ធម្មិក គឺជាអាថ៌កំបាំងនៃការប្រតិបត្តិ មិនមែនការបង្កើតទ្រឹស្តីតាមបញ្ញា។
ការលះបង់ចោលនូវការគិត និង ការលះបង់ការធ្វើ យូហ្គា (Yoga)
មានតែបែបនេះ ដែលអ្នកអាចដឹងពីខ្លឹមសារនៃព្រះសច្ចះ Reality។
តាមរយះជំនឿលើអធិធម្មជាតិ អ្នកខ្លះគេយល់ថា ជាប្រភេទអាថ៌កំបាំងនៃអារម្មណ៍ ខ្លះថាជា សភាវគតិ ខ្លះថាជាការស្រមើស្រម៉ៃ ប៉ុន្តែជម្រៅន័យរបស់ពាក្យថា ធម្មិកភាព (ព្រះបាទធម្មិក) គឺខុសគ្នាទាំងស្រុងពីការស្រមើស្រមៃនៃបញ្ញា និង ខុសពីបង្រៀនបែបសភាវគតិ។
តើយើងអាចអោយនិយមន័យនៃជំនឿលើអធិធម្មជាតិ (ធម្មិកភាព) បានដោយរបៀបណា នៅពេលដែលវាមិនមែនជា ទ្រឹស្តី (theory) មិនមែនជាជំនឿ (Belief) មិនមែនជាការពិចារណា(Reasoning) មិនមែនជាទស្សទាយ (Guessing) មិនមែនជាការគិត (Thinking) មិនមែនជាអារម្មណ៍ (Feeling) មិនមែនជាការដឹងដោយប្រើ អារម្មណ៍ វិញ្ញាណ (Perception) ក៍មិនមែនជាការសន្ធិដ្ឋានចេញពីការមើលឃើញដោយការប្រើអារម្មណ៍ វិញ្ញាណនោះ (Conception) នោះ?។ ភាពជាធម្មិកនេះ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលយើងធ្លាប់ជួបជាធម្មតានោះទេ។ ភាពជាធម្មិក គឺជាការធ្វើ ភាវនាធម៍ផ្ចង់អារម្មណ៍ នាំយើងឈាន ចាកផុតពីរឿងឋានលោកិយ ជា ឋានកណ្តាល ចូលទៅកាន់ឋានសួរគ៍ គឺឋានលើ ដែលគ្រានោះ គេជាអ្នកតាំងសមាធិ រសាត់ចូល ទៅក្នុងឋានដ៍ខ្ពស់ ដ៍មានបញ្ញាញាណ ជាគឺជា ឋានទេវតា ជាពេលគេបានស្គាល់រសជាតិនៃឋានព្រះសច្ចៈ Reality ។
ធម្មិកភាព ជាការឆ្លុះមើលឲ្យបានជ្រៅជ្រះទៅក្នុងរឿងពុទ្ធចក្ រ(រឿងធម៏អារ្យ) ជាការដែលគេវិភាគស៊ីជម្រៅ ទៅលើជីវិតសត្វលោក និងជាការជជីកមើល ពីអាឋ៍កំបាំងនានា ក្នុងចក្រវាឡទាំងមូល។
ធម្មិកភាព ជាការដែលគេបើកមើលពីអាឋ៍កំលាំងនៃ ទេវតា/ព្រះនៅខាងខ្លួន ដែលក្នុងខ្លូននោះ គឺមានពន្លឺអង្គទេវតា ជាពន្លឺទេវតាចុះពីឋានលើ មក ចងត្របាញ់ជាប់គ្នា ជាមួយនឹងាឆាកជីវិតលើផនែដី តែ សម្រាប់ការប្រើបញ្ញាគឺមិនបានដឹងពីរឿងទាំងអស់នេះឡើយ ភ្នែកធម្មតារបស់យើងមិនអាចមើលឃើញ នូវ ពន្លឺទេវតា Light ក៍មិនអាចស្តាប់ឮសូរសម្លេងទេវតា (Sound/Music) មានតែវេលាណាដែល ព្រលឹងបានរួចរំដោះជ្រះស្រឡៈ ទើបអាចមានឪកាស បានស្គាល់រសជាតិ ធាតុទាំងនោះបាន មានតែពេល ណាដែលទេវតា ប្រទានពន្លឹរស្មីដ៍ត្រចះត្រចង់មក ទើបព្រលឹងអាចរៈឡើង អាចមានសេចក្តីស្រលាញ់ អង្គទេវតា រះ នៅឋានលើ មានតែបញ្ញាញាណ មកពីឋានសួគ៍ ដែលអាចនាំព្រលឹងសប្បាយ អោបក្រសោប អង្គទេវតា ដ៍ មានតែមួយអង្គ ជា ទេព ប្រភពផ្តល់នូវកំណើតសត្វលោកមានរូបនិង និងគ្មានរូប being and existence ។
ដូច្នេះនៅក្នុង ធម្មិកភាព គឺមានផ្ទុកទាំងការគិត ទាំងការស្រម៉ៃ ធម្មិកភាព គឺមិននិយាយអំពី អ្វីដែលគេបានធ្វើជានិយមន័យកន្លងមក មិនសំដៅការដែលគេបរិយាយកន្លងមក។ ធម្មិកភាព គឺសំដៅថា ប៊ិច មិនអាចសរសេរបាន អណ្តាត មិនអាចនិយាយរៀបរាប់បាន គ្មានពាក្យពេជ្រណាមួយអាចយក មកធ្វើការប្រៀបធៀបបាន គ្មានភាសាណាមួយអាចយកមកបកស្រាយបាន- ធម្មិកភាពគឺជារឿងពិតទាំងអស់ដែល គេមិនអាចបង្ហាញចេញកើត ជា ព្រះសច្ចៈ នៃរាល់ការសច្ចៈនានា។
យើងអាចរៀនបានខ្លះៗអំពី ធម្មិកភាព អំពីការ ចម្លងធម៍ ប៉ុន្តែសច្ចៈភាពនៃព្រះធម៍ជាក់ស្តែង រូបរាងនៃព្រះធម៍ជាក់ស្តែង គឺគេមិនអាចយកពាក្យណាមកប្រដូចរៀបរាប់ឲ្យសម។ បញ្ញាញាណទេវតា ខ្ពង់ខ្ពស់គ្មានអ្វីដែលគេធ្លាប់ឃើញនៅលើផែនដី។
មិនថាតាមគេទេ គឺ និយាយតែអ្វីដែលបានជួបផ្ទាល់ Saying mettereth not: seeing alone counteh
ធម្មិកភាព បើនិយាយឲ្យច្បាស់លាស់គឺ គឺមិនអាចនឹងបរិយាយបាន តែសំណាងអាក្រក់ដោយសារលើ លោកនេះ គ្មានអ្វីមួយអាចមានភាសាអាចរៀបរាប់បានអំពី ធម្មិកភាព ដូច្នេះព្រះបាទធម្មិកក៍សម្រេច ទូលបែបសម្រាយ បើទោះជាមិនមែនជាគោលបំណងដើមដំបូងរបស់ព្រះបាទធម្មិកក្តី។
ជាផលវិបាកដែលទទួលមកវិញគឺជាគេមានការយល់មិនចំ ន័យដើមអំពី ធម្មិកភាព ជាការងាយយល់គឺថា ធម្មិកភាពដែលព្រះគ្រូ ទូល សរសេរប្រាប់គឺន័យពិតប្រាកដប្រពៃជាងនោះឆ្ងាយណាស់។
ជាដំបូងដើម្បីដឹងពីអត្តន័យរបស់ធម្មិកភាព គឺថាធម្មិកភាពមិនមែនជាការប្រើបញ្ញា ក៍មិនមែនជាការប្រើវិញ្ញាណដែរ។ ធម្មិកភាពមិនមែនជាការប្រើបញ្ញា ដោយសារតែគេត្រូវមានញាណពិសេសេចូលទៅក្នុងស្រទាប់ទី ២ នៃរាងកាយមនុស្ស ដែលគ្រប់ពីខាងលើស្រទាប់នៃព្រឹលឹង(ស្រទាប់ទី៣)។ គឺស្រទាប់ទី២ នោះដែលគេមានទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់ជាមួយនឹងព្រះសច្ចៈ(ទេវតា) ដែលទេវតានេះ មិនជាប់ជំពាក់វាក់វិនជាមួយនឹងការគិត (Thinking) និងការ ពិចារណាឡើយ Reasoning ។
យើងអាចស្គាល់ឋាន អង្គទេវតា មានតែគ្រាណាដែលយើងចាកផុតឋាន រូបកាយ ឋានចិត្ត នេះបើនិយាយក្នុងន៏យឲ្យស្រួលស្តាប់ គឺក្នុងពេលដែលយើងចូលទៅដល់ឋានព្រលឹង ឡើងទៅលើខ្ពស់ឡើងៗ នោះនឹងបានដល់ថាន ឋានទេវតា (spiritual realm) ។ បើនិយាយតាមភាសាមញ្ញវាមិនមែន ជាសំណុំ (faculty) តែដើម្បីងាយយល់យើងសូមប្រើពាក្យសំណុំ(Cluster/Faculty) ដែលគេ ហៅថាសំណុំដឹកជញ្ជូន (Faculty of Transport) ក្នុងសំណុំនោះជាកម្លាំងថាមពលនៃព្រលឹង ដែលនឹងនាំគេទៅដល់ឯឋានព្រះបរពិត (Reality) ដោយផ្ទាល់។ គេមានវិធីអាចរំលឹក អាចធ្វើឲ្យសំណុំនោះមានសកម្មភាពរស់រវើកបាន មិនពេលយើងឈានយើងឈានជើងចូលនគរព្រះ សូមយើង ស្វែងយល់ជាដំបូងនូវអត្តន័យនៃពាក្យថាសំណុំជាមុនសិន និងបន្ទាប់យើងអាចដឹងថាមានវិធីណា ដោះស្រាយបញ្ហានៃសំណុំបាន។
ចំណោមវិញ្ញាណទាំង ៥ សុទ្ធតែមានមុខងារខុសៗគ្នាដាច់ដោយឡែកពីគ្នា និងមានការគិតក៍ខុស គ្នាដែរ ដូច្នេះបណ្តុំដឹកជញ្ជូនគឺជាបណ្តុះធម៍មានរស្មីដែលមនុស្សធម្មតាគេគ្មានទេ គឺបណ្តុំធម័ដឹកជញ្ជូន នេះនាំយើងចូលទៅដល់ឋាន អង្គទេវតា។ ធម្មិកភាព បានស្គាល់ អំពីព្រះ ក្ក ភាព (ភាពជាព្រះសច្ចៈ)ដោយសារតែ គែធ្លាប់មានពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការត្រាស់ដឹង (Spiritual Enlightenment) ដោយសារការ ដឹងអំពីយានដឹកជញ្ជូនផង ដោយសារបានចូលឋានព្រះសច្ចៈផង គ្រាបែបនេះគេហៅតែត្រឹមថា ជាការ គិត Perceive ។ អ្នកដែលនាំនូវបញ្ញាញាណនៃ អង្គទេវតា ចុះមកឋានយើង សម្រាប់ធម្មិកភាព-អ្នកដែលធ្វើ ខ្លួនក្លាយទៅជា អង្គទេវតា គឺអ្នកផ្សេងមិនអាចពិចារណាស្វែងយល់បានឡើយ។
នៅកម្រិតព្រះឥន្ទ្រយ៍ កម្រិតព្រះព្រហ្មណ៍ The God and Other Spiritual មិនអាចយល កម្រិតបញ្ញាមនុស្សលោក មិនអាច យក មកធ្វើការពិចារណាស្វែងយល់បានទេ។ មនុស្សលោកយើងមិន អាចយល់ដឹងអំពីព្រលឹង តាមរយៈការអាន ការឬតាមរយៈការគិត។ តែសម្រាប់កម្រិតព្រះបាទធម្មិក គឺមានតែកម្រិតនេះប៉ុណ្ណោះអាចឈានដល់ឋានព្រលឹង។
កម្រិតនៃវិញ្ញាណ ទាបជាងកម្រិតនៃបញ្ញា ដូចគ្នានេះដែរ កម្រិតយាន្តដឹកជញ្ជូនឬសំណុះដឹកជញ្ជូនខ្ពស់ជាកម្រិតនៃបញ្ញា វាដូចជាការដែលយើងភ្ញាក់ពីដំណេក គឺយើងដឹងខ្លួនជាងស្ថានភាព ដែលយើងដេកលក់ គឺដូចជាស្ថានភាពធម្មិកដែលមានយាន្តដឹកជញ្ជូន គឺល្អប្រសើរជាងការដែលគេដើរថ្មើជើង ដូចគ្នាជាមួយមនុស្សខ្វាក់តែរកសុំស្នើរឲ្យមានការបញ្ជាក់ថាម៉េចបានជា មានពន្លឺ? ម៉េចបានជា មានពណ៍ ម៉េចបានជាមានរាងរៅបែបហ្នឹង? តែមនុស្សមានភ្នែកភ្លឺ អាចមើលឃើញច្បាស់ពេញលេញ មិនចាំបាច់សុំឲ្យគេបង្ហាញ (no proof) ដូចគ្នាដែលសម្រាប់មនុស្សភាពច្រើន គេត្រូវការការបញ្ជាក់ អំពីភាពជាព្រះបាទធម្មិក តែសម្រាប់ព្រះធម្មិកខ្លួនឯងដែលធ្លាប់មានពិសោធន៍ស្រាប់គឺមិនចាំបាច់ទេ។
មនុស្សយើងធម្មតាមិនដឹង ងងឹតឈឹង ជាមួយនឹងរឿងឋានព្រះ ឬឋានទេវតា។ យើងប្រឆាំងជាមួយនឹងទ្រឹស្តីអំពីធម្មិកភាព យើងថាគ្មានទេយាន្តទេពដឹកជញ្ជូន គ្មានទេឋានតាមកម្រិតនីមួយៗ បែប នេះយើងទៅជាមិនយល់ ទៅជាឆៅរឿងព្រះបាទធម្មិក ភាពល្ងិតល្ងង់នៃយើងមិនអាចបញ្ជាក់បកស្រាយ អំពីអ្វីដែលយើងមិនឃើញនោះឡើយ បញ្ជានៃយើងមិនអាចយល់បានរឿងឋានព្រះឋានទេវតា រឿងព្រះ បាទធម្មិក ដូច្នេះចូរកុំព្យាយាមបដិសេដ្ឋរឿងឋានទេវតាថា គ្មាន។
តើព្រះបាទធម្មិកយល់យ៉ាងណាដែរ បើសិនជាយើងព្យាយាមបង្ហាញថា គ្មានយាន្តសំណុំនាំទៅ ឋាន អង្គទេវតា គ្មានការត្រាស់ដឹង ទំលាក់ចុះពីឋាន អង្គទេវតា មកនោះ? ព្រះបាទធម្មិកនឹងសើច តបយើងវិញ ដោយសារតែយាន្តដឹកនាំនោះវាសំខាន់ជាងអ្វីៗទាំងអស់សម្រាប់ព្រះបាទធម្មិក គ្រាដែលព្រះបាទធម្មិកមាន បេះដូងពេញដោយព្រះធម៍ លោកមានការអាណិតអាសូរយើងរាល់គ្នា លោកជួយបង្ហាត់បង្រៀនយើង ពីវិធីដាស់យាន្តដឹកនាំនោះឲ្យភ្ងាក់ឡើងនាំយើងទៅកាន់ឋានខ្ពស់ជាគេបង្អស់។
មនុស្សម្នាក់ពេលឈឺ គេដឹងខ្លួនថាឈឺ គឺមិនចាំបាច់អះអាងបង្ហាញការពិត ដោយសារគេមាន មានអារម្មណ៍ថាឈឺស្រាប់ (felling) អ្នកហូបនំផ្អែមឆ្ងាញ់គេដឹងថាមានរសជាតិផ្អែម ឈ្ងុយ ឆ្ងាញ់ គឺ ក្នុង ន័យដូចគ្នាដែរ អ្នកដែលឡើងទៅដល់ឋានព្រះសច្ចៈគេដឹងខ្លួនគេ គេវិញ្ញាណគេដឹងខ្លួនឯងភ្លាមៗ គេដឹង ថាពិតជាមានយាន្តដឹកនាំទៅមែន ពិតជាដឹកនាំគេទៅដល់ឋានខ្ពស់ជាគេដែលមានព្រះពរ និង មាន ព្រះបរមសុខណាស់ (bliss and beatitude)។
សំណុំយាន្តព្រះបាទធម្មិកដែលចុះពីឋានទេវតា គឺសុទ្ធតែមានក្នុងរូបកាយមនុស្សយើងរាល់គ្នា តែមនុស្សាយើងមិនបានដឹង ដោយសារតែយាន្តនោះស្ងប់ស្ងាត់ផង និងដោយសារវាដេកលក់ផង។
ព្រះបាទធម្មិក លោកស្រាយចំណងចេញ លោកបានទទួលមរតកទេពពីព្រះសច្ចៈ ព្រះបាទធម្មិក មានភ្នែកខាងក្នុងបើក និងអាចមើលឃើញព្រះសច្ចៈពិតៗដូចជានៅទល់មុខគ្នា ឬមួយយើងក៍អាចនិយាយបានថា ជនណាក៍ដោយដែលមានយាន្តព្រលឹងនោះភ្ញាក់ពីដំណេក គេហៅជននោះថាជា ព្រះបាទធម្មិក យាន្តសម្រាប់ដឹកនាំយើង ឬ សមត្ថភាពយាន្តគឺមានក្នុងគ្រប់មនុស្សម្នាទាំងអស់ ហើយ យាន្តទាំងនោះនឹងភ្ងាក់ដឹងខ្លួនឡើងគ្រប់ៗគ្នាបើសិនជាគេធ្វើតាមធម៍ទេសនាបង្ហាត់បង្រៀនត្រឹមត្រូវ។
ការបានឡើងដល់ឋានព្រះបាទធម្មិកគឺមិនមែនជាការប្រើបញ្ញាដើម្បីស្វែងយល់ឡើយ គឺបាន ដោយសារតែគេទៅដល់ផ្ទាល់ជាក់ស្តែង គឺត្រូវការជាការប្រតិបត្តិដោយផ្ទាល់។
គេមិនអាចរៀបចំជាការពន្យល់អំពីគំនិតទាក់ទងផ្លូវឋានព្រះបាទធម្មិកណាស់ គឺមានតែវិធីដើរ តាមផ្លូវបាទធម្មិកតែមួយមុខប៉ុណ្ណោះ។ មិនមែនគ្រាន់តែជាការ យល់ទេ គឺទាមទារការមើលឃើញជាក់ ស្តែងថែមទៀត គឺការមើលឃើញច្បាស់លាស់ ពីគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ពីចម្ងាយឆ្ងាយ និងជិត មើលឃើញ បែបទូលំទូលាយ ឃើញពីកម្ពស់ខ្ពស់ជាងកម្រិតបញ្ញា (intellect) ខ្ពស់ជាងកម្រិតសន្ធិដ្ឋាន Conception ដោយការប្រើវិញ្ញាណទាំង៥។ ដូចយើងបានឃើញសម្រាប់ មិនមែនជាការមើលឃើញ គឺគ្រប់គ្រាន់ទេ គឺត្រូវមានការក្លាយរំលាយខ្លួនទៅជា អង្គទេវតា ទៀត (Becoming) ក៍មិនមែនជាការចង់ក្លាយ រំលាយខ្លួនទៅជាព្រះសច្ចៈដូចជាការចង់បានរបស់យើងទេ គឺជាការដែលយើងនាំទាំងព្រលឹងយើងចូល ទៅក្នុងឋានព្រះសច្ចៈទាំងកាយ ទាំងចិត្ត និងជាការដែលយើងដឹងស្គាល់អំពីព្រះដ៍សច្ចៈនិងបានក្លាយ ខ្លួនទៅជាព្រះដ៍សច្ចៈអង្គឯង៕
By mysticism, some people understand a mysterious sort of feeling or instinct or imagination; but mystic insight is entirely different from intellectual imagination and instinctive intuition.
How can we define mysticism when it is neither a theory nor a belief, neither a reasoning nor a guessing, neither a thinking nor a feeling, neither a perception nor a conception? It is nothing of what we usually experience. It is a spiritual concentration that leads man beyond the senses and intellect into a super conscious state of ecstatic rapture, into a kind of heavenly transport, which yields him an immediate personal transcendent knowledge of the absolute Reality.
Mystic insight is looking within into the subtle realms of the spirit. It is an unfolding of the deep reality of one's being, and an unveiling of the profound mysteries of the universe.
Mysticism opens to our inner being a mysterious 'Music' that proceeds from the deep recesses of existence, a mysterious 'Light' that emanates from the bosom of transcendence, an inexplicable inspiration that draws its breath from the fountain-head of life. But the intellect cannot know that inspiration, the eye cannot see that 'Light', nor can the ear hear that 'Music'. Only the naked soul realises the subtle greatness in an immortal moment of spiritual intoxication; only in a maddening ecstasy of divine illumination does the soul rise on the wings of sublime love to spiritual heights of subtler spheres; only in a transporting rapture of transcendent knowledge does the soul embrace the universal eternal One, the source of all being and existence.
Thus mystic intuition exceeds all thinking and imagining; it leaves behind all definition and description. Pen cannot write it, tongue cannot utter it, words cannot convey it, language cannot express it. Yet it is there -the inexpressible Reality of all realities, the unutterable Truth of all truths.
We may talk of mystic knowledge and spiritual transport, but the actual state of spiritual realisation and ecstatic rapture cannot be reduced to words. That superior knowledge cannot be had save through actual experience.
Saying mattereth not: seeing alone counteth.
Guru Gobind Singh
Thus truths of mysticism are, strictly speaking, indescribable; but unfortunately in this world we have no other means of expressing ourselves except through language; and even mystics have to make use of this medium, even though it is not quite adequate for their purpose. Consequently, all efforts to convey mystic knowledge through words fall far short of their desired end; and to a layman, mystic writings can only give but a dim and vague notion of that which is in reality beyond apprehension.
So, the first thing that we have to understand about mystic insight is that it is no concern of the intellect or the senses. Mystic knowledge is beyond intellect, for it is an immediate experience of subtle spiritual entities by the naked soul; it is a direct realisation of the Truth, independent of all thinking and reasoning.
God can be known only when we go out of our body and mind, so to speak; when we go beyond the physical and mental worlds, and with the subtle faculty of the naked soul rise higher into purely spiritual realms. Although strictly speaking it is not a faculty, let us, for the sake of convenience, call it 'Faculty of Transport'. It is that power, quality or essence of the soul by means of which we can know directly the ultimate Reality. It can be awakened and made active in various ways; but before we come to mystic methods, let us first make clear what this faculty is, and how it gives us solutions to our fundamental problems.
Independent of the five senses and the thinking mind, transport is a flash of direct revelation; it is a sort of spiritual intuition, that carries one altogether beyond the reach of ordinary experience, that takes one into an ecstastic rapture of spiritual enlightenment. Mystics know the ultimate Reality by direct personal experience on higher planes of consciousness. In such a transport we know and embrace Reality, in the waking state we perceive only phenomena. Transcendent knowledge of God, which is open to mystic intuition, is beyond the grip of reason.
God and all other spiritual experiences are beyond intellectual grasp. We cannot know our soul by merely reading or thinking. But by mystic consummate insight alone can the soul be realised. Only through mystic transport can the ultimate Reality be perceived, only the nakc:d soul can behold the glory of God.
Just as intellect is a higher faculty than the senses, similarly transport is a higher faculty than the intellect. Just as in the waking state, we have a higher sort of consciousness than that of sleep, so in mystic transport, we have a higher kind of consciousness than that of waking. Just as there is no proof of light, colours and forms for those who are born blind, but people with eyes can see them and want no proof, similarly there is no proof of mystic knowledge for the world at large, but mystics who experience it themselves need no proof.
We are spiritually ignorant and blind. By denying mystic knowledge, the faculty of transport and the subtle spiritual regions, we only betray our own lack of understanding and folly. Our ignorance cannot serve as proof for their non-existence. We can never know all the mysteries of the universe at the level of the intellect, and consequently we should never try to deny their existence.
What would a mystic think of us if we tried to prove to him that •there was no faculty of transport and no transcendent know ledge? He would simply laugh at us, for such transport is a greater reality to him than anything else. Since mystics are tender-hearted, they instead take pity on us and teach us how to get our higher faculty awakened.
One who feels pain needs no proof of its existence; the feeling itself is its proof. One who tastes delicious dishes requires no proof of their delicious taste; the experience of that taste is the best proof of its existence and sweetness. Similarly, but with a greater certainty, the man who experiences the Truth knows, as an immediate fact of consciousness, that transport is a reality, which leads him to higher subtler spheres of extreme bliss and beatitude.
This mystic faculty of ascendance is present in all human beings, but man is not aware of it because it is in a latent or dormant condition.
Mystics have untied the knot and obtained the treasure of Truth. Their inner eye has been opened and they see Reality face to face, or rather we should say that those who have awakened this sleeping faculty of the soul are called mystics; for this faculty or capacity is there in every man, and can be awakened by anyone through proper training.
Thus mystic realisation is not an intellectual understanding; it is an exalted experience which to be known, must be had practically.
We cannot form an accurate idea of mystic knowledge except by following the mystic path. It is not only a knowing but essentially a seeing -seeing completely, thoroughly and intimately -on a plane, above the level of the intellect and beyond the perception of the senses. Nay, it is not even a seeing: it is a 'becoming' -it is to become the very Truth that we want to know, it is to enter with our soul the ultimate Reality as it is in its essence and being, and it is to know that supreme Reality by becoming the Reality Itself.
Know Thou Thyself disticct from
the material elements of thy body
for thses are merely thy cloak
No comments:
Post a Comment