឡាញ់មួយទេដែលនាំមកអោយយើងនូវសេចក្តីសុខជាស្ថាពរ ទាំងនៅក្នុងពេលនេះនិងនៅពេលខាងមុខ “ឬទាំងនៅក្នុងលោកនេះ និង លោកខាងមុខ ” ។
Mind and Senses
The Saints tell us that the mind is the greatest and the only obstacle in the way of God - realization. It is ego-centered, pleasure-loving and vain. It forgets that its existence in the world is no more than a bubble that may burst at any minute, and that the body enclosing it will eventually perish. Its outward and downward tendencies keep it tied to the transient, evanescent objects of the world. Its actions, whether good or bad, only result in keeping the soul in the perpetual round of birth and rebirth.
Mind is the deadliest of foes, but the most useful of servants. When it turns wild and gets out of control, it heads for certain destruction. When properly awakened and controlled, there is no limit to
what the mind can do. As a step towards liberation, Soami Ji calls upon us to "turn the hostile mind into a friend."
In order to gain mastery over it, we have to study its nature. Relentlessly and restlessly, the mind tries to experience and enjoy everything. But nothing seems to satisfy its ravenous hunger. The acquisition of wealth and power gives rise to endless desires. Our possessions become the master, instead of being our slave. The passions gradually forge heavy chains around us, bind us to the baser things of the world and invariably harden our heart.
Though the mind is fond of pleasures, no single pleasure ever pleases it for all time. It gives up one pleasure as soon as it gets or sees a better one. Unless, therefore, it comes across something vastly superior to the pleasures it already has, it cannot be successfully weaned away from them. Otherwise, if it should become detached and find nothing to attach itself to, it would react and rebound, and go back to its pleasures and enjoyments with redoubled vigour.
There is no end to our desires and cravings, and we have to return to this world in order to fulfil them. Barely do we leave one body before another stands ready for us. We are hardly rid of one fetter when a tighter one is fastened onto us. Ceaselessly are we goaded by the invisible angels of Death. What sufferings do we not go through, what rapids and whirlpools do we not face, what lashings of the mighty waves do we not encounter, what tempestuous storms and raging gales do we net have to struggle against. And every succeeding link of the chain of our lives is stronger than the one that preceded it.
The realization of the deception of this drama comes only when we wake up-at the time of our death. The moment death closes upon us, everything of this world -- friends and relations, wealth and possessions, name and fame, caste and creed -- is left behind. Only then do we realize that our time has just been wasted in illusion, in trying to make ours that which can never become ours. We nonetheless persist in taking this illusion as the ultimate reality. We continue to feel miserable and unhappy because our soul, being separated from the Father, is perpetually yearning for its own Source.
The Saints constantly tell us that there is no lasting peace and happiness outside in this world. Instead of trying to find it outside, they say we must try to find that peace and happiness within ourselves. It is not love for the transient, but love for the Eternal that will be our real succour, our true sustenance, for it alone will bring us lasting peace, both here and beyond.
ព្រះ និងព្រលឹង The Lord and The Soul
គឺជា“ទ្បូហ្សិក” រួមដែលថា បើសិនណា ព្រះគឺតែមួយ ហើយព្រះអង្គ ស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនយើងគ្រប់ៗគ្នា យើង ត្រូវស្វែងរកព្រះ នៅក្នុងរូបកាយយើង។ ផ្លូវព្រះធម៍ The Path ដឹកនាំទៅដល់គោលដៅចុងក្រោយជា វាសនា Destination ដែលជា ឋានទេវតា Home (ឋានព្រះ) យើងមិនអាចមានអ្វីផ្សេងទៀតក្រៅពីតែនេះទេ។ តែរឿងនេះ មិនអាចទៅរួច សូម្បី យើងគិតក្នុងមានអ្នកកាន់សាសនា Christian គេមានតែផ្លូវព្រះធម៍ ១ សម្រាប់ទៅ ឋានព្រះ ហើយចំពោះសាសនា ហិនឌូ Hindus or Sikhs or Muslims ក៍ពួកគេមានផ្លូវផ្សេងទៀតឆ្ពោះទៅរកឋានព្រះអង្គពួកគេដែរ។ អាចមានការខុសប្លែកគ្នា ក្នុងការបកស្រាយ ក្នុងការយល់ដឹង ប៉ុន្តែ វាមិនអាចមានផ្លូវ ០២ ឆ្ពោះទៅរក ព្រះអង្គ ។ បើយើងស្វែងរកព្រះអង្គនៅក្នុងខ្លួនយើង យើងនឺងឃើញផ្លូវព្រះធម៍ដដែល គឺផ្លូវនៃព្រះធម៍ The Path of Sound, Light ប៉ុន្តែបើយើងស្វែងរកព្រះអង្គនៅខាងក្រៅ យើងឃើញថាម្នាក់ៗ មានផ្លូវផ្ទាល់ខ្លួនរៀងខ្លួនៗ របស់គេ ដែលប្រហែលជាឆ្ពោះទៅទីណាក៍មិនដឹង។
ព្រលឹង គឺជា ខ្លឹមសាររបស់ ព្រះ/ទេវតា គឺជាដំណក់ទឹកនៃមហាសាគរទិព្វ Divide Ocean ដើមដំបូង ដំណក់ទឹក បែកចេញពីប្រភព The Source ហើយធ្លាក់ចុះលើពិភពលោកនេះ (ឋានកណ្តាល) ដែលពោរពេញទៅដោយការលំបាកវេទនាព្រមជាមួយការឈឺចាប់ ដោយភ្លេចអស់ ព្រះប្រភពដើមកំណើត Origin ព្រលឹង យកចិត្តធ្វើជា មាគ៌ា (ត្រីមុខ) និងធ្វើជាមិត្ត។ ប៉ុន្តែផ្លូវចិត្ត ផ្ទាល់ ស្ថិតក្រោមសម្ពាធរបស់វិញ្ញាណ។ អ្វីដែល វិញ្ញាណចង់បាន ចិត្តរាំរែក ទៅតាមចង្វាក់របស់វិញ្ញាណនោះ ។ បើចិត្ត ប្រព្រឹត្តអំពើផ្សេងៗទាំងឡាយក្រោមឥទ្ធិពលរបស់វិញ្ញាណ ព្រលឹងដែលបរិសុទ្ធ និង មិនចេះ ខូច ស្អុយ ក្លាយដូចជាផ្លែឈើទុំជោរ ហើយរងខូច វិនាស ។ ស្វាមីជីនិយាយទៅកាន់ព្រលឹងថា ៖
ឱ!ព្រលឹងអើយ ខ្ញុំ ដឹងថាអ្នកមានការឈឺចាប់។
អ្នកមានការឈឺចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលអ្នក
បានបែកចេញពី ព្រះ/វើត Word ទេវតា
ហើយបែ ចងចាប់ មិត្តភាពជាមួយចិត្តដ៍មិនទៀង
ដោយរួមដំណើរល្ងីល្ងើជាមួយចិត្ត។ ហើយអ្នកត្រូវជាប់អន្ទាក់ជាមួយរាងកាយ
ដោយការអន្ទងសប្បាយរីករាយផ្នែកអារម្មណ៍។
ព្រះសាវគ្គទាំងឡាយ ស្គាល់ច្បាស់នូវស្ថានភាព ដែលគួរអោយអាណិតអារសូរ។ ព្រះអង្គ ដឹងថាយើងរស់នៅក្នុងការភ័ន្តច្រឡំ។ ដូចនេះ ព្រះអង្គ យាងមកដើម្បីលាតត្រដាងស្ថានភាពពិត របស់ពិភពលោក ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលប្រាប់យើងថា ៖ នេះគឺជាល្បែងរបស់ព្រះទាំងអស់ ថាព្រះបង្កើតគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់។ ល្បែងនេះកើតឡើងក្នុងពេលយល់សប្តិដែលគ្មានអ្វីពិតប្រាកដសោះ។ យើងប្រលូកក្នុងល្បែងនេះថែមទៀតដោយបាន ភ្លេចមរតកពិតប្រាកដរបស់យើង នឹកស្មានថា នេះឯងលំនៅដ្ឋាន ឋានបំណុលកម្ម Karmic Depts របស់យើង ដូចជាយើងយំស្រែក ហើយសើចជាមួយអ្នកផ្សេងម្នាក់ទៀត។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលបំណុលកម្មសំរាប់ជីវិតនេះត្រូវបានទូទាត់រួច យើងចាប់ធ្វើដំណើរចាកចេញគឺដូច ជាភ្ងៀវក្នុងសណ្ឋាគារមួយ។ យើងលាចាកក្រុមហ៊ុនជាមួយគ្នា ក្រោយពេលស្នាក់នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងខ្លី ឥតមានទំនាក់ទំនងយូរអង្វែងជាមួយគ្នាទាល់តែសោះ ។
The Lord and The Soul
It is only common logic that if the Lord is one and He is within every one of us and we have to seek Him within our body, the Path leading to that destination to our Home, cannot be but one. It is impossible even to think that for Christians there is one path leading to the Lord's house, and for Hindus or Sikhs or Muslims there is a different path leading to Him. There may be a difference in our interpretation in our understanding, but there cannot be two paths 'leading to Him. If we seek Him within, we will find the same Path, the Path of Sound and Light. But if we search for Him outside, we find that everybody has his own path, leading perhaps nowhere.
The soul is the essence of the Lord, a drop of the Divine Ocean. In the beginning, it separated from its Source and descended into this world of misery and suffering. Forgetting its Origin, the soul took the mind as its guide and companion. But the mind itself is under the sway of the senses. Whatever the senses desire, the mind does their bidding and dances to their tune. And whatever deeds the mind commits under their influence, the soul, itself pure and stainless, must reap the fruits and suffer the consequences. Soami Ji, addressing the soul, says:
O soul, you are miserable, this I know. You've been suffering since the day You separated from the Word
And made friends with mind.
In the company of the reckless mind, You remain bound by the body
And entrapped by sense pleasures.
The Saints well know our pitiful condition. They know that we live in delusion. So they come to reveal the true plight of the world. They tell us this is all the Lord's play, that He has created everything. This play is set on a dream stage where nothing is real. Yet we come into this play and, having forgotten our true heritage, think this is our home, as we weep, cry and laugh with one another. But when our karmic debts for this life have been paid, we depart like the patrons of an inn. We leave one another's company after only a brief stay, having no lasting relationship with anyone at all.
ព្រះវើត(ព្រះពុទ្ធអង្គ)បង្កើតសត្វលោក Word Made Flesh
ព្រះគ្រូ ពិតប្រាកដរបស់យើងគឺៈព្រះវើត Word ព្រះឡូហ្គូ Logo ព្រះសាប់ (Shabd) ព្រះ ណាម (Name) ព្រះពុទ្ធប្រវត្តិ (Audible Life Stream ឬក៍ឈ្មោះ អ្វីមួយដែលគេ អាចជ្រើសរើស ដាក់អោយ។ ព្រះគ្រូយ គឺជាថាមពល ស្តែងចេញជារូបរាងមនុស្ស យើងត្រូវការអ្នកណាម្នាក់ក្នុងរូបរាងជាមនុស្ស ដែលលិចឡើងក្នុងពន្លឺ ឬព្រះបន្ទូល(Word) ដែលជា អ្នកមានសាច់ឈាម ដែលកើតឡើងដោយ ព្រះបន្ទូល/ ពុទ្ធដីកា និងជាអ្នកអាចប្រែប្រួល មានទំនាក់ទំនង យើងជាមួយ ឋាមពលខាងក្នុងនោះ ហើយអ្នកនោះជាព្រះគ្រូ ដែលកំពុងមានជីវិត ស្វាម៉ីជី និយាយថា ៖
ព្រលឹងទេវតា ឬ ព្រះ (រ៉ាដាស្វាម៉ី) ព្រះជាអម្ចាស់
ចុះមកចាប់កំនើតជាមនុស្ស
នៅលើផែនដីព្រះអង្គ ចាប់កំនើតជា ព្រះគ្រូ
ដើម្បីប្រមូលព្រលឹង ដែលបានកំនត់ដោយ ពុទ្ធដីកា/ បន្ទូល ដ៏សំងាត់របស់ទេវតា ព្រះ ណាម)។
ទំនាក់ទំនងរ ព្រះគ្រូ ជាមួយ ទេវតា គឺទំនាក់ទំនងនៃរលក ជាមួយមហាសមុទ្រ។ គូរូ Arjan និយាយថាៈ
”ខ្ញុំ និង ព្រះពុទ្ធ/ ព្រះវបីតា គឺ តែមួយ ”។
ចូរកុំព្យាយាមបំបែក ព្រោះតែរូបរាងមនុស្ស
ព្រះគ្រូ ទុកដូចជាទឹករលក ដែល ហួត រំភាយ ឡើងទៅលើ
ហើយទឹករលក កើតចេញពី មហាសមុទ្រ។
យើងត្រឡប់ទៅនៅក្នុងមហាសមុទ្រុវិញ ។ រលក និង មហាសមុទ្រគឺតែមួយ។ ព្រះយេស៊ូ មាន បន្ទូលថា ៖ ”ខ្ញុំនិងព្រះពុទ្ធអង្គខ្ញុំ គឺតែមួយ ” ព្រះពុទ្ធអង្គ មិនទូល ថារូបរបស់ទ្រង់ ខុសប្លែកពី ព្រះពុទ្ធអង្គ។ ទ្រង់ពន្យល់ថា ព្រះសាវគ្ គជារលកនៃមហាសមុទ្រដដែល ទ្រង់ទូល ថា ព្រះសាវគ្គ និងព្រះ គឺតែមួយ ។ ប្រហាក់ប្រហែលគ្នានេះដែរ Bulleh Shah ទូលអំពី លោក ព្រះគ្រូគាត់ថាៈ
ព្រះ /ទេវតា ទ្រង់បានទទួលយករូបរាងជាមនុស្ស
ព្រះអង្គយាងមកដាស់តឿន ក្រើនរំលឹកដល់ ពិភពលោក ។
តាមរយៈការ បំបួស ព្រះគ្រូ ភ្ជាប់ព្រលឹងរបស់សាវគ្គ ទៅនឹង ព្រះសំលេងខាងក្នុង ហើយដាក់សាវគ្គនោះទៅលើ ផ្លូវព្រះធម៍ Path ដែល ឆ្ពោះទៅរកឋានទេវតា។ ការ បំបួស មិនមែនជា ក្បូនគម្ពិធម៌ ឬ ជាពិធី បុណ្យទានទេ ។ ការបំបួស គឺជាការចាប់បញ្ជូនកំណើតនៃព្រលឹង ឲ្យចូលនៅក្នុង ព្រះសាប់ Shabd ដែលសណ្ឌិតខាងក្នុងខ្លួនមនុស្សយើង ។ ព្រះយេស៊ូ ទូលថា ៖
ជាការពិតណាស ៗ អត្មាអញ បានទូលប្រាប់អ្នក មានតែមនុស្ស
យកកំណើតម្តងទៀតប៉ុណ្ណោះ មនុស្ស ក្រៅពីនេះ នេះ មិនអាចឃើញ ឋានទេវតាឡើយ
ជាការពិតណាស ៗ អត្មាអញ បានទូលប្រាប់អ្នក មនុស្សដែលមិន កើតចេញពី
ព្រះគង្គា Water មនុស្សដែលគ្មានកំណើតចេញពី វិញ្ញាណទេតា (ព្រះវិញ្ញាណ) គេមិនអាចចូលក្នុង
ឋានទេវតាឡើយ។
នៅទីនេះ ព្រះយេស៊ូ Jesus ទូលប្រាប់ទៅសាវគ្គរបស់ព្រះអង្គថា តើត្រូវស្វែងរកព្រះខាងក្នុងខ្លួនយើង របៀបណា? អ្នកត្រូវកើតម្តងទៀត មិនមែនកើតជារូបរាងកាយទេ។ អ្វីដែលព្រះអង្គមានបំណង ចង់មានបន្ទូលគឺចាំបាច់មានព្រះ/ទេវតា ឬដោយមានការណែនាំ ការបំបួស ពីព្រះគ្រូ ដែលនៅរស់មានជីវិតដែលជាអ្នកអាចឱ្យយើងទាក់ងជាមួយ អង្គរទេវតា Holly Ghost ឬ ជាមួយព្រះ Shabd ឬជា ព្រះសម្លេងThe Sound Currrent ខាងក្នុងខ្លួនយើង។ មានន័យថា កើតចេញពី ព្រះអង្គារ Water ឬ ព្រះអម្រិត Nectar ខាងក្នុងខ្លួន ឬ កើតចេញពី ពុទ្ធិញ្ញាណ Spirit ។
ព្រះអម្រិត Nectar នេះទាក់ទងជាមួយភ្នែកកណ្តាល Eye Center ។ លើកលែងតែយើង ទាក់ទងជាមួយព្រះ Shabd ព្រះណាម Name ដោយផ្ទាល់ ពុំនោះទេ យើងនៅតែជាអ្នករងគ្រោះរបស់ ចិត្ត និង វិញ្ញាណ ។ ព្រះយេស៊ូ ទេសនាទូន្មានយើងឱ្យដាក់បួស តាមរយៈ ព្រះបុត្រា The Son of the Father គឺតាមរយៈនេះ ជាការទាក់ទងជាមួយ ពុទ្ធិញ្ញាណ Spirit ក្នុងខ្លួន។ នោះឯងដែល ព្រះ មានបំណង ទូឡប្រាប់ថា ” ចាប់កំណើតម្តងទៀត ”។
មនុស្សកើតចេញពី មនុស្ស គឺជា មនុស្ស មនុស្សដែលកើតចេញពី ពុទ្ធញ្ញាណ
គឺជា ព្រះពុត្ធ អាត្មាអញ មិន ទូលរឿង Marvel ទេ
យើងជាមនុស្សលោក ត្រូវតែកើតជាថ្មីម្តងទៀត
ថ្ងៃបំបួស គឺជាថ្ងៃកំនើត ផ្នែក សតិ របស់យើង បន្ទាប់មកតាមរយៈ អនុវត្តន៍សតិ ឬ ការធ្វើធម៍ យើងកាន់តែប្រសើរកើនឡើងៗ ដើម្បីក្លាយទៅតែ ១ ជាមួយ ទេវតា Lord ។ ដូចជាក្មេង ដែលធំឡើងហើយទៅជាមនុស្ស ដូចនេះ ក្រោយពីការបំបួសទៅ សាវគ្គរីកដុះដាលផ្នែកសតិ ដើម្បីប្រែក្លាយទៅជាព្រះពុទ្ធអង្គ គឺដូចនេះហើយបានជាគេហៅ ការបំបួសនោះថាជាកំនើតថ្មី បើគ្មានការបំបួសពី ព្រះគ្រូ យើងមិន អាចត្រឡប់ទៅរកព្រះពុទ្ធអង្គយើងវិញបានទេ។
តាមយោបល់របស់ គ្រូគូរូណាណាក់ Guru Nanak និយាយថាៈ វដ្តសង្សា” វិលទៅវិលមក” ក្នុងវាលវដ្តសង្សាសំដៅទៅការ ផ្លាស់ប្តូរកំណើតចុះឡើងៗ ដែលការនេះ នឹងឈានដល់ចុងបញ្ចប់ សម្រាប់សាវគ្គទាំងឡាយណាដែលកើតម្តងទៀត។
ការចាប់កំនើតតាមរយៈព្រះគ្រូ ជាការ បញ្ចប់ការវិលទៅវិលមកៗ របស់ទូលបង្ខំជាខ្ញុំ។
ព្រះគ្រូ មិនភ្លេចសាវគ្គនៅក្រោយពេលបំបួសទេ។ ព្រះគ្រូ រស់នៅជាមួយសាវគ្គរហូត តាមណែនាំ និង ដឹកនាំ យើង នៅក្នុងរូបភាពដ៍ភ្លឺចិញ្ចែងចិញ្ចាច Radiant Form តាមជួយសាវគ្គរបស់លោកគ្រប់ជំហាន ជូនគេរហូតក្នុងដំណើរសតិ(ធ្វើធម៍) លោក មិនគ្រាន់តែ ណែនាំនិងជួយសាវគ្គក្នុងពេលរស់នៅប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែលោកស្នាក់នៅជាមួយទោះក្នុងពេលស្លាប់ និង ក្រោយពេលស្លាប់។
ព្រះវើត(ព្រះពុទ្ធអង្គ)បង្កើតសត្វលោក Word Made Flesh
Our real Master is the Word, the Logos Shabd Nam the Audible Life Stream, or whatever name one may choose to give It. The Master is that Power manifested in human form. We need someone in the human form who has merged himself in the Shabd or Word, who is."Word made flesh," and who can in turn connect us with that Power within; and that someone is the living Master. Soami Ji says:
Radhasoami, the Supreme Being, descended to earth as a man;
He came as a Master to initiate souls into the mystery of Nam.
The relationship of the Master with the Lord is that of a wave with the ocean. Guru Arjan says: The Lord and His Servant are one and the same
Make no distinction because of human form.
The Masters are just like waves that rise in the ocean
And merge back into it again.
Waves come from the ocean and merge back into the ocean. Wave and ocean are one. Christ says, "I and my Father are one." He does not say that his image is different from the Father. He is explaining that Saints are waves of the same ocean, that Saints and the Lord are one. Similarly, talking of his Master, Bulleh Shah says:
The Lord has taken the form of man, He has come to awaken the world.
The Master, through initiation, connects the soul of the disciple to the Sound within, and puts him on the Path to the Lord. Initiation is not a ritual nor a ceremony; it is the birth of the soul into the Shabd within. Christ says:
Verily, verily, I say unto thee, Except a man be born again, he cannot see the Kingdom of God. Verily, verily, I say unto thee, Except a man be born of Water and of the Spirit, he cannot enter into the kingdom of God.
Here Jesus tells his disciples how to find the Lord within themselves. You must be born again-but not physically. What he means to say is that it is necessary to be baptized or initiated by a living Master who can put us in touch with the Holy Ghost, the Shabd, the Sound Current within. That is being born of the living Water or the Nectar within, and of the Spirit.
This Nectar is contacted at the eye center. Unless we get in touch with that Shabd or Nam within
ourselves, we always remain the victims of the mind and senses. Christ advises us to get initiated through the Son of the Father, and thus get in touch with the Spirit within. That is what he means by being "born again."
That which is born of the flesh is flesh; and that which is born of the Spirit is Spirit. Marvel not that I said unto thee, Ye must be born again.
The day of our initiation is the day of our spiritual birth. Then, through spiritual practice, we grow and grow to become one with the Lord. As a child grows into a man, so, after initiation, the disciple grows spiritually to become the Father. That is why initiation is referred to as a new birth, being "born again." And unless we take a new birth-that is, get initiation from a living Master-we cannot go back to our Father.
According to Guru Nanak, the cycle of "coming and going," the cycle of transmigration, comes to an end for the disciple who is "born again":
Birth through the Master ended my coming and going.
The Master does not leave or forget the disciple after initiation. He is always with him, guiding and leading him. In his Radiant Form, he helps the disciple at every step, accompanying him throughout the spiritual journey. The Master not only guides and helps during the disciple's lifetime, but stays with him even at the time of his death, and afterwards.
No comments:
Post a Comment