Master disciple relationship

ទំនាក់ទំនងព្រះគ្រូ និង សាវគ្គ

Master disciple relationship

No disciple is greater than his Master.

But every disciple when he has realised the Truth,

Can be like his Master.

The Master is the indispensable link between the disciple and liberation. He is the only dependable power for the disciple's search and reach to the ultimate Truth. The Master has found everything we are seeking: that which we want is the Master's wealth. The difference between the Master and us is that we are the seed and he is the full-grown tree: we are the beginning we are the end and. Inherently, the only difference between the Master and the disciple is that one step. Only our ignorance comes in the way to recognise it.

As a Sufi saying goes:

All that exists is gainted into two steps.

By fitting up the foot from self interest

And setting it down to the will of the Master.

The Master and his teachings are the foundations necessary for the disciple’ s spiritual development for they are intimately linked. The only strengthening and permanent bond between the Master and disciple are his teachings. For:

The power of the Master's grace inherent in his

speech is greater than the Master himself

Without faith, humility. submission and veneration in our hearts towards the Master, there cannot be any spiritual growth.

Guru Nanak says:

If a hundred moons were to shine. and a thousand Suns 

were to arise even with this amount of light.

There would be utter spiritual darkness.

Without a spiritual Master

without the Master. there is no salvation.

The necessity of a Master is clearly brought out by Guru Nanak. In fact. The term • Master • cannot but mean the living ! Master. Let us take the analogy of an electric bulb which is connected to a generator or a powerhouse. It gives brilliant light and enables us to see clearly. Can we take a photograph of the lighted bulb and display it in front of us hoping for the light? Although the photograph of the illumined bulb is right before us it does not help us in dispelling the darkness. Likewise it is only the living Master who can light the flame - without him we would be lost, groping in the darkness.

In our ordinary lives we cannot grow without guidance. For instance, a child learns to walk from the mother, the child is taught the fundamentals in school by the teacher, the youngster joins a college to enhance his education, and is further instructed into the academics he chooses. At every stage, we need to learn and at every stage we need a guide. In the same way. On the spiritual path we need a Master to guide us - even though we walk this path alone, we need to first be shown the way to the path. For:

The greatest teacher can do no more than walk the

Path of Truth for himself, and point it out to us.

We ourselves must walk it for ourselves.

There was a seeker who went to a Master and asked for instruction in the Truth. The Master very simply said, "Everything is consciousness and thou art that. That is the Truth."

"Is that all?'' the seeker asked. "Can't you elaborate some more?" "That is all I have to teach. If you want something else, you will have to find another Master."

Disappointed, the seeker left and eventually found his way to another Master who had a large ashram and many disciples. The seeker asked the_ new Master, "I want to know the Truth. Please instruct me."

With a glance, the Master understood what kind of seeker he was. Have you been to another Master?" ••oh yes," said the seeker, but he could not instruct me on the Truth.''

All right, I will give you the instruction. But first you will have to serve me for twelve years without question. We need someone to pick up the cow dung. Are you willing to do that?"

"Yes,'' said the seeker enthusiastically. And he was taken into the ashram. At the end of twelve years he said to the Master! "Twelve years are over. Please instruct me on the Truth."

'"Very good ... said the Master."here is my teaching: everything is consciousness. and thou art that.••

Bewildered, the seeker said meekly. ••But that is exactly what the other Master told me.. "Of course:• replied the Master, "the Truth has not changed in twelve years and never will.'' '"But why did I have to spend twelve years picking up cow dung?.. asked the seeker.

And the Master replied, ••Because your mind has too clogged to understand. The Master has only to say one word, and the Truth will explode within the disciple:•

This describes the simplicity of the Master -disciple relationship, in which the disciple's obedience and submission become the key, that unlocks for him the Master's knowledge and provides a kind of window through which one can see clearly and grasp the teachings and methods of seeking. The Master weeds the disciple’ s mind, replanting an awareness within him. With infinite patience and endless Love, the Master silently guards the disciple like a fortress against temptations and unfordable forces of the material world

The simplicity and humility of a true,  Master is expressed by Mirdad:

The truly high is ever low',

 The truly swift is ever slow,

The truly sensitive is ever numb,

 The truly eloquent is ever dumb.

Taoism describes the same eloquently:

He does not display Himself therefore He shines.

He does not approve Himself; therefore He is noted.

He does not praise Himself therefore He has merit.

He does not glory Himself, therefore He excels.

If our actions and thoughts are in accordance with the Master’s wishes, then we are disciples. If we follow our own desires, we are followers of our own mind, not that of the Master. Just like sandalwood infuses its fragrance into the trees around them and bees are attracted to the flowers when the breeze wafts its fragrance, or moths are drawn like magnets to a burning fire; in the same way, the Master makes a true disciple like himself. We are quick to call ourselves disciples, but we ought to justify the title to the fullest and firmly tread the path shown to us; only then can we become proficient in the discipline of discipleship.

Great enthusiasm often motivates us when we first begin to follow a spiritual path, but often we do not have the necessary stability or perseverance to persist once the initial fascination fades away.

A Tibetan saying explains:

The Master is like a fire -

Stand too close and you get burnt,

Stand too far and you will not get heat.'

We, too, are lured to the lamp of the teachings, but dart off when the warmth becomes uncomfortable. The novelty of the relationship may hold us for a while, but when our expectations are not fulfilled, or the Master asks us to do something that requires discipline. or something which seen to restrict our freedom- we are easily disillusioned. Just as fruit requires both sunshine and shade for its maturity, likewise we disciples too, require the dual experience of joy and sorrow, union and separation, presence and absence. For:

There is no fruit that is not bitter before it is ripe.

There is no fruit that is not bitter before it is ripe.

The lack of understanding has to do with our minds! when we are happy. we feel him with and within us. We use multitudes of adjectives to describe his greatness, kindness and compassion- but like the cartwheel that goes up and then comes down, in our lows. we drag him down with us - he then suddenly turns dispassionate from compassionate, unkind from kind and small from great.

Where is our balance? Where is our consistency? What are our expectations? Do we believe that the Master's presence in our lives should deter our bad times?

Or should his presence in our lives give us the strength to cope with any crisis with faith and love? If we have the immense capacity to absorb the good times, we should have the grace to go through the bad times with equal faith and love. After all, where there is cold, there will be heat. Where there is height, there will be depth. Where there is darkness, there will be light. When there is despair, there is hope.

Unquestioning trust is the anchor in the Master-disciple relationship. No matter what the situation, we cannot waver. We should accept the situation of being overwhelmed by him and distant from him - nothing._ should shake our foundation - that is the only significant way to a meaningful relationship with the Master. It should not matter. What he wears or how he walks. how he looks and how he talks! These are mere outward manifestations and have no spiritual significance. Our focus should be tuned to the teachings only. There is also no need to give another name to this relationship. Father, brother, friend or beloved -these are just empty, worthless adjectives - they cannot describe or define the intensity and purity of this unique bond.

Can a mother-child relationship be termed as any other? Can a husband-wife be anything but spouses? Can a brother-sister be anything but siblings? Where is the need then to find new, original ways to describe this relationship- it will always and only be that of a Master and disciple -only this is true and real, deep and strong, everlasting and forever!

Our relationship with the Master is intricately woven with faith, trust, love, devotion and obedience. He has faith in us so he initiates us. We have faith in him to lead us to the eternal Truth. He trusts that we will go through our vows. We trust that he will help us through. He loves us so he shows us the way. We love him so we follow him. His devotion to his mission is single­ minded.

Our devotion to him will get us to the single eye. His obedience to his Master brought him here. Our obedience to him will get us there!!

Discipleship does not consist in having seen his form, but in having understood his will. Baba Ji recently said at an evening meeting that our problem is we are trying to visualise the physical form on the inside, and the astral form on the outside; whereas, we should just stay in his will. Meditation consists of steadiness in devotion and effort. Even when we make the feeblest effort, it is progress. -A thousand-mile journey starts with the first step, after all.

If there is no progress, the fault lies with our thoughts, feelings and motivations. If our thoughts are material. our lives will be materialistic: but if our goal is spirituality. everything will be spiritualised.

We spend precious time on inane questions like:

What is the meaning and purpose of life?

What is the origin and destiny of the universe?

Why do we live in turmoil and sorrow?

Will we get the happiness and peace we are striving for?

Logic and reasoning have to be suspended for divine love. There is no room for 'how• and "why• - it is futile to comprehend his actions. It is our habit to try to understand things which are beyond our understanding and in trying to do so we lose precious time and waste our lives away.

It is elegantly said:

The extraordinary qualities of great beings who hide

 their true nature escapes ordinary people like us, 

despite our best efforts in examining them.

Just like a child cannot understand the attainments of a learned man, in the same way, a disciple cannot understand the Master. The Master is a paradox an enigma! We can understand his teachings, not his ways. We make silly comparisons like this did not happen during the Great Master• s time. or that was not during Huzur Maharaj Ji •s time- little realising that the Master deals with present-day situations according to the needs of the changing times but the teachings which are of paramount importance were the same then, now, and will remain so - even after a thousand years from today!

Master can instruct only at the level of the disciple’s intellect. The following illustrates this point: ••A Master would often repeat at the end of his discourse •remove the self and realise the Truth. The disciple was compelled to ask him one day: "Master. if this is so why do you not remove the self for us and just explain the pure Truth'

The aster smiled and then asked the disciple to get him water to drink. The disciple brought a glass of Mater and placed it in front of the Master .

'"What is this ?.. asked the Master.

''This is the water you asked for,.. murmured the disciple.

"But did I ask for a glass or water 

The disciple was confused.

"Never mind, the Master explained softly. "Just as you cannot bring water without a vessel, so too. the Master  cannot express the Truth, exec  through the teachings. Only with the practice of the teachings can you experience the Truth."

Without the Master's teaching, there is no awareness. Without the Master's inspiration, there is no focus or discipline. Without the Master's knowledge, we cannot receive the light of wisdom.

Without the Master's blessing, pain and delusion are not eradicated. Without the Master's love, doubts are not dispelled. Without the Master's grace, there is no state of meditation.

He is always urging his disciples to understand that there is nothing to be gained from the external world. The true treasure is in the inside: the outside bonds are false attachments. Plato describes a man as a circle, that was cut in into two halves and now he runs around trying to be whole again". We are running around in circles trying to attain that which is transitory, but that which is permanent and within our reach, we shy away from it. We have been through the various processes and methods of achieving happiness through worldly and materialistic things. via family, friends and money. Is anyone of these giving us a feeling of wholeness? Is there not still a void in our lives in spite of what heights of success we may have achieved? We have tried and lost- because that something.... that is missing is the permanence - which we can only find within us. The fact that in spite of all the wonderful, exciting temptations in our world. There is still a restlessness. an emptiness s within us and we seek spirituality is proof enough that none of those outward things can give us any real joy. But, being with the Master, just seeing his physical form hearing his voice is more soothing than all the worldly pleasures. If the Master’s physical form can draw such gigantic crowds: bring us all here together from different parts of the world. Leaving our children home. some leaving their business and work. Others being here and not understanding the language-yet being drawn like a magnets to the magic of the Master- can we for moment visualized the exhilaration at seeing him true form?  Just saying I love the Master is meaningless, words never conveyed true love. for when the heart is full, the lips are sealed. Our love has to reflect our actions

Just like a wild animal seeks its prey or a man •dying of hunger craves for a grain of food or a drowning man struggles for just one breath of air, with the same intensity and single-mindedness we should make meditation the focus of our life, and plunge into the darkness and that very darkness will turn to light. It is not certainty at first, but striving for it, not accomplishment, but endeavor that matters, not the perfection of work but the perfection of the effort that is important. The accumulation little at a time brings in the desired reward.

As the saying goes:

Little drops of rather and little grains of sand.

Hake a mighty ocean and a pleasant land.

We are the fortunate few, who amongst millions of other disciples have the opportunity to be here in the Master's presence today. His presence is the inspiration disciples desperately desire, to strive for the goal. His presence is overwhelming, filling our hearts with delirious joy, choking us with emotion, drenching our entire being with love but are we going to erase this exhilarating experience, or are We going to channelize this memorable 1noment into meditation? The choice lies with each one of us. The purpose of us being here today is wasted if we do not put to valuable use the inspiration and love we receive from the Master.

His grace is boundless, his love is limitless - but sadly, we are not receptive! We are perpetually begging and seeking for his mercy and grace - but we do not even know how to seek - we keep our fists clenched rather than our palms outstretched. He keeps pouring his grace and love, but we do not know how to receive and neither do we treasure what we receive. This is not the time to waste our emotions, but to channelize them to his will. Our emotions and tears will not compensate for the lack of meditation, for there is no substitute for it, it is irreplaceable. True understanding will dawn on us only if we realize the Truth through the medium taught to us. Words, writings and photographs are wasted tools.

A Chinese proverb puts it very simply:

I hear and I forget ,

I see and sometimes I remember, 

I DO and THEN /understand.

Let us DARE to do too! Let us dare to be brave and conquer our mind! Conquest lies in making the initial effort, for action breeds reaction. In the language of realisation, the most valuable word is 'effort'. A few failings do not matter. Remember, even though the clouds gather thick, beyond them the sun still shines. We need to come out of our smallness and be persistent and determined. The Master is always there to guide his sheep- especially the ones that go astray! They say: -

The tusks of the elephant having grown outward

never turn inwards. So too the love of the Master.

having once been bestowed. Is bestowed forever.

 

Meditation is the only bond that is dependable. If we cannot sit now­ then there is no other time. It is only.. Now- we may not live to see tomorrow. Ancient sundials have an inscription on them:

Amend today and slack not,

Time passes and speaks not,

Death comes and warns not.

This is our opportunity - time is short and life is fleeting. Yesterday is gone, today is flying past and tomorrow is already at hand. From this time on. we should go and grow inwards- not outwards!

Plato had said:

Man is both a terrestrial tree and a celestial plant

that inhabits two worlds - the physical 

and the spiritual.

Emerson had echoed the same thought:

Humanity is our actuality..

Spirituality is our potentiality.

And if this is so we must believe that meditation is our eventuality. No matter how many years we have been initiated. let us not delude ourselves that without meditation there is a relationship with the Master. We have heard Baba Ji say so often, that his only family is his sangat. And his sangat is one who listens to his will, his hukm. And the only message he has (or •the sangat is meditation. Meditation is the only intoxicant that can keep the Master -disciple relationship on a permanent high. How often do we hear people say that they are ready to die for the Master, and in our emotional state. there is no doubt that thousands here will be ready to die for him; but that is the easier option. The question is not how many are ready to die for him. but how many of us are ready to live for him? Live in his teachings, live in his will. live in his hukm and be the living embodiment of Sant Mat? The Master will, and can appear within, only when the disciple is ready. How many of us here, can honestly say, that we are ready? <>

Given  by Dera

ទំនាក់ទំនងព្រះគ្រូ និង សាវគ្គ

Master disciple relationship

គ្មានសាវគ្គឯណាប្រពៃជាង ព្រះបរមគ្រូ

តែវេលាណាសាវគ្គយល់ដឹងអំពីព្រះសច្ចៈ

នោះគឺព្រះបរមគ្រូដូចគ្នាជាមួយនឹងព្រះសច្ចៈ

ព្រះបរមគ្រូឬគ្រូបាចារ្យដើរតួរសំខាន់បំផុតមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់ទំនាក់ទំនង រវាងសាវគ្គ និង ការរួចរំដោះខ្លួនរបស់សាវគ្គពីឋានកណ្តាល។ មានតែព្រះ បរមគ្រូ ដែលជួយសាវគ្គក្នុងការស្វែរក និងការទៅឲ្យដល់ឋានសួរគ៍ជាឋានព្រះសច្ចៈ។ រាល់អ្វីៗ ទាំងអស់ដែលយើងកំពុងស្វែងរក គឺព្រះបរមគ្រូលោកមាន៖ ទាំង អស់នោះជា ទ្រព្យ សម្បត្តិព្រះបរមគ្រូដែលយើងចង់បាន។ ការខុសគ្នារវាងយើង និងព្រះបរមគ្រូគឺថា យើងជា គ្រាប់ពូជ ចំណែកព្រះបរមគ្រូគឺជាដើមឈើធំ យើង គឺជា កន្លែងចាប់ផ្តើម ចំណែកព្រះបរមគ្រូគឺជា ចំនុចបញ្ចប់ ក្នុងន័យនេះបានជា គេថា ការខុសគ្នារវាងសាវគ្គ និងព្រះបរមគ្រូ គឺមានចំនុច០១គត់ ចំណុចមួយ នោះដែលធ្វើឲ្យយើងមិនដឹង ដូចដែល លោក Sufi និយាយថា៖

រាល់សត្វលោកទាំងអស់ជួបរឿង ០២ ជំហាន

ដំបូងថ្វាយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងឲ្យទៅ អង្គទេវតា

ក្រាបថ្វាយបង្គំអង្គទេវតា ក្រោមព្រះ បាទជើង ព្រះបរមគ្រូ

ព្រះបរមគ្រូ និង ធម៍ទេសនារបស់ព្រះបរមគ្រូ គឺជាគ្រឹះ សម្រាប់ការរីកចម្រើនផ្នែកព្រះធម៍ ជាទំនាក់ទំនងល្អប្រពៃណាស់។ ភាពខ្លាំងក្លា និងភាពជាអន្តន រវាង ព្រះបរម គ្រូ និងសាវគ្គ នោះគឺធម៍ទេសនា ដែលមាននាទីធ្វើជា៖

ព្រះធម៍ទេសនារបស់ព្រះបរគ្រូ មានឥទ្ធិពល

                ខ្លាំងក្លាជាងវត្តមានព្រះបរមគ្រូអង្គឯង។

ការចម្រើនព្រះធម៍ក្នុងខ្លួនអាចធ្វើទៅបាន លុះណាមាននូវសទ្ធាសេចក្តីជឿ ទុកចិត្ត (Faith) មាននូវការលំអោនកាយ ក្រាបថ្វាយបង្គំ (Humility) មាននូវ ការគោរពប្រតិបត្តិ ( Submission) ទុកដាក់ព្រះគ្រូជាទីសក្ការៈបូជា (Veneration) គឺទុក ព្រះគ្រូក្នុងក្រអៅបេះដូង ដូចដែល Guru Nanak ថ្លែងយ៉ាងដូច្នេះថា៖

ទោះមាន ព្រះច័ន្ទ រាប់រយរះឡើង ទោះមានព្រះអាទិត្យ

រាប់ពាន់រះឡើងមក ក្តី

គេនូវតែងងឹតស្លប់គ្មានព្រះធម៍ក្នុងខ្លួន

បើគ្មានព្រះបរមគ្រូក្នុងបេះដូង

គ្មានព្រះបរមគ្រូ គេមិនអាចមានការរួចរំដោះ (ទៅដល់ឋានសួរគ៍)

សេចក្តីត្រូវការជាចាំបាច់សម្រាប់វត្តមានព្រះបរមគ្រូ ត្រូវបានលើកឡើង ដោយ Guru Nanak ជាការពិតណាស់ ពាក្យថាព្រះបរមគ្រូ មិនអាចមានលើលោកនេះទេ តែគឺសំដៅថា ព្រះបរមគ្រូកំពុងមានជីវិត។ ចូរយើងក្រឡេកមើល អំពូលភ្លើង ដែល គេភ្ជាប់ជាមួយនឹងខ្សែភ្លើង វាបញ្ចេញជាពន្លឺភ្លឺអាចឲ្យគេមើល ឃើញយ៉ាងច្បាស់លាស់ តើយើងអាចថតរូបអំពូលភ្លើង និងយករូបភាពនោះ មកដាក់ពីមុខយើងថានោះជា ពន្លឺអាចប្រើការបានទេ? ទោះបីជាយើងមានរូបថតអំពូលភ្លើង នៅមុខយើងក្តី ក៍មិនអាចបំភ្លឺក្នុងទីងងឹតបានឡើយ។ ដូចគ្នានេះដែរ គឺមានតែ ព្រះបរមគ្រូ កំពុងមានជីវិតរស់នៅដែលអាចបំភ្លឺយើងបាន- គ្មានវត្តមានព្រះបរម គ្រូកំពុងមានជីវិត យើងនឹងវង្វេងផ្លូវ រស់ក្នុងទីងងឹត។

ក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃធម្មតា យើងមិនអាចមានការរីកចម្រើនបានឡើយ បើ សិនគ្មានការណែនាំ វាដូចជាក្មេងដែលរៀនដើរដោយសារតែមាន ម្តាយជាអ្នកណែនាំ ក្មេងនេះវារៀនពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅសាលារៀន ដោយមាន គ្រូបង្រៀន ក្មេងធំបន្តិច វា ចូលរៀននៅវិទ្យាល័យ បន្ទាប់វាចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យទៅតាមការ ជ្រើសរើស របស់វា។ រាល់ដំណាក់កាលទាំងអស់ក្មេងត្រូវ ការការរៀនសូត្រ គ្រប់ជំហានទាំងអស់ ក្មេងត្រូវការការណែនាំ ដូចគ្នាដែរ ក្នុងផ្នែកផ្លូវធម៍ យើងត្រូវការព្រះគ្រូ អាចារ្យ សម្រាប់ ណែនាំ បើទោះជាការ ដែលយើងដើរតាមផ្លូវព្រះគ្រូក្តី ក៍ដំបូងឡើយ យើងត្រូវ ការណែនាំឲ្យស្គាល់ផ្លូវ ព្រះធម៍នោះជាមុនសិនដែរ ក្នុងបំណងថា៖

គ្មានគ្រូអាចារ្យណាពូកែជាង ព្រះគ្រូដែលដើរលើ

ផ្លូវធម៍សរសេរដោយព្រះគ្រូអង្គឯង និងដែលណែនាំដល់យើង

មានតែយើងដើរខ្លួនឯង ត្រូវតែដើរតាមផ្លូវយើងផ្ទាល់។

កាលមួយ មាន ចៅមាណព អ្នកស្វែងរកព្រះធម៍  (seeker) ម្នាក់ទៅជួបព្រះបរមគ្រូ និងទូលសុំ ព្រះបរម គ្រូណែនាំអំពីផ្លូវព្រះសច្ចៈ  ព្រះគ្រូ តបវិញដោយសាមញ្ញថា “អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែ មានវិញ្ញាណ ព្រះគង់ក្នុងវិញ្ញាណទាំងនោះ បែបនេះគេ ហៅថា ព្រះសច្ចៈ Truth”. 

“មានតែប៉ុណ្ណឹងទេ?” ចៅមាណពសួរ “ តើព្រះគ្រូអាចលំអិតជាងនេះបានទេ?” មានតែប៉ុណ្ណឹងទេ នេះជាអ្វីដែលព្រះគ្រូត្រូវបង្រៀន បើចៅមាណពចង់ដឹង ច្រើន ជាងហ្នឹង មានតែទៅរកព្រះគ្រូផ្សេងទៀតចុះ”

ខកចិត្តជាពន់ពេក ចៅមាណព ចាកចេញ និងបានជួបជាមួយព្រះគ្រូផ្សេងទៀត ដែលលោកមាន អាស្រមធំស្កឹមស្កៃ និងមានសិស្សជាសាវគ្គជាច្រើន ចៅមាណព សួរទៅព្រះគ្រូថ្មីថា “ ខ្ញុំកូណាចង់ដឹងអំពីព្រះសច្ចៈ សូមព្រះគ្រូជួយណែនាំ ខ្ញុំកូណា ផងចុះ”

ដោយមានញាណ ព្រះបរមគ្រូដឹងថា ចៅមាណពម្នាក់នេះជាមនុស្សបែបណា “ តើចៅមាណពមានបានជួបជាមួយព្រះគ្រូណាមួយផ្សេងទៀតទេ? កូណា ម្ចាស់ ខ្ញុំធ្លាប់ ជួបមែន តែគាត់មិនអាចណែនាំខ្ញុំម្ចាស់ស្គាល់ព្រះសច្ចៈបានឡើយ។

មិនថ្វីទេ អាត្មា អាចជួយណែនាំ ចៅមាណព បាន តែជាដំបូង ចៅមាណព ត្រូវនៅបម្រើអាត្មាដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌរយៈពេល ១២ ឆ្នាំសិន អាត្មាត្រូវការ មនុស្ស ម្នាក់លើក អាចម៍គោ តើចៅមាណពអាចធ្វើបានទេ?

កូណាម្ចាស់ ខ្ញុំកូណាអាចធ្វើបានដោយរីករាយណាស់ បន្ទាប់គេនាំចៅ មាណព ទៅកាន់អាស្រម ក្រោយពីបំពេញការងាររយៈពេល ១២ឆ្នាំ ចៅមាណព សួរទៅ កាន់ព្រះគ្រូថា រយៈពេល ១២ឆ្នាំ បានកន្លងផុតទៅហើយ សូមជួយណែនាំ ខ្ញុំកូណា មកថា អ្វីជាព្រះសច្ចៈ”។

ជាការប្រពៃណាស់ ព្រះគ្រូតបវិញ នេះជាធម៍ទេសនារបស់អាត្មា” អ្វីៗទាំងអស់ សុទ្ធតែមានវិញ្ញាណ ព្រះគង់ក្នុងវិញ្ញាណ ទាំងនោះ”។

ចៅមាណពតបទៅព្រះគ្រូដោយសម្លេងខ្សាវៗ តិចៗថា “ តែពាក្យទាំងនេះ ពិតជា ដូចគ្នាពេកណាស់ជាមួយពាក្យរបស់ព្រះគ្រូផ្សេងទៀត” ជាការពិតណាស់ ព្រះគ្រូតប វិញ “ការសច្ចៈគ្មានការប្រែប្រួលទេក្នុងរយៈពេល ១២ឆ្នាំ ហើយក៍និង គ្មានការប្រែប្រួល ជារហូត “ តែបើចឹងមែន ម៉េចបានជាខ្ញុំកូណាត្រូវចំណាយពេលដល់ទៅ ១២ឆ្នាំ ដើម្បី លើកអាចម៍គោ? ចៅមាណពសួរទៅព្រះគ្រូ។

ព្រះគ្រូតបវិញថា នេះមកពីចិត្តចៅមាណពវាមិនចង់យល់សោះ ព្រះគ្រូចាំបាច់ ត្រូវតែនិយាយតែពាក្យមួយម៉ាត់ ហើយព្រះសច្ចៈនិងធ្វើឲ្យសាវគ្គមានការ យល់ ជ្រួល ជ្រាបដោយខ្លួនឯង។

ខាងលើគឺជាការបរិយាយអំពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះគ្រូ និង សាវគ្គដែលក្នុង ន័យ នេះសាវគ្គត្រូវគោរពព្រះគ្រូ និងត្រូវគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះគ្រូ បែបនេះនឹង ក្លាយ ជាកូនសោរ ដោះស្រាយបញ្ហាឲ្យព្រះគ្រូបានដឹង និងជាការបើកច្រកឲ្យសាវគ្គមើល ឃើញច្បាស់ និង ចាប់បានច្បាស់នូវធម៍ទេសនា នូវវិធីក្នុងការស្វែង រកព្រះសច្ចៈ។ ព្រះគ្រូលោកដកស្មៅចង្រៃលាងជម្រៈចិត្ត ដាំជំនួសដោយដើមឈើ នៃការដឹងខ្លួន។ ការអំណត់អត់ធ្មត់ និងសេចក្តីស្រលាញ់គ្មានទីបញ្ចប់ ព្រះគ្រូលោកការពារសាវគ្គដូចជា ការពារកូនឈើតូចៗពីសត្វល្អិត អ្វីៗផ្សេងៗ ពីការរំខាននានា។

សាមញ្ញភាព និង ការអោនលំទោនសុភាពរាបសារនៃព្រះគ្រូពិត ត្រូវបាន បង្ហាញដូចមានក្នុងស្នាដៃរបស់លោក Mirdad យ៉ាងដូច្នេះថា៖

កាន់តែខ្ពស់ កាន់តែអោន The truly high is ever low

កាន់តែលឿន កាន់តែយឺត The truly swift is ever slow

កាន់តែច្រឡោត កាន់តែនឹងធឹង The truly sensitive is ever numb

កាន់តែមាន កាន់តែដាក់ខ្លួន The truly eloquent is ever dumb

អ្នកមានជំនឿខាងសាសនាតាវ បានធ្វើការបកស្រាយន័យខាងលើដូចគ្នា នេះដែរ គឺនិយាយអំពីភាពមានបាន ភាពពូកែវោហា ភាពបិនប្រសព្វថា៖

 ព្រះអង្គតាវ មិនបានបង្ហាញព្រះកាយទេ តែមានរស្មី

 ព្រះអង្គតាវ មិនបានអនុម័ត្តលើអ្វីមួយទេ តែមានគេកត់សម្គាល់

 ព្រះអង្គតាវ មិនបានបួងសួងដោយព្រះអង្គឯងទេ តែមានគេគោរព

 អង្គតាវ មិនថាព្រះអង្គមានបញ្ញាញាណទេ តែមានគេថាព្រះអង្គមានញ្ញាណ

បើសិនជាការគិត បើសិនជាអំពើរ របស់យើងស្របជាមួយ ឆន្ទះនៃព្រះគ្រូ ពេលនោះយើងជាសាវគ្គនៃព្រះគ្រូ។ បើសិនជាយើងធ្វើតាមការចង់បានខ្លួនឯង គឺយើងជា អ្នកដើរតាមចិត្តរបស់យើង យើងមិនដើរតាមព្រះគ្រូទេ វាដូចជាដើម ច័ន្ទគ្រឹស្នា Sandalwood វាជះក្លិនក្រអូបជុំវិញដើមនានាដែលដុះជុំវិញវា វាមានផ្កាក្រអួប ទាក់ទាញ សត្វឃ្មុំមកក្រេបលំអងផ្កា សត្វឃ្មុំទាក់ទាញដោយសារមានក្លិនលំអងផ្កា គឺដូចជាថ្មដែកកេះ បញ្ចេះជាអណ្តាតភ្លើង ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះគ្រូលោកជប់បង្កើតសាវគ្គឲ្យដូចជាព្រះគ្រូ យើងហៅខ្លួនឯងថាជាសាវគ្គ តែយើង កំណត់មិនច្បាស់លើ ថានៈបែបនេះ នឹងដើរតាមផ្លូវដែលយើងឃើញ ទាល់តែបែបនេះ ទើបយើងក្លាយអ្នកគោរពវិន័យរបស់សាវគ្គ នៃព្រះសាវគ្គ។

 

ពេលដើរតាមផ្លូវព្រះធម៍ជាដំបូងយើងរីករាយ មានចិត្តជ្រះថ្លាចង់ណាស់ តែបន្ទាប់យើងទៅជាលែងមានលំនឹង ចិត្តយើងមិនថេរ រាយមាយ យើងជួបជាមួយ ការអស់សង្ឈឹម បាក់ទឹកចិត្ត៖

ជនជាតិ ទីបេ និយាយាថា 

ព្រះគ្រូប្រដូចជាភ្លើង

បើឈក្បែរភ្លើងពេកទៅជារលាកឆេះ

បើឈនៅឆ្ងាយពីភ្លើងពេក ទៅជាមិនបានទទួលកំដៅ

យើងក៍ដូចគ្នាដែរ មានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងក្នុងការរៀនព្រះធម៍ទេសនា តែពេលមួយ យើងទៅជាអស់អារម្មណ៍ដោយសារមិនសមស្រប។ ទំនាក់ទំនងរវាងយើងជាមួយ ព្រះគ្រូល្អមួយពេល ក្រោយមកការរំពឹងទុកជាក្តីសង្ឈឹមរលាយបាត់់អស់ ឬមួយដោយ សារតែព្រះគ្រូឲ្យយើងបំពេញការងារណាមួយដែលពិបាកតឹងរឹង ទាមទារការគោរព វិន័យ ឬទាមទារការហ្មឹងម៉ាត់ យើងបែរជារសាយចិត្ត។ ដូចជាផ្លែឈើទុំ វាត្រូវការពន្លឺ ថ្ងៃ និងកំដៅសមស្រប ចំណែក សាវគ្គក៍ដូចគ្នាផងដែរ គឺត្រូវការទាំងភាពរីករាយ ទាំង ភាពសៅហ្មង ការចូលរួមសហការណ៍គ្នា និងការបែកគ្នា ត្រូវការវត្តមានឃើញមុខ និង មិនឃើញមុខគ្នា ដើម្បី៖

គ្មានផ្លែឈើណាមិនចត់ មិនជូរ មុនពេលទុំ

ក្នុងចិត្តមនុស្សយើងមានបញ្ហាដោយសារតែការមិនយល់ ! កាលណាយើងសប្បាយ ចិត្តយើងគិតថាយើងនៅជាមួយព្រះគ្រូ ព្រះគ្រូនៅក្នុងខ្លួនយើង។ យើងប្រើគុណនាម ជាច្រើនសម្រាប់រៀបរាប់អំពី ព្រះគ្រូដ៍មហិមារ ព្រះគ្រូដ៍មានក្តីសណ្តាសប្រណី និងអំពី មេត្តាករុណា តែវាដូចជាកង់រទេះដែរ គឺវិលទៅលើ ទៅក្រោម កាលណាយើងមិនសប្បាយរីករាយក្នុងចិត្ត យើងមើលព្រះគ្រូមិនល្អ ចុះគុណសម្បត្តិទាប យើងគិតថាព្រះ គ្រូគ្មានមេត្តាករុណា គ្មានប្រណី និងមិនសូវចេះដឹង។

កន្លែងណាទៅដែលថាយើងមានតុល្យភាពនៃការគិត? ឯណាទៅភាពនឹងធឹងរបស់ លោកអ្នក? អ្វីទៅដែលជាការរំពឹងទុករបស់អ្នក? តើលោកអ្នកគីតថាវត្តមានព្រះគ្រូ ក្នុងជីវិតអ្នករំខាននាំឲ្យយើងខាតពេលវេលា?

ឬមួយលោកអ្នកគិតថាវត្តមានព្រះគ្រូ គួរតែឲ្យយើងកាន់តែមានជំនឿរឹងមាំ ទប់ទល់ ជាមួយរាល់ហេតុការណ៍នានាប្រកបដោយ ការជឿទុកចិត្តនិងដោយក្តីស្រលាញ់? បើ សិនជាយើងមានលទ្ធភាពស្រូបយកឪកាសល្អបែបនេះ យើងគួរតែព្រមទទួលយក ដោយ ពេញចិត្តទាំងរឿងល្អ ទាំងរឿងអាក្រក់ ដោយការជឿជាក់ និងដោយក្តីស្រលាញ់ បើគិតបែបនេះ គឺពេលវេលាកន្លងទៅជាធម្មតា អ្វីៗនឹងដំណើរការទៅដោយរលូន មានកម្តៅ មានកំពស់ មានជម្រៅ (មានក្បាល មានកន្ទុយ) កន្លែងណាមានទីងងឹត គឺនិងមានទីភ្លឺ កន្លែងណាមានការអស់សង្ឈឹម និងមានក្តីសង្ឈឹម។

ការជឿជាក់ដោយគ្មានសង្ស័យគឺសំដៅទំនាក់ទំនងរវាងព្រះគ្រូជាមួយនឹងសាវគ្គ មិនថាស្ថានភាពបែបណា យើងគ្មានការរារែក។ យើងព្រមទទួលយកស្ថានភាពណា មួយដែលព្រះគ្រូដាក់ឲ្យយើង ការបែកឆ្ងាយពីព្រះគ្រូ គឺគ្មានអ្វីធ្វើឲ្យយើងប្រែប្រួលចិត្ត គឺមានតែបែបនេះទេ ដែលថាទំនាក់ទំនងព្រះគ្រូ សាវគ្គមានន័យខ្លឹមសារ គ្មានបញ្ហា មិនថាព្រះគ្រូ តប់ប្រម៉ល់ មិនថាព្រះគ្រូដើរបែបម៉េច មិនថាព្រះគ្រូមើលទៅដូចជាយ៉ាង ម៉េច មិនថាព្រះគ្រូនិយាយបែបណា! កាលណាគិតរឿងខាងក្រៅបែបនេះ គ្មានការ ចម្រើនធម៍ក្នុងខ្លួនឡើយ។ អ្វីដែលយើងរាល់គ្នា ត្រូវផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់គឺមានតែធម៍ទេសនា។ គ្មានការចាំបាច់ណាមួយក្នុងការដាក់ឈ្មោះណាផ្សេងទៀត សម្រាប់ ទំនាក់ទំនងបែបនេះទេ។ ឪពុកម្តាយ បងប្អូន មិត្តភ័ក្រ អ្នកជាទីស្រលាញ់ផ្សេងៗ គឺគ្រាន់ តែជាសំបកទទេ ជាសម្បត្តិគ្មានតម្លៃ- មិនអាចបៀបប្រដូចតម្លៃជាមួយសាវគ្គ ព្រះគ្រូ ដែលមានតម្លៃមហាសាល បរិសុទ្ធផូរផង់។

តើទំនាក់ទំនងម្តាយ-កូន អាចរកពាក្យណាមកជំនួសបានទេ? តើជាប្តីប្រពន្ធ អាច មានអ្វីក្រៅតែពី ប្តី ឬប្រពន្ធទេ? តើបងប្អូនប្រុសស្រី មានអ្វីផ្សេង ក្រៅពីបងប្អូនស្រីប្រុស? បើនៅតែរកពាក្យថ្មីចឹង តើពេលណានឹងបញ្ចប់ទៅ ពីដំបូងឡើយ ជាទូទៅ គឺមាន ទែព្រះគ្រូទេ និងសាវគ្គទេ- ដែលមានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដ ជ្រាលជ្រៅ ខ្លាំងក្លា មានអាយុកាលជាអនន្ត ជារឿងរហូត។

ទំនាក់ទំនរវាងព្រះគ្រូនិងសាវគ្គត្រូវតែមាន សទ្ធាជ្រះថ្លា មានការជឿទុកចិត្ត មានសេចក្តីស្រលាញ់ មានការជឿដោយគ្មានសៅហ្មង និងការគោរពគ្នា។ ព្រះគ្រូលោកមានសទ្ធាជ្រះថ្លាលើយើងជាសាវគ្គ ដូច្នេះបានជាព្រះគ្រូបំបួសយើង។ យើងមានសទ្ធាជ្រះ ថ្លាលើព្រះគ្រូថានឹងនាំយើងទៅដល់ឋានព្រះសច្ចៈ។ ព្រះគ្រូទុកចិត្តយើងថាទាំងព្រះគ្រូ និងសាវគ្គនឹងដើររួមគ្នាសម្រេចសេចក្តីសន្យា។ យើងមានការជឿទុកចិត្តគ្នាថានឹងជួយ គ្នាទៅវិញទៅមក។ ព្រះគ្រូស្រលាញ់រាប់អានយើងចឹងបានជាព្រះគ្រូលោកណែនាំផ្លូវ យើង។ យើងជាសាវគ្គមានសេចក្តីស្រលាញ់ព្រះគ្រូបានជាយើងដើរតាមព្រះគ្រូ។ ព្រះគ្រូ មានជំនឿជឿជាក់ថា បេសកកម្មនោះនឹងធ្វើឲ្យព្រះគ្រូ សាវគ្គមានចិត្តរួមគ្នាតែមួយ។ 

ការជឿជាកលើព្រះគ្រូនាំសាវគ្គមកដល់ភ្នែកទោល(ភ្នែកកណ្តាគ្រល)។ ការគោរព របស់សាវគ្គចំពោះព្រះគ្រូនាំយើងមកដល់ទីនេះ ការគោរពរបស់ព្រះគ្រូចំពោះយើង នាំយើងមកដល់ទីនេះ!!។

ការគោរពវិន័យគ្នាបែបនេះ មានអាចឈានដល់ការមើលឃើញរូបរាងព្រះគ្រូទេ តើ យើងអាចយល់បានថាព្រះគ្រូចង់បានអ្វី?។ ក្នុងការជួបជុំគ្នាមួយពេលយប់ ព្រះគ្រូ បាបាជី លោកធ្វើការបកស្រាយថាបញ្ហារបស់យើងគឺចង់ឃើញរូបរាងព្រះគ្រូពិតប្រាកដ ចូលមកសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនយើង និងរូបរាងមិនពិតឃើញនៅក្រៅខ្លួន ត្រូវតែឲ្យយើងមាន អារម្មណ៍នឹងធឹងជាមួយអ្វីដែលព្រះគ្រូចង់បាន។ ការតាំងសមាធិ គឺចិត្តយើងនឹងធឹង បូជាជ្រះថ្លា កុំអស់សង្ឈឹមនោះនឹងមានការចម្រើន-ការធ្វើដំណើររាប់ពាន់គីឡូមែត្រ ត្រូវចាប់ផ្តើមចេញពី ជំហានដំបូងដែរ។

បើសិនធ្វើសមាធិទៅ គ្មានការរីកចម្រើន នាំឲ្យមានបញ្ហាក្នុងការគិតគូរ មានអារម្មណ៍មិនល្អ ពាក់ព័ន្ធនឹងការជម្រុញលើកទឹកចិត្ត ការរស់នៅរបស់យើងពឹងទៅតែ សម្បត្តិលោកិយ ចំនែកគោលបំណងធំរបស់យើងគឺរឿង ធម៍អារ្យ៏(ពុទ្ធចក្រ) គិតបែប នេះគឺអ្វីៗទៅជារឿងធម៍ទាំងអស់ (តាំងសមាធិជាប្រចាំ មាន balance ក្នុងការគិត)

យើងចំណាយពេលវេលាជាមាសប្រាក់គិតលើសំនួរគ្មានន័យ ដូចជា

អ្វីទៅជាន័យ ជាគោលបំណងនៃជិវិត?

អ្វីទៅជា ប្រភព អ្វីជា វាសនានៃចក្រវាឡនេះ?

ម៉េចបានជាមនុស្សលោករស់នៅក្នុងសភាពទុក្ខព្រួយ និង ឈីចាប់?

តើយើងនឹងទទួលបានសេចក្តីសុខ សប្បាយ ដូចការចង់បានទេ? 

ការប្រើឡូហ្សិក និង ហេតុផលត្រូវតែទុកមួយឡែកសិនសម្រាប់ក្នុងន័យយើងមាន សេចក្តីស្រលាញ់ព្រះ(ទេវតា) មិនមានទេបន្ទប់សម្រាប់សួរថា ម៉េចបានជាចឹង? រឿងហ្នឹងបែបណា?- គ្មានន័យខ្លឹមសារក្នុងការយល់ទង្វើរព្រះគ្រូ។ ជាទំលាប់របស់យើង គឺព្យាយាមស្វែងយល់ថារឿងមួយដែលយើងមិនអាចយល់បានទាល់តែសោះ និងព្យាយាមធ្វើរឿងមួយដែលមិនអាចធ្វើបានទាល់តែសោះ បែបនេះគឺជាការខាតបង់នូវ ពេលវេលាដ៍មានតម្លៃ និងជាការបាត់បង់ ការរស់នៅរបស់យើង។

មានឃ្លាមួយនិយាយថា៖

មានពេជ្រមួយសំពៅគេលាក់ទុក

មនុស្សជនសាមញ្ញមិនដឹងឡើយ

គ្មានសំណាង គ្មានព្រេង ឃើញហើយមិនយល់

ដូចជាកូនក្មេងមិនយល់កិច្ចការមនុស្សមានពិសោធន៍គេធ្វើឡើយ ដូចគ្នានេះដែរ សាវគ្គមិនអាចយល់បានថាព្រះគ្រូលោកធ្វើអ្វី។ ព្រះគ្រូ ទុកដូចជា ប្រស្នាមួយ! យើងអាចយល់បានអំពីធម៍ទេសនារបស់ព្រះគ្រូ តែមិនអាចយល់បានអំពីផ្លូវព្រះគ្រូដើរ។ អ្វី ដែលយើងធ្វើការប្រៀបធៀបជំនាន់នេះ គឺគ្មានទេកាលជំនាន់ព្រះ សូម្បី ជំនាន់ ហាហ្សូ មហារាជក៍គ្មានដែរ ពិតណាស់ ព្រះគ្រូទទួលស្គាល់ថាមានការប្រែប្រួលតិចតួចអាស្រ័យ តាមស្ថានការណ៍ជាក់ស្តែង តែធម៍ទេសនានៅរក្សាន័យដដែល តាំងពីមុន ពេលនេះ នឹងទៅថ្ងៃក្រោយ ទោះជារាប់ពាន់ឆ្នាំទៅមុខទៀត ក៍នឹងគ្មានការប្រែប្រួលដែរ។

ព្រះគ្រូលោកណែនាំសាវគ្គ អាស្រ័យតាមកម្រិតយល់ដឹង ជាបញ្ញារបស់សាវគ្គ ខាងក្រោមនេះជាការដកស្រង់ចំណុច៖ ព្រះគ្រូតែងតែ ទេសនាម្តងហើយម្តងទៀតនៅ នាទីចុងក្រោយ ដែលនិយាយអំពីការកុំមានចិត្តអាត្មានិយម និង ការទទួលស្គាល់ព្រះ សច្ចៈ។ មានថ្ងៃមួយ សាវគ្គសួរទៅព្រះគ្រូថា បើធ្វើចឹងបានមែន ហេតុអីក៍ព្រះគ្រូមិនដក យកភាពអាត្មានិយមនេះចេញពីខ្ញុំកូណាទៅ ហើយគ្រាន់តែពន្យល់ខ្ញុំកូណាអំពីព្រះ សច្ចៈជាការស្រេច។

ព្រះគ្រូញញឹមស្ងួត និងបន្ទាប់មកក៍ឲ្យសាវគ្គ ទៅដួសទឹកមកជូនព្រះគ្រូពិសារ សាវគ្គទៅដួសទឹកបានមួយ កែវ និងដាក់ទឹកនៅចំពោះមុខព្រះគ្រូ។

ព្រះគ្រូសួរថា នេះជាអ្វី

សាវគ្គតបវិញតិចៗថា នេះជាទឹក

តើ ព្រះគ្រូសុំទឹក ឬ មួយសុំ កែវ?

សាវគ្គទៅជា ច្រឡំ

មិនថ្វីទេ ព្រះគ្រូលោកពន្យល់ដោយសុភាពថា “ ឯងមិនអាចដួសទឹក ដោយគ្មាន បោយ(ផ្លិល) ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះគ្រូមិនអាចបញ្ចេញអំពីព្រះសច្ចៈបាន គឺមានតែការបញ្ចេញតាមរយៈព្រះធម៍ទេសនា។ មានតែការប្រតិបត្តិតាមធម៍ទេសនាប៉ុណ្ណោះដែល ឯងអាចស្គាល់ដឹងថានោះគឺជា ព្រះសច្ចៈ។

បើគ្មានធម៍ទេសនាពីព្រះគ្រូទេ នោះនឹងគ្មានអ្នកណាដឹងដែរ បើគ្មានការចូលមក សណ្ឋិតទេ ក៍គ្មានអារម្មណ៍មូល គ្មានវិន័យដែរ គ្មានចំណេះដឹងផ្តល់ដោយព្រះគ្រូទេ យើងរាល់គ្នាមិនអាចបានទទួលពន្លឺនៃព្រះគតិបណ្ឌិតដែរ។

គ្មានព្រះមេត្តាពីព្រះបរមគ្រូ នោះការឈឺចាប់ សោកសង្រេងមិនអាចរលាយអស់ ឡើយ គ្មានសេចក្តីស្រលាញ់ពីព្រះគ្រូ យើងនៅតែមានការសង្ស័យមិនអស់ គ្មានក្តី សណ្តោសពីព្រះគ្រូ យើងរាល់គ្នាមិនអាចតាំងសមាធិបាន។

ព្រះគ្រូលោកតែងតែដាស់តឿនសាវគ្គឲ្យយល់ថា គេមិនទទួលបានអ្វីទេពីខាង អាណាចក្រខាងក្រៅ កំណប់ពិតប្រាកដលាក់ទុកនៅខាងក្នុងខ្លួន ចំណងខាងក្រៅខ្លួនជា ចំណងក្លែងក្លាយ។ អ្នកប្រាជ្ងឈ្មោះ Plato លោកបានធ្វើការពន្យល់ថា មនុស្សយើងគឺ ដូចជាកង់មូលមួយអីចឹង តែត្រូវគេកាត់ដាច់ជា ២កំណាត់ ពេលនោះកំពុងតែវិល ចុះឡើងៗដើម្បីបានជាប់គ្នាឡើងវិញ។ យើងនាំគ្នារត់ក្រឡឹងជុំវិញរបស់មួយដែលមិន ទៀងទាត់ តែរបស់មួយពិតជាក់ យើងមិនរត់តាមរកទេ ។ យើងនាំគ្នាធ្វើតាមដំណើរ ការធ្វើតាមវិធីសាស្រ្តជាច្រើន ដើម្បីបានរីករាយ ជាមួយសម្បត្តិលោកិយ ជាមួយនឹង របស់របក្រៅខ្លួន ជាមួយក្រុមគ្រួសារ មិត្តភ័ក្រ និយលុយកាក់។ តើធ្លាប់មានអ្នកណាម្នាក់គេទទួលបានរបស់ទាំងអស់ដែលគេចង់បានទេ? បើទោះជាយើងបានជោគជ័យ តើអ្វីដែលយើងមានក្នុងដៃពិតប្រាកដ? យើងរកបានហើយវាបាត់បង់ទៅវិញ ដោយ សារនោះវាមិនអចិន្រ្តៃយ៍ ចំណែករបស់អចិន្រ្តៃយ៍ គឺវានៅក្នុងខ្លួន។ យើងនូវតែមិន ចេះស្កប់ស្កល់ជាមួយចំណង់ក្នុងលោកកិយ៍។ មានតែរបស់ក្នុងខ្លួនសំដៅព្រះធម៍ដែល ជាសម្ប្តតិ្តអមតៈមានសុខជារហូតពិតប្រាកដ។ ក្នុងនាមព្រះគ្រូ បានឃើញរូបព្រះគ្រូ បានឮសម្លេងព្រះគ្រូ គឺមានការមានសម្បត្តិលើសសម្បត្តិក្នុងលោកិយ៍។ ព្រះគ្រូមានរាងធំមហាក្រៃលែង អាចនាំមនុស្សម្នាមកពីជុញវិញពិភពលោក មកជួបជុំគ្នាទីនេះ មានអ្នកខ្លះទុកកូនចៅចោល អ្នកខ្លះទុកការងារ ខ្លះទុកការរកស៊ី មកកាន់ទីនេះ ខ្លះមិន ទាំងយល់ផងដឹងពីភាសាផងទេ តែដូចជាមានដែកឆក់ស្រូបទាញពួកគេមកជួបនឹងព្រះ គ្រូ តើយើងអាចមើលឃើញរូបកាយពិតរបស់ព្រះបរមគ្រូទេ? គ្រាន់តែជាការនិយាយ ថាខ្ញុំស្រលាញ់ព្រះគ្រូ គឺគ្មានន័យខ្លឹមសារឡើយ។ គ្រាន់តែពាក្យនិយាយមិនអាចបញ្ជាក់ អពីសេចក្តីស្រលាញ់ពិប្រាកដបាន លុះណាតែបេះដូងយើងពេញដោយក្តីស្រលាញ់ លុះណាតែបបូរមាត់យើងបិទជិតឈឹង។ សេចក្តីស្រលាញ់ពិតបង្ហាញចេញជាសកម្ម ភាពជាអំពើររបស់យើង។

ទុកដូចជាសត្វព្រៃស្វែងរកចំណីអាហារ ដូចជាមនុស្សស្រេលកឃ្លានស្វែងរក គ្រាប់បាយ ដូចជាមនុស្សជិតដាច់ខ្យល់ស្វែងរកខ្យល់ដកដង្ហើម ដូចគ្នា សាវគ្គត្រូវតែមាន ការប្តេជ្ញាចិត្ត មានអារម្មណ៍ឲ្យមូលតាំងសមាធិ ផ្តោតលើការដឹកនាំខ្សែជីវិត ក្នុងទីដ៍ សែនមហាងងឹត ក្នុងឋានដ៍ងងឹតបំផុតនឹងរកឃើញមានពន្លឺ ដំបូងគេរកមិនឃើញ តែចូរកុំមានការខ្វល់ខ្វាយ ដំបូងពិតជាមិនអាចតាំងសមាធិបានល្អ តែការខិតខំប្រឹងប្រែង ធ្វើឲ្យបានផលល្អ នោះជារឿងសំខាន់។ ចូរបន្ថែមការធ្វើសមាធិនោះក្តីប្រាថ្នានឹងបាន សម្រេចជាក់។

ដូចមានឃ្លាមួយពោលថា៖

មានដំណក់ទឹកតូចៗ ប្រសើរជាងមានគ្រាប់ខ្សាច់ច្រើនសន្ធឹក

ដំណក់ទឹកតូចៗបង្កើតជាមហាសាគរ និងបានជាឋានដ៍រីករាយ

យើងរាល់គ្នាប៉ុន្មាននាក់នេះមានសំណាងមហាក្រៃ ចំណោមមនុស្សរាប់លាន នាក់ដែលបានមកអង្គុយជាមួយព្រះបរមគ្រូក្នុងថ្ងៃនេះ វត្តមានព្រះគ្រូគឺជាគឺជាការចូល មកសណ្ឋិតមកនាំសាវគ្គសម្រេចគោលបំណង។ វត្តមានព្រះគ្រូដ៍មហាប្រពៃ ពេញទាំង បេះដូងយើងរីករាយឥតឧបមារ យើងមានអារម្មណ៍រំភើប ក្នុងខ្លួនយើងពេញពោរទៅ ដោយសេចក្តីស្រលាញ់ តែថាគួរក្លាយជាការពិតរហូតទេ ឬមួយគ្រាន់តែជាការស្រម៉ៃ ក្នុងពេលតាំងសមាធិទេ? ក្នុងចំណោមយើងគឺមានជំរើសសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ការជួបជុំទីនេះនឹងក្លាយជាអត់បានការ គ្មានប្រយោជន៍ ខាតពេល បើសិនជា យើងគ្មានរូប ព្រះគ្រូមកសណ្ឋិត បើគ្មានទទួលបានក្តីស្រលាញ់ពីព្រះគ្រូ។

មេត្តាធម៍ព្រះគ្រូគ្មានដែនកំណត់ សេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះគ្រូគ្មានកំណត់ ម៉េចថាយើងមិនបានទទួល! យើងកំពុងតែសុំពីព្រះគ្រូ យើងកំពុងតែស្វែងរកនូវក្តីសណ្តោសពីព្រះគ្រូ តែយើងមិនទាំងដឹងផងទេថា ត្រូវស្វែងរកបែបណា? យើងក្តាប់ដៃ ច្រើនជាងលាដៃ។ ព្រះគ្រូលោក រោយស្រោច នូវការអនុគ្រោះ មេត្តាករុណា តែយើង មិនដឹងថាត្រូវទៅទទួលបានម៉េច និងមិនដឹងថា អ្វីដែលទទួលបានត្រូវសន្សំទុកយ៉ាង ណាដែរ។ នេះមិនមែនជាពេលវេលាដែលត្រូវឲ្យក្តីអំណររបស់យើងរលាយទៅបាត់ នោះទេ តែជាពេលត្រូវរក្សាក្តីអំណរនោះដោយបែបណា ក្តីសប្បាយ និងទឹកភ្នែក មិនត្រូវទូទាត់ជាមួយនឹងការធ្វើសមាធិសងវិញឡើយ មិនមានគោលការណ៍បែបនេះមិនអាចជំនួសដោយបែបនេះ។ យើងនឹងមានការយល់ដឹងច្បាស់នូវព្រះសច្ចៈពេលដែលយើងដឹងអំពីព្រះវើត (ព្រះធម៍) ការមើលអានសៀវភៅ មើលរូបថត គឺជាការខាត បង់មួយធំធេង។ ដូចដែលមានសុភាសិតចិនមួយចែងថា៖

ខ្ញុំបានត្រឹមឮសូរមែន តែភ្លេច

ខ្ញុំបានឃើញ ជួលកាលខ្ញុំនឹកឃើញឡើងវិញ

ខ្ញុំធ្វើនោះខ្ញុំនឹងយល់

(សុភាសិតខ្មែរ ឭ១០០ដងមិនស្មើរឃើញ១ដង ឃើញ១០០ដងមិនស្មើ បះស្ទាប១ដង)

ចូរក្លាហានធ្វើដូចគេដែរ! ក្លាហានប្រើបញ្ញា និង យកឈ្នះលើកំលាំងចិត្តឲ្យបាន ប្រឹងធ្វើហើយធ្វើទៀត កាលណាយើងធ្វើសកម្មភាពជាអំពើ នោះនឹងមានការតបវិញ ហៅថាប្រតិកម្ម ភាសាដែលគេស្គាល់ជាទូទៅគឺ ពាក្យថា “ខិតខំ” ជារឿងសំខាន់ណាស់ ជួបរឿងបរ៉ាជ័យខ្លះ គ្មានជាបញ្ហាអ្វីទេ ចូរចាំទុកចុះ ពពកក្រាស់ចូលគ្នាយ៉ាងណា ក៍នូវតែមានពន្លឺព្រះអាទិត្យអាចរះចុះមកបានដែរ យើងដូចគ្នាត្រូវតែចាប់ផ្តើមពីចំនុច តូចជាងគេបង្អស់ឡើងទៅ បញ្ជ្រាបតស៊ូ និងប្តេជ្ញាចិត្ត។ ព្រះគ្រូលោកនៅទីនេះជានិច្ច សម្រាប់ជួយណែនាំចៀមរបស់លោក ជាពិសេសចៀមដែលវង្វេងហ្វូង។ ដូចមានឃ្លា មួយពោលថា៖

ភ្លុកដំរីជ្រុះរបូតដល់ដី 

មិនអាចដាក់ចូលវិញបាន ដូចគ្នា

នេះដែរសេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះព្រះគ្រូ ដែល

ប្រគល់ឲ្យយើងហើយ គឺឲ្យជារៀងរហូត

 

មានតែការតាំងសមាធិទេ ដែលយើងអាពឹងជាអាស្រ័យបាន បើពេលនេះយើង មិនអង្គុយតាំងសមាធិ គឺយើងគ្មានឪកាសទៀតទេ មានតែពេលនេះប៉ុណ្ណោះ យើងអាច មិនមានពេលសម្រាប់រស់ដើម្បីបានឃើញថ្ងៃស្អែកផង។ នាឡិការបុរាណមានសរសេរ អក្សរចាលើនោះថា៖

កែប្រែថ្ងៃនេះ គ្មានពេលទៀតឡើយ (ច្បាប់ទេវតា មិនអាចកែបាន)

ពេលវេលាកន្លងហួសទៅ មិនត្រឡប់វិញឡើយ

ថ្ងៃស្លាប់ គ្មានប្រាប់ជាមុន

នេះជាឪកាស ពេលវេលាខ្លី ជីវិតយើងក៍ខ្លីដែរ ម្សិលមិញបានកន្លង ថ្ងៃនេះក៍ កំពុងតែដើរកាត់ពីមុខយើង ថ្ងៃស្អែកបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចរង់ចាំយើង ចាប់ពីពេល នេះតទៅយើងគួរតែធ្វើដំណើរចូលទៅខាងក្នុងខ្លូន (តាំងសមាធិ) -កុំដើរក្រៅខ្លូន!

លោក Plato ប្លាតូ និយាយថា៖

មនុស្សជារុក្ខជាតិលើផែនដី និងជារុក្ខជាតិលើឋានសួរគ៍

មនុស្សជារុក្ខជាតិក្នុងឋានទាំង ២

គឺឋានព្រះអាណាចក្រ និងឋានព្រះពុទ្ធចក្រ!

លោក Emerson និយាយដូចគ្នាដែរថា៖

មានជីវិតជាមនុស្សលោកគឺជារឿងពិត

តែរឿងពុទ្ធចក្រផ្លូវធម៍ គឺជារឿងសំខាន់

យើងត្រូវគិតថាការតាំងសមាធិអាចជួបរឿងចៃដន្យជាយថាហេតុ  Eventuality មិនថាយើងបួសបានរយៈពេលយូរឆ្នាំទេ ចូរយើងកុំកុហកខ្លួនឯងថា គ្មានការតាំង សមាធិផង ក៍អាចមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រូដែរ។ យើងធ្លាប់ឮសូរ លោក បាបាជី និយាយជាញឹកញាប់ថា ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់គឺមានតែនៅ សង្ឈកថា Sangat តែប៉ុណ្ណោះ សង្ឈកថា គឺសំដៅតែអ្នកណាដែលស្តាប់ធម៍ទេសនារួចយកទៅអនុវត្តន៍ តាមឆន្ទៈ Will ដែលជារាជបញ្ជា (Order/Hukam/Hukm). សារតែមួយគត់របស់ព្រះគ្រូគឺ ការតាំងសមាធិ សំដៅសង្ឈកថា (សង្កថា)។ ការតាំងសមាធិគឺជាស្រាថ្នាំតែមួយមុខគត់ដែលគ្មានជាតិពុលសម្រាប់ភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងរវាងព្រះគ្រូនិងសាវគ្គយូរអង្វែងឯស្ថាន សួរគ៍ា។ តើយើងស្តាប់ឮញឹកញាប់កម្រិតណាដែលមនុស្សគេនាំគ្នានិយាយថាគេត្រៀម ខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីបូជាជិវិតសម្រាប់ព្រះគ្រូ យើងមានអារម្មណ៍ដូច្នេះដែរថាមាន មនសុ្សរាប់ពាន់នាក់នៅទីនេះត្រៀមខ្លួនស្លាប់ដើម្បីព្រះគ្រូ តែនោះគឺជាជម្រើសដ៍សែនងាយស្រួលជាងគេបង្អស់។ សំណួរមិនមែនសួរថា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ត្រៀមស្លាប់ ទេ តែសួរថា តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ត្រៀមរួចរាល់ក្នុងការរស់នៅសម្រាប់ព្រះគ្រូ? សម្រាប់ការរស់នៅតាមព្រះធម៍ទេសនា រស់តាមឆន្ទះព្រះ រស់តាមព្រះរាជបញ្ជាព្រះ រស់តាមសមាជីវោរបស់ សុទ្ធមាគ៍ា Sant Mat ? ព្រះគ្រូ លោកសណ្ឋិតក្នុងខ្លួនពួកគេ នឹង ចូលមកសណ្ឋិតកាលណាសាវគ្គត្រៀមរួចរាល់តែប៉ុណ្ណោះ។ ទីនេះតើមានមនុស្ស ប៉ុន្មាននាក់ និយាយដោយស្មោះត្រង់ ឆ្លើយថា ពួកយើងត្រៀមខ្លួនរូចជាស្រេច?៕

Given  by Dera