ធម៍ទេសនាដេញដោលព្រះធម៍ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី ១០ ខែ មិនា ឆ្នាំ ២០២៤ ( ១៧ នាទី)
Baba Ji, I have a request. The lady who asked you a question earlier and cried a lot is my mother. So, the question is that she has attended satsang for the past 60 to 70 years and has been deeply impacted by its spiritual influence. For the past 50 years, she has meditated daily for 2 to 2 ½ hours almost without fail. She may have missed 3 or 4 days, but apart from that, she has done her meditation and has greatly benefited from it. Very difficult situations of life, including losing my father at an early age, and many other – bank going bankrupt where you have your life savings. In all of these and in many other ways, the resilience that satsang has given her is unparalleled. But at the same time, she has a fixed notion in her mind about satsang. She feels, “If satsang is held on both Wednesday and Sunday, why shouldn’t I attend both?” “If I don’t attend both, it’s a sort of betrayal; I feel such deep longing,” etc. And frankly there is hysteria at home! I’m speaking very transparently – many people here know us. It becomes difficult. As I understand it, you have opened multiple centres in every city, and satsang is held in multiple languages; multiple locations, multiple days of the week. You’ve done this so that a person can attend satsang wherever it is convenient with a reasonable frequency.
ព្រះគ្រូបាបាជី ខ្ញុំកូណាមានសំណូមពរ មុននេះ មានស្រ្តីម្នាក់ឡើងសួរសំនួរព្រះគ្រូផង យំផង គាត់គឺជា ម្តាយខ្ញុំកូណា សំនូរគឺអីចេះ ម្តាយខ្ញុំកូណាមានចូលរួមស្តាប់ធម៍ទេសនា អស់ពេលយូរ អាចពី ៦០ ឬ ៧០ ឆ្នាំ ដូច្នេះ ព្រះធម៍មានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់លើផម្តាយខ្ញុំកូណា។ កាលជាង ៥០ ឆ្នាំ គាត់តែងតែតាំងសមាធិ ពី ២ ម៉ោង ទៅ ២ ម៉ោង ៣០ នាទីមិនដែលខកខានឡើយ តែគាត់ក៍ធ្លាប់អត់បានតាំងសមាធិ ៣ ទៅ ៤ ដងដែរ។ ការតាំងសមាធិនេះផ្តល់ផលជាច្រើនដល់គាត់មានទាំងល្អ មានទាំងអាក្រក់ ដូចជា ឪពុកខ្ញុំកូណាស្លាប់តាំងពី គាត់នៅអាយុក្មេង និង កូនៗផ្សេងទៀត ការរកស៊ីផ្នែកធនាគារ រងការខាតបង់ ដួលរលំ bank bankrupt ដូច្នេះ ឃើញថាការតស៊ូក្នុងការធ្វើបុណ្យ ស្តាប់ធម៍ទេសនាដូចជា គ្មានតុល្យភាពសោះ តែគាត់នោះ ម្តាយខ្ញុំកូណានៅតែខំប្រឹង នៅតែខំប្រមូលចិត្ត អារម្មណ៍ធ្វើធម៍។ កាលណោះ មានធម៍ទេសនា ទាំងថ្ងៃ ពុធ និង ថ្ងៃអាទិត្យ គាត់គិតថា បើ ២ ថ្ងៃបែបនេះ ចាំបាច់អី ត្រូវទៅស្លាប់ធម៍ទេសនាទាំង ២ ថ្ងៃ? ចុះបើមិនទៅស្តាប់ តើនឹងមានរឿងអ្វី? កាលនោះ បើនិយាយឲ្យងាយទៅ គេមានរឿងក្នុងផ្ទះ ដោយសារកាលណោះ មនុស្សជាច្រើនសុទ្ធតែបានដឹងរឿងហ្នឹង វាក្លាយជាបណ្ហា កើតឡើង គឺ កាលណោះ តាមទីក្រុងជាច្រើន មានបើកមណ្ឌលធម៍ទេសនាជាច្រើនកន្លែង ជាច្រើនថ្ងៃ ក្នុង ១ សប្តាហ៍ ធ្វើច្រើនភាសាផ្សេងៗគ្នា ធ្វើច្រើនទីតាំងខុសៗគ្នា ព្រះគ្រូរៀបចំបែបនេះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សម្នាគេអាចទៅចូលរួមស្តាប់ធម៍ទេសនាបានពេលណា កន្លែងណាដែលសមស្របសម្រាប់ពួកគេ
Rather than thinking, “I absolutely must attend every single satsang no matter where or in which language it is held!” Is my understanding correct? You see, it’s a matter of faith. This cannot be compared to other things. I eat a meal three times a day because I know that unless I eat, it will affect my health, or I will not be able to do my work properly. So that food becomes essential for me. It’s like when a young child is fond of studying. Whether it’s raining, whether it’s sunny, whether the school is closed for the holidays – he has a certain attachment to his school. Because when he goes there, he receives something, he gets a certain satisfaction from it. Similarly, as a person starts to enter old age, he slowly starts gaining an understanding of his life, and he needs a support – just to hold on to. Everything in life has a certain association. For example, an office is associated with work, a kitchen is associated with food, a cinema hall is associated with entertainment. Similarly, satsang is associated with spirituality. We tend to cling on for our own need. A drowning man will clutch at a straw! So as I get older and see my life before me, I will cling on to whatever I can hold on to, to get some source of strength and some inspiration – That, “It will be okay!” Would I do that or not? Can you fault her for it? So I think, to the extent that this is … Having me understand what it means to her, I think this is very valid and makes a lot of sense. And I certainly should ... I mean, even when I was young, I wouldn’t miss satsang for anything! Even if it meant, you know, running away from work or whatever it is. I guess, my only request to you is ... My request to you is …
កាលណោះ ខ្ញុំកូណាបានចូលរួមស្តាប់ធម៍ទេសនាដែរ មិនថាកន្លែងណាទេ មិនថា ធម៍ទេសនាធ្វើជាភាសាអ្វីទេ តើខ្ញុំកូណាធ្វើដូច្នេះជាការត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? ។ ដូចញោម បានដឹងថា នេះជារឿង ទាក់ទងជាមួយនឹងជំនឿ ការជឿជាក់ faith ដោយគេមិនអាចទៅធ្វើការប្រៀបធៀប ការជឿជាក់បែបនេះជាមួយ អ្វីផ្សេងទៀតបានឡើយ ដូចជា អាត្មាភាព ត្រូវការឆាន់បាយ ៣ ដង ក្នុង ១ ថ្ងៃ ដោយសារ មានតម្រូវការថា ទាល់តែ ឆាន់បាយ ៣ដងក្នុងថ្ងៃ ទើបអាចឲ្យរាងកាយមានសុខភាពរឹងមាំ ឬ ថា បើមិនឆាន់បាន ៣ ដង/ថ្ងៃទេ ប្រាកដជាមិនអាចបំពេញកិច្ចការការងារបានឡើយ ដូច្នេះ ចំណីអាហារ គឺជា ធាតុសំខាន់ណាស់សម្រាប់អាត្មាភាព គឺវាដូចជា ក្មេងសិស្សសាលាដូច្នោះដែរ ដែលពួកគេត្រូវតែ សិក្សា មិនថា មេឃភ្លៀង មេឃក្តៅ មិនថា សាលាគេបិទទ្វារឈប់សម្រាកទេ គឺក្មេងសិស្សសាលានៅតែសកម្ម ជាមួយ កិច្ចការសាលា ដោយសារថា កាលណាក្មេងវាទៅដល់សាលា ពួកគេទទួលបានផលប្រយោជន៍ ទទួលបានការពេញចិត្ត រីករាយពេលទៅដល់សាលា។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ កាលណាមនុស្សយើង ឈានដល់វ័យចាស់ គេផ្តើមមានការយល់ដឹងអំពី ខ្សែជីវិត និង ត្រូវការការគាំទ្រ ដូច្នេះ ចូលបន្តការគាំទ្រគាត់ចុះ ។ ខ្សែជីវិត អ្វីៗកើតមានក្នុងឆាកជីវិតសុទ្ធតែមានទំនាក់ទំនងគ្នា association ដូចជា ការិយាល័យធ្វើការ គឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយ កិច្ចការ ផ្ទះបាយ ឬ កង្រ្កានបាយ គឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយ ម្ហូបអាហារ រោងភាពយន្ត មានទំនាក់ទំនងជាមួយ កន្លែងកំសាន្ត entainment ស្រដៀងៗនឹងរឿងនេះដែរ គឺ ធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង មានទំនងជាមួយ ព្រះធម៍ Spirituality គឺសំដៅថា យើងត្រូវការអ្វី យើងទៅកន្លែងនោះ ។ មនុស្សម្នាក់លង់ទឹក សូម្បីតែចំបើងក៍គាត់អោប តោងដែរ A drowning man will clutch at a straw! ! អាត្មាភាពកាន់តែចាស់ កាន់តែមើលឃើញច្បាស់ពីឆាកជីវិតខ្លួនឯង ដូច្នេះ ត្រូវតែតោង ត្រូវតែអោប ទោះជាមានអ្វីនៅទីំមុខក៍ដោយចុះ ដើម្បីឲ្យមានកម្លាំងកំហែង ដើម្បីឲ្យមាន ជាគំនិតផងឡើងមកជួយ inspiration ដូច្នេះ គឺអត់មានអ្វីថាអាក្រក់ទេ។ ព្រះគ្រូ សួរថា តើខ្ញុំកូណា គួរតែបន្ទោស ម្តាយខ្ញុំដែរឬទេ? ញោម តាមដែលអាត្មាយល់ គឺញោមត្រូវតែគាំទ្រម្តាយញោម គឺជារឿងមានន័យខ្លឹមសារណាស់ក្នុងឆាកជីវិត កាលពី អាត្មានៅក្មេង អាត្មា មិនដែលខកខានការស្តាប់ធម៍ទេសនាម្តងណាទេ រឿងនេះ វាដូចជា យើងឃ្លានបាយ គឺយើងត្រូវតែរត់ទៅរកបាយ មិនថាឆ្ងាយប៉ុណ្ណាទេ។
I do know what benefits we have received from satsang. This isn’t from hearsay – I have seen it with my own eyes! When the bank where my mother had 95 percent of her life savings failed, there wasn’t even a trace of worry on her face! She was super calm. Why? Because of satsang, because she has done it. So I understand the importance of satsang. And particularly as you said that as one goes into the sunset, there are lesser and lesser things to hang on to. And so of course you hang to it. So I totally hear you. But I have another request. As you mentioned, the office is associated with work, the cinema is associated with entertainment. These days, we have started to work from home. These days, we can even see you on YouTube from our own homes. So if you could just say a few words … for myself, I have understood that I have to keep trying the maximum to bring (her) as much as possible. So I get that. But if you could also say a few words to her explaining that satsang is important, but there’s a certain … It's not like a “max dose” of it, you know? No, it's not. It's never … I mean, love can never be sufficient! To say that I will ever get satisfied where love is concerned, that will never happen. Because there's always something more to look forward to, and there's something more that I want, okay? So you can never have sufficient of that. But having said that, okay ... I mean, normally there wouldn’t be restrictions, but when I'm here, because everybody wants to come, and there's a government restriction that only so many people can be here, so one has to put in certain restrictions. That, “You have to register, and only those who are registered can come.” To that extent, yes, I will request everybody that let’s stay within that. Everybody wants to come, and we should be graceful enough to accept that. To that extent, yes. But beyond that, I would say, that it's like taking somebody's life from them! Because that's what they are holding on to. I hear you, I hear you. Thank you. Appreciate it.
ព្រះគ្រូ បាបាជី ខ្ញុំកូណាដឹងពី ផលប្រយោជន៍នៃ ព្រះធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង អ្វីដែលយើងទទួលបានមក គឺមិនដូចអ្វីដែល ជាពាក្យចចាមអារាមទេ គឺខ្ញុំកូណាមានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក គ្រាដែលធនាគារមួយ ដែល ម្តាយខ្ញុំ ដាក់លុយ ប្រមាណ ជា ៩៥% នៃ ប្រាក់ដែលម្តាយខ្ញុំកូណាខំប្រឹងរកសន្សំ បែរជាធនាគារដួលរលំ ខាតបង់ តែទឹកមុខម្តាយខ្ញុំគ្មានបង្ហាញពីការព្រួយបារម្ភភ័យទេ គឺគាត់នៅតែរក្សាទឹកមុខ ស្ងប់ស្ងប់ សួរថាហេតុអ្វី? គឺដោយសារតេមាន ធម៍ទេសនានេះឯង គឺដោយសារតែ ម្តាយខ្ញុំកូណាគាត់ធ្វើដោយខ្លួនឯង ដូច្នេះ ខ្ញុំកូណាពិតជាដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃ ព្រធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង ជាពិសេស គឺដូចជា ព្រះគ្រូបានទូលស្រាប់អីចឹងថា មនុស្សម្នាក់កាន់តែចាស់ កាន់តែដើរចូលជិតទីអស្តង់គត គឺនៅនឹងដៃ លែងមានអ្វីជាសំអាង ឬថា នៅដៃកាន់តែខ្សត់ទៅៗគ្មានអ្វីពឹងសំអាងទេ។ ព្រះគ្រូ រឿងនេះ ខ្ញុំកូណានៅមានសំណួរមួយទៀត ដែលព្រះគ្រូ ទូលអំម្បាញមិញថា ការិយាល័យ មានទំនាក់ទំនងជាមួយ ការងារ រោងកុន ឬ រោងភាពយន្តមានទំនាក់ទំនងជាមួយ ការកម្សាន្តសប្បាយ តែ សព្វថ្ងៃនេះ យើងទាំងអស់គ្នា ធ្វើការងារពីផ្ទះ ឬ មួយ យើងអាចបានឃើញព្រះគ្រូ តាមរយៈ យូធូប Youtube គឺ មើលតែពីផ្ទះទៅ ដូច្នេះ ខ្ញុំកូណាសុំព្រះគ្រូជួយជា យោបល់ឲ្យច្បាស់ៗប៉ុន្មានមាត់់មកថា ខ្ញុំកូណាគួរតែ ជូន ម្តាយខ្ញុំកូណាទៅស្តាប់់ធម៍ទេសនា យ៉ាងច្រើន ប៉ុន្មានដងក្នុង ១ ខែ ? សុំព្រះគ្រូ ជួយ ពន្យល់ ម្តាយខ្ញុំកូណាផងចុះថា ធម៍ទេសនាមានមគ្គផល មានប្រយោជន៍ណាស់ តែក្នុងស្ថានការណ៍ ស្ថានភាពជាក់ស្តែងមួយចំនួន មិនគួរ មិនអាចទៅចូលរួមបាន ? ទេ ញោម មិនអាចទេ មិនអាចសោះ ដោយសារថា សេចក្តីស្រលាញ់ គឺ មិនអាចគ្រប់គ្រាន់ទេ បើសិនណាជាយើង និយាយថា ខ្ញុំនឹងពេញចិត្តពេញថ្លើមណាស់ បើមានសេចក្តីស្រលាញ់ និយាយបែបនេះ គឺមិនអាចធ្វើទៅបានទេ ដោយសារយើងចេះតែ មើលឃើញថែមទៀតនូវរូបភាពខាងមុខៗ ដែលយើងពេញចិត្ត ស្រលាញ់ តែជាធម្មតា គឺមានជា បំរាម ជាការហាមឃាត់ ការកំណត់ដែរ ដូចជាថា អាត្មាភាព មកទីនេះ ដោយសារតែមានការសំណួមពរ ពី ញាតិញោមជា បរិស័ទ្ធ ចំណែក ខាងរដ្ឋាភិបាល ក៍គេដាក់ កំហិតដែរថា ព្រះគ្រូនិមន្តមកទីនេះបាន លុះត្រមានមនុស្សច្រើនៗ ដូច្នេះ ម្នាក់ៗត្រូវតែមាន បំរាម បែបហ្នឹងតាមជាក់ស្តែង ឬ តាមកាលទេសៈដូចជាថា " ញាតិញោមត្រូវតេចុះឈ្មោះ មានតែអ្នកចុះឈ្មោះប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចចូលរួមស្តាប់ធម៍ទេសនាបាន យើងក៍មានសំណូមពរជា លក្ខខណ្ឌដែរថា អ្នកដែលមក ស្នាក់នៅ គឺឲ្យមកតែក្នុងរយៈពេល ប៉ុន្មានថ្ងៃ គេអាចមាន ការកំណត់មួយផ្សេង គេថា អ្នកណាដែលចង់មកស្តាប់ធម៍ទេសនា អាចមកចូលរួមបានតាមចិត្តចង់ ស្វាគមន៍ជានិច្ច តែ បើធ្វើអីចឹងទៅ អាត្មាភាព យល់ថា វាដូចជាយើង យកជីវិតអ្នកណាម្នាក់អីចឹងដែរ ពីព្រោះ ពួកគេកំពុងតែ អោប កំពុងតែ តោង របស់នោះ ដើម្បីរស់់។ បាទ ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាយល់ហើយ សូរអរគុណព្រះគ្រូ។
Q & A @ N2= 00--6:58
Radha Soami, Baba Ji. When we sit on bhajan and the Sound comes, which is not anything related to the river or the birds, and we think it’s an ear infection because it’s … We know our sitting pretty well – how much we are giving time. So, how to go about it? It’s really confusing, and it’s been really long. First and foremost, no two people are going to hear the same sound. So what is explained to you is, you will hear “something like this”. Now, depending upon what instruments you are used to, so you are actually looking at the Sound depending upon that. A Westerner will hear different sounds, an Eastern person will hear different sounds. So don’t get into the analysis of, “What sound am I hearing?” It doesn’t make a difference. Sound is to give you a sense of direction. If you are lost in a dark forest, you are listening to the sound to give you a sense of direction which way you have to go. It doesn’t make a difference what he is saying or what he is not saying. That gives you a sense of direction. Now, instead of just making my way with the sound, if I start and saying, “What is he saying?” – How does it make a difference, what he is saying? Because I know my sitting, and it’s really overwhelming … No, it doesn’t depend upon how much you are sitting or this, that and all. You see, there are a lot of factors which come into play out here. It depends upon your past karmas, depends upon your past actions. Depends upon so many factors. So I would say all of us have heard the Sound at some stage or the other – all of us! Now, because we are not aware of it, or because we are only looking for some specific sound, so you just let it go. So it’s not that the Sound comes and goes. What comes and goes is your attention. Sound is there; it's constant. It doesn't increase, decrease. And the Sound is same for few years. It’s been really long. So the Sound changes or it’s the same forever? Sound doesn’t change. You see, what happens is at different stage when it is reverberating, you know? For example, this is a particular sound. This is a particular sound. This is a different sound. So as your attention is going up, as you are going through different stages, you are hearing different sounds. Sound is only one.
ព្រះគ្រូបាបាជី នៅពេលយើងអង្គុយតាំងសមាធិ ដំណាក់កាល ភាវនាធម៍ ឬ បាយន្ត យើងក៍ឮសូរសម្លេងព្រះធម៍ The Sound ដែលនោះមិនមែនជាសម្លេងទឹកហូរតាមស្ទឹង ឬ សម្លេងចេញពី បក្សាបក្សីឡើយ គឺវាមិនមែនជាសម្លេងអ្វីទាំងអស់ វាគ្រាន់តែជា ការដែលត្រចៀកយើងស្តាប់ឮប៉ុណ្ណោះ។ ញោម ញោម ដឹងច្បាស់ណាស់អំពី ដំណាក់កាលនៃការអង្គុយតាំងសមាធិ តែសួរថា តើញោម អង្គុយតាំងសមាធិ រយៈពេលយូរប៉ុណ្ណា? នោះគឺជាចំណុចដែលមានការយល់ច្រលំធំណាស់ ក៍ជាចំណុចដែលត្រូវការពេលវេលាយូរណាស់ដែរ។ ជាដំបូង និងជា ចំណុចសំខាន់ ត្រូវដឹងថា មនុស្ស ២ នាក់ ស្តាប់ឮសម្លេងព្រះធម៍នេះ មិនដូចគ្នាទេ ដូច្នេះ ដើម្បី ងាយស្រួលយល់ អាត្មាសូមធ្វើការពន្យល់បែបនេះ បើយើង វ៉ៃលើ អ្វីមួយ ឬ លើរនាតឈើខុសៗគ្នា យើងនឹងឮសូរសម្លេងខុសៗគ្នាដែរ រឿងនេះដូចគ្នាអីចឹងដែរ ការស្តាប់ឮសម្លេងព្រះធម៍គឺខុសៗគ្នាតាមកម្រិត។ ជនជាតិ អឺរ៉ុបខាងលិច ស្តាប់ឮសម្លេងព្រះធម៍ មួយបែប ចំណែក ជនជាតិអឺរ៉ុបខាងកើត ស្តាប់ឮសម្លេងព្រះធម៍មួយបែបផ្សឹង។ បើអីចឹងទេ កុំមានការវិភាក កុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែស្តាប់ឮសូរសម្លេងបែបណា? ។ គ្មានអ្វីខុសគ្នាទេ សម្លេងព្រះធម័នោះ គឺជា ការណែនាំឲ្យយើងផ្ចង់ សំដៅទិសណាមួយ។ បើសិនជាយើងកំពុងវង្វែងក្នុងព្រៃជ្រៅ ងងឹងស្លុប រកទិសតំបន់មិនឃើញទេ យើងស្តាប់សម្លេងនោះ ដើម្បីកំណត់ថា ឭរសូរពីទិសណា ខាងណាដៃ រួចដើរសំដៅទិសនោះចុះ វាគ្មានអ្វីខុសគ្នាទេដែលសម្លេងនោះនិយាយថាម៉េច ឬ គ្មាននិយាអ្វិសោះ សម្លេងឮចេញពី ទិសណា រួចយើងបែរសំដៅទិសនោះ បើយើងមិនព្រមដែរទៅរកទិសនៃសម្លេងទេ បែរជាមកពិតថា ជាសម្លេងអ្វី? គេនិយាយថាម៉េច? ។
ព្រះគ្រូ ខ្ញុំកូណាដឹងពីការ អង្គុយ ការតាំងសមាធិ...ទេ ទេ ញោម វាមិនអាស្រ័យថា ញោមអង្គុយតាំងសមាធិយូរកម្រិតណាទេ ដូចជាញោមបានដឹងថា ឆាកជីវិតមនុស្ស មានកត្តាច្រើនណាស់ មករួមផ្សំមានឥទ្ធិលពលឆាកជីវិតមនុស្សយើង វាអាចមានជា កម្មា ពីអតីតកាល អាចមានជា អំពើរយើងសាងពី អតីតកាល គឺមានវាជា ច្រើនកត្តា ដូចដែលញោមឮសូរសម្លេងព្រះធម៍អីចឹងដែរ គឺស្ថិតក្នុងតំណាក់កាលណាមួយ ដោយសារយើងមិនចាប់អារម្មណ៍ ដោយសារថាយើងគិតថាសម្លេងណាមួយមួយដែលយើងនឹងស្តាប់ឮសូរ ដូច្នេះយើងក៍ចេះតែ ហីៗ មិនខ្វល់ ដូច្នេះ វាមិនមែនជារឿងថា សម្លេងព្រះធម៍នោះឮចេញមកពីណា ឬ ធ្វើដំណើរទៅណាទេ គឺវាជាការដែលយើង ផ្ចង់អារម្មណ៍ pay attention យើងនឹងដឹងថា សម្លេងនោះខ្លាំង ខ្សោយ ថេរ ឡើង ចុះ គឺសម្លេងដូចគ្នាទាំងអស់ ទោះជាប៉ុន្មានឆ្នាំក៍ដោយចុះ អ្ហាក ព្រះគ្រូ អីចឹងសម្លេងព្រះធម៍ ផ្លាស់ប្តូរ ឬមួយ មិនប្រែប្រួលជាអនន្តទេ? ញោម សម្លេងនោះគ្មានការប្រែប្រួលឡើយ ដូចញោមបានដឹងថា អ្វីដែលខុសគ្នា គឺមកពី សម្លេងនោះចេញពី ដំណាក់កាល កម្រិតកន្លែងណាមួយ គឺដូចជា ទីនេះអីចឹងដែរ បើគោះកន្លែងនេះឮសូរ១ បែប បើគោះកន្លែងនេះ ឮសូរ១បែបផ្សេង...តាមពិតទៅសម្លេងគឺតែមួយដដែល។
Q & A @ N 3= 00--9:39
Radha Soami, Baba Ji. Thank you very, very, very much. Even if I thank you with every breath, it would never be enough! What more can I ask of you? I only ask for you – to be able to contemplate on your form, hear your Sound, have your darshan, and be able to see you all the time. Whatever breaths I have left are all dedicated to you. Don’t worry. The Lord is always with us. In our love, if we have that true desire, the Lord will automatically shower His grace. Yes, Baba Ji, it’s true. You do it! You hold us by the hand and save us. You do everything. I just scold you all! No, no, Baba Ji, you … Maharaj Ji used to do everything right. Then he noticed, “These people are not listening to me!” So he said, “Let me send someone a little stricter who can set them straight!” Baba Ji, that was the Shabd. He used to say, “The one with the stick will come and make you meditate!” So you have brought that stick, but it is a stick of immense love! And you’re the doer. You aren’t going to leave anyone behind. You will get it done, no matter what! No one can escape! Please let the treasure of breaths I have left be spent in your love, contemplating on you. Thank you, Baba Ji. Thank you, thank you, thank you, thank you.
សូមក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះគ្រូបាបាជី សូមអរគុណព្រះគ្រូ គ្រប់ៗវិនាទី គ្រប់ដង្ហើមចេញចូល អ្វីដែលខ្ញុំកូណាសុំពីព្រះគ្រួ គ្មានទៀតទេ គឺមានតែសុំឲ្យពេលសមាធិ មើលឃើញរូបព្រះគ្រូ ស្តាប់ឮសូរព្រធម៍គ្រប់ពេលវេលា រាល់ដង្ហើមចេញចូលខ្ញុំកូណាសុទ្ធតែ់ឧទ្ទិសដល់ព្រះគ្រូជានិច្ច ញោមៗ កុំមានការព្រួយបារម្ភថ្វី ត្បិតទេវតាគង់នៅជាមួយ ញោមជានិច្ច ទេវតាមានក្នុងសេចក្តីស្រលាញ់របស់ញោម បើញោមាន ប្រាថ្នាពិតប្រាកដ ទេវតាពិតជាបង្ហាញបារមីពិតជាស្វ័យប្រវត្តិដោយឯកឯងឲ្យញោមឃើញ គូណាព្រះគ្រូ សូម ព្រះគ្រួជួយទាញខ្ញុំកូណាឡើងដោយដៃព្រះគ្រូផ្ទាល់ និងជួយសង្រ្គោះខ្ញុំកូណា ។ ញោម ៗ ធ្វើអ្វីៗសព្វយ៉ាង អាត្មាគ្រាន់តែជាអ្នកស្តីបន្ទោសទេ! អត់ទេ ព្រះគ្រូ មិនអីចឹងទេ មហារាជា ទ្រង់ធ្វើរឿងសព្វយ៉ាង បន្ទាប់មក ទ្រង់កត់សំគាល់ថា " មនុស្សម្នាទាំងឡាយនេះ គេគ្មានស្តាប់ព្រះអង្គទេ ដូច្នេះ ព្រះអង្គរ នឹងបញ្ជូន រាជទូតម្នាក់ចុះមក គេមានវិន័យតឹងរឹងជាងដើម្បីមនុស្សស្តាប់ ដើម្បីមនុស្សខ្លាំងក្លា "។ ព្រះគ្រូ បាបាជី នោះគឺ ព្រះធម៍ Shabd នេះឯង ដែលចែងថា " មនុស្សម្នាក់នឹងមក ដៃកាន់រំពាត់មួយផងដើម្បីឲ្យមនុស្សធ្វើសមាធិ ដូច្នេះ ព្រះគ្រូនេះហើយដែលដៃមានកាន់រំពាត់ តែជា រំពាត់ដោយសេចក្តីស្រលាញ់ ជាអនន្តអស់កាល ព្រះគ្រូជាអ្នកសាងបុណ្យ ព្រះគ្រូនឹងមិនទុកចោលអ្នកណាម្នាក់ឡើយ អ្វីក៍ដោយដែលព្រះគ្រូសាង ធ្វើ គឺនឹងបានសម្រេច គ្មានអ្វីដែលមិនសម្រេចទេ គ្មានអ្នកណាមួយអាចគេចផុតពី ព្រះគ្រូឡើយ សូមឲ្យខ្ញុំកូណាមានដង្ហើមដើម្បិអរគុណព្រះគ្រូជារហូតតទៅ ឲ្យខ្ញុំកូណាមានសេចក្តីស្រលាញ់ មានការតាំងសមាធិ ការតាំងសីល សូមអរគុណព្រះគ្រូ សូមអរគុណ...។
Q & A @ N 4= 00--11:23
When I do my simran, after some time, I don’t even know where I am – whether I exist or not. I feel like I am in a dreamland. When I see people, I feel as if a story is going on. After some time, I realize myself, and then I see that my simran is still going on and it never stopped. Baba Ji, what is this story? That’s the idea! That’s basically the idea that from … You see, the conscious self is used to always thinking of something, worrying about something. Now, we are trying to go beyond that; we are trying to still the mind. We are trying to focus the mind. And as the focus comes in, definitely, we will lose our … how shall I put it? We will not be aware of the thoughts that are taking place at the back of our mind. That’s the basic idea of simran. So that’s good!
ពេលខ្ញុំកូណាធ្វើសមាធិ ដំណាក់កាលដំបូង សម្រាន្ត ( បើកវិញ្ញាណទាំង ៩ ឲ្យព្រះគ្រូចូលមកសណ្ឋិត) ខ្ញុំកូណាដូចជាភ្លឹក អត់ដឹងខ្លួន មិនដឹងថាមានខ្លួនឯង ឬ អត់មានទេ គឺដូចជាក្នុងស្ថានសួរគ៍ dreamland ទឹកដីក្នុងសុបិន្ត ខ្ញុំកូណាដូចជាបានឃើញមនុស្សពិត ធម្មតា ពេលខ្លះដឹងខ្លួនស្គាល់ខ្លួនឯង ពេលខ្លះដូចជាដឹងថា ខ្លួនឯងកំពុងសមាធិ ចេះតែចូលស្លុងទៅៗ មិនអាចបញ្ឃប់បាន។ ព្រះគ្រូ តើរឿងបានឃើញទាំងនោះគឺជាអ្វី? ញោម នេះគឺជា គំនិត Idea ! នេះជាការគិតមួយ ជារូបភាពមួយចេញមកពីគារគិត ញោមឃើញហើយថា វិញ្ញាណយើងគិត គិតឃើញរឿងអ្វីដែលយើងគិតហ្នឹង មានការព្រួយបារម្ភរឿងណាមួយ។ ឥលូវនេះ យើងត្រូវទៅឲ្យ ឆ្ងាយពី កម្រិតមួយហ្នឹង យើងត្រូវឈានដល់ កម្រិតមួយដែល ចិត្តស្ងប់ ស្ងៀម កាលណាអារម្មណ៍យើងមូល ស្លុង នោះយើងលែងដឹងខ្លួន ធ្វើម៉េចដឹងទៅព្រះគ្រូ? គឺដឹងដោយសារយើង អត់ដឹងខ្លួន អត់ដឹងថាចិត្តគិតអី នេះជា មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការ ធ្វើ សម្រាន្ត ឬ សមាធិ ពិតជាប្រពៃណាស់ ។
Q & A @ N 5= 00--12:37
Baba Ji, we often hear this verse in satsang: “Baba Nanak liberated souls in all directions, only the four were left behind.” What does this mean, Baba Ji? No, this isn’t a verse from the Adi Granth. It’s just a verse someone made up. “Baba Nanak liberated souls in all directions – only these four were left behind: His in-laws, parents, grandparents, and closest friends!” Meaning that everyone else had faith in him except these four sets of people. Okay? Because there’s an English idiom that says: “Familiarity breeds contempt.” When someone is too close to a person, they cannot have faith in them. So that’s what this means. Guru Nanak Dev Ji traveled in all four directions, redeeming souls wherever he went. But his own family members didn’t have complete faith in him. But this is just a saying; it isn’t in the Adi Granth.
ព្រះគ្រូ បាបាជី ជាញឹកញាប់ ពេលធ្វើធម៍ទេសនាសុទ្ធសាង តែងតែឮសូរគេសូត្រ ឃ្លា ខ ក្នងគម្ពីរ បែបនេះ គេសូត្រថា " ព្រះគ្រូ បាបាណាក់ ណាណាក់ លោករំដោះព្រលឹងពីសព្វទិសទី គ្រប់ៗជ្រុង នៅសល់តែ រឿង ៤ មិនទាន់រំដោះបាន " ព្រះគ្រូបាបាជី តើនេះមានន័យខ្លឹមសារថាម៉េច? ទេ ញោម នេះមិនមែនជា ខ គម្ពីរសូត្រចេញពី គម្ពីរ អាឌីក្រាន ឡើយ គឺជា ខ មួយដែលគេ បង្កើតឡើងមកដោយនណាម្នាក់ ដែលថា បាបា ណាណាក់់ រំដោះព្រលឹងពីគ្រប់ជ្រុងទាំងអស់ - មានតែ ៤ ជ្រុង មិនទាន់រួចរំដោះ នោះមាន ដូចជា សាច់ថ្លៃ in laws ឪពុកម្តាយ ជីដូនជីតា និង មិត្តជិតស្និត ! " មានន័យថា អ្នកផ្សេងមានឧបនិស្ស័យជាមួយ ព្រះគ្រូ មានតែ មនុស្ស ៤ ប្រភេទនេះដែលមិនលង់តាមព្រះគ្រូ។ នេះវាដូចជា សុភាសិតមួយ ជាភាសាអគ្លេស គេថា “Familiarity breeds contempt.” មនុស្សកាន់តែស្គាល់គ្នា កាន់តែ មើលងាយយើង កាលណា មនុស្សម្នាក់កាន់តែជិតស្និតពេក ជាមួយយើង គឺកាន់តែគ្មានជំនឿជាមួយយើង ព្រះគ្រូ ណាណាក់ អាហ្សាន់ដេវ និមន្តទៅសង្រ្គោះសត្វលោកសព្វទិសទី ទៅរំដោះព្រលឹងផងទាំងឡាយ ទាំងពួង តែ សាច់ញាតិ ក្រុមគ្រួសារព្រះគ្រូ មិនសូវជាមានជំនឿលើព្រះគ្រូទេ នេះជា អ្វីដែល គេសូត្រ គឺមិនចេញមកពី គម្ពី អាឌីក្រានឡើយ ។
Q & A @ N 6= 00--13:33
Baba Ji, many saints and mystics come to this world. They come here to redeem souls. Do they also have their own karma that makes them come to this world? Are the troubles they endure due to their karma? The body means karma. The body will have to go through ups and downs. An ordinary person doesn’t have the strength. Weighed down by his karma, he will create new karma sooner or later. But the ones who are attached to Shabd, the ones we refer to as Gurmukhs – when they are attached to that Shabd, they get the strength to be able to face everything. Now, when we have to face problems or troubles in life, our faith wavers. The Gurmukhs don’t waver. But if we say they shouldn’t have to face any problems – well, then how could they become an example? Then we’d say, “How can you understand what we are going through? You’re just comfortably looking on from that higher state! Live amongst us, become like us and walk amongst us – only then will you know what we go through!” So only the one who walks amongst you can be a good example.
ព្រះគ្រូបាបាជី មាន វត្តមានជា ទេវតាទូតជាច្រើន មានព្រះគ្រូជាច្រើនអង្គរ saints and mystics ចុះមក ដើម្បី លោះ ដើម្បីសង្រ្គោះព្រលឹង តើពួកគាត់ទាំងនោះជាមនុស្សមាន បាបកម្មាដែរទេ ទើបបានជាត្រូវ មកកាន់ផែនដីនេះ? គាត់មកកម្ម បែបនេះ មកពីគាត់មាន កម្មពា ដែរឬអត់? ញោម រូបកាយ គឺមានន័យថាជា កម្មា ( មានរូប មានទុក្ខ) រូបកាយត្រូវតែមាន រាសីឡើង ចុះ ឈឺ ជា។ មនុស្សធម្មតា គ្មានកម្លាំងកំហែងទេ ។ កាលណាគាត់មាន កម្មា ចុះមក ឋានក្រោមនេះ អីចឹង មិនយូរ មិនឆាប់ទេ គាត់នឹងមាន កម្មាថ្មីៗថែមទៀត តែមនុស្សណាដែលគេមាន កម្មាទាំងនេះ គេចុះមកឋានក្រោម គេជួប មានសម្ព័ន្ធជាមួយ ព្រះធម៍ គាត់ក្លាយជា មនុស្សទេព ឬ ទេវទូត គឺ គូរូមុខ Gurmukhs កាលណាគាត់មាន ព្រះធម៍នេះ គាត់ទៅជាមានកម្លាំង មហិឬទ្ធិ ដែលអាចប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហាបានគ្រប់រឿង ។ ឥលូវនេះ យើងកំពុងមានរឿង កំពុងជួបបញ្ហាក្នុងឆាកជីវិត ដូច្នេះ ជំនឿរបស់យើង ប្រែប្រួល ដូចទឹករលកស្រកចុះឡើងៗ ម្តងជោរ ម្តងនាច ចំណែក ព្រះគ្រូ ឬ ទេវទូត លោកគ្មានចិត្ត រន្ធត់ញាប់ញ័រ ច្របូកប្របល់ដូច ទឹកជោរ ទឹកនាចទេ តែបើយើងនិយាយថា ព្រះគ្រូក៍មិនអាចប្រឈមមុខជាមួយ បញ្ហាដូចតែមនុស្សយើងទូទៅអីចឹងដែរ បើសិនជាថាបែបហ្នឹង តែយើងលើកជាឧទាហរណ៍ ពីភាពខុសគ្នារវាង មនស្សលោក និង ព្រះគ្រូបានបែបម៉េច? អីចឹង តើមនុស្សយើងធម្មតាធ្វើម៉េចអាចដោះស្រាយ បញ្ហាបាន? គឺមានតែថា យើងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយ បញ្ហា ត្រូវពឹងលើអ្វីមួយ អ្នកណាម្នាក់់ដែល ខ្ពស់ ដែលពួកែជាងយើង ទាល់តែយើងគិតបែបហ្នឹង បានយើងដឹងថា ត្រូវដោះស្រាយតាមណា? ដូច្នេះ មានតែ យើងមើលអ្នកណាម្នាក់ចំណោម ពួកយើងហ្នឹង បានយើងដឹងថាត្រូវដើរតាមអ្នកណា យកអ្នកណាជាគំរូ ប្រពៃបំផុត?
Q & A @ N 7= 00--15:10
Baba Ji, my first question is: What is the duty of a student? Studies. My second question is: What is the main difference between devotion and dharma? Dharma means responsibility. We haven’t been able to differentiate between dharma and religion. Dharma doesn’t mean religion; dharma is one’s responsibility. First comes karma – we must account for our karma. And there’s a certain responsibility that comes with that karma. So that responsibility is your dharma. If you read the Gita, when Lord Krishna is talking to Arjun, he is teaching him about his dharma. He says, “You are from the warrior class! Being a warrior, it is your dharma to fight!” Now, devotion is connected to spirituality. Okay? Dharma is connected to one’s karma. When we enter the realm of spirituality, we will rise above all these things. Thank you very, very much, Baba Ji. Q & A @ N 7= 00--16:25
ព្រះគ្រូបាបាជី សំណួរជាដំបូង ខ្ញុំគូណាចង់ដឹងថា អ្វីជា ភារកិច្ចរបស់ និស្សិត ញោម នោះ គឺ ការសិក្សា។ ព្រះគ្រូ សំនួរទី ២ តើអ្វីជាភាពខុសគ្នារវាង devotion and dharma? ការលះបង់ និង ព្រះធម៍ ។ ញោម ព្រះធម៍សំដៅថា ការទទួលខុសត្រូវ យើងមិនអាច ញែកពីគ្នារវាង ព្រះធម៍ និង សាសនាបានឡើយ។ ព្រះធម៍ គ្មានន័យថាជា សាសនាទេ ព្រះធម៍គឺជាការទទួលខុសត្រូវ មួយបែប។ ជាដំបូង គឺ យើងមានជា កម្មា- គឺយើងត្រូវតែ ទទួលខុសត្រូវជាមួយ កម្មា របស់់យើង ដែលក្នុង កម្មានេះ មានការទទួលខុសត្រូវ មួយចំនួន ដូច្នេះ ការទទួលខុសត្រូវ គឺជា ព្រះធម៍ ។ បើយើងបានអានរឿង រឿង មហាភារតៈយុទ្ធ យើងនឹងឃើញមានឈុតមួយដែលព្រះក្រឹស្នា បង្រៀនទៅ ព្រះ អរជូន Arjun ដែលទ្រង់បង្រៀនអំពី ព្រះធម៍ ទ្រង់ទូលដូច្នេះថា " អង្គឯងជាស្តេចសឹក warrior មកពី ឋានលើ អង្គឯងជា ព្រះទេវតាចម្បាំង អង្គឯងមាន ព្រះធម៍ដែលត្រូវតែច្បាំង ! Being a warrior, it is your dharma to fight! ដូច្នេះ ការលះបង់ គឺមានភ្ជាប់ជាមួយនឹង ព្រះធម៍ ។ ព្រះធម៍ គឺមានភ្ជាប់់ជាមួយនឹង កម្មា របស់ អ្នកណាម្នាក់។ កាលណាយើងឈានជើងចូលក្នុង ពុទ្ធចក្រដែនដីព្រះធម៍ គឺយើងបានទៅខ្ពស់ ផុតអស់ អ្វីៗទាំងឡាយ។ កូណា ព្រះគ្រូ សូមអរព្រះគុណ ព្រះគ្រូ បាបាជី សូមក្រាបថ្វាយបង្គំលា៕
No comments:
Post a Comment